Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Mooiste voorjaarsklassieker
Gepost door Blueprint
Twintigers belagen de dertigers, en vier andere dingen die opvielen tijdens de voorjaarsklassiekers
Het seizoen voorjaarsklassiekers is voorbij. Wat viel op? Notities uit de bermen van het parcours.
Door Rob Gollin / Volkskrant
1. Nieuwe lichting meldt zich.
Niet Greg Van Avermaet (32). Philippe Gilbert (35) evenmin, ondanks zijn stoere aankondiging dat hij alle vijf monumenten in de wielrennerij op zijn erelijst wil hebben, met de steun van zijn team Quick-Step, de ploeg die dit jaar met een bijna allesverzengend het peloton de wil oplegde. Alejandro Valverde (morgen wordt hij 38) ook al niet. Hij verloor zijn status als de koning van de Ardennen.
Natuurlijk waren er dertigers wel op appèl – Vincenzo Nibali, Niki Terpstra (beiden 33) – maar ook die winnaars zien als ze zich even omkeren op het zadel een gretige lichting begin en midden twintigers in het kielzog opdoemen. Het is bijvoorbeeld dringen in de gelederen van talentvolle Belgen: Tiesj Benoot (24), die als bemodderde frontsoldaat de Strade Bianche won, Tim Wellens (26) die in de Brabantse Pijl op een vlakke weg de tegenstand de maat nam, Wout Van Aert (23) die zich als regerend wereldkampioen veldrijden in nagenoeg alle klassiekers met keien in de voorste rijen manifesteerde. De Denen komen eraan. Michael Valgren (26) won de Omloop het Nieuwsblad en de Amstel Gold Race. Mads Pedersen (22) hield Terpstra tot in Oudenaarde in het vizier. De opvolgers van Valverde in de Ardennen – Julian Alaphilippe in Hoei, Bob Jungels in Ans – zijn beiden 25.
Jonge Nederlanders doen mee. Dylan Groenewegen (24) kan zich rekenen tot het genootschap van elitesprinters van wie een aantal grootverdieners de dertig al voorbij is. Hijzelf moet nog meer kunnen oogsten, maar de ‘nieuwe Groenewegen’ staat al gereed in de coulissen. Fabio Jakobsen is 21 en won de Scheldeprijs. Hij komt uit het opleidingsteam van SEG Racing – een aanwijzing dat de opheffing van het zo succesvolle Rabobank Development Team in 2016 niet tot aanhoudende droogte hoeft te leiden.
2. Let op de overlever.
Het is een vertrouwd patroon: vroeg in de wedstrijd gaat er een kluitje wielrenners vandoor, doorgaans zonder echte kanshebbers. Het doel is beperkt. Jezelf tonen, heet de belangrijkste beweegreden voor de ontsnapping in het vocabulaire van het vak. Leuk voor de sponsors. In het achterhoofd sluimert altijd ergens nog de hoop dat het peloton of de favorieten zich misrekenen. Een hoge uitzondering daargelaten, zijn ze toch de klos. Ze worden tijdig ingerekend en wapperen moegestreden weer naamloos terug naar de achterste linies.
Maar zie: in verschillende koersen bleken leden van de kopgroep over een tweede adem te beschikken. De overlevers klampten aan bij degenen die ze opveegden. Ze gingen zelfs weer op kop rijden, ze waagden zowaar een nieuwe uitvalspoging. Die dappere gasten van Roompot flikten het, Brian van Goethem, Jan Willem van Schip, Oscar Riesebeek. Pedersen brak niet, toen Terpstra hem op de Oude Kwaremont achterhaalde. Silvan Dillier gaf Peter Sagan op de kasseien van Noord-Frankrijk gewoon partij, tot op het velodroom van Roubaix. Het fietsen tussen mannen met statuur maakt kennelijk onvermoede krachten los. Het peloton is gewaarschuwd. De overlever is niet dood, hij leeft!
3. Klein troeft groot af.
De lijst van winnaars is geografisch interessant: twee Nederlanders (Terpstra, Groenewegen), een Deen (twee keer Michael Valgren), een Slowaak (Sagan), een Luxemburger (Bob Jungels). Fijne spreiding, geen grote naties. De klassieke wielerlanden zijn naar verhouding en potentieel wat mager vertegenwoordigd. Eén Italiaan (Nibali), drie Belgen, maar niet in monumenten (Benoot in de Strade Bianche, Wellens in de Brabantse Pijl, Yves Lampaert in Dwars door Vlaanderen), één Fransman (Alaphilippe). Waar was Spanje (Valverde)? De Angelsaksen (Ian Stannard, Luke Row, Daniel Martin)? Niet gezien. Wat het zegt? Niet alles. Hooguit dat herkomst of decennia glorieuze wielergeschiedenis deze maanden geen grote factor waren.
4. Andermaal: de aanval betaalt zich uit.
Vorige lente kon deze stelling al met gemak worden verdedigd, maar het aantal pijlers ter ondersteuning is er alleen maar groter op geworden. De demarrage van Nibali tijdens Milaan-San Remo op de Poggio, uitmondend in winst op de Via Roma, zette de toon. De sprinters, meestal het dominerende gilde in La Primavera, hadden het nakijken. In de wedstrijd over de kasseien, zoals de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, zijn renners met guts al vaker beloond, maar de afgelopen weken deed zich zowaar eenzelfde patroon voor in de heuvels van Zuid-Limburg en de Ardennen. De zogeheten punchers, die het tergend lange wachten tot mantra verheffen voordat ze op de allerlaatste helling verwoestend uithalen, werden er voortijdig afgereden of lieten zich verrassen door aanvallers – al speelde de parcourswijziging in de Amstel Gold Race met nog smallere weggetjes in de slotfase laatstgenoemden ook in de kaart.
5. Een grande dame in de schaduw.
Terwijl op het podium bij de Carrefour in Ans de renners Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten – respectievelijk eerste en derde in Luik-Bastenaken-Luik – met de bloemen staan te zwaaien, verbijt Marianne Vos (30) bij de bus van haar ploeg de pijn. Het voelt niet goed, zegt ze, ze is tijdens de wedstrijd op haar schouder gevallen. Later, na een scan in het ziekenhuis, zou blijken dat het sleutelbeen is gebroken.
Het is bijna onwezenlijk stil rondom het voertuig van de grande dame van het vrouwenfietsen. Welgeteld twee volgers van het peloton zijn nieuwsgierig naar het relaas van de meervoudig olympisch en wereldkampioen, die voor het eerst deelnam aan de Ardennenklassieker.
De wil is zeker niet gebroken. Waarom zou ze zich neerleggen bij de heerschappij van Boels-Dolmans, de ploeg van Van der Breggen? Voor haar gevoel begon ze net weer een beetje op gang te komen. Opeenvolgende luchtweginfecties doorkruisten haar voorbereiding, maar de malheur lijkt nu achter de rug – ze is dan nog onwetend van de precieze schade na de val.
Maar ze geeft ook toe dat ze onder de indruk is van Van der Breggen. Ze kan genieten als ze vanuit de tweede rij de koers volgt. Die meiden koersen op een zelden vertoond peil. Daarmee zegt ze impliciet toch iets over haar eigen positie. Sluit haar nooit uit, er zijn maar weinigen in het peloton die de veerkracht en ambitie van graniet van Vos hebben, maar het is niet gewaagd om vast te stellen dat de erosie haar rijk heeft bereikt.
Het seizoen voorjaarsklassiekers is voorbij. Wat viel op? Notities uit de bermen van het parcours.
Door Rob Gollin / Volkskrant
1. Nieuwe lichting meldt zich.
Niet Greg Van Avermaet (32). Philippe Gilbert (35) evenmin, ondanks zijn stoere aankondiging dat hij alle vijf monumenten in de wielrennerij op zijn erelijst wil hebben, met de steun van zijn team Quick-Step, de ploeg die dit jaar met een bijna allesverzengend het peloton de wil oplegde. Alejandro Valverde (morgen wordt hij 38) ook al niet. Hij verloor zijn status als de koning van de Ardennen.
Natuurlijk waren er dertigers wel op appèl – Vincenzo Nibali, Niki Terpstra (beiden 33) – maar ook die winnaars zien als ze zich even omkeren op het zadel een gretige lichting begin en midden twintigers in het kielzog opdoemen. Het is bijvoorbeeld dringen in de gelederen van talentvolle Belgen: Tiesj Benoot (24), die als bemodderde frontsoldaat de Strade Bianche won, Tim Wellens (26) die in de Brabantse Pijl op een vlakke weg de tegenstand de maat nam, Wout Van Aert (23) die zich als regerend wereldkampioen veldrijden in nagenoeg alle klassiekers met keien in de voorste rijen manifesteerde. De Denen komen eraan. Michael Valgren (26) won de Omloop het Nieuwsblad en de Amstel Gold Race. Mads Pedersen (22) hield Terpstra tot in Oudenaarde in het vizier. De opvolgers van Valverde in de Ardennen – Julian Alaphilippe in Hoei, Bob Jungels in Ans – zijn beiden 25.
Jonge Nederlanders doen mee. Dylan Groenewegen (24) kan zich rekenen tot het genootschap van elitesprinters van wie een aantal grootverdieners de dertig al voorbij is. Hijzelf moet nog meer kunnen oogsten, maar de ‘nieuwe Groenewegen’ staat al gereed in de coulissen. Fabio Jakobsen is 21 en won de Scheldeprijs. Hij komt uit het opleidingsteam van SEG Racing – een aanwijzing dat de opheffing van het zo succesvolle Rabobank Development Team in 2016 niet tot aanhoudende droogte hoeft te leiden.
2. Let op de overlever.
Het is een vertrouwd patroon: vroeg in de wedstrijd gaat er een kluitje wielrenners vandoor, doorgaans zonder echte kanshebbers. Het doel is beperkt. Jezelf tonen, heet de belangrijkste beweegreden voor de ontsnapping in het vocabulaire van het vak. Leuk voor de sponsors. In het achterhoofd sluimert altijd ergens nog de hoop dat het peloton of de favorieten zich misrekenen. Een hoge uitzondering daargelaten, zijn ze toch de klos. Ze worden tijdig ingerekend en wapperen moegestreden weer naamloos terug naar de achterste linies.
Maar zie: in verschillende koersen bleken leden van de kopgroep over een tweede adem te beschikken. De overlevers klampten aan bij degenen die ze opveegden. Ze gingen zelfs weer op kop rijden, ze waagden zowaar een nieuwe uitvalspoging. Die dappere gasten van Roompot flikten het, Brian van Goethem, Jan Willem van Schip, Oscar Riesebeek. Pedersen brak niet, toen Terpstra hem op de Oude Kwaremont achterhaalde. Silvan Dillier gaf Peter Sagan op de kasseien van Noord-Frankrijk gewoon partij, tot op het velodroom van Roubaix. Het fietsen tussen mannen met statuur maakt kennelijk onvermoede krachten los. Het peloton is gewaarschuwd. De overlever is niet dood, hij leeft!
3. Klein troeft groot af.
De lijst van winnaars is geografisch interessant: twee Nederlanders (Terpstra, Groenewegen), een Deen (twee keer Michael Valgren), een Slowaak (Sagan), een Luxemburger (Bob Jungels). Fijne spreiding, geen grote naties. De klassieke wielerlanden zijn naar verhouding en potentieel wat mager vertegenwoordigd. Eén Italiaan (Nibali), drie Belgen, maar niet in monumenten (Benoot in de Strade Bianche, Wellens in de Brabantse Pijl, Yves Lampaert in Dwars door Vlaanderen), één Fransman (Alaphilippe). Waar was Spanje (Valverde)? De Angelsaksen (Ian Stannard, Luke Row, Daniel Martin)? Niet gezien. Wat het zegt? Niet alles. Hooguit dat herkomst of decennia glorieuze wielergeschiedenis deze maanden geen grote factor waren.
4. Andermaal: de aanval betaalt zich uit.
Vorige lente kon deze stelling al met gemak worden verdedigd, maar het aantal pijlers ter ondersteuning is er alleen maar groter op geworden. De demarrage van Nibali tijdens Milaan-San Remo op de Poggio, uitmondend in winst op de Via Roma, zette de toon. De sprinters, meestal het dominerende gilde in La Primavera, hadden het nakijken. In de wedstrijd over de kasseien, zoals de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, zijn renners met guts al vaker beloond, maar de afgelopen weken deed zich zowaar eenzelfde patroon voor in de heuvels van Zuid-Limburg en de Ardennen. De zogeheten punchers, die het tergend lange wachten tot mantra verheffen voordat ze op de allerlaatste helling verwoestend uithalen, werden er voortijdig afgereden of lieten zich verrassen door aanvallers – al speelde de parcourswijziging in de Amstel Gold Race met nog smallere weggetjes in de slotfase laatstgenoemden ook in de kaart.
5. Een grande dame in de schaduw.
Terwijl op het podium bij de Carrefour in Ans de renners Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten – respectievelijk eerste en derde in Luik-Bastenaken-Luik – met de bloemen staan te zwaaien, verbijt Marianne Vos (30) bij de bus van haar ploeg de pijn. Het voelt niet goed, zegt ze, ze is tijdens de wedstrijd op haar schouder gevallen. Later, na een scan in het ziekenhuis, zou blijken dat het sleutelbeen is gebroken.
Het is bijna onwezenlijk stil rondom het voertuig van de grande dame van het vrouwenfietsen. Welgeteld twee volgers van het peloton zijn nieuwsgierig naar het relaas van de meervoudig olympisch en wereldkampioen, die voor het eerst deelnam aan de Ardennenklassieker.
De wil is zeker niet gebroken. Waarom zou ze zich neerleggen bij de heerschappij van Boels-Dolmans, de ploeg van Van der Breggen? Voor haar gevoel begon ze net weer een beetje op gang te komen. Opeenvolgende luchtweginfecties doorkruisten haar voorbereiding, maar de malheur lijkt nu achter de rug – ze is dan nog onwetend van de precieze schade na de val.
Maar ze geeft ook toe dat ze onder de indruk is van Van der Breggen. Ze kan genieten als ze vanuit de tweede rij de koers volgt. Die meiden koersen op een zelden vertoond peil. Daarmee zegt ze impliciet toch iets over haar eigen positie. Sluit haar nooit uit, er zijn maar weinigen in het peloton die de veerkracht en ambitie van graniet van Vos hebben, maar het is niet gewaagd om vast te stellen dat de erosie haar rijk heeft bereikt.
Als Nederlander de RVV. Als wielerliefhebber de AGR.
Dus al met al toch de Ronde
Dus al met al toch de Ronde
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.