Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Een ode aan de eigengereide goedgebekte Niki Terpstra
Gepost door Cecchini
Voor de prikkers die het VK artikel niet kunnen openen
Hoe zwaarder de koers, hoe meer Terpstra in zijn element is
PROFIEL Als bij een rotonde tien renners linksom gaan, volgt de rest. Maar niet als Terpstra de elfde is: die gaat rechtsom, als dat sneller is. Zijn ijzeren volharding heeft hem ver gebracht. Komende zondag verdedigt hij zijn titel in Parijs-Roubaix.
Door: Jaap Stam/ De Volkskrant
Het kan hem niet hard genoeg regenen, niet koud genoeg zijn, niet hard genoeg waaien, liefst de wind pal tegen. Warm en droog mag ook, dat het flink stuift op de kasseien en het stof vastkoekt op zijn gezicht en in zijn neus.
Hoe zwaarder de koers, hoe meer Niki Terpstra in zijn element is. Drie jaar geleden zaten zijn handen na Parijs-Roubaix vol blaren door het gebeuk op de kasseien. Aanstaande zondag verdedigt hij zijn titel in Parijs-Roubaix, de eerste grote prijs die hij won - en na de Tour de France de mediageniekste wielerwedstrijd van het jaar.
In de Vlaamse klassiekers en in Parijs-Roubaix is soleren het mooiste. Hij heeft een goed voorseizoen. Winnaar van de ronde van Qatar; drie keer tweede: in de Omloop Het Nieuwsblad, in Gent-Wevelgem en, op Eerste Paasdag, in de Ronde van Vlaanderen. De oogstjaren zijn aangebroken, de 30-jarige Terpstra is op de toppen van zijn kunnen. Aanvallen, ongebreideld aanvallen en voor niemand opzij gaan. Terpstra wil koersen, altijd en overal. 'De boel gek maken. In de Vlaamse klassiekers en in Parijs-Roubaix is soleren het mooiste. Het enthousiasme van het publiek doet je almaar harder trappen. Je fietst in een waas van geluk', zei hij tegen Elsevier.
Als eenzame vluchter is Niki Terpstra op zijn sterkst. Wanneer hij het gat eenmaal heeft geslagen, is hij moeilijk terug te halen. De manier waarop hij in 2012 Nederlands kampioen werd, is typerend: een solo van 50 kilometer in de stromende regen op een venijnig parcours in Limburg.
Niet praten en kijken, niet rekenen en loeren, maar aanvallen. Als je vaak genoeg aanvalt, zit de beslissende ontsnapping er vanzelf een keer bij. Al in zijn tweede jaar bij de profs, in 2008, noemen de commentatoren van de Belgische tv hem 'de onvermijdelijke Niki Terpstra'.
Tempobeul
Niki groeit op in het Zaanse Krommenie, de Terpstra's wonen eenhoog aan de rand van het dorp. De parkeerplaats bij de flat is zijn wielercircuit. Als 6-jarige fietst hij zijn eerste rondjes, zijn vriendjes hebben steevast het nakijken.
Toch gaat hij eerst bij een voetbalclub. Niki staat op doel, dan hoeft hij niet achter een bal aan te rennen. Op 9-jarige leeftijd wordt hij lid van de Zaanse wielervereniging DTS (Door Training Sterk), een jaar later heeft hij zijn eerste licentie.
In de jeugdcategorieën is Terpstra al een tempobeul, wel een aan wie flink moet worden gesleuteld. Ploegleiders hebben hun handen vol aan het eigenwijze talent. Als Terpstra vindt dat hij in een tijdrit beter met één voorblad kan rijden dan met twee, dan wordt het er één, al gaat de ploegleider op zijn kop staan.
Bij de nieuwelingen heeft Terpstra het moeilijk. Zijn leeftijdgenoten zijn eerder uit de kluiten gewassen en Niki komt kracht tekort. In die periode blijkt wat voor een onverzettelijke knokker hij is
Wielerfamilie
Niki's vader Douwe, een versnellingsbakkenspecialist, was meer van het voetballen, maar raakte in de greep van het wielrennen door zijn zoons. Mike, de drie jaar jongere broer van Niki, fietst in de pro-continentale ploeg Roompot, de eerste divisie van het wielrennen. Pa is ook gaan wielrennen, hij wilde ondervinden wat het is om een gat dicht te rijden en te verzuren, en werd jeugdtrainer bij de Zaanse wielerclub Door Training Sterk. Pa bracht de ene zoon naar een wedstrijd, moeder Margreet de ander. Het gezin staat nog steeds in het teken van wielrennen. Als het enigszins kan, staan Douwe en Margreet aan de meet.
De weg naar de top verloopt geleidelijk, via kleinere ploegen. Rabobank, destijds hét opleidingsinstituut voor Nederlandse wielrenners, heeft nooit bij hem aangeklopt. Daar zitten ze niet te wachten op een moeilijke jongen. 'Ik ben niet de ideale schoonzoon', beaamt Terpstra in menig interview.
Als hij een rugnummer heeft opgespeld, is het koers en is er veel geoorloofd. Dan maar een klootzak. Fietsen is oorlog, zeker in de finale. In de Eneco Tour van vorig jaar wordt hij gediskwalificeerd nadat hij de Belg Maarten Wynants een paar beuken met zijn schouder heeft verkocht.
Eigen gang
Na het NK in 2008 staat Terpstra woedend voor winnaar Lars Boom. Hij voelt zich geflikt door Boom, die volgens hem in de finale simuleerde aan het einde van zijn Latijn te zijn. Het scheelt weinig of hij had hem op zijn gezicht getimmerd.
Terpstra heeft een hekel aan kuddedieren die zich als een schaap laten opsluiten in het peloton. Als bij een rotonde tien renners linksom gaan, volgt de rest. Niet als Terpstra de elfde is, die gaat rechtsom als dat sneller is.
In de muziek is Freddy Mercury van Queen zijn idool, die ging zijn eigen gang en gaf alles. Net als Terpstra.
Hij is vernoemd naar Niki Lauda, de legendarische F1-coureur en idool van pa. Beide Niki's zijn perfectionist. Lauda was 'een strakke rijder die door kleine aanpassingen in de cockpit een auto seconden sneller maakte', aldus Terpstra senior.
Junior is ook altijd bezig met zijn materiaal. Als hij een nieuwe fiets heeft, stopt hij om de 100 meter. Zadel een millimeter omhoog, remhendel een tikkie naar links, dit bandje, dat bandje.
Debuut Milram
In 2007 debuteert Terpstra bij de profs van de Duits-Italiaanse ploeg Milram. Fietsen is eindelijk werk geworden voor de Pietje Bell van het peloton. Hij gaat niet of nauwelijks meer uit ('Niet dat ik nu leef als een pater'), let op wat hij eet en gaat vroeg naar bed. Zijn school, mbo bouwkunde, heeft hij dan afgemaakt.
Gianluigi Stanga, de Italiaanse manager, heeft zijn handen vol aan de debutant. Die eet volgens hem te veel en spreekt Terpstra daarop aan. Die laat zich de les niet lezen en zegt dat Stanga beter op zijn Italiaanse renners kan letten. Zij mogen dan in de eetzaal bescheiden hun bord opscheppen, op hun slaapkamer proppen ze zich vol met koeken en marsen.
De trotse Italiaan weet niet wat hem overkomt, een renner die net komt kijken en hem tegenspreekt, zegt Gerrie van Gerwen, destijds ploegleider bij Milram. Op diens voorspraak heeft Stanga Terpstra gecontracteerd. 'Schik je een beetje en tel een keer tot tien', raadt hij Terpstra aan.
Stanga wil Terpstra alleen kermiskoersen laten rijden, maar bij toeval rijdt hij Milaan-San Remo. Kopman Alessandro Petacchi is ervan onder de indruk hoe Terpstra gaten dicht rijdt en in de finale de snelheid hoog kan houden. Zo rijdt Terpstra zich in de ploeg.
Niki is een voorbeeldige prof geworden, zegt Van Gerwen. 'Hij is verre van een eenheidsworstfiguur, lekker eigenzinnig, een winnaar. Dat hij af en toe eens iemand vastpakt? Ach, dat hoort erbij.'
Maling aan hiërarchie
Hij woont samen met gewichtsconsulente Ramona van der Lecq, met wie hij twee kinderen heeft: zoon Luca (5) en dochter Zoey (2). De Haagse is rondemiss in Olympia's Tour van 2006, de ronde voor veelbelovende wielrenners. Ze heeft nog nooit een wielrenner gezien, heeft niets met de sport, maar is door haar werkgever en sponsor van Olympia's Tour, de ANWB, overgehaald om de renners te huldigen.
Met een blik op de waardebon die ze hem net heeft uitgereikt, vraagt Terpstra of er niets ontbreekt. Je telefoonnummer staat er niet op, grijnst hij. 'Als ik morgen weer op het podium sta, geef je me er dan een met je nummer?'
Terpstra heeft maling aan status, maling aan hiërarchie. Of het nu de Tour-directie is die de renners in de Vendée over een glibberige dam jaagt, ploegleiders die in je oortje schreeuwen ('Aan 95 procent heb je niks. Je moet een renner niet te veel aan zijn kop zeuren') of de internationale wielerunie UCI ('Het overgrote deel van het prijzengeld gaat naar de UCI, wat doen die eigenlijk voor de renners?') - iedereen krijgt zijn vet als Terpstra iets niet zint.
Ook daarin is hij een uitzondering. Wielrenners houden zich op de vlakte, bang een plek in een andere ploeg mis te lopen. Je weet nooit wanneer je iemand nodig hebt.
De harten van de Vlamingen heeft de goedgebekte 'Ollander' niet gewonnen. Na zijn overwinning in Parijs-Roubaix heeft Het Laatste Nieuws het smalend over een luitenant voor wie de generaals moesten buigen.
Rondvaart
Nederland telt weer mee, dacht wielerfanaat Peter Kwint toen Terpstra vorig jaar Parijs-Roubaix won. Sinds 2001 had geen Nederlander een klassieker gewonnen. De laatste zege in een Touretappe was in 2005. Grote kampioenen krijgen een rondvaart door de Amsterdamse grachten, opperde Kwint. Wat begon als grap op sociale media mondde uit in een tocht met de President John F. Kennedy, die in 1988 het Nederlands elftal door Amsterdam voer. Honderden fans wachtten Terpstra op. Een mooi eerbetoon, zegt Kwint. 'Voor een moedige strijder die nooit opgeeft.'
Het zal Terpstra worst zijn, hij trekt zijn eigen plan. Terpstra is 1,90 meter zelfvertrouwen. In de tijd dat hij het wielrennen niet altijd even serieus nam en weleens een training liet schieten, zei hij: 'Is dat zo gek? Daardoor heb ik nooit een maand rust nodig en presteer ik heel het jaar constant.'
Gevolgd door een lach, altijd die lach. Zelfs als Terpstra wordt geïnterviewd over de materiaalpech waardoor hem de winst in de Driedaagse van de Panne is ontglipt, staat hij de verslaggever met een brede grijns te woord.
Heeft hij plezier over de vaak onzinnige vragen die hem worden gesteld? Of is het zijn manier om zijn ergernis te verbergen?
Je weet nooit helemaal zeker of hij je niet in de maling neemt als hij antwoordt: 'Je kunt wel achterom kijken, ze komen toch wel achter je aan.' En: 'Dit was mijn kans. De anderen waren ook moe.'
Belangrijkste wedstrijden
Een keer begint hij zijn reactie met de eerste strofe van Als je wint, heb je vrienden van Herman Brood en Henny Vrienten, eindigend met: 'Ze halen me nooit meer in/ ik dacht: verdomd, ik win.' Met een stalen gezicht, de Belgische interviewer heeft niets door.
De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zijn voor Terpstra de belangrijkste wedstrijden in het jaar. Deze weken is hij thuis niet te genieten. Als hij niet fietst, ligt hij het liefst op de bank met zijn benen omhoog. Een balletje trappen met zijn zoontje is er even niet bij. Stel dat hij een spier verrekt. Zo'n behendige voetballer is hij nou ook weer niet.
Komende zondag, in zijn achtste Parijs-Roubaix, zal de 1 op zijn rug branden. Door de drie tweede plaatsen in dit voorseizoen gloeit het vuur in zijn donder als nooit tevoren. Vader Douwe: 'Maak hem niet kwaad, want dan is hij niet te houden.'
Wielerfamilie
Niki's vader Douwe, een versnellingsbakkenspecialist, was meer van het voetballen, maar raakte in de greep van het wielrennen door zijn zoons. Mike, de drie jaar jongere broer van Niki, fietst in de pro-continentale ploeg Roompot, de eerste divisie van het wielrennen. Pa is ook gaan wielrennen, hij wilde ondervinden wat het is om een gat dicht te rijden en te verzuren, en werd jeugdtrainer bij de Zaanse wielerclub Door Training Sterk. Pa bracht de ene zoon naar een wedstrijd, moeder Margreet de ander. Het gezin staat nog steeds in het teken van wielrennen. Als het enigszins kan, staan Douwe en Margreet aan de meet.
CV Niki Terpstra
1984
Op 18 mei geboren in Beverwijk
1993
Lid Zaanlandse wielerclub Door training Sterk
1994
Wint wedstrijd in Sloten
2001
Strandrace in zijn tijd bij de junioren
2002
Mavo in Krommenie
2003
Olympia's Tour (leeftijdscategorie: beloften)
2006
Mbo bouwkunde in Beverwijk
2007
Wielerprof
2012
Winnaar Dwars door Vlaanderen; Nederlands kampioen; wereldkampioen ploegentijdrit
2013
Wereldkampioen ploegentijdrit
2014
Winnaar Ronde van Qatar. Dwars door Vlaanderen en Parijs-Roubaix
2015
Wint Ronde van Qatar, tweede in Ronde van Vlaanderen
Hoe zwaarder de koers, hoe meer Terpstra in zijn element is
PROFIEL Als bij een rotonde tien renners linksom gaan, volgt de rest. Maar niet als Terpstra de elfde is: die gaat rechtsom, als dat sneller is. Zijn ijzeren volharding heeft hem ver gebracht. Komende zondag verdedigt hij zijn titel in Parijs-Roubaix.
Door: Jaap Stam/ De Volkskrant
Het kan hem niet hard genoeg regenen, niet koud genoeg zijn, niet hard genoeg waaien, liefst de wind pal tegen. Warm en droog mag ook, dat het flink stuift op de kasseien en het stof vastkoekt op zijn gezicht en in zijn neus.
Hoe zwaarder de koers, hoe meer Niki Terpstra in zijn element is. Drie jaar geleden zaten zijn handen na Parijs-Roubaix vol blaren door het gebeuk op de kasseien. Aanstaande zondag verdedigt hij zijn titel in Parijs-Roubaix, de eerste grote prijs die hij won - en na de Tour de France de mediageniekste wielerwedstrijd van het jaar.
In de Vlaamse klassiekers en in Parijs-Roubaix is soleren het mooiste. Hij heeft een goed voorseizoen. Winnaar van de ronde van Qatar; drie keer tweede: in de Omloop Het Nieuwsblad, in Gent-Wevelgem en, op Eerste Paasdag, in de Ronde van Vlaanderen. De oogstjaren zijn aangebroken, de 30-jarige Terpstra is op de toppen van zijn kunnen. Aanvallen, ongebreideld aanvallen en voor niemand opzij gaan. Terpstra wil koersen, altijd en overal. 'De boel gek maken. In de Vlaamse klassiekers en in Parijs-Roubaix is soleren het mooiste. Het enthousiasme van het publiek doet je almaar harder trappen. Je fietst in een waas van geluk', zei hij tegen Elsevier.
Als eenzame vluchter is Niki Terpstra op zijn sterkst. Wanneer hij het gat eenmaal heeft geslagen, is hij moeilijk terug te halen. De manier waarop hij in 2012 Nederlands kampioen werd, is typerend: een solo van 50 kilometer in de stromende regen op een venijnig parcours in Limburg.
Niet praten en kijken, niet rekenen en loeren, maar aanvallen. Als je vaak genoeg aanvalt, zit de beslissende ontsnapping er vanzelf een keer bij. Al in zijn tweede jaar bij de profs, in 2008, noemen de commentatoren van de Belgische tv hem 'de onvermijdelijke Niki Terpstra'.
Tempobeul
Niki groeit op in het Zaanse Krommenie, de Terpstra's wonen eenhoog aan de rand van het dorp. De parkeerplaats bij de flat is zijn wielercircuit. Als 6-jarige fietst hij zijn eerste rondjes, zijn vriendjes hebben steevast het nakijken.
Toch gaat hij eerst bij een voetbalclub. Niki staat op doel, dan hoeft hij niet achter een bal aan te rennen. Op 9-jarige leeftijd wordt hij lid van de Zaanse wielervereniging DTS (Door Training Sterk), een jaar later heeft hij zijn eerste licentie.
In de jeugdcategorieën is Terpstra al een tempobeul, wel een aan wie flink moet worden gesleuteld. Ploegleiders hebben hun handen vol aan het eigenwijze talent. Als Terpstra vindt dat hij in een tijdrit beter met één voorblad kan rijden dan met twee, dan wordt het er één, al gaat de ploegleider op zijn kop staan.
Bij de nieuwelingen heeft Terpstra het moeilijk. Zijn leeftijdgenoten zijn eerder uit de kluiten gewassen en Niki komt kracht tekort. In die periode blijkt wat voor een onverzettelijke knokker hij is
Wielerfamilie
Niki's vader Douwe, een versnellingsbakkenspecialist, was meer van het voetballen, maar raakte in de greep van het wielrennen door zijn zoons. Mike, de drie jaar jongere broer van Niki, fietst in de pro-continentale ploeg Roompot, de eerste divisie van het wielrennen. Pa is ook gaan wielrennen, hij wilde ondervinden wat het is om een gat dicht te rijden en te verzuren, en werd jeugdtrainer bij de Zaanse wielerclub Door Training Sterk. Pa bracht de ene zoon naar een wedstrijd, moeder Margreet de ander. Het gezin staat nog steeds in het teken van wielrennen. Als het enigszins kan, staan Douwe en Margreet aan de meet.
De weg naar de top verloopt geleidelijk, via kleinere ploegen. Rabobank, destijds hét opleidingsinstituut voor Nederlandse wielrenners, heeft nooit bij hem aangeklopt. Daar zitten ze niet te wachten op een moeilijke jongen. 'Ik ben niet de ideale schoonzoon', beaamt Terpstra in menig interview.
Als hij een rugnummer heeft opgespeld, is het koers en is er veel geoorloofd. Dan maar een klootzak. Fietsen is oorlog, zeker in de finale. In de Eneco Tour van vorig jaar wordt hij gediskwalificeerd nadat hij de Belg Maarten Wynants een paar beuken met zijn schouder heeft verkocht.
Eigen gang
Na het NK in 2008 staat Terpstra woedend voor winnaar Lars Boom. Hij voelt zich geflikt door Boom, die volgens hem in de finale simuleerde aan het einde van zijn Latijn te zijn. Het scheelt weinig of hij had hem op zijn gezicht getimmerd.
Terpstra heeft een hekel aan kuddedieren die zich als een schaap laten opsluiten in het peloton. Als bij een rotonde tien renners linksom gaan, volgt de rest. Niet als Terpstra de elfde is, die gaat rechtsom als dat sneller is.
In de muziek is Freddy Mercury van Queen zijn idool, die ging zijn eigen gang en gaf alles. Net als Terpstra.
Hij is vernoemd naar Niki Lauda, de legendarische F1-coureur en idool van pa. Beide Niki's zijn perfectionist. Lauda was 'een strakke rijder die door kleine aanpassingen in de cockpit een auto seconden sneller maakte', aldus Terpstra senior.
Junior is ook altijd bezig met zijn materiaal. Als hij een nieuwe fiets heeft, stopt hij om de 100 meter. Zadel een millimeter omhoog, remhendel een tikkie naar links, dit bandje, dat bandje.
Debuut Milram
In 2007 debuteert Terpstra bij de profs van de Duits-Italiaanse ploeg Milram. Fietsen is eindelijk werk geworden voor de Pietje Bell van het peloton. Hij gaat niet of nauwelijks meer uit ('Niet dat ik nu leef als een pater'), let op wat hij eet en gaat vroeg naar bed. Zijn school, mbo bouwkunde, heeft hij dan afgemaakt.
Gianluigi Stanga, de Italiaanse manager, heeft zijn handen vol aan de debutant. Die eet volgens hem te veel en spreekt Terpstra daarop aan. Die laat zich de les niet lezen en zegt dat Stanga beter op zijn Italiaanse renners kan letten. Zij mogen dan in de eetzaal bescheiden hun bord opscheppen, op hun slaapkamer proppen ze zich vol met koeken en marsen.
De trotse Italiaan weet niet wat hem overkomt, een renner die net komt kijken en hem tegenspreekt, zegt Gerrie van Gerwen, destijds ploegleider bij Milram. Op diens voorspraak heeft Stanga Terpstra gecontracteerd. 'Schik je een beetje en tel een keer tot tien', raadt hij Terpstra aan.
Stanga wil Terpstra alleen kermiskoersen laten rijden, maar bij toeval rijdt hij Milaan-San Remo. Kopman Alessandro Petacchi is ervan onder de indruk hoe Terpstra gaten dicht rijdt en in de finale de snelheid hoog kan houden. Zo rijdt Terpstra zich in de ploeg.
Niki is een voorbeeldige prof geworden, zegt Van Gerwen. 'Hij is verre van een eenheidsworstfiguur, lekker eigenzinnig, een winnaar. Dat hij af en toe eens iemand vastpakt? Ach, dat hoort erbij.'
Maling aan hiërarchie
Hij woont samen met gewichtsconsulente Ramona van der Lecq, met wie hij twee kinderen heeft: zoon Luca (5) en dochter Zoey (2). De Haagse is rondemiss in Olympia's Tour van 2006, de ronde voor veelbelovende wielrenners. Ze heeft nog nooit een wielrenner gezien, heeft niets met de sport, maar is door haar werkgever en sponsor van Olympia's Tour, de ANWB, overgehaald om de renners te huldigen.
Met een blik op de waardebon die ze hem net heeft uitgereikt, vraagt Terpstra of er niets ontbreekt. Je telefoonnummer staat er niet op, grijnst hij. 'Als ik morgen weer op het podium sta, geef je me er dan een met je nummer?'
Terpstra heeft maling aan status, maling aan hiërarchie. Of het nu de Tour-directie is die de renners in de Vendée over een glibberige dam jaagt, ploegleiders die in je oortje schreeuwen ('Aan 95 procent heb je niks. Je moet een renner niet te veel aan zijn kop zeuren') of de internationale wielerunie UCI ('Het overgrote deel van het prijzengeld gaat naar de UCI, wat doen die eigenlijk voor de renners?') - iedereen krijgt zijn vet als Terpstra iets niet zint.
Ook daarin is hij een uitzondering. Wielrenners houden zich op de vlakte, bang een plek in een andere ploeg mis te lopen. Je weet nooit wanneer je iemand nodig hebt.
De harten van de Vlamingen heeft de goedgebekte 'Ollander' niet gewonnen. Na zijn overwinning in Parijs-Roubaix heeft Het Laatste Nieuws het smalend over een luitenant voor wie de generaals moesten buigen.
Rondvaart
Nederland telt weer mee, dacht wielerfanaat Peter Kwint toen Terpstra vorig jaar Parijs-Roubaix won. Sinds 2001 had geen Nederlander een klassieker gewonnen. De laatste zege in een Touretappe was in 2005. Grote kampioenen krijgen een rondvaart door de Amsterdamse grachten, opperde Kwint. Wat begon als grap op sociale media mondde uit in een tocht met de President John F. Kennedy, die in 1988 het Nederlands elftal door Amsterdam voer. Honderden fans wachtten Terpstra op. Een mooi eerbetoon, zegt Kwint. 'Voor een moedige strijder die nooit opgeeft.'
Het zal Terpstra worst zijn, hij trekt zijn eigen plan. Terpstra is 1,90 meter zelfvertrouwen. In de tijd dat hij het wielrennen niet altijd even serieus nam en weleens een training liet schieten, zei hij: 'Is dat zo gek? Daardoor heb ik nooit een maand rust nodig en presteer ik heel het jaar constant.'
Gevolgd door een lach, altijd die lach. Zelfs als Terpstra wordt geïnterviewd over de materiaalpech waardoor hem de winst in de Driedaagse van de Panne is ontglipt, staat hij de verslaggever met een brede grijns te woord.
Heeft hij plezier over de vaak onzinnige vragen die hem worden gesteld? Of is het zijn manier om zijn ergernis te verbergen?
Je weet nooit helemaal zeker of hij je niet in de maling neemt als hij antwoordt: 'Je kunt wel achterom kijken, ze komen toch wel achter je aan.' En: 'Dit was mijn kans. De anderen waren ook moe.'
Belangrijkste wedstrijden
Een keer begint hij zijn reactie met de eerste strofe van Als je wint, heb je vrienden van Herman Brood en Henny Vrienten, eindigend met: 'Ze halen me nooit meer in/ ik dacht: verdomd, ik win.' Met een stalen gezicht, de Belgische interviewer heeft niets door.
De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zijn voor Terpstra de belangrijkste wedstrijden in het jaar. Deze weken is hij thuis niet te genieten. Als hij niet fietst, ligt hij het liefst op de bank met zijn benen omhoog. Een balletje trappen met zijn zoontje is er even niet bij. Stel dat hij een spier verrekt. Zo'n behendige voetballer is hij nou ook weer niet.
Komende zondag, in zijn achtste Parijs-Roubaix, zal de 1 op zijn rug branden. Door de drie tweede plaatsen in dit voorseizoen gloeit het vuur in zijn donder als nooit tevoren. Vader Douwe: 'Maak hem niet kwaad, want dan is hij niet te houden.'
Wielerfamilie
Niki's vader Douwe, een versnellingsbakkenspecialist, was meer van het voetballen, maar raakte in de greep van het wielrennen door zijn zoons. Mike, de drie jaar jongere broer van Niki, fietst in de pro-continentale ploeg Roompot, de eerste divisie van het wielrennen. Pa is ook gaan wielrennen, hij wilde ondervinden wat het is om een gat dicht te rijden en te verzuren, en werd jeugdtrainer bij de Zaanse wielerclub Door Training Sterk. Pa bracht de ene zoon naar een wedstrijd, moeder Margreet de ander. Het gezin staat nog steeds in het teken van wielrennen. Als het enigszins kan, staan Douwe en Margreet aan de meet.
CV Niki Terpstra
1984
Op 18 mei geboren in Beverwijk
1993
Lid Zaanlandse wielerclub Door training Sterk
1994
Wint wedstrijd in Sloten
2001
Strandrace in zijn tijd bij de junioren
2002
Mavo in Krommenie
2003
Olympia's Tour (leeftijdscategorie: beloften)
2006
Mbo bouwkunde in Beverwijk
2007
Wielerprof
2012
Winnaar Dwars door Vlaanderen; Nederlands kampioen; wereldkampioen ploegentijdrit
2013
Wereldkampioen ploegentijdrit
2014
Winnaar Ronde van Qatar. Dwars door Vlaanderen en Parijs-Roubaix
2015
Wint Ronde van Qatar, tweede in Ronde van Vlaanderen
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.