Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
101st Giro d'Italia (2.UWT) 17e etappe
Gepost door Cecchini
Stage 17 » Riva del Garda › Iseo (155k)
De zeventiende etappe is voor de sprinters de één-na-laatste kans op dagsucces in de Giro d´Italia. Echter, in de beginfase krijgen de renners een aantal heuvels te verwerken, waardoor menig rittenkaper met een snelle sprint in de benen kansen ziet op een succesvolle vlucht. Wordt de zeventiende rit prooi voor een sprinter of een vluchter?WielerFlits kijkt vooruit.
Parcours
Voordat de 101e editie van de Giro d’Italia wordt beslist met een driedaagse passage door de Alpen, volgt er eerst nog een etappe door de regio Lombardije. Een regio waar de fiets wordt omarmd. Wielerbolwerken als Milaan, Bergamo en Como fungeerden meerdere malen als aankomstplaats van de Ronde van Lombardije, La Corsa Delle Foglie Morte. Alfredo Binda, Learco Guerra, Guido Bontempi en Roberto Visentini; de Lombardische grond blijkt – uit wieleroogpunt – bijzonder vruchtbaar.
Riva del Garda
Gestart wordt er echter niet in Lombardije, maar in de regio Trentino-Alto Adige. Riva Del Garda – gelegen aan het Gardameer – had jarenlang de eer om de Giro del Trentino in gang te schieten. Sinds deze rittenwedstrijd een andere koers is ingeslagen – met bijbehorende naamswijziging – geniet Riva del Garda deze eer niet meer. Mocht je toevallig langswippen, dan kun je je vergapen aan de historische binnenstad met culturele schoonheden als de 34 meter hoge Torre Apponale, de Piazza III Novembre en de Palazzo del Provveditore.
Vanuit Riva del Garda gaat het over een afstand van 155 kilometer naar finishplaats Iseo. De etappe is wellicht voer voor de heuvelrenners, want onderweg krijgen de coureurs enkele beklimmingen voorgeschoteld. Al direct vanuit de start gaat het bergop met de klim naar Molina di Ledro (10 km aan ruim 5%), om vervolgens voor ruim tien kilometer op een plateau te blijven. Eenmaal afgedaald rijden de renners de provincie Brescia in – langs Ponte Caffaro, Anfo en Vestone – naar de tweede klim van de dag: de Lodrino (gemiddeld 5%).
Eenmaal boven volgt een relatief technische afdaling naar de derde en laatste klim van de dag: de ongecategoriseerde klim naar Polaveno (6 km aan 5%). Na een korte afdaling volgen nog 55 – relatief vlakke – kilometers tot aan de streep. Via meerdere schilderachtige Italiaanse dorpjes rijdt het peloton met nog dertig kilometer te gaan een eerste maal door aankomstplaats Iseo, waar al kennis wordt gemaakt met de laatste vijf kilometer van de etappe. Op 23,9 kilometer van de finish rijdt men het lokale circuit op, dat bestaat uit smalle wegen en passages door dorpjes. In de slotfase moeten nog een aantal rotondes worden genomen, wat de nervositeit ongetwijfeld zal vergroten.
Het Iseo meer
Iseo wordt beschouwd als een van de Lombardische pareltjes, met zijn ligging aan het Iseomeer, natuurreservaat Torbiere del Sebino en het heuvelachtige Franciacorta. Die laatste streek vormt een belangrijk wijnbouwgebied, waar zowel mousserende, rode als witte wijn wordt geproduceerd onder de naam ‘Curtefranca’. Iseo kent ook een fraaie binnenstad, dat van elan wordt voorzien door het Piazza Garibaldi. Dit plein is vernoemd naar generaal, politicus maar vooral nationalist Giuseppe Garibaldi (1807-1882), die een cruciale rol speelde tijdens de Risorgimento (eenwording) van het huidige Italië.
De Giro kwam één keer eerder aan in Iseo. Het was de Spanjaard Santago Lazcano – een jaar eerder nog vijfde in het eindklassement – die in 1974 de grootste zege uit zijn loopbaan wist te boeken, voor wielergrootheden José Manuel Fuente en Roger De Vlaeminck. Lang heeft hij niet kunnen genieten van deze hoogdag; hij kwam in 1985 op slechts 38-jarige leeftijd om het leven bij een motorongeluk.
Weer en TV
Er zal woensdag nagenoeg geen wind staan in Iseo. Met een temperatuur van 24 graden zal het klam worden en liggen onweer en regenbuien op de loer. Eurosport 1 zendt de etappe vanaf 13:00 uit
Het Algemeen Klassement
1 Yates Simon Mitchelton-Scott 20 66:39:14
2 Dumoulin Tom Team Sunweb 0:56
3 Pozzovivo Domenico Bahrain Merida Pro Cycling Team 3:11
4 Froome Christopher Team Sky 3:50
5 Pinot Thibaut Groupama - FDJ 4:19
6 Dennis Rohan BMC Racing Team 5:04
7 Lopez Miguel Angel Astana Pro Team 5:37
8 Bilbao Pello Astana Pro Team 6:02
9 Carapaz Richard Movistar Team 6:07
10Bennett George Team LottoNL-Jumbo 7:01
De zeventiende etappe is voor de sprinters de één-na-laatste kans op dagsucces in de Giro d´Italia. Echter, in de beginfase krijgen de renners een aantal heuvels te verwerken, waardoor menig rittenkaper met een snelle sprint in de benen kansen ziet op een succesvolle vlucht. Wordt de zeventiende rit prooi voor een sprinter of een vluchter?WielerFlits kijkt vooruit.
Parcours
Voordat de 101e editie van de Giro d’Italia wordt beslist met een driedaagse passage door de Alpen, volgt er eerst nog een etappe door de regio Lombardije. Een regio waar de fiets wordt omarmd. Wielerbolwerken als Milaan, Bergamo en Como fungeerden meerdere malen als aankomstplaats van de Ronde van Lombardije, La Corsa Delle Foglie Morte. Alfredo Binda, Learco Guerra, Guido Bontempi en Roberto Visentini; de Lombardische grond blijkt – uit wieleroogpunt – bijzonder vruchtbaar.
Riva del Garda
Gestart wordt er echter niet in Lombardije, maar in de regio Trentino-Alto Adige. Riva Del Garda – gelegen aan het Gardameer – had jarenlang de eer om de Giro del Trentino in gang te schieten. Sinds deze rittenwedstrijd een andere koers is ingeslagen – met bijbehorende naamswijziging – geniet Riva del Garda deze eer niet meer. Mocht je toevallig langswippen, dan kun je je vergapen aan de historische binnenstad met culturele schoonheden als de 34 meter hoge Torre Apponale, de Piazza III Novembre en de Palazzo del Provveditore.
Vanuit Riva del Garda gaat het over een afstand van 155 kilometer naar finishplaats Iseo. De etappe is wellicht voer voor de heuvelrenners, want onderweg krijgen de coureurs enkele beklimmingen voorgeschoteld. Al direct vanuit de start gaat het bergop met de klim naar Molina di Ledro (10 km aan ruim 5%), om vervolgens voor ruim tien kilometer op een plateau te blijven. Eenmaal afgedaald rijden de renners de provincie Brescia in – langs Ponte Caffaro, Anfo en Vestone – naar de tweede klim van de dag: de Lodrino (gemiddeld 5%).
Eenmaal boven volgt een relatief technische afdaling naar de derde en laatste klim van de dag: de ongecategoriseerde klim naar Polaveno (6 km aan 5%). Na een korte afdaling volgen nog 55 – relatief vlakke – kilometers tot aan de streep. Via meerdere schilderachtige Italiaanse dorpjes rijdt het peloton met nog dertig kilometer te gaan een eerste maal door aankomstplaats Iseo, waar al kennis wordt gemaakt met de laatste vijf kilometer van de etappe. Op 23,9 kilometer van de finish rijdt men het lokale circuit op, dat bestaat uit smalle wegen en passages door dorpjes. In de slotfase moeten nog een aantal rotondes worden genomen, wat de nervositeit ongetwijfeld zal vergroten.
Het Iseo meer
Iseo wordt beschouwd als een van de Lombardische pareltjes, met zijn ligging aan het Iseomeer, natuurreservaat Torbiere del Sebino en het heuvelachtige Franciacorta. Die laatste streek vormt een belangrijk wijnbouwgebied, waar zowel mousserende, rode als witte wijn wordt geproduceerd onder de naam ‘Curtefranca’. Iseo kent ook een fraaie binnenstad, dat van elan wordt voorzien door het Piazza Garibaldi. Dit plein is vernoemd naar generaal, politicus maar vooral nationalist Giuseppe Garibaldi (1807-1882), die een cruciale rol speelde tijdens de Risorgimento (eenwording) van het huidige Italië.
De Giro kwam één keer eerder aan in Iseo. Het was de Spanjaard Santago Lazcano – een jaar eerder nog vijfde in het eindklassement – die in 1974 de grootste zege uit zijn loopbaan wist te boeken, voor wielergrootheden José Manuel Fuente en Roger De Vlaeminck. Lang heeft hij niet kunnen genieten van deze hoogdag; hij kwam in 1985 op slechts 38-jarige leeftijd om het leven bij een motorongeluk.
Weer en TV
Er zal woensdag nagenoeg geen wind staan in Iseo. Met een temperatuur van 24 graden zal het klam worden en liggen onweer en regenbuien op de loer. Eurosport 1 zendt de etappe vanaf 13:00 uit
Het Algemeen Klassement
1 Yates Simon Mitchelton-Scott 20 66:39:14
2 Dumoulin Tom Team Sunweb 0:56
3 Pozzovivo Domenico Bahrain Merida Pro Cycling Team 3:11
4 Froome Christopher Team Sky 3:50
5 Pinot Thibaut Groupama - FDJ 4:19
6 Dennis Rohan BMC Racing Team 5:04
7 Lopez Miguel Angel Astana Pro Team 5:37
8 Bilbao Pello Astana Pro Team 6:02
9 Carapaz Richard Movistar Team 6:07
10Bennett George Team LottoNL-Jumbo 7:01
Fiorenzo Magni.
De Italiaanse ex-wielerkampioen Fiorenzo Magni is op19 oktober 2012 op 91-jarige leeftijd overleden. Magni kreeg de bijnaam ‘Leeuw van Vlaanderen’ omdat hij als enige de Ronde van Vlaanderen drie keer op rij (1949-1950-1951) won.
Magni, geboren op 7 december 1920 in Vaiano, deed meer dan de Ronde van Vlaanderen winnen. In eigen land was hij ook drie keer de beste in de Giro (1948, 1951 en 1955). Bij zijn laatste eindzege in 1955 was hij al 35 jaar, wat hem nog altijd tot oudste winnaar van de Italiaanse wielerronde maakt. Naast Fausto Coppi en Gino Bartali was hij een van de boegbeelden van het Italiaanse wielrennen.
Fiorenzo Magni won nooit de Ronde van Frankrijk. In de Tour van 1950 zag alles er nochtans goed uit: na de twaalfde rit droeg hij de gele leiderstrui. Daarna verdwenen hij en zijn ploegmaats uit de wedstrijd omdat Gino Bartali werd aangevallen door Franse supporters omdat zij hem als de verantwoordelijke beschouwden voor een valpartij van ‘hun’ renner Jean Robic.
Il Leone delle Fiandre stond bekend als een vechter en een doorbijter. In de Giro van 1956 brak Magni zijn sleutelbeen, maar gaf niet op. Hij probeerde de pijn te verbijten door zijn tanden op een lint te klemmen, waarvan het andere einde was vastgemaakt aan zijn stuur. Zo kon hij zijn gekwetste schouder een beetje ontlasten. In het algemene klassement moest hij enkel Charly Gaul laten voorgaan.
Dichter Willie Verhegghe (65) herinnert zich Magni als volgt in het boek ‘Door de Muur’:
‘Zondag 1 April 1951, de Ronde van Vlaanderen stormt door onze straat in Denderleeuw, als vierjarige kleuter kijk ik naar besmeurde mannen met blote benen, bibberende monden, blauwe handen. Op fietsen. In mijn straat waar de kasseien blinken als duizend in de grond geduwde kale schedels. Nog een goeie dertig kilometer tot de eindmeet, maar de wedstrijd is al gereden.Ik zie hem, een man van ijzer op een fiets van staal, een Caesar, de uit Firenze overgewaaide kale Fiorenzo Magni, op weg naar zijn eeuwige roem.’
Fiorenzo Magni is samen met Achiel Buysse, Eric Leman, Johan Museeuw en Tom Boonen mederecordhouder van de meeste overwinningen (drie) in de Ronde van Vlaanderen.
Op 7 december zou hij 92 jaar worden. (Uit het Nieuwsblad van 20 oktober 2012)
Ronny de Schepper een fanatieke Belgische blogger besteedde de volgende woorden aan Fiorenzo.
Over de doden niets dan goeds. Meermaals heb ik reeds gesteld dat ik het op het eerste gezicht met die stelling eens ben. Maar de waarheid heeft uiteraard ook haar rechten en dan heb ik het meer bepaald over Fiorenzo Magni, die 6 jaar geleden is overleden. En uiteraard heb ik het dan niet over zijn prestaties als renner, want zijn palmares spreekt voor zichzelf, zoals men hiernaast kan lezen op een knipsel uit Het Nieuwsblad. Maar er is nog een ander, “extra-sportief” element en aangezien niemand, maar werkelijk niemand, het erover heeft, wil ik het dan toch maar even hebben op het merkwaardige ontbreken van het jaartal 1946 bij het overzicht van zijn ploegen…
In dat jaar werd Magni immers geschorst voor zijn fascistische sympathieën. Hoe het naoorlogse Italië werd verscheurd in voor- en tegenstanders van Il Duce, is lang en het breed uitgelegd in artikelen over “Fausto Coppi versus Gino Bartali“, waarbij de voorstanders van Mussolini zich aan de kant van Bartali schaarden en de linkse tegenstanders aan de kant van Fausto Coppi (*). Ik leg er echter ook uit dat dit een kwestie van “perceptie” was, want in werkelijkheid stemden beide renners voor dezelfde partij, de Democrazia Cristiana, de rechts-conservatieve christelijke partij, rechts dus, inderdaad, maar niet extreem-rechts (al kan ik me niet voorstellen dat Coppi na zijn echtelijke problemen nog voor de DCI zal hebben gestemd). Maar niet zo dus bij Fiorenzo Magni, die blijkbaar openlijk voor zijn fascistische sympathieën uitkwam, wat tot dat jaar schorsing heeft geleid.
Magni, Coppi, Bartali
Magni’s successes on the bike followed controversy relating to his fascist sympathies during World War II and his continued loyalty to Mussolini in the wake of the Italian army’s 1943 armistice and during the subsequent civil war.
In 1947, Magni was tried for his alleged part in an incident on January 3, 1944 at Valibona in the Apennines in which a number of partisans were killed. Suspended from cycling and facing 30 years’ imprisonment, Magni was subsequently cleared, and among those to testify in his favour was his fellow Tuscan rider Alfredo Martini, who had fought on the partisan side during the conflict.
In his 2011 book Pedalare, Pedalare! however, John Foot paints a more nuanced picture of Magni’s actions during the war, pointing to documents that commended Magni for “providing notable service to the cause of liberation” in Monza in 1945. Asked about the matter in 2011, Magni simply said that “your own conscience is what counts.” (Cyclingnews)
Is dit nu opzettelijk door mijn vroegere confraters onder de mat geveegd? Het zou kunnen, maar dan wel enkel omwille van dat principe “over de doden…” denk ik, ik zoek er geen echte politieke redenen achter. Ik denk ook dat we nu in een tijd leven, waarin die ideologische tegenstellingen allemaal veel minder belangrijk zijn geworden en ook niet veel meer betekenen. En daarbij is er nóg een mogelijkheid: het historisch perspectief is zeer vernauwd. Zo heb ik ook nergens iets gelezen over het échte belang van Fiorenzo Magni, namelijk dat hij in 1954 de eerste extra-sportieve sponsor heeft binnen gebracht in het wielrennen (Nivea). Dàt heeft een revolutie betekend!
Fiorenzo Magni werd door zijn temperament ook de “Leeuw van Vlaanderen” genoemd, niet enkel omdat hij de Ronde van Vlaanderen driemaal won, maar ook omdat hij dat bijna alleen deed met zijn agressiviteit en zijn moed.
(*) Hoe ingewikkeld het allemaal ligt, kan eveneens aan de hand van Fiorenzo Magni worden geïllustreerd. Eén van zijn trouwste knechten was immers Mario Baroni, maar dat was dan weer de oudere broer van Vasco Baroni, die bij de amateurs nog voor de ploeg van het communistische L’Unità heeft gereden! (Mario zelf dus misschien ook wel.)
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 22/05/2018 21:49 door Cecchini.
De Italiaanse ex-wielerkampioen Fiorenzo Magni is op19 oktober 2012 op 91-jarige leeftijd overleden. Magni kreeg de bijnaam ‘Leeuw van Vlaanderen’ omdat hij als enige de Ronde van Vlaanderen drie keer op rij (1949-1950-1951) won.
Magni, geboren op 7 december 1920 in Vaiano, deed meer dan de Ronde van Vlaanderen winnen. In eigen land was hij ook drie keer de beste in de Giro (1948, 1951 en 1955). Bij zijn laatste eindzege in 1955 was hij al 35 jaar, wat hem nog altijd tot oudste winnaar van de Italiaanse wielerronde maakt. Naast Fausto Coppi en Gino Bartali was hij een van de boegbeelden van het Italiaanse wielrennen.
Fiorenzo Magni won nooit de Ronde van Frankrijk. In de Tour van 1950 zag alles er nochtans goed uit: na de twaalfde rit droeg hij de gele leiderstrui. Daarna verdwenen hij en zijn ploegmaats uit de wedstrijd omdat Gino Bartali werd aangevallen door Franse supporters omdat zij hem als de verantwoordelijke beschouwden voor een valpartij van ‘hun’ renner Jean Robic.
Il Leone delle Fiandre stond bekend als een vechter en een doorbijter. In de Giro van 1956 brak Magni zijn sleutelbeen, maar gaf niet op. Hij probeerde de pijn te verbijten door zijn tanden op een lint te klemmen, waarvan het andere einde was vastgemaakt aan zijn stuur. Zo kon hij zijn gekwetste schouder een beetje ontlasten. In het algemene klassement moest hij enkel Charly Gaul laten voorgaan.
Dichter Willie Verhegghe (65) herinnert zich Magni als volgt in het boek ‘Door de Muur’:
‘Zondag 1 April 1951, de Ronde van Vlaanderen stormt door onze straat in Denderleeuw, als vierjarige kleuter kijk ik naar besmeurde mannen met blote benen, bibberende monden, blauwe handen. Op fietsen. In mijn straat waar de kasseien blinken als duizend in de grond geduwde kale schedels. Nog een goeie dertig kilometer tot de eindmeet, maar de wedstrijd is al gereden.Ik zie hem, een man van ijzer op een fiets van staal, een Caesar, de uit Firenze overgewaaide kale Fiorenzo Magni, op weg naar zijn eeuwige roem.’
Fiorenzo Magni is samen met Achiel Buysse, Eric Leman, Johan Museeuw en Tom Boonen mederecordhouder van de meeste overwinningen (drie) in de Ronde van Vlaanderen.
Op 7 december zou hij 92 jaar worden. (Uit het Nieuwsblad van 20 oktober 2012)
Ronny de Schepper een fanatieke Belgische blogger besteedde de volgende woorden aan Fiorenzo.
Over de doden niets dan goeds. Meermaals heb ik reeds gesteld dat ik het op het eerste gezicht met die stelling eens ben. Maar de waarheid heeft uiteraard ook haar rechten en dan heb ik het meer bepaald over Fiorenzo Magni, die 6 jaar geleden is overleden. En uiteraard heb ik het dan niet over zijn prestaties als renner, want zijn palmares spreekt voor zichzelf, zoals men hiernaast kan lezen op een knipsel uit Het Nieuwsblad. Maar er is nog een ander, “extra-sportief” element en aangezien niemand, maar werkelijk niemand, het erover heeft, wil ik het dan toch maar even hebben op het merkwaardige ontbreken van het jaartal 1946 bij het overzicht van zijn ploegen…
In dat jaar werd Magni immers geschorst voor zijn fascistische sympathieën. Hoe het naoorlogse Italië werd verscheurd in voor- en tegenstanders van Il Duce, is lang en het breed uitgelegd in artikelen over “Fausto Coppi versus Gino Bartali“, waarbij de voorstanders van Mussolini zich aan de kant van Bartali schaarden en de linkse tegenstanders aan de kant van Fausto Coppi (*). Ik leg er echter ook uit dat dit een kwestie van “perceptie” was, want in werkelijkheid stemden beide renners voor dezelfde partij, de Democrazia Cristiana, de rechts-conservatieve christelijke partij, rechts dus, inderdaad, maar niet extreem-rechts (al kan ik me niet voorstellen dat Coppi na zijn echtelijke problemen nog voor de DCI zal hebben gestemd). Maar niet zo dus bij Fiorenzo Magni, die blijkbaar openlijk voor zijn fascistische sympathieën uitkwam, wat tot dat jaar schorsing heeft geleid.
Magni, Coppi, Bartali
Magni’s successes on the bike followed controversy relating to his fascist sympathies during World War II and his continued loyalty to Mussolini in the wake of the Italian army’s 1943 armistice and during the subsequent civil war.
In 1947, Magni was tried for his alleged part in an incident on January 3, 1944 at Valibona in the Apennines in which a number of partisans were killed. Suspended from cycling and facing 30 years’ imprisonment, Magni was subsequently cleared, and among those to testify in his favour was his fellow Tuscan rider Alfredo Martini, who had fought on the partisan side during the conflict.
In his 2011 book Pedalare, Pedalare! however, John Foot paints a more nuanced picture of Magni’s actions during the war, pointing to documents that commended Magni for “providing notable service to the cause of liberation” in Monza in 1945. Asked about the matter in 2011, Magni simply said that “your own conscience is what counts.” (Cyclingnews)
Is dit nu opzettelijk door mijn vroegere confraters onder de mat geveegd? Het zou kunnen, maar dan wel enkel omwille van dat principe “over de doden…” denk ik, ik zoek er geen echte politieke redenen achter. Ik denk ook dat we nu in een tijd leven, waarin die ideologische tegenstellingen allemaal veel minder belangrijk zijn geworden en ook niet veel meer betekenen. En daarbij is er nóg een mogelijkheid: het historisch perspectief is zeer vernauwd. Zo heb ik ook nergens iets gelezen over het échte belang van Fiorenzo Magni, namelijk dat hij in 1954 de eerste extra-sportieve sponsor heeft binnen gebracht in het wielrennen (Nivea). Dàt heeft een revolutie betekend!
Fiorenzo Magni werd door zijn temperament ook de “Leeuw van Vlaanderen” genoemd, niet enkel omdat hij de Ronde van Vlaanderen driemaal won, maar ook omdat hij dat bijna alleen deed met zijn agressiviteit en zijn moed.
(*) Hoe ingewikkeld het allemaal ligt, kan eveneens aan de hand van Fiorenzo Magni worden geïllustreerd. Eén van zijn trouwste knechten was immers Mario Baroni, maar dat was dan weer de oudere broer van Vasco Baroni, die bij de amateurs nog voor de ploeg van het communistische L’Unità heeft gereden! (Mario zelf dus misschien ook wel.)
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 22/05/2018 21:49 door Cecchini.
Voor iemand die zich Eazster noemt is het verdedigbaar dat hij (of zij) Pasen en Pinksteren door elkaar haalt. 
Ben je daar zeker van?
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 23/05/2018 15:11 door Sub Culture.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 23/05/2018 15:11 door Sub Culture.
Natuurlijk.
Eerst het bordje van een ander....
Nog 80 km, en een groepje van 8 heeft zo'n 25 sec voorsprong op het peloton. Met Poels erbij, en Elissonde.
Eerst het bordje van een ander....
Nog 80 km, en een groepje van 8 heeft zo'n 25 sec voorsprong op het peloton. Met Poels erbij, en Elissonde.
Laatste kilometers
Primeur van de dag: voorsprong groeit boven de minuut.
Zag ik nu een LTJ-er op kop van het peloton ? Helaas, tijd voor een break
Zag ik nu een LTJ-er op kop van het peloton ? Helaas, tijd voor een break
De zegereeks van Quickstep (4x met een andere sprinter) is dus voortgezet. Op naar de Tour met Jakobsen
JW Schreef:
-------------------------------------------------------
> De enige geslaagde vlucht dit jaar was die van Chaves (en dan nog met dank aan Yates).
Zo kun je het ook al bekijken. Of verdwaal ik nu in een déjá-vu?
-------------------------------------------------------
> De enige geslaagde vlucht dit jaar was die van Chaves (en dan nog met dank aan Yates).
Zo kun je het ook al bekijken. Of verdwaal ik nu in een déjá-vu?
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.