Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Net als Pippi Langkous vindt Mathieu het optillen van een paard heel normaal
Gepost door Cecchini
Door Peter Winnen
Vandaag ga ik het niet over Mathieu van der Poel hebben. Ik zou niet weten wat ik toe te voegen heb aan de commentaren op zijn zege in de Amstel Gold Race. Dat het ‘messiaans’ was wat hij deed; dat zijn tomeloosheid als ‘Merckxiaans’ te omschrijven viel; dat hij ‘een zegen’ is voor de ‘ingeslapen’ wielersport. Het zijn de pseudoreligieuze stijlfiguren waarin ik me zonder meer kan vinden.
In de liturgie van het wielrennen is het wierookvat van de taal nooit ver. Opvallend: de Vlaamse pers trekt Mathieu van der Poel nog dichter tegen de borst dan de Nederlandse. Vlaanderen ademt wielrennen. Vlaanderen heeft sterkere vleugels om de koers in vogelvluchtperspectief te duiden. In Vlaanderen is Mathieu ‘één van ons’. Niet alleen omdat ‘dien Ollander’ binnen de landsgrenzen geboren en getogen is, maar vooral omdat ‘dien dollen Ollander’ koerst met de onverschrokkenheid van de uitgestorven Flandrien.
Met de onverschrokkenheid valt het volgens mij wel mee. Mathieu van der Poel koerst zoals het hem goeddunkt: ongrijpbaar voor anderen, ongrijpbaar voor zichzelf.
Dat hij überhaupt nog voor de overwinning kon sprinten in de Amstel Gold Race kwam omdat hij alleen maar vocht voor een troostprijs: de bronzen plak.
Wat hij deed was heel ouderwets: blijven trappen, altijd maar blijven trappen. Na tweehonderd plus kilometer is niemand meer zichzelf.
Ik wil het niet over Mathieu van der Poel hebben; alles is al gezegd.
Voor mij is Mathieu de mannelijke tegenpool van Pippi Langkous. Pippi kon toveren op een heel geloofwaardige manier. Een paard optillen, geen punt. Net als Pippi vindt Mathieu het optillen van een paard heel normaal.Als je hem ernaar zou vragen waarom anderen geen paard optillen, zou hij antwoorden: die anderen proberen het gewoon niet.
Van der Poel werpt wielerwetten omver, zo heet het. Tom Dumoulin die zich vastklampt aan data en hoogtestages om de Giro optimaal aan te kunnen vatten bekende dat hij misschien wel iets fout doet in de voorbereiding: een gesprek met van der Poel zou een nieuw zonnetje kunnen ontsteken qua voorbereiding.
Ik denk dat Dumoulin niks fout doet. Hij moet gewoon op de vulkaan Teide blijven zitten om te zijner tijd met goed bloed naar beneden te komen. Het kopiëren van het programma van Mathieu van der Poel leidt tot rampen.
Mooi is dat. Een veldrijder doet mee op het hoogste niveau in het wegcircuit, en de verwarring treedt in.Onderschat ze niet, de veldrijders. Topveldrijders zijn altijd uitstekende wegrenners. Andersom werkt het dan weer niet. Wout van Aert en Mathieu van der Poel hebben dit voorjaar ieder op geheel eigen wijze de top van het wegwielrennen belachelijk gemaakt.
Maar over Van der Poel wil ik het vandaag niet hebben.
Vandaag ga ik het niet over Mathieu van der Poel hebben. Ik zou niet weten wat ik toe te voegen heb aan de commentaren op zijn zege in de Amstel Gold Race. Dat het ‘messiaans’ was wat hij deed; dat zijn tomeloosheid als ‘Merckxiaans’ te omschrijven viel; dat hij ‘een zegen’ is voor de ‘ingeslapen’ wielersport. Het zijn de pseudoreligieuze stijlfiguren waarin ik me zonder meer kan vinden.
In de liturgie van het wielrennen is het wierookvat van de taal nooit ver. Opvallend: de Vlaamse pers trekt Mathieu van der Poel nog dichter tegen de borst dan de Nederlandse. Vlaanderen ademt wielrennen. Vlaanderen heeft sterkere vleugels om de koers in vogelvluchtperspectief te duiden. In Vlaanderen is Mathieu ‘één van ons’. Niet alleen omdat ‘dien Ollander’ binnen de landsgrenzen geboren en getogen is, maar vooral omdat ‘dien dollen Ollander’ koerst met de onverschrokkenheid van de uitgestorven Flandrien.
Met de onverschrokkenheid valt het volgens mij wel mee. Mathieu van der Poel koerst zoals het hem goeddunkt: ongrijpbaar voor anderen, ongrijpbaar voor zichzelf.
Dat hij überhaupt nog voor de overwinning kon sprinten in de Amstel Gold Race kwam omdat hij alleen maar vocht voor een troostprijs: de bronzen plak.
Wat hij deed was heel ouderwets: blijven trappen, altijd maar blijven trappen. Na tweehonderd plus kilometer is niemand meer zichzelf.
Ik wil het niet over Mathieu van der Poel hebben; alles is al gezegd.
Voor mij is Mathieu de mannelijke tegenpool van Pippi Langkous. Pippi kon toveren op een heel geloofwaardige manier. Een paard optillen, geen punt. Net als Pippi vindt Mathieu het optillen van een paard heel normaal.Als je hem ernaar zou vragen waarom anderen geen paard optillen, zou hij antwoorden: die anderen proberen het gewoon niet.
Van der Poel werpt wielerwetten omver, zo heet het. Tom Dumoulin die zich vastklampt aan data en hoogtestages om de Giro optimaal aan te kunnen vatten bekende dat hij misschien wel iets fout doet in de voorbereiding: een gesprek met van der Poel zou een nieuw zonnetje kunnen ontsteken qua voorbereiding.
Ik denk dat Dumoulin niks fout doet. Hij moet gewoon op de vulkaan Teide blijven zitten om te zijner tijd met goed bloed naar beneden te komen. Het kopiëren van het programma van Mathieu van der Poel leidt tot rampen.
Mooi is dat. Een veldrijder doet mee op het hoogste niveau in het wegcircuit, en de verwarring treedt in.Onderschat ze niet, de veldrijders. Topveldrijders zijn altijd uitstekende wegrenners. Andersom werkt het dan weer niet. Wout van Aert en Mathieu van der Poel hebben dit voorjaar ieder op geheel eigen wijze de top van het wegwielrennen belachelijk gemaakt.
Maar over Van der Poel wil ik het vandaag niet hebben.
El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Topveldrijders zijn altijd uitstekende
> wegrenners. Andersom werkt het dan weer niet.
> Hoe zou dat nou komen?
>
> Onzin natuurlijk, want één van de allergrootste
> veldrijders aller tijden, Sven Nys, bakte er op de
> weg maar heel weinig van.
> Of Erwin Vervecken?
> Of Mario Declercq?
> Of Vader en zoon Groenendaal?
Horsie citeert Winnen. En dan zegt El Chaba ineens dat de stelling van Winnen onzin is?
En dat allemaal, omdat El Chaba één veldrijder (een paar dan) heeft opgevist, die er op de weg maar heel weinig van bakken.
Natuurlijk zijn er genoeg veldrijders, die geen goede wegrenners worden, omdat ze dat om allerlei moverende redenen niet zien zitten, maar dat laat onverlet, dat degenen, die dat wel willen een gerede kans hebben dat wel te kunnen al vergt dat heel veel planning.
Het ging overigens om de vraag, waarom het andersom niet werkt.
Voor wegrenners zijn wellicht nog meer moverende redenen aanwezig om niet aan een veldritavontuur te beginnen.
Zie je Tom Dumoulin of Chris Froome al stuck in the mud?
De verklaring is toch vrij eenvoudig. Voor het veldrijden heb je toch bepaalde skills nodig, die in het wegwielrennen niks opleveren.
Een kind van drie leer je binnen een paar kwartier fietsen, maar veldrijden kost jaren.
Bij tractor pulling zijn 5000 paardenkrachten niet voldoende aan het eind te geraken, terwijl een heel handige one-trick pony misschien wel verder komt.
-------------------------------------------------------
> Topveldrijders zijn altijd uitstekende
> wegrenners. Andersom werkt het dan weer niet.
> Hoe zou dat nou komen?
>
> Onzin natuurlijk, want één van de allergrootste
> veldrijders aller tijden, Sven Nys, bakte er op de
> weg maar heel weinig van.
> Of Erwin Vervecken?
> Of Mario Declercq?
> Of Vader en zoon Groenendaal?
Horsie citeert Winnen. En dan zegt El Chaba ineens dat de stelling van Winnen onzin is?
En dat allemaal, omdat El Chaba één veldrijder (een paar dan) heeft opgevist, die er op de weg maar heel weinig van bakken.
Natuurlijk zijn er genoeg veldrijders, die geen goede wegrenners worden, omdat ze dat om allerlei moverende redenen niet zien zitten, maar dat laat onverlet, dat degenen, die dat wel willen een gerede kans hebben dat wel te kunnen al vergt dat heel veel planning.
Het ging overigens om de vraag, waarom het andersom niet werkt.
Voor wegrenners zijn wellicht nog meer moverende redenen aanwezig om niet aan een veldritavontuur te beginnen.
Zie je Tom Dumoulin of Chris Froome al stuck in the mud?
De verklaring is toch vrij eenvoudig. Voor het veldrijden heb je toch bepaalde skills nodig, die in het wegwielrennen niks opleveren.
Een kind van drie leer je binnen een paar kwartier fietsen, maar veldrijden kost jaren.
Bij tractor pulling zijn 5000 paardenkrachten niet voldoende aan het eind te geraken, terwijl een heel handige one-trick pony misschien wel verder komt.
El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Horsie citeert Winnen.
> Daar was ik me van bewust, maar jij voegde er nog
> 'Hoe zou dat nou komen?' aan toe en daarmee impliceer je eigenlijk dat je het ermee eens bent.
Het woordje eigenlijk had je weg mogen strepen.
> En dan zegt El Chaba ineens dat de stelling van
> Winnen onzin is?
> Dat zeg ik inderdaad..
Het is toch evident dat Winnen deze "stelling" bezigt om te benadrukken dat de cross-over de ene richting wel lukt en de andere kant niet of nauwelijks.
Vandaar Horsie's vergelijking van Kylian M. met his Boldness Usain.
Peter Winnen stelt hier toch niet een of andere natuurkundige formule op.
> En dat allemaal, omdat El Chaba één
> veldrijder (een paar dan) heeft opgevist, die er
> op de weg maar heel weinig van bakken.
> Dat lijkt me ruim voldoende om de stelling van
> Winnen te ontkrachten: "Topveldrijders zijn
> altijd uitstekende wegrenners."
Horsie begrijpt best, dat El Chaba valt over het woord altijd, maar "we" beoordelen hier niet de zwaartekracht, ergo valt de appel altijd van de boom of is er ergens een Dik Trom achtig figuur (not El Chaba) bezig te voorkomen, dat de appel van de boom valt.
Als we zo de teksten gaan beoordelen, dan wordt deze prik 10 maal groter.
Zijn MTBers altijd goede veldrijders of zijn veldrijders altijd goede MTBers?
Is Mathieu een betere veldrijder dan een wegwielrenner. Ja, op de weg presteert ie in de vergelijking maar matig en profiteert hij tijdelijk van al die miljoenen Ollanders, die hem richting de finish opblazen. Zijn tegenstanders kijken met verbazing naar dit tafereel en verzuimen door te rijden. "Je moet doorrijden, Hilbert".
Cross-over in de sport is een prachtig fenomeen.
In de moeder van alle sporten is het veel eenduidiger.
100m en 200m; 200m en 400m; 400m en 800m; 800m en 1500m; 1500m en 3000m; 3000m en 5000m, 5 en 10 km, 10 km en marathon, marathon en 100 km?
Baanwielrennen: sprint en 1km; 1km en 4 km; 4km en UUR?
Horsie heeft altijd een goed humeur. Zou Horsie daarmee dus bedoelen, dat hij nooit eens geen goed humeur zal hebben?
Maar nu moet Horsie nog even rustig trainen op de geleende fiets van Mathieu (staat toch doelloos in de stal) om vervolgens tegen de avond zijn echte ros Raleigh weer op te halen. Unload my head.
-------------------------------------------------------
> Horsie citeert Winnen.
> Daar was ik me van bewust, maar jij voegde er nog
> 'Hoe zou dat nou komen?' aan toe en daarmee impliceer je eigenlijk dat je het ermee eens bent.
Het woordje eigenlijk had je weg mogen strepen.
> En dan zegt El Chaba ineens dat de stelling van
> Winnen onzin is?
> Dat zeg ik inderdaad..
Het is toch evident dat Winnen deze "stelling" bezigt om te benadrukken dat de cross-over de ene richting wel lukt en de andere kant niet of nauwelijks.
Vandaar Horsie's vergelijking van Kylian M. met his Boldness Usain.
Peter Winnen stelt hier toch niet een of andere natuurkundige formule op.
> En dat allemaal, omdat El Chaba één
> veldrijder (een paar dan) heeft opgevist, die er
> op de weg maar heel weinig van bakken.
> Dat lijkt me ruim voldoende om de stelling van
> Winnen te ontkrachten: "Topveldrijders zijn
> altijd uitstekende wegrenners."
Horsie begrijpt best, dat El Chaba valt over het woord altijd, maar "we" beoordelen hier niet de zwaartekracht, ergo valt de appel altijd van de boom of is er ergens een Dik Trom achtig figuur (not El Chaba) bezig te voorkomen, dat de appel van de boom valt.
Als we zo de teksten gaan beoordelen, dan wordt deze prik 10 maal groter.
Zijn MTBers altijd goede veldrijders of zijn veldrijders altijd goede MTBers?
Is Mathieu een betere veldrijder dan een wegwielrenner. Ja, op de weg presteert ie in de vergelijking maar matig en profiteert hij tijdelijk van al die miljoenen Ollanders, die hem richting de finish opblazen. Zijn tegenstanders kijken met verbazing naar dit tafereel en verzuimen door te rijden. "Je moet doorrijden, Hilbert".
Cross-over in de sport is een prachtig fenomeen.
In de moeder van alle sporten is het veel eenduidiger.
100m en 200m; 200m en 400m; 400m en 800m; 800m en 1500m; 1500m en 3000m; 3000m en 5000m, 5 en 10 km, 10 km en marathon, marathon en 100 km?
Baanwielrennen: sprint en 1km; 1km en 4 km; 4km en UUR?
Horsie heeft altijd een goed humeur. Zou Horsie daarmee dus bedoelen, dat hij nooit eens geen goed humeur zal hebben?
Maar nu moet Horsie nog even rustig trainen op de geleende fiets van Mathieu (staat toch doelloos in de stal) om vervolgens tegen de avond zijn echte ros Raleigh weer op te halen. Unload my head.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.