Oud-wielrenner Joost Van Leijen wil depressie uit taboesfeer halen

EWIJK - Een leuke baan, lieve vrouw en twee prachtige kinderen. Joost van Leijen (34) uit Ewijk had alles om gelukkig te zijn, maar was het niet. Na een door blessures abrupt beëindigde wielercarrière viel hij in een diep ravijn. ,,Nu wil ik depressie uit de taboesfeer halen.''

Door Daan Rieken / De Gelderlander



Waar doe ik het voor? Wat heeft het nog voor zin? Als ik nu tegen die boom aanrijd, is mijn ellende in een klap voorbij.'

Joost van Leijen denkt hardop aan de meest zwarte gedachtes die hem plaagden, nog geen twee jaar geleden. Hij staart glazig voor zich uit tót zoontje Sven (6) zich stuiterend aan tafel meldt. ,,Ik heb ook een racefiets. En klikpedalen. En een oude kampioenstrui van papa. Wil je me zien fietsen? Kom ik in de krant?’’

Gelukkige vader
Van Leijen lacht de lach van een gelukkige vader. In zijn oudste zoon herkent hij zichzelf. De rondjes die kleine Joost op zijn dikkebandenfiets met z'n vader trapte over de dijkjes rond Ewijk, maakt Sven nu als opa Van Leijen oppasdag heeft. Zoonlief is net zo fanatiek als vader. ,,Of het nu met ganzenborden is of voetbal: hij wil altijd winnen.’’

De Ewijkenaar heeft dat zelf ook. Nadat hij vanwege een mysterieuze bovenbeenblessure vijf jaar geleden zijn fiets aan de wilgen hing, deed ie niets meer aan sport. ,,Zomaar een stukje rennen of fietsen? Ik kan dat niet. Er moet iets te winnen zijn. Een streep om als eerste overheen te komen. Een doel.’’

Rotziekte
Dat doelloze leven werd de oud-prof bijna fataal. Geruisloos verdween hij in 2013 als 29-jarige van het wielertoneel met een onopgehelderde blessure. Hij wijzigde zijn 06-nummer en zijn verhaal bleef onverteld. Tot nu. ,,Ik ben in een diep zwart gat beland, waar ik helaas niet overheen kon springen. Nu wil ik vertellen over mijn depressie. Om het taboe te doorbreken. Dit is een rotziekte.’’

Van Leijens problemen begonnen op fysiek gebied. Na een derde plaats op het NK 2009 sleepte hij met enkele mooie zeges in het shirt van Vacansoleil een contract bij het Belgische Lotto in de wacht. Maar net toen hij na zijn Vuelta-debuut (2012) hoopte aansluiting te krijgen bij de echte top ging het mis.

Bij de minste of geringste inspanning slopen spierpijn en verzuring in zijn linkerbovenbeen. Geen enkele dokter vond een oorzaak voor de nooit verdwenen kwaal. Op halve kracht sukkelde Van Leijen zich door wielerjaar 2013, waarna hij nergens een nieuw contract kreeg. De wielerdroom bleek voorbij. ,,Wat moest ik nu met mijn leven? Wielrennen wás mijn hele leven!’’

Afleiding
De verhuizing van zijn wielerwoonplaats in België terug naar Nederland en de geboorte van tweede zoon Chris (3 nu) gaven aanvankelijk afleiding, maar in de zomer van 2015 greep de leegheid van een fietsloos leven Van Leijen bij de strot.

,,Ik had wel weer werk in de ict-branche, maar miste de voldoening van het doen waar ik echt goed in ben: fietsen. Ik was verslaafd aan de fysieke inspanning en het halen van doelen. Waar leefde ik nog voor? Ik ging gewoon werken, maar werd apathisch, besluiteloos en voelde niets meer. Het gat was diep en zwart.’’

Antidepressiva
Van Leijens ziekte trok een zware wissel op zijn gezinsleven. Vrouw Janneke zag de man waarmee ze in 2011 getrouwd was stukje bij beetje vervagen. ,,Soms hield ik mijn hart vast. Als Joost na een woordenwisseling het huis uitging, vroeg ik me af of hij ooit nog terug zou komen.''

Van Leijen: ,,Op een bepaald moment bedacht ik dat het makkelijker was om in één keer overal vanaf te zijn. Maar de gedachte aan mijn vrouw en jongens hield me tegen. Ik kon ze niet alleen laten. In 2016 begon ik met antidepressiva. Daarna ging het langzaam beter. De verhuizing van Duiven terug naar Ewijk dit voorjaar deed ook goed. Die gaf me een nieuw doel om naartoe te werken.’’

Sinds drie maanden is Van Leijen verlost van de medicatie die zijn gevoelsleven afvlakte. Janneke zegt eindelijk de Joost terug te hebben waar ze verliefd op werd; Sven en Chris genieten weer van een ondernemende vader.

Passie
,,Papa, papa: mag ik nog een rondje crossen?’’ Sven stuitert voorbij in de rood-wit-blauwe kampioenstrui, die zijn vader als 8-jarige op een NK won. Van Leijen grijnst breed.

,,Dankzij hem krijg ik de passie voor het fietsen terug. Voor het eerst in jaren kijk ik weer naar de Vuelta. Het doet minder pijn. Wellicht dat ik zelfs ooit weer een racefiets koop. Om lekker met Sven mee te kunnen trappen.’’

Ach, Joost....Ik denk dan gelijk terug aan zijn demarrage Eneco-tour op de Slingerberg...Smeets en Ducrot in opperste vervoering over deze gedurfde aanval terwijl ik al wist dat hij daarboven zijn vrouw ging groeten (en ff een tekentje naar Ton DUK zou maken).......
gr

Ja, en toen zag hij Ton met zijn vrouw diverse buitenechtelijke zaken doornemen en praktiseren, en daarmee is de depressie verklaard.

Mooi om te lezen en goed dat hij er uit is gekomen.