De wielrenbijbel moet worden herschreven

Door Peter Winnen

Hij vindt het ‘helemaal niet leuk’ een fenomeen genoemd te worden. Dat zie je vaak bij fenomenen. Ze vinden zichzelf doodnormaal; hun bescheidenheid is niet vals. Eigenlijk vinden ze dat iedereen dan maar een fenomeen genoemd moet worden. Het fenomeen erkent dat hij/zij goed is in iets, maar ook weer niet zo goed dat hij/zij standrechtelijk tot fenomeen gebombardeerd mag worden.

Sommige fenomenen zijn zo bescheiden dat ze hun toevallige gave als een impuls van God beschouwen. Zij zijn de speelse dienaar van een absoluut Fenomeen, met hoofdletter dus, dat elders huist.

Een link met het Absolute heeft Mathieu van der Poel nog niet gelegd. Ik denk dat het er ook niet van komt. Het zou hem ophouden.

Ik beken. Niet dat ik hem er direct van beschuldigd heb een fenomeen te zijn, een paar maanden geleden had ik het op deze plaats wel over hem als uiterst effectief door elkaar geroerd genenmateriaal. De machinerie een fenomeen te worden was kort na de conceptie gereed; de opvoeding moest de rest doen.

De opvoeding: zandgrond goed mengen met potgrond en goed bewateren.

Op verzoek van het fenomeen zal ik hem geen fenomeen meer noemen. Maar het kwaad is geschied. Nooit eerder won een renner de Ronde van Vlaanderen zo oppermachtig door hem te verliezen. De terugkeer aan het front na een wielbreuk op het meest onmogelijke moment in de finale was zo fenomenaal en godslasterlijk dat de bijbel van het wielrennen herschreven dient te worden.

Hier en daar gaan stemmen op dat er na Mathieu van der Poel niets meer komt.

Er was ook een heuse, cijfermatige winnaar van de Ronde: Alberto Bettiol. Nog nooit een profkoers gewonnen maar in mijn ogen toch een veel-winnaar. Ik zag hem de laatste weken pedaleren met de dieselmotorentred uit een lang vervlogen tijdperk. Zo’n tred hoort angst en paniek te zaaien.

Bettiol staat bekend als een ‘luie’ wielrenner. Hij woont nog altijd bij zijn moeder die hem probeert vet te mesten met pasta en andere dingen. Naar zijn eigen getuigenis heeft hij de liefde van zijn moeder iets of wat kunnen temperen: een kilo of drie gingen eraf.

Op de persconferentie stak Bettiol de hand in eigen boezem: ik heb niet altijd geleefd als een pater, maar ik heb de knop omgedraaid.

Volgens ploegmanager Vaughters is Bettiol een kei in energiemanagement: tijdens de koers spaart hij alles op wat hij later kan gebruiken, ook al gebruikt hij het niet.

Alberto Bettiol reken ik ook tot de fenomenen van het moderne wielrennen. Als hij via ‘het oortje’ niet de hint had gekregen vol door te trekken op de Oude Kwaremont was hij uit lamlendigheid gewoon blijven zitten met zijn goede benen.


Ook zo benieuwd of dit stukje van Peter door de ballotage van El Chaba komt ?

Prima stukje weer. Alleen die laatste zin is niet echt des Winnens. Peter die in de derde persoon over zichzelf spreekt? Valt me een klein beetje van hem tegen.

Nee, dat vond ik ook al zo'n vreemde laatste zin.

Ik vind Nederlandse columnisten in een wielercontext doorgaans zeer matig.
Ik kan me wel enkel beroepen op de schrijfsels van Winnen en Zonneveld, dus mss is dat niet compleet representatief.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 09/04/2019 10:56 door Sub Culture.

Winnen en Zonneveld zijn wel een verschil van dag en nacht m.i.

Als je Winnen en Zonneveld niet pruimt dan raad ik je af kennis te nemen van de wielerschrijfsels van andere Nederlanders. Beter dan Winnen en Zonneveld hebben we niet.
Ja, Krabbé en De Jong, maar die kunnen niet als columnisten beschouwd worden.

Ik durf het bijna niet te zeggen (en heb ik El chaba niet om toestemming gevraagd) maar je zou ook eens Frank Heinen (Ik ben een Dumoulist !) kunnen proberen.

Frank Heinen schrijft columns over sport en cultuur voor de Volkskrant, HP/De Tijd en andere media. Hij schreef deze bijdrage op uitnodiging van De Morgen.

Woensdagavond houdt heel Nederland zijn adem in. Dan speelt Ajax in Amsterdam tegen Juventus. Kwartfinale Champions League. Nog hoger en je speelt op het dak van de wereld. Ruud Gullit zei zondag dat Ajax een “heel goede kans” maakt. Maar goed, Ruud Gullit zei ook ooit dat Tsjetsjenië “de veiligste plek op aarde” was, dus nou ja.

Tezelfdertijd ligt het Ajax van België in puin. “Anderlecht voetbalde op zijn eigen ruïnes”, schreef deze krant. Alsof de laatste zuil van het Romeinse Rijk was omgekieperd.

Nog maar kort geleden was Ajax wat Anderlecht is: grootste club van een klein land, meest roemruchte historie, maar al even geen kampioen meer en in Europa op zijn best een hinderlijke bromvlieg die door Engelse en Spaanse miljoenen wordt geplet.

Dit artikel verder lezen? (Premium artikel)

Ik denk toch dat je hier je eigen (heimelijke) censuurzucht projecteert op El Chaba, Cecco. Ik kan je kolderieke obsessie ter zake anders niet verklaren.
Van mij mag je de proza van Winnen en Wagendorf in elk geval blijven plaatsen, hoor.

Columns zijn het geschreven equivalent van een onbekende die in een bar een monoloog begint af te steken om zijn nauwelijks interessante mening te ventileren voordat je je aandacht verliest omdat er over diens schouder aan de bar een mooie dame zit. Graag minder van dit soort pseudo-journalistieke vulsels (in het algemeen).

En wie mag u dan wel niet zijn ?





1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 09/04/2019 13:12 door Cecchini.

Doet dat ter zake?

Ik heb er overigens niks tegen dat colums hier geplaatst worden hoor, dat probeerde ik nog aan te duiden met de laatste drie woorden tussen haakjes. Alleen deze tekstvorm op zich krijgt in mijn ogen veel te veel ruimte.

Ik ben toch altijd benieuwd wat een interessante mening is. Ik ga je de komende tijd maar eens wat serieuzer volgen om wat meer diepgang in mijn leven te krijgen.

Het tweede artikel over fenomenen na het fenomenale optreden van het fenomeen Mathieu van der Poel in zijn fenomenale eerste reeks Vlaamse voorjaarsklassiekers.

Bij doorkomst van Van der Poel op de Kwaremont, en de reactie van het publiek, moest ik eerder denken aan feromonaal dan aan fenomenaal.

Heinen heeft wat mij betreft wel erg veel tekst nodig om zijn punt te maken.

Je kan beter over fietsen lullen dan over je lul fietsen.

Ik schrijf toch geen columns? Een bijdrage hier is eerder onderdeel van een dialoog, in potentie althans. Het samenkomen van verschillende, op zichzelf misschien niet eens zo interessante meningen, dat is nu een van de charmes van een internetforum.

Het gejuich was inderdaad orgastisch.

Ik probeer me nu al een klein uur voor te stellen welke situatie zich moet voordoen mocht je over je lul heen fietsen.

Heb ik meermaals meegemaakt. Was echt klote.

Luijt Schreef:
-------------------------------------------------------
> Heb ik meermaals meegemaakt. Was echt klote.


Lullig voor je, je zult je daarna wel kut hebben gevoeld.

(Bij voorbaat sorry).

Maar juist dát stelt Cecchini niet zo op prijs. Als je meldt een door hem geplaatste column niet heel geweldig te vinden dan deug je per definitie voorgoed niet meer.
Mbt deze column: ik zou die witregels weghalen. Het maakt nu meer een losseflodderige indruk dan de papieren versie.

Sinds JW en Andere Peter gas terug hebben genomen zijn El Chaba en Cecchini de smaakmakers van het prikbord.

Ik mis JW wel. Is er een reden?

Hebben we dat ook nog, gaan ze zich nu ook al tegen de lay-out aan te bemoeien.

Laat ik allereerst even vaststellen, dat ik de laatste column van Frank Heinen niet eens geplaatst heb, en El Chaba toen als eerste klaarstond om de inhoud te bekritiseren. Het viel me als zo vaak op, dat hij het mokkend maar weer niets vond. Ik plaats over het algemeen alleen de columns van Peter Winnen, omdat hij in mijn krant schrijft. Niet omdat ik alle columns van Peter goed vind. Maar gewoon omdat Peter een groot ex-renner is, en al heel vaak fraaie stukjes van literair nivo heeft geschreven. Van mij mag je ze niet goed vinden, maar El Chaba staat per definitie direct in de starthouding om zijn kritiek te spuien, waarbij hij zich bij voorbaat verheven voelt boven het in zijn ogen andere plebs hier op de prik. Als je iets niet leuk geschreven vindt kun je ook gewoon iets laten lopen, maar nee hoor dan vraag je El Chaba teveel. Hij is er ook één die de meeste GAAAAAAAAAAAAPS hier plaatst, wijlen Piet v. Z ver achter zich latend.

El Chaba valt me sowieso op als een persoon, die voortdurend mensen lastig valt. Heeft ie ook al niet een fittie met Ton Duk en Lodjan ? En wat was er ook al weer tussen hem en Massimo (iets met stalk gedrag of zo) ?

En Eddy V. ik hoop dat ik niet al te vaak in één adem wordt genoemd met El Chaba. En JW mis ik best wel en heeft Pyama een licht irritante Baskische voorkeur, maar is hij wel een grote deskundige. En AP is erg zelf met zich ingenomen, maar vind ik een prima prikker met (bewust ?) tegendraadse meningen. En ik lag vorige week helemaal in een deuk toen Sub Culture Frank Heinen van plagiaat betichtte maar vooral opvalt door één grote herhaaltruc (die van de zegetrein).



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 09/04/2019 21:55 door Cecchini.

En CF

Ik ben altijd blij als er een nieuw topic is aangemaakt. Dit artikel staat er gelukkig nu op en gaat nooit meer verloren.

Tjappie2 Schreef:
-------------------------------------------------------
> Bij doorkomst van Van der Poel op de Kwaremont, en
> de reactie van het publiek, moest ik eerder denken
> aan feromonaal dan aan fenomenaal.

Waarschijnlijk omdat je hem een erotiserende werking vindt hebben.

Tegen de Giro is ie er wel weer, en anders tijdens de Tour.

De Ronde van Vlaanderen: leve de verrassing, leve de koers!

FRANK HEINEN 8 APR 2019 MENING

Er zijn mensen die vinden dat de Ronde van Vlaanderen 2019 een beetje tegenviel. Te mooi weer, te weinig strijd en vooral: verkeerde winnaar.
Gelukkig voor die mensen ben ik er, om die mensen te vertellen dat zij er helemaal naast zitten.

De Ronde van Vlaanderen 2019 was een schitterende wedstrijd. Sowieso: het feit dat er zoiets bestaat als de Ronde van Vlaanderen, een totaalbeleving van alles wat wielrennen de moeite van het volgen waard maakt (bergjes, kasseien, Valverde, Bram Tankink in een colbert, ontsnappingen, valpartijen zonder erg, ploegtactiek, gebrek aan ploegtactiek, uitputting, José de Cauwer), plus een opgewonden aanloop van ruim een week, waarin elke, nog levende oud-renner in elke nog levende krant elk nog overgebleven detail uit de Ronde een keer of vijf heeft opgepakt en tegen het licht gehouden. Op zondag rond half zes is er van al die voorspellingen praktisch niets in de praktijk gebracht, maar dat maakt ze wat mij betreft niet minder waar. Volslagen belachelijke voorspellingen zijn een bewijs hoe vreemd wielrennen is, en dat er slechts één ding mooier is dan verwachtingen die uitkomen, en dat is verwachtingen die totaal niet uitkomen.
Mensen die willen dat hun verwachtingen uitkomen, die willen dat de werkelijkheid zich volgens duidelijk vooraf uitgetekende patronen voltrekt, raad ik aan voortaan op zondagmiddag naar het wolprogramma van hun wasmachine kijken.

Mattentaarttrappers
En het begon nog zo voorspelbaar, in Antwerpen, ’s ochtends, met Karl en Bram en Eddy Planckaert verderop in Oudenaarde aan de jaarlijkse paastafel (twee weken te vroeg, maar ach) vol muf uitziende chocoladecroissants en Maarten Vangramberen die verslag deed van de ploegvooorstelling. Uit Maartens hoofd groeiden twee onderzetters, en ook dat was precies zo als andere jaren, en de verwachtingen van de kanshebbers verschilden ook niet erg veel met de voorgaande edities. Mads Pedersen zag er nog altijd uit als een reuzenbaby en de meeste Vlaamse kanshebbers waren wat ziekjes, net ziek geweest (Oliver Naesen had zelfs een ‘bronchitiske’, maar bleef lachen, een prestatie die – terecht!!! – met louter bewondering besproken werd) of ziek aan het worden. Wout van Aert kwam zeggen dat de Ronde wat hem betrof ‘een niet te onderschatten koers’ betrof en Tim Wellens greep nog vóór er een meter was gekoerst de driemouwentrui voor Meest Filosofische Uitspraak van de Dag en nam een behoorlijke voorsprong in Zijn en Tijd op zijn concurrenten: “Ofwel is het goed of slecht, maar als het goed is, zou het goed kunnen zijn.” Daarmee liet Wellens in Antwerpen al Sep Vanmarcke achter zich. Vanmarcke, mijn favoriete tactisch onbenul, had het over zijn gekwetste knie toen hij zei: “Er bestaat een verschil tussen voelen en pijn hebben.”
Ja Sep, zoals er ook een verschil bestaat tussen hard fietsen en wielrennen. Leg dat anders ‘ns uit.
Oliver Naesen mocht de starthoest geven, en daar gingen ze. Op weg naar de vaantjes, naar de haaien en naar de kloten. 270 kilometer, zeven uur verwachtingen. Hoogm-…
Wat ruik ik daar, vader? Het zijn de cliché’s die aanbranden, jongen.

Ach ja, verwachtingen. Ook maar verachtingen met een w ertussen.
Zo had ik verwacht dat Niki Terpstra tussen Kwaremont en Paterberg zou aanvallen, mt die blik op oneindig van ‘m, en dat Van Aert hem zou nakijken en Van Avermaet ook en Sagan en dat Naesen zou moeten hoesten en dat het dan gepiept zou zijn.
Maar ja: nog voor ik lag (op de bank), lag Terpstra al, op de bitumineuze voegvullingsmassa. Doodstil. Beangstigend stil. Het zou reglementair verboden moeten worden om er zo stil bij te liggen, want ik vind er niks aan. Pas toen Niki een filmpje op Instagram zette, vanaf de brancard, terwijl hij ‘I’ll be back’ zei, op z’n Schwarzeneggers (maar dan wel een Terminator uit Assendelft, wat toch niet erg klinkt als een humanoïde cyborg, meer als ‘half mens, half snorscooter’, maar goed), durfde iedereen zich weer op de wedstrijd te concentreren.
Nou ja, wedstrijd… Er reden wat types vooraan (waaronder iemand die tot voor kort fulltime in een carwash werkte, wat me deed denken aan het boek Spijt van Carry Slee, waarin het hoofdpersonage ook in een carwash werkt, maar dan niet fulltime, want hij zit nog op school, dus besloot ik die gedachte niet verder uit te diepen), het peloton slingerde door de Vlaamse velden als een regiobus zonder passagiers en het zonnetje scheen zo weldadig dat zelfs Briek Schotte liever met een sudoku op het terras was gaan zitten.
Klang! Klang! Wat waren dat, moeder? O, dat waren verwachtingen die sneuvelen.
Zelfs Michel Wuyts en José de Cauwer temporiseerden. Om de haverklap schakelden ze naar Renaat op de motor die dan dingen riep als ‘Ik hang nu letterlijk aan de staart van het peloton,’ en ‘Niemand weet nu van welk hout pijlen maken.’ Het mooie aan de bijdragen van Renaat is dat ze meestal vanuit het holst van de wedstrijd komen, alwaar de gebeurtenissen, met dank aan zijn vocale ondersteuning, klinken als de eerste nieuwtjes na een raketaanval.
“Er is iemand in de gracht gesukkeld en Renaat is ter plekke.”

“JA! Dat klopt! Het gebeurde! Hier! Recht! Voor mijn ogen! Laurens de Vreese! In de gracht! Hier, in de Moeren/na de Haaghoek/op de Kanarieberg in het Muziekbos!”
Wielergoddank volgt dan altijd de stem van José de Cauwer, de man wiens stem zelfs van de Apocalyps nog een aantrekkelijke semiklassieker kan maken.
“Laurens de Vreese. Die woont hier in de buurt. Toen hij nog hier woonde.”
Aanvulling van M. Wuyts, de Winkler Prins onder de wielerencyclopedieen: “Zo’n beetje de leidsman van de Mattentaartentrappers.”
Dát, dat maakt de Ronde van Vlaanderen de Ronde van Vlaanderen. De combinatie
van topsport aan de voorzijde en even verderop de leidsman van de Mattentaartentrappers in een drooggevallen sloot. Wij zijn allen klungels, wij hebben allemaal wel eens een bronchitiske onder de leden of sukkelen al dan niet figuurlijk in een drooggevallen sloot. Zijn wij daarmee allemaal potentiële Ronde van Vlaanderen-kanshebbers? We mogen niets uitsluiten.
En voort raasde de Ronde, alle verwachtingen op zijn weg vernietigend, als een killer robot uit de Zaanstreek. En alles bleef samen en iedereen leek te kunnen winnen en favorieten bakten er niks van (of kookten over, al naar gelang hun culinaire pretenties) en vreemdelingen belandden voorop en – o god, daar lag-ie.
De zoon van de vader en Poulidors heilige geest.
Half Valverde, half Boonen.
Luitenant van de wittebroekenbrigade.
Gelanceerd door een bloemperk. Getorpedeerd door een putje. Daar lag-ie, aan de voet van de Mount Everest van de Vlaamse Ardennen. Op een stoepje van niets. Op zijn buik, als een nog terug naar de kust te duwen zeebeest. Een verfrommeld supertalent. Mathieu van der Poel, volgesnoten tissue in kermiskleuren.
Hand op de arm, of arm in de hand – net hoe je het bekeek. Hoe dan ook: foute boel. Breukje hier of daar. Mathiexit. Geestelijk verplaatste ik mijn eieren al van Mathieus mandje naar dat van Van Baarle. Want wie valt, bestaat niet meer. Wie valt, speelt niet meer mee. Als je bij Monopoly niet meer meespeelt, kun je beter alvast gaan afwassen – aan tafel ben je geen factor meer.
En Mathieu van der Poel, de halfgod van de pratsj, zat daar maar, op een stoep te klein voor zijn status. Even confronteerde hij me met de futiliteit van wielrennen, van het zo hard mogelijk van de ene plek naar de andere plek fietsen, niet omdat je daar een afspraak hebt, maar gewóón. Als ik een wielrenner naast zijn fiets zie staan, word ik altijd overweldigd door de vraag waarom je nog zou opstappen, waarom je je weg zou kunnen volgen. Ja, waarom eigenlijk? En waarheen leidt die weg, Mieke Telkamp?
Belangrijk bij filosofische vragen is dat je ze onbeantwoord laat  – behalve als je Tim Wellens bent. Dus verlegde ik mijn aandacht naar de Kwaremont, naar Van Avermaet in zijn Haribo-tenue en naar Stuyven, die van plan leek de ‘boel wat uiteen te gaan ritselen met de grote hark’ en naar Tiesj Benoot, die er altijd uitziet als iemand van wie je vermoedt dat hij een imponerende geschiedenis voor zich heeft, maar dat die historie elk voorjaar een beetje verder krimpt.
Van der Poel was ondertussen aan een inhaalrace begonnen.
Sympathiek, maar zinloos natuurlijk.
Aandoenlijk bijna.
(Wat ik nog niet wist, toen: dat er na die val van Mathieu iets bovennatuurlijks was gebeurd. Namelijk dat Mathieu van der Poel op dat stoepje daar in twee stukken was gesplitst. De ene helft, de rationele, slimme, bekeken koersende en bedachtzaam sprekende helft bleef achter, voorzichtig de gekwetste arm betastend. De andere helft, een slordig dichtgeknoopte zak spieren en talent, raasde door, als een maniak op de vlucht voor de stemmen in zijn hoofd, zoals de ik-persoon in ‘Manuscript in een kliniek gevonden’, maar dan op een fiets.
En hij keerde terug. En hij reed naar voren. En hij viel aan. Zijn verstand lag nog altijd op straat. Misschien had een jongetje het inmiddels opgeraapt en in zijn zak gestoken, ondanks zijn moeder, die het vies vond.
En hij was ongelofelijk, de sterkste, vermoedelijk, al doet dat in het wielrennen niet veel ter zake, wielrennen is geen touwtrekken. Je moet de beste zijn, en wie de beste is valt eenvoudig te meten, dat is namelijk die vrouw of vent die als eerste over de finish komt.)

Als een Ronde van Vlaanderen niet aan de verwachtingen van de mensen voldoet, dan ligt dat aan de verwachtingen, of aan de mensen. Niet aan de Ronde. Soms is een Ronde een gezicht zonder duidelijke trekken. Dat betekent niet dat hij daarom minder knap is, maar dat je iets langer moet kijken om de schoonheid te ontwaren.
Gisteren bestond de climax uit een verrassing. Veel mensen eisen de climax die ze is voorspeld, zij beschouwen de verrassing als verborgen gebrek. Hen raad ik aan eens een show van Youp van ’t Hek te bezoeken, of een boek van Dan Brown ter hand te nemen. Zolang ze zich verder maar niet meer met de koers bemoeien.
De winst van de onbekende Italiaan Alberto Bettiol, de sterkste/slimste/verrassendste man in koers, toonde dat in sport veel mogelijk is. Dat voorspellen niet meer is dan een aardig tijdverdrijf. Dat hoop niet altijd vergeefs is.
‘Het is pas zijn eerste profoverwinning,’ simde Wuyts. Ik stelde me hem voor, naast José, in die bezemkast aan de finish, de ramen beslagen van zweet, valse hoop en bijna ingehouden windjes. Michel het gezicht bleek als een geschoren winterkuit, José met vertrokken mond, een verbogen frame tussen neus en kin. Er werd actief gezwegen, die laatste meters. Het zwijgen dat vanuit de commentaarcabine de wielergemeenschap werd ingestraald, was de stilte in een spelersbus na een met 8-0 verloren wedstrijd.
Ze konden zo door naar Slachtofferhulp.

Fuck de verwachtingen
Bettiol, die me deed denken aan die frisse Italiaanse politici die het nooit lang volhouden, trok zich er weinig van aan. Hij praatte maar en praatte maar, als iemand die zich wel vaker het middelpunt van de wereld waant en dat nu opeens ook echt ís. Pas toen hij zijn vriendin aan de telefoon kreeg, onderweg van erepodium naar tv-studio, begon hij te huilen. Heel hard, en heel lief. Daarna, bij Karl aan de dis, veegde hij zijn tranen weg, dronk een glas Kwaremont-bier en begon aan een monoloog die vermoedelijk nu nog bezig is. Onderwijl waarde op Twitter een fragmentje uit een interview met Ronde-baas Wouter Vandenhaute rond. Toen een journalist van Het Laatste Nieuws Vandenhaute (een derde John de Mol, een derde Kees Jansma, een derde Bart Peeters) vroeg of hij zou vloeken als ‘een renner als Langeveld of Bettiol’ zou winnen, antwoordde die: ‘Die winnen niet.’

Daarvoor was het parkoers, het parkoers dat Hij bedacht had, te selectief. In zijn wedstrijd alleen toppers op het podium, asjeblieft dankjewel. Arrogantie van World Tour-niveau, de domheid van mensen die zoveel geld hebben dat ze vergeten zijn dat niet alles te koop is. Als Vandenhaute een discotheek zou uitbaten, zou aan de deur iedereen geweigerd worden, behalve die paar sneupruiken met precies de goede broek en de juiste connecties. Het zou de saaiste uitgaansgelegenheid van Europa zijn. Vandenhaute is een verkoper wiens product de verwachtingen van zijn klanten moet inlossen, zodat ze de volgende keer weer komen kopen.

Het feit dat Alberto Bettiol zich niets gelegen liet liggen aan verwachtingen en voorspellingen en consumentenverlangens, maakte van de Ronde van Vlaanderen 2019 een wereldwedstrijd. Wie wil dat sport alleen maar bestaat uit voorspelbare een-tweetjes tussen Bekende Namen, kan zich wenden tot boksen of de Champions League. In de koers is de beste niet altijd de sterkste, en andersom. Fuck de verwachtingen, leve de verrassing.

Ik vond hem weer leuk. Misschien zou er af en toe tussen de vele tekst van Frank voor de rust een regeltje wit kunnen. Of was dat al gezegd door Koppizoektwachtwoord ?

Prachtig stuk. Leest niet echt makkelijk weg (goede boeken ook niet) door de overdaad aan pakkende beeldspraak en de geniale humoristische vergelijkingen. Ook een soort ode aan de Ronde en aan Vlaanderen en aan de Vlamingen.

Ik zie jou meer huilen over El Chaba dan omgekeerd.
Jij plaats een column en begint al een eindeloze klaagzang over El Chaba nog voor die ook maar reageerde.

Wat de zegetrein betreft, eerst en vooral kan ik er ook niks aan doen dat die zoveel winnen.
Het valt me op dat ik de laatste tijd erg weinig 'zegetrein' drop op overwinningen van DCQ. Mss moet ik daar eens wat meer werk van gaan maken als is het maar om wat wrevel in de hand te werken bij de obligate cryboykeZz.
Jullie weten wie jullie zijn.
We wetten allemaal wie jullie zijn.

Heb je nou echt niet in gaten, dat juist jij je hier gedraagt als een soort forumgestapo? En je preoccupatie ten aanzien van mij begint een beetje pathetisch te worden.
Zie verder ook de reacties hier..

Soms denk ik echt op een één of andere basisschool terecht te zijn gekomen. Of een ouderwetse bitchfight. Om maar de les van een zeker CDA-kamerlid van gisteren toe te passen, ik loop een hoekje om.

Weer zo'n lap tekst.

"Forumgestapo"
Dat woord heb ik hier ooit geïntroduceerd, maar dat maakt verder niet uit.
Ik weet ook nog wel voor wie dat bestemd was. Voor zo'n gast die eens in de zoveel tijd z'n naam aanpast maar in al zijn gedaanten uitstekend herkenbaar bleef en blijft.

Zie de reacties hier ? Ik voel me vaker gesterkt hier, dan andersom.Vraag even aan Ton D. en Lodjan wie hier nou de werkelijke Forumgestapo is. wil de echte Forumgestapo op staan ?

Cecchini Schreef:
-------------------------------------------------------
> En Eddy V. ik hoop dat ik niet al te vaak in één
> adem wordt genoemd met El Chaba.

Ik zal er rekening mee houden. Het was overigens voor mij de eerste keer en gezworen vijanden kunnen in principe natuurlijk wel een smaakmakerduo vormen. Over smaakmakers gesproken, staat Horsie op stal?

Bij deze wil ik de plaatsers van columns hartelijk bedanken. Vooral niet teveel letten op criticasters en er lekker mee doorgaan zou ik zeggen. Er is toch geen plaatstekort op dit forum?

Ter info:
Fittie tussen El Chaba en Lodjan is, zoals het hoort vind ik, via privéberichten opgelost.

Ter info:
Fittie tussen El Chaba en DUK is, , ondanks dreig-PM's , op een laag pitje
Mekaar met rust laten en (proberen) niet te reageren werkt wel enigszins

gr



3 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 10/04/2019 11:32 door ton duk.

Vraag dat nou niet!

Dacht dat die van mij was. Maar het is je gegund.

veluweracer Schreef:
-------------------------------------------------------
> Tjappie2 Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > Bij doorkomst van Van der Poel op de Kwaremont,
> en
> > de reactie van het publiek, moest ik eerder
> denken
> > aan feromonaal dan aan fenomenaal.
>
> Waarschijnlijk omdat je hem een erotiserende
> werking vindt hebben.

Bij Sagan of Cancellara kan ik me daar meer bij voorstellen dan bij MvdP, eigenlijk.

Kan ook. Dan heb ik m lang geleden van je gejat. Ik vergeet dat soort dingen snel.

Toch mis ik hem ook.

Goeie Eddy, waar is Horsie? Komt hij ooit nog terug?

Tja, je weet het niet. Ook een trouwe prikker kan ineens omvallen, en niemand van zijn familie die ons vervolgens kond doet. Daar moet toch iets aan te doen zijn?
Ik maak in ieder geval meteen een extra notitie voor in de envelop 'Na de dood', zodat jullie bijtijds weten dat ik aan gene zijde ben.

Laat me raden: dan duikt er een user "familievankoppizoektwachtwoordzoektwachtwoord" op? Of gewoon familievankoppiezoektwachtwoord?

Onderschat mijn familie niet, er zitten best slimmeriken bij.
Het zal dus de laatste optie zijn.

Koppizoektwachtwoord Schreef:
-------------------------------------------------------
>
> Toch mis ik hem ook.

Begrijpt Horsie het nu goed, dat U uw eigen grin mist? Neem dan een zwart gat als spiegel.

Tjappie2 Schreef:
-------------------------------------------------------
> veluweracer Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > Tjappie2 Schreef:
> >
> --------------------------------------------------
>
> > -----
> > > Bij doorkomst van Van der Poel op de
> Kwaremont,
> > en
> > > de reactie van het publiek, moest ik eerder
> > denken
> > > aan feromonaal dan aan fenomenaal.
> >
> > Waarschijnlijk omdat je hem een erotiserende
> > werking vindt hebben.
>
> Bij Sagan of Cancellara kan ik me daar meer bij
> voorstellen dan bij MvdP, eigenlijk.

Die zullen ook wel geen gebrek hebben gehad aan vrouwelijke belangstelling. Ik dacht dat je met ''feromonaal'' een hitsig vrouwelijk publiek bedoelde bij het zien van Van der Poel. Of zoiets.