Het toerwielrennen in eindelijk volwassen

Het toerwielrennen is eindelijk volwassen

Opinie Mannen kopiëren renners uit de Tour de France, zoals voetballende kinderen van zes zich Messi wanen.

Door: Harmen Malderik,

De krant staat tegenwoordig vol met artikelen over de strijd die fietsers, scooters en auto's voeren om hun plaats in de stad. Maar ook buiten de stad is het raak.

Al veertig jaar rijd ik op mijn renfiets regelmatig het bij veel fietsers uit Haarlem en omstreken bekende 'rondje Langevelderslag'.

De terugtocht voert door de duinen. Tot voor kort was dit een ontspannen fietstocht, maar het plezier in het fietsen door de duinen is de laatste jaren flink afgenomen. Is het de toegenomen drukte? Of ben ik in al die jaren ongevoelig geworden voor de schoonheid van de duinen, voor die prachtige, langgerekte oase in het verstedelijkte westen van ons land?

Waaiervorm

Als een vrijetijdsbesteding massaal wordt, wil dat nogal eens een ordinair karakter krijgen

Nee, geen van beide. Het zijn de vriendengroepen, de gehelmde groepen wielrenners die het plezier bederven. Racefietsers in grote groepen rijden geen rondje om te genieten van de omgeving, maar om als volleerde profs in waaiervorm door de duinen te jakkeren.

Als een vrijetijdsbesteding massaal wordt, wil dat nogal eens een ordinair karakter krijgen. Daarop vormt het racefietsen helaas geen uitzondering.

Die massaliteit is flink bevorderd door de popularisering van 'mythische' bergen als Alpe d'Huez en Mont Ventoux, want ook de vriendengroepen houden van heroïek. Ze kopiëren in een aangepaste outfit het spel van renners uit de Tour de France, zoals voetballende kinderen van zes jaar zich Ronaldo of Messi mogen wanen in een shirt van Real Madrid of Barcelona. Daarvoor trainen deze wielrenners massaal in de Limburgse heuvels of in de Hollandse duinen met snelheden van ruim boven de veertig kilometer per uur. Met alle gevolgen van dien.

Fietsmaten

Het is vrijdag 19 september 2014, rond half vier. Ik fiets in een stevig tempo door de duinen richting Zandvoort. Achter mij nadert het razende geluid van een stormvlaag, een naar voren vliedende kracht die mij nu al licht uit mijn evenwicht brengt. Ik word ingehaald door een renner, door twee renners, drie, nee door - als ik goed tel - vijftien renners: 'fietsmaten'.

Ik moet mijn stuur goed vasthouden om niet door de door het peloton veroorzaakte luchtverplaatsing het rulle duinzand in te vliegen. Voor mij neemt de meute de onoverzichtelijke binnenbocht en jaagt twee hen tegemoet fietsende senioren het bermzand in.

Als ik over het fietspad langs de Zeeweg terug naar Haarlem fiets, zie ik voor me ter hoogte van restaurant De Bokkedoorns een groep fietsers treurig op en naast het fietspad staan. Ik herken die lui... Ik ga langzamer fietsen, heb al een vermoeden... Voor dat restaurant staat namelijk een paaltje vastgeklonken in het fietspad... Een man in sportieve racekleding staat hevig bloedend naast zijn op de grond liggende fiets. Waar minimaal vijftien mensen samenscholen, is mijn hulp niet nodig. Ik beperk mij tot een opmerking tegen het gezelschap - een opmerking die ik hier niet letterlijk durf te herhalen - en fiets opgewekt verder.

Eindelijk volwassen

Op het fietspad tussen Langevelderslag en Zandvoort is de eerste dode al gevallen

Ik zou u dit verhaal niet verteld hebben als het niet symptomatisch zou zijn voor de mentaliteit van de hedendaagse toerwielrenner. Nee, de wind in de duinen, de rust van oude, holle wegen en de beklimming van Alpencols is niet meer exclusief voorbehouden aan de eenzame fietser. Het toerwielrennen is gedemocratiseerd, het is een serieuze aangelegenheid geworden.

Bij de toerversie van de Amstel Gold Race hebben de eerste vechtpartijen al plaatsgevonden en op het fietspad tussen Langevelderslag en Zandvoort is de eerste dode al gevallen. Ja, het toerwielrennen is eindelijk volwassen geworden.

Ik vraag mij af of we daar blij mee moeten zijn.

Harmen Malderik is vertaler en schrijver. Hij is onder meer auteur van de wielerroman Over de keien. Zijn laatste roman is Waerdinge.

Dit artikel had net zo goed uit 1989 kunnen komen. Maar goed, die Harmen heeft zijn 50 euro beloning waarschijnlijk weer gevangen voor dit flutartikel

Gelukkig is het hier in het oosten een oase van rust

Linkebal Schreef:
-------------------------------------------------------
> Gelukkig is het hier in het oosten een oase van
> rust

Ik reed net nog stapvoets langs een dame die zei: 'Mijn trauma rijdt me voorbij'.
Wielerliefde hier in het Oosten.

Een ongelukkige liefde met een wielrenner werkt soms lang na.

Sticky Bottle Schreef:
-------------------------------------------------------
> Dit artikel had net zo goed uit 1989 kunnen komen.
> Maar goed, die Harmen heeft zijn 50 euro beloning
> waarschijnlijk weer gevangen voor dit flutartikel


Mag zo zijn maar die surrogaatwielrenners kunnen niet vaak genoeg te kijk worden gezet.

Kaag

Wat een hoop bekrompen reacties. Laat ieder zijn ding doen en zeur niet zo. Wees blij met onze fietspaden en reageer niet gelijk chagerijnig wanneer je schrikt als fietsers je inhalen en wees tolerand naar elkaar. Mijn ervaring is dat groepen fietsers elkaar waarschuwen wanneer er mensen gepasseerd worden. Dat geroep kan intimiderend overkomen maar is voor de veiligheid.


Gerard Kool

Het is niet van vandaag of gisteren. Tot voor een jaar of dertig reed ik regelmatig als fietsjogger de fraaie route door de duinen tussen Kijkduin en Hoek van Holland. Daar ben ik mee gestopt nadat ik voor de zoveelste maal door een groep razende racers de struiken in was geramd. Om nog maar niet te praten over de keren dat ik uit neus of mond geblazen fluimen om mijn oren had gekregen...


Saltfish

Ik rijdt met mijn auto altijd met de maximaal toegestane 15 kmh door 'mijn' wijk waar er een woonerf is ingericht. Zo'n groep met adrenaline opgepompte jakkeraars die achter me aan reed en luid bellend en roepend van hun gebrek aan verkeerskennis blijk gaven stopten waar ik de auto ging parkeren. U zat ons te treiteren kwam eruit. Mijn antwoord was kort en makkelijk. U mag hier zelfs niet harder dan 15kmh joggen. Weer een groep die nooit meer een woonerf opzoekt.

Guido de Vries

Toevallig begaf ik mij gisteren met mijn gezinnetje op het parcours van een georganiseerde toerfietstocht. Ik kan niet anders zeggen dan dat de groepjes renners keurig inschikten en ons en elkaar waarschuwden bij het passeren. De laatste tijd heb ik zelf veel meer last van fietsende echtparen op leeftijd die zich overmoedig door de kracht van hun elektrisch aangedreven rijwiel wagen op paden waar ik ze tot voor kort nooit aantrof. Deze categorie blijft doorgaans stug naast elkaar doorfietsen over de volle breedtje van het fietspad waardoor anderen in het gedrang komen.


Sander Ke

Triest maar waar. Ik rijd zelf graag op mijn wielrenfiets, ongeveer de helft van de tijd rijd ik alleen en ben me er altijd van bewust dat ik MIJN hobby beoefen in openbare ruimte. IK ben dus degene die zich aan moet passen. Helaas zijn er veel onbeschofte rotzakken, vooral in teamverband. En helaas heb ik dezelfde outfit. En dus zie ik regelmatig de angstige blik in de ogen van mensen als ik er aan kom. Ridderlijk glimlachend, zwaaiend en 'dankuwel' zeggend verontschuldig ik me voor het gedrag van asociale dropl*llen die op hun fietsje iets willen compenseren.

Het valt me tegenwoordig steeds meer op, dat als ik een tochtje maak op mijn racefiets, groepjes wielertoerfietsers mij de huid de volschelden omdat (vrije oudere jongere als ik ben) nog steeds weiger een fietshelm te dragen. Mijn gemiddelde snelheid ligt aan het eind van een tochtje zo rond de 27 km, en ik fiets altijd alleen, maar toch lijk ik de code te doorbreken van wij mannen op een racefiets zijn pas renner als we een helm dragen. Ik geef toe, dat ik de eerste jaren op mijn race fiets ook geen wielerbroek aanhad, want als je die aan had moest je toch wel echt hard rijden, en over dat talent beschik in niet.

Met helm rijden doe ik sowieso als ik met anderen ben. Kans op ongelukken is dan toch een stuk groter. Zonder helm ook regelmatig op low-profile tochten en nog nooit iemand er maar iets over horen zeggen.

En 'codes' etc kunnen allemaal linea recta de boom in, toch geen hond die zich eraan houdt.

Ik fiets vaak met iemand die geen helm draagt, ik vind dat erg onverstandig en volledig zijn eigen risico. Net zoals roken eigenlijk, ik ga toch ook niet elke roker vertellen dat roken onverstandig is?

Ik woon in het buitenland, maar was laatst weer even in NL en ging fietsen met een goede vriend. Maar die mensen op de e-bikes (ongeacht de leeftijd) zijn echt bloedlink! Die mogen ook wel een helmpje op.

Heb je hem dat ook verteld ?