"Keimooi"

Dat was de reactie van Stig bij ontvangst van de eerste edities van zijn boek 'Zeg nooit nooit '.

Vanaf 3 maart in de boekwinkel.

[sporza.be]

Intussen wordt Stig zijn lijdensweg commercieel netjes uitgemolken.
Alle respect voor hoe hij stap voor stap weer probeert mee te draaien in het leven enz.. maar de aasgieren die een graantje proberen mee te pikken zijn talrijk, Erik Goens op kop.

Ik heb er ook een dubbel gevoel bij. Want wat binnenkort, wanneer zijn vooruitgang helemaal stagneert en echt alles is verteld wat er te vertellen valt. Waar gaan zijn 'dagelijkse' entourage en de vele schouderklopjes dan zijn? Ik heb schrik dat er ook voor Stig nog een soort 'zwart gat' zal komen.

In ieder geval overheerst het respect nog altijd. Het blijft in de eerste plaats een mirakel dat dit allemaal nog kon gebeuren.

Ik heb het allemaal wel een beetje gevolgd, maar dan vooral op basis van artikels.
'Grote progressie, elke dag vooruitgang,...'
Tot ik hem dan effectief hoorde praten en zijn motoriek zag, ik vond het ontzettend deprimerend en allerminst hoopgevend voor die jongen zijn verdere toekomst..

En idd, waar zal de aandacht voor hem zijn binnen pakweg 10 jaar?

Hij zal net als iedere andere renner langzaam van het toneel verdwijnen. Maar zijn wonderlijke gedeeltelijke herstel en optimisme zal ik nooit vergeten. Ik zou me zo kunnen voorstellen dat mensen zich klein voelen naast Stig. Want niet veel mensen kunnen wat hij heeft gedaan.