Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Sportcolumn van het jaar 2017 en de winnaar is Frank Heinen
Gepost door Cecchini
Het is al weer weken geleden dat Tom Dumoulin de Giro heeft gewonnen, maar in de stille periode tot aan de Tour even aandacht voor de werkelijk fantastische column van Frank Heinen, die hij daarover heeft geschreven. Zo origineel met totale overgave aan zijn liefde voor de wielersport. Columnisten zoals Heinen verleiden mij steeds weer opnieuw tot de wielersport, zoals Tim Krabbé dat ooit decennia eerder deed.
Laat Sub-Culture of Andere Peter er maar weer inkomen, en dit stuk van Frank Heinen tot de grond toe afbranden. Maar voor mij is dit de sport column van het jaar. Nu al, en ik vind dat Frank Heinen moet worden aangewezen voor de uitreiking van de prijs voor de sportman van het jaar 2017, met de verplichting deze column voor te lezen aan al die mensen in hun belachelijke gala kostuum.
Tom Dumoulin en een dag om niets van te vergeten
Het is een kwartier geleden. Buiten wordt het langzaam heiig, binnen is alles in association with Tel Aviv-Jerusalem en Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Hij kan nu ieder moment het podium op geroepen worden. Dan is er confetti en als prijs een vergulde afgerolde rol wc-papier en een roze trui. Dan zijn er twee getuite kusmissmondjes er honderdduizenden foto’s en even veel huilende mensen en armen vol vellenkip. En misschien geloof ik het dan.
Over sommige dingen is het moeilijk schrijven. Omdat ze je overweldigen, omdat er duizend dingen door je hoofd glijden die allemaal opgeschreven moeten worden, omdat je niks wilt vergeten, omdat alles exact even wezenlijk lijkt.
Omdat Tom Dumoulin de Giro gewonnen heeft.
Sommige mensen op internet schrijven niks, maar plaatsen alleen een roze vierkant op hun profiel. Alsof ze zeggen willen: meer heb ik er ook niet over te melden.
Ik ga het gewoon even een paar keer herhalen, ter oefening.
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Nee. Jammer. Nog steeds niet.
Dumoulisme en niet zomaar een kroket in Kockengen
Ik moet alles noteren, ik mag niks vergeten. De poepstop, Tel Aviv-Jerusalem, die rit naar Oropa, die eerste tijdrit, hard tegen onzacht, Bobbie Traksels uitspraak van de naam ‘Jungels’ (een ongemakkelijk huwelijk tussen de woorden ‘junk’ en ‘kinkels’), Gaviria, de vinger van Kelderman, two cities one break… Ik moet Steven Kruijswijk niet vergeten, vorig jaar bezongen en nu in Bergamo in een hotel, eenzaam wachtend op een terugvlucht zonder eerbewijzen, zonder spandoeken in de aankomsthal, zonder roze Steven Kruijswijk-gebakjes en zonder opening van de Stevenstraat in de Kruijswijk in het vooruitzicht. Gewoon: een jongen met rood haar en magere armen die niemand mag vergeten.
Niet vergeten: Aike Visbeek. De Ab Klink van de koers.
Niet vergeten: Bauke Mollema en zijn Briekschottesque rijden.
Niet vergeten: De koers is het beautyshot. Door B. Traksel.
Niet vergeten: nooit meer iets aanschaffen bij bedrijven die reclametijd inkochten tijdens de slottijdrit.
Nooit vergeten: “Jongens jongens. Jongensjongensjongensjongens.”
Ook niet vergeten: de spanning. Het verheugen-met-voorbehoud. De hitte. De rug van de Dumoumeister, hoe zijn fiets over het asfalt gleed, stil en zeker, met benen als wieken in een storm, benen die de tijd fijnstampen. Even boodschappen doen. Die bochten… Mijn god, die bochten… Jezusjozefmaria, die bochten… Geef me veertig reclameblokken in ruil voor een rechte lijn naar de finish. En later, met die camera op zich. Hoe hij eruit zag in die minuten, Tom, dat moet ik onthouden. Als iemand die een paar jaar in een magnetron heeft gewoond. Dat perfecte haar van ’m in de war, en een kop als een Katusha-tenue. Hij keek naar Nibali, die hard reed. Naar Pinot, die door Franse lijm leek te fietsen. Naar Quintana, die er in zijn roze tijdritpak uitzag als een nieuw soort Jamin-snoepgoed dat jaren later giftig zal blijken te zijn. En hoe hij steeds verder naar voren boog, Tom, om het als eerste te zien, als eerste te weten. Omdat hij wist: dit is een dag om niets van te vergeten. Tom wist dat en zat op een krukje en vrat zijn handdoek op.
En ik moet het allemaal opschrijven. Ik moet opschrijven dat ik nog nooit een Nederlandse Grote Ronde-winnaar heb meegemaakt. Ik moet me blijven herinneren dat ik Tours heb meegemaakt waar ik dagelijks nauwgezet het klassement van Marc Lotz in de gaten hield om mijn chauvinisme te bevredigen.
Wacht, er komt een zin binnenzeilen.
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Haha. Nee joh.
Dat ik Dumoulist ben, moet ik ook niet vergeten. Dat mag ik niet vergeten, nooit, ik, nota bene stichter van het dumoulisme, een vreedzame religie die altijd en overal heilig gelooft in de kansen van Tom Dumoulin. En dat ik dacht dat het nooit, misschien wel nooit meer… Dat ik heb getwijfeld of het überhaupt wel kon, een Nederlander die…-
(Ik was -6 toen een Nederlander voor het laatst een grote ronde won, dus daar herinner ik me weinig van.)
“Hij lacht. Hij lacht! Yes!”
Bobbie Traksels stem klom een paar octaven en klonk nu als die van een achtstegroeper oog in oog met Enzo Knol. Bobbie Traksel, dezelfde Bobbie Traksel die ooit Kuurne-Brussel-Kuurne won in weer waar alle andere renners van moesten huilen, in temperaturen ver onder nul, die destijds minzaam glimlachend op het podium stond tussen een eskimo en een ijsbeer, die Bobbie Traksel snoot nu zijn neus in de Eurosport-microfoon. Ik hoorde het en dacht: dit moet ik niet vergeten.
Zeker ook niet vergeten: Jos van Emden. Die tranen, dat bijna uit elkaar barsten van vreugde. Op het moment dat het Dumoulisme overal door de straten kolkte, stond Jos van Emden in een hoekje te janken. Hij had de tijdrit gewonnen en Tom ging de Giro winnen en de zon scheen en Maarten Tjallingii nam hem in zijn armen en alles leek goed. Die uitbarsting van Van Emden, ik had het ervoor gedaan als het daarbij gebleven was. Op alle andere dagen dan deze was ik te buiten gegaan aan een analyse van alle interviews met Jos na de streep (Interviewer: “Waar kwamen die tranen vandaan?”. Jos: “Uit mijn tenen.”). Op elke andere dag had ik geschreven: mooier dan dit gaat sport niet worden. Onmogelijk. En ik had mezelf geloofd, want ik had niet beter geweten.
(Alle grapjes die ik bedacht heb = niet vergeten. Bewaren. Ook de slechte.)
Wat ik heb gegeten vandaag = niet vergeten. Dat het zonnig was, en zoel, en dat ik een kroket had in Kockengen moet ik ook niet vergeten. Je zou kunnen zeggen: het is maar een kroket.
Je kunt elke andere dag een kroket eten, en die onthouden.
Maar ja. Dit is niet elke andere dag, niet zomaar een kroket. Dit is vandaag.
“Het is zover. Het is zover. Het. Is. Zover.”
Een dag waarop vrienden die nooit iets van wielrennen moesten hebben, jongens die alleen demarreerden als er ergens gratis kroketten werden uitgedeeld, opeens opbellen om te vragen waar ze in de stad de tijdrit kunnen kijken. Een dag waarop de stem van Bobbie Traksel brak en in scherfjes de ether in ging. De eigenaar van de stem was intussen gesmolten van aandoening.
En toen ging Juan-Antonio Flecha ook nog Nederlands praten.
Van T tot N
Misschien maak ik het groter dan het is. Het is maar sport, en het is maar een jongen met wie ik niets anders deel dan een nationaliteit en een enorm charisma. Het is maar een wielerronde.
Wacht. Wat?
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Ja. Verdomd. Ik geloof het.
Niet vergeten. Nooit vergeten. Niets vergeten. Alles onthouden en doorvertellen zolang je kunt. Aan iedereen die er zelf ook bij was (of toch een soort-van bij was), aan iedereen die er niet bij was en aan alle mensen die er zeker bij geweest waren als ze er al waren geweest.
Nooit ofte nimmer vergeten: Tom Dumoulin. Van A tot Z, van T tot N.
Het is nu drie uur geleden.
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Ik zou nooit opschrijven dat de hemel even roze kleurt als het niet werkelijk zo was. En ik moet het opschrijven. Omdat ik het moet onthouden. Dit is een dag om niets van te vergeten.
Laat Sub-Culture of Andere Peter er maar weer inkomen, en dit stuk van Frank Heinen tot de grond toe afbranden. Maar voor mij is dit de sport column van het jaar. Nu al, en ik vind dat Frank Heinen moet worden aangewezen voor de uitreiking van de prijs voor de sportman van het jaar 2017, met de verplichting deze column voor te lezen aan al die mensen in hun belachelijke gala kostuum.
Tom Dumoulin en een dag om niets van te vergeten
Het is een kwartier geleden. Buiten wordt het langzaam heiig, binnen is alles in association with Tel Aviv-Jerusalem en Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Hij kan nu ieder moment het podium op geroepen worden. Dan is er confetti en als prijs een vergulde afgerolde rol wc-papier en een roze trui. Dan zijn er twee getuite kusmissmondjes er honderdduizenden foto’s en even veel huilende mensen en armen vol vellenkip. En misschien geloof ik het dan.
Over sommige dingen is het moeilijk schrijven. Omdat ze je overweldigen, omdat er duizend dingen door je hoofd glijden die allemaal opgeschreven moeten worden, omdat je niks wilt vergeten, omdat alles exact even wezenlijk lijkt.
Omdat Tom Dumoulin de Giro gewonnen heeft.
Sommige mensen op internet schrijven niks, maar plaatsen alleen een roze vierkant op hun profiel. Alsof ze zeggen willen: meer heb ik er ook niet over te melden.
Ik ga het gewoon even een paar keer herhalen, ter oefening.
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Nee. Jammer. Nog steeds niet.
Dumoulisme en niet zomaar een kroket in Kockengen
Ik moet alles noteren, ik mag niks vergeten. De poepstop, Tel Aviv-Jerusalem, die rit naar Oropa, die eerste tijdrit, hard tegen onzacht, Bobbie Traksels uitspraak van de naam ‘Jungels’ (een ongemakkelijk huwelijk tussen de woorden ‘junk’ en ‘kinkels’), Gaviria, de vinger van Kelderman, two cities one break… Ik moet Steven Kruijswijk niet vergeten, vorig jaar bezongen en nu in Bergamo in een hotel, eenzaam wachtend op een terugvlucht zonder eerbewijzen, zonder spandoeken in de aankomsthal, zonder roze Steven Kruijswijk-gebakjes en zonder opening van de Stevenstraat in de Kruijswijk in het vooruitzicht. Gewoon: een jongen met rood haar en magere armen die niemand mag vergeten.
Niet vergeten: Aike Visbeek. De Ab Klink van de koers.
Niet vergeten: Bauke Mollema en zijn Briekschottesque rijden.
Niet vergeten: De koers is het beautyshot. Door B. Traksel.
Niet vergeten: nooit meer iets aanschaffen bij bedrijven die reclametijd inkochten tijdens de slottijdrit.
Nooit vergeten: “Jongens jongens. Jongensjongensjongensjongens.”
Ook niet vergeten: de spanning. Het verheugen-met-voorbehoud. De hitte. De rug van de Dumoumeister, hoe zijn fiets over het asfalt gleed, stil en zeker, met benen als wieken in een storm, benen die de tijd fijnstampen. Even boodschappen doen. Die bochten… Mijn god, die bochten… Jezusjozefmaria, die bochten… Geef me veertig reclameblokken in ruil voor een rechte lijn naar de finish. En later, met die camera op zich. Hoe hij eruit zag in die minuten, Tom, dat moet ik onthouden. Als iemand die een paar jaar in een magnetron heeft gewoond. Dat perfecte haar van ’m in de war, en een kop als een Katusha-tenue. Hij keek naar Nibali, die hard reed. Naar Pinot, die door Franse lijm leek te fietsen. Naar Quintana, die er in zijn roze tijdritpak uitzag als een nieuw soort Jamin-snoepgoed dat jaren later giftig zal blijken te zijn. En hoe hij steeds verder naar voren boog, Tom, om het als eerste te zien, als eerste te weten. Omdat hij wist: dit is een dag om niets van te vergeten. Tom wist dat en zat op een krukje en vrat zijn handdoek op.
En ik moet het allemaal opschrijven. Ik moet opschrijven dat ik nog nooit een Nederlandse Grote Ronde-winnaar heb meegemaakt. Ik moet me blijven herinneren dat ik Tours heb meegemaakt waar ik dagelijks nauwgezet het klassement van Marc Lotz in de gaten hield om mijn chauvinisme te bevredigen.
Wacht, er komt een zin binnenzeilen.
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Haha. Nee joh.
Dat ik Dumoulist ben, moet ik ook niet vergeten. Dat mag ik niet vergeten, nooit, ik, nota bene stichter van het dumoulisme, een vreedzame religie die altijd en overal heilig gelooft in de kansen van Tom Dumoulin. En dat ik dacht dat het nooit, misschien wel nooit meer… Dat ik heb getwijfeld of het überhaupt wel kon, een Nederlander die…-
(Ik was -6 toen een Nederlander voor het laatst een grote ronde won, dus daar herinner ik me weinig van.)
“Hij lacht. Hij lacht! Yes!”
Bobbie Traksels stem klom een paar octaven en klonk nu als die van een achtstegroeper oog in oog met Enzo Knol. Bobbie Traksel, dezelfde Bobbie Traksel die ooit Kuurne-Brussel-Kuurne won in weer waar alle andere renners van moesten huilen, in temperaturen ver onder nul, die destijds minzaam glimlachend op het podium stond tussen een eskimo en een ijsbeer, die Bobbie Traksel snoot nu zijn neus in de Eurosport-microfoon. Ik hoorde het en dacht: dit moet ik niet vergeten.
Zeker ook niet vergeten: Jos van Emden. Die tranen, dat bijna uit elkaar barsten van vreugde. Op het moment dat het Dumoulisme overal door de straten kolkte, stond Jos van Emden in een hoekje te janken. Hij had de tijdrit gewonnen en Tom ging de Giro winnen en de zon scheen en Maarten Tjallingii nam hem in zijn armen en alles leek goed. Die uitbarsting van Van Emden, ik had het ervoor gedaan als het daarbij gebleven was. Op alle andere dagen dan deze was ik te buiten gegaan aan een analyse van alle interviews met Jos na de streep (Interviewer: “Waar kwamen die tranen vandaan?”. Jos: “Uit mijn tenen.”). Op elke andere dag had ik geschreven: mooier dan dit gaat sport niet worden. Onmogelijk. En ik had mezelf geloofd, want ik had niet beter geweten.
(Alle grapjes die ik bedacht heb = niet vergeten. Bewaren. Ook de slechte.)
Wat ik heb gegeten vandaag = niet vergeten. Dat het zonnig was, en zoel, en dat ik een kroket had in Kockengen moet ik ook niet vergeten. Je zou kunnen zeggen: het is maar een kroket.
Je kunt elke andere dag een kroket eten, en die onthouden.
Maar ja. Dit is niet elke andere dag, niet zomaar een kroket. Dit is vandaag.
“Het is zover. Het is zover. Het. Is. Zover.”
Een dag waarop vrienden die nooit iets van wielrennen moesten hebben, jongens die alleen demarreerden als er ergens gratis kroketten werden uitgedeeld, opeens opbellen om te vragen waar ze in de stad de tijdrit kunnen kijken. Een dag waarop de stem van Bobbie Traksel brak en in scherfjes de ether in ging. De eigenaar van de stem was intussen gesmolten van aandoening.
En toen ging Juan-Antonio Flecha ook nog Nederlands praten.
Van T tot N
Misschien maak ik het groter dan het is. Het is maar sport, en het is maar een jongen met wie ik niets anders deel dan een nationaliteit en een enorm charisma. Het is maar een wielerronde.
Wacht. Wat?
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Ja. Verdomd. Ik geloof het.
Niet vergeten. Nooit vergeten. Niets vergeten. Alles onthouden en doorvertellen zolang je kunt. Aan iedereen die er zelf ook bij was (of toch een soort-van bij was), aan iedereen die er niet bij was en aan alle mensen die er zeker bij geweest waren als ze er al waren geweest.
Nooit ofte nimmer vergeten: Tom Dumoulin. Van A tot Z, van T tot N.
Het is nu drie uur geleden.
Tom Dumoulin heeft de Giro gewonnen.
Ik zou nooit opschrijven dat de hemel even roze kleurt als het niet werkelijk zo was. En ik moet het opschrijven. Omdat ik het moet onthouden. Dit is een dag om niets van te vergeten.
Smaken verschillen.
En gelukkig maar anders zou het leven maar bar saai zijn..
En Cecchini, voor alle duidelijkheid - aangezien ik weet dat jouw belevingswereld zwart-wit gekleurd is
- daarmee brand ik deze column niet af en daarmee zeg ik ook niet dat ik het een slechte column vind, integendeel.
Ik vind het best een hele aardige column, maar jouw euforie hierover deel ik nou ook weer niet. Een plus voor zijn enthousiasme en het gevoel van gelukszaligheid die het stukje uitstraalt, alleen van zijn manier van schrijven word ik nou eenmaal niet heel erg gelukkig.
Omdat smaken verschillen..
En gelukkig maar anders zou het leven maar bar saai zijn..
En Cecchini, voor alle duidelijkheid - aangezien ik weet dat jouw belevingswereld zwart-wit gekleurd is
- daarmee brand ik deze column niet af en daarmee zeg ik ook niet dat ik het een slechte column vind, integendeel.
Ik vind het best een hele aardige column, maar jouw euforie hierover deel ik nou ook weer niet. Een plus voor zijn enthousiasme en het gevoel van gelukszaligheid die het stukje uitstraalt, alleen van zijn manier van schrijven word ik nou eenmaal niet heel erg gelukkig.
Omdat smaken verschillen..
Nee dan deze, dan zullen deze prikkers wel opgewonden van geraken van deze Vlaming met zijn vaak gezwollen woorden, die daardoor bijna lachwekkend worden
Weelde
door Hugo Camps
Het Nederlandse cyclisme beleeft hoogtijdagen. We hebben klimmers en sprinters die resoluut voor de winst gaan. De aartsvader van de UCI, Hein Verbruggen, mag het niet meer meemaken, maar hij heeft wel een stroomstoot gegeven aan professionalisering en internationalisering. Daar hebben Nederlandse wielerploegen gretig gebruik van gemaakt.
Ook binnen het IOC gaf Hein wielrennen een olympisch cachet. Zijn opvolger Camiel Eurlings sprak daarover een klein in memoriam uit, maar zijn meel in de mond was niet te harden – blaag van het ergste soort.
Nederlandse renners kiezen al jaren voor een internationaal programma. De kermiscoureur is dood. Dat werpt zijn vruchten af. Boegbeelden komen van over de grens: Tom Dumoulin met zijn eindzege in de Giro voorop, natuurlijk. Gestroomlijnd en gecoiffeerd als Felice Gimondi en Mario Cipollini in hun tijd met ook nog een nieuwe vocabulaire ver van het verbale stoempen. De betekenis van Dumoulin voor de Nederlandse wielersport verdient een Grieks heldengedicht.
Naast Dumoulin is er ook nog Steven Kruijswijk die kans maakt om de Ronde van Zwitserland te winnen. Een etappewedstrijd met prestige die sinds jaar en dag als het voorgeborchte van de Tour wordt gezien. Kruijswijk kan bevestigen als aanvallende ronderenner. Zonder tegenslag gaat geen berg hem te hoog.
En dan zijn er nog de sprinters die alle schroom hebben afgeworpen en niet meer opzij gaan voor Greipel, Cavendish en Kittel. Van Poppel is snel en in de Ster ZLM Toer is de dominantie van sprinter Dylan Groenewegen indrukwekkend. Hij wordt al de nieuwe Jeroen Blijlevens genoemd. Twee dagen na elkaar gaf hij gevestigde sprintbommen het nakijken. In het voorjaar was al opgevallen dat Groenewegen zich als rouleur-sprinter heeft ontwikkeld. Nederland heeft een nieuwe Gerben Karstens. Hij mag in staat geacht worden een sprintetappe in de Tour op zak te steken. Al krijgt hij daar te maken met ene Peter Sagan, die in Zwitserland alle sprinters met verstomming sloeg.
Voor het eerst kunnen we weer spreken van vedetten in het Nederlandse wielrennen. Michael Boogerd, Robert Gesink, Bau en Lau werden periodiek ook aanbeden door de massa, maar hun polderluchtje raakten ze niet kwijt. Ze zijn geen Parisien zoals Tom Dumoulin.
Boegbeelden houden maar stand bij opeenvolgende resultaten. De Tour zonder één Nederlandse etappezege doet dromen instorten.
Het is de hoogste tijd dat weer eens een Nederlander geschiedenis schrijft in La Grande Boucle. De Ster ZLM Toer is leuk voor de mensen langs het parcours, maar de sportieve uitstraling is nihil. Ook daarom rijden de grote jongens zich niet te pletter. Alleen in de Tour krijgt de Nederlandse hoogconjunctuur handen en voeten voor jaren. Terwijl de Giro en de Vuelta intrinsiek mooiere rondes zijn. Waar de kermis het wint van de commercie.
Erik Breukink was in zijn tijd een formidabele renner. Mooie jongen, gebeeldhouwd op de fiets. Maar winst in een grote ronde zat er niet in, hooguit een enkele keer het podium. In tegenstelling tot Jan Janssen en Joop Zoetemelk is Breukink vergeten in de kelder naslagwerken. Hij wordt niet meer gevraagd om een podium mee op te luisteren. Door de eindzege in de Giro van Dumoulin is zijn carrière helemaal verbleekt. Het is onrechtvaardig, maar Erik leeft niet meer in de herinnering. Alleen winnaars krijgen eeuwigheidswaarde. Dylan Groenewegen heeft nog een weg te gaan om ‘Jerommeke’ Blijlevens uit de boeken te fietsen.
Weelde
door Hugo Camps
Het Nederlandse cyclisme beleeft hoogtijdagen. We hebben klimmers en sprinters die resoluut voor de winst gaan. De aartsvader van de UCI, Hein Verbruggen, mag het niet meer meemaken, maar hij heeft wel een stroomstoot gegeven aan professionalisering en internationalisering. Daar hebben Nederlandse wielerploegen gretig gebruik van gemaakt.
Ook binnen het IOC gaf Hein wielrennen een olympisch cachet. Zijn opvolger Camiel Eurlings sprak daarover een klein in memoriam uit, maar zijn meel in de mond was niet te harden – blaag van het ergste soort.
Nederlandse renners kiezen al jaren voor een internationaal programma. De kermiscoureur is dood. Dat werpt zijn vruchten af. Boegbeelden komen van over de grens: Tom Dumoulin met zijn eindzege in de Giro voorop, natuurlijk. Gestroomlijnd en gecoiffeerd als Felice Gimondi en Mario Cipollini in hun tijd met ook nog een nieuwe vocabulaire ver van het verbale stoempen. De betekenis van Dumoulin voor de Nederlandse wielersport verdient een Grieks heldengedicht.
Naast Dumoulin is er ook nog Steven Kruijswijk die kans maakt om de Ronde van Zwitserland te winnen. Een etappewedstrijd met prestige die sinds jaar en dag als het voorgeborchte van de Tour wordt gezien. Kruijswijk kan bevestigen als aanvallende ronderenner. Zonder tegenslag gaat geen berg hem te hoog.
En dan zijn er nog de sprinters die alle schroom hebben afgeworpen en niet meer opzij gaan voor Greipel, Cavendish en Kittel. Van Poppel is snel en in de Ster ZLM Toer is de dominantie van sprinter Dylan Groenewegen indrukwekkend. Hij wordt al de nieuwe Jeroen Blijlevens genoemd. Twee dagen na elkaar gaf hij gevestigde sprintbommen het nakijken. In het voorjaar was al opgevallen dat Groenewegen zich als rouleur-sprinter heeft ontwikkeld. Nederland heeft een nieuwe Gerben Karstens. Hij mag in staat geacht worden een sprintetappe in de Tour op zak te steken. Al krijgt hij daar te maken met ene Peter Sagan, die in Zwitserland alle sprinters met verstomming sloeg.
Voor het eerst kunnen we weer spreken van vedetten in het Nederlandse wielrennen. Michael Boogerd, Robert Gesink, Bau en Lau werden periodiek ook aanbeden door de massa, maar hun polderluchtje raakten ze niet kwijt. Ze zijn geen Parisien zoals Tom Dumoulin.
Boegbeelden houden maar stand bij opeenvolgende resultaten. De Tour zonder één Nederlandse etappezege doet dromen instorten.
Het is de hoogste tijd dat weer eens een Nederlander geschiedenis schrijft in La Grande Boucle. De Ster ZLM Toer is leuk voor de mensen langs het parcours, maar de sportieve uitstraling is nihil. Ook daarom rijden de grote jongens zich niet te pletter. Alleen in de Tour krijgt de Nederlandse hoogconjunctuur handen en voeten voor jaren. Terwijl de Giro en de Vuelta intrinsiek mooiere rondes zijn. Waar de kermis het wint van de commercie.
Erik Breukink was in zijn tijd een formidabele renner. Mooie jongen, gebeeldhouwd op de fiets. Maar winst in een grote ronde zat er niet in, hooguit een enkele keer het podium. In tegenstelling tot Jan Janssen en Joop Zoetemelk is Breukink vergeten in de kelder naslagwerken. Hij wordt niet meer gevraagd om een podium mee op te luisteren. Door de eindzege in de Giro van Dumoulin is zijn carrière helemaal verbleekt. Het is onrechtvaardig, maar Erik leeft niet meer in de herinnering. Alleen winnaars krijgen eeuwigheidswaarde. Dylan Groenewegen heeft nog een weg te gaan om ‘Jerommeke’ Blijlevens uit de boeken te fietsen.
gr
Goedemorgen prikkers, Andere Peter, Sub-Culture, Koppi en vooral El Chaba lekker geslapen jongens ? Ik wel, dank je. Heerlijk een topic beginnen en deze heren op je dak te krijgen. God wat kan het leven toch mooi zijn
En speciaal voor Eindhovuh deze van Alex Roeka (God weer zo'n zelfbenoemde romancier met dat eeuwige "kijk mij eens begaan zijn met het lot van de dwangarbeider van de weg" ).
Het rode vod
Ik heb nog vier minuten, daar is de boog van de vijf.
Ik heb de hele dag op kop gereden met de zon in mijn lijf.
Ik hoor ze, ik voel ze,
Ze hebben me laten gaan,
Ze dachten die knecht pakken we straks wel terug,
Die wil te veel, die gaat eraan.
Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd.
Dat ik het eens proberen moest, zei ze, winnen,
En dat ik dat toen heb beloofd.
Ik heb nog twee minuten, daar is het bord van de drie.
Ik heb mijn graf nu zo’n tien keer vanbinnen gezien, maar het is nog steeds niet fini.
Ik hoor ze, ik voel ze,
De hyena’s worden dol.
Nooit heb ik kunnen zijn die ik eigenlijk ben,
Omdat ik me schikte in mijn slavenrol.
Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd.
Dat ik het eens proberen moest, zei ze, winnen,
En dat ik dat toen heb beloofd.
Ik heb nog dertig seconden, daar hangt de rode vod.
Dit is het steilste stuk van de klim. Daarginder, daarboven woont God.
Ik zie ze, ik ruik ze,
Maar ik heb nog kans.
Daarnet had ik kramp, maar het gaat alweer beter,
Ik geloof dat ik weer dans
Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd.
Dat ik het eens proberen moest, zei ze, winnen,
En dat ik dat toen heb beloofd.
Dansen, dansen, dansen, dansen, dansen, dansen…
En speciaal voor Eindhovuh deze van Alex Roeka (God weer zo'n zelfbenoemde romancier met dat eeuwige "kijk mij eens begaan zijn met het lot van de dwangarbeider van de weg" ).
Het rode vod
Ik heb nog vier minuten, daar is de boog van de vijf.
Ik heb de hele dag op kop gereden met de zon in mijn lijf.
Ik hoor ze, ik voel ze,
Ze hebben me laten gaan,
Ze dachten die knecht pakken we straks wel terug,
Die wil te veel, die gaat eraan.
Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd.
Dat ik het eens proberen moest, zei ze, winnen,
En dat ik dat toen heb beloofd.
Ik heb nog twee minuten, daar is het bord van de drie.
Ik heb mijn graf nu zo’n tien keer vanbinnen gezien, maar het is nog steeds niet fini.
Ik hoor ze, ik voel ze,
De hyena’s worden dol.
Nooit heb ik kunnen zijn die ik eigenlijk ben,
Omdat ik me schikte in mijn slavenrol.
Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd.
Dat ik het eens proberen moest, zei ze, winnen,
En dat ik dat toen heb beloofd.
Ik heb nog dertig seconden, daar hangt de rode vod.
Dit is het steilste stuk van de klim. Daarginder, daarboven woont God.
Ik zie ze, ik ruik ze,
Maar ik heb nog kans.
Daarnet had ik kramp, maar het gaat alweer beter,
Ik geloof dat ik weer dans
Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd.
Dat ik het eens proberen moest, zei ze, winnen,
En dat ik dat toen heb beloofd.
Dansen, dansen, dansen, dansen, dansen, dansen…
Borderline?
Dat is een behoorlijk ernstige afwijking die zelfdestructief kan zijn. Het is eigenlijk een persoon zonder
persoonlijkheid die in een constante jacht is naar aan- en ervaringen om die leegte op te vullen.
Bespaar je een gang naar de GGZ Checchini.
Tenzij je een nieuwe ervaring zoekt........in ieder geval gewoon blijven prikken hier
Dat is een behoorlijk ernstige afwijking die zelfdestructief kan zijn. Het is eigenlijk een persoon zonder
persoonlijkheid die in een constante jacht is naar aan- en ervaringen om die leegte op te vullen.
Bespaar je een gang naar de GGZ Checchini.
Tenzij je een nieuwe ervaring zoekt........in ieder geval gewoon blijven prikken hier
Zou Bromertà ook zo'n Lance kunnen breken voor een zeker paard? Horsie is alvast tot tranen beroerd of is het bereid?. 
Man, man, wat lopen de tropische emoties hier weer eens op.
Een wielrenner zou onder deze omstandigheden wel eens de verkeerde afslag kunnen maken, maar op dit forum heeft iedereen toch navigatie.
De vraag waarom sommige mensen zo veel mogelijk oogcontact vermijden, zoals op dit forum, lijkt nu te zijn beantwoord met de stelling,dat
beeldvormende studies bij dezulken een overactivatie registreren in de subcorticale brein gebieden in reactie op het worden aangekeken of aangestaard. Dus pijn?!
Is hier een hersenwetenschapper aan het woord of zijn er dezulken aan boord?
Man, man, wat lopen de tropische emoties hier weer eens op.
Een wielrenner zou onder deze omstandigheden wel eens de verkeerde afslag kunnen maken, maar op dit forum heeft iedereen toch navigatie.
De vraag waarom sommige mensen zo veel mogelijk oogcontact vermijden, zoals op dit forum, lijkt nu te zijn beantwoord met de stelling,dat
beeldvormende studies bij dezulken een overactivatie registreren in de subcorticale brein gebieden in reactie op het worden aangekeken of aangestaard. Dus pijn?!
Is hier een hersenwetenschapper aan het woord of zijn er dezulken aan boord?
Horsie is back Schreef:
-------------------------------------------------------
> Zou Bromertà ook zo'n Lance kunnen breken voor
> een zeker paard? in de middeleeuwen een vrij populair spelHorsie is alvast tot tranen
> beroerd of is het bereid?.geen van beide of beiden
>
> Man, man, wat lopen de tropische emoties=tropenkolder hier weer
> eens op.
> Een wielrenner zou onder deze omstandigheden wel
> eens de verkeerde afslag kunnen maken, maar op dit
> forum heeft iedereen toch navigatie.nee
> Is hier een hersenwetenschapper aan het woord of
> zijn er dezulken aan boord?
eerste deel kun je beter zelf antwoorden, tweede deel: als navelstaren of onderbuikgevoelens ventileren tot de hersenwetenschappen behoren
-------------------------------------------------------
> Zou Bromertà ook zo'n Lance kunnen breken voor
> een zeker paard? in de middeleeuwen een vrij populair spelHorsie is alvast tot tranen
> beroerd of is het bereid?.
geen van beide of beiden
>
> Man, man, wat lopen de tropische emoties=tropenkolder hier weer
> eens op.
> Een wielrenner zou onder deze omstandigheden wel
> eens de verkeerde afslag kunnen maken, maar op dit
> forum heeft iedereen toch navigatie.nee
> Is hier een hersenwetenschapper aan het woord of
> zijn er dezulken aan boord?
eerste deel kun je beter zelf antwoorden, tweede deel: als navelstaren of onderbuikgevoelens ventileren tot de hersenwetenschappen behoren
Ziender Ogen Schreef:
-------------------------------------------------------
> Horsie is back Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > Zou Bromertà ook zo'n Lance kunnen breken voor een zeker paard? in de
> middeleeuwen een vrij populair spelHorsie
> is alvast tot tranen beroerd of is het bereid?.geen
> van beide of beiden
Dat je deze pointe over Bromertà niet doorziet, soit, maar Bromertà zal geen moeite hebben gehad dit juist te interpreteren.
Je taalkundige potlood is hier een zwaktebod.
> > Man, man, wat lopen de tropische emoties=tropenkolder hier weer eens op.
Wat hier af en toe passeert zou ik toch echt niet als tropenkolder willen zien.
> > Is hier een hersenwetenschapper aan het woord of zijn er dezulken aan boord?
> eerste deel kun je beter zelf antwoorden, tweede deel: als navelstaren of onderbuikgevoelens ventileren tot de
> hersenwetenschappen behoren
Dat je een als bijzonder serieus bedoelde zin (niet uit mijn koker, maar uit een gezaghebbend wetenschappelijk tijdschrift met valide wetenschap) simpel weg streept is oftewel uit slordigheid of uit pure baldadigheid. Sommigen zullen het desondanks navelstaren willen noemen, maar haal dan niet alles uit zijn verband.
Je opmerking mondt daarom volgens mij dus uit in onwetendheid om maar geen sterkere uitdrukkingen te gebruiken.
Goeddoeme, waar is Horsie gebleven?
-------------------------------------------------------
> Horsie is back Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > Zou Bromertà ook zo'n Lance kunnen breken voor een zeker paard? in de
> middeleeuwen een vrij populair spelHorsie
> is alvast tot tranen beroerd of is het bereid?.
geen
> van beide of beiden
Dat je deze pointe over Bromertà niet doorziet, soit, maar Bromertà zal geen moeite hebben gehad dit juist te interpreteren.
Je taalkundige potlood is hier een zwaktebod.
> > Man, man, wat lopen de tropische emoties=tropenkolder hier weer eens op.
Wat hier af en toe passeert zou ik toch echt niet als tropenkolder willen zien.
> > Is hier een hersenwetenschapper aan het woord of zijn er dezulken aan boord?
> eerste deel kun je beter zelf antwoorden, tweede deel: als navelstaren of onderbuikgevoelens ventileren tot de
> hersenwetenschappen behoren
Dat je een als bijzonder serieus bedoelde zin (niet uit mijn koker, maar uit een gezaghebbend wetenschappelijk tijdschrift met valide wetenschap) simpel weg streept is oftewel uit slordigheid of uit pure baldadigheid. Sommigen zullen het desondanks navelstaren willen noemen, maar haal dan niet alles uit zijn verband.
Je opmerking mondt daarom volgens mij dus uit in onwetendheid om maar geen sterkere uitdrukkingen te gebruiken.
Goeddoeme, waar is Horsie gebleven?
Whahaahaa!! Grandioos.
Ik haal de verevelendste smiley van stal:
Ik haal de verevelendste smiley van stal:
Horsie is back Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ziender Ogen Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > Horsie is back Schreef:
> >
> --------------------------------------------------
>
> > -----
> > > Zou Bromertà ook zo'n Lance kunnen breken
> voor een zeker paard? in de
> > middeleeuwen een vrij populair
> spelHorsie
> > is alvast tot tranen beroerd of is het bereid?.
>geen
> > van beide of beiden
>
> Dat je deze pointe over Bromertà niet doorziet,
> soit, maar Bromertà zal geen moeite hebben gehad
> dit juist te interpreteren.
> Je taalkundige potlood is hier een zwaktebod.
>
> > > Man, man, wat lopen de tropische
> emoties=tropenkolder hier
> weer eens op.
> Wat hier af en toe passeert zou ik toch echt niet
> als tropenkolder willen zien.
>
> > > Is hier een hersenwetenschapper aan het woord
> of zijn er dezulken aan boord?
> > eerste deel kun je beter zelf
> antwoorden, tweede deel: als navelstaren of
> onderbuikgevoelens ventileren tot de
> > hersenwetenschappen behoren
>
> Dat je een als bijzonder serieus bedoelde zin
> (niet uit mijn koker, maar uit een gezaghebbend
> wetenschappelijk tijdschrift met valide
> wetenschap) simpel weg streept is oftewel uit
> slordigheid of uit pure baldadigheid. Sommigen
> zullen het desondanks navelstaren willen noemen,
> maar haal dan niet alles uit zijn verband.
>
> Je opmerking mondt daarom volgens mij dus uit in
> onwetendheid om maar geen sterkere uitdrukkingen
> te gebruiken.
>
> Goeddoeme, waar is Horsie gebleven?
Horsie kwam een spiegel tegen en had oogcontact.
Pure baldadigheid idd. Wat ons deugd doet is dat de derde persoonsvorm met de koliek de ellenlange darmen heeft verlaten
Lance is trouwens de gedroomde voornaam van Armstrong. Lance als werkwoord = doorprikken.
Moet ik echt nog op het weggestreepte gedeelte reageren?
-------------------------------------------------------
> Ziender Ogen Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > Horsie is back Schreef:
> >
> --------------------------------------------------
>
> > -----
> > > Zou Bromertà ook zo'n Lance kunnen breken
> voor een zeker paard? in de
> > middeleeuwen een vrij populair
> spelHorsie
> > is alvast tot tranen beroerd of is het bereid?.
>
geen
> > van beide of beiden
>
> Dat je deze pointe over Bromertà niet doorziet,
> soit, maar Bromertà zal geen moeite hebben gehad
> dit juist te interpreteren.
> Je taalkundige potlood is hier een zwaktebod.
>
> > > Man, man, wat lopen de tropische
> emoties=tropenkolder hier
> weer eens op.
> Wat hier af en toe passeert zou ik toch echt niet
> als tropenkolder willen zien.
>
> > > Is hier een hersenwetenschapper aan het woord
> of zijn er dezulken aan boord?
> > eerste deel kun je beter zelf
> antwoorden, tweede deel: als navelstaren of
> onderbuikgevoelens ventileren tot de
> > hersenwetenschappen behoren
>
> Dat je een als bijzonder serieus bedoelde zin
> (niet uit mijn koker, maar uit een gezaghebbend
> wetenschappelijk tijdschrift met valide
> wetenschap) simpel weg streept is oftewel uit
> slordigheid of uit pure baldadigheid. Sommigen
> zullen het desondanks navelstaren willen noemen,
> maar haal dan niet alles uit zijn verband.
>
> Je opmerking mondt daarom volgens mij dus uit in
> onwetendheid om maar geen sterkere uitdrukkingen
> te gebruiken.
>
> Goeddoeme, waar is Horsie gebleven?
Horsie kwam een spiegel tegen en had oogcontact.
Pure baldadigheid idd. Wat ons deugd doet is dat de derde persoonsvorm met de koliek de ellenlange darmen heeft verlaten
Lance is trouwens de gedroomde voornaam van Armstrong. Lance als werkwoord = doorprikken.
Moet ik echt nog op het weggestreepte gedeelte reageren?
Je doet me denken aan Robert Plant.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.