Leve Astana!

Leve Astana!

door Extrasport op mei 14, 2015 – 10:090 reacties


Eerder kroop Matthias Vangenechten al in het verwarde hoofd van de wielerliefhebber. Nu Astana met zeven renners in de top 33 van het algemeen klassement van de Giro staat, een rittenwedstrijd waarin ook nog 21 andere ploegen starten, is het tijd om het een en ander concreet te maken.

Je hebt mensen die deelnemen aan belspelletjes en je hebt de overtreffende trap genaamd wielerliefhebbers. Wezens die willen bedrogen worden en eens bedrogen daar verbolgen over zijn. Het kan altijd nog erger: wielerjournalisten, wielerfans met een microfoon in plaats van een handtekeningenboekje die met een uitgestreken gezicht zonder ook maar op één moment in de lach te schieten een demarrage van Fabio Aru kunnen duiden en uit de lucht vallen wanneer blijkt dat Aru niet echt dysenterie had.

Dat is het belangrijkste verschil met de modale wielerliefhebber die op een geloofwaardige manier wil bedrogen worden en bij wie op zulk moment alle ironiemeters tegelijk ontploffen, gewoon omdat Aru rijdt voor een Kazakse wielerploeg die pas enkele dagen voor de start van de Giro te horen kreeg haar licentie te behouden dankzij een dopingvrij 2015 en die deze Giro over waterdragers beschikt die beter klimmen dan de klassementsrenners van andere ploegen.

Mag ik zeggen dat Astana buiten de lijntjes kleurt? Nee, dat mag ik niet. Omdat het 2015 is, de recente geschiedenis van het wielrennen vrij duidelijk is wat betreft wielerploegen die alles en iedereen overklassen, het al van vorig jaar is geleden dat Astana en het opgedoekte opleidingsteam zijn getroffen door een resem positieve dopingtests, de opkomst van Fabio Aru doet denken aan die van illustere landgenoten in de jaren negentig, het al van 2012 geleden is dat Alexandre Vinokourov ervan beschuldigd is een koers te hebben gekocht, Gregory Henderson zijn tweets over Fabio Aru verwijderd heeft en de winst van Ilnur Zakarin in de Ronde van Romandië het bewijs is dat de dopingdetectiemethodes waterdicht zijn, kan je onmogelijk stellen dat Astana kampt met een dopingprobleem. (zonder een advocaat op je dak te krijgen of verweten te worden het wielrennen kapot te maken door over doping te schrijven)

Je hoeft geen starre scepticus of scherpe ziener te zijn om vast te stellen dat wielrennen in cirkels draait. Er breekt een dopingzaak uit, alles wordt beter, er gaan dingen veranderen zo belooft de UCI, er veranderen nauwelijks dingen, wielerjournalisten stellen op de rustdag aan de drager van de gele trui de vraag of hij doping gebruikt, wat hij niet doet, een Rus of een Italiaan van een kleiner team wordt betrapt op epo, die wordt hiervoor afgemaakt op Twitter want een geïsoleerd geval, de toprenners rijden even snel of sneller dan vroeger, er worden hier schijnverklaringen voor gezocht die zeven jaar later niet blijken te kloppen en opnieuw.

Nu kan dat tot cynisme leiden en bron zijn om de wielersport af te vallen en te gaan kijken naar sporten waar doping een even reëel probleem is of die in handen zijn van de gokmaffia, dat kan evengoed leiden tot oogklepdenken vaak gepaard gaand met een blind fanatisme of in het ergste geval tot pleidooien om doping vrij te geven. De geoefende wielerliefhebber beseft natuurlijk als geen ander dat doping maar op één manier de wielersport kan kapot maken en dat is net door het vrij te geven.

Maar nu is er ook nog een andere soort wielerliefhebber: die alles al wel gezien heeft, beseft dat de wielersport gedoemd is om zichzelf tot in den treure in eigen voet te schieten en weet dat het dopingprobleem een complexe mentaliteitskwestie is die zich niet laat oplossen door nog meer en nog vernuftigere dopingtests. En die dit alles met de nodige ironie kan vatten en relativeren. U kan ze heel gemakkelijk herkennen: als ze fietsen doen ze dat in shirt van Gewiss-Ballan, Davide Rebellin is de eerste naam die in hun Wielerpronoteam staat ongeacht hij start of niet en de hond van Alejandro Valverde is hun lievelingsobject van spot.

Zolang de wielerwereld niet bij machte is om een vuist te maken tegen Astana en staalharde bewijzen voor de wielerliefhebber ontbreken, zit er niets anders op dan gewoon met volle teugen te genieten van de Giro, de ondernemingszin van Astana te prijzen, te dwepen met de scherpte van Fabio Aru (ongelofelijk dat die nooit ziek wordt), het tactisch genie van Vinokourov te lauweren en straks zijn geweten te sussen door een cassante tweet de wereld in te sturen wanneer een onbeduidende renner van Nippo-Vini Fantini tegen de dopinglamp loopt en die zo in zijn eentje de hele wielersport verziekt. Het leven kan hard zijn.


© 2015 – Extrasport – Matthias Vangenechten



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 17/05/2015 21:33 door Massimo.

Wie ziet zijn punt? Vind ie het nou wel of niet tof?

Ikzelf geniet er met volle teugen van. Hup Astana en weg met de afwachtende kutkoers!

Hij is extreem cynisch.

Maar omdat ie er wel van geniet of enorm van baalt? Zettie de TV aan of juist uit? Ik heb een pesthekel aan een beetje hoogdravend meningloos cynisch doen.

is ook gewoon goed inkopen.
sky astana en quick step hebben alleenmaar subtoppers of hoger.
terwijl andere worldtour teams blij zijn met 3 a 4 subtoppers.

Alsof die ploegen enkel renners herbergen die minstens als subtopper kunnen worden omschreven.

Zijn gewoon kapitaalkrachtige teams, die naast know how (no pun intended) ook een goeie teamspirit hebben.

Voor de Giro heeft Astana nauwelijks iets gepresteerd, helemaal de renners die nu actief zijn in de Giro.... en nu ineens allemaal bij de eerste 33 in het klassement.

Renners die ineens wel koersen van +250 km goed aankunnen (Lars Boom?) De enigste die slecht rijdt is Lieuwe Westra, maar die is dit jaar al zovaak op zijn muil gegaan... dan is het wel logisch dat ie minder is. Benieuwd wat de Tour ploeg gaat brengen. Gaan we dan een Lars Boom zien die in het algemeen klassement ook bij de eerste 50 gaat eindigen in het eindklassement?

De enige Astana-renner die mij echt verbaast, is Cataldo. Verder begrijp ik niet zo goed waarom Aru zo nodig met zijn landgenoten uit de jaren '90 vergeleken moet worden: dat doen we met Quintana, Pinot en Majka toch ook niet? Sowieso loopt het hele Astana-plan voorlopig stuk op het onvermogen om Contador en Porte te breken, dus laten we niet doen alsof Aru iedereen even naar huis rijdt met splijtende demarrages.

[www.hpdetijd.nl]

Wielerliefde in tijden van Astana

Zondagmiddag, zo rond half vijf, begonnen de renners in de Giro d’Italia aan de laatste hellende stroken in de laatste etappe voor de rustdag. Op kop reed Tom-Jelte Slagter, een van de leukste dingen die ooit uit Slochteren zijn gekomen – en dan reken ik die miljoenen kubieke meters gas mee.
Tom-Jelte reed al een tijdje op kop, hij was er vroeg aan begonnen en de energievoorraad leek langzaam uitgeput te raken. Maar de voorsprong was geruststellend en de eerste achtervolgers, een ratjetoe aan middelmatige klimmers in topvorm en topklimmers in middelmatige vorm, waren de achtervolging beu, zo leek het.
En toen kwam Paolo Tiralongo (Astana).

Twee hevig rokende koekenbakkers
Paolo Tiralongo (Astana) is 73, hij rijdt sinds begin jaren zestig in het peloton. Toch begon hij pas in de herfst van zijn wielerleven te winnen: een Giro-etappe in 2011 en nog eentje in 2012. Daarna viel de bron droog. Voorgoed, zo leek het.
Dit voorjaar won Tiralongo (Astana) een zware etappe in de Ronde van Trentino en zondag bleek hij min of meer twee keer zo snel als Slagter. Hij jaste maar door, op de steilste delen van de klim, alsof hij niet een hele week op kop had moeten rijden voor het Astana-opperhoofd Aru (Astana), alsof er niet gereden was als krankzinnigen, alsof er geen oud-Girowinnaar was (Hesjedal) die niets anders hoefde te doen dan zijn aanval verijdelen, alsof hij niet bijna 38 was, alsof er de afgelopen vijftien jaar in het wielrennen gewoon helemaal niets veranderd was.
Tiralongo kwam bij Slagter, schudde hem af als een hond dat doet met een blaadje dat op zijn rug gedwarreld is en jakkerde voort naar de zege.
Achter Tiralongo (Astana) eindigde Kruijswijk, die met zo onvoorstelbaar veel durf en lust koerst dat je wel een zege voor hem zou willen kopen, of crowdfunden of Joost-mag-weten hoe dat tegenwoordig werkt, in het Nieuwe Wielrennen, als tweede. Niet veel later kwam een groepje met de vierde beste klimmers van het moment aan de streep: nadat Landa (Astana) de voorsprong van het groepje min of meer op eigen houtje naar een minuut had gereden, sprintten Contador, Porte en Aru (Astana) uit alle macht om, ja, om wat eigenlijk? Contador zette aan, Porte deed een halfzachte poging en toen kwam Aru, die met een paar rukken aan zijn stuur de anderen de andere twee uit zijn wiel trapte alsof het niet ging om twee van de beste ronderenners van hun generatie, maar om twee hevig rokende koekenbakkers met een zak aardappelen op de bagagedrager.

Op Twitter schreef ik: Ik vind alle renners die niet bij Astana rijden erg tegenvallen, een opmerking die nogal wat bijval kreeg. Gelukkig, dacht ik, ik ben niet de enige die zo naar de koers zit te kijken: als iemand die op z’n hoede is. Wie wil de toerist zijn die zich op de Ramblas afvraagt hoe die Roemenen dat toch doen, met die balletjes onder die hoedjes – liever zit je verderop op een terrasje minzaam te glimlachen om zoveel naïviteit.
Ironie is geen medicijn, maar als pijnstiller voldoet het over het algemeen prima.

Je kunt cynische grapjes over trainingsmethoden en verbeterd materiaal maken, zoals je ook kunt zeggen dat de wielerfan diep van binnen bedrogen wil worden, dat bedrog een onlosmakelijk (en, laten we wel wezen, hartstikke spannend) onderdeel van de sport is, dat sport per definitie oneerlijk is, dat dopinglijsten onvolledig en belachelijk zijn en dat sommige vormen van verboden medische begeleiding de gezondheid van de sporter waarborgen.
Je kunt ook je vingers in je oren doen en je iedere dag weer laten verbazen door zoveel verbijsterende koersontwikkelingen. Heb je een hoop lol van, maar aan ieders vermogen om zich ironisch te laten verbazen zit een grens en die grens heeft de Astana-ploeg (drie man bij de eerste vijf, zeven bij de eerste dertig van het klassement) in de eerste week van de Giro wat mij betreft ruimschoots overschreden.

Schitterende illusie
Ik vind niet dat alle sport eerlijk en schoon moet zijn – integendeel zelfs: ik ben erg voor slinksigheden en smerige trucs. Zolang de veiligheid en de gezondheid van renners niet buitensporig in het geding komt, hoef ik niet te weten wat er zich allemaal in de coulissen afspeelt, zolang het gebodene op de fiets de moeite waard is.
Koers is theater, entertainment, en de eerste week van de Giro was theater van het aller-, allerentertainendste niveau, al werd de boel allengs wel steeds een beetje ongeloofwaardiger, tot we zondag uiteindelijk naar een volstrekt absurdistische eenakter zaten te kijken, het soort toneel waar er ieder moment een koe uit de lucht kan vallen en waar sommige acteurs niet eens meer de moeite hebben genomen hun kostuums aan te trekken, omdat ‘het toch niet echt is’.
Wielrennen is een schitterende illusie, altijd, wat je ziet, is nooit wat er werkelijk gebeurt. Als het maar de schijn van echtheid bezit.
In die schijn kan ik nu even niet geloven. Toch jammer.

Ik vind deze column een stuk mooier dan die van Vangengneggen maar evengoed voorzien van een paar goed uitkomende veranderingen. Niettemnin geinig opgepend en tenminste van een echte mening voorzien.

Astana heeft gewoon een sterke ploeg:
Aru, Sanchez, Tiralongo hebben al top 10 gereden in grote rondes.
Cataldo 2x 12e in de Giro. Kangert top 20 in alle grote ronden (11e Vuelta en 14e Giro)
Landa en Rosa twee jonge sterke renners die nog wel top 10 in een grote ronde kunnen gaan rijden.
Zeits en Malacarne twee ervaren sterke knechten.
Het optreden tot nu toe is zeker geen 'bewijs' voor dopinggebruik.

Contador heeft met Kreuziger, Rogers en Basso natuurlijk ook een sterke, maar toch ook oude, en dus ervaren ploeg.
Paulinho en Tosatto, over oud gesproken. Alleen Juul-Jensen mag met zijn bijna 26 nog jong genoemd worden. Verder Rovny en Boaro.

Porte heeft op 7 deelnames, slechts 1x top 10 gereden in een grote ronde: 7e bij zijn debuut, toen ie via een ontsnapping tijd cadeau kreeg.
Nieve is 3x10e en 3x 12e geweest in grote rondes en König heeft beide gereden rondes top 10 gereden. Siustou werd 9e en 12e in de Giro en 16e in de Tour.
Verder wat ervaren en sterke knechten als Kiryienka en Eisel, jonge renners als Puccio en Henao en sprinter Viviani.

Astana heeft voor mij de sterkste ploeg. Tinkoff wordt met een banddikte geklopt.

Tuurlijk is het rijden van Astana opvallend. Maar vergelijkbare columns kun je schrijven over Sky, QS en Katusha en Ag2R. Of vinden we die wel geloofwaardig?

Knees en Hagen in 2012 die met zn tweeen het hele peloton koest hielden in de bergetappes vonden we wel normaal. Froome had een virus, Alaphilippe is de beste klimmer in Californie, Betancours heeft op zn minst een opvallende prestatiecurve, net zoals enkele van zijn ploegmaatjes. Niet zolang geleden waren Vandevelde en Wiggins en Hesjedal ineens bij de allerbeste klassementsrenners van de wereld bij "the clean team." VDB en Vanendert reden ook ooit op een ander niveau met ploegmaatje Gilbert, Kelderman reed als eerstejaars een wereldtijdrit in een loodzware Dauphine, Rogers de superprof had vlees gegeten in China terwijl elke wielrenner weet hoe risicovol dat is, en zijn maatjes Contador en Kreuziger en Basso waren ook onschuldig. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Die Belg slaat de spijker op zijn kop:

Je hoeft geen starre scepticus of scherpe ziener te zijn om vast te stellen dat wielrennen in cirkels draait. Er breekt een dopingzaak uit, alles wordt beter, er gaan dingen veranderen zo belooft de UCI, er veranderen nauwelijks dingen, wielerjournalisten stellen op de rustdag aan de drager van de gele trui de vraag of hij doping gebruikt, wat hij niet doet, een Rus of een Italiaan van een kleiner team wordt betrapt op epo, die wordt hiervoor afgemaakt op Twitter want een geïsoleerd geval, de toprenners rijden even snel of sneller dan vroeger, er worden hier schijnverklaringen voor gezocht die zeven jaar later niet blijken te kloppen en opnieuw.

Maar als iets van ver en onbekend komt doen we allemaal verbolgen, als iets vergelijkbaars onder onze neus gebeurd hoor ik er nooit iets over. Laat die Belg over QS schrijven als die graag wil insinueren.

Mee eens.

Maar maak van die banddikte maar een half wiel.
Contador zat wel vaak alleen in de finale.

Oh ja en wat Tiralongo betreft slaat die HP gast de plank wel echt helemaal mis. Slagter was 70 km alleen in de aanval geweest en mocht toen een retesteil klimmetje oprijden. En daar reed Tiralongo een minuutje dicht dus hij pakt. Waterdicht.

De Giro is nog niet afgelopen JW.

Ik had over de door mij ingeschatte teamsterkte (op papier zou je kunnen zeggen).

Maar ze gebruiken bij Astana blijkbaar niet genoeg, een ander rijdt immers nog harder en in het roze.

Yep

Ik denk dat je hetzelfde verhaal bij aanvang van de Giro had kunnen schrijven en dat niemand je erop zou hebben aangevallen.
Vergelijkingen die her en der worden gemaakt tussen Astana en Gewiss of US Postal vind ik ook te ver gaan..
Astana komt hier gewoon met een erg sterk team aan de start.
Als die renners als kopman in een ander team zouden rijden zouden ze ook vrij hoog kunnen staan zonder dat dit verdacht zou zijn.

Bovendien, na een week bikkelhard koersen zijn de verschillen in de top van het AK nog steeds vrij beperkt.

Ik hink zelf op 2 gedachtes. De manier waarop ploegen als Katusha, Astana, Sky e.a. in sommige koersen voor de dag komen kan verdacht gevonden worden gezien het verleden van onze sport. Aan de andere kant kan het theoretisch ook zo zijn dat de wereld is veranderd en dat kwaliteit erg is samengebald in enkele ploegen en er daarom dit soort koersen ontstaan.
Uiteindelijk denk ik dat beide waar zijn. Renners die uit het niets in een korte periode enorme progressie maken verdienen een vergrootglas, wanneer dan niets gevonden wordt rest ons slechts zwijgen tot het tegendeel bewezen is.

De UCI had Astana er al lang moeten uitgooien. Slappe hap. Is een duplicaat van Gewiss.

God is alweer lang geleden, een epdemie van struisvogels.

Daar ben ik het wel mee eens. Het rijden van Astana geeft natuurlijk wel reden tot fronsen. Wat me tegen begint te staan van het vaderlandse journaille is de hypocrisie. Als Vaughters bv Millar in zijn ploeg neemt is hij de messias die mensen een tweede kans geeft. Maar ondertussen heb ik al 10 keer in het AD moeten lezen dat het schandalig is dat LLSG is aangetrokken door Astana. Wmb de meest dubieuse figuur uit het hedendaagse wielrennen, een Canadees van Garmin zien veel mensen als een soort voorvechter tegen doping. Dat is toch gewoon propaganda? Omdat die toevallig voor de goede ploeg rijdt en ten westen van ons is geboren in plaats van ten oosten.

Edit: als het overigens zo is dat we massaal voor de gek gehouden worden door boeven ploegjes als Astana en qs en sky etc, is het dan niet opvallend dat John de sprinter en meest cleane renner van het peloton twee van de meest aansprekende koersen tot nu toe in dit jaar gewonnen heeft?



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/05/2015 10:45 door Rudy t..

De UCI is een duplicaat van Gewiss?

Logisch dat men kritisch blijft en de columns van Thijs zijn gewoon raak en tegen het zere been van veel van de hypocrieten in de wielersport. Dat zijn niet de journalisten. In welk normaal bedrijf neem je werknemers in dienst waarvan je wéét dat ze elders een "greep in de kas"hebben gedaan of gefraudeerd.
In het wielrennen gebeurt het gewoon nog steeds en het lijkt wel steeds meer.

Wat bezielt Lampre, Astana, Katjoesja, Tinkoff, en ook Vaughters, enz om die renners gewoon weer aan te nemen? En dan ook nog juichen als Ulissi wint en Kreuziger, Zakarin enz op kop rijden?

Sterk nummer van Kruijswijk: goede kans dat hij alsnog een etappe wint (als het deze niet alsnog wordt).

Wat is het toch erg als columnisten hun eigen frustraties afgeven en wij zijn dom en naief omdat we het wielrennen gewoon graag willen volgen en onze eigen conclusies proberen te trekken.

Contador zette aan, Porte deed een halfzachte poging en toen kwam Aru, die met een paar rukken aan zijn stuur de anderen de andere twee uit zijn wiel trapte alsof het niet ging om twee van de beste ronderenners van hun generatie, maar om twee hevig rokende koekenbakkers met een zak aardappelen op de bagagedrager

Deze zin zegt natuurlijk alles ,Het gaatje was welgeteld 1 seconde en ja Aru heeft de beste versnelling van de drie. Overdrijven is hun beste vak en niet schrijven. Bah.

En die hyperbool vergelijking op de Ramblas da's helemaal triest. Voel me dus wel aangesproken ,maar wat is dat voor hun.
Inderdaad Rudy T ,wat er op dit moment met Alaphilipe gebeurd bij ETQS uit het niets daar hoor je hem niet over.
Zoek het eerst maar een zelf dichter bij huis.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/05/2015 11:01 door Eazster.

Winnen is verdacht.

Helemaal mee eens dat we renners met een smetje mss wel gewoon niet meer in dienst moeten nemen. Maar als we verontwaardgd gaan doen over LLSG en niet over de hele Garmin club dan vind ik dat hypocriet. Van bv Erik Dekker weten we toch ook allemaal wel wat die gedaan heeft? Niet dat ik vind dat hij daardoor geen ploegleider mag zijn, maar wat is het verschil met LLSG?

Oh ja en over hypocrisie gesproken, Tiralongo vind je verdacht. Maar Kruijswijk rijdt in twee loodzware bergritten waarin Astana heerst eerst op zaterdag heel lang er alleen voor en daags erna wordt hij keurig tweede. Dat vind je alleen een sterk nummertje.

Eens dat het een sterk nummer was, maar leg me nu eens uit waarom het rijden van Tiralongo verdacht is en dat van Kruijswijk volgens jou niet?

Rudy t. Schreef:
-------------------------------------------------------
Laat die Belg over QS schrijven als die graag wil insinueren.

Dat deed 'die Belg' al eerder hoor, ook erg raak. Ik hou wel van zijn stijl, weer eens wat anders dan al dat 'gemening' van die Hollanders altijd

[www.extrasport.be]

o ja, het is hier te doen gebruikelijk dat verhalen worden gekopieerd en ingeplakt. dus bij deze! (NB: je mist hier wel de foto's en de links die in het originele stuk op Extrasport zijn opgenomen, het is me teveel werk die opnieuw in te voegen)


Patrick Lefevere en het grote vraagteken
door Extrasport op oktober 24, 2012 – 17:109 reacties
Een Belgische wielersport zonder Patrick Lefevere valt nauwelijks nog in te beelden. Jaar na jaar behaalt hij met een Belgische ploeg grootse successen. Vooral de kasseiklassiekers zijn het terrein van zijn ploeg. Het recente verleden heeft ons echter geleerd bij hegemonieën in het wielrennen vraagtekens te plaatsen.

Patrick Lefevere - © Wikimedia Commons
Patrick Lefevere werd in 1976 op 21-jarige leeftijd profwielrenner bij Ebo-Cinzia. Twee jaar later stapte hij over naar de ploeg Marc-Zeepcentrale. In die kleuren stopte hij het jaar nadien al vrij snel met professioneel wielrennen. Nochtans won Lefevre in 1978 Kuurne-Brussel-Kuurne en een rit in de Ronde van Spanje. De nog steeds jonge Lefevere werd in 1979 meteen ook ploegleider bij Marc-Zeepcentrale, maar die ploeg hield algauw op te bestaan. Nadien werd de West-Vlaming de sportieve tweede hand van Walter Godefroot bij Capri Sonne en Lotto. In 1992 werd hij vervolgens ploegleider bij GB-MG Maglificio, het fundament van de latere succesformatie Mapei. In 1995 smolten GB en Mapei samen. De succesploeg Mapei-GB was geboren.

In 1994 pleegden drie renners van het beruchte Gewiss-Ballan een coup in de Waalse Pijl. Op zo’n 70 kilometervan de finish demarreerden Moreno Argentin, Giorgio Furlan en Jevgeni Berzin en men zag ze niet meer terug. Een beetje gelijkaardig was de coup in Parijs-Roubaix van 1996 maar dan met drie renners van Mapei in de hoofdrol. Johan Museeuw, Gianluca Bortolami en Andrea Tafi denderden naar de piste in Roubaix. Het zouden er eigenlijk vier moeten geweest zijn, gezien Franco Ballerini op het beslissende moment in de wedstrijd driemaal lek reed in tien kilometer. Dit is waarschijnlijk het meest memorabele moment uit de jaren ’90 van de troepen van Lefevere. En zo boekte Mapei het ene succes na het andere in eendagswedstrijden en andere grote races. Een uitgebreider relaas over de successen van Mapei kon u hier al eens lezen.

Mapei
Patrick Lefevere maakte stilaan faam in het profpeloton. Mapei kreeg achtereenvolgens GB, Bricobi en Quickstep als co-sponsor. Grootse successen werden geboekt. In het rondewerk waren er Toni Rominger, Abraham Olano en Pavel Tonkov, allen klant bij Michele Ferrari. In het eendagswerk had je Museeuw, Ballerini en Tafi. Over Museeuw kent u het verhaal wel. Wespen, gesneden brood en recent ook zijn bekentenissen dat hij gedurende zijn hele carrière doping heeft gebruikt. En voor het lastige eendagswerk trok men in 1999 Michele Bartoli en Paolo Bettini aan. Ondanks de excessen op het gebied van doping in de jaren ’90 heeft men in tegenstelling tot bij ploegen als Telekom en Festina bij Mapei niet al te veel geleden onder verdachtmakingen of dopingzaken.

Wel was er in 1999 een dopingvondst bij Mapei waaraan verder weinig gevolg werd gegeven. Mapeirenners werden voor verhoor meegenomen tijdens de Driedaagse De Panne. Een soigneur van de ploeg, Tiziano Morassut, had naar ex-Mapeirenner Gianni Bugno een pakket amfetamines gestuurd. De hoeveelheid was dermate groot dat ze niet voor één persoon bedoeld kon zijn, aldus onderzoeker Frank Delbeke van het Gentse dopinglab. Toenmalig IOC-bestuurslid Jacques Rogge hekelde de lichtzinnigheid waarmee Mapei met de hele zaak omging. Ondanks het feit dat het hier ging om de meest succesvolle ploeg uit de jaren ’90 ging deze storm vrij snel voorbij. In november 1998 dan weer werd Mapei-ploegdokter Yvan Vanmol door het Italiaanse gerecht ervan beschuldigd gevaarlijke producten bij renners te hebben toegediend. Hij ontkende dit en hier is nooit verder vervolg aan gegeven.

In 2001 zei Patrick Lefevere Mapei adieu. Hij begon bij het Belgische Domo-Farm Frites met onder andere wereldkampioen Romans Vainsteins als blikvanger. Hij nam Johan Museeuw mee van bij Mapei en gaf Richard Virenque een tweede kans. Ondanks een te hoge hematocriet van Dave Bruylandts een jaar voordien (toen deze voor Farm Frites reed dat toen als hoofdsponsor in het peloton optrad) mocht die ook in de kleuren van Domo fietsen. Domo Farm-Frites was geen lang leven beschoren. Domo werd vanaf 2003 co-sponsor van Lotto en Lefevere trok met een groot deel van het team naar Quick-Step – Davitamon waar ook een deel van Mapei naar toe zou trekken. Mapei stopte in 2002 immers met sponsoren. De positieve plas van Stefano Garzelli in de Giro deed grote baas Squinzi ertoe beslissen om Mapei uit het peloton te trekken.
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 702x600px.

Patrick Lefevre in 1997 - © Wikimedia Commons
Verdachtmakingen
Patrick Lefevere was van 2003 tot en met 2011 manager van de wielerploeg Quick-Step waarbij Paolo Bettini en Tom Boonen de belangrijkste speerpunten waren. Ze werden samen driemaal wereldkampioen in de periode dat ze voor Quick-Step reden. Aan het eind van 2005 vertrokken Michael Rogers en Patrik Sinkewitz naar T-Mobile. Eerder werd er in 2005 bij Quickstepper Marc Lotz thuis epo aangetroffen. Hij zette hierna een punt achter zijn carrière. Sinkewitz werd in 2007 betrapt op doping. Hij verklaarde toen dat Patrick Lefevere zeker op de hoogte was van dopingpraktijken binnen Quickstep. Sinkewitz reed tussen 2001 en 2005 achtereenvolgens voor Mapei en Quick-Step. Hij zat dus sinds 2003 onder de hoede daar van Lefevere. Dergelijke aantijgingen van dopinggebruik hoorden we in 2009 weer van Patrik Sinkewitz. Hij verklaarde toen aan het WADA dat de ploegartsen van Quickstep tussen 2001 en 2005 hem inspoten met dopingproducten zoals groeihormoon, tetracosactide en epo. Sinkewitz noemde daar ploegdokter Manuel Rodriguez bij naam. Deze Rodriguez werkte voordien voor Mapei en ONCE en momenteel is hij aan de slag bij het Australische Orica-Greenedge. Ook spreekt hij van een geheim oefenkamp in mei2004 inAndalousië waar teamdokters hem een dopingplan gaven. Paolo Bettini zou volgens Sinkewitz hem dan weer van doping hebben voorzien.

Eerder dat jaar in 2007 kreeg Lefevere het even lastig toen Het Laatste Nieuws hem aanviel. Dit alles liep echter op een sisser af. Lefevere kreeg een schadevergoeding van de krant. De getuigen, waarvan de meesten anoniem, gaven de rechter een onbetrouwbare indruk. Zo werd er, net als Sinkewitz beweerde, gesproken over systematisch dopinggebruik. Ook spraken de getuigen over een samenwerking met de Italiaanse dopingartsen Ferrari en Cecchini. Van Michael Rogers is ondertussen geweten dat hij samenwerkte met Michele Ferrari. Ook Filippo Pozzato werkte tussen 2005 en 2009 samen met de Italiaanse dokter en werd daar onlangs drie maanden voor geschorst. In 2005 en 2006 reed Pozzato voor Quick-Step.

Niet veel voor dit artikel van Het Laatste Nieuws verklaarde Jean-Marie Dedecker in de media dat hij drie Belgische toprenners kende – zonder hen bij naam te noemen – die in Italië op dopingkuur gingen (kijkt u vanaf minuut twaalf). De link met Quick-Step, dat ook voor een groot deel verankerd was in Italië, was snel gemaakt. Het kostenplaatje van deze kuur zou volgens Dedecker 24.000 euro bedragen. Lefevere voelde zich in zijn wiek geschoten en spande Dedecker een proces aan. Dedecker verloor de zaak in beroep en moest één symbolische euro betalen.

Momenteel loopt er door de UCI een onderzoek naar de Spanjaard Carlos Barredo die tussen 2007 en 2010 voor Quick-Step reed. Ploegdokter Yvan Vanmol wist dat Barredo zijn hematocriet schommelde tussen 42 en 48 toen hij in dienst reed bij Quick-Step. Bij nader onderzoek vond hij daar niets verdachts aan en gaf hij een bewijs van goed gedrag mee aan Rabobank die aldus Vanmol bekend stonden voor een grondige screening van renners. Intussen is Barredo door de UCI wel verdacht van dopinggebruik. Rabobank leed hierdoor wederom imagoschade en is ondertussen ook geen sponsor meer van een wielerploeg. Cru gesteld kunnen we stellen dat Quick-Step hier net op tijd de hete aardappel heeft doorgeschoven naar Rabobank.

Goede screening
We bespraken hier het geval-Leipheimer al. Ondanks alle verdachtmakingen haalde Lefevere de Amerikaan binnen. Voor iemand als Lefevere, die al zo lang in het peloton zit, komt het niet geloofwaardig over de verhalen omtrent Leipheimer zijn langdurig dopinggebruik in het verleden niet te kennen. Hoewel wij niet naar radio peloton luisteren, hadden zelfs wij hier notie van. Bovendien was volgens Travis Tytgart, de CEO van het USADA, Lefevere al maanden geleden op de hoogte gesteld door een procureur van het USADA omtrent Leipheimers dopingverleden. Toch een iets officiëlere bron dan radio peloton. Het is ook niet de eerste keer dat dit gebeurt. Lefevere had nochtans moeten weten te moeten oppassen met ex-renners van Gerolsteiner. En daar moest hij niet voor in zijn langetermijngeheugen graven. Eind 2008 tekende de toen al niet onbesproken Stefan Schumacher een contract bij Quick-Step. Geen maand later werd bekend dat Schumacher positief testte op cera tijdens de Tour waarin hij verdacht sterk voor de pinnen kwam. Na vier positieve testen werd Schumacher nu toch geschorst (2005: betrapt op cathine maar Schumacher kreeg een voorschrift van zijn moeder; 2007: verdachte bloedwaarden door diarree-aanvallen; 2008: betrapt op amfetamines). Lefevere verklaarde koud gepakt te zijn ondanks de goede screening (sic!) van renners. De prestaties van Schumacher in de Tour deden menig wielervolger de wenkbrauwen fronsen. Lefevere nam toch het risico hem te contracteren.

Eind 2009 was het weer bijna raak. Het Quick-Step van Lefevere wilde Riccardo Ricco’ aantrekken om hem te laten starten in de Vuelta. De interesse was concreet. Ricco’ maakte net als Schumacher furore in de Tour van 2008 totdat hij daar tegen de dopinglamp liep. Deze deal ging niet door dankzij ploegdokter Yvan Vanmol die dat niet zo zag zitten. Hiervoor bedankte de sponsor hem achteraf uitvoerig. In februari 2010 belandde Ricco’ in het ziekenhuis na een mislukte bloedtransfusie. Het nieuwe wielrennen heeft ploegleiders nodig die al dan niet bewust dergelijke oogkleppen niet opzetten. Kwestie van het wielrennen weer een geloofwaardig karakter te geven. Maar zolang je successen behaalt, heb je vrienden. Zeker met de immens populaire Tom Boonen in de rangen. En volgend jaar nu ook Mark Cavendish. Het Belgische wielerpubliek heeft er weer een chouchou bij om te omarmen.
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 795x675px.

Stefan Schumacher in 2008 - © Wikimedia Commons
Controversiële ploegdokters
En ach, dan heb je nog José Ibarguren. De Spaanse wielerdokter zijn CV is indrukwekkend. En dat is in dit geval niet echt positief te noemen. Willy Voet zei dat Ibarguren, in 1998 en 1999 dokter bij Lotto-Mobistar, hem dopingproducten leverde. Ibarguren is één van de hoofdfiguren in de zaak rond Lampre waar hij tussen 2002 en 2004 ploegdokter was. U herinnert zich nog wel de zaak rond Lamprerenner Rumsas in de Tour van2002. In 2005 en 2006 was Ibarguren dat bij Euskaltel en de jaren nadien bij Saunier Duval waar in deze periode zowel Iban Mayo, Riccardo Ricco’ en Leonardo Piepoli positief testten op epo of cera. In 2010 en 2011 werkte hij voor OmegaPharma Lotto wat ons ook enig scepsis doet ontlokken. Sinds dit jaar werkt hij voor OmegaPharma-Quickstep. De hegemonie van deze formatie in de eendagswedstrijden was dit seizoen op zijn Mapeis. Sta ons toe hier ook onze vraagtekens bij te plaatsen.

Een andere eerder vernoemde ploegdokter die voor Lefevere werkt, is Yvan Vanmol. De Italiaanse arts Flavio Alessandri werkte met Vanmol korte tijd samen in 1993 bij GB-MG, de toenmalige ploeg ook van Patrick Lefevere. In 1994 al verklaarde deze Italiaan aan het CONI dat Vanmol zich met dopingpraktijken bezighield. De Pool Zenon Jaskula, de verrassende derde in het eindklassement van de Tour in 1993, reed in datzelfde jaar in dienst van GB. Hij zei in 2007 dat de Belgen en Italianen andere spuiten kregen dan de buitenlanders. Naar eigen zeggen kregen zij van Vanmol spuiten met epo en hijzelf niet. De Zwitser Rolf Järmann reed in 1994 voor GB. Hij deed in 2007 gelijkaardige verklaringen als Jaskula. Hij maakt gewag van een dopingsysteem binnen de ploeg waaraan Vanmol meewerkte. Een andere getuigenis ten nadele van Yvan Vanmol komt van ex-profrenner Pierre Herinne. Deze vertelde dat Vanmol renners in het begin van de jaren ’90 prepareerde met groeihormoon en anabolica en dat hijzelf in 1993 en 1994 een dopingkuur volgde bij de Belgische arts.

Momentum
Wanneer we dit alles oplijsten, moeten we ons de vraag stellen of de wielersport met deze mensen verder moet. Lefevere wordt het alleszins niet lastig gemaakt. Hoogstens wordt hij in een interview eens gekieteld maar algauw vraagt men weer zijn expertise over de gang van zaken in de wielersport. Want ja, Lefevere staat altijd klaar voor een straffe quote en wordt dan ook graag om een mening gevraagd. Des te langer er wordt gewacht met de bewijslast op tafel te gooien, des te harder de bom zal ontploffen. Wie aan Lefevere raakt, raakt ook aan het Belgische wielermarketingproduct bij uitstek, genaamd Tom Boonen. De media hebben Boonen nodig en dan kan er niet om Lefevere heen.

Een ploeg die geloofwaardig wil overkomen, gaat niet in zee met een Spaanse dokter die er alles aan doet om uit de schijnwerpers te blijven en wiens verleden allesbehalve fris is.

De roep om een schone wielersport klinkt steeds luider. Renners kunnen ingeval van een dopingvergrijp geschorst worden, ploegleiders en ploegmanagers niet hoewel die vaak minstens een even grote verantwoordelijkheid dragen. We hebben hier de meest succesvolle Belgische ploegmanager in de recente geschiedenis onder de loep genomen. Er wordt in de media hoofdzakelijk toegespitst op de zaak-Armstrong en sinds vorige week ook op Rabobank, die zich in de schijnwerpers hebben geplaatst door zich terug te trekken als sponsor. We mogen niet vergeten dat het niet enkel Armstrong en Rabobank is. Dit gaat veel breder. Zowat elke succesvolle ploeg heeft boter op zijn hoofd. We weten nu dat presteren in de jaren ’90 zonder doping niet ging. Die renners fietsen niet meer. Sommige ploegmanagers als de hier belichte Patrick Lefevere of ploegdokters als de hier vernoemde Yvan Vanmol maakten toen furore bij Mapei. Denken we maar aan Museeuw zijn talrijke klassieke successen waarvan hij recent opbiechtte dat hij ze niet zuiver behaalde. Of ook aan Oscar Camenzind die in ’98 plots wereldkampioen werd en in 2004 op EPO werd betrapt. Hebben zij tegen de mentaliteit van de jaren ’90 zomaar vaarwel kunnen zeggen? De recente geschiedenis en handelingen doen ons eerder met enig scepsis deze vraag beantwoorden. Een ploeg die geloofwaardig wil zijn, gaat niet in zee met een Spaanse dokter die er alles aan doet om uit de schijnwerpers te blijven en wiens verleden allesbehalve fris is.

Dit is het momentum dat moet aangegrepen worden om verder te kijken en de wielersport definitief een andere en vooral schone koers te doen varen. De hypocrisie en de omerta in de wielersport moeten doorbroken worden. Die wordt natuurlijk in stand gehouden doordat renners na hun carrière ploegleider worden of een andere functie in de wielersport bekleden. Het steeds zwijgen en te doen alsof je neus bloedt, is niet geloofwaardig. Zeker niet als je al sinds begin de jaren ’80 ploegleider en later ploegmanager in het profpeloton bent. En dan moeten we ons de vraag stellen of mensen als Patrick Lefevere in de wielersport, dat een nieuwe start wil nemen, thuishoren. Wij twijfelen hier fel aan. We hebben diezelfde vraag eerder al gesteld over Bjarne Riis en er zijn er nog voldoende die in hetzelfde schuitje zitten. Nu is er een draagkracht om grondig het roer om te gooien en een schone koers te varen. En we moeten daar, zoals we hierboven probeerden aan te tonen, ook in eigen land kijken. We mogen ons niet onaantastbaar wanen nu we dankzij de verbluffende prestaties van Tom Boonen en Philippe Gilbert de jongste jaren op een wielerwolk leven. De ooit zo onaantastbare Armstrong is ook aantastbaar gebleken. Sprookjes zijn in wielrennen immers al te vaak onwaar gebleken…

© 2012 – Extrasport – Matthias Vangenechten

Vond Tiralongo op zich niet heel bijzonder. Hij reed iets van 40 seconden weg op die helling bij een groepje met redelijke maar niet bijzondere (of te dikke/uitgerangeerde) klimmers. Dat kan best als je een goede dag hebt. Het opvallende is meer dat de Astana's collectief alleen maar goede dagen hebben.

Als ze in de derde week stuk voor stuk door de mand vallen, hoor je mijn nergens meer over.

Vangenechten blijkt vrijwel dagelijks over Astana te schrijven. Dit is er wel weer eentje om (hoe triest de situatie *misschien* ook is) van over de grond te rollen:

Helaas te ongeloofwaardig voor fictie
door Extrasport op mei 18, 2015 – 08:350 reacties
Matthias Vangenechten offerde naar eigen zeggen zijn sociaal leven op om afgelopen week geen seconde van de Giro d’Italia te missen. Een impressie van wat hem bijbleef.

Hoofdpersonage in een toekomstige niet verschenen roman – © Wikimedia Commons
Terwijl medereizigers om de tijd te doden apetrots een selfie maken van zichzelf met de sudoku in de Metro die al ingevuld blijkt te zijn, schrijf ik verhaallijnen neer van toekomstige nooit verschenen romans. Mijn grootste hobby na een doorsnee bewonderaar zijn van Tom Boonen. Dat houdt niet meer in dan op de eerste rij zitten wanneer er een extra journaal, dat een extra journaal over een aardbeving in een of ander Aziatisch gehucht waar ik nooit kom onderbreekt, en een livestream gewijd zijn aan Boonens verkenning van een koers die hij nooit zal rijden.

Het neerschrijven van verhaallijnen en die daarna niet in een boek gieten is een praktijk die nog veel te weinig wordt toegepast binnen de Nederlandse Letteren. Hopelijk leest Marnix Peeters Extrasport. Dat blijkt alvast niet uit zijn romans, waarin Fabio Aru op geen enkel moment voorkomt, laat staan een hoofdpersonage is. Als het een troost mag wezen is er voor Aru wel zijdelings een rol weggelegd in één van mijn toekomstige nooit verschenen romans getiteld De man die dysenterie weer hip maakte.

Deel 1
Binnen het genre van de toekomstige nooit verschenen romans kondigt het zich als een ware bestseller aan. Een renner van het opleidingsteam van Astana is amper 19 wanneer hij sterft aan een herseninfarct op hoogtestage in Ecuador, een bestemming die erg in trek is om de overvloed aan verse koolhydraatrijke bananen. Een op het eerste zicht noodlottige dood die zich in de marge van het wielerbestaan afspeelt en dan ook al snel vergeten wordt. Maar in datzelfde wielerseizoen nog van context wordt voorzien wanneer drie ploegmaats worden betrapt op anabole steroïden.

Met grote broer Astana gaat het niet veel beter, dat staat halfweg het jaar op een voorlaatste plaats in de ploegenranking van de WorldTour. Ploegmanager Alexandre Vinokourov is een man van daden en weinig woorden. Hij staat niet meteen bekend als een romanticus die zeemzoete brieven schrijft en er veel pennenvrienden op nahoudt. Schrijven is bij hem een uiting van frustratie en onmacht. Hij stuurt de ene kwade brief na de andere naar Nibali en zijn ploeggenoten. De tijden van excuses zijn voorbij, er moet koste wat het kost gewonnen worden.

Zieke renners die niet willen koersen zijn doetjes die geen profcontract waard zijn en renners met een schouder uit de kom zouden de fiets opgeduwd worden, als dat niet lukt vernederd. Het onder druk zetten en afdreigen werkt. Doe het met Sagan en hij wint de Tour of California, voor de nieuwste sensatie Julian Alaphilippe die gelukkig een Fransman is en voor een Belgische ploeg rijdt met een bijna onbesproken Spaanse teamarts.

De ogen van Lieuwe Westra liegen niet wanneer hij op hoogtestage renners zienderogen beter ziet worden. In de Tour is van een verdeeldheid binnen Astana geen sprake meer. De voor het rest van het jaar compleet onzichtbare Maxim Iglinsky onttroonde in 2012 nog een zegezekere Nibali in Luik-Bastenaken-Luik. Nu is hij één van zijn trouwste luitenants. Op kasseien, tegen de klok of bergop: het maakt geen verschil. Vincenzo Nibali heerst, geruggensteund door een ploeg die tot voor de Tour uit meer kampen dan renners bestond.

Vinokourov kan weer zijn mondhoeken in een plooi leggen waaruit kan opgemaakt worden dat hij niet heel nukkig of ongelukkig is. Niet voor lang, want Valentin Iglinsky wordt niet veel later betrapt op epo, hij handelde zoals dat betaamt op eigen houtje. Kort daarop blijkt ook zijn broer Maxim geheel op eigen initiatief epo te hebben genomen. Nog gezwegen van de epidemie genaamd anabole steroïden die heerst bij het opleidingsteam van Astana. Een van de drie aldaar betrapte renners Ilya Davidenok rijdt in het najaar wedstrijden voor het grote Astana als stagiair. Het Continental Team Astana heeft zoals de naam al doet vermoeden niets te maken heeft met het WorldTourteam Astana, maar wordt wel opgedoekt op bevel van Vinokourov. Toch weet de ontslagen ploegmanager van Astana’s opleidingsteam Dmitriy Sedoun enkele maanden later bij Astana op te duiken als ploegleider.

Vinokourov voelt zich bedrogen. Bij het uitspreken van die zin wordt hij onherroepelijk geconfronteerd met zijn verleden. De in Parijs-Nice gekochte zege onder het voorwendsel zo zijn vriend Kivilev te eren, het gebruik van bloeddoping, zijn samenwerking met Michele Ferrari en zijn persoonlijke kapitaalinjecties in Kolobnev en Uran. Zelfs de UCI slaat aan het twijfelen. Het toekennen van een WorldTourlicentie wordt uitgesteld. Dan weer ingetrokken, herzien, uitgesteld. Een cyclus die zich ettelijke keren voltrekt. Om alle geruchten de kop in te drukken gaat Nibali samenwerken met de voormalige arts van Marco Pantani en trekt Astana Luis Leon Sanchez aan, die bij Belkin nog moest opstappen vanwege zijn betrokkenheid in de zaak-Fuentes en zijn connecties met Michele Ferrari. In een dossier met betrekking tot die laatste komt Astana nog een keer in vieze papieren, maar voor Astana is dit de naam klip niet waardig.

Intussen laten renners als Tony Martin en Marcel Kittel verstaan dat Astana geen plaats meer heeft in het peloton. ‘Achter elk succes van de Kazakse ploeg zal een dik vraagteken blinken.’ Wanneer er aan weerszijden van de weg over de lengte van 180 kilometer sluipschutters liggen, kruipen renners nog zonder morren op hun fiets. Hoogstens zal er eentje zeuren over een rotonde die eerder ovaal dan rond was, waarna die al snel zal teruggefloten worden, al dan niet afgedreigd met een rechtszaak. Grote kans ook dat hij volgend seizoen voor een schlemiel Deens continentaal team rijdt of Amore & Vita, waar alles vergeven wordt. Een deel van het anders zo zwijg- en volgzame volkje genaamd wielrenners blijkt het nu toch nodig te vinden zijn stem te laten horen.

Deel 2
Na de zaak-Armstrong die nog vers in het geheugen ligt, werden er dure eden gezworen: alles zou veranderen, er zou korter op de bal gespeeld worden, een tijd van openheid was aangebroken, het nieuwe wielrennen zag het levenslicht. Nu kan de auteur van een toekomstige nooit verschenen roman met deze tijdscontext rekening houden. De kans dat er in deel 2 van deze toekomstige nooit verschenen roman door renners in shirt van Astana gefietst wordt is dan erg klein. Een zekere schijn van authenticiteit is niet alleen in wielrennen en sport een prettig gegeven, maar ook bij het lezen van romans of het bekijken van theateropvoeringen.

Aangezien het hoofdpersonage Fabio Aru anders nooit op de voorgrond van mijn toekomstige nooit verschenen roman zou treden, krijgt Astana na wat diplomatiek getouwtrek en politieke spelletjes toch een WorldTourlicentie en mag het in de Giro starten. Weinig geloofwaardig natuurlijk, maar dat is nu net het verschil met een echte romanschrijver, die er met een handig kneepje zou voor zorgen dat Fabio Aru zonder te moeten fietsen toch op bevattelijke manier een hoofdrol kan spelen. Door bijvoorbeeld een 18de-eeuwse ziekte op te lopen, in het ziekenhuis op dezelfde kamer te belanden als een koortsige Riccardo Ricco waarbij het verplegend personeel de twee met elkaar verwart waarbij Aru de behandeling van Ricco krijgt en Ricco die van Aru, waardoor die laatste verandert in een vierkoppige draak met als hobby’s Scrabble, vissen en tuinieren en Ricco getransformeerd wordt in een vliegende ringstaartmaki.

Maar goed, de auteur van de toekomstige nooit verschenen roman heeft zoveel verbeelding niet en gaat verder op het ingeslagen pad. In plaats van te kiezen voor een uitgesponnen verhaal met mooie metaforen en een doordachte zinsopbouw en door inhoudelijk een zekere soberheid aan de dag te leggen teneinde de plotwending dat Astana toch een licentie krijgt niet te kolderesk te laten overkomen, blinkt hij uit in infantiel gedrag achter zijn schrijftafel en denkt hij een hoop onervarenheid te kunnen compenseren met een verhaallijn die leest als een opeenvolging van overdreven absurditeiten.

Fabio Aru start in de Giro als één van de favorieten ondanks een grondig verstoorde voorbereiding, maar wonderwel is hij net op tijd gezond. Hij kampt met dysenterie twee weken voor de start van de Giro, moet noodgedwongen afzeggen voor de Ronde van Trentino, verliest vijf kilogram, wat in twijfel wordt getrokken door collega Greg Henderson tegen wie Aru juridische stappen dreigt te ondernemen, maar in al zijn clementie dat nooit zal doen. Vele waarnemers hebben hun twijfels bij de vorm van Aru. Zou hij hersteld zijn van zijn ziekte? Ze zijn zeker: Aru zou pas op zijn sterkst zijn in de derde week en zou na de eerste week al blij mogen zijn in ongeveer dezelfde tijd te staan als grote rivalen Porte, Contador en Uran.

Hier kan de auteur van de toekomstige nooit verschenen roman nog enigszins corrigeren. Of hij laat Astana een anonieme Giro rijden, ze winnen als soort van wraak een overgangsetappe en Aru is nog niet volledig hersteld van zijn kwaaltjes of de auteur laat zich inspireren door het wielrennen dat hij in zijn prille en iets minder prille jeugd zag. Hij kiest voor de tweede optie. Hoewel Aru niet kan rekenen op de diensten van Nibali, Fugslang, Scarponi, Westra, Taaramäe en Grivko, bestaat de top van het klassement uit renners van Astana en renners die niet rijden voor Astana: na één week staat hun zesde renner op de 27ste plaats.

Een helse eerste week. Elk hellend stuk asfalt op eender welk deel van het parcours kan voor Astana aanleiding zijn om de boel uiteen te rijten. Oudgedienden Tom Boonen en Michael Rogers noemen het de zwaarste eerste week ooit die ze hebben gereden in een grote ronde. Wielercommentatoren nemen de woorden onwaarschijnlijk, zelden gezien en niet te geloven in de mond. Van berekend koersen is er geen sprake. Het duurt niet lang vooraleer de benen van het gros van het peloton al in een kramp schieten wanneer ze een renner in shirt van Astana naast zich zien glijden.

De lezer van deze toekomstige nooit verschenen roman wordt helemaal weggeblazen door de overmacht van Astana op papier. De manier waarop de wielersport in zijn hemd wordt gezet, verontwaardigt de lezer niet alleen, het maakt hem zo razend dat hij het boek tegen de muur gooit en uit pure ellende toch weer verder begint te lezen. Hij vergeet haast even dat het niet echt is wat hij leest en zijn verontwaardiging dreigt selectief te worden daar hij niet meer de tijd neemt te twijfelen aan Contador, het Team Sky van Richie Porte en de klimkunsten van voormalig Ferrari-klant Giovanni Visconti, die hiervoor drie maanden werd geschorst: in oktober, november en december. Zelfs de ogen van Damiano Cunego dreigen weer te fonkelen.

En toch is Aru niet helemaal tevreden. Paolo Tiralongo (niet heel veel generaties jonger dan Davide Rebellin) mag dan wel als oudste renner ooit een rit winnen in de Giro, maar terwijl Aru slag om slinger demarreert blijken behalve vier of vijf teamgenoten ook Porte en Contador telkens te kunnen volgen. Hij denkt er het zijne van, maar in tegenstelling tot andere renners zwijgt Aru tenminste als hij iets niet kan bewijzen. De schouder uit de kom bij Contador, het vliegdekschip waarin Porte de momenten dat hij niet fietst doorbrengt: op de eerste rustdag belt Aru zijn Nederlandse opdrachtgever op voor advies. Die is niet helemaal tevreden over het weinig actieve koersgedrag van Aru en Astana. De overmacht van Astana is nog niet visibel genoeg. Waarom geen massasprint winnen met Tiralongo? Of een tijdrit van 60 kilometer met Landa?

De Nederlandse opdrachtgever krijgt zijn zin: elke keer Astana het peloton doet uiteenspatten als het wat bergop gaat, worden de woorden van Cookson nog wat holler, wordt hij belachelijk gemaakt en vernederd en blijkt de belangrijkste taak van de UCI het verdoezelen van haar eigen onmacht te zijn. Een ploeg die nooit een licentie had mogen krijgen, rijdt sinds de bemachtiging ervan de Giro op een hoopje. De individuele tijdrit van 60 kilometer wordt gewonnen door Cataldo voor Kangert en Aru. Landa wordt pas zevende. De dag nadien breekt Porte. In de slotweek buigt Contador. Aru is de grote triomfator. De Nederlandse opdrachtgever kan weer lachen, maar dit moet slechts een voorsmaakje zijn voor de Tour.

Epiloog
De roman zou een open einde kennen waarin de lezer in het ongewisse wordt gelaten of Rein Taaramäe de Tour wint en de suggestie wordt gewekt dat de Nederlandse opdrachtgever de macht bij de UCI grijpt. Helaas te ongeloofwaardig voor fictie.

© 2015 – Extrasport – Matthias Vangenechten

In de financiële wereld is het niet ongebruikelijk om mensen, die hun klanten elders hebben belazerd, gewoon aan te nemen voor een vorstelijk salaris. Voorbeeldje: mijn huidige klant heeft twee jaar geleden een directeur aangenomen, die op dat moment al concreet werd verdacht van financiële fraude. Inmiddels zit hij in de gevangenis en is hij alleen maar ontslagen vanwege zijn veroordeling...

Ah dan neem ik mijn woorden terug over hypocrisie vwb deze beste man... Hij is dus wel degelijk consequent.

De malafide werelden waarin jij toch allemaal verkeert...

Ahjah, Taramae, samen met Kangert straks mooi de Estse eer hooghoudend in de tour. Echt 2 x over het-theewater renners, dat wordt smullen.

Wat een gewauwel van die columnisten. Ik zou ze bijna beschuldigen van Oostblokfobie, maar ik heb geen concrete bewijzen, dus houd ik het er maar op dat deze verhalen mijn wenkbrauwen doen fronsen.

Hear, hear.

Kritisch volgen is prima, maar die columnisten lijken soms net zulke samenzwerings-aluhoedjes als waar bepaalde Oost Europese despoten hun steun in het westen bij zoeken.

Zonder vinger te willen wijzen, ik vind de 'kijk ze eens allemaal xenofoob zijn' reacties tamelijk aanmatigend. Persoonlijk heb ik bijvoorbeeld niets tegen Oostblokkers, en roep ik al tijden dat Vaughters en zijn homies hypocriete lullo's zijn op dopinggebied. Bij Astana doen ze opvallende dingen, dat mag ik graag zeggen zonder daardoor uitgemaakt te worden voor discriminateur.

Behalve het Astana-collectief, waar overigens verdomme vijf Italianen, en Spanjaard en een Bask in rijden - so much voor oostblokkers, Kazachstan is ook niet bepaald mainstream oostblok by the way - is de enige renner uit Oost-Europa waar ik openlijk sceptisch over ben Zakarin. Als ik een gewezen kinderdopeur die plots de wereldtop vernedert al niet meer mag verdenken, zijn we wel heel erg anti-sceptisch.

Edit: typo's



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/05/2015 16:23 door Walnoot.

Jij bent toch geen columnist met "ik mag ze niet specifiek beschuldigen, maar doe dat tussen de regels door toch" attitude?

Dat hoop ik niet. Ik probeer weinig te beschuldigen, maar ik ben wel sceptisch over de prestaties van Astana. En dan kom je al snel in de buurt van een specifieke preparatie (al dan niet volgens de regels).

Maar de 'je hebt geen grond om op te staan dus je mag geen vragen stellen'-reflex is net zo kwalijk als die onzin die de lead-out van Greipel uitsloeg in mijn ogen. Daar ageer ik tegen, zoals gezegd, niet specifiek tegen iemand hier.

Vermakelijke columns. Het is een geweldige Giro, maar wel eentje waar ik met het schaamrood op de kaken naar aan het kijken ben. Maar zolang er geen concreet bewijs is, moet ik maar hopen dat Vino geen spionnen op dit forum heeft...

Ja en toen Gesink 6e werd in de Tour stond jij met je oranje oogklepjes op het hardst te juichen van ons allemaal.

Ik las laatst hier dat de trainer van Lotto zei dat in 2011 Kruijswijk de enige was die Contador bergop kon volgen. Destijds tweedejaarsprof zonder enig wapenfeit. Wat zul je je toen geschaamd hebben.

Aantekeningen die ik wel wil maken is dat columnisten en journalisten meer weten dat vrijwel iedereen van ons, en ook meer dan ze kunnen vertellen. Die horen, als ze hun werk goed doen, heel veel off-the-record van renners. Natuurlijk is dat vaak geroddel, maar ik denk wel dat een peloton vaak een redelijk goed beeld heeft van wie er niet helemaal zuiver zijn. Die tweet van Henderson over Aru, die komt toch niet helemaal uit het niets?

Ten tweede is Rusland (ik weet dat Kazachstan geen Rusland is) gewoon een dopingland. Die documentaire van de ARD en ZDF heeft dat, voor mij, voldoende aangetoond. Ik doe het liefst altijd zo politiek correct mogelijk, maar laten we niet doen alsof Rusland en Frankrijk dezelfde topsportcultuur hebben.

Ten derde (en belangrijkste). Astana had vijf duidelijke dopinggevallen in korte tijd. Plus een eigenaar die doping heeft gebruikt en daarvan nooit spijt heeft betuigd. Die combinatie maakt Astana voor mij geen fijne ploeg.

Ten vierde vind ik het onwaarschijnlijk hoe Astana weet te pieken voor grote rondes. Westra, Fuglsang en Nibali die samen Cancellara eraf rijden op een kasseienetappe valt voor mij toch echt wel in de categorie 'prestaties die ik niet vertrouw'



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/05/2015 16:40 door Meneer 60%.

Bij Astana doen ze zeker opvallende dingen. Bij Sky en QS en Ag2R ook. Maar ons laffe vaderlandse journaille schrijft daar niet over want meedoen met de "Astana is niet te vertrouwen hype" is zoveel makkelijker.

Dat jij sceptisch bent is prima, ben ik ook. Maar het houdt me verder eigenlijk niet zo bezig hoe en wat ze doen bij Astana. Wie weet komen we er ooit achter.

Het kan natuurlijk even goed allebei zijn (dat is tenminste wat ik geloof)

Ja, de rijkste teams hebben meer armslag om een beetje professioneel, onder de radar te doperen en ja, ook alle andere dingen doen ze beter.

Vind het flauw om van Oostblokfobie (Calimero?) te spreken, het gaat hier gewoon om een ploeg met een kwalijke reputatie, en of ze dan uit Frankrijk, Dagestan, Finland of Friesland komt maakt niet uit. En bovendien rijden er deze Giro amper Oostblokkers bij Astana, zoals Walnoot, meen ik, reeds aangaf. Ik, voor mezelf sprekend, heb ook twijfels bij Alaphillipe en bij Van Avermaet en z'n veroordeelde EPO-vriendje. En Astana vertrouw ik voor geen ene cent, en niet omdat ik een hekel heb aan Oostmensen of Kazakken, want ook daar zal het bier wel smaken en zullen de vrouwen mooi zijn, nee, gewoon vanwege het recente verleden en wat er in de afgelopen jaren is gebeurt rond de ploeg.

Alaphilippe is wel een aparte: tot voor kort werd de doorbraak van een jonge Fransman gezien als een teken van schonere sport, nu is het ineens reden tot wantrouwen.

Ja, omdat het ineens wel heel hard gaat met hem (en niet te vergeten de reputatie van die dokter die daar zit).

Ik denk dat het tijd wordt voor renners en ploegen om de koppen bij elkaar te steken en vooraf te analyseren wat het publiek verwacht. Vervolgens kunnen ze een geloofwaardigheidsmarge afspreken, waarbinnen renners mogen opereren. Wie buiten deze marge gaat rijden, moet preventief uit koers worden gehaald ten faveure van geloofwaardige wielersport. Dit lijkt me de enige manier om speculaties overbodig te maken en het publiek de illusie van eerlijke koers voor te schotelen.

Precies.
Bovendien mag je kennelijk als multitalent ook niet te snel mooie dingen laten zien, want voor je het weet ben je verdacht.
Da's toch bijna de wereld op zijn kop.
Ik begin nu te begrijpen waarom Mathieu van der Poel nog niet voor de weg kiest.

Het grote publiek is helemaal niet geinteresseerd in een geloofwaardige wielersport.
Het zijn voornamelijk het kleine aantal quasi-insiders die zich daar druk om maken.

Probleem met zo'n analyse is toch dat de zogenaamde sterkte op papier ook wordt beïnvloed door de sterkte die we hebben gezien.
Je kan ook schrijven:
Sanchez is al jaren of z'n top heen.
Voor Tiralongo en zelfs Kangert gold dat ook.
Cataldo is degelijk maar moet het op papier toch ruimschoots afleggen tegen Kreuziger.
Landa en Rosa zijn jong en hebben nog nooit (in de buurt van de) top-10 gereden in een grote ronde.
Zeits en Malacarne zijn modale krachten.

Op papier (dus kijkend naar de resultaten uit het verleden) is het duo Contador/Kreuziger gewoon veel en veel sterker dan het duo Aru/Landa.

Weinig ah topic toe te voegen behalve dat de gps tijdswaarneming in beeld gisteren niet erg betrouwbaar was. Meerdere malen sprong deze met tientallen seconden heen en weer of werd gemeld dat er geheel andere verschillen op radio corsa werden gedeeld. Volgens mij zat het achtervolgende groepje al een tijd lang zeker 30 sec dichter achter Slagter dan 'ons' werd getoond. Slagter viel dus minder hard (of niet) stil dan het leek, wat weer verklaard waarom hij nog als zevende kon eindigen en Tiralongo had een minder indrukwekkende sprong gemaakt dan het leek.

Teveel vertrouwen in de techniek. In Italie is alles mogelijk. Overigens zijn de beelden dit jaar wel prima. Das ook wel eens anders geweest.

Stream via RAI ook top notch

Je hebt gelijk. Astana is de enige ploeg die de Giro serieus heeft aangepakt. Andere teams stellen vooral de B-kopman op of de A-kopman in een B-vorm. En Aru is op zijn minst gelijkwaardig aan Nibali.

Dat sluit dopegebruik overigens niet uit. Wat dat betreft geloof ik geen enkele profrenner meer. Zonder er overigens cynisch van te worden.

Ook Henderson wist niks meer dan zijn eigen roddels toen hij zijn tweet plaatste. Niet iets waar een journalist iets mee kan: roddels van een (jaloerse?) collega...

.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 19/05/2015 11:54 door Chuparuedas.

Reed Tiralongo zo hard of viel Slagter zo stil? Ik denk het laatste.

"And as for Fabio Aru, well, I’ll keep my mouth shut. I’ll learn from the mistake made by Greg Henderson, a man I have huge respect for. To people who say the omertà is still alive and that riders should just speak out if they know something: get a grip. In this day and age throwing around accusations without evidence is tough; you can’t say anything for fear of getting sued. But I know after Greg Henderson put “that” tweet out many people made the effort to shake his hand and praise him for saying what he did."

Lees hier meer van The Secret Pro.

Ik hoef niks te lezen van iemand die 'groot respect' heeft voor iemand die een ander zonder enig bewijs in het openbaar expliciet beschuldigt van (sportieve) fraude. Kortom, zich schuldig maakt aan smaad en laster.
Oók niet als achteraf zou blijken dat Aru doping heeft gebruikt.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 19/05/2015 15:13 door El Chaba.

Een beetje beide, denk ik.
Tiralongo reed weg van de groep en nam die klim snel.
Maar ook die groep liep snel in op Slagter.

Vraagt een struisvogel aan een Sardijnse schijtlijster: "Ga je van diarree harder lopen?"
De schijtlijster denkt diep na, en antwoordt: "Op 90% van je FTP kom je op 6,25 watts/kilogram, maar dan moet je dat gekwetter van Slongo niet serieus nemen."

---

Astana coach Paolo Slongo: "Fabio [Aru] has an extra 5-10 W at threshold, that means he's at about 395-400 W with a weight of 61.5 kg."

The Secret Pro geeft gewoon de Australische/Angelsaksische wielerbeleving weer. Meer moet je er m.i. niet van maken, al verwacht ik wel publieke steun voor Henderson en getuigenissen over Aru's dopinggebruik bij de UCI uit die hoek.

Je mist de pointe, zoals eigenlijk altijd.
Ik ga ook geen tijd en energie meer verspillen om dat iemand met zo weinig perceptievermogen nog maar weer eens uit te leggen. Zinloos.

Ja, dat blijkt, maar dus niet bij mij. Zelfs als achteraf zou blijken dat Aru doping gebruikt(e) was hij moreel gezien nog heel fout bezig met zijn tweet.

Sterker nog: Volgens mij hebben we hier met een ex-treem lenige kontlikker te maken want als ik er 1 voor aan zie die mongool van de 'secret pro' te zijn is het Henderson wel.

Over perceptievermogen gesproken: als een mening je niet welgevallig is bijvoorbaat je ogen sluiten. Een struisvogel is er niets bij.

Dat dacht ik ook.

Straf trouwens dat Henderson in de ulissi rit nog even greipel naar voren piloteerde in de laatste kilometer. Sinds wanneer kan hij dat bergop? Niet echt reclame voor een schone wielersport vond ik dat.

De identiteit van de geheime prof is ook bekend. Volgens mij zijn er niet zo bar veel renners die respect hebben voor die vrij onvoorspelbare mastodont...

Hij heeft dat natuurlijk al eerder gedaan. Lees ook deze prachtige passage over Henderson uit de bio van Froome (die ook verdacht goed overeenkomt met 'The Secret Pro's' mening over klimmers die zich in sprints mengen)..

Denk dat je die Secret Pro moet zoeken in dat Gironakliekje van Cannondale. Denk ook wel te weten wie, hij is het symbool van eieren verstoppen met Pasen.

Astana heeft hier gewoon een hele goede ploeg, de Giro is niet zo sterk bezet, alle kwartjes lijken de goede kant voor ze op te vallen en we moeten niet vergeten dat we pas halfweg zijn en de zwaarste en belangrijkste etappes moeten nog komen.

Weet iemand waarom Scarponi de Giro niet rijdt?

Astana kan trouwens voor de Tour ook een knap sterke ploeg opstellen, bestaande uit renners die de Giro niet hebben gereden:

Nibali, Fuglsang, Scarponi, Taaramae, Agnoli, Vanotti, Grivko, Gruzdev, Westra en Boom, en dat is er zelfs 1 teveel. De afvaller zal wel een van de 6 laatstgenoemden zijn.

Procyclingstats heeft ook Aru nog op de startlijst van de Tour staan.

Je zegt het zelf al min of meer, Scarponi wordt voor de Tourploeg van Nibali bewaard.
En Aru heeft onlangs zelf gezegd dat hij Tourdeelname open houdt, een beslissing daarover valt pas na de Giro.