Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Oudste prof Nederland stopt er mee
Gepost door Cecchini
Het razende peloton na 40 jaar verruild voor rust
Door Rob Gollin / Volkskrant
Lex Nederlof zet zijn racefiets behoedzaam tegen een hekje voor het paviljoen aan het strand van Oostvoorne. Het was een kort ritje, krap twee kilometer vanaf zijn vakantiehuisje op het Kruininger Gors, een park vol stacaravans en chalets aan het Brielse Meer. Lekker ontspannen fietsen, de handen bovenop het stuur.
Volle bak rammen is er niet meer bij, na bijna 40 jaar wedstrijdenrijden. Nederlof is zowaar prof af. Het besluit om te stoppen viel eind vorig jaar. Toen lag hij ineens op het asfalt in de Ronde van Indochina, een etappewedstrijd door delen van Vietnam, Laos en Cambodja. Hij had 50 kilometer in zijn eentje vooruit gereden, de groep pakte hem 3 kilometer voor de streep terug en toen reed iemand achter bij hem binnen. Niks gebroken, maar wel hier en daar schaafplekken.
Ineens was er die gedachte. Lig ik weer op mijn bakkes. Laten we dan nu maar de knoop doorhakken. Het is mooi geweest. Hij was 52. Bij zijn weten heeft het peloton geen prof geteld die ouder was.Zondag was hij er tijdens de NK niet meer bij. De strijd om het nationaal kampioenschap was voor hem doorgaans het hoogste niveau waarop hij acteerde. Daarbuiten fietste hij altijd elders. Laatst heeft hij het nog geteld: hij koerste in 82 landen. 'Het is een respectabel aantal geworden.'
Vorig jaar in Hoogerheide reed hij achterin even naast Mathieu van der Poel, de latere winnaar; zelf werd hij 51ste. De renner met zijn in de tropenzon gelooide gelaat had gekscherend tegen de bleke jongeling gezegd dat-ie maar beter wat kon opschuiven. Dat Van der Poel er zo serieus werk van maakte, had hij natuurlijk ook niet kunnen voorzien.
Hij betreedt het terras. De zwarte haren strak achterover gekamd, bijeengebonden in een staartje. Nederlof, 53 inmiddels, is terug in Oostvoorne waar het voor hem begon, als 12-jarig jochie met zijn vader mee en later, als amateur, rijdend voor ploegen als Thijs Tapijtshop, Jo van Aarle Ecco Schoenen en Willebrord Wil Vooruit, waaruit later Fondas ontstond, de voorloper van Vacancesoleil. Er was een intermezzo van 2,5 jaar in Luxemburg, bij ACC Contern. Eind jaren tachtig, begin negentig, ligt een profbestaan voor het grijpen. Hij loopt stage bij Superconfex, de ploeg van Jan Raas, met onder anderen Rolf Gölz, Edwig van Hooydonck en Gerrit Solleveld. Tot een contract komt het niet. 'Er was er een grote lichting goede Nederlandse amateurs. De Muur was gevallen, er kwamen Oost-Europese renners deze kant op. Daar kwam je niet tussen.'
De verzoening met de amateurstatus komt als hij in 1993, rijdend voor Europolis, terugkeert in een koers waaraan hij vijf jaar geleden ook deelnam. 'Toen reden dezelfde Italianen die ik er eerst afreed, me ineens als een straaljager voorbij. Het epo-tijdperk.' In dat jaar boekt hij wel zijn eerste belangrijke zege: de Flèche du Sud. Er zou er nog één volgen. In 2013 won hij de Melaka's Governor's Cup.
Even dient het kantoor zich als voorland aan. Na zijn studie bedrijfseconomie is hij bij vastgoedonderneming Rodamco beland, op de accountantsafdeling. Budgettering, de jaarrekeningen. Hij krijgt het er Spaans benauwd. 's Middags moet hij steevast naar buiten, even ademhalen. Dat leidinggevenden zichzelf belonen met bonussen maakt de onvrede alleen maar groter. Als ook zijn relatie stukloopt, is het tijd voor wat anders. Het daarop volgende zwerversbestaan op de fiets duurt zeven jaar, van 2005 tot 2012. Hij zoekt naar wedstrijden in Azië, Afrika, Zuid-Amerika, Nieuw-Zeeland en meldt zich aan bij de organisatie. Dan belt hij renners. Een Duitser, een Zwitser, een Deen, enkele Nederlanders. Kom op jongens, we kunnen rijden. Eventueel prijzengeld vormt het salaris. Een kledingleverancier uit Hongkong, CCN, waarvan hij de directeur tijdens een koers in China had leren kennen, geeft wat financiële steun.
'Avonturiers waren we. Vrijbuiters die niet tegen het keurslijf van een ploeg kunnen, maar wel de instelling en de drive hebben er vol voor te gaan. Je moet ertegen kunnen dat niet alles perfect is geregeld.' Zo rijden ze een meerdaagse wedstrijd vanuit het midden van China naar Lhasa, Tibet, langs een traject van een nog aan te leggen spoorlijn, op hoogten variërend tussen de 3 en 5 kilometer.
'Honderden kilometers door het grote niets. Je begon nergens en je eindigde nergens. Ineens lag er een streep. Dan werd je naar een militaire basis vervoerd en sliep je in stapelbedden, met de kleren aan om warm te blijven. Eten was scheppen uit de pan: een beetje rijst, met stukken vlees van een jak.' De winnaar kwam uit zijn team, een Mongool. Vorige maand passeerde een bericht dat hij was omgekomen bij een auto-ongeluk.
In 2012, hij is dan 46, komt het alsnog toch tot een bestaan als volwaardig prof. Volgens internationale regels worden willekeurig samengestelde ploegen uitgebannen. Voortaan moeten teams een vaste kern hebben. Het besluit valt voortaan in Zuidoost-Azië te rijden, met overwegend renners uit landen uit de regio. Chang-Mai in het noorden van Thailand wordt zijn uitvalsbasis.
Meer dan ooit is Nederlof de spil van de ploeg. Manager, reisagent, ploegleider, wegkapitein en intussen verkoopt hij CCN-tenues. 'Ik had iets stáán, ineens.' Ze rijden overal. En niet zomaar wedstrijden: in Ijen, Oost-Java, beklimmen ze de vulkaan, 20 kilometer lang, alsmaar steiler, tot 25 procent. De eerste keer moet 90 procent van het peloton te voet omhoog. Op de vraag waarom hij toch telkens in de pedalen klikte, is volgens hem maar één antwoord mogelijk: passie. Dat zat niet in het zelf najagen van de zege. 'Zolang iemand van het team won, vond ik het best. Dat is altijd zo geweest. Misschien heb ik mezelf daarmee tekort gedaan. Maar zolang ik van waarde kon zijn voor de jongere renners had ik het naar mijn zin. Vertellen waar ze moeten rijden, dat ze bij de klim van voren moeten zitten, dat ze nooit meteen alles moeten geven als het bergop gaat.
Voelde hij zich op den duur niet de opa van het peloton? 'Niet echt. Mijn focus lag op mijn eigen ploegje. Dat was mijn kindje. Ik wilde die jongens een stapje verder brengen, naar een groter team. Daar haalde ik mijn bevrediging uit. En ik proefde respect. Ik probeerde altijd voorop in de strijd te gaan.'Hij trainde tot op het laatst wekelijks 20 tot 25 uur, er zat altijd wel een tocht van 200 kilometer tussen.
Na zijn vertrek is het team opgeheven. Zelf beraadt hij zich nog op een vervolg. Wat meer werk maken van de fietskleding, tochten in Thailand organiseren misschien. Vast staat dat hij de organisatie van de strandrace in Rockanje van zijn vader overneemt.
Wat hebben al die omzwervingen hem opgeleverd? 'Toen ik in september 2005 de deur van Rodamco dichtsloeg, vroeg iedereen: wat ga je doen? Je laat alles achter je! Welnu, ik heb 14 jaar in alle vrijheid mijn passie beleefd, gedaan wat ik wilde doen. Anderhalf jaar geleden heb ik mijn zusje verloren. Een half jaar na de diagnose dat ze kanker had, was ze er niet meer. Ze was kort daarvoor nog met haar gezin bij me in Thailand geweest, we hebben twee weken rondgereisd. Het was voor mij een bevestiging dat je je hartstocht achterna moet gaan. Deze periode pakt niemand me meer af.'
Hij stapte deze dagen nog geregeld op de fiets naar Westerschouwen met een groepje pensionado's. Een strak tempo onderhouden. Maar na de bocht even omkijken of iedereen kan aansluiten. Toch weer alles voor het team.
Door Rob Gollin / Volkskrant
Lex Nederlof zet zijn racefiets behoedzaam tegen een hekje voor het paviljoen aan het strand van Oostvoorne. Het was een kort ritje, krap twee kilometer vanaf zijn vakantiehuisje op het Kruininger Gors, een park vol stacaravans en chalets aan het Brielse Meer. Lekker ontspannen fietsen, de handen bovenop het stuur.
Volle bak rammen is er niet meer bij, na bijna 40 jaar wedstrijdenrijden. Nederlof is zowaar prof af. Het besluit om te stoppen viel eind vorig jaar. Toen lag hij ineens op het asfalt in de Ronde van Indochina, een etappewedstrijd door delen van Vietnam, Laos en Cambodja. Hij had 50 kilometer in zijn eentje vooruit gereden, de groep pakte hem 3 kilometer voor de streep terug en toen reed iemand achter bij hem binnen. Niks gebroken, maar wel hier en daar schaafplekken.
Ineens was er die gedachte. Lig ik weer op mijn bakkes. Laten we dan nu maar de knoop doorhakken. Het is mooi geweest. Hij was 52. Bij zijn weten heeft het peloton geen prof geteld die ouder was.Zondag was hij er tijdens de NK niet meer bij. De strijd om het nationaal kampioenschap was voor hem doorgaans het hoogste niveau waarop hij acteerde. Daarbuiten fietste hij altijd elders. Laatst heeft hij het nog geteld: hij koerste in 82 landen. 'Het is een respectabel aantal geworden.'
Vorig jaar in Hoogerheide reed hij achterin even naast Mathieu van der Poel, de latere winnaar; zelf werd hij 51ste. De renner met zijn in de tropenzon gelooide gelaat had gekscherend tegen de bleke jongeling gezegd dat-ie maar beter wat kon opschuiven. Dat Van der Poel er zo serieus werk van maakte, had hij natuurlijk ook niet kunnen voorzien.
Hij betreedt het terras. De zwarte haren strak achterover gekamd, bijeengebonden in een staartje. Nederlof, 53 inmiddels, is terug in Oostvoorne waar het voor hem begon, als 12-jarig jochie met zijn vader mee en later, als amateur, rijdend voor ploegen als Thijs Tapijtshop, Jo van Aarle Ecco Schoenen en Willebrord Wil Vooruit, waaruit later Fondas ontstond, de voorloper van Vacancesoleil. Er was een intermezzo van 2,5 jaar in Luxemburg, bij ACC Contern. Eind jaren tachtig, begin negentig, ligt een profbestaan voor het grijpen. Hij loopt stage bij Superconfex, de ploeg van Jan Raas, met onder anderen Rolf Gölz, Edwig van Hooydonck en Gerrit Solleveld. Tot een contract komt het niet. 'Er was er een grote lichting goede Nederlandse amateurs. De Muur was gevallen, er kwamen Oost-Europese renners deze kant op. Daar kwam je niet tussen.'
De verzoening met de amateurstatus komt als hij in 1993, rijdend voor Europolis, terugkeert in een koers waaraan hij vijf jaar geleden ook deelnam. 'Toen reden dezelfde Italianen die ik er eerst afreed, me ineens als een straaljager voorbij. Het epo-tijdperk.' In dat jaar boekt hij wel zijn eerste belangrijke zege: de Flèche du Sud. Er zou er nog één volgen. In 2013 won hij de Melaka's Governor's Cup.
Even dient het kantoor zich als voorland aan. Na zijn studie bedrijfseconomie is hij bij vastgoedonderneming Rodamco beland, op de accountantsafdeling. Budgettering, de jaarrekeningen. Hij krijgt het er Spaans benauwd. 's Middags moet hij steevast naar buiten, even ademhalen. Dat leidinggevenden zichzelf belonen met bonussen maakt de onvrede alleen maar groter. Als ook zijn relatie stukloopt, is het tijd voor wat anders. Het daarop volgende zwerversbestaan op de fiets duurt zeven jaar, van 2005 tot 2012. Hij zoekt naar wedstrijden in Azië, Afrika, Zuid-Amerika, Nieuw-Zeeland en meldt zich aan bij de organisatie. Dan belt hij renners. Een Duitser, een Zwitser, een Deen, enkele Nederlanders. Kom op jongens, we kunnen rijden. Eventueel prijzengeld vormt het salaris. Een kledingleverancier uit Hongkong, CCN, waarvan hij de directeur tijdens een koers in China had leren kennen, geeft wat financiële steun.
'Avonturiers waren we. Vrijbuiters die niet tegen het keurslijf van een ploeg kunnen, maar wel de instelling en de drive hebben er vol voor te gaan. Je moet ertegen kunnen dat niet alles perfect is geregeld.' Zo rijden ze een meerdaagse wedstrijd vanuit het midden van China naar Lhasa, Tibet, langs een traject van een nog aan te leggen spoorlijn, op hoogten variërend tussen de 3 en 5 kilometer.
'Honderden kilometers door het grote niets. Je begon nergens en je eindigde nergens. Ineens lag er een streep. Dan werd je naar een militaire basis vervoerd en sliep je in stapelbedden, met de kleren aan om warm te blijven. Eten was scheppen uit de pan: een beetje rijst, met stukken vlees van een jak.' De winnaar kwam uit zijn team, een Mongool. Vorige maand passeerde een bericht dat hij was omgekomen bij een auto-ongeluk.
In 2012, hij is dan 46, komt het alsnog toch tot een bestaan als volwaardig prof. Volgens internationale regels worden willekeurig samengestelde ploegen uitgebannen. Voortaan moeten teams een vaste kern hebben. Het besluit valt voortaan in Zuidoost-Azië te rijden, met overwegend renners uit landen uit de regio. Chang-Mai in het noorden van Thailand wordt zijn uitvalsbasis.
Meer dan ooit is Nederlof de spil van de ploeg. Manager, reisagent, ploegleider, wegkapitein en intussen verkoopt hij CCN-tenues. 'Ik had iets stáán, ineens.' Ze rijden overal. En niet zomaar wedstrijden: in Ijen, Oost-Java, beklimmen ze de vulkaan, 20 kilometer lang, alsmaar steiler, tot 25 procent. De eerste keer moet 90 procent van het peloton te voet omhoog. Op de vraag waarom hij toch telkens in de pedalen klikte, is volgens hem maar één antwoord mogelijk: passie. Dat zat niet in het zelf najagen van de zege. 'Zolang iemand van het team won, vond ik het best. Dat is altijd zo geweest. Misschien heb ik mezelf daarmee tekort gedaan. Maar zolang ik van waarde kon zijn voor de jongere renners had ik het naar mijn zin. Vertellen waar ze moeten rijden, dat ze bij de klim van voren moeten zitten, dat ze nooit meteen alles moeten geven als het bergop gaat.
Voelde hij zich op den duur niet de opa van het peloton? 'Niet echt. Mijn focus lag op mijn eigen ploegje. Dat was mijn kindje. Ik wilde die jongens een stapje verder brengen, naar een groter team. Daar haalde ik mijn bevrediging uit. En ik proefde respect. Ik probeerde altijd voorop in de strijd te gaan.'Hij trainde tot op het laatst wekelijks 20 tot 25 uur, er zat altijd wel een tocht van 200 kilometer tussen.
Na zijn vertrek is het team opgeheven. Zelf beraadt hij zich nog op een vervolg. Wat meer werk maken van de fietskleding, tochten in Thailand organiseren misschien. Vast staat dat hij de organisatie van de strandrace in Rockanje van zijn vader overneemt.
Wat hebben al die omzwervingen hem opgeleverd? 'Toen ik in september 2005 de deur van Rodamco dichtsloeg, vroeg iedereen: wat ga je doen? Je laat alles achter je! Welnu, ik heb 14 jaar in alle vrijheid mijn passie beleefd, gedaan wat ik wilde doen. Anderhalf jaar geleden heb ik mijn zusje verloren. Een half jaar na de diagnose dat ze kanker had, was ze er niet meer. Ze was kort daarvoor nog met haar gezin bij me in Thailand geweest, we hebben twee weken rondgereisd. Het was voor mij een bevestiging dat je je hartstocht achterna moet gaan. Deze periode pakt niemand me meer af.'
Hij stapte deze dagen nog geregeld op de fiets naar Westerschouwen met een groepje pensionado's. Een strak tempo onderhouden. Maar na de bocht even omkijken of iedereen kan aansluiten. Toch weer alles voor het team.
Cecchini Schreef:
-------------------------------------------------------
> Mis ik iets Ton ? Welke storende fout. Ik zit hier
> nu in complete en gekmakende verwarring.
wat natuurlijk ook de bedoeling was
gr
-------------------------------------------------------
> Mis ik iets Ton ? Welke storende fout. Ik zit hier
> nu in complete en gekmakende verwarring.
wat natuurlijk ook de bedoeling was
gr
ton duk Schreef:
-------------------------------------------------------
> wat natuurlijk ook de bedoeling was
Denk dat ik snap wat ton duk ermee bedoelt
-------------------------------------------------------
> wat natuurlijk ook de bedoeling was
Denk dat ik snap wat ton duk ermee bedoelt
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.