De Ronde van Vlaanderen als een Kamagurka

Column
Peter Winnen




Een paar uur voor de start van de elektronische Ronde van Vlaanderen stuurde ik Mike, ten teken dat ik aan hem dacht, een aanmoediging in de vorm van een vraag. Of hij de ventilatoren al had opgesteld. Mike was een van de 13 gelukkigen, en bovendien de enige Nederlander die voor het digitale treffen was uitgenodigd. Een antwoord kwam snel terug. Er was geïnvesteerd in kilo’s ijs en koelvesten.

Levert licht trainen op een statische fiets al dezelfde vochtopbrengst op als een zweetpartij in een Finse sauna, koersen op het scherpst van de snede in de quarantaine van een garage, bijkeuken of zolderkamer is welhaast hetzelfde als au bain marie smelten op het fornuis. Toen ging ik zelf een stukje fietsen, analoog. En voor het eerst dit jaar in korte mouwen en korte broek. Kwetterende vogeltjes, uitlopend groen, en verbazingwekkend genoeg geen hond op straat.

Wel net op tijd terug voor de start van de virtuele Ronde. Mijn aandacht verslapte na vijftig seconden. De wielrenners in beeld bleken motorisch gestoorde gekko’s. De nepronde over 32 kilometer maakte een ondergeschoffeld trauma wakker.

Ooit zat ik in een onderzeeër in het Disneypark van Orlando. De hele onderzeeër juichte maar er was behalve een plastic vispopulatie geen sprookje te zien. Ik was 23 maar begreep meteen dat de begrippen hoop, vertrouwen en verdoving zo goed als inwisselbaar zijn. Ik luisterde meer naar de televisie, dan dat ik ernaar keek. Ik moet zeggen dat het commentatorenduo Wuyts en De Cauwer een hoorspel ten beste gaven dat ik niet snel meer zal vergeten. Kamagurka en Herr Seele op wielerniveau.

Vooraf was Michel Wuyts er huiverig voor geweest het digitale landschap te betreden. De nacht voor de surrogaatronde was een woelige nacht geweest. Het was pas tijdens de live uitzending dat hij via berichtjes op zijn telefoon moest concluderen dat de nepronde er wel degelijk toe deed. Na de Ronde van Vlaanderen liet Mike weten dat het kookpunt waarop hij was aanbeland niet voor herhaling vatbaar was: volgende keer zoeken ze maar iemand anders.

Maar in atletisch opzicht was een nieuwe sport geboren. De dertien gelukzaligen leverden, in watts uitgedrukt, fenomenale prestaties. Ik had niet anders verwacht. Laat ze los uit de gevangenis en ze dansen als dwazen. Maar het zijn dode, om niet te zeggen domme wattages. Als het sec op wattages aankomt is er geen koers meer nodig maar een algoritme.

Ik heb eens zitten vlooien in de reacties op de koers der voorjaarskoersen. Iemand zei dat de digitale versie van de Ronde van Vlaanderen veel dramatischer was dan de echte ooit geweest is. Gezien de omstandigheden was het ook zo, maar de Ronde bleef een klucht, een gimmick, een Kamagurka.