Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Stoppen met fietsen op de weg?
Gepost door Luijt
Horsie heeft natuurlijk altijd nog zijn nukkig Wattbeest 2.0
De laatste onthouding in consumeren van het wielervirus was een paar jaar geleden vanwege de zeg 40-daagse vastenperiode na een prostaatoperatie.
Ooit zat ik buitengewoon vaak op het Wattbeest, zelfs in combinatie met trainen buiten, zij het iets minder, maar mede daardoor ontwikkelde ik een verschrikkelijke virusziekte. Ga ik niet uitleggen, maar ben er wel 99% van overtuigd gelijk te hebben met mijn diagnose achteraf. In hindsight klingt zo pedant.
Zit nu op een frequentie van 23 dagen per maand (31 dagen) trainen, één minder dan "voor" de corona crisis.
Training is puur individueel. De enige bemoeienis van anderen is om te vragen of Horsie de weg kwijt is.
Nog eens uitleggen: Train op bepaalde primair zo veilig mogelijke trajecten met testen in allerlei vorm, maar behalve aan het begin of einde van de training globaal tussen 5 en 50 seconden. Anaeroob stuff, hetgeen betekent dat je daarna de energiepool, afhankelijk natuurlijk van de intensiteit en duur van de test voorafgaand, veelal niet meer tijd in beslag nemend dan 5 tot 10 minuten, moet bijvullen. Want anders dan Manx sprinters op de weg moet sprinten zo veel mogelijk in uitgeruste vorm gebeuren. Dus je gaat geen 5 tot 10 minuten van de plek des heils wegrijden, je moet tenslotte ook weer terug. Dus de "pauze" wordt opgevuld met uitbollen, op een gegeven moment notities maken naast de racefiets en daarna weer rustig oriënteren op de volgende test (uptempo, sub-maximaal of maximaal). Vandaar soms de obligate vraag van omstanders, bent U de weg kwijt of en doet altijd wel goed, gaat het wel goed met U? Ook op deze prik, uiteraard.
Nu de rationale achter de zogenaamde besmettingskans. "We" hebben natuurlijk al enkele animaties over de verspreiding zien langskomen.
Eerst de zogenaamde anderhalve meter afstand bewaren. Een prima maatregel voor groepjes mensen, laat staan menigten.
Maar op strikt individuele basis moet je tamelijk lang (WHO zei eerst 15 minuten binnen 1m afstand) dicht bij iemand staan om blijvend te besmetten. Natuurlijk kan er altijd een virusdeeltje van de ene mens op de andere mens terechtkomen, maar bij een incidentele besmetting zal dat heel veel mensen niet of nauwelijks deren en de vraag is zelfs of er dan een echte besmetting zal plaatsvinden. Gisteren werd bekend gemaakt, dat er slechts 3% van de bevolking met het virus in aanraking is geweest, wellicht het dubbele, maar ok. De vraag is dus in hoeverre een zero tolerance beleid extra aan effectiviteit zal kunnen bieden.
Bestemming is daar natuurlijk het hoogst of zelfs onvermijdelijk zonder beschermingsmiddelen (en dan nog), waar niet alleen continu contact is tussen mensen, maar vooral ook op één en dezelfde plaats, met bovendien voortdurend wisselende contacten. Vandaar uiteraard de verpleegtehuizen.
Als heel Nederland Carnaval op zijn Brabants had gevierd of was blijven vieren, had het er heel wat slechter voorgestaan.
Dezer dagen denk ik vaak aan een hinkende vergelijking: Loop of fiets je bij storm (beroemd is Horsie's Mr. Toad's Ride 25 januari 1990, top 80 km/h na 1,09s versnelling op een 2 tot 3% helling), dan kun je door een dakpan naar de andere kant gepromoveerd worden. Maar hoe groot is die kans nu? Regent het daarentegen dakpannen, dan verandert dat natuurlijk de zaak.
Buiten rijdend moet je natuurlijk drukte's mijden. Trouwens, hoe kun je anders hard rijden. Op de ploegenachtervolging kun je met zijn allen achter elkaar (België heeft immers een professor, die beroemd is geworden met aerodynamica van motoren et cetera) onder bepaalde omstandigheden 65 km/h blijven rijden, maar dat is doorgaans in een velodroom of op een afgebakend traject.
De laatste onthouding in consumeren van het wielervirus was een paar jaar geleden vanwege de zeg 40-daagse vastenperiode na een prostaatoperatie.
Ooit zat ik buitengewoon vaak op het Wattbeest, zelfs in combinatie met trainen buiten, zij het iets minder, maar mede daardoor ontwikkelde ik een verschrikkelijke virusziekte. Ga ik niet uitleggen, maar ben er wel 99% van overtuigd gelijk te hebben met mijn diagnose achteraf. In hindsight klingt zo pedant.
Zit nu op een frequentie van 23 dagen per maand (31 dagen) trainen, één minder dan "voor" de corona crisis.
Training is puur individueel. De enige bemoeienis van anderen is om te vragen of Horsie de weg kwijt is.
Nog eens uitleggen: Train op bepaalde primair zo veilig mogelijke trajecten met testen in allerlei vorm, maar behalve aan het begin of einde van de training globaal tussen 5 en 50 seconden. Anaeroob stuff, hetgeen betekent dat je daarna de energiepool, afhankelijk natuurlijk van de intensiteit en duur van de test voorafgaand, veelal niet meer tijd in beslag nemend dan 5 tot 10 minuten, moet bijvullen. Want anders dan Manx sprinters op de weg moet sprinten zo veel mogelijk in uitgeruste vorm gebeuren. Dus je gaat geen 5 tot 10 minuten van de plek des heils wegrijden, je moet tenslotte ook weer terug. Dus de "pauze" wordt opgevuld met uitbollen, op een gegeven moment notities maken naast de racefiets en daarna weer rustig oriënteren op de volgende test (uptempo, sub-maximaal of maximaal). Vandaar soms de obligate vraag van omstanders, bent U de weg kwijt of en doet altijd wel goed, gaat het wel goed met U? Ook op deze prik, uiteraard.
Nu de rationale achter de zogenaamde besmettingskans. "We" hebben natuurlijk al enkele animaties over de verspreiding zien langskomen.
Eerst de zogenaamde anderhalve meter afstand bewaren. Een prima maatregel voor groepjes mensen, laat staan menigten.
Maar op strikt individuele basis moet je tamelijk lang (WHO zei eerst 15 minuten binnen 1m afstand) dicht bij iemand staan om blijvend te besmetten. Natuurlijk kan er altijd een virusdeeltje van de ene mens op de andere mens terechtkomen, maar bij een incidentele besmetting zal dat heel veel mensen niet of nauwelijks deren en de vraag is zelfs of er dan een echte besmetting zal plaatsvinden. Gisteren werd bekend gemaakt, dat er slechts 3% van de bevolking met het virus in aanraking is geweest, wellicht het dubbele, maar ok. De vraag is dus in hoeverre een zero tolerance beleid extra aan effectiviteit zal kunnen bieden.
Bestemming is daar natuurlijk het hoogst of zelfs onvermijdelijk zonder beschermingsmiddelen (en dan nog), waar niet alleen continu contact is tussen mensen, maar vooral ook op één en dezelfde plaats, met bovendien voortdurend wisselende contacten. Vandaar uiteraard de verpleegtehuizen.
Als heel Nederland Carnaval op zijn Brabants had gevierd of was blijven vieren, had het er heel wat slechter voorgestaan.
Dezer dagen denk ik vaak aan een hinkende vergelijking: Loop of fiets je bij storm (beroemd is Horsie's Mr. Toad's Ride 25 januari 1990, top 80 km/h na 1,09s versnelling op een 2 tot 3% helling), dan kun je door een dakpan naar de andere kant gepromoveerd worden. Maar hoe groot is die kans nu? Regent het daarentegen dakpannen, dan verandert dat natuurlijk de zaak.
Buiten rijdend moet je natuurlijk drukte's mijden. Trouwens, hoe kun je anders hard rijden. Op de ploegenachtervolging kun je met zijn allen achter elkaar (België heeft immers een professor, die beroemd is geworden met aerodynamica van motoren et cetera) onder bepaalde omstandigheden 65 km/h blijven rijden, maar dat is doorgaans in een velodroom of op een afgebakend traject.
Luijt Schreef:
-------------------------------------------------------
> Dus, voor of tegen?
Ooit vernam Horsie of was dit al in een vorig leven, dat één van de Uwen een glazen bol had, dus vanwaar de twijfel?
-------------------------------------------------------
> Dus, voor of tegen?
Ooit vernam Horsie of was dit al in een vorig leven, dat één van de Uwen een glazen bol had, dus vanwaar de twijfel?
En Horsie al die tijd maar denken, dat Luijt overal al geweest was. "No" says Usain. 
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.