lang interview met Gesink (Helden magazine)

Het interview

Dan maar gelijk ook even hier plakken. Prachtig interview, hopelijk heeft Gesink zijn portie tegenslag nu echt gehad.

Openhartig interview in het blad "Helden" met Daisy & Robert.
"We zijn een goed team"
Een gecompliceerde zwangerschap, terugkerende hartritmestoornissen na een koers en de plotselinge ziekenhuisopname van hun pasgeboren zoontje; Robert Gesink (28) en zijn vriendin Daisy Leemreize (27) hebben de zwaarste anderhalf jaar uit hun leven achter de rug. Met vallen en opstaan hebben ze zich er doorheen geknokt. Dankzij de liefde voor elkaar, hun gezin en de fiets: het zware leven van een topsporter.
TEKST FRITS BAREND EN THOMAS OLSTHOORN
Een glimlach breekt door op het gezicht van Robert Gesink. Zijn driejarige dochter Anne ligt lekker onderuitgezakt op de bank en praat honderduit, terwijl ze naar een aflevering van de animatieserie Buurman en Buurman kijkt op haar tablet. Zoontje Bram heeft net een flesje gekregen en ligt vredig te slapen. Vriendin Daisy wiegt met haar voet de maxi cosi zachtjes heen en weer. Hij vindt het heerlijk om met zijn gezin in hun gezellige appartementje in Girona te verblijven. ’s Ochtends naar het vaste bakkertje om brood te halen, daarna een goede trainingstocht in de nabijgelegen bergen en aan het eind van de middag met z’n viertjes een ontspannen wandeling maken door het historische centrum. In Spanje komen Robert, Daisy en de kinderen tot rust en daar waren ze hard aan toe na alle ellende die ze de afgelopen anderhalf jaar voor hun kiezen hebben gekregen. Eerst waren er de hartproblemen van Robert, daarna de ernstige complicaties tijdens de zwangerschap van Daisy en begin dit jaar kregen ze de schrik van hun leven toen Bram met spoed in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Gelukkig liep het allemaal goed af, maar net toen privé alles in rustiger vaarwater kwam en Robert in maart weer de competitie wilde aangaan met het peloton, kreeg hij last van zijn rechterknie waardoor hij zijn rentree moest uitstellen. Dat kon er ook nog wel bij. “Deze tegenslagen zijn sportief gezien het absolute dieptepunt, dat mogen jullie best weten.
Na alles wat we hebben meegemaakt, ben ik toe aan een lichtpuntje.” Zijn blik schiet naar het kaartje dat hij zojuist op de witte eettafel in de woonkamer heeft gezet. Het was een spontane actie. Hij kwam toevallig een stapeltje tegen; persoonlijke visitekaartjes als presentje voor de fans en hij vond het wel toepasselijk voor zijn huidige situatie om er één in het zicht te zetten. Op het kaartje zien we een afbeelding van een extatische Robert Gesink die zijn gebalde vuisten in de lucht steekt.
Robert: “Daar won ik de GP Québec in september 2013. Het is de laatste keer dat ik als wielrenner heb gejuicht. Dat is veel te lang geleden. Het maakt die overwinning wel des te specialer. Mijn vriendin en onze dochter waren erbij. In aanloop naar die koers hadden we met z’n drieën door Amerika gereisd. Om te trainen, ik had echt een doel van die Canadese wedstrijden gemaakt, maar ook om tijd met elkaar door te brengen en te genieten. Vervolgens won ik op een heel mooie manier. En dat terwijl ik met een soort USB-stick in mijn lichaam rondreed.”
HARTPROBLEMEN
Die ‘USB-stick’ was in werkelijkheid een kastje dat hartritmestoornissen kan monitoren. Eerder dat jaar, na de achttiende etappe in de Giro op 23 mei 2013 om precies te zijn, had Robert last gekregen van een ritmestoornis. Het was niet de eerste keer dat hem dat overkwam, maar deze was anders dan de voorgaande gevallen.
Robert: “Ongeveer één keer per jaar kreeg ik last van een benauwd en drukkend gevoel, gecombineerd met een onregelmatige hartslag. Dat hield zo’n vijf minuten aan. Daarna zakte het weg en voelde ik me weer kiplekker. In de Giro was het anders. Ik had net een zware inspanning geleverd tijdens de klimtijdrit en kreeg er bovenop de berg een gevoel van hyperventilatie bij. Dat moment was heel benauwend en angstaanjagend. Ik moest echt gaan zitten.”
Daisy: “Ik schrok verschrikkelijk toen ik hoorde wat er was gebeurd. Anne en ik waren die dag naar Italië gevlogen om naar de laatste etappes te komen kijken. De volgende dag zijn we naar Nederland gegaan om het in het ziekenhuis te laten onderzoeken.”
Robert: “De eerste keer dat het zich openbaarde was bij de junioren, maar ik maakte me er destijds geen zorgen om. Mijn hart werd elk jaar gecontroleerd en er was nooit iets ontdekt. In het ziekenhuis konden ze ook niets vinden, maar er werd voor alle zekerheid onder mijn huid wel een kastje aangebracht dat elke stoornis zou opslaan. Ik was daarna constant met mijn hart bezig. Elke keer als ik mijn shirt aan- of uittrok, zat dat ding in mijn borstkas en elke hartslag was krachtig en voelbaar. Het werd zoiets groots dat ik een stukje plezier in het fietsen kwijtraakte. Tijdens intervaltrainingen van twee minuten bergop ging ik niet meteen naar beneden, maar reed nog dertig seconden door om mijn hartslag omlaag te brengen. Ik had last van inspanningsastma, dronk daarom veel water en weinig koffie vanwege de cafeïne, kortom, ik deed alles om de kans op een ritmestoornis te verkleinen. Het sterke aan het verhaal is dat het kastje geen enkele stoornis heeft opgenomen. In de winter liet ik het eruit halen, maar ik zei wel: als het nu nog een keer gebeurt, moeten we er wat aan laten doen.”
De start van het seizoen 2014 verliep redelijk voortvarend. Robert werd zesde in de Tour Down Under en vijfde in de Ronde van Oman. Begin april reed hij de Ronde van het Baskenland als laatste voorbereiding op de heuvelklassiekers. Maar al in de tweede etappe kreeg hij weer last van een ritmestoornis en stapte uit koers. Zo kon het niet verder. Op 15 april lichtte Robert op een speciaal belegde persconferentie de wereld in over zijn hartproblemen. Drie weken later lag hij op de operatietafel en kon hij de ingreep van begin tot eind volgen.
Robert: “Ze gingen via mijn lies naar binnen met een draadje dat aan mijn hart werd gelegd. Via het afgeven van stroompjes zagen ze al snel op welk punt het misging bij het ritme. Er zat een knoop tussen de boezems en de kamers waardoor mijn hart soms onregelmatig ging kloppen en dat zorgde voor een benauwd gevoel. Het bleek gelukkig ongevaarlijk te zijn. Die knoop werd weggebrand, zo knap. Daarna werd driekwartier lang geprobeerd een ritmestoornis bij me op te wekken. Dat gebeurde niet, mijn hart bleef normaal functioneren.” De geslaagde operatie werd gevolgd door een voorspoedig herstel. Deelname aan de Tour de France kwam zelfs even ter sprake, maar Robert zag er geen heil in om met een verre van optimale voorbereiding aan de zwaarste koers van het jaar te beginnen. In plaats van Frankrijk koos hij weer voor een trip naar Amerika samen met Anne en Daisy, die inmiddels zwanger was van hun tweede kindje. De hoogtestage in Colorado en Utah stond in het teken van Roberts grote doel van het najaar: de Ronde van Spanje.
Daisy: “Door alles wat er was gebeurd, had jij die Vuelta nodig. Ik ook. We werkten er samen naartoe.”
Robert: “We hadden een hele reis gepland en van tevoren meerdere huizen gehuurd. Daar verbleven we dan een paar dagen en daarna fietste ik door naar het volgende huis. Daisy reed er met Anne in de huurauto achteraan. Op die manier bereidden we ons samen voor op de Ronde van Spanje. Een topprestatie in die wedstrijd was ons gezamenlijke doel.”
ZORGEN OM DAISY EN BRAM
Een paar weken later plukte Robert de vruchten van zijn nauwkeurig uitgestippelde plan. Hij etaleerde weer zijn klasse als ronderenner. Voor de buitenwereld leek hij vrijuit en als herboren te koersen, inwendig stond zijn wereld ondanks zijn verrassend goede rijden op zijn kop. Het ging niet goed met de gezondheid van de zwangere Daisy. In de eerste week was ze nog op bezoek geweest in de Vuelta, maar bij thuiskomst in Nederland had ze klachten gekregen en moest ze met spoed worden opgenomen in het ziekenhuis.
Robert: “De dag na haar opname stond er een tijdrit op het programma. Ik had Daisy de avond ervoor gesproken en was met mijn gedachten helemaal niet bij het fietsen. Na een kilometer kwam ik er pas achter dat ik mijn koelvest nog aan had. Op televisie werd gezegd dat het tactiek was, maar daar had het niets mee te maken. Ik had de grootst mogelijke shit aan mijn hoofd en was het gewoon vergeten uit te doen omdat ik er met mijn kop niet bij was.”
Daisy:“Mijn darmen lagen in de knoop en ik moest worden geopereerd. En ik was zwanger. Een paar dagen later begon de wond ineens te lekken en moest ik vreselijk overgeven. Het was niet goed gegaan, mijn darm lag weer in de knoop en ik moest helemaal worden opengemaakt. Door mijn zwangere buik werd de wond ook steeds breder.”
Robert: “Bij elk telefoongesprek dat we die dagen voerden, ging het over doorrijden of naar huis gaan. Uiteindelijk eindigden we elke keer met: we rijden toch maar door.”
Daisy: “Ik had zoiets van: rijd die Vuelta uit en stop dan met het seizoen. Dan stop je, ondanks het feit dat ik ziek ben, toch met een goed gevoel. Ik was niet in orde, maar hield de schijn een beetje op om Robert te ontlasten. Totdat de wond ging ontsteken en ik een week na de eerste operatie weer onder het mes moest.
Daarna ging ik me nog slechter voelen. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Ik was bang voor ons kind in mijn buik en toen heb ik Robert ten einde raad gebeld en gevraagd of hij alsjeblieft naar huis wilde komen.”
Robert: “Ik stond op dat moment, na de zeventiende etappe, zevende in het klassement. Ik voelde me goed en was normaal gesproken in de top tien geëindigd. Maar toen ik hoorde hoe slecht Daisy eraan toe was, ben ik meteen naar huis gegaan.”
De situatie was penibel. Toen Robert in het ziekenhuis in Enschede arriveerde, lag zijn vriendin op de verloskamer. De baby was pas twintig weken en nog lang niet levensvatbaar, maar Daisy had weeën en die moesten worden gestopt.
Robert: “Die nacht was het erop of eronder.”
Daisy: “Dat waren vreselijke uren, ik was zo blij dat Robert bij me was. Gelukkig is het toen goed gegaan.”
Robert: “Maar daarna kreeg je er een zwaar abces in je buik overheen, waardoor je koorts kreeg. Toen was het niet alleen voor Bram, maar ook voor jou heel spannend. Het kon echt alle kanten op gaan. Daisy besefte het niet, maar ik dreigde jullie alle twee kwijt te raken.”
Daisy: “Op dat moment heb ik het niet zo ervaren, maar toen ik er later over nadacht en we er goed over hadden gesproken, besefte ik dat ik echt heel ziek ben geweest.”
Robert kon die dagen en weken niet meer doen dan er zijn voor Daisy, die enorme pijnen moest zien te verbijten, omdat ze vanwege de zwangerschap nauwenauwelijks pijnstillers mocht hebben. Zijn bijdrage om de pijn te verzachten was haar hand vasthouden aan het ziekenhuisbed. Zes weken later, na 26 weken zwangerschap, kreeg Daisy weer weeën en werd besloten haar met spoed over te brengen van het ziekenhuis in Enschede naar het ziekenhuis in Zwolle, dat is gespecialiseerd in vroeggeboortes.
Robert: “Ik reed elke dag met de auto op en neer en probeerde alle balletjes in de lucht te houden. Onze dochter Anne werd goed opgevangen door onze familie, maar ze had ook aandacht van mij nodig. En tussendoor fietste ik een paar uur om mijn hoofd leeg te maken.”
Daisy: “We merkten in Zwolle meteen dat de artsen veel verstand hadden van vroeggeboortes. Dat was erg fijn. Daarna bleef het gelukkig rustig en uiteindelijk werd Bram op 12 januari na 38 weken zwangerschap geboren met een geplande keizersnee.”
De opluchting en vreugde waren groot bij de kersverse ouders, maar lang genieten kon Robert niet. Twee weken na de geboorte van Bram stapte hij op het vliegtuig voor een drieweekse hoogtestage op Tenerife en aansluitend zijn eerste race van 2015: de Ronde van de Algarve.
“Dat was wel even lastig. We waren bijna een halfjaar onafgebroken samen geweest en Bram was net een paar weken oud. Jij vond het lastig om ons achter te laten en ik vond het op mijn beurt moeilijk om de eerste keer weer alleen te zijn.”
Robert: “De grootste angst van een topsporter is dat er thuis iets gebeurt als je er niet bent.”
Begin februari werd die angst werkelijkheid toen Robert voor aanvang van de derde etappe in de Algarve te horen kreeg dat hun net geboren zoon Bram met spoed was opgenomen in het ziekenhuis.
Daisy: “Hij was die week al verkouden en het ging steeds slechter met hem. Die vrijdag dronk Bram niet meer en had hij geen natte luiers. Het was bijna weekend en dus besloot ik voor de zekerheid de huisarts te bellen. Die zag meteen dat het niet goed was. Zijn zuurstofsaturatie was veel te laag. Bram werd in de ambulance volledig aan de beademing gelegd en met spoed naar de intensive care van het ziekenhuis in Nijmegen gebracht. Ik was zo verschrikkelijk zenuwachtig.”
Robert: “Bram was pas zes weken oud. Als je hoort dat je kind aan de beademing ligt en ze allerlei testjes met hem moeten doen om te achterhalen wat er aan de hand is, ga je wel even door de grond. Ik zat in mijn eentje op een vliegveld in Portugal te wachten en er ging van alles door me heen. Waarom nu dit weer? Welke kant gaat dit op? Ik voelde me zo machteloos. Bram bleek last te hebben van het RS-virus, een zware luchtweginfectie, waardoor het hem te veel moeite kostte om op eigen kracht voldoende zuurstof binnen te krijgen. Gelukkig hoorden we redelijk snel dat hij na een paar weken volledig zou herstellen.” Daisy: “Nu gaat het weer goed met Bram en met mij gaat het ook steeds beter. Jullie zien het zelf.”
We zien, gelukkig, een kerngezonde en goedlachse baby. Robert: “Dat is hij nu ook. Thuis was alles eindelijk rustig en goed, maar toen kreeg ik begin maart ineens last van irritatie aan het weefsel rond mijn rechterknieschijf. Kon ik geen wedstrijden rijden en weer niet terugkeren in het peloton. Feit is natuurlijk dat afgelopen winter geen gezonde situatie is geweest. Om goed te kunnen presteren, moet ik mijn topsport belangrijk maken, moet je in de winter herstellen en conditie opbouwen voor het voorjaar en de zomer. Maar dat gaat natuurlijk nooit als er voortdurend iets aan de hand is met de gezondheid van de familie. Dat gaat altijd voor. Ik heb een voor topsport zeer afwijkende winter gehad.”
BEWOGEN JAREN
Hoge pieken en diepe dalen. Het is volgens Robert typerend voor zijn wielerloopbaan. In 2010 beleefde hij het beste seizoen tot dusver. Hij won een zware rit in de Ronde van Zwitserland, werd zesde in zijn tweede Tour achter de aanvankelijke winnaar Alberto
Contador, Andy Schleck, Denis Menchov, Samuel Sanchez en Jurgen Van den Broeck en ver voor Lance Armstrong en Bradley Wiggins. Door het schrappen van de resultaten van Contador en Menchov werd het uiteindelijk een vierde plaats. In het najaar was hij de beste in de zware GP Montréal. Hij eindigde het seizoen met een klapper door ook de Ronde van Emilië op zijn naam te schrijven. Robert leefde op een roze wolk na het succes in Italië, maar donderde er diezelfde avond keihard van af door een telefoontje uit Nederland: zijn vader, zijn grootste fan, was ten val gekomen bij een fietstocht.
Robert: “Twee weken later overleed mijn pa, hij was mijn grote voorbeeld. Ik ben een boerenzoon, mijn vader en moeder werkten samen op de boerderij, mijn oma en opa woonden ook op het erf. Mijn vader en ik waren altijd samen. Als ik uit school kwam, hielp ik hem op het land. Op mijn tiende reed ik al op de trekker als mijn opa en vader moesten werken. Dan prikte mijn vader de balen hooi op de trekker, zette opa ze recht en stuurde ik. Ik had totaal geen voetbaltalent. Mijn vader kocht op een gegeven moment een racefiets en vanzelf ben ik toen gaan fietsen. Ik vond wielrennen meteen al heel leuk. In het begin won ik niet zoveel, pas later bleek ik talent te hebben en begon ik koersen te winnen. Mijn vader was er altijd bij.
Aanvankelijk dacht ik dat ik zijn plotselinge dood had verwerkt. Ik begon 2011 dan ook goed met winst in de Ronde van Oman, werd tweede in Tirreno-Adriatico (elf seconden achter Cadel Evans, maar voor Michele Scarponi, Ivan Basso en Vincenzo Nibali) en derde in het Baskenland. Ik had die winter ontzettend veel en hard gefietst. Er zat woede en bewijsdrang in me. Ik wilde mijn schouders eronder zetten.” Door die prima resultaten en zijn goede prestatie van een jaar eerder waren de verwachtingen die zomer hooggespannen rond de inmiddels alom beoogde Tourwinnaar van de toekomst. Al in de eerste week ging het helemaal mis toen Robert betrokken was bij een vreselijke crash. Hij besloot niet op te geven, voelde zich verantwoordelijk tegenover de ploeg, maar was te gehavend om een goed klassement te kunnen rijden. Zijn lichaam was één grote ontsteking. De zware bergetappes werden een hel. Het kwam hem in Nederland op flinke kritiek te staan en hij werd op televisie op bijna schofterige wijze neergezet als een slapjanus.
“Ik reed de ronde toch uit, maar die Tour heeft me geen goed gedaan. Ik werd her en der te kakken gezet en dat raakte me zeker. Mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen kregen een knauw. Achteraf is het makkelijk praten, want ik wilde zelf ook doorrijden, maar ik kwam met mijn 25 jaar net kijken en had in bescherming moeten worden genomen. De ploegleiding had te allen tijde moeten zeggen: ‘Jongen, het is balen van al die voorbereidingstijd die we erin hebben gestoken, maar ga alsjeblieft naar huis en maak je klaar voor de Vuelta.’ Het is niet zo dat je drie dagen na zo’n smak weer met de besten mee kunt komen. Dat gaat gewoon niet. Je lichaam blokkeert en moet herstellen. Ik had zoveel wonden en ontstekingen. Het was ook veel meer dan alleen maar een Tour die moeilijk was door een valpartij.
Die winter was mijn vader overleden, de man met wie ik alles samen deed. Eerlijk gezegd denk ik achteraf dat het me dat jaar allemaal niet zoveel kon schelen.”
Daisy: “Die kritiek deed mij wel veel pijn. Eerst de dood van zijn vader en toen die vreselijke valpartij. In het begin las ik alles nog in de kranten, maar dat doe ik al heel lang niet meer. Mensen moeten maar lekker denken wat ze willen denken. De personen die er het hoogste woord over hebben, zijn ook degenen die er het minst verstand van hebben. Maar ik weet wel beter. Ik weet wat Robert er allemaal voor doet. Soms zit het gewoon verschrikkelijk tegen.”
Robert: “Dan oordelen in televisieprogramma’s mensen die überhaupt mijn achtergrond niet hebben gecheckt. Ze schreeuwen iets op tv en iedereen rent er achteraan. Er was niemand die dacht: laten we eens nagaan welk verhaal daar achter zit. Ook vanuit de wielerwereld, van mensen die kunnen weten hoe het zit, zoals Michael Boogerd en Erik Breukink, was er geen begrip. Was er bijna niemand die zei: ‘Ho eens even, die jongen is keihard gevallen. Dan KUN je niet presteren.’ In mijn omgeving vond ik wel veel steun. Ik ging de fout bij mezelf zoeken, ben altijd hard voor mezelf geweest, maar familie, vrienden en ook mensen die ervoor geleerd hebben, verzekerden me: wat jij wilde in die Tour, kon niet. Je kunt niet meer op het allerhoogste niveau presteren na zo’n smak. Voor 2011 fietste ik om aan de verwachtingen van anderen te voldoen, maar vanaf toen zag ik in dat het geen zin had. Ik besloot om voortaan voor mezelf en mijn omgeving te fietsen.”
De in alle opzichten teleurstellende Tour werd opgevolgd door een mooie uitschieter: Robert werd in het najaar tweede in de GP Québec en was vol vertrouwen voor het WK. Maar het noodlot sloeg weer toe. Tijdens een training in de Achterhoek gleed hij onderuit op een natte klinkerstraat en liep een gecompliceerde beenbreuk op. Na een revalidatie van ruim een halfjaar maakte Robert in 2012 een sterke comeback met de eindzege in de Ronde van Californië - ook daarbij was zijn gezin aanwezig - en later dat jaar de zesde plaats in de Vuelta. Het daaropvolgende seizoen 2013 was de Giro d’Italia zijn hoofddoel, maar toen begonnen de hartproblemen serieuze vormen aan te nemen. Het was het begin van de donkere periode waar Robert en Daisy nu uitkrabbelen.
NIEUW SUCCES
Eerder vanmiddag straalde de verliefdheid er vanaf toen ze samen op de brug in het hartje van het prachtige Noord-Spaanse Girona poseerden voor de foto’s. Ze kennen elkaar al elf jaar. In eerste instantie van het lokale wielerwereldje. Toen tiener Robert op het podium stond tijdens de Ronde van Doetinchem was Daisy de rondemiss. Een paar maanden later kwamen ze elkaar tegen bij de plaatselijke disco en van het een kwam het ander. Nu vormen ze met hun kinderen een prachtig gezin en het wielrennen is in de loop der jaren echt iets van hen samen geworden.
Daisy: “In 2008 stopte ik met de Pabo. Ik ging mee naar wedstrijden, we gingen samenwonen…”
Robert: “Op een gegeven moment hebben we de keuze gemaakt om veel in Girona te zijn omdat ik als ronderenner de trainingen in de bergen nodig heb.
Jij hebt nog wel een tijdje invalwerk als onderwijsassistent gedaan in ons dorp Aalten.”
Daisy: “Maar dat was na een tijdje niet meer te combineren. Het kon wel, maar dan zagen we elkaar minder en we vonden het juist fijn om elkaar elke dag te zien. We proberen het fietsen altijd te combineren. Eerst met elkaar en nu met ons gezin.”
Robert: “We bedenken leuke dingen. Daisy en Anne, en nu ook Bram, rijden geregeld naar de top van het nationaal park tussen Girona en Barcelona. Ik geef ze een seintje als ik een uur van de top ben. Daisy neemt picknickspullen mee en dat is dan het einde van mijn training. Als we winnen, winnen we samen. Zo hebben we het altijd tegen elkaar gezegd. Alles wat ik heb gepresteerd, had ik zonder Daisy niet gekund. Dat weet ik zeker. Naar me toe rijden om me op te pikpikken na een trainingsrit, me altijd steunen; je kunt het zo gek niet bedenken. Daisy is overal bij geweest. Zonder haar had mijn carrière er absoluut anders uitgezien. Het is heel belangrijk om in te zien welke opofferingen zij heeft gedaan en nog steeds doet. Anders was ik nooit zover gekomen.”
Daisy: “Het is mijn job om thuis alles draaiende te houden zodat Robert zich op het fietsen kan focussen. We hebben altijd gezegd dat een groot gezin met drie of vier kinderen ons heel erg leuk lijkt, maar we moeten met Anne en Bram ook gewoon heel erg blij zijn. En dat zijn we ook. Stiekem weten we dat het goed is zo. We zijn een goed team samen en hebben een prachtig gezin.”
Robert wijst nog eens naar het kaartje op tafel. Juichen na een overwinning, daar wil de vaandeldrager van LottoNL-Jumbo weer naartoe werken. Zijn hart doet het prima, hij heeft na de ingreep vorig jaar nooit meer ergens last van gehad. Het moet nu dus maar eens afgelopen zijn met alle dalen, het is tijd voor een lange en mooie piek.
Robert: “Als je terugkijkt naar alles wat ons is overkomen, heb ik me elke keer uit het dal weten te knokken. Ik hoef daar geen credits voor te krijgen, maar ik ben er wel trots op dat ik die tegenslagen te boven ben gekomen. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die voor minder de handdoek in de ring hadden gegooid. Maar natuurlijk heb ik in maart met die knieproblemen ook gedacht: ik kap ermee.”
Daisy: “Ik heb jou weleens gevraagd of je het je kunt voorstellen dat je niet meer fietst. Dat kan je niet. Het is je passie en je vindt het veel te leuk. Ons hele leven is fietsen.
De verwachtingen waren sinds zijn grote doorbraak in 2008 torenhoog, maar heeft Robert ondanks de misère van de afgelopen jaren daaraan kunnen voldoen?
Robert: “Als ik kijk naar wat ik wilde bereiken toen ik prof werd, dan ben ik een heel eind in de goede richting gekomen. Ik heb vaak tegen de wereldtop gestreden en grote koersen gewonnen. Tegelijkertijd denk ik dat er nog meer inzit. Ik ben nu 28, ben verstandiger en wijzer. En niet geheel onbelangrijk: ik heb in het verleden nooit gekke dingen met mijn lichaam gedaan. Daarmee doel ik op doping en al die rotzooi. Ik heb in mijn hele leven nog nooit cortisonen gebruikt, dat is iets waar ik heel trots op ben.
Ook epo en al die andere zooi heb ik nooit gebruikt. Ze kunnen bij welke bloedarts dan ook alles nagaan, maar mijn naam zullen ze nergens tegenkomen. Alles wat ik heb gepresteerd, is gebeurd met een schoon lichaam en door keihard te werken.”
Nog voor hoofdsponsor Belkin vorig jaar besloot de stekker uit de wielerploeg te trekken, had Robert al een akkoord over een contractverlenging bereikt met directeur Richard Plugge. Door het vertrek van Bauke Mollema en Lars Boom is hij de grote blikvanger van LottoNL-Jumbo in de aankomende Tour. Hij zal weer vol in de schijnwerpers staan en de druk voelen om een goed klassement te moeten rijden. Iets waar hij in het verleden meer dan eens mee worstelde.
“Stress is prima. Dat hoort erbij. In 2013 reed ik na mijn hartprobleem in de Giro toch de Tour. Ik had er eigenlijk geen trek in, maar deed het echt voor de ploeg. Ik ging niet voor het klassement en zag ineens dingen die ik daarvoor nooit had opgemerkt. Bijvoorbeeld wat stress met mensen doet. Het ijskonijn Bauke Mollema was de grootste stresskip die ik ooit in mijn leven heb gezien. Laurens ten Dam idem dito. Ik kan me heel goed voorstellen dat ik ook zo was, ik ben iemand die alles tot in de puntjes wil hebben geregeld. Je leeft drie maanden naar een wedstrijd toe waarin je het maximale uit jezelf wilt halen en dan mag je op sommige momenten best gestrest zijn. Maar je moet het wel kunnen afbouwen.
Doordat ik nu ouder en meer volwassen ben, denk ik dat ik er nu beter mee kan omgaan en het mezelf makkelijker kan maken.” Hij werd ooit bestempeld als de opvolger van Joop Zoetemelk en kwam vervolgens in een achtbaan van gebeurtenissen en emoties terecht.
In fysiek opzicht breken nu zijn beste jaren aan.
“Mijn lichaam is heel erg sterk, ik heb nog steeds dat fysieke talent. Maar gezien de huidige generatie renners denk ik niet dat ik de Tour ooit nog kan winnen. Vincenzo Nibali is een topper, maar doordat Alberto Contador en Chris Froome op hun snavel vielen, was vorig jaar dé kans om het podium te halen. Daarna hebben we in de Vuelta kunnen zien dat mannen als Nairo Quintana, Froome en Contador beter bergop rijden dan ik. En wat ik daar liet zien, was toch wel het beste wat er in deze Robert Gesink zit. Mijn doel voor de toekomst is een mooie Touretappe op mijn naam schrijven of nog een keer top tien rijden. Dat zou heel mooi zijn.”
We hebben de familie een dag mogen volgen. Ze namen alle tijd voor de fotografie en het interview. Uiteindelijk eindigen we de lange dag met een diner in een leuk lokaal restaurant, want een oppas vinden voor de kinderen is nooit een probleem met ploeggenoot Steven Kruijswijk en zijn vriendin Sophie Bosch als buren.
Robert bij het afscheid: “Eigenlijk had ik er de ziekte in dat jullie kwamen. Ik wilde jullie ook maar heel kort te woord staan. Ik wilde pas weer met media praten als ik fit zou zijn, als ik weer zou koersen. Maar zo zie je, je moet niet alles plannen. Goede terugreis!”
VOOR EEN FILMPJE ‘BEHIND THE SCENES’ MET DE FAMILIE GESINK: GA NAAR HELDENONLINE.NL

Das goddomme nogal een verhaal zeg. Ik gun Robert het allerbeste, maar eerst maar eens een jaar zonder pech. Ben benieuwd welke Robert we dan zien.

Ben halverwege gestopt met lezen.

Eigenlijk omdat ik tot dan toe enkel dingen las die ik hier eerder in flarden al had gelezen.

Het is inderdaad een hele lap tekst. Ik ben er gisteren twee keer in blijven steken.

De lange rij tegenslagen is bekend, maar alles op een rij gezet maakt het misschien nog iets meer indruk.
Wat me toch het meest opviel:

- de moeilijke keuze vaak tussen zijn gezin en de sport. Juist als de sport weer goed lijkt te gaan is er weer privé-tegenslag. En maakt Robert de enige goede keuze: zijn gezin.

- het fenomeen "Gesink-bashen" is bekend. Ook op andere fora, en in veel media, lijkt het een geliefd tijdverdrijf. Dat blijkt wel degelijk iets met een sporter, die elke keer weer uit het moeras probeert te klimmen, te doen.

- verbazend blijft voor mij dat hij zich nergens beklaagt over tegenslag. Het blijft een verhaal van, met zijn vrouw gedeeld, eindeloos vertrouwen en optimisme in zijn sportieve toekomst. En ik hoop toch dat hij nu een paar jaar zonder grote tegenslagen tegemoet gaat.

JW Schreef:
-------------------------------------------------------
> En ik hoop toch dat hij nu een paar jaar zonder grote
> tegenslagen tegemoet gaat.

Maar wel met de nodige kleine tegenslagen, anders wordt het zo'n zoetsappig verhaal.

'nieuw' hierin is een verwijt aan 'mensen als Boogerd en Breukink' die hij onvoldoende begrip verwijt ...

Maar als je ze op een rijtje zet, heeft het toch wel een nare opeenvolging, toch?

Met één Ronde ging het toch niet mis. Met zijn Ronde Miss.

Mensen als Breukink en Boogerd hebben lang genoeg gefietst om echte tegenslag te herkennen. Ik denk dat Gesink niet uit het juiste hout is gesneden om alles te laten wijken voor zichzelf, zoals van een prof wordt verlangd. Ik vind ook zijn doelen behoorlijk ondermaats: ooit een rit in de tour winnen óf een plaats in de top 10 van het klassement.

Ik wacht wel op de film

"Ik denk dat Gesink niet uit het juiste hout is gesneden om alles te laten wijken voor zichzelf"

Meen je dit nou serieus diravi? Wat hij in jouw ogen dan moeten doen? Zijn vrouw lekker laten creperen en lekker doorfietsen als zijn kind onder kritische omstandigheden is opgenomen in het ziekenhuis?

En welke vergelijkbare tegenslagen hebben Breukink en Boogerd tijdens hun actieve carriere gehad dat maakt dat ze voor Gesink kunnen beoordelen dat dit geen echte tegenslagen zijn?

Hij geen egoïst en dat is zijn manco.

Ik vind het zo'n cliché dat topsporters allemaal egoïsten zijn. Ik kan me niet voorstellen dat Froome, Cancellara, Gilbert etc. andere beslissingen hadden genomen in deze situatie dan dat Gesink heeft gedaan. Misschien enkel renners die zijn opgegroeid in een andere, hardere, cultuur en die een heel dorp financieel moeten onderhouden...

Wel met je eens als je bedoelt dat Gesink te lief en misschien ook te gevoelig is. Met dat laatste heb ik niet over het verdriet rond alle privézaken (lijkt me volkomen normaal) maar wel dat hij zich de kritiek van een clown als Derksen (niet met name genoemd, maar volgens mij gaat het vooral over hem) zo aantrekt.

Maar goed: indrukwekkend verhaal zo achter elkaar. Ik gun hem als geen ander nog veel prachtig succes in zijn loopbaan. Van de andere kant: als er iets duidelijk wordt uit dit verhaal is het dat wielersucces slechts bijzaak is (over clichee's gesproken) dus eigenlijk gun ik hem vooral geluk en gezondheid voor hem en zijn gezin. Gesink is gewoon een uitgesproken goed persoon die een beetje de underdog is geworden. Heb ik toch een zwak voor. Go Gees!

Inderdaad een cliché en ook ook gewoon onwaar volgens mij.

Denk dat Boonen wel een aardige vergelijking zou kunnen zijn. Heeft toch ook al een pak problemen gehad, onder andere ook van persoonlijke aard. En heeft daardoor ook wedstrijden moeten missen. Hij had ook problemen met drugs en veel te jonge meisjes, maar laten we die maar even buiten beschouwing laten. Wie maakt de balans op?

Weinig problemen gehad hoor, met dat jonge meisje...

Een mooi en eerlijk stuk.