Waar liggen de grenzen van het anti-dopingbeleid?

Maaike Polspoel heeft haar contract bij de Nederlandse topploeg Team Liv-Plantur, de vrouwelijke tak van Giant, opgezegd. Haar team is lid van de MPCC en mag haar daarom niet met corticosteroïden behandelen. Maar die behandeling is de enige oplossing voor de autoimmune pancreatitis die Polspoel heeft getroffen.
Autoimmune pancreatitis is niet levensbedreigend, maar kan enkel met een cocktail van medicijnen, waaronder corticosteroïden, genezen worden.

De MPCC, de beweging voor een meer geloofwaardig wielrennen, staat niet toe dat renners koersen terwijl ze behandeld worden met corticosteroïden.

Liv-Plantur is lid van de MPCC en zat dus in een lastig parket. "Ik zal een langdurige behandeling nodig hebben met corticosteroïden", legt Polspoel uit. "Daarom heb ik de ploeg gevraagd om mijn contract te ontbinden. Zo kan ik op zoek gaan naar een andere ploeg (die niet bij de MPCC zit, red)."

"Het was een enorme klap toen ik de diagnose hoorde, maar dankzij de behandeling voel ik me nu wel beter. Ik ben zelfs fit genoeg om te trainen en ik zou zelfs weer kunnen koersen."

Voor echt noodzakelijk medische doeleinden, en dat lijkt me dit, heeft de MPCC volgens mij gewoon een clausule.

Waar liggen de grenzen van achter dat beleid staan?

Dat zou me eerlijk gezegd verbazen, en (omdat het niet zou stroken met de 'principiële redenen van bestaan') mijns inziens ook niet logisch zijn...

Is net zo logisch als dat renners van de no-needle-policy mogen afwijken als het medisch noodzakelijk is.

Dit is een voorbeeld van hoe het anti-dopingbeleid volledig is doorgeslagen.

Dat zijn wat mij betreft onvergelijkbare grootheden. Het gaat in deze om de MPCC een organisatie die als kernpunt heeft dat als je, zonder hulp, niet gezond genoeg bent om te fietsen je dus simpelweg niet kunt fietsen en daarbij juist een specifieke belangstelling heeft voor corticosteroïden. Ik heb het ook niet bedacht, maar dat zijn de consequenties van dat principiële gedachtegoed. Of je nu last hebt van je knie, gestoken wordt door een bij, kort durende of chronische problemen hebt...

We zijn het volkomen eens! Wie had dat ooit gedacht?

Met dat principe ben ik het in principe wel eens. Het is alleen wat onhandig dat er een groot verschil is tussen MPCC-leden en de rest.

Dat doen ze zelf natuurlijk. Rare club, waarvan twee prominente leden toevallig veruit de meeste recente dopinggevallen op het hoogste niveau voor hun rekening hebben genomen. Wat vindt de rest van de club daar eigenlijk van? Waarom wordt Astana, als dat dan zo'n probleem is voor überhaupt een WT-licentie, niet uit de nog vromere club gezet? En waarom mag Lavenu van AG2R penningmeester blijven spelen? Sowieso een tof bestuur als je het mij vraagt, met zelfs Gianni Savio erin. Zouden ze zichzelf serieus nemen?

Dat clubje is alleen maar opgericht om aan de buitenwereld te laten zien hoe serieus ze de dopingstrijd wel niet nemen.
Ik persoonlijk neem ze in ieder geval totaal niet serieus en bovendien is het totaal onwenselijk dat er een deel van het peloton roomser dan de Paus is.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 17/05/2015 13:53 door El Chaba.

Het volgen van de regeltjes wanneer er iets misgaat lijkt inderdaad belangrijker dan het daadwerkelijk volgen van de regels en dat is erg jammer. Dat zegt echter weinig over het principe dat je niet op de fiets moet stappen als je daar medicatie voor nodig hebt.

Uitstekend dat de MPCC de regels strikt hanteert: wie ziek is, kan geen topsport bedrijven. Wie middels medicijnen een chronische aandoening onderdrukt, is niet genezen, en hoort dus geen topsport te bedrijven.