Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
De Vuelta van Fweddy
Gepost door Sub Culture
|
Sub Culture
17 augustus 2017 08:57
|
Ruim 40 jaar zijn verstreken sinds Freddy Maertens als laatste Belg de Ronde van Spanje won. De tweevoudige wereldkampioen kende in 1977 zijn gelijke niet en bestormde met 13 etappezeges de Spaanse wielerhemel. Wij reconstrueerden samen met Maertens het grootste huzarenstukje uit zijn loopbaan van naald tot draad.
Een verdeeld Spanje, geen internationale toprenners aan de start en een eerder middelmatig parcours onderweg. Neen, de Vuelta van 1977 was bezwaarlijk een topeditie te noemen. Toch zou net die Ronde van Spanje voor een van de meest markante prestaties uit de wielergeschiedenis zorgen.
Freddy Maertens tekende voor een nooit geziene raid in de eerste en enige Vuelta uit zijn carrière. De sprinter uit het West-Vlaamse Lombardsijde pakte niet minder dan dertien (!) afzonderlijke etappezeges. Eindwinst en een overwinning in het puntenklassement waren logische gevolgen. "Die prestatie doet niemand me nog na," zou Maertens later laten optekenen.
En inderdaad, 40 jaar na datum blijft de recordreeks van de dubbele wereldkampioen in de Ronde van Spanje als een paal boven water staan. Hoog tijd dus om Maertens' kabinetstukje nog eens naderbij te bekijken. Een reconstructie van een wielerprestatie voor de eeuwigheid.
De Vuelta zoekt sterren
Midden jaren zeventig is de Vuelta wanhopig op zoek naar een nieuw elan. Na de eindoverwinning van Eddy Merckx in 1973 blijven de sterren uit het peloton weg uit de Ronde van Spanje. De twee andere grote wielerrondes genieten veel meer belangstelling en bovendien dreigt de Vuelta te vervallen tot een ordinaire voorbereidingskoers op het zwaardere werk.
Het paradepaardje van het Spaanse wielrennen stond indertijd pal voor de Ronde van Italië geprogrammeerd en vond in 1977 zowaar plaats tussen 26 april en 15 mei. Logisch dus dat de Merckxen, Gimondi's en De Vlaemincks van deze wereld de Vuelta liever links lieten liggen.
De zeges van minder bekende renners als Agustin Tamames en José Pesarrodona deden de internationale uitstraling van de Spaanse wielerwedstrijd ook al weinig goed. Bovendien ging het land gebukt onder de moeizame overgang van Franco's dictatuur naar een meer westerse vorm van democratie.
"De Giro was het eigenlijke hoofddoel"
De sterren stonden dus niet al te gunstig voor een debuut in een geteisterde Ronde van Spanje. Aan de andere kant oogde het parcours uitnodigend voor Maertens en had ploegleider Lomme Driessens in het najaar van 1976 een lucratief contract gesloten met organisator José Albeniz. Maertens had in dat jaar ook een eerste keer geschitterd in de Tour en met 7 ritzeges de eerste groene trui uit zijn carrière weggekaapt.
De kersverse wereldkampioen van Ostuni moest en zou dus als grote vedette starten in de Vuelta. In 1977 stond de sprinter zelfs klaar om in navolging van de Ronde van Spanje ook de Giro en de Tour af te haspelen, maar daar werd uiteindelijk wijselijk van afgeweken.
"De Giro was het eigenlijke hoofddoel, maar de Vuelta kon toen wel als een goeie voorbereiding dienen," wist Maertens. En zo kwam het dat de wereldkampioen op 26 april 1977 samen met slechts 69 anderen aan de start in Dehesa de Campoamor verscheen.
Heersen in de sprint: 10 etappezeges in 12 dagen tijd
De acht kilometer lange proloog in de buurt van Murcia was meteen een kolfje naar de hand van krachtpatser Maertens. Een korte proef tegen de tijd behoorde tot een van Freddy's specialiteiten. De ideale gelegenheid dus om de tegenstand een eerste keer op een hoopje te vegen.
De wereldkampioen mocht op die manier al snel zijn regenboogplunje inruilen voor de oranje leiderstrui en gerugsteund door een sterke Flandria-Velda-Latina-ploeg trok Maertens in de eerste koersdagen alle registers open. De eerste en tweede rit in lijn werden met de vingers in de neus gewonnen.
Het leek er al gauw op dat enkel pech of stom toeval Maertens van meerdere ritzeges kon houden. In Benidorm was het zover. De kwieke Lombardsijdenaar liet zich verrassen door Fedor de Hertog en moest lijdzaam toezien hoe de Nederlander met een knappe solo de eerste niet Maertens-etappe in de Vuelta op zijn naam schreef.
Ook de daaropvolgende tijdrit in Benidorm was geen succes voor Maertens. Een overijverige fotograaf stond pal in de weg van een aanstormende oranje trui. Het gevolg was een stevige valpartij waaraan Maertens gelukkig niet al te veel kleerscheuren overhield. Bovendien kon er 's avonds zelfs nog een klein feestje vanaf, want met Michel Pollentier bleven de bloemen binnen de Flandria-ploeg.
Maertens' revanche liet niet lang op zich wachten. Met vijf rit-overwinningen op rij trok de wereldkampioen in de dagen daarna het laken helemaal naar zich toe. Daarbij telkens twee mogelijke scenario's: ofwel heerste Maertens in de massasprint, ofwel toonde hij zich de sterkste in een uitgedunde kopgroep.
Een putsch van Cees Priem bleek een 'accident de parcours', want op 7 mei glorieerde Maertens als vanouds in de straten van Barcelona. In de voormiddag toonde hij zich de beste in een kort criterium van 3,8 kilometer, terwijl hij in de Spaanse vooravond zijn demonen op de Montjuïch-heuvel verjoeg.
Halverwege de Vuelta had Maertens plots 10 ritoverwinningen achter zijn rugnummer prijken. De West-Vlaming deed daarmee beter dan Rik Van Looy en Eddy Merckx. Het ongenaakbaar gewaande record van Delio Rodriguez uit 1941 met 12 etappezeges in één Vuelta leek binnen handbereik.
Concurrenten aan de cava in de bergen
Van de tegenstand was er geen spoor te bekennen. Maertens had zijn voornaamste concurrenten in de eerste helft van de wedstrijd op geruime achterstand gezet. De ster van Luis Ocaña was tanende, terwijl ook de Portugees Joaquim Agostinho niet thuis gaf.
De grootste tegenstand kwam uit het Baskenland met Domingo Perurena en Miguel Maria Lasa. De twee rasklimmers slepen met een passage door het Baskenland in aantocht hun messen, maar stootten op de uitstekende benen van Maertens.
De koninginnenrit op 11 mei met een klim naar Formigal verliep uitstekend voor de wereldkampioen. De aanloop was vrij vlak en op de 9 kilometer lange klim moest 'sprinter' Maertens maar enkele seconden toegeven op de betere berggeiten.
Het parcours was niet onoverkomelijk voor een Maertens in supervorm en de sprinter werd bovendien nog eens geholpen door het falen van zijn voornaamste concurrenten. Lasa had Maertens op weg naar Formigal graag willen bestoken, maar de Bask verslikte zich volgens de overlevering letterlijk in een bidon cava. In plaats van de benen tot ongekende daden te inspireren, zorgde het goedje ervoor dat Lasa de rol moest lossen bij Maertens.
Op recordjacht in een protesterend Baskenland
De weg naar de eindwinst lag als een breed verlichte boulevard in Maertens' ogen te blinken. Maar er was uiteraard nog altijd het record van de meeste etappezeges in één grote wielerronde.
Met de zegeruiker in Seo de Urgel was Maertens op 9 mei al in de buurt gekomen, maar de absolute kroon op het werk kwam er drie dagen later in Cordovilla. De wereldkampioen evenaarde in de buurt van Pamplona de legendarische Delio Rodriguez met twaalf etappe-overwinningen. Enkel een mirakel kon Freddy nog van een recordoverwinning houden.
Toen de situatie door protesten in het Baskenland even uit de hand leek te lopen, escorteerde de Guardia Civil het peloton voor zo'n vijftig kilometer door het Spaanse hinterland. Tussen de vele protestvlaggen en uitgestrooide spijkers door liet Maertens de dagzege in Bilbao vriendelijk aan de plaatselijke Luis Alberto Ordiales.
De tegenstand faalde erin om Maertens tijd aan te smeren in bergritten. Bovendien kon de sprinter wel een kortere berg over en die eigenschap zorgde er ook in de ultieme bergetappe naar Urkiola voor dat de oranje leider overleefde.
Ploegenklassement verkocht voor 6.250 euro
In de slotrit op 15 mei zorgde Maertens uiteindelijk voor de kroon op het werk. Samen met Flandria-ploegmakkers Michel Pollentier en Paul Verschuere sprong de wereldkampioen na zestig kilometer wedstrijd weg. De Belgen namen met Teka-ploegmaats Lasa en Thaler (later in 1985 en 1987 nog wereldkampioen veldrijden) nog twee concurrenten mee.
"We hadden het ploegenklassement toen verkocht aan die Spanjaarden. Ze hadden er een erezaak van gemaakt om dat in extremis af te snoepen van hun concurrenten bij Kas-Campagnolo. Ik heb die mannen toen gezegd dat we een waaier zouden trekken en ze maar beter mee konden zijn met een man of vier. We hielden er uiteindelijk tweehonderdvijftigduizend frank aan over. 6250 euro," zou Maertens later vertellen.
Een dertiende etappezege liet de nieuwe eindwinnaar van de Ronde van Spanje zich evenwel niet meer ontvallen. Maertens snelde in de straten van Mirando de Ebro weg van alles en iedereen en pakte zo een zege voor de eeuwigheid. Na 21 ritten hield de Lombardsijdenaar 2'51" over op Lasa en 3'23" op Thaler. De recordraid van Maertens was voltooid.
Ongenaakbare statistieken
Met zijn Vuelta-triomf in 1977 hoeft het weinig uitleg dat Maertens een absolute ereplaats in de wielergeschiedenis verdient. De West-Vlaming slaagde er in navolging van Berrendero en Anquetil als enige in om een grote wielerronde van begin tot einde te domineren in de leiderstrui.
Bovendien zijn de dertien etappezeges in zijn eerste en enige Vuelta een absoluut record. Geen enkele andere renner won ooit zoveel ritten in één afzonderlijke wielerronde. Maertens won naast zijn 13 Vuelta-etappes ook nog eens 15 ritten in de Tour. In de Giro tekende de rassprinter voor 7 zegeruikers.
Met 35 ritoverwinningen in de drie grote wielerrondes moet Maertens in dat ranglijstje slechts zes anderen laten voorgaan. Opvallend daarbij is dat de wereldkampioen van Praag en Ostuni dat tussen 1976 en 1981 in een tijdspanne van slechts vijf jaar klaarspeelde. En ja, ook wij zijn dan geneigd te zeggen: niemand doet het Freddy ooit nog na.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 17/08/2017 08:57 door Sub Culture.
Een verdeeld Spanje, geen internationale toprenners aan de start en een eerder middelmatig parcours onderweg. Neen, de Vuelta van 1977 was bezwaarlijk een topeditie te noemen. Toch zou net die Ronde van Spanje voor een van de meest markante prestaties uit de wielergeschiedenis zorgen.
Freddy Maertens tekende voor een nooit geziene raid in de eerste en enige Vuelta uit zijn carrière. De sprinter uit het West-Vlaamse Lombardsijde pakte niet minder dan dertien (!) afzonderlijke etappezeges. Eindwinst en een overwinning in het puntenklassement waren logische gevolgen. "Die prestatie doet niemand me nog na," zou Maertens later laten optekenen.
En inderdaad, 40 jaar na datum blijft de recordreeks van de dubbele wereldkampioen in de Ronde van Spanje als een paal boven water staan. Hoog tijd dus om Maertens' kabinetstukje nog eens naderbij te bekijken. Een reconstructie van een wielerprestatie voor de eeuwigheid.
De Vuelta zoekt sterren
Midden jaren zeventig is de Vuelta wanhopig op zoek naar een nieuw elan. Na de eindoverwinning van Eddy Merckx in 1973 blijven de sterren uit het peloton weg uit de Ronde van Spanje. De twee andere grote wielerrondes genieten veel meer belangstelling en bovendien dreigt de Vuelta te vervallen tot een ordinaire voorbereidingskoers op het zwaardere werk.
Het paradepaardje van het Spaanse wielrennen stond indertijd pal voor de Ronde van Italië geprogrammeerd en vond in 1977 zowaar plaats tussen 26 april en 15 mei. Logisch dus dat de Merckxen, Gimondi's en De Vlaemincks van deze wereld de Vuelta liever links lieten liggen.
De zeges van minder bekende renners als Agustin Tamames en José Pesarrodona deden de internationale uitstraling van de Spaanse wielerwedstrijd ook al weinig goed. Bovendien ging het land gebukt onder de moeizame overgang van Franco's dictatuur naar een meer westerse vorm van democratie.
"De Giro was het eigenlijke hoofddoel"
De sterren stonden dus niet al te gunstig voor een debuut in een geteisterde Ronde van Spanje. Aan de andere kant oogde het parcours uitnodigend voor Maertens en had ploegleider Lomme Driessens in het najaar van 1976 een lucratief contract gesloten met organisator José Albeniz. Maertens had in dat jaar ook een eerste keer geschitterd in de Tour en met 7 ritzeges de eerste groene trui uit zijn carrière weggekaapt.
De kersverse wereldkampioen van Ostuni moest en zou dus als grote vedette starten in de Vuelta. In 1977 stond de sprinter zelfs klaar om in navolging van de Ronde van Spanje ook de Giro en de Tour af te haspelen, maar daar werd uiteindelijk wijselijk van afgeweken.
"De Giro was het eigenlijke hoofddoel, maar de Vuelta kon toen wel als een goeie voorbereiding dienen," wist Maertens. En zo kwam het dat de wereldkampioen op 26 april 1977 samen met slechts 69 anderen aan de start in Dehesa de Campoamor verscheen.
Heersen in de sprint: 10 etappezeges in 12 dagen tijd
De acht kilometer lange proloog in de buurt van Murcia was meteen een kolfje naar de hand van krachtpatser Maertens. Een korte proef tegen de tijd behoorde tot een van Freddy's specialiteiten. De ideale gelegenheid dus om de tegenstand een eerste keer op een hoopje te vegen.
De wereldkampioen mocht op die manier al snel zijn regenboogplunje inruilen voor de oranje leiderstrui en gerugsteund door een sterke Flandria-Velda-Latina-ploeg trok Maertens in de eerste koersdagen alle registers open. De eerste en tweede rit in lijn werden met de vingers in de neus gewonnen.
Het leek er al gauw op dat enkel pech of stom toeval Maertens van meerdere ritzeges kon houden. In Benidorm was het zover. De kwieke Lombardsijdenaar liet zich verrassen door Fedor de Hertog en moest lijdzaam toezien hoe de Nederlander met een knappe solo de eerste niet Maertens-etappe in de Vuelta op zijn naam schreef.
Ook de daaropvolgende tijdrit in Benidorm was geen succes voor Maertens. Een overijverige fotograaf stond pal in de weg van een aanstormende oranje trui. Het gevolg was een stevige valpartij waaraan Maertens gelukkig niet al te veel kleerscheuren overhield. Bovendien kon er 's avonds zelfs nog een klein feestje vanaf, want met Michel Pollentier bleven de bloemen binnen de Flandria-ploeg.
Maertens' revanche liet niet lang op zich wachten. Met vijf rit-overwinningen op rij trok de wereldkampioen in de dagen daarna het laken helemaal naar zich toe. Daarbij telkens twee mogelijke scenario's: ofwel heerste Maertens in de massasprint, ofwel toonde hij zich de sterkste in een uitgedunde kopgroep.
Een putsch van Cees Priem bleek een 'accident de parcours', want op 7 mei glorieerde Maertens als vanouds in de straten van Barcelona. In de voormiddag toonde hij zich de beste in een kort criterium van 3,8 kilometer, terwijl hij in de Spaanse vooravond zijn demonen op de Montjuïch-heuvel verjoeg.
Halverwege de Vuelta had Maertens plots 10 ritoverwinningen achter zijn rugnummer prijken. De West-Vlaming deed daarmee beter dan Rik Van Looy en Eddy Merckx. Het ongenaakbaar gewaande record van Delio Rodriguez uit 1941 met 12 etappezeges in één Vuelta leek binnen handbereik.
Concurrenten aan de cava in de bergen
Van de tegenstand was er geen spoor te bekennen. Maertens had zijn voornaamste concurrenten in de eerste helft van de wedstrijd op geruime achterstand gezet. De ster van Luis Ocaña was tanende, terwijl ook de Portugees Joaquim Agostinho niet thuis gaf.
De grootste tegenstand kwam uit het Baskenland met Domingo Perurena en Miguel Maria Lasa. De twee rasklimmers slepen met een passage door het Baskenland in aantocht hun messen, maar stootten op de uitstekende benen van Maertens.
De koninginnenrit op 11 mei met een klim naar Formigal verliep uitstekend voor de wereldkampioen. De aanloop was vrij vlak en op de 9 kilometer lange klim moest 'sprinter' Maertens maar enkele seconden toegeven op de betere berggeiten.
Het parcours was niet onoverkomelijk voor een Maertens in supervorm en de sprinter werd bovendien nog eens geholpen door het falen van zijn voornaamste concurrenten. Lasa had Maertens op weg naar Formigal graag willen bestoken, maar de Bask verslikte zich volgens de overlevering letterlijk in een bidon cava. In plaats van de benen tot ongekende daden te inspireren, zorgde het goedje ervoor dat Lasa de rol moest lossen bij Maertens.
Op recordjacht in een protesterend Baskenland
De weg naar de eindwinst lag als een breed verlichte boulevard in Maertens' ogen te blinken. Maar er was uiteraard nog altijd het record van de meeste etappezeges in één grote wielerronde.
Met de zegeruiker in Seo de Urgel was Maertens op 9 mei al in de buurt gekomen, maar de absolute kroon op het werk kwam er drie dagen later in Cordovilla. De wereldkampioen evenaarde in de buurt van Pamplona de legendarische Delio Rodriguez met twaalf etappe-overwinningen. Enkel een mirakel kon Freddy nog van een recordoverwinning houden.
Toen de situatie door protesten in het Baskenland even uit de hand leek te lopen, escorteerde de Guardia Civil het peloton voor zo'n vijftig kilometer door het Spaanse hinterland. Tussen de vele protestvlaggen en uitgestrooide spijkers door liet Maertens de dagzege in Bilbao vriendelijk aan de plaatselijke Luis Alberto Ordiales.
De tegenstand faalde erin om Maertens tijd aan te smeren in bergritten. Bovendien kon de sprinter wel een kortere berg over en die eigenschap zorgde er ook in de ultieme bergetappe naar Urkiola voor dat de oranje leider overleefde.
Ploegenklassement verkocht voor 6.250 euro
In de slotrit op 15 mei zorgde Maertens uiteindelijk voor de kroon op het werk. Samen met Flandria-ploegmakkers Michel Pollentier en Paul Verschuere sprong de wereldkampioen na zestig kilometer wedstrijd weg. De Belgen namen met Teka-ploegmaats Lasa en Thaler (later in 1985 en 1987 nog wereldkampioen veldrijden) nog twee concurrenten mee.
"We hadden het ploegenklassement toen verkocht aan die Spanjaarden. Ze hadden er een erezaak van gemaakt om dat in extremis af te snoepen van hun concurrenten bij Kas-Campagnolo. Ik heb die mannen toen gezegd dat we een waaier zouden trekken en ze maar beter mee konden zijn met een man of vier. We hielden er uiteindelijk tweehonderdvijftigduizend frank aan over. 6250 euro," zou Maertens later vertellen.
Een dertiende etappezege liet de nieuwe eindwinnaar van de Ronde van Spanje zich evenwel niet meer ontvallen. Maertens snelde in de straten van Mirando de Ebro weg van alles en iedereen en pakte zo een zege voor de eeuwigheid. Na 21 ritten hield de Lombardsijdenaar 2'51" over op Lasa en 3'23" op Thaler. De recordraid van Maertens was voltooid.
Ongenaakbare statistieken
Met zijn Vuelta-triomf in 1977 hoeft het weinig uitleg dat Maertens een absolute ereplaats in de wielergeschiedenis verdient. De West-Vlaming slaagde er in navolging van Berrendero en Anquetil als enige in om een grote wielerronde van begin tot einde te domineren in de leiderstrui.
Bovendien zijn de dertien etappezeges in zijn eerste en enige Vuelta een absoluut record. Geen enkele andere renner won ooit zoveel ritten in één afzonderlijke wielerronde. Maertens won naast zijn 13 Vuelta-etappes ook nog eens 15 ritten in de Tour. In de Giro tekende de rassprinter voor 7 zegeruikers.
Met 35 ritoverwinningen in de drie grote wielerrondes moet Maertens in dat ranglijstje slechts zes anderen laten voorgaan. Opvallend daarbij is dat de wereldkampioen van Praag en Ostuni dat tussen 1976 en 1981 in een tijdspanne van slechts vijf jaar klaarspeelde. En ja, ook wij zijn dan geneigd te zeggen: niemand doet het Freddy ooit nog na.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 17/08/2017 08:57 door Sub Culture.
|
Cecchini
17 augustus 2017 09:03
|
Dank voor het waarnemen van WDC
|
Sub Culture
17 augustus 2017 09:09
|
Met dat verschil dat er geen intentie tot provocatie is en dat ik dit stuk(je) tekst over de Vuelta van 40 jaar geleden wel interessant genoeg vond om hier te delen in aanloop naar eerdergenoemde wedstrijd.
|
Cecchini
17 augustus 2017 09:17
|
Had jij het idee, dat Freddy destijds schoon door het wielerpeloton reed ?
|
Sub Culture
17 augustus 2017 09:21
|
Ik denk dat het aantal 'schone' zeges in grote rondes de voorbije decennia op één hand te tellen zijn.
En die van Freddy reken ik daar niet bij.
En die van Freddy reken ik daar niet bij.
|
Andere Peter
17 augustus 2017 09:35
|
Prima stuk. Leuk om te lezen. Maertens is pure nostalgie. Hij had al iets melancholisch toen hij nog reed. Goed dat het stuk onderstreept dat die Vuelta ( nota bene voorbereidingskoers voor de Giro) verder weinig voorstelde. Lasa als grote tegenstander, nou ja. Klimmertje Torres. Thaler die 3e wordt, het zegt alles. En slechts 69 starters... Van de andere ritwinnaars spreekt alleen Peerke Pollentier een beetje tot de verbeelding. Priem en Den Hertog waren de ritwinnaars namens NL. Maar daar kan Maertens niets aan doen.
Het jaar erna werd Jos Schipper 5e.
Het jaar erna werd Jos Schipper 5e.
|
Luijt
17 augustus 2017 10:24
|
Sub Culture Schreef:
-------------------------------------------------------
> Wij reconstrueerden samen met
> Maertens het grootste huzarenstukje uit zijn
> loopbaan van naald tot draad.[/b]
Wie is "wij" Sub?
Leuk stukkie en een fijne man die Freddie; de enige keer dat ik 'm het mogen spreken liep ie met z'n stofjas door het Wiemu...
-------------------------------------------------------
> Wij reconstrueerden samen met
> Maertens het grootste huzarenstukje uit zijn
> loopbaan van naald tot draad.[/b]
Wie is "wij" Sub?
Leuk stukkie en een fijne man die Freddie; de enige keer dat ik 'm het mogen spreken liep ie met z'n stofjas door het Wiemu...
|
Columbus SLX
17 augustus 2017 10:50
|
Er is 1 fragment van Maertens dat me erg is bijgebleven.
1981, Tour de France, een sprint duel tegen Urs Freuler, waar ze echt volledig gelijk opgaan..
Pas op het aller aller laatst weet Maertens nog te versnellen en wint.
Aparte kerel.
Wat later in 1985 kwam hij terecht bij Nikon - Van Schilt - Elro Snacks - Colnago.
Niet meer in staat om enige uitslag te rijden.
Ene Peter van der Knoop was daar toen eerste jaars prof, reed dat jaar een verdienstelijke Milaan SanRemo.
En die vertelde dat hij Maertens ergens in Italie op een training wilde testen.
Het eeuwenoude sprinten op een plaatsnaambordje - van der Knoop was jong, ambitieus en redelijk rap.
Op training is prestige vaak nog meer aanwezig dan in de koers, dus dat sprintje deed er toe.
Uiteraard liet Maertens zien wat sprinten is. Hij "won". Vanuit het zadel.
Af en toe droom ik wel eens dat Nederland ook een wielermuseum heeft.
In 's Heerenhoek om precies te zijn, alwaar Jan Raas rondleidingen verzorgt.
En iedereen de tent uit vloekt die domme vragen stelt.
1981, Tour de France, een sprint duel tegen Urs Freuler, waar ze echt volledig gelijk opgaan..
Pas op het aller aller laatst weet Maertens nog te versnellen en wint.
Aparte kerel.
Wat later in 1985 kwam hij terecht bij Nikon - Van Schilt - Elro Snacks - Colnago.
Niet meer in staat om enige uitslag te rijden.
Ene Peter van der Knoop was daar toen eerste jaars prof, reed dat jaar een verdienstelijke Milaan SanRemo.
En die vertelde dat hij Maertens ergens in Italie op een training wilde testen.
Het eeuwenoude sprinten op een plaatsnaambordje - van der Knoop was jong, ambitieus en redelijk rap.
Op training is prestige vaak nog meer aanwezig dan in de koers, dus dat sprintje deed er toe.
Uiteraard liet Maertens zien wat sprinten is. Hij "won". Vanuit het zadel.
Af en toe droom ik wel eens dat Nederland ook een wielermuseum heeft.
In 's Heerenhoek om precies te zijn, alwaar Jan Raas rondleidingen verzorgt.
En iedereen de tent uit vloekt die domme vragen stelt.
|
Cecchini
17 augustus 2017 10:53
|
|
ton duk
17 augustus 2017 11:15
|
Bij de titel denk ik gelijk aan de Big Bang Theory...maar dat geheel terzijde
gr
gr
|
merijntje mortirolo
17 augustus 2017 11:55
|
-
Als jij schrijft "Denk ik" schuiven wij dat altijd terzijde.
Als jij schrijft "Denk ik" schuiven wij dat altijd terzijde.
|
Bromertà
17 augustus 2017 12:00
|
Schone sport?
Zomaar wat fragmenten uit de media ...
Hear no evil, see no evil, speak no evil - Hypocritical English needs to look at their own.
At this stage Farah has so many red flags surrounding him he could form his own Communist Party.
When you see it reported without comment in the normally sceptical Guardian that the head of UK Athletics Neil Black knows Farah and Salazar aren't cheats because he has looked into their eyes, you can tell that common sense has left the building.
[www.independent.ie]
"They rearranged the pieces but it's the same game."
Floyd Landis: "You have to treat them like there are just certain things they don't understand, and in this case never will, so you can't get mad at them because they're just not smart enough to understand."
[www.cyclingnews.com]
Zomaar wat fragmenten uit de media ...
Hear no evil, see no evil, speak no evil - Hypocritical English needs to look at their own.
At this stage Farah has so many red flags surrounding him he could form his own Communist Party.
When you see it reported without comment in the normally sceptical Guardian that the head of UK Athletics Neil Black knows Farah and Salazar aren't cheats because he has looked into their eyes, you can tell that common sense has left the building.
[www.independent.ie]
"They rearranged the pieces but it's the same game."
Floyd Landis: "You have to treat them like there are just certain things they don't understand, and in this case never will, so you can't get mad at them because they're just not smart enough to understand."
[www.cyclingnews.com]
|
ton duk
17 augustus 2017 12:01
|
Op zich ook vrij logisch
grl
grl
|
Tjappie2
17 augustus 2017 14:39
|
Maertens. Voor mij het prototype Vlaamse wielrenner.
Groot coureur maar je zou hem het liefst in een leunstoel neerzetten - pantoffels en dekentje verstrekken - en geruststellende woordjes toefluisteren.
Groot coureur maar je zou hem het liefst in een leunstoel neerzetten - pantoffels en dekentje verstrekken - en geruststellende woordjes toefluisteren.
|
Eindhovuh
17 augustus 2017 14:45
|
Leuk! 
|
Frederik D.
17 augustus 2017 18:51
|
Wielrensport is grotendeels wielrengeschiedenis. Mooi verhaal, SC, en mooi op tijd geplaatst.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.