Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Michael Goolaerts overleden
Gepost door Anony
De wielerwereld is in rouw: Michael Goolaerts heeft het niet gehaald. De 23-jarige Belg van Willems Veranda’s-Crelan kreeg een hartstilstand tijdens Parijs-Roubaix. Hij werd ter plekke gereanimeerd en vervolgens in kritieke toestand per helikopter overgebracht naar het ziekenhuis. Daar overleed hij in de loop van de avond. Dat maakte zijn ploeg bekend.
Goolaerts kwam lelijk ten val op de kasseien van Saint-Python, de tweede strook van de dag, en bleef onrustwekkend lang liggen. Het gevolg van een hartaanval. Na verschillende reanimaties werd hij overgebracht naar het ziekenhuis van Rijsel.
Ook de ploeg bleef lang in het ongewisse over de toestand van Goolaerts. Iets voor middernacht volgde dan de droevige mededeling dat Goolaerts het leven liet. “Het is met ondenkbare droevigheid dat we moeten meedelen dat onze renner en vriend Michael Goolaerts overleden is.”
Willems Veranda’s-Crelan laat verder weten zich te onthouden van verdere communicatie, om de naasten van Goolaerts de tijd en rust te gunnen die het nodig heeft.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 08/04/2018 23:58 door Anony.
Goolaerts kwam lelijk ten val op de kasseien van Saint-Python, de tweede strook van de dag, en bleef onrustwekkend lang liggen. Het gevolg van een hartaanval. Na verschillende reanimaties werd hij overgebracht naar het ziekenhuis van Rijsel.
Ook de ploeg bleef lang in het ongewisse over de toestand van Goolaerts. Iets voor middernacht volgde dan de droevige mededeling dat Goolaerts het leven liet. “Het is met ondenkbare droevigheid dat we moeten meedelen dat onze renner en vriend Michael Goolaerts overleden is.”
Willems Veranda’s-Crelan laat verder weten zich te onthouden van verdere communicatie, om de naasten van Goolaerts de tijd en rust te gunnen die het nodig heeft.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 08/04/2018 23:58 door Anony.
Elk woord uit z’n verband raakt
Een inktzwarte bladzijde de zon verduistert
Zwijgen Noord Franse kasseien
Als ’n verslagen monument
8 april 2018 22:40 voor altijd
Aan de dood verbonden
Michael Goolaert op weg
Naar zijn hemel
Eindhovuh Schreef:
-------------------------------------------------------
> Nou op zich zou een breed onderzoek naar
> hartproblemen bij wielrenners niet een gek idee
> zijn.
Er bestaat trouwens een heel uitgebreid hartonderzoek, van praktisch een heel Tour de France peloton, direct vergeleken met een grotere groep andere wielrenners en gewone burgers. met deels opvolging van het onderzoek in een andere Tour de France.
Interessant zou wel zijn hoe het er met die renners nu voorstaat, maar aan de andere kant levert dat misschien net eens zoveel op, omdat de meesten na hun carrière zich ineens als gewone burgers gaan gedragen.
Duidelijk is dat wielrennen een heel vreemde bijt is in de wereldwijde sport, maar dat weten jullie toch allemaal wel, waarom zijn jullie anders hier.
Wielrennen levert namelijk de unieke combinatie van vooral langdurige volume- en drukbelastingen (bovenlichaam).
Het hart moet niet alleen goed kunnen pompen, maar ook prima de maat kunnen houden.
De ober, die goed kan dansen en tegelijkertijd zijn tray met bier omhoog kan houden, dat is voor velen een man naar hun hart.
Kijk, Mr. Strongman, die even 500 kg van de grond tilde, ging wel van zijn stokkie.
-------------------------------------------------------
> Nou op zich zou een breed onderzoek naar
> hartproblemen bij wielrenners niet een gek idee
> zijn.
Er bestaat trouwens een heel uitgebreid hartonderzoek, van praktisch een heel Tour de France peloton, direct vergeleken met een grotere groep andere wielrenners en gewone burgers. met deels opvolging van het onderzoek in een andere Tour de France.
Interessant zou wel zijn hoe het er met die renners nu voorstaat, maar aan de andere kant levert dat misschien net eens zoveel op, omdat de meesten na hun carrière zich ineens als gewone burgers gaan gedragen.
Duidelijk is dat wielrennen een heel vreemde bijt is in de wereldwijde sport, maar dat weten jullie toch allemaal wel, waarom zijn jullie anders hier.
Wielrennen levert namelijk de unieke combinatie van vooral langdurige volume- en drukbelastingen (bovenlichaam).
Het hart moet niet alleen goed kunnen pompen, maar ook prima de maat kunnen houden.
De ober, die goed kan dansen en tegelijkertijd zijn tray met bier omhoog kan houden, dat is voor velen een man naar hun hart.
Kijk, Mr. Strongman, die even 500 kg van de grond tilde, ging wel van zijn stokkie.
@ valse trage
Natuurlijk valt het op, maar moet er dan een gerichte oorzaak achter liggen?
Overigens beëindigde gisteren voor het eerst in een halve eeuw een 19-jarige met de onmogelijke naam Tanguy Turgis de koers.
Er bestaat natuurlijk als zodanig geen lineariteit tussen inspanning en fatale gevolgen.
Dit laat onverlet dat te snel te veel niet goed is.
Als ik nu ga dobbelen en ik gooi 3 keer achtereen zessen, zeg je dan ook, dat ik de dobbelstenen heb vervalst.
Natuurlijk valt het op, maar moet er dan een gerichte oorzaak achter liggen?
Overigens beëindigde gisteren voor het eerst in een halve eeuw een 19-jarige met de onmogelijke naam Tanguy Turgis de koers.
Er bestaat natuurlijk als zodanig geen lineariteit tussen inspanning en fatale gevolgen.
Dit laat onverlet dat te snel te veel niet goed is.
Als ik nu ga dobbelen en ik gooi 3 keer achtereen zessen, zeg je dan ook, dat ik de dobbelstenen heb vervalst.
valse trage Schreef:
-------------------------------------------------------
> Je hebt gelijk Horsie, zeker geen
> oorzaak/gevolg-relatie. Een lineair, kwadratisch,
> logaritmisch of enigerwelk verband dat uitgedrukt
> kan worden in een formule is er natuurlijk ook
> niet. Het kan nog steeds die smerige willekeur
> zijn.
>
> Ik weet ook uit eigen ervaring, als oud-pannenkoek
> dan, dat de inspanningen geleverd door de renners
> aan de staart van een door de wind geteisterd
> peloton, of door de zwakste renner in de kopgroep
> (die zich niet wil laten kennen), heel ellendig
> aanvoelen...
Maar laten we ook eerlijk zijn. Alle dwangarbeiders van de weg onderscheiden zich niet zo snel als het er op aan komt jezelf binnenste buiten te kunnen trekken.
Soms denk ik, dat topsport een optocht is van dwang neuroten. Verslaafden aan de magical pain of misschien ook juist om het overwinnen ervan.
Het gaat uiteindelijk om het niveau waarop je dat doet. Als je de duvels wilt ontbinden zul je ze eerst wel kost en inwoning gegeven moeten hebben.
Wist je overigens, dat een paard veel eerder dan de mens zal zeggen, je kunt me wat, ik stop er mee?
-------------------------------------------------------
> Je hebt gelijk Horsie, zeker geen
> oorzaak/gevolg-relatie. Een lineair, kwadratisch,
> logaritmisch of enigerwelk verband dat uitgedrukt
> kan worden in een formule is er natuurlijk ook
> niet. Het kan nog steeds die smerige willekeur
> zijn.
>
> Ik weet ook uit eigen ervaring, als oud-pannenkoek
> dan, dat de inspanningen geleverd door de renners
> aan de staart van een door de wind geteisterd
> peloton, of door de zwakste renner in de kopgroep
> (die zich niet wil laten kennen), heel ellendig
> aanvoelen...
Maar laten we ook eerlijk zijn. Alle dwangarbeiders van de weg onderscheiden zich niet zo snel als het er op aan komt jezelf binnenste buiten te kunnen trekken.
Soms denk ik, dat topsport een optocht is van dwang neuroten. Verslaafden aan de magical pain of misschien ook juist om het overwinnen ervan.
Het gaat uiteindelijk om het niveau waarop je dat doet. Als je de duvels wilt ontbinden zul je ze eerst wel kost en inwoning gegeven moeten hebben.
Wist je overigens, dat een paard veel eerder dan de mens zal zeggen, je kunt me wat, ik stop er mee?
De dood verschuilt zich in het peloton
Column van Peter Winnen: 'Niet Sagan, maar Hij won Parijs-Roubaix'
De Dood rijdt altijd mee. Je ziet hem niet, hij verschuilt zich in het peloton. Hij is een linkmiegel, een smeerlap. En dan ineens bedient hij zich van een rugnummer, een naam, een leeftijd. Niet Sagan maar Hij won Parijs-Roubaix.
De jongen was pas 23. Het parket van het Franse Cambrai heeft bekendgemaakt dat een van de komende dagen autopsie zal worden gepleegd op het lichaam van Michael Goolaerts. 'Volgens de eerste elementen lijkt het om hartfalen te gaan, waarna hij is gevallen, en was het niet de val die tot zijn toestand heeft geleid', aldus het parket.
Hartfalen? Het zal de Dood een worst wezen wat de autopsie oplevert. Hij is ongenaakbaar en viert de overwinning in stilte.
Als er een Arbo Wetgeving voor wielrenners bestond zou het hen verboden worden te gaan wielrennen. Voetballen zou ook niet meer lukken, net als turnen en, ik noem waar wat, shorttrack op de schaats waarbij tijdens valpartijen scalpelscherpe ijzers door de lucht zwiepen. Wielrenners springen bepaald niet zachtzinnig met hun hartspier om.
Ik vernam van het overlijden van Michael Goolaerts op maandagochtend en pakte meteen daarop een dichtbundel uit de boekenkast: 'Requiem voor een Wielrenner' van Albert Megens. De bundel die inclusief zeer krachtige lino's van Ivo van Leeuwen in 2011 door een ambachtelijke Tilburgse uitgeverij werd gepubliceerd, is opgedragen aan jonge hartdoden in het wielrennen. Het waren er veel. Eerlijk gezegd, ik schrok er (opnieuw) van. Een enkeling stierf in het harnas, de meesten in bed wanneer de Dood dekking had van de duisternis. De dichter bezocht kerkhoven en sprak uitgebreid met nabestaanden.
Ondergetekende verzorgde het voorwoord. Ik lees het terug. Het begint met Franco Bitossi. Als tienjarige zag ik een foto van de Italiaan in een speciale wielerbijlage van een toen nog groot Nederlands weekblad. Bitossi, bijgenaamd il cuore mato, het dwaze hart, hangt op zijn fiets tegen een rotswand. Zijn hart is het spoor bijster. Hij moet even pauzeren voordat hij weer tot de orde van de dag kan overgaan: naar de finish fietsen. Bitossi had vaker last dit ongerief.
Verbijstering en bekoring tegelijkertijd in het hoofd van een tienjarig burgerjochie. Welke idioot fietst zich in godsnaam zo goed als dood? Maar ook het verlangen zelf tegen een rotswand te hangen als bewijs van bovenmenselijke moed. Alsof ik toen al in de gaten had dat werkelijk leven elders gezocht moest worden. In het wielrennen bijvoorbeeld.
Column van Peter Winnen: 'Niet Sagan, maar Hij won Parijs-Roubaix'
De Dood rijdt altijd mee. Je ziet hem niet, hij verschuilt zich in het peloton. Hij is een linkmiegel, een smeerlap. En dan ineens bedient hij zich van een rugnummer, een naam, een leeftijd. Niet Sagan maar Hij won Parijs-Roubaix.
De jongen was pas 23. Het parket van het Franse Cambrai heeft bekendgemaakt dat een van de komende dagen autopsie zal worden gepleegd op het lichaam van Michael Goolaerts. 'Volgens de eerste elementen lijkt het om hartfalen te gaan, waarna hij is gevallen, en was het niet de val die tot zijn toestand heeft geleid', aldus het parket.
Hartfalen? Het zal de Dood een worst wezen wat de autopsie oplevert. Hij is ongenaakbaar en viert de overwinning in stilte.
Als er een Arbo Wetgeving voor wielrenners bestond zou het hen verboden worden te gaan wielrennen. Voetballen zou ook niet meer lukken, net als turnen en, ik noem waar wat, shorttrack op de schaats waarbij tijdens valpartijen scalpelscherpe ijzers door de lucht zwiepen. Wielrenners springen bepaald niet zachtzinnig met hun hartspier om.
Ik vernam van het overlijden van Michael Goolaerts op maandagochtend en pakte meteen daarop een dichtbundel uit de boekenkast: 'Requiem voor een Wielrenner' van Albert Megens. De bundel die inclusief zeer krachtige lino's van Ivo van Leeuwen in 2011 door een ambachtelijke Tilburgse uitgeverij werd gepubliceerd, is opgedragen aan jonge hartdoden in het wielrennen. Het waren er veel. Eerlijk gezegd, ik schrok er (opnieuw) van. Een enkeling stierf in het harnas, de meesten in bed wanneer de Dood dekking had van de duisternis. De dichter bezocht kerkhoven en sprak uitgebreid met nabestaanden.
Ondergetekende verzorgde het voorwoord. Ik lees het terug. Het begint met Franco Bitossi. Als tienjarige zag ik een foto van de Italiaan in een speciale wielerbijlage van een toen nog groot Nederlands weekblad. Bitossi, bijgenaamd il cuore mato, het dwaze hart, hangt op zijn fiets tegen een rotswand. Zijn hart is het spoor bijster. Hij moet even pauzeren voordat hij weer tot de orde van de dag kan overgaan: naar de finish fietsen. Bitossi had vaker last dit ongerief.
Verbijstering en bekoring tegelijkertijd in het hoofd van een tienjarig burgerjochie. Welke idioot fietst zich in godsnaam zo goed als dood? Maar ook het verlangen zelf tegen een rotswand te hangen als bewijs van bovenmenselijke moed. Alsof ik toen al in de gaten had dat werkelijk leven elders gezocht moest worden. In het wielrennen bijvoorbeeld.
Precies wat ik dacht. En daar reken ik mezelf maar even met gemak bij. De keren dat ik op de Kwaremont of in het Bos stond was ik ook niet direct het toonbeeld van geslaagde evolutie 
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.