Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Poulidor overleden
Gepost door Clavan
Door Rob Gollin
De Franse oud-wielrenner Raymond Poulidor is overleden op 83-jarige leeftijd. De grootvader van de Nederlandse coureur Mathieu van der Poel genoot de reputatie van ‘eeuwige tweede’. Juist door zijn ongekende – maar in de Tour zelden beloonde – strijdlust was hij populair.
Hij was de afgelopen decennia een vaste bewoner van het Village Départ, de verzameling paviljoenen die in de vertrekplaatsen van de Tour de France wordt opgetrokken. Raymond Poulidor droeg er gewoon de gele trui, het tricot dat hij in zijn bestaan als wielrenner ondanks acht podiumplaatsen – driemaal tweede, vijf keer derde – nooit om de schouders had. Het mocht van sponsor Le Crédit Lyonnais. Als ambassadeur deelde hij handtekeningen uit, ging op de foto met bezoekers en beklom soms het podium. Hij telde dit jaar nog het aantal keer dat hij de ronde meemaakte en kwam uit op 57.
2019 was het dan toch voor het laatst. Nadat de 83-jarige vorige maand in het ziekenhuis werd opgenomen met ernstige vermoeidheidsklachten, overleed afgelopen nacht ‘Poupou’, de eeuwige tweede, de boerenzoon uit het departement Creuse die mede door zijn palmares met die schrijnende leegte bij de Fransen op onvoorwaardelijke sympathie kon rekenen.
Sporttijdschrift Paris Match vroeg lezers in 1991 met wie zij met Kerst het liefst wilden dineren. Poulidor won, nog voor de paus en de acteurs Alain Delon en Catherine Deneuve. Als de van trots glimmende opa van Mathieu van der Poel – de van het talent bulkende zoon van dochter Corinne en schoonzoon Adrie – kwam er nog een dimensie bij: hij won ook nog eens aan vertedering.
Hij had de pech dat hij in zijn carrière telkens op nog grotere namen stuitte. Eerst was het landgenoot Jacques Anquetil die hem het leven zuur maakte, daarna diende zich de Kannibaal uit België aan, Eddy Merckx.
In 1964 was hij bij zijn derde deelname aan de Tour het dichtst bij de eindzege. In de etappe naar de Puy de Dôme speelde zich een duel af met geletruidrager Anquetil dat nog altijd als de belangrijkste krachtmeting in het Franse wielrennen geldt. Zij aan zij reden ze de flanken van de vulkaan op, elkaar geen duimbreed toegevend. Naar schatting een half miljoen toeschouwers verdrongen elkaar op de helling, veel Anquetilistes maar nog meer Poulidorianen. Soms raakten de renners elkaar met de schouder – beiden konden zich het later niet meer herinneren. Het bewustzijn was vernauwd.
Het was meer dan een sportwedstrijd. Anquetil, vooral rijdend op berekening, met de tijdrit vaak als beslissend wapen, was de blonde aristocraat, met meer het aura van een filmster dan dat van een renner, vooral geliefd bij de elite. Poulidor, de volle donkere kuif verborgen onder een pet, was de drieste aanvaller en de held van de kleine luiden, van La France profonde, het Frankrijk buiten Parijs.
Pas op negenhonderd meter van het einde reed Poulidor weg, hij had te laat door dat zijn rivaal er volledig doorheen zat. De marge op de eindstreep slonk van 56 seconden naar 14 seconden. ‘Monsieur Chrono’ zou in de afsluitende tijdrit dan toch het verschil uitbouwen naar 55 seconden – niet eerder in de geschiedenis van de Tour zaten de nummers 1 en 2 zo dicht op elkaar.
Maar sindsdien was het beste eraf: het was zijn laatste in de reeks van vijf zeges. Poulidor fietste door tot zijn 40ste. Zijn laatste deelname in 1976 mondde uit op een derde plek, achter winnaar Lucien van Impe en Joop Zoetemelk. Het is de Nederlander die, naast zijn winst in 1980, met zes keer het een-na-hoogste podium in Parijs eigenlijk meer recht heeft op de titel van eeuwige tweede.
Poulidor begon met fietsen tijdens wedstrijdjes op de jaarmarkten in de dorpen rondom de boerderij van zijn ouders in het gehucht Masbaraud-Mérignat. Het prijzengeld ging naar het gezin. Op zijn 14de ging hij niet langer naar school, de grond was schraal, er moest worden gewerkt. Hij was 17 toen hij zich aansloot bij een club. Zijn boerenafkomst was de concurrenten niet ontgaan. Als hij weer eens won, sneerden ze dat ‘Pouli weer een koe kan kopen’.
In 1960 tekende hij een profcontract bij Mercier, de ploeg die hij zijn hele carrière trouw zou blijven. Het jaar daarop won hij Milaan-San Remo en werd hij nationaal kampioen, hoewel titelverdediger Jean Stablinski hem nog bij het shirt wilde grijpen toen hij hem voorbijging.
In 1962 was er de eerste zege in een Touretappe en een derde plek in Parijs, in 1964 de eindzege in de Ronde van Spanje. Er volgden later meer zeges, etappes in de Tour en het eindklassement van de Dauphiné Libéré, maar vanaf het gevecht op de Puy de Dôme waren het vooral zijn verloren slagen met Anquetil en Merckx die zijn prestaties kleurden. Hij ging er niet gebukt onder. Op de vraag of hij ervan baalde dat zij zijn succes in de weg hebben gestaan, antwoordde hij: ‘Integendeel. Ik ben er trots op dat ik zulke uitzonderlijke renners heb kunnen dwarsbomen en soms zelfs heb kunnen verslaan.’
Anquetil had soms moeite met de populariteit van de verliezer. Zelfs zijn dochtertje vroeg hem om een pet waarop ‘Poupou’ stond. Hij probeerde zijn rivaal met zwarte humor toch op zijn plaats te wijzen. Toen bij hem in 1987 maagkanker werd geconstateerd, zei hij in een laatste ontmoeting met Poulidor dat hij hem op weg naar het einde toch weer te vlug af was. ‘Je wordt weer tweede.’ Het gat zou uiteindelijk 32 jaar bedragen.
Nou, zo'n Claudia de Breij is toch heel erg eng, dom en volstrekt niet grappig. Dat mens, dat geregeld naast gladjanus Matthijs Nieuwkerk zit, had bijvoorbeeld niet in de gaten dat mevrouw Griet op de Beeck een dikke duim had en bol stond van hysterische clichés. Links populisme is op zijn minst even knettergek als rechts populisme. Verder vind ik jou aangenaam leesbaar, hoor. Maar misschien zou je iets kritischer kunnen zijn op linkse populisten. 
gr
Mag Horsie concluderen, dat niet eerder een topic zo volledig uit zijn rails is gelopen? De enige overeenkomst blijft natuurlijk dat predicaat eeuwige tweede. 
Disclaimer: Rails liggen uiteraard ook zo eng naast elkaar.
Disclaimer: Rails liggen uiteraard ook zo eng naast elkaar.
Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Wat zullen we pa geven?
> Een boek om te lezen.
> Maar wat voor een boek ?
-------------------------------------------------------
> Wat zullen we pa geven?
> Een boek om te lezen.
> Maar wat voor een boek ?
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.