Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
105th Tour de France (2.UWT), etappe 3
Gepost door El Chaba
105th Tour de France (2.UWT), etappe 3:
Cholet - Cholet (TTT, 35,5 km)
BMC of Sky?
Profiel:
Profiel laatste 5 km:
Keizer Sagan pakt drie prijzen in één keer.
Top 10 AK na etappe 2:
1 Peter Sagan (Svk) Bora-Hansgrohe 08:29:53
2 Fernando Gaviria (Bel) Quick-Step Floors 00:00:06
3 Sonny Colbrelli (Ita) Bahrain-Merida 00:00:10
4 Marcel Kittel (Ger) Katusha-Alpecin 00:00:12
5 Sylvain Chavanel (Fra) Direct Energie 00:00:13
6 Philippe Gilbert (Bel) Quick-Step Floors 00:00:14
7 Geraint Thomas (Gbr) Team Sky 00:00:15
8 Oliver Naesen (Bel) AG2R La Mondiale 00:00:16
9 Alexander Kristoff (Nor) UAE-Team Emirates
10 John Degenkolb (Ger) Trek-Segafredo
Start: 15.10 uur.
Finish: rond 17.35 uur.
Lau in de gele trui! 
Daar was ik al bang voor
Eerste tussenpunt Mitchelton, Sky en Movistar dicht bij elkaar (verschil 1"en 2"
.
.
Het loopt niet echt vloeiend, maar Quick-Step blijft in de buurt. Nog maar 5 man over, maar wel 5 absolute klasbakken.
Toch weer Gilbert tegen Van Avermaet
Toch weer Gilbert tegen Van Avermaet
Word ik me daar toch even in een sprint a deux geklopt.
De ploegentijdrit kent geen genade, elk teken van zwakte wordt afgestraft
Bij geen ander onderdeel in het wegwielrennen gaan de renners harder dan bij een ploegentijdrit. Elk teken van zwakte wordt afgestraft. ‘Bij een individuele tijdrit kun je nog gas terugnemen’.
Door Iwan Tol Volkskrant
Of de ploegentijdrit het zwaarste onderdeel van het wielrennen is?’ Met moeite perst Laurens ten Dam er na afloop een glimlach uit. ‘Misschien voor Tom niet. Voor mij in elk geval wel.’
Laurens ten Dam is 37 jaar. ‘Dus ik lig niet zo heel snel meer ergens wakker van.’ Maar van zondag op maandag heeft hij toch wat moeilijker dan normaal de slaap kunnen vatten. De ploegentijdrit is sowieso niet zijn favoriete onderdeel, laat staan als vervanger van Wilco Kelderman, een van de beste tijdrijders van Nederland. En dan vertegenwoordigt hij ook nog eens de wereldkampioen. Ten Dam zucht. ‘Nee, van mij had dit allemaal niet gehoeven.’
Voor de fijnproever is de ploegentijdrit een lust voor oog, én oor. ‘Zóóeeef’, klinkt het maandagmiddag om de vijf minuten in de straten van Cholet, een stadje in de Vendée, als de ploegen als hogesnelheidstreinen voorbij vliegen. Bij geen enkel ander onderdeel in het wegwielrennen gaan de renners harder.
Beetje Formule 1
In de straat waar de teambussen staan geparkeerd, vergapen liefhebbers zich aan de aerodynamische tijdritfietsen. De ploegentijdrit is ook een beetje Formule 1. Veel ploegen hebben in windtunnels de ideale, meest aerodynamische, volgorde van renners getest. Overal bij de teambussen zijn mecaniciens druk met fietsen in de weer.
Ploegleiders zitten op uitklapbare stoeltjes voor de bus. Hun werk zit er op. ‘Welkom bij Campinglife’, lacht Arthur van Dongen van Sunweb. De renners die zichzelf straks tot het uiterste moeten dwingen, zitten nu nog verscholen achter de geblindeerde ramen van de bus. ‘We hebben het personeel op het hart gedrukt: als je niets in de bus te zoeken hebt, laat de renners dan met rust. Ze willen zich concentreren op wat komen gaat.’
Op weg naar Cholet merkte Van Dongen dat veel van de jongens stiller waren dan normaal. ‘Ja, je kunt het ook gewoon angstig noemen.’ Want óók dat maakt de ploegentijdrit bijzonder: elk teken van zwakte wordt afgestraft.
Het is precies de reden waarom Ten Dam zoveel beren op de weg ziet: de ploegentijdrit kent geen genade. ‘Bij een individuele tijdrit kun je tenminste nog gas terugnemen. Maar nu moet je volle bak blijven gaan, ook als je al lang in het rood zit. Anders moeten anderen langer op kop sleuren. Dat wil je niet.’
Om tien over vier spoedt Ten Dam zich naar het startpodium. Als minst bekwame tijdrijder heeft hij de opdracht gekregen om zichzelf helemaal leeg te rijden tot tien kilometer voor het einde. Daarna moeten erkende tijdrijders als Dumoulin, Michael Matthews en Soren Kragh Andersen het afmaken. De tijd van de vierde renner telt.
Geen bezwaar
Ten Dam werd op het laatste moment opgeroepen voor de Tour. Dat hij van tevoren niet in deze formatie heeft kunnen oefenen, is volgens hem geen bezwaar. ‘Die basisregels zijn er ingeslepen tijdens de trainingskampen aan het begin van dit seizoen. Hoe je van kop afgaat, hoe ver je uitwijkt, wat doe je als je een beurt overslaat; het zijn zaken die allemaal vastliggen.’
In het begin van zijn carrière kon hij nog goed meekomen in de ploegentijdrit. ‘Bij Rabobank, in de periode met Denis Mensjov en Oscar Freire, was ik zelfs één van de beteren.’ Maar in de loop der jaren zag hij het onderdeel veranderen, niet ten gunste van hemzelf. ‘Het is een echt specialisme geworden. Sommige mannen zijn zo één met hun fiets. Die vliegen door de bocht.’
Op de eerste klim van het parcours, na 16 kilometer, wordt zijn vrees bewaarheid: zijn benen ontploffen. Als eerste schakel van de menselijke Sunweb-ketting moet hij afhaken. Het resterende deel van de ploegentijdrit rijdt Ten Dam alleen over het parcours. Zijn grootste zorg is niet buiten de tijdslimiet te arriveren, maar hij komt ruim op tijd binnen.
Prima prestatie
Om tien over vijf stapt Ten Dam opnieuw op de fiets, dit keer op rollers bij de bus, om het melkzuur uit zijn benen te trappen. Zijn shirt is nog opengeritst. Sunweb is vijfde geworden, een prima prestatie. De sfeer is uitgelaten.
Hoe het was, wil een verslaggever van Ten Dam weten. Met een knipoog: ‘Wat denk je? Zwaar godverdomme.’ Even later, serieus: ‘Met Wilco erbij word je misschien eerste. Maar ik heb alles gegeven wat ik in me had.’
Tom Dumoulin is dan al naar hem toegekomen om hem te complimenteren voor zijn bijdrage. ‘Super gedaan’, zegt hij tegen Ten Dam. Voor het eerst deze dag breekt er weer een lach door op het gezicht van de routinier. ‘Als hij dat zegt, dan zal dat wel zo zijn, hè.’
Bij geen ander onderdeel in het wegwielrennen gaan de renners harder dan bij een ploegentijdrit. Elk teken van zwakte wordt afgestraft. ‘Bij een individuele tijdrit kun je nog gas terugnemen’.
Door Iwan Tol Volkskrant
Of de ploegentijdrit het zwaarste onderdeel van het wielrennen is?’ Met moeite perst Laurens ten Dam er na afloop een glimlach uit. ‘Misschien voor Tom niet. Voor mij in elk geval wel.’
Laurens ten Dam is 37 jaar. ‘Dus ik lig niet zo heel snel meer ergens wakker van.’ Maar van zondag op maandag heeft hij toch wat moeilijker dan normaal de slaap kunnen vatten. De ploegentijdrit is sowieso niet zijn favoriete onderdeel, laat staan als vervanger van Wilco Kelderman, een van de beste tijdrijders van Nederland. En dan vertegenwoordigt hij ook nog eens de wereldkampioen. Ten Dam zucht. ‘Nee, van mij had dit allemaal niet gehoeven.’
Voor de fijnproever is de ploegentijdrit een lust voor oog, én oor. ‘Zóóeeef’, klinkt het maandagmiddag om de vijf minuten in de straten van Cholet, een stadje in de Vendée, als de ploegen als hogesnelheidstreinen voorbij vliegen. Bij geen enkel ander onderdeel in het wegwielrennen gaan de renners harder.
Beetje Formule 1
In de straat waar de teambussen staan geparkeerd, vergapen liefhebbers zich aan de aerodynamische tijdritfietsen. De ploegentijdrit is ook een beetje Formule 1. Veel ploegen hebben in windtunnels de ideale, meest aerodynamische, volgorde van renners getest. Overal bij de teambussen zijn mecaniciens druk met fietsen in de weer.
Ploegleiders zitten op uitklapbare stoeltjes voor de bus. Hun werk zit er op. ‘Welkom bij Campinglife’, lacht Arthur van Dongen van Sunweb. De renners die zichzelf straks tot het uiterste moeten dwingen, zitten nu nog verscholen achter de geblindeerde ramen van de bus. ‘We hebben het personeel op het hart gedrukt: als je niets in de bus te zoeken hebt, laat de renners dan met rust. Ze willen zich concentreren op wat komen gaat.’
Op weg naar Cholet merkte Van Dongen dat veel van de jongens stiller waren dan normaal. ‘Ja, je kunt het ook gewoon angstig noemen.’ Want óók dat maakt de ploegentijdrit bijzonder: elk teken van zwakte wordt afgestraft.
Het is precies de reden waarom Ten Dam zoveel beren op de weg ziet: de ploegentijdrit kent geen genade. ‘Bij een individuele tijdrit kun je tenminste nog gas terugnemen. Maar nu moet je volle bak blijven gaan, ook als je al lang in het rood zit. Anders moeten anderen langer op kop sleuren. Dat wil je niet.’
Om tien over vier spoedt Ten Dam zich naar het startpodium. Als minst bekwame tijdrijder heeft hij de opdracht gekregen om zichzelf helemaal leeg te rijden tot tien kilometer voor het einde. Daarna moeten erkende tijdrijders als Dumoulin, Michael Matthews en Soren Kragh Andersen het afmaken. De tijd van de vierde renner telt.
Geen bezwaar
Ten Dam werd op het laatste moment opgeroepen voor de Tour. Dat hij van tevoren niet in deze formatie heeft kunnen oefenen, is volgens hem geen bezwaar. ‘Die basisregels zijn er ingeslepen tijdens de trainingskampen aan het begin van dit seizoen. Hoe je van kop afgaat, hoe ver je uitwijkt, wat doe je als je een beurt overslaat; het zijn zaken die allemaal vastliggen.’
In het begin van zijn carrière kon hij nog goed meekomen in de ploegentijdrit. ‘Bij Rabobank, in de periode met Denis Mensjov en Oscar Freire, was ik zelfs één van de beteren.’ Maar in de loop der jaren zag hij het onderdeel veranderen, niet ten gunste van hemzelf. ‘Het is een echt specialisme geworden. Sommige mannen zijn zo één met hun fiets. Die vliegen door de bocht.’
Op de eerste klim van het parcours, na 16 kilometer, wordt zijn vrees bewaarheid: zijn benen ontploffen. Als eerste schakel van de menselijke Sunweb-ketting moet hij afhaken. Het resterende deel van de ploegentijdrit rijdt Ten Dam alleen over het parcours. Zijn grootste zorg is niet buiten de tijdslimiet te arriveren, maar hij komt ruim op tijd binnen.
Prima prestatie
Om tien over vijf stapt Ten Dam opnieuw op de fiets, dit keer op rollers bij de bus, om het melkzuur uit zijn benen te trappen. Zijn shirt is nog opengeritst. Sunweb is vijfde geworden, een prima prestatie. De sfeer is uitgelaten.
Hoe het was, wil een verslaggever van Ten Dam weten. Met een knipoog: ‘Wat denk je? Zwaar godverdomme.’ Even later, serieus: ‘Met Wilco erbij word je misschien eerste. Maar ik heb alles gegeven wat ik in me had.’
Tom Dumoulin is dan al naar hem toegekomen om hem te complimenteren voor zijn bijdrage. ‘Super gedaan’, zegt hij tegen Ten Dam. Voor het eerst deze dag breekt er weer een lach door op het gezicht van de routinier. ‘Als hij dat zegt, dan zal dat wel zo zijn, hè.’
Peter Winnen over het trauma van de ploegentijdrit
Hoewel een non-specialist in het individuele tijdrijden kwam ik in een ploegentijdrit zelden in de problemen. Dat kwam omdat ik precies aanvoelde wanneer het tijd was van kop te gaan: juist voordat er ergens een fysiek veiligheidsventiel opensprong. Ik beheerste de kunst net genoeg over te houden om achteraan weer in te haken, zodat ik, voor even, het edele sleurwerk aan de zescilinders en nog dikkere motorblokken kon overlaten.
Maar een hobby is de ploegentijdrit nooit geworden. Ik was als frêle klimmer liever vrijgesteld van deze monsterlijke discipline. Daarentegen is het kíjken naar een ploegentijdrit vandaag wel degelijk een liefhebberij van me. Een fraai trauma ligt hieraan ten grondslag. Een fantastisch trauma, mag ik wel zeggen.
De derde etappe van de Tour de France 1983; ploegentijdrit van Soissons naar het achterlijke gat Fontaine-au-Pire. Afstand: honderd kilometer.
Een terzijde. Honderd kilometer is vierenzestig kilometer meer dan die slappe zesendertig waar ik op een tweede scherm met een dwalend oog live naar kijk. Ik ben er voorstander van de minimumafstand voor een ploegentijdrit op honderdvijftig te stellen. Pas dan vinden de mensen mekaar, en wordt een ploeg zeewaardig. Zesendertig kilometer is meer een trucje.
Niet dat een trucje geen pijn doet, maar snelle pijn smaakt nu eenmaal minder. Het is een kleine koorts.
Die ploegentijdrit in 1983. Ik hing er nog aan als vijfde man. Die vijfde man was bepalend voor de eindtijd en moest per se binnenboord blijven. Toen loste de vijfde man, en toen nog een paar keer. Telkens werd hij opgewacht en teruggereden door de achtcilinder Jan Raas de klimmer werd namelijk verondersteld tweeëneenhalve week later ook nog een aardig eindklassement te overleggen. De klimmer kampte met een frisse bronchitis en was ook nog niet hersteld van een tandwortelontsteking. Hij reed sinds kort voor de ploeg Raleigh die op de ploegentijdrit onoverwinnelijk was. Op papier stond de ploeg nog fier overeind, maar in de praktijk was het een gespleten vrucht. De grote leider Raas en de grote ploegleider Post hadden ruzie. Tijdens die ploegentijdrit was het kamp Raas, met uitzondering van hemzelf, half koers reeds gelost. Het grote schisma verkeerde in de absolute eindfase.
Toen was er ook nog die hongerklop. Door een kille tunnel van twintig kilometer ging het naar de finish. Een duister stuk zonder zuurstof.
Mijn lief had het een paar weken eerder uitgemaakt.
En dan nog derde worden in die ploegentijdrit.
Teamwork!
Hoewel een non-specialist in het individuele tijdrijden kwam ik in een ploegentijdrit zelden in de problemen. Dat kwam omdat ik precies aanvoelde wanneer het tijd was van kop te gaan: juist voordat er ergens een fysiek veiligheidsventiel opensprong. Ik beheerste de kunst net genoeg over te houden om achteraan weer in te haken, zodat ik, voor even, het edele sleurwerk aan de zescilinders en nog dikkere motorblokken kon overlaten.
Maar een hobby is de ploegentijdrit nooit geworden. Ik was als frêle klimmer liever vrijgesteld van deze monsterlijke discipline. Daarentegen is het kíjken naar een ploegentijdrit vandaag wel degelijk een liefhebberij van me. Een fraai trauma ligt hieraan ten grondslag. Een fantastisch trauma, mag ik wel zeggen.
De derde etappe van de Tour de France 1983; ploegentijdrit van Soissons naar het achterlijke gat Fontaine-au-Pire. Afstand: honderd kilometer.
Een terzijde. Honderd kilometer is vierenzestig kilometer meer dan die slappe zesendertig waar ik op een tweede scherm met een dwalend oog live naar kijk. Ik ben er voorstander van de minimumafstand voor een ploegentijdrit op honderdvijftig te stellen. Pas dan vinden de mensen mekaar, en wordt een ploeg zeewaardig. Zesendertig kilometer is meer een trucje.
Niet dat een trucje geen pijn doet, maar snelle pijn smaakt nu eenmaal minder. Het is een kleine koorts.
Die ploegentijdrit in 1983. Ik hing er nog aan als vijfde man. Die vijfde man was bepalend voor de eindtijd en moest per se binnenboord blijven. Toen loste de vijfde man, en toen nog een paar keer. Telkens werd hij opgewacht en teruggereden door de achtcilinder Jan Raas de klimmer werd namelijk verondersteld tweeëneenhalve week later ook nog een aardig eindklassement te overleggen. De klimmer kampte met een frisse bronchitis en was ook nog niet hersteld van een tandwortelontsteking. Hij reed sinds kort voor de ploeg Raleigh die op de ploegentijdrit onoverwinnelijk was. Op papier stond de ploeg nog fier overeind, maar in de praktijk was het een gespleten vrucht. De grote leider Raas en de grote ploegleider Post hadden ruzie. Tijdens die ploegentijdrit was het kamp Raas, met uitzondering van hemzelf, half koers reeds gelost. Het grote schisma verkeerde in de absolute eindfase.
Toen was er ook nog die hongerklop. Door een kille tunnel van twintig kilometer ging het naar de finish. Een duister stuk zonder zuurstof.
Mijn lief had het een paar weken eerder uitgemaakt.
En dan nog derde worden in die ploegentijdrit.
Teamwork!
Die schijnbaar achteloze op twee na laatste zin... "Mijn lief had het een paar weken eerder uitgemaakt."
Fantastisch!
Fantastisch!
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.