Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Voorpret AGR
Gepost door lodjan
Ook al evenaart Gilbert zijn record, het zal Jan Raas weinig kunnen schelen
Zondag kan Gilbert de Amstel Gold Race voor de vijfde keer winnen, net zo vaak als Jan Raas
Jan Raas is recordhouder met vijf eindzeges in de Amstel Gold Race, waardoor de koers bekend kwam te staan als de Amstel Gold Raas. Zondag kan Philippe Gilbert zijn record evenaren. Wat Raas hier van vindt zullen we niet snel te weten komen. Hij geeft geen interviews. Maar hoogstwaarschijnlijk kan het hem weinig schelen.
Door: Rob Gollin / Volkskrant
Bijna dertig jaar later kan wellicht een ander zich naast hem gaan nestelen als de heerser van de zuidelijke verhevenheden. De Belg Philippe Gilbert hoopt zondag na zijn zeges in 2010, 2011, 2014 en 2017 op evenaring van het record. Hij zit dit seizoen nog zonder overwinning, maar zijn ploeg Quick-Step probeert hem in Berg en Terblijt op de hoogste trede te krijgen.
Nee, koersdirecteur Leo van Vliet rekent er niet op dat Raas getuige zal zijn van de mogelijke machtsdeling. Hij was er drie jaar geleden ook niet bij toen de koers waarin hij zo vaak schitterde het 50-jarig bestaan vierde. Van Vliet, die als oud-renner veel in dienst van Raas fietste, heeft het destijds wel geprobeerd. 'Eerst was het: laat me even nadenken. Na enkele maanden was het resoluut: ik kom niet. Het heeft echt geen zin hem uit te nodigen.'
Anonimiteit
Raas (65) brengt de dagen op gepaste afstand van het peloton door in zijn dorp in Zuid-Beveland. Hij fietst er met zijn kleindochter. Voor een sneller rondje pakt hij nog wel eens het rankere rijwiel. Hij is vrijwilliger bij voetbalclub De Patrijzen, vierde klasse zaterdagafdeling. Als jongetje speelde hij er, nu staat hij in de kantine. Op zaterdagmiddag gaat hij kaarten in café Ruimzicht. En intussen houdt hij bij gelegenheid journalisten af, zoals Erik Dijkstra van Bureau Sport twee jaar geleden nog overkwam. Nee, hij doet geen interviews. Dat moet toch wel genoegzaam bekend zijn, inmiddels?
De wortels met het wielrennen zijn niet doorgesneden. Anoniem staat hij tussen de toeschouwers van de Ronde van Vlaanderen. Hij volgt geregeld een veldrit, in Diegem of op de Hotond in Ronse. Hij verschijnt op een reünie van oud-renners.
Vorig jaar dook hij op in Düsseldorf, de vertrekplaats van de Tour de France. Hij stond 's morgens tegenover de bus van Wanty Groupe Gobert waarvan zijn voormalige assistent Hilaire Van der Schueren de manager is. Die had hem gevraagd langs te komen. Na de aankomst in Luik die dag zei hij door het geopende raam van de ploegleidersauto tegen cameraploegen dat hij genoten had, vandaag. Maar daar was meteen de mantra: geen interviews. 'Dat wil ik graag zo houden.'
Blijvende betrokkenheid
Volgens Van der Schueren, die geregeld met hem afspreekt, voelt Raas zich nog wel degelijk betrokken bij het fietsen. Hij attendeerde hem in 2014 op Marco Minnaard uit Wemeldinge; de Nederlander rijdt nog steeds voor Wanty. Van der Schueren: 'Jan kijkt veel uitzendingen. In de finale belt hij wel eens op: let op hem, die is goed. Hij houdt nog van de koers.'
Wiel Verheesen, oud-wielerverslaggever voor het Limburgs Dagblad, mocht bij hoge uitzondering wel langskomen, ruim drie jaar geleden. Hij leverde bijdragen aan het boek Amstel Gold Race 1966-2015, al 50 jaar onvergetelijk. De recordhouder besefte dat hij daarin niet kon ontbreken.
Verheesen: 'Het was een aangename middag. Raas haalde me op van het station in Kruiningen. We zijn gaan eten in een visrestaurant in Yerseke, met een goed glas erbij. Maar de voorwaarden bleven strikt: alleen praten over de Amstel Gold Race.' Gaandeweg bleek toch dat hij hechtte aan bijstelling van een beeld. 'Hij zei het zelf: velen denken het wel, maar ik ben helemaal geen kluizenaar. Dat is hij ook niet. Hij is een trotse opa, hij stapt graag op de fiets en praat toch echt gewoon met zijn dorpsgenoten.'
Volharding in stilte
De auteur van zijn biografie, Fred van Slogteren, hoefde niet op medewerking te rekenen. Vorige maand verscheen Raas, de zwijgende legende als de opvolger van Op z'n Raas uit 2009, met meer aandacht voor zijn rol als directeur van de Raboploeg, van 1995 tot 2003. De auteur stelt vast dat hij in die functie te veel op afstand van het team bleef.
Volgens Van Slogteren probeerde de oud-renner in 2009 eerst nog publicatie te voorkomen. Daarna kwam er een telefoontje. 'Waar blijft dat boek?' Uiteindelijk kreeg hij vooraf inzage en ruimte voor een naschrift. Dat benutte hij voor een uithaal naar de Rabobank. Als hij zou gaan praten, 'zou er helemaal geen Rabowielerploeg meer bestaan'. Verheesen noteerde vier jaar later in het gesprek met Raas een gelijksoortige verzuchting. 'Godverdegodver, de boel ontplofte als ik eens een boekje zou opendoen.'
Het is gissen naar de redenen voor de volharding in stilte. Directeur Van Vliet van de Amstel Gold Race: 'Hij wil niks meer met het wielrennen te maken hebben.' Oud-journalist Verheesen: 'Als coureur was hij altijd een winnaar en een heerser. Dat hij als directeur bij de Raboploeg moest plaatsmaken, heeft hem gekrenkt.' Van Slogteren is ervan overtuigd dat de financiële regeling bij het uiteengaan een zwijgclausule bevat.
Wie wil weten wat hij ervan vindt dat zondag het begrip Amstel Gold Raas mogelijk iets aan glans zal inboeten, zal er dan ook een slag naar moeten slaan. Een gokje: het doet hem niks. Berg en Terblijt ligt na al die jaren ver genoeg van 's-Heerenhoek.
Zondag kan Gilbert de Amstel Gold Race voor de vijfde keer winnen, net zo vaak als Jan Raas
Jan Raas is recordhouder met vijf eindzeges in de Amstel Gold Race, waardoor de koers bekend kwam te staan als de Amstel Gold Raas. Zondag kan Philippe Gilbert zijn record evenaren. Wat Raas hier van vindt zullen we niet snel te weten komen. Hij geeft geen interviews. Maar hoogstwaarschijnlijk kan het hem weinig schelen.
Door: Rob Gollin / Volkskrant
Bijna dertig jaar later kan wellicht een ander zich naast hem gaan nestelen als de heerser van de zuidelijke verhevenheden. De Belg Philippe Gilbert hoopt zondag na zijn zeges in 2010, 2011, 2014 en 2017 op evenaring van het record. Hij zit dit seizoen nog zonder overwinning, maar zijn ploeg Quick-Step probeert hem in Berg en Terblijt op de hoogste trede te krijgen.
Nee, koersdirecteur Leo van Vliet rekent er niet op dat Raas getuige zal zijn van de mogelijke machtsdeling. Hij was er drie jaar geleden ook niet bij toen de koers waarin hij zo vaak schitterde het 50-jarig bestaan vierde. Van Vliet, die als oud-renner veel in dienst van Raas fietste, heeft het destijds wel geprobeerd. 'Eerst was het: laat me even nadenken. Na enkele maanden was het resoluut: ik kom niet. Het heeft echt geen zin hem uit te nodigen.'
Anonimiteit
Raas (65) brengt de dagen op gepaste afstand van het peloton door in zijn dorp in Zuid-Beveland. Hij fietst er met zijn kleindochter. Voor een sneller rondje pakt hij nog wel eens het rankere rijwiel. Hij is vrijwilliger bij voetbalclub De Patrijzen, vierde klasse zaterdagafdeling. Als jongetje speelde hij er, nu staat hij in de kantine. Op zaterdagmiddag gaat hij kaarten in café Ruimzicht. En intussen houdt hij bij gelegenheid journalisten af, zoals Erik Dijkstra van Bureau Sport twee jaar geleden nog overkwam. Nee, hij doet geen interviews. Dat moet toch wel genoegzaam bekend zijn, inmiddels?
De wortels met het wielrennen zijn niet doorgesneden. Anoniem staat hij tussen de toeschouwers van de Ronde van Vlaanderen. Hij volgt geregeld een veldrit, in Diegem of op de Hotond in Ronse. Hij verschijnt op een reünie van oud-renners.
Vorig jaar dook hij op in Düsseldorf, de vertrekplaats van de Tour de France. Hij stond 's morgens tegenover de bus van Wanty Groupe Gobert waarvan zijn voormalige assistent Hilaire Van der Schueren de manager is. Die had hem gevraagd langs te komen. Na de aankomst in Luik die dag zei hij door het geopende raam van de ploegleidersauto tegen cameraploegen dat hij genoten had, vandaag. Maar daar was meteen de mantra: geen interviews. 'Dat wil ik graag zo houden.'
Blijvende betrokkenheid
Volgens Van der Schueren, die geregeld met hem afspreekt, voelt Raas zich nog wel degelijk betrokken bij het fietsen. Hij attendeerde hem in 2014 op Marco Minnaard uit Wemeldinge; de Nederlander rijdt nog steeds voor Wanty. Van der Schueren: 'Jan kijkt veel uitzendingen. In de finale belt hij wel eens op: let op hem, die is goed. Hij houdt nog van de koers.'
Wiel Verheesen, oud-wielerverslaggever voor het Limburgs Dagblad, mocht bij hoge uitzondering wel langskomen, ruim drie jaar geleden. Hij leverde bijdragen aan het boek Amstel Gold Race 1966-2015, al 50 jaar onvergetelijk. De recordhouder besefte dat hij daarin niet kon ontbreken.
Verheesen: 'Het was een aangename middag. Raas haalde me op van het station in Kruiningen. We zijn gaan eten in een visrestaurant in Yerseke, met een goed glas erbij. Maar de voorwaarden bleven strikt: alleen praten over de Amstel Gold Race.' Gaandeweg bleek toch dat hij hechtte aan bijstelling van een beeld. 'Hij zei het zelf: velen denken het wel, maar ik ben helemaal geen kluizenaar. Dat is hij ook niet. Hij is een trotse opa, hij stapt graag op de fiets en praat toch echt gewoon met zijn dorpsgenoten.'
Volharding in stilte
De auteur van zijn biografie, Fred van Slogteren, hoefde niet op medewerking te rekenen. Vorige maand verscheen Raas, de zwijgende legende als de opvolger van Op z'n Raas uit 2009, met meer aandacht voor zijn rol als directeur van de Raboploeg, van 1995 tot 2003. De auteur stelt vast dat hij in die functie te veel op afstand van het team bleef.
Volgens Van Slogteren probeerde de oud-renner in 2009 eerst nog publicatie te voorkomen. Daarna kwam er een telefoontje. 'Waar blijft dat boek?' Uiteindelijk kreeg hij vooraf inzage en ruimte voor een naschrift. Dat benutte hij voor een uithaal naar de Rabobank. Als hij zou gaan praten, 'zou er helemaal geen Rabowielerploeg meer bestaan'. Verheesen noteerde vier jaar later in het gesprek met Raas een gelijksoortige verzuchting. 'Godverdegodver, de boel ontplofte als ik eens een boekje zou opendoen.'
Het is gissen naar de redenen voor de volharding in stilte. Directeur Van Vliet van de Amstel Gold Race: 'Hij wil niks meer met het wielrennen te maken hebben.' Oud-journalist Verheesen: 'Als coureur was hij altijd een winnaar en een heerser. Dat hij als directeur bij de Raboploeg moest plaatsmaken, heeft hem gekrenkt.' Van Slogteren is ervan overtuigd dat de financiële regeling bij het uiteengaan een zwijgclausule bevat.
Wie wil weten wat hij ervan vindt dat zondag het begrip Amstel Gold Raas mogelijk iets aan glans zal inboeten, zal er dan ook een slag naar moeten slaan. Een gokje: het doet hem niks. Berg en Terblijt ligt na al die jaren ver genoeg van 's-Heerenhoek.
Nu Bram Tankink zijn kop op orde heeft kan hij stoppen met fietsen
Zondag rijdt de Tukker zijn laatste Amstel Gold Race. 'Reken maar dat ik ga genieten.'
Bram Tankink (39) rijdt zondag zijn laatste Amstel Gold Race. Aan het einde van dit seizoen stopt hij als wielrenner. De fiets was voor hem een vlucht uit een knellende gezinssituatie. 'Ik durf nu te zeggen: je mag er zijn, Bram.'
Door: Iwan Tol/ Volkskrant
Guitige blik, Twents accent. Bram Tankink weet het: hij heeft de lach aan zijn kont hangen. 'Bram de Lolbroek' is de man die op een rustdag in de Giro d'Italia Freek Vonk imiteert ('Kijk, wat hangt daar nou aan de wilgen? Een fiets!'), die voor de camera's minutenlang over 'de derde bal' kan mijmeren en die, al dan niet expres, vergeet dat de start al is geweest. Een man zonder zorgen, zo lijkt het. Maar dat is schijn. 'Het is slechts een deel van mezelf dat ik laat zien.'
Twee jaar terug ging Tankink in therapie. Er was onverwerkt leed uit zijn jeugd, een knagend schuldgevoel naar zijn gezin, moeizame onderhandelingen over contractverlenging en een gehoorbeschadiging die steeds erger leek te worden. 'Ik moet dat ergens in 2007 hebben opgelopen. Ik ben in die periode hard gevallen met de fiets en op een feestje geweest waar de muziek te hard stond. Vanaf dat moment heb ik een piep in mijn oren. Na een etappe kon ik urenlang wakker liggen op mijn hotelkamer. Gek werd ik er van.'
Tankink zit deze morgen aan de lange keukentafel in zijn vrijstaande huis in het Belgische Lanaken, net over de grens bij Maastricht. Zijn drie dochters lopen rond in hun pyjama en vermaken zich met het imiteren van dierengeluiden. Buiten is het zwembad afgedekt. 'Ik heb dat ooit voor mijn kinderen laten bouwen', vertelt hij. 'In de zomer kon ik nooit met ze op vakantie, omdat ik altijd de Tour de France reed. Op deze manier hebben we het vakantiegevoel een beetje naar huis gehaald.'
Nog een half jaar en dan is Tankink renner af. Slechts twee overwinningen staan er op zijn palmares: een zege in de Ronde van Duitsland en een eerste plaats bij de JP Jef Scherens, een koers in België. Tankink is geen sprinter, geen tijdrijder en evenmin een groot klimmer, maar hij kan wel verschrikkelijk goed afzien. Daarmee bouwde hij een carrière als knecht op, achttien jaar lang.
Tankink is de middelste uit een gezin van drie kinderen uit Haaksbergen. Zijn jongste zusje, Annemiek, is spastisch. Ze kan niet lopen, praten en zelfstandig eten, maar verstandelijk is ze helemaal in orde. Tankink: 'Daardoor is ze in zekere zin een gevangene in haar eigen lichaam. De zorg voor haar was enorm zwaar voor mijn ouders, ook al omdat we met veel tegenwerking van instellingen te maken kregen.'
Dat hij wielrenner werd, was niet vanzelfsprekend. 'Ik ben daarin niet gestimuleerd. Daar hadden mijn ouders ook helemaal geen tijd voor. Alles draaide om de hulp voor mijn zus. Het was een moeilijke situatie, maar het heeft me ook gevormd. Ik denk dat ik daarom later als wielrenner nooit moeite heb gehad met knechten. Ik was van huis uit al gewend om me weg te cijferen.'
Als hij vroeger bij vriendjes ging spelen, zag Tankink dat er, zoals hij het noemt, ook 'normale gezinnen' bestonden. 'Bij ons voelde je altijd druk. We stonden continu ter beschikking van onze ouders. Onze opvoeding was katholiek. 'God zal wel een bedoeling hebben gehad met haar', zeiden ze in de kerk over mijn zusje. Maar als ik dan vroeg welke bedoeling precies, wist niemand het antwoord. Lekker dan. Op mijn 12de, 13de jaar was ik volledig genezen van het geloof.'
En toen ontdekte hij de fiets. 'Achteraf gezien was het een manier om te ontvluchten aan de moeilijke situatie thuis. Vanuit Haaksbergen ging ik soms hele stukken Duitsland in. Op mijn 14de ben ik zelfs met mijn broer vanaf onze camping in Zuid-Frankrijk naar huis gefietst. We hebben er twee weken over gedaan, in een tijd dat je nog helemaal geen mobiele telefoons had.'
Zo groot als de opluchting was op de fiets, zo knellend was het schuldgevoel bij thuiskomst. 'Dan zag ik mijn zusje in haar rolstoel en dacht ik: ik kan lopen, fietsen. Waarom ik wel en zij niet?'
Tankink studeerde hydrologie in Wageningen, maar zegde die studie op toen hij, eind 2000, aan de slag kon bij wielerploeg Domo-Farm Frites, de voorloper van Quick-Step. Drie weken nadat zijn contract was ingegaan overleed zijn vader. Hij kreeg een hartaanval tijdens het hardlopen.
Overlevingsmodus
Tankink schakelde over op de overlevingsmodus. 'Ik heb de dood van mijn vader heel klinisch benaderd, zo van: ik heb nu een nieuw leven en daar hoort geen vader meer bij. Punt.' Pas veel later, toen hij in therapie ging, kwam hij er achter dat hij diens dood niet goed heeft verwerkt. Het zorgde voor een valse start van zijn carrière.
Tankink moest zich bewijzen in een wereld die hij nog niet doorgrondde. De wielerwereld was hard. 'Op koers was je wielrenner, je thuissituatie was jouw probleem. Niemand vroeg daar ook naar, al zal ik nooit vergeten dat de ploegleiders Marc Sergeant en Hendrik Redant naar de begrafenis van mijn vader waren gekomen. Ze kenden mijn vader helemaal niet, maar toch hadden ze de moeite genomen om vanuit België naar Haaksbergen te komen.
'Door mijn jeugd heb ik het wielrennen altijd enorm kunnen relativeren. Misschien ben ik daardoor nooit verder gekomen dan knecht, maar ik heb wel achttien jaar met plezier mijn werk gedaan. Dat kan niet iedereen zeggen. Ik weet nog goed dat ik na een zwaar voorjaar ook nog de Ronde van Romandië moest rijden. Ik kom 's avonds afgepierd het hotel binnen en zeg tegen de barman: doe mij eerst maar eens een lekker biertje. Werd Robert Gesink boos. Hij zei: 'Het leven is wel heel gemakkelijk als je Bram Tankink bent hè?'
Dochter Julie komt de keuken ingelopen. Ze doet een leeuw na. 'Heel mooi', zegt Tankink. 'Ga je nu weer spelen?'
Hij gaat verder: 'Ik heb toen geantwoord: Robert, jíj hebt voor dit leven gekozen, met al die beperkingen die je jezelf oplegt in je drang de beste te willen zijn. Later heb ik met hem nog eens een discussie gehad over of het leven nou mooier was geweest met een vierde of vijfde plaats in de Vuelta in plaats van plek zes of zeven. Robert vindt van wel, ik waag het te betwijfelen. Het typeert zijn sportbeleving, zijn drive. Daar heb ik enorm veel respect voor. Maar ik bekijk de sport wel vanuit een helikopterview. Uiteindelijk is het ook maar gewoon vermaak.'
Tankink wordt gewaardeerd om zijn ijver. Niet zeuren, altijd doorgaan. Hij leerde het naar eigen zeggen van zijn ouders. 'De zorg voor mijn zus was zwaar, maar ik heb ze nooit horen klagen. Altijd honderd procent toewijding. Dat heb ik onbewust van ze overgenomen.'
Bij Lotto-Jumbo rijdt hij met nummer 40, een verwijzing naar de leeftijd die hij in december hoopt te halen. Daarna begint hij aan een nieuw leven. Hij is bezig met diverse projecten, waarvan Tank Electric, een bedrijf dat zich richt op zonne-energie in ontwikkelingslanden, er één is.
Nieuw leven
Dan zag ik thuis mijn zusje in haar rolstoel en dacht: ik kan lopen, fietsen. Waarom ik wel en zij niet?
Twee jaar geleden begon hij voor het eerst na te denken over een leven na de fiets. Vorig jaar was het al bijna zover. 'Ik had de Druivenkoers in het Belgische Overijsse gereden en had het helemaal gehad. Tegen mijn vrouw zei ik: ik kap ermee. Zij heeft me toen laten inzien dat de tijd nog niet rijp was. Ze zei: je gaat niet stoppen vanwege een of andere Druivenkoers. Ik had er keihard voor gevochten om bij de ploeg te blijven. Het zou zonde zijn om dat op te geven. Ze zei: je hebt er nog zo veel plezier in, ga nog één jaar door en geniet heel bewust van die periode. Dat is wat ik nu aan het doen ben.'
Elke koers die hij rijdt, is nu de laatste keer. Zondag wacht de Amstel Gold Race. 'Ik denk niet dat ik de wedstrijd ga winnen', grijnst Tankink. 'Maar reken maar dat ik ga genieten.'
Hij zegt dankbaar te zijn voor de kansen die hij heeft gehad in zijn carrière. Plezier heeft hem achttien jaar lang voortgedreven. In die zin was hij ook écht een lolbroek. 'Maar met die lach heb ik ook een hoop weggelachen, zo eerlijk moet ik zijn. Twee jaar terug liep ik vast. Ik had waar ik altijd van droomde, een normaal gezin, maar door het fietsen was ik altijd van huis. Ik voelde me tekortgedaan door een aanbieding van Lotto-Jumbo. En die piep in mijn oren werd steeds heftiger. Mijn vrouw zei: ga eens met iemand praten. De vrouw bij wie ik in therapie zat zei: je hebt jezelf altijd weggecijferd. Voor je ouders, je zusje, voor al die kopmannen. Maar vind je zelf dat je er mag zijn, Bram?'
Tankink valt even stil. Buiten landt een vogeltje in een vogelhuisje met vetbolletje. Dan zegt hij: 'Ik dacht nog: wat een kutvraag. Het heeft me maanden beziggehouden. Maar het is wel de kernvraag natuurlijk. Ik ben me toen heel bewust geworden van de dood van mijn vader, de handicap van mijn zusje, het schuldgevoel richting mijn gezin. Kennelijk is er door die gesprekken iets van me afgevallen, want daarna is de piep in mijn oren met 80 procent verminderd. Ik geniet optimaal van het wielrennen en durf nu hardop te zeggen: ja, je mag er zijn, Bram. Ik heb niet veel gewonnen in mijn carrière, maar die vaststelling is misschien wel de grootste overwinning geweest.'
Zondag rijdt de Tukker zijn laatste Amstel Gold Race. 'Reken maar dat ik ga genieten.'
Bram Tankink (39) rijdt zondag zijn laatste Amstel Gold Race. Aan het einde van dit seizoen stopt hij als wielrenner. De fiets was voor hem een vlucht uit een knellende gezinssituatie. 'Ik durf nu te zeggen: je mag er zijn, Bram.'
Door: Iwan Tol/ Volkskrant
Guitige blik, Twents accent. Bram Tankink weet het: hij heeft de lach aan zijn kont hangen. 'Bram de Lolbroek' is de man die op een rustdag in de Giro d'Italia Freek Vonk imiteert ('Kijk, wat hangt daar nou aan de wilgen? Een fiets!'), die voor de camera's minutenlang over 'de derde bal' kan mijmeren en die, al dan niet expres, vergeet dat de start al is geweest. Een man zonder zorgen, zo lijkt het. Maar dat is schijn. 'Het is slechts een deel van mezelf dat ik laat zien.'
Twee jaar terug ging Tankink in therapie. Er was onverwerkt leed uit zijn jeugd, een knagend schuldgevoel naar zijn gezin, moeizame onderhandelingen over contractverlenging en een gehoorbeschadiging die steeds erger leek te worden. 'Ik moet dat ergens in 2007 hebben opgelopen. Ik ben in die periode hard gevallen met de fiets en op een feestje geweest waar de muziek te hard stond. Vanaf dat moment heb ik een piep in mijn oren. Na een etappe kon ik urenlang wakker liggen op mijn hotelkamer. Gek werd ik er van.'
Tankink zit deze morgen aan de lange keukentafel in zijn vrijstaande huis in het Belgische Lanaken, net over de grens bij Maastricht. Zijn drie dochters lopen rond in hun pyjama en vermaken zich met het imiteren van dierengeluiden. Buiten is het zwembad afgedekt. 'Ik heb dat ooit voor mijn kinderen laten bouwen', vertelt hij. 'In de zomer kon ik nooit met ze op vakantie, omdat ik altijd de Tour de France reed. Op deze manier hebben we het vakantiegevoel een beetje naar huis gehaald.'
Nog een half jaar en dan is Tankink renner af. Slechts twee overwinningen staan er op zijn palmares: een zege in de Ronde van Duitsland en een eerste plaats bij de JP Jef Scherens, een koers in België. Tankink is geen sprinter, geen tijdrijder en evenmin een groot klimmer, maar hij kan wel verschrikkelijk goed afzien. Daarmee bouwde hij een carrière als knecht op, achttien jaar lang.
Tankink is de middelste uit een gezin van drie kinderen uit Haaksbergen. Zijn jongste zusje, Annemiek, is spastisch. Ze kan niet lopen, praten en zelfstandig eten, maar verstandelijk is ze helemaal in orde. Tankink: 'Daardoor is ze in zekere zin een gevangene in haar eigen lichaam. De zorg voor haar was enorm zwaar voor mijn ouders, ook al omdat we met veel tegenwerking van instellingen te maken kregen.'
Dat hij wielrenner werd, was niet vanzelfsprekend. 'Ik ben daarin niet gestimuleerd. Daar hadden mijn ouders ook helemaal geen tijd voor. Alles draaide om de hulp voor mijn zus. Het was een moeilijke situatie, maar het heeft me ook gevormd. Ik denk dat ik daarom later als wielrenner nooit moeite heb gehad met knechten. Ik was van huis uit al gewend om me weg te cijferen.'
Als hij vroeger bij vriendjes ging spelen, zag Tankink dat er, zoals hij het noemt, ook 'normale gezinnen' bestonden. 'Bij ons voelde je altijd druk. We stonden continu ter beschikking van onze ouders. Onze opvoeding was katholiek. 'God zal wel een bedoeling hebben gehad met haar', zeiden ze in de kerk over mijn zusje. Maar als ik dan vroeg welke bedoeling precies, wist niemand het antwoord. Lekker dan. Op mijn 12de, 13de jaar was ik volledig genezen van het geloof.'
En toen ontdekte hij de fiets. 'Achteraf gezien was het een manier om te ontvluchten aan de moeilijke situatie thuis. Vanuit Haaksbergen ging ik soms hele stukken Duitsland in. Op mijn 14de ben ik zelfs met mijn broer vanaf onze camping in Zuid-Frankrijk naar huis gefietst. We hebben er twee weken over gedaan, in een tijd dat je nog helemaal geen mobiele telefoons had.'
Zo groot als de opluchting was op de fiets, zo knellend was het schuldgevoel bij thuiskomst. 'Dan zag ik mijn zusje in haar rolstoel en dacht ik: ik kan lopen, fietsen. Waarom ik wel en zij niet?'
Tankink studeerde hydrologie in Wageningen, maar zegde die studie op toen hij, eind 2000, aan de slag kon bij wielerploeg Domo-Farm Frites, de voorloper van Quick-Step. Drie weken nadat zijn contract was ingegaan overleed zijn vader. Hij kreeg een hartaanval tijdens het hardlopen.
Overlevingsmodus
Tankink schakelde over op de overlevingsmodus. 'Ik heb de dood van mijn vader heel klinisch benaderd, zo van: ik heb nu een nieuw leven en daar hoort geen vader meer bij. Punt.' Pas veel later, toen hij in therapie ging, kwam hij er achter dat hij diens dood niet goed heeft verwerkt. Het zorgde voor een valse start van zijn carrière.
Tankink moest zich bewijzen in een wereld die hij nog niet doorgrondde. De wielerwereld was hard. 'Op koers was je wielrenner, je thuissituatie was jouw probleem. Niemand vroeg daar ook naar, al zal ik nooit vergeten dat de ploegleiders Marc Sergeant en Hendrik Redant naar de begrafenis van mijn vader waren gekomen. Ze kenden mijn vader helemaal niet, maar toch hadden ze de moeite genomen om vanuit België naar Haaksbergen te komen.
'Door mijn jeugd heb ik het wielrennen altijd enorm kunnen relativeren. Misschien ben ik daardoor nooit verder gekomen dan knecht, maar ik heb wel achttien jaar met plezier mijn werk gedaan. Dat kan niet iedereen zeggen. Ik weet nog goed dat ik na een zwaar voorjaar ook nog de Ronde van Romandië moest rijden. Ik kom 's avonds afgepierd het hotel binnen en zeg tegen de barman: doe mij eerst maar eens een lekker biertje. Werd Robert Gesink boos. Hij zei: 'Het leven is wel heel gemakkelijk als je Bram Tankink bent hè?'
Dochter Julie komt de keuken ingelopen. Ze doet een leeuw na. 'Heel mooi', zegt Tankink. 'Ga je nu weer spelen?'
Hij gaat verder: 'Ik heb toen geantwoord: Robert, jíj hebt voor dit leven gekozen, met al die beperkingen die je jezelf oplegt in je drang de beste te willen zijn. Later heb ik met hem nog eens een discussie gehad over of het leven nou mooier was geweest met een vierde of vijfde plaats in de Vuelta in plaats van plek zes of zeven. Robert vindt van wel, ik waag het te betwijfelen. Het typeert zijn sportbeleving, zijn drive. Daar heb ik enorm veel respect voor. Maar ik bekijk de sport wel vanuit een helikopterview. Uiteindelijk is het ook maar gewoon vermaak.'
Tankink wordt gewaardeerd om zijn ijver. Niet zeuren, altijd doorgaan. Hij leerde het naar eigen zeggen van zijn ouders. 'De zorg voor mijn zus was zwaar, maar ik heb ze nooit horen klagen. Altijd honderd procent toewijding. Dat heb ik onbewust van ze overgenomen.'
Bij Lotto-Jumbo rijdt hij met nummer 40, een verwijzing naar de leeftijd die hij in december hoopt te halen. Daarna begint hij aan een nieuw leven. Hij is bezig met diverse projecten, waarvan Tank Electric, een bedrijf dat zich richt op zonne-energie in ontwikkelingslanden, er één is.
Nieuw leven
Dan zag ik thuis mijn zusje in haar rolstoel en dacht: ik kan lopen, fietsen. Waarom ik wel en zij niet?
Twee jaar geleden begon hij voor het eerst na te denken over een leven na de fiets. Vorig jaar was het al bijna zover. 'Ik had de Druivenkoers in het Belgische Overijsse gereden en had het helemaal gehad. Tegen mijn vrouw zei ik: ik kap ermee. Zij heeft me toen laten inzien dat de tijd nog niet rijp was. Ze zei: je gaat niet stoppen vanwege een of andere Druivenkoers. Ik had er keihard voor gevochten om bij de ploeg te blijven. Het zou zonde zijn om dat op te geven. Ze zei: je hebt er nog zo veel plezier in, ga nog één jaar door en geniet heel bewust van die periode. Dat is wat ik nu aan het doen ben.'
Elke koers die hij rijdt, is nu de laatste keer. Zondag wacht de Amstel Gold Race. 'Ik denk niet dat ik de wedstrijd ga winnen', grijnst Tankink. 'Maar reken maar dat ik ga genieten.'
Hij zegt dankbaar te zijn voor de kansen die hij heeft gehad in zijn carrière. Plezier heeft hem achttien jaar lang voortgedreven. In die zin was hij ook écht een lolbroek. 'Maar met die lach heb ik ook een hoop weggelachen, zo eerlijk moet ik zijn. Twee jaar terug liep ik vast. Ik had waar ik altijd van droomde, een normaal gezin, maar door het fietsen was ik altijd van huis. Ik voelde me tekortgedaan door een aanbieding van Lotto-Jumbo. En die piep in mijn oren werd steeds heftiger. Mijn vrouw zei: ga eens met iemand praten. De vrouw bij wie ik in therapie zat zei: je hebt jezelf altijd weggecijferd. Voor je ouders, je zusje, voor al die kopmannen. Maar vind je zelf dat je er mag zijn, Bram?'
Tankink valt even stil. Buiten landt een vogeltje in een vogelhuisje met vetbolletje. Dan zegt hij: 'Ik dacht nog: wat een kutvraag. Het heeft me maanden beziggehouden. Maar het is wel de kernvraag natuurlijk. Ik ben me toen heel bewust geworden van de dood van mijn vader, de handicap van mijn zusje, het schuldgevoel richting mijn gezin. Kennelijk is er door die gesprekken iets van me afgevallen, want daarna is de piep in mijn oren met 80 procent verminderd. Ik geniet optimaal van het wielrennen en durf nu hardop te zeggen: ja, je mag er zijn, Bram. Ik heb niet veel gewonnen in mijn carrière, maar die vaststelling is misschien wel de grootste overwinning geweest.'
Laten we Cecchini maar aanstellen als de archivaris tevens publicator van alle wieler human interest stories, die er maar te vinden zijn.
Dan kunnen we nog tot in lengte van jaren vooruit. Dat van Horsie dan als laatste.
Dan kunnen we nog tot in lengte van jaren vooruit. Dat van Horsie dan als laatste.
Gesink was toen geen kopman, Kelderman was kopman 
Een wat vreemde discussie over Gesink en Tankink, in de ogen van Horsie welteverstaan.
Robert Gesink, die in het verhaal nog volop in de Ronde modus zat en nog steeds Ronde podium wilde rijden en daar alles voor over had.
Bram Tankink, die daar uiteraard nooit mee bezig hoefde te zijn, niettemin als knecht ook nooit verzaakte. Dan heeft zo'n potje bier natuurlijk ook even de kleur van een rode zakdoek. Intussen heeft de tijd Robert Gesink ingehaald. De rode zakdoek van Luijt doet hem niks.
Dat krijg je als je in het verhaal een bijzijn plaatst, waarin Julie een leeuw nadoet. Dat leidt de lezer af.
Robert Gesink, die in het verhaal nog volop in de Ronde modus zat en nog steeds Ronde podium wilde rijden en daar alles voor over had.
Bram Tankink, die daar uiteraard nooit mee bezig hoefde te zijn, niettemin als knecht ook nooit verzaakte. Dan heeft zo'n potje bier natuurlijk ook even de kleur van een rode zakdoek. Intussen heeft de tijd Robert Gesink ingehaald. De rode zakdoek van Luijt doet hem niks.
Dat krijg je als je in het verhaal een bijzijn plaatst, waarin Julie een leeuw nadoet. Dat leidt de lezer af.
Sjorsoll Schreef:
-------------------------------------------------------
> Als je het hele stukje leest dan zie je dat het
> niet per se makkelijk is om Tankink te zijn. Plus
> een kopman moet iemand die alles voor hem opknapt
> een biertje gunnen imo. Verder is Gesink een
> chille gast.
>
> Hup Bram en Gees!
Het spannendste moment na de AGR: Gesink, die tegen Bram zegt: "Zet je bril eens af, makker".
Oh. nee, het was de man met het mes op tafel.
Het spannendste moment voor de wedstrijd: Zou Alejandro de bril nog afzetten?
-------------------------------------------------------
> Als je het hele stukje leest dan zie je dat het
> niet per se makkelijk is om Tankink te zijn. Plus
> een kopman moet iemand die alles voor hem opknapt
> een biertje gunnen imo. Verder is Gesink een
> chille gast.
>
> Hup Bram en Gees!
Het spannendste moment na de AGR: Gesink, die tegen Bram zegt: "Zet je bril eens af, makker".
Oh. nee, het was de man met het mes op tafel.
Het spannendste moment voor de wedstrijd: Zou Alejandro de bril nog afzetten?
Oei, dat is wel wat anders inderdaad.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.