Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
106th Tour de France (2.UWT)Stage 5 » Saint-Dié-des-Vosges › Colmar (175.5k)
Gepost door Cecchini
Start 13.15
Verwachte aankomsttijd 17.30
Algemeen Klassement na etappe 4
1 JULIAN ALAPHILIPPE 21 DECEUNINCK - QUICK - STEP 14h 41' 39'' - B : 15'' -
2 WOUT VAN AERT 88 TEAM JUMBO - VISMA 14h 41' 59'' + 00h 00' 20'' - -
3 STEVEN KRUIJSWIJK 81 TEAM JUMBO - VISMA 14h 42' 04'' + 00h 00' 25'' - -
4 GEORGE BENNETT 82 TEAM JUMBO - VISMA 14h 42' 04'' + 00h 00' 25'' - -
5 MICHAEL MATTHEWS 141 TEAM SUNWEB 14h 42' 19'' + 00h 00' 40'' B : 6'' -
6 EGAN BERNAL 2 TEAM INEOS 14h 42' 19'' + 00h 00' 40'' - -
7 GERAINT THOMAS 1 TEAM INEOS 14h 42' 24'' + 00h 00' 45'' - -
8 ENRIC MAS 25 DECEUNINCK - QUICK - STEP 14h 42' 25'' + 00h 00' 46'' - -
9 GREG VAN AVERMAET 111 CCC TEAM 14h 42' 30'' + 00h 00' 51'' - -
10 MICHAEL WOODS 98 EF EDUCATION FIRST 14h 42' 30'' + 00h 00' 51'' B : 2'' -
Vergeten Nederlandse Tourrenners.
De uitslag van de meest memorabele tijdrit allertijden, en wie staat er die historische dag zo maar bij de eerste 10, René Beuker. Slechts 1x keer haalde hij de finish in Parijs, en werd 135-ste in het Algemeen Klassement op ruim 2 uur en 40 minuten. Slechts 3 renners deden het nog slechter, maar niet de minste, Gert Jakobs, Carlo Bomans en Mathieu Hermans.
Uitslag Tijdrit - Champs Elyssees 1989
1 LeMond Greg ADR - Agrigel - Bottecchia 26:57
2 Marie Thierry Super U 0:33
3 Fignon Laurent Super U 0:58
4 Nijdam Jelle Superconfex - Yoko - Opel1:07
5 Yates Sean 7 Eleven - American Airlines 1:10
6 Mächler Erich Carrera Jeans - Vagabond ,,
7 Wechselberger Helmut Paternina - Marcos Equizabal 1:11
8 Mottet Charly RMO - Mavic - Liberia 1:16
9 Beuker René Paternina - Marcos Equizabal 1:19
10 Skibby Jesper TVM 1:22
Op Slogblog (wat levert die man die dit blog beheert, toch een heidens werk) las ik geboeid hoe René het ooit tot profwielrenner werd. Momenteel i René werkzaam in een fietswinkel. Zouden er tegenwoordig nog oud-voetballers zijn, die een sigarenkiosk runnen ?
Tijdens zijn jaren als amateur was René Beuker dik bevriend met zijn Zeeuwse collega Peter Hoondert. Ze zagen elkaar vooral bij de koers, maar woonden te ver uit elkaar om ook samen te trainen. Dus hadden ze regelmatig telefonisch contact. Omdat er in de jaren tachtig nog geen nummerherkenning bestond namen ze elkaar regelmatig telefonisch in de maling en als de een bij de ander een geslaagde practical joke had uitgehaald dan was de dader in de daaropvolgende dagen behoorlijk op zijn hoede om niet op zijn beurt in de maling te worden genomen. Zo nam René op een dag met enige argwaan de telefoon op en hoorde een stem die zei: Goedemiddag René, je spreekt met Roy Schuiten, ik ben bezig namens PDM een nieuwe profploeg te formeren en wil je gezien je recente resultaten een contract aanbieden.”
Jaja, dacht René en vond het direct een goede grap van Peter Hoondert die heel knap Schuiten nadeed. Hij zei dan ook: “Dat is mooi, maar ik ken helemaal geen Roy Schuiten. Wie ben je eigenlijk?” Waarop de tweevoudige wereldkampioen achtervolging omstandig ging uitleggen dat hij het wel degelijk was.
Pas toen voelde René nattigheid en besefte dat hij bezig was zijn eigen glazen in te gooien. Hij legde uit waarom hij dat antwoord had gegeven en tot zijn opluchting begreep Schuiten de situatie en kon hij kort daarop een contract tekenen bij een van de duurste ploegen in het toenmalige profpeloton.
René is helaas niet de beroemde prof geworden, waarvan hij wellicht had gedroomd. Het zat hem ook niet mee, want door het onverwachte telefoontje van Schuiten had hij geen idee wat hem bij de profs te wachten zou staan. Gewoon hard fietsen, maar dan met een salaris. Het viel bitter tegen. Hij begon zijn eerste seizoen met een val in de Ruta del Sol en de daar opgedane blessure verstoorde zijn verdere aanloop naar het seizoen. Zijn volgende koers was de Ronde van Spanje, toen nog in het voorjaar, waar hij moest knechten voor Pedro Delgado, die de gewoonte had om de hele dag achterin te hangen, waardoor René en andere ploeggenoten hem steeds weer naar voren moesten brengen.
Het werd een teleurstellend eerste profjaar en toen Schuiten aan het eind van het seizoen zijn congé kreeg, kwam Jan Gisbers en veranderde de cultuur. Er kwamen allerlei medische experimenten, waar René niet aan wilde meewerken. Daardoor kwam hij op een zijspoor en werd na zijn tweede jaar bij PDM zijn contract niet verlengd. Hij kwam in contact met Albert Stofberg, een Nederlandse trainer in Spaanse dienst die hem een contractje bezorgde bij de Spaanse ploeg Caja Rural.
Hij moest er de sprint aantrekken voor Mathieu Hermans. Dat was op zich niet erg, maar al gauw begon het gesodemieter over geld. Zijn salaris kwam óf veel te laat óf helemaal niet en René besloot te stoppen. Toen kreeg hij een aanbieding van een andere Spaanse ploeg en dat begon hoopvol. Alles leek er beter dan bij Caja Rural, maar na enkele maanden begon weer het gedonder om geld. Toen was zijn geduld op en terug in Nederland was René Beuker wielrenner af.
Hij had enkele banen, leerde zijn vrouw kennen, en kwam op een dag in contact met racespeciaalzaak Jan van Zuijlen in Vleuten. Daar werd hem een baan aangeboden en daar heeft hij nog geen moment spijt van gehad. René woont met vrouw en twee kinderen in de stad Utrecht, heeft het in alle opzichten naar zijn zin, en kijkt hij met gemengde gevoelens terug op zijn wielercarrière. Meestal in negetieve zin, maar ook aan zijn mooiste prestatie die toen iedereen is ontgaan.
Dat was in de Tour de France van 1989 die eindigde met een tijdrit naar de Champs Elysées. Iedereen weet nog direct dat dat de dag was van de grote strijd om de eindzege tussen Greg LeMond en Laurent Fignon. Een secondenspel om de eindwinst. Een regelrechte thriller. Het was zo spannend de strijd tussen die twee mannen, dat het in Nederland niemand is opgevallen dat de onbekende Nederlander René Beuker negende werd met slechts een minuut en negentien seconden achterstand op Greg LeMond, die die dag geschiedenis schreef.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 10/07/2019 00:15 door Cecchini.
De uitslag van de meest memorabele tijdrit allertijden, en wie staat er die historische dag zo maar bij de eerste 10, René Beuker. Slechts 1x keer haalde hij de finish in Parijs, en werd 135-ste in het Algemeen Klassement op ruim 2 uur en 40 minuten. Slechts 3 renners deden het nog slechter, maar niet de minste, Gert Jakobs, Carlo Bomans en Mathieu Hermans.
Uitslag Tijdrit - Champs Elyssees 1989
1 LeMond Greg ADR - Agrigel - Bottecchia 26:57
2 Marie Thierry Super U 0:33
3 Fignon Laurent Super U 0:58
4 Nijdam Jelle Superconfex - Yoko - Opel1:07
5 Yates Sean 7 Eleven - American Airlines 1:10
6 Mächler Erich Carrera Jeans - Vagabond ,,
7 Wechselberger Helmut Paternina - Marcos Equizabal 1:11
8 Mottet Charly RMO - Mavic - Liberia 1:16
9 Beuker René Paternina - Marcos Equizabal 1:19
10 Skibby Jesper TVM 1:22
Op Slogblog (wat levert die man die dit blog beheert, toch een heidens werk) las ik geboeid hoe René het ooit tot profwielrenner werd. Momenteel i René werkzaam in een fietswinkel. Zouden er tegenwoordig nog oud-voetballers zijn, die een sigarenkiosk runnen ?
Tijdens zijn jaren als amateur was René Beuker dik bevriend met zijn Zeeuwse collega Peter Hoondert. Ze zagen elkaar vooral bij de koers, maar woonden te ver uit elkaar om ook samen te trainen. Dus hadden ze regelmatig telefonisch contact. Omdat er in de jaren tachtig nog geen nummerherkenning bestond namen ze elkaar regelmatig telefonisch in de maling en als de een bij de ander een geslaagde practical joke had uitgehaald dan was de dader in de daaropvolgende dagen behoorlijk op zijn hoede om niet op zijn beurt in de maling te worden genomen. Zo nam René op een dag met enige argwaan de telefoon op en hoorde een stem die zei: Goedemiddag René, je spreekt met Roy Schuiten, ik ben bezig namens PDM een nieuwe profploeg te formeren en wil je gezien je recente resultaten een contract aanbieden.”
Jaja, dacht René en vond het direct een goede grap van Peter Hoondert die heel knap Schuiten nadeed. Hij zei dan ook: “Dat is mooi, maar ik ken helemaal geen Roy Schuiten. Wie ben je eigenlijk?” Waarop de tweevoudige wereldkampioen achtervolging omstandig ging uitleggen dat hij het wel degelijk was.
Pas toen voelde René nattigheid en besefte dat hij bezig was zijn eigen glazen in te gooien. Hij legde uit waarom hij dat antwoord had gegeven en tot zijn opluchting begreep Schuiten de situatie en kon hij kort daarop een contract tekenen bij een van de duurste ploegen in het toenmalige profpeloton.
René is helaas niet de beroemde prof geworden, waarvan hij wellicht had gedroomd. Het zat hem ook niet mee, want door het onverwachte telefoontje van Schuiten had hij geen idee wat hem bij de profs te wachten zou staan. Gewoon hard fietsen, maar dan met een salaris. Het viel bitter tegen. Hij begon zijn eerste seizoen met een val in de Ruta del Sol en de daar opgedane blessure verstoorde zijn verdere aanloop naar het seizoen. Zijn volgende koers was de Ronde van Spanje, toen nog in het voorjaar, waar hij moest knechten voor Pedro Delgado, die de gewoonte had om de hele dag achterin te hangen, waardoor René en andere ploeggenoten hem steeds weer naar voren moesten brengen.
Het werd een teleurstellend eerste profjaar en toen Schuiten aan het eind van het seizoen zijn congé kreeg, kwam Jan Gisbers en veranderde de cultuur. Er kwamen allerlei medische experimenten, waar René niet aan wilde meewerken. Daardoor kwam hij op een zijspoor en werd na zijn tweede jaar bij PDM zijn contract niet verlengd. Hij kwam in contact met Albert Stofberg, een Nederlandse trainer in Spaanse dienst die hem een contractje bezorgde bij de Spaanse ploeg Caja Rural.
Hij moest er de sprint aantrekken voor Mathieu Hermans. Dat was op zich niet erg, maar al gauw begon het gesodemieter over geld. Zijn salaris kwam óf veel te laat óf helemaal niet en René besloot te stoppen. Toen kreeg hij een aanbieding van een andere Spaanse ploeg en dat begon hoopvol. Alles leek er beter dan bij Caja Rural, maar na enkele maanden begon weer het gedonder om geld. Toen was zijn geduld op en terug in Nederland was René Beuker wielrenner af.
Hij had enkele banen, leerde zijn vrouw kennen, en kwam op een dag in contact met racespeciaalzaak Jan van Zuijlen in Vleuten. Daar werd hem een baan aangeboden en daar heeft hij nog geen moment spijt van gehad. René woont met vrouw en twee kinderen in de stad Utrecht, heeft het in alle opzichten naar zijn zin, en kijkt hij met gemengde gevoelens terug op zijn wielercarrière. Meestal in negetieve zin, maar ook aan zijn mooiste prestatie die toen iedereen is ontgaan.
Dat was in de Tour de France van 1989 die eindigde met een tijdrit naar de Champs Elysées. Iedereen weet nog direct dat dat de dag was van de grote strijd om de eindzege tussen Greg LeMond en Laurent Fignon. Een secondenspel om de eindwinst. Een regelrechte thriller. Het was zo spannend de strijd tussen die twee mannen, dat het in Nederland niemand is opgevallen dat de onbekende Nederlander René Beuker negende werd met slechts een minuut en negentien seconden achterstand op Greg LeMond, die die dag geschiedenis schreef.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 10/07/2019 00:15 door Cecchini.
Zo stiekem, dat ze hem uit de top 10-etalage hebben gezet
Het is dat ik mee doe met de afvalkoers; de anderen doen net of Kelderman niet bestaat. Misschien kan Dumoulin hem in zijn zak steken als hij naar Jumbo verkast. Niemand die het merkt.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 09/07/2019 21:27 door Eddy Veen.
Het is dat ik mee doe met de afvalkoers; de anderen doen net of Kelderman niet bestaat. Misschien kan Dumoulin hem in zijn zak steken als hij naar Jumbo verkast. Niemand die het merkt.1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 09/07/2019 21:27 door Eddy Veen.
Even Subculture weer tegen de haren instrijken
Thuis kijken hoe Alaphilippe naar beneden suist, is niet goed voor je hart
Door Peter Winnen
Wanneer Julian Alaphilippe een berg naar beneden suist, verwacht je elk moment de waarschuwing don’t try this at home onder in beeld. De dag van zijn coup daalde hij opnieuw met het elan van een afgeschoten straaljager − en het waren nog maar heuveltjes. Ik greep me vast aan de leuning van de bank: naar zoiets kijken is niet goed voor het hart. Toen het zittend dalen op de stang dalen in zwang raakte − vrij recent − waren er oud-professionals die waarschuwingen deden uitgaan naar de jeugd en anderen: vooral niet zelf hiermee experimenteren!
Ik zag dat Julian Alaphilippe de techniek aan het vervolmaken is. De ballen keurig aan weerszijden van de stang gedrapeerd bleef hij zelfs in de bochten in de kanonbalpositie. Sterker nog, daar in de Champagnestreek bleef hij gewoon laagvliegen op de snelheidsregelende bobbels in het asfalt voor het alledaagse verkeer. Hij kwam eventjes los van moeder aarde en het deed hem niks.
Als iemand hem een brandende hoepel had voorgehouden was hij er op zeer aerodynamische wijze doorheen gesprongen.
Hoe kleiner het frontaaloppervlak, hoe minder de luchtweerstand en hoe hoger de gratis snelheid. Ik denk overigens dat dalen nog profijtelijker kan. Met één been onder de stang door wordt het frontaaloppervlak weer een fractie kleiner. Laat Alaphilippe het niet horen.
Goed, ik greep me vast aan de leuning, maar tegelijkertijd zou ik graag een kijkje in zijn hoofd nemen; ik zou graag zijn hoofd willen zijn. Wat doet deze jongen met de angst? Is zijn ambitie groter dan de angst? Is er überhaupt wel angst? Misschien is hij zo zelfverzekerd dat er niets is om angstig voor te zijn. Misschien is hij gewoon knettergek. Misschien zegt een intuïtieve risicocalculatie hem dat een doodsmak voor angsthazen is. Misschien bezit hij vermogen om de angst tijdelijk te parkeren op het rangeerstation van het onbewuste. Dan wijkt hij weer in niets af van de gemiddelde prof.
Ik denk dat Alaphilippe een minzaam mens is die zich zonder zijn fiets geen raad zou weten. Wat zou hij moeten doen met een leven zonder passie en een overschot aan energie? Elk weekend naar een dancefestival om zich pillengestuurd naar de zonsopgang te laten voeren? Ja, hij is druk in het hoofd. En het kwam nog eens ter sprake op de Vlaamse televisie. In een vorige Tour was hij midden in de nacht op straat aangetroffen omdat hij weer eens niet kon slapen.
Hij klimt zoals hij daalt: op de limiet en liefst erover. Een puncheur. Een renner die door elke melkzuurbarrière heen trapt. Het jongetje dat zo druk is in zijn hoofd dat pijn, en wellicht ook angst, aangenaam verdoven.
Thuis kijken hoe Alaphilippe naar beneden suist, is niet goed voor je hart
Door Peter Winnen
Wanneer Julian Alaphilippe een berg naar beneden suist, verwacht je elk moment de waarschuwing don’t try this at home onder in beeld. De dag van zijn coup daalde hij opnieuw met het elan van een afgeschoten straaljager − en het waren nog maar heuveltjes. Ik greep me vast aan de leuning van de bank: naar zoiets kijken is niet goed voor het hart. Toen het zittend dalen op de stang dalen in zwang raakte − vrij recent − waren er oud-professionals die waarschuwingen deden uitgaan naar de jeugd en anderen: vooral niet zelf hiermee experimenteren!
Ik zag dat Julian Alaphilippe de techniek aan het vervolmaken is. De ballen keurig aan weerszijden van de stang gedrapeerd bleef hij zelfs in de bochten in de kanonbalpositie. Sterker nog, daar in de Champagnestreek bleef hij gewoon laagvliegen op de snelheidsregelende bobbels in het asfalt voor het alledaagse verkeer. Hij kwam eventjes los van moeder aarde en het deed hem niks.
Als iemand hem een brandende hoepel had voorgehouden was hij er op zeer aerodynamische wijze doorheen gesprongen.
Hoe kleiner het frontaaloppervlak, hoe minder de luchtweerstand en hoe hoger de gratis snelheid. Ik denk overigens dat dalen nog profijtelijker kan. Met één been onder de stang door wordt het frontaaloppervlak weer een fractie kleiner. Laat Alaphilippe het niet horen.
Goed, ik greep me vast aan de leuning, maar tegelijkertijd zou ik graag een kijkje in zijn hoofd nemen; ik zou graag zijn hoofd willen zijn. Wat doet deze jongen met de angst? Is zijn ambitie groter dan de angst? Is er überhaupt wel angst? Misschien is hij zo zelfverzekerd dat er niets is om angstig voor te zijn. Misschien is hij gewoon knettergek. Misschien zegt een intuïtieve risicocalculatie hem dat een doodsmak voor angsthazen is. Misschien bezit hij vermogen om de angst tijdelijk te parkeren op het rangeerstation van het onbewuste. Dan wijkt hij weer in niets af van de gemiddelde prof.
Ik denk dat Alaphilippe een minzaam mens is die zich zonder zijn fiets geen raad zou weten. Wat zou hij moeten doen met een leven zonder passie en een overschot aan energie? Elk weekend naar een dancefestival om zich pillengestuurd naar de zonsopgang te laten voeren? Ja, hij is druk in het hoofd. En het kwam nog eens ter sprake op de Vlaamse televisie. In een vorige Tour was hij midden in de nacht op straat aangetroffen omdat hij weer eens niet kon slapen.
Hij klimt zoals hij daalt: op de limiet en liefst erover. Een puncheur. Een renner die door elke melkzuurbarrière heen trapt. Het jongetje dat zo druk is in zijn hoofd dat pijn, en wellicht ook angst, aangenaam verdoven.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.