Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
106th Tour de France (2.UWT)Stage 3 » Binche › Épernay (215k)
Gepost door Cecchini
\\
Na twee dagen in Brussel en omstreken, trekt de Tourkaravaan maandag eindelijk naar het land waar het allemaal moet gebeuren: Frankrijk! De eerste etappe op Frans grondgebied belooft meteen bijzonder interessant te worden, gezien de bijzonder heuvelachtige finale. Wie kraait er victorie in champagnestad Épernay? WielerFlits blikt vooruit!
Parcours
In etappe drie is het tijd voor het peloton om België te verlaten en voorgoed over de Franse grens te trekken. De start ligt dan wel in Binche, de plek waar de hoofdzetel van Wanty is gelegen. Daarnaast kennen we Binche ook van de Mémorial Frank Vandenbroucke, waar Danny van Poppel vorig najaar de handen in de lucht mocht steken. Maar lang blijven de renners hier niet treuzelen, want al na amper tien kilometer bereiken we de grensovergang in het plaatsje Macquenoise, vlak voor Hirson.
Nu we in Frankrijk zijn, kan de Tour écht beginnen. Toch zijn de eerste 160 kilometer nagenoeg volledig vlak. Intussen passeert het peloton onder andere in Fourmies – gekend van de gelijknamige Grote Prijs – en Reims, waar André Greipel in 2014 nog de handen in de lucht mocht gooien.
Maar eens Reims gepasseerd, wordt het terrein plots een stuk heuvelachtiger. Maar liefst zeven klimmetjes, waarvan er vijf een categorie hebben gekregen, liggen op de renners te wachten. Te beginnen met de Côte de Nanteuil-la-Fôret (1,1 kilometer aan 6,8 procent), op een dikke dertig kilometer van de aankomst. Na een recuperatiestrook van een tiental kilometer volgen de drie lastigste hellingen van de dag – allen van derde categorie – zeer kort op elkaar.
We hebben het over de Côte d’Hautvillers (900 meter aan 10,5%), de Côte de Champillon (1,8 kilometer aan 6,6%) en de Côte de Mutigny (900 meter aan 12,2%). Leuk extraatje aan die laatste helling is dat de organisatie er 8, 5 en 2 bonificatieseconden weggeeft, wat het spektakel alleen maar ten goede komt. Wie vervolgens wil doorzetten richting de finish, moet nog 15 kilometer overbruggen.
Maar ook daar ligt met de Côte du Mont Bernon (1,1 kilometer aan 5,5 procent) nog een verraderlijk slot te wachten. Dit hellinkje krijgt in het routeboek dan wel geen categorie mee, toch kan een ultieme aanval hier beslissend zijn. De laatste vier kilometer gaan immers grotendeels in dalende lijn, op de laatste vijfhonderd meter aan 8 procent na. Voor de sprinters wordt het moeilijk om al dit klimwerk te overleven, maar waarom zouden Michael Matthews of Caleb Ewan dit niet aankunnen?
Finishplaats van dienst is Epernay, een dorpje in de champagnestreek. Echt een rijkgevulde geschiedenis met de Tour kent de hoofdstad van de champagne evenwel niet: alleen in 1963 mocht het met Eddy Pauwels een ritwinnaar kronen. Het was wel al meermaals startplaats van een etappe, waarvan de laatste keer in 2014. Toen ging Matteo Trentin in Nancy met de zegebloemen aan de haal.
Algemeen klassement na etappe 2 (TTT)
1 Mike Teunissen Team Jumbo-Visma 4:51:34
2 Wout van Aert Team Jumbo-Visma 0:10
3 Steven Kruijswijk Team Jumbo-Visma ,,
4 Tony Martin Team Jumbo-Visma ,,
5 George Bennett Team Jumbo-Visma ,,
6 Gianni Moscon Team INEOS 0:30
7 Egan Bernal Team INEOS ,,
8 Geraint Thomas Team INEOS ,,
9 Dylan van Baarle Team INEOS ,,
10 Elia Viviani Deceuninck - Quick Step 0:31
/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2019/07/web-0707spojumbovoorheteggiejpg.jpg)
Vergeten Nederlandse Tourrenners
Jo Vrancken (met dank aan Slogblog)
Geboortedatum: 20 november 1948
Jo Vrancken was een van die Limburgers uit de jaren zzestig en zeventig die na een mooie amateurcarrière volledig mislukte in de beroepscategorie. Net als zijn provinciegenoten Mathieu Pustjens, Wim Kelleners en Theo van der Leeuw.
Hij reed als amateur voor een ploeg die werd gesponsord door de roggenbroodfabriek Ovis. Ploegleider was Henk Steevens, het enige nog in leven zijnde lid van de succesvolle ploeg van Kees Pellenaars, die in 1953 het algemeen ploegenklassement won in de Tour de France.
Jo Vrancken won zowel in 1969 als in 1970 de Ster van Zwolle, de traditionele opening van het wielerseizoen in Nederland. Hij was een rappe en won in die jaren een hele rits criteriums. Voornamelijk in het Limburgse, maar ook over de grens in Duitsland en België.
In 1973 werd hij beroepsrenner bij de Canada Dry-ploeg van Ton Vissers. “Had ik dat maar niet gedaan”, vertelde hij me, want ik ben daar noch sportief, noch financieel iets mee opgeschoten. Bij de amateurs won ik regelmatig en verdiende ik meer dan als prof. Ik moest gelijk mee naar de Tour de France."
De Tour van dat jaar startte in Scheveningen. Dat was lang van tevoren beslist en niemand hield er rekening mee dat er dat jaar geen Nederlandse ploeg zou zijn om deel te nemen. De Tourorganisatie vroeg de KNWU nog eens goed te kijken of er geen ploeg zou zijn die aan de Tour zou kunnen deelnemen.
Toen viel de naam Canada Dry en die ploeg werd op het laatste moment ingeschreven voor deelname. Het was een armoedig gezelschap dat Ton Vissers er aan de start bracht. Vlak voordat de eerste renner van de karavaan vertrok voor de proloog, kreeg Vissers een voor hem vreselijke mededeling.
De vrouw van een zijn renners was in alle vroegte naar Scheveningen gereisd om haar man vlak voor de start te vertellen dat als hij niet direct zou zorgen voor drie weken huishoudgeld, hij na de Tour de deur op slot zou vinden en hij er niet meer in kwam.
De renners hadden nog het hele jaar geen gulden gezien en de andere renners van de Tourploeg sloten zich direct bij de toekomstige dakloze aan. Vissers probeerde de zaak te sussen, maar kwam er op de Scheveningse boulevard niet onderuit om tien cheques uit te schrijven, anders zou geen van zijn renners vertrekken.
Er won die dag wel een Nederlander, maar die heette Joop Zoetemelk en die was niet van Canada Dry. Wel van de ploeg van Vissers was Jan Krekels en die eindigde keurig als dertiende met tien seconden achterstand op Zoetemelk. Jo Vrancken eindigde als 116de met een achterstand van 53 seconden.
Al na een paar dagen kreeg de renner uit Linne het zwaar, hij slaagde er nog net in de Vogezen over te komen, maar op de achtste dag in de koninginnenrit was het afgelopen. Hij werd die dag met nog 25 anderen uit de strijd genomen omdat ze zich door een auto de Galibier op hadden laten slepen.
Een jaar later bestond de ploeg van Vissers niet meer. Een Limburgse oliehandelaar trok zich het lot van zijn provinciegenoten aan en formeerde een bescheiden profploeg met de naam Tim Oil.
In de kleuren van die ploeg behaalde Jo zijn enige profzege en wel de Ronde van Linne, in zijn eigen woonplaats. Ook Tim Oil stopte spoedig en toen kon Jo terecht bij een Belgische ploeg waarvan hij nooit een cent salaris heeft gezien.
Zo ging dat toen, renners werden door gladjakkers belazerd waar ze bij stonden. Voor Jo Vrancken hoefde het toen niet meer. Hij werd metselaar in de bouw, heeft dat jaren gedaan en is nu gepensioneerd
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 08/07/2019 09:21 door Cecchini.
Jo Vrancken (met dank aan Slogblog)
Geboortedatum: 20 november 1948
Jo Vrancken was een van die Limburgers uit de jaren zzestig en zeventig die na een mooie amateurcarrière volledig mislukte in de beroepscategorie. Net als zijn provinciegenoten Mathieu Pustjens, Wim Kelleners en Theo van der Leeuw.
Hij reed als amateur voor een ploeg die werd gesponsord door de roggenbroodfabriek Ovis. Ploegleider was Henk Steevens, het enige nog in leven zijnde lid van de succesvolle ploeg van Kees Pellenaars, die in 1953 het algemeen ploegenklassement won in de Tour de France.
Jo Vrancken won zowel in 1969 als in 1970 de Ster van Zwolle, de traditionele opening van het wielerseizoen in Nederland. Hij was een rappe en won in die jaren een hele rits criteriums. Voornamelijk in het Limburgse, maar ook over de grens in Duitsland en België.
In 1973 werd hij beroepsrenner bij de Canada Dry-ploeg van Ton Vissers. “Had ik dat maar niet gedaan”, vertelde hij me, want ik ben daar noch sportief, noch financieel iets mee opgeschoten. Bij de amateurs won ik regelmatig en verdiende ik meer dan als prof. Ik moest gelijk mee naar de Tour de France."
De Tour van dat jaar startte in Scheveningen. Dat was lang van tevoren beslist en niemand hield er rekening mee dat er dat jaar geen Nederlandse ploeg zou zijn om deel te nemen. De Tourorganisatie vroeg de KNWU nog eens goed te kijken of er geen ploeg zou zijn die aan de Tour zou kunnen deelnemen.
Toen viel de naam Canada Dry en die ploeg werd op het laatste moment ingeschreven voor deelname. Het was een armoedig gezelschap dat Ton Vissers er aan de start bracht. Vlak voordat de eerste renner van de karavaan vertrok voor de proloog, kreeg Vissers een voor hem vreselijke mededeling.
De vrouw van een zijn renners was in alle vroegte naar Scheveningen gereisd om haar man vlak voor de start te vertellen dat als hij niet direct zou zorgen voor drie weken huishoudgeld, hij na de Tour de deur op slot zou vinden en hij er niet meer in kwam.
De renners hadden nog het hele jaar geen gulden gezien en de andere renners van de Tourploeg sloten zich direct bij de toekomstige dakloze aan. Vissers probeerde de zaak te sussen, maar kwam er op de Scheveningse boulevard niet onderuit om tien cheques uit te schrijven, anders zou geen van zijn renners vertrekken.
Er won die dag wel een Nederlander, maar die heette Joop Zoetemelk en die was niet van Canada Dry. Wel van de ploeg van Vissers was Jan Krekels en die eindigde keurig als dertiende met tien seconden achterstand op Zoetemelk. Jo Vrancken eindigde als 116de met een achterstand van 53 seconden.
Al na een paar dagen kreeg de renner uit Linne het zwaar, hij slaagde er nog net in de Vogezen over te komen, maar op de achtste dag in de koninginnenrit was het afgelopen. Hij werd die dag met nog 25 anderen uit de strijd genomen omdat ze zich door een auto de Galibier op hadden laten slepen.
Een jaar later bestond de ploeg van Vissers niet meer. Een Limburgse oliehandelaar trok zich het lot van zijn provinciegenoten aan en formeerde een bescheiden profploeg met de naam Tim Oil.
In de kleuren van die ploeg behaalde Jo zijn enige profzege en wel de Ronde van Linne, in zijn eigen woonplaats. Ook Tim Oil stopte spoedig en toen kon Jo terecht bij een Belgische ploeg waarvan hij nooit een cent salaris heeft gezien.
Zo ging dat toen, renners werden door gladjakkers belazerd waar ze bij stonden. Voor Jo Vrancken hoefde het toen niet meer. Hij werd metselaar in de bouw, heeft dat jaren gedaan en is nu gepensioneerd
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 08/07/2019 09:21 door Cecchini.
Bij Mike Teunissen proef je de speelsheid van de oprukkende wolf
Door Peter Winnen
Als ik in Brussel op 200 meter van de finish op kop uitstuur met Dylan in mijn wiel, dan is de Tour eigenlijk al geslaagd.’ Dit zei Mike Teunissen tegen een verslaggever van De Limburger een week voor de tourstart. Donderdag werd het interview afgedrukt in de krant.
Zo ging het dus niet. De lead-out van Dylan Groenewegen zat opeens zonder de snelste man ter wereld in zijn wiel. Van uitsturen kwam weinig terecht. Het werd eerder insturen. De gevolgen zijn bekend.
Wát een zege! Sagan er met negen millimeter opgelegd – die keek opzij alsof er een fantoom naast hem opdook. En nog een paar topsprinters een minderwaardigheidscomplex bezorgd op de vals oplopende aankomst. Een geel truitje toe als strik om het pakket.
Sagan had minder verschrikt opzijgekeken als Groenewegen hem voorbij was geprikt.
Ik ben partijdig, behept met een lokaal chauvinisme. Mike is geboren in hetzelfde dorp als ik. Zijn vader was mijn buurjongen. De zege in Brussel vond ik niets minder dan een vorm van gerechtigheid. Mike is veel beter dan Sagan denkt. Mike is veel beter dan zijn ploegleiding denkt. Ja, Mike is veel beter dan de hele wereld denkt.
Hij keek zijn ogen uit toen hij in 2015 debuteerde bij de professionals bij renstal LottoNL-Jumbo. Het was de toegenaaide manier van koersen welke hem het meest verbaasde. Voor de meest onnozele koers legde de ploegleiding een strategie neer: voor elke pion een script. Hij vond het maar niks. Het leven als prof ging toch om macht, vrijheid, improvisatie en instinct?
Hij kreeg eens op zijn kop van de ploegleiding omdat hij te weinig eiwitten tot zich nam. 25 gram eiwitten per drie uur was verplicht tijdens het herstel. Mike scheidde de licht ironische quote af: ‘De moderne prof moet van kwark houden.’
Mike T. had toen al een heldere kop, en die is hij niet verloren. Aan het leven in de moderne wielrennerij heeft hij zich aangepast. In het interview met De Limburger presenteert hij zichzelf als gedweeë pion in een heiligmakende strategie: alles voor Dylan. Maar hier en daar proef je speelsheid van de oprukkende wolf.
Toen kwam de kans der kansen. Slapie Groenewegen out, Mike met vanzelfsprekende superbenen kon eindelijk doen waar hij ongehinderd door kwarkdiscipline en strategische planmatigheid goed in is: spelen.
De lead-out werd zijn eigen lead-out.
Mike T. is door het vliesje gebroken dat de superknecht van de vedette scheidt. Het is een beetje voorbarig om erover te beginnen, en helemaal niet in de sfeer van de Tour de France, maar voor de volgende Parijs-Roubaix staat hij in mijn prognostiek.
De bladeren moeten nog vallen, en de bladeren moeten nog botten. Zeker is dat in Brussel de schakelaar van zijn carrière is omgezet.
Door Peter Winnen
Als ik in Brussel op 200 meter van de finish op kop uitstuur met Dylan in mijn wiel, dan is de Tour eigenlijk al geslaagd.’ Dit zei Mike Teunissen tegen een verslaggever van De Limburger een week voor de tourstart. Donderdag werd het interview afgedrukt in de krant.
Zo ging het dus niet. De lead-out van Dylan Groenewegen zat opeens zonder de snelste man ter wereld in zijn wiel. Van uitsturen kwam weinig terecht. Het werd eerder insturen. De gevolgen zijn bekend.
Wát een zege! Sagan er met negen millimeter opgelegd – die keek opzij alsof er een fantoom naast hem opdook. En nog een paar topsprinters een minderwaardigheidscomplex bezorgd op de vals oplopende aankomst. Een geel truitje toe als strik om het pakket.
Sagan had minder verschrikt opzijgekeken als Groenewegen hem voorbij was geprikt.
Ik ben partijdig, behept met een lokaal chauvinisme. Mike is geboren in hetzelfde dorp als ik. Zijn vader was mijn buurjongen. De zege in Brussel vond ik niets minder dan een vorm van gerechtigheid. Mike is veel beter dan Sagan denkt. Mike is veel beter dan zijn ploegleiding denkt. Ja, Mike is veel beter dan de hele wereld denkt.
Hij keek zijn ogen uit toen hij in 2015 debuteerde bij de professionals bij renstal LottoNL-Jumbo. Het was de toegenaaide manier van koersen welke hem het meest verbaasde. Voor de meest onnozele koers legde de ploegleiding een strategie neer: voor elke pion een script. Hij vond het maar niks. Het leven als prof ging toch om macht, vrijheid, improvisatie en instinct?
Hij kreeg eens op zijn kop van de ploegleiding omdat hij te weinig eiwitten tot zich nam. 25 gram eiwitten per drie uur was verplicht tijdens het herstel. Mike scheidde de licht ironische quote af: ‘De moderne prof moet van kwark houden.’
Mike T. had toen al een heldere kop, en die is hij niet verloren. Aan het leven in de moderne wielrennerij heeft hij zich aangepast. In het interview met De Limburger presenteert hij zichzelf als gedweeë pion in een heiligmakende strategie: alles voor Dylan. Maar hier en daar proef je speelsheid van de oprukkende wolf.
Toen kwam de kans der kansen. Slapie Groenewegen out, Mike met vanzelfsprekende superbenen kon eindelijk doen waar hij ongehinderd door kwarkdiscipline en strategische planmatigheid goed in is: spelen.
De lead-out werd zijn eigen lead-out.
Mike T. is door het vliesje gebroken dat de superknecht van de vedette scheidt. Het is een beetje voorbarig om erover te beginnen, en helemaal niet in de sfeer van de Tour de France, maar voor de volgende Parijs-Roubaix staat hij in mijn prognostiek.
De bladeren moeten nog vallen, en de bladeren moeten nog botten. Zeker is dat in Brussel de schakelaar van zijn carrière is omgezet.
Mike Teunissen is de achttiende Nederlander in de gele trui. Eén van zijn voorgangers Rini Wagtmans vertelt over het korte succes waar ze al lang van nagenieten.
Rini Wagtmans (72) Renner van Molteni. Reed in 1971 één etappe in de gele trui
‘Het mooiste aan mijn gele trui vind ik de zak aan de voorkant. Rechtsvoor deed je het routeschema. Links zat het adres van het hotel, want in die tijd stonden er nog geen luxe vip-bussen op je te wachten. Achter, in de middelste zak, zat je bidon. Rechts: het voedsel, meestal gekookte kip en een krentenbol met suiker. En links wat fruit. Nooit anders. Je moest het zonder nadenken kunnen pakken.
‘Die gele trui heb ik niet veroverd, zeg ik altijd. Ik werd ermee geconfronteerd. Destijds reed ik in dienst van Eddy Merckx. Op dag 1 wonnen we de ploegentijdrit, waardoor Merckx het geel kreeg. Op dag 2 was de etappe in drie kleinere etappes geknipt. Deel 1 werd een massasprint, waarbij ik samen met Eddy in het peloton over de streep kwam. Omdat ik als twintigste eindigde en hij als 47ste, stond ik boven hem in het puntenklassement en had ik volgens de organisatie recht op de leiderstrui.
‘Merckx boos. Niet op mij, maar op de organisatie. Hij wilde die Tour van begin tot eind in het geel rijden, zo ambitieus was hij. Ik heb me in de tweede etappe meteen laten afzakken, want ik moest er niet aan denken om ’s avonds in het geel naast Merckx in het hotel te zitten. Hij was overigens niet haatdragend. Hij zei: geniet ervan Rini, dit is het mooiste wat er bestaat in het wielrennen. Ik heb er iets meer dan twee uur van mogen genieten. Daarna had Merckx hem weer terug.
‘Als 5-jarig jongetje uit Sint Willebrord was ik al gefascineerd door die trui toen Wim van Est, die bij ons in de buurt woonde, het geel won. Toen is de bacterie overgesprongen. Hoe noemen ze dat tegenwoordig ook alweer? Bucketlist, ja. Daar stond-ie op. Met het geel is iets verwezenlijkt waar ik mijn leven lang van heb gedroomd. Daarom praat ik er ook graag over. Ik wil de jeugd meegeven: durf te dromen.
‘Nog altijd komen alle Nederlandse geletruidragers elk jaar bijeen voor een reünie en een toertocht in Sint Willebrord. Ik voel me bevoorrecht dat ik daarbij hoor. We drinken wat, eten goed en vertellen sterke verhalen. Soms mag er een gast bij, zoals Peter Winnen, omdat hij ooit de witte trui won in de Tour. Maar het blijft het yellow jersey-gebeuren.
‘De gele trui van nu? Die vind ik afschuwelijk. Mag-ie alsjeblieft weer in de oorspronkelijke kleur? Hij is veel te fel, kanariegeel. De kleur geel uit de jaren vijftig, banaangeel, vond ik veel chiquer. En dan al die sponsornamen. Ik snap het wel, die bedrijven betalen veel geld en willen groot op dat shirt. Maar eigenlijk moet die zo klein mogelijk beletterd zijn. Net als vroeger: een kleine vermelding op de mouw en op de borst. Verder niets. In de trui die Mike Teunissen om kreeg, was een afbeelding van het Atomium verwerkt. Niet doen. De gele trui is heilig.’
Rini Wagtmans (72) Renner van Molteni. Reed in 1971 één etappe in de gele trui
‘Het mooiste aan mijn gele trui vind ik de zak aan de voorkant. Rechtsvoor deed je het routeschema. Links zat het adres van het hotel, want in die tijd stonden er nog geen luxe vip-bussen op je te wachten. Achter, in de middelste zak, zat je bidon. Rechts: het voedsel, meestal gekookte kip en een krentenbol met suiker. En links wat fruit. Nooit anders. Je moest het zonder nadenken kunnen pakken.
‘Die gele trui heb ik niet veroverd, zeg ik altijd. Ik werd ermee geconfronteerd. Destijds reed ik in dienst van Eddy Merckx. Op dag 1 wonnen we de ploegentijdrit, waardoor Merckx het geel kreeg. Op dag 2 was de etappe in drie kleinere etappes geknipt. Deel 1 werd een massasprint, waarbij ik samen met Eddy in het peloton over de streep kwam. Omdat ik als twintigste eindigde en hij als 47ste, stond ik boven hem in het puntenklassement en had ik volgens de organisatie recht op de leiderstrui.
‘Merckx boos. Niet op mij, maar op de organisatie. Hij wilde die Tour van begin tot eind in het geel rijden, zo ambitieus was hij. Ik heb me in de tweede etappe meteen laten afzakken, want ik moest er niet aan denken om ’s avonds in het geel naast Merckx in het hotel te zitten. Hij was overigens niet haatdragend. Hij zei: geniet ervan Rini, dit is het mooiste wat er bestaat in het wielrennen. Ik heb er iets meer dan twee uur van mogen genieten. Daarna had Merckx hem weer terug.
‘Als 5-jarig jongetje uit Sint Willebrord was ik al gefascineerd door die trui toen Wim van Est, die bij ons in de buurt woonde, het geel won. Toen is de bacterie overgesprongen. Hoe noemen ze dat tegenwoordig ook alweer? Bucketlist, ja. Daar stond-ie op. Met het geel is iets verwezenlijkt waar ik mijn leven lang van heb gedroomd. Daarom praat ik er ook graag over. Ik wil de jeugd meegeven: durf te dromen.
‘Nog altijd komen alle Nederlandse geletruidragers elk jaar bijeen voor een reünie en een toertocht in Sint Willebrord. Ik voel me bevoorrecht dat ik daarbij hoor. We drinken wat, eten goed en vertellen sterke verhalen. Soms mag er een gast bij, zoals Peter Winnen, omdat hij ooit de witte trui won in de Tour. Maar het blijft het yellow jersey-gebeuren.
‘De gele trui van nu? Die vind ik afschuwelijk. Mag-ie alsjeblieft weer in de oorspronkelijke kleur? Hij is veel te fel, kanariegeel. De kleur geel uit de jaren vijftig, banaangeel, vond ik veel chiquer. En dan al die sponsornamen. Ik snap het wel, die bedrijven betalen veel geld en willen groot op dat shirt. Maar eigenlijk moet die zo klein mogelijk beletterd zijn. Net als vroeger: een kleine vermelding op de mouw en op de borst. Verder niets. In de trui die Mike Teunissen om kreeg, was een afbeelding van het Atomium verwerkt. Niet doen. De gele trui is heilig.’
Wat een aardige foto. 
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.