Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Een ode aan Thibaut
Gepost door Cecchini
Hoe brekebeen Pinot zijn snelheidsangst overwon / Door Peter Winnen
Ik geloof niet dat er wielervolgers bestaan die Thibaut Pinot de zege in de Ronde van Lombardije misgunden. Een winnende brekebeen roept sympathie op. Ik moet zeggen dat het ook mij ontroerde. Pinot rijdt het naseizoen van zijn leven. Wat zeg ik, hij is in de vorm van zijn leven. Wie had dat kunnen vermoeden toen hij in de Giro volledig uitgewoond, zo van zijn fiets, naar het ziekenhuis werd gedirigeerd. Ik dacht die zien we pas na oud en nieuw terug.
Iemand noemde hem de meest sterfelijke van de hedendaagse wielerkampioenen. Dat was mooi gevonden. Thibaut is een kwetsbaar mens. Als hij niet bezocht wordt door ziekte is het een valpartij die hem weken aan de kant houdt. En als hij niet valt weet wel hij een of andere technische pechduivel binnen te loodsen. Maar hij bulkt dus van het talent.
Ik zie hem graag fietsen. De pedaalslag die hij uit zijn kattenruggetje weet te toveren heeft iets makkelijks, iets onverschilligs bijna. Je denkt dit is speelse macht, die wordt niet moe. Ja, als alles op zijn plek valt tenminste. En alles viel op zijn plek afgelopen zaterdag.
Hij zei: ‘Als ik één wedstrijd had mogen kiezen om te winnen dan was het deze’.
Thibaut Pinot liet me haast sterven op de bank tijdens de laatste afzink. Hij bezorgde me ooit een hardnekkig trauma met zijn kunsten. De Tour van 2013 was het, meen ik. Bezeten door angst daalt hij de Port de Pailhères af. Alles doet hij fout; op den duur gaat hij stapvoets naar beneden. De Franse regie blijft hardnekkig elke bibber vastleggen van de jongeman die het voor Frankrijk zou gaan maken. Zou, die Tour reed hij niet eens uit.
Zijn commentaar toen: ‘Sommige mensen zijn bang voor slangen of voor spinnen, ik ben bang voor snelheid. Het is een fobie. Ik weet niet of ik er ooit van verlost word’. De fobie was er ineens toen hij als junior twee armen tegelijk brak in een valpartij.
Wie in de finale van de Ronde van Lombardije een kleine voorsprong op meesterdaler Nibali nog iets weet uit te breiden is genezen van zijn fobie, zoveel is zeker. Hoe heeft Pinot de snelheidsangst er dan onder gekregen?
Zijn ploegleider heeft hem naar therapie gestuurd. Ze hebben hem op ski’s gezet. En, dit is heel aandoenlijk, ze hebben hem omwille van de confrontatie op het circuit van Magny-Cours achter het stuur gezet van een Exagon racewagen, een watergekoeld elektrisch racemonster met een verontrustende topsnelheid.
Dit is ecologisch verantwoord genezen.
Ik geloof niet dat er wielervolgers bestaan die Thibaut Pinot de zege in de Ronde van Lombardije misgunden. Een winnende brekebeen roept sympathie op. Ik moet zeggen dat het ook mij ontroerde. Pinot rijdt het naseizoen van zijn leven. Wat zeg ik, hij is in de vorm van zijn leven. Wie had dat kunnen vermoeden toen hij in de Giro volledig uitgewoond, zo van zijn fiets, naar het ziekenhuis werd gedirigeerd. Ik dacht die zien we pas na oud en nieuw terug.
Iemand noemde hem de meest sterfelijke van de hedendaagse wielerkampioenen. Dat was mooi gevonden. Thibaut is een kwetsbaar mens. Als hij niet bezocht wordt door ziekte is het een valpartij die hem weken aan de kant houdt. En als hij niet valt weet wel hij een of andere technische pechduivel binnen te loodsen. Maar hij bulkt dus van het talent.
Ik zie hem graag fietsen. De pedaalslag die hij uit zijn kattenruggetje weet te toveren heeft iets makkelijks, iets onverschilligs bijna. Je denkt dit is speelse macht, die wordt niet moe. Ja, als alles op zijn plek valt tenminste. En alles viel op zijn plek afgelopen zaterdag.
Hij zei: ‘Als ik één wedstrijd had mogen kiezen om te winnen dan was het deze’.
Thibaut Pinot liet me haast sterven op de bank tijdens de laatste afzink. Hij bezorgde me ooit een hardnekkig trauma met zijn kunsten. De Tour van 2013 was het, meen ik. Bezeten door angst daalt hij de Port de Pailhères af. Alles doet hij fout; op den duur gaat hij stapvoets naar beneden. De Franse regie blijft hardnekkig elke bibber vastleggen van de jongeman die het voor Frankrijk zou gaan maken. Zou, die Tour reed hij niet eens uit.
Zijn commentaar toen: ‘Sommige mensen zijn bang voor slangen of voor spinnen, ik ben bang voor snelheid. Het is een fobie. Ik weet niet of ik er ooit van verlost word’. De fobie was er ineens toen hij als junior twee armen tegelijk brak in een valpartij.
Wie in de finale van de Ronde van Lombardije een kleine voorsprong op meesterdaler Nibali nog iets weet uit te breiden is genezen van zijn fobie, zoveel is zeker. Hoe heeft Pinot de snelheidsangst er dan onder gekregen?
Zijn ploegleider heeft hem naar therapie gestuurd. Ze hebben hem op ski’s gezet. En, dit is heel aandoenlijk, ze hebben hem omwille van de confrontatie op het circuit van Magny-Cours achter het stuur gezet van een Exagon racewagen, een watergekoeld elektrisch racemonster met een verontrustende topsnelheid.
Dit is ecologisch verantwoord genezen.
Peter was niet alleen als wielrenner een grote klasbak
Sjorsoll Schreef:
-------------------------------------------------------
> Wat heeft Roglic in godsnaam met sneeuwsport te
> maken dan?
Ging Roglic dan ooit op blote voeten de schans af?
-------------------------------------------------------
> Wat heeft Roglic in godsnaam met sneeuwsport te
> maken dan?
Ging Roglic dan ooit op blote voeten de schans af?
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.