Kees Haast overleden

Het zou verdorie een schande zijn als de sportwereld Kees Haast ooit gaat vergeten

Kees wie? Van binnen komt een vloek opzetten als ik vrijdagmiddag voor de zoveelste keer moet uitleggen wie de die dag overleden Kees Haast is. Roem is vergankelijk. Maar niet meer weten wie deze kleurrijke, geboren klimgeit uit de jaren zestig is, doet pijn.

Haast was immers een renner, zoals het publiek die graag ziet. Onverschrokken, open, vol verwondering, hard voor zichzelf, zacht van binnen. ,,Ik heb nooit het bordje van een ander leeggegeten", zei hij over zijn pure aanvalslust. Kiske speelde geen spelletjes. Misschien was hij te goedhartig om echt onvergetelijke zeges te behalen.

Nu blijft bij de echte wielerfan vooral zijn val in de Tour van 1965 hangen. Haast vloog over de bergen. Opstomend richting het podium ging hij hard onderuit in de afdaling van de Lautaret. Een slagaderlijke bloeding noopte hem tot afstappen. Zijn tranen spatten de andere dag van de krantenpagina's af. Het land weende mee. Weg droom van een eerste Nederlandse Tourzege.

Drie jaar later, in 1968 dus, leek hij klaar voor een volgende greep naar het geel. Haastje werd echter niet geselecteerd voor de Tourploeg. Later pas besefte hij waarom. Manager Pellenaars wilde niet dat hij voor Jan Janssen ging werken.

,,Ik had die Tour ook kunnen winnen'', durfde Haast toen ook te zeggen. Dan had nu niemand gereageerd met een 'Kees wie?' Nu werd hij de man met wie het de laatste jaren een feestje was om over wielrennen te praten. Prachtige verhalen. Verteld in sappig Rijsbergs en gelardeerd met vloeken die recht uit zijn hart kwamen alsof hij weer de pijn voelde van het afzien op de fiets.

De boerenzoon vloekte omdat het leven hem lief was. Of omdat hij als coureur iets te vaak het Haastje was. Dat zoiets niet hoort, is van een calvinistische inslag, waaraan je in een katholieke sport het lak mag hebben.

Met Kees Haast is vrijdag een onvervalst stukje vaderlandse wielerromantiek heengegaan. Het zou verdorie een schande zijn als de sportwereld hem ooit gaat vergeten.

Ad Pertijs

Voor Kees Haast mocht het elke dag een bergetappe zijn

NECROLOGIE door Ad Pertijs

Met Kees Haast (80) is vrijdag één van de meest kleurrijke Nederlandse ronderenners heen gegaan. In de jaren zestig mocht de boerenzoon uit Rijsbergen even hopen dat hij de eerste Nederlandse Tourwinnaar zou worden. Die droom spatte uiteen op 9 juli 1965. 

Iedere dorpsgenoot, iedere wielerliefhebber, die dat jaar de Ronde van Frankrijk volgde, weet nog waar hij was toen Kiske Haast hard onderuit ging in de afdaling van de Col du Lautaret. In Rijsbergen zaten op dat moment velen in de aardbeienvelden. Het werk viel stil. Gekluisterd aan de transistorradio hoorden ze hoe hun held met een slagaderlijke bloeding het strijdtoneel moest verlaten.

Laatbloeier Kees Haast was er een jaar eerder achter gekomen dat hij kon klimmen. Ploegleider Kees Pellenaars nam hem mee naar de Ronde van Zwitserland en waarschuwde hem voor het afzien op de eerste col. ‘Waar blijft die col nou?’, zou Haast vol ongeduld aan Pellenaars hebben gevraagd. ‘Die bende al over’, luidde het antwoord.

Klimgeit

In 1965 werd deze klimgeit de eerste Nederlander die in de Tour als eerste bovenkwam op een grote col. Op de Col du Vars reed hij alle klassementsmannen uit het wiel. Geen wonder dat op dat moment het podium in zicht kwam.

De vorm en magie van die Tour wist Haast daarna nooit meer te vangen. ‘Ik had bij BIC moeten blijven’, zei hij later. Hij liet zich overhalen om terug te gaan naar Pellenaars. Haast gold in die jaren als de oogappel van de al even kleurrijke ploegleider.

Nog geen vijf jaar na dé val zette Haast een punt achter zijn profcarriére. En ging werken. ,,De eerste jaren stond ik met tranen in mijn ogen in de sleuf als ik een groepje wielrenners voorbij zag komen”, zo schetste hij de brute overgang van sporter naar grondarbeider.

Rasverteller

De man die ooit was begonnen als hulpje van de melkboer, ging daarna onder andere in de drankenhandel. In de wielersport liet hij zich amper nog zien. Te verlegen, liet hij later weten. Pas deze eeuw bloeide hij op als oud-coureur. Haast ontpopte zich tot een rasverteller op allerhande wieleravonden. Alleen al van zijn eerste Omloop van de Baronie kon hij een avondvullende comedyshow maken. Het publiek hing aan zijn lippen, lag in een deuk en Kiske Haast genoot.

Drie jaar geleden kwam er zelfs een boek over zijn leven. ,,Ik ben altijd een open boek geweest”, zei hij destijds. ,,Ik heb als renners ook nooit het bordje van een ander leeggegeten. Voor een bergetappe zat ik fluitend aan het ontbijt. Voor mij mocht het elke dag een bergetappe zijn.”

Wiki:
Biografie

In zijn beginjaren als wielrenner was Haast mede door zijn aanvalslust een publiekslieveling geworden. In de Ronde van Zwitserland van 1964 werd duidelijk dat hij ook over klimmerscapaciteiten beschikte. Het was zijn eerste kennismaking met het hooggebergte en hij werd meteen twaalfde in het algemene klassement. In de Ronde van Frankrijk het jaar daarop was Cees Haast goed op dreef en had in een bergetappe op de Col de Vars toprenners Felice Gimondi en Raymond Poulidor uit het wiel gereden. Hij werd daarmee de eerste Nederlander die als eerste de top van een hoge col bereikte. Het noodlot sloeg echter toe kort na de start van de 17e etappe. Na een valpartij trachtte een bloedende Cees nog wel aan te klampen en verder te rijden. Maar toen het volgens Tourdokter Dumas om een slagaderlijke bloeding in het dijbeen ging, en deze niet kon gestelpt worden, werd hij teleurgesteld en wenend uit koers gezet. Hij stond op dat moment zesde in het algemene klassement.[1]

In de Ronde van Frankrijk van 1967 zat hij op de Mont Ventoux in de groep met Tom Simpson en zag die zwijmelend naar de kant fietsen, om daar later te overlijden. Die Tour werd hij 14e en dat was zijn beste eindresultaat in de Ronde van Frankrijk [2]Cees won in 1966 2 etappes in de Ronde van Spanje en werd 8e in het eindklassement, het jaar daarop behaalde hij met een 5e plek zijn beste resultaat in deze ronde.

Cees Haast overleed in 2019 op 80-jarige leeftijd.[3]

Dank. Ik had nooit van Kees Haast gehoord.

Het was dan ook Cees Haast.

Cees in het wiel van Julio Jimenez in de 16 e etappe van de Tour de France van 1965

Mooi, Cecchini met 3 c's.

Horsie als wellicht nestor van deze posse, kent de naam van Cees Haast zeker wel.
Of Herbert Watterott al ooit zijn naam heeft uitgesproken? Geen idee (meer).

Cees viel relatief laat op in het metier en was ook kort beroepsrenner.

Om preciezer te zijn: 'Ceesje'.

Hij was mij ook onbekend. Mooi dat hier toch zijn wielercarriere nog onder de aandacht wordt gebracht. Ik zag dat er ook een boek over hem geschreven is.

Passage uit het boek:
........'Als ik zo eens terugblik naar die tijd dan doet dat mijn hart weer verwarmen, mijn ooghoeken door ontroering bevochtigen.
Wat was het mooi, bijna zorgeloos, waar is die tijd gebleven?
Ik ben nu nagenoeg een jaar of zestig verder en als ik langs de loop van al mijn jaren ga, met een peinzend oog, om te zoeken waar en wanneer het leven mij het mooist en meest heerlijk was, dan land ik altijd en onvoorwaardelijk terug op de bok van mijn platte kar. Daar waar ik mee door de velden rondom het mooie Rijsbergen reed langs de uitgestrekte boerderijen met hun landerijen. Daar waar op de opritten de melkbussen stonden te schitteren in het warme Brabantse licht. Het leek of ze blij waren mij te zien, en ik nam ze mee op mijn kar. Ik was daar de koning te rijk, met de zon van de jeugd in mijn ogen, optrekkende hoeken van mijn mond tot een blijvende glimlach, een lied dat zich vormde in mijn hoofd en fluitend zijn weg naar buiten vond.
Nooit meer in mijn leven heb ik zoveel gezongen, zoveel gefloten, nooit meer heb ik zoveel lente gevoeld als in die onbekommerde Brabantse jaren waar ik zo dankbaar voor ben'...........

[www.boekenroute.nl]

Hup Brabant..!

Vanmorgen vroeg overleed Kees Haast (80). Ik leerde Kees vorig jaar kennen tijdens de voorgesprekken voor een aflevering van Andere Tijden Sport over de fameuze TeleVizierploeg. Kees reed vier jaar voor het team. Hij was in 1965 goed op weg om op het erepodium van de Tour de France te eindigen, als eerste Nederlander. Door een slagaderlijke bloeding na een val moest hij opgeven. Hij huilde rivieren vol, niet voor het laatst in zijn leven. Wat een lieve, emotionele man. Zelden zo iemand ontmoet. Als een kind zo blij was hij verleden jaar met de hernieuwde aandacht voor zijn prestaties op de fiets.

Het is spijtig dat je deze zomer de uitzending niet meer kan zien, Kees, maar ik beloof je dat we er wat prachtigs van gaan maken. Dag, jongen.

Ik ga met extra belangstelling kijken.