Eddy Beugels

Quote

Wielrenner die met Jan Janssen de tour won en later jurist en galeriehouder werd

Het eeuwige leven: Eddy Beugels (1944-2018)

Hij was de intellectueel onder de fietsers, iemand met verstand van kunst en politiek. Uiteindelijk sleet Eddy Beugels zijn dagen in een huis voor jonge dementerenden.

Door: Peter de Waard 31 januari 2018, 02:00


Hij zal vooral herinnerd worden als een van de drie knechten die Jan Janssen nog had toen hij in 1968 als eerste Nederlander de Tour de France won. Twee jaar later wist Eddy Beugels zeker dat hij zelf de Tour nooit zou winnen en besloot hij te stoppen. Het was de top of niks. Hij volgde een rechtenstudie en werd advocaat. Ook opende hij een eigen kunstgalerie in het centrum van Maastricht

In 2000 merkte hij dat hij soms niet meer op een woord kon komen. Pas vier jaar later kon de definitieve diagnose worden gesteld: primair progressieve afasie. De man die vloeiend vier talen sprak, kon geen woorden en later ook geen gezichten meer herinneren. Enkele jaren later wist hij niet eens dat de man die een meter van hem afstond Tourwinnaar Jan Janssen zelf was. Beugels zat toen al in Grubbeveld in Maastricht, een centrum voor jong dementerenden. In 2013 overleed zijn levenspartner Gitta. Van zijn voormalige ploeggenoten zocht Arie den Hartog hem nog weleens op, maar die is nu zelf zwaar ziek. Eddy Beugels overleed 12 januari op 73-jarige leeftijd. Op zijn postvakje stond nog de naam mr. E.M.J. Beugels.

Beugels kwam niet echt uit een wielermilieu. Zijn vader was vertegenwoordiger en vond dat de zes kinderen vooral moesten leren. Na de hbs volgde Eddy opleidingen in handelscorrespondentie in Londen, Parijs en Brussel. En hij kon goed fietsen. Als amateur won hij in 1966 de Ronde van Noord-Holland en de Omloop van de Baronie. Samen met Tiemen Groen, Rini Wagtmans en Harrie Steevens won hij dat jaar zilver in het onderdeel ploegentijdrit op het WK.

Een jaar later werd Beugels beroepsrenner. In 1968 won hij de klassieker Rund um den Henninger-Turm en de Ronde van Wallonië. Hij werd uitverkoren voor de Nederlandse landenploeg die aan de Tour meedeed. Binnen korte tijd moesten zes van de tien ploeggenoten opgeven. Beugels behoorde met Arie den Hartog en Eef Dolman (hij overleed al in 1993) tot de overgebleven knechten van Jan Janssen.

Beugels was een vreemde vogel in de wielersport. Hij was geïnteresseerd in politiek, zaken, kunst en het leven zelf. Nog twee keer zou hij de Tour de France rijden: in 1969 als knecht van de Fransman Raymond Poulidor en in 1970 in dienst van een jonge Joop Zoetemelk. Hij reed dat jaar ook de monsterklassieker Bordeaux-Parijs, een van zijn laatste kunstjes.

Hij begon een assurantiekantoor in Sittard. De fascinatie voor impressionistische kunst leidde in 1989 tot de opening van een eigen galerie Renoir in het centrum van Maastricht. Toen hij op zijn 44ste jaar meester in de rechten werd, zette hij dat luister bij met een groot feest in Château Neercanne, vlak bij Maastricht. Hij reisde als bedrijfsjurist de wereld rond, deed klusjes in de wielrennerij en schreef een boek over sponsoring in de wielersport.

Zijn zoon Alexander, een van de twee kinderen uit zijn eerste huwelijk, noemt hem een bijzonder inspirerend maar ook introvert persoon. 'Toen hij ziek bleek te zijn, ging hij vrienden en bekenden mijden. Op straat sprak hij nog weleens een onbekende aan, maar vaak volgde een verwarrend gesprek.'

In 2006 ging de galerie dicht. Hij wandelde, soms met 40 sigaren op zak. Iedere dag moest liefst exact dezelfde afloop hebben. In 2009 kwam hij in Grubbeveld terecht. Hier rookte hij in de tuin soms een sigaartje. Alexander: 'Met zijn ziekte zou hij nog acht jaar te leven hebben. Het werden er zestien. Uiteindelijk kwam hij in een rolstoel terecht en de laatste maanden in een bed. Hij stierf met een glimlach op zijn gezicht.'