Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Doping in je oor: van muziek kun je echt beter gaan sporten
Gepost door Cecchini
Nu de sportscholen dicht zijn, valt op hoeveel hardlopers er zijn, en hoe vaak zij oortjes in hebben. Studies tonen aan dat muziek kan helpen sportprestaties te verbeteren.
Margreet Vermeulen/Volkskrant
Het is 1910 en de excentrieke, Amerikaanse statisticus Leonard P. Ayres volgt een zesdaagse wielerwedstrijd in Madison Square Garden, New York, stopwatch in de hand. Een blaaskapel speelt aan de zijlijn, met tussenpozen. En dan ziet Ayres iets vreemds: als de band speelt, rijden de wielrijders gemiddeld één mijl in 3.04 seconden. Als de band zwijgt, doen ze er gemiddeld 3.21 seconden over.
Een nieuw onderzoeksterrein zag het licht: het intrigerende effect van muziek op sportprestaties. Inmiddels is muziek niet meer weg te denken uit de sport. Of het nu om recreatieve sport gaat of topsport. ‘Ik ken geen topsporter die er niet op de een of andere manier gebruik van maakt’, zegt sportpsycholoog en neuropsycholoog Patrick van der Molen. Hij kent voetballers die naar The Eye of the Tiger luisteren om in de juiste (glorieuze) stemming te komen voor een wedstrijd en zwemmers als Michael Phelps die zweren bij hun favoriete playlist om alles uit de training te halen. Van alle amateurhardlopers heeft 75 procent oortjes in tijdens het rennen, volgens de organisatie Runners World.
Een mooie song of lekkere beat in de oren leidt ons af van de inspanning die we al sportend moeten leveren. Tegelijk worden vervelende signalen van het lichaam onderdrukt. Vermoeidheid, ongemak, pijn, de hoge hartslag en het gehijg verdwijnen naar de achtergrond. Dat psychologische effect van muziek is meetbaar. Proefpersonen in sportpsychologische studies voelen zich na afloop van een training met muziek prettiger. Een ander psychologisch effect is dat sporters een training met muziek als minder zwaar ervaren dan als ze diezelfde workout doen in stilte.
Muziek helpt sporters ook in een flow te komen. De muziek stimuleert de motorcortex in de hersenen met als gevolg dat er minder bewust denkwerk nodig om de spieren aan te sturen. Dat leiden onderzoekers af uit de hersengolfpatronen van proefpersonen op de hometrainer. Als die gingen fietsen zonder muziek of met een audioboek in de oren, kwam de flow niet. Hij kwam wel op de tonen van Don’t Let Me Be Misunderstood.
De Britse sportpsycholoog Costas Karageorghis, die van dit thema zijn levenswerk heeft gemaakt, noemt muziek ‘een vorm van legale doping’. Volgens hem kunnen de effecten van muziek op prestaties behoorlijk groot zijn. In één studie, waarbij hij in 2012 een stel goedgetrainde triatleten op de loopband zette, vond hij zelfs dat de renners mét muziek bijna 20 procent langer konden doorrennen dan in stilte.
De meeste sporters gebruiken muziek als achtergrondmuziek, voor een fijne sfeer of om gemotiveerd te raken. Maar volgens Karageorghis kunnen we nog effectiever sporten als we proberen ons loopritme of fietsritme te synchroniseren met de muziek. Effectiever in de zin dat sporters 6 à 7 procent minder zuurstof nodig hebben voor dezelfde inspanning als het ze lukt in het tempo van de muziek te bewegen. Dat geldt vooral voor sporten waarbij veel repeterende bewegingen worden gemaakt als hardlopen, fietsen en zwemmen en niet bij krachttraining. Sowieso is muziek vooral effectief bij submaximale inspanning.
Inmiddels zijn er hardloopapps op de markt die het tempo van de muziek afstemmen op het tempo van de loper, zodat je niet zelf hoeft te synchroniseren.
Als mensen harder gaan sporten, willen ze vaak snellere achtergrondmuziek. Maar er is discussie over de vraag of tempo’s boven de 140 beats per minute wel extra voordeel opleveren. In een studie van Karageorghis in 2011 mochten proefpersonen op de hometrainer zelf de muziek uitkiezen. Niemand koos heel snelle muziek, ook niet als ze een heel intensieve training kregen. Sindsdien geldt die 140 bpm als de ‘sweet spot’.
Desondanks besloten Italiaanse sportpsychologen om de proef op de som te nemen door negentien trouwe sportschoolbezoekers te laten trainen op popmuziek met verschillende tempo’s, variërend van 90 bpm tot 190 bpm. De deelnemers wandelden stevig door op een loopband en trainden op de beenpers. In februari stonden de resultaten in Frontiers of Psychology.
Naarmate de achtergrondmuziek sneller ging, werd de training als lichter ervaren. Bovendien: hoe sneller de muziek, des te sneller ook de hartslag van de deelnemers: een indicatie dat snellere muziek ook voordelen oplevert voor het verbeteren van de conditie.Eén studie die een nieuwe kant op wijst, bewijst nog niets. Maar het is het proberen waard. Kies niet alleen muziek die je stemming verbetert en je energie geeft, maar ga voor een supersnelle achtergrondbeat om het effect van je work-out te vergroten – zonder dat je er harder voor hoeft te lopen.
Margreet Vermeulen/Volkskrant
Het is 1910 en de excentrieke, Amerikaanse statisticus Leonard P. Ayres volgt een zesdaagse wielerwedstrijd in Madison Square Garden, New York, stopwatch in de hand. Een blaaskapel speelt aan de zijlijn, met tussenpozen. En dan ziet Ayres iets vreemds: als de band speelt, rijden de wielrijders gemiddeld één mijl in 3.04 seconden. Als de band zwijgt, doen ze er gemiddeld 3.21 seconden over.
Een nieuw onderzoeksterrein zag het licht: het intrigerende effect van muziek op sportprestaties. Inmiddels is muziek niet meer weg te denken uit de sport. Of het nu om recreatieve sport gaat of topsport. ‘Ik ken geen topsporter die er niet op de een of andere manier gebruik van maakt’, zegt sportpsycholoog en neuropsycholoog Patrick van der Molen. Hij kent voetballers die naar The Eye of the Tiger luisteren om in de juiste (glorieuze) stemming te komen voor een wedstrijd en zwemmers als Michael Phelps die zweren bij hun favoriete playlist om alles uit de training te halen. Van alle amateurhardlopers heeft 75 procent oortjes in tijdens het rennen, volgens de organisatie Runners World.
Een mooie song of lekkere beat in de oren leidt ons af van de inspanning die we al sportend moeten leveren. Tegelijk worden vervelende signalen van het lichaam onderdrukt. Vermoeidheid, ongemak, pijn, de hoge hartslag en het gehijg verdwijnen naar de achtergrond. Dat psychologische effect van muziek is meetbaar. Proefpersonen in sportpsychologische studies voelen zich na afloop van een training met muziek prettiger. Een ander psychologisch effect is dat sporters een training met muziek als minder zwaar ervaren dan als ze diezelfde workout doen in stilte.
Muziek helpt sporters ook in een flow te komen. De muziek stimuleert de motorcortex in de hersenen met als gevolg dat er minder bewust denkwerk nodig om de spieren aan te sturen. Dat leiden onderzoekers af uit de hersengolfpatronen van proefpersonen op de hometrainer. Als die gingen fietsen zonder muziek of met een audioboek in de oren, kwam de flow niet. Hij kwam wel op de tonen van Don’t Let Me Be Misunderstood.
De Britse sportpsycholoog Costas Karageorghis, die van dit thema zijn levenswerk heeft gemaakt, noemt muziek ‘een vorm van legale doping’. Volgens hem kunnen de effecten van muziek op prestaties behoorlijk groot zijn. In één studie, waarbij hij in 2012 een stel goedgetrainde triatleten op de loopband zette, vond hij zelfs dat de renners mét muziek bijna 20 procent langer konden doorrennen dan in stilte.
De meeste sporters gebruiken muziek als achtergrondmuziek, voor een fijne sfeer of om gemotiveerd te raken. Maar volgens Karageorghis kunnen we nog effectiever sporten als we proberen ons loopritme of fietsritme te synchroniseren met de muziek. Effectiever in de zin dat sporters 6 à 7 procent minder zuurstof nodig hebben voor dezelfde inspanning als het ze lukt in het tempo van de muziek te bewegen. Dat geldt vooral voor sporten waarbij veel repeterende bewegingen worden gemaakt als hardlopen, fietsen en zwemmen en niet bij krachttraining. Sowieso is muziek vooral effectief bij submaximale inspanning.
Inmiddels zijn er hardloopapps op de markt die het tempo van de muziek afstemmen op het tempo van de loper, zodat je niet zelf hoeft te synchroniseren.
Als mensen harder gaan sporten, willen ze vaak snellere achtergrondmuziek. Maar er is discussie over de vraag of tempo’s boven de 140 beats per minute wel extra voordeel opleveren. In een studie van Karageorghis in 2011 mochten proefpersonen op de hometrainer zelf de muziek uitkiezen. Niemand koos heel snelle muziek, ook niet als ze een heel intensieve training kregen. Sindsdien geldt die 140 bpm als de ‘sweet spot’.
Desondanks besloten Italiaanse sportpsychologen om de proef op de som te nemen door negentien trouwe sportschoolbezoekers te laten trainen op popmuziek met verschillende tempo’s, variërend van 90 bpm tot 190 bpm. De deelnemers wandelden stevig door op een loopband en trainden op de beenpers. In februari stonden de resultaten in Frontiers of Psychology.
Naarmate de achtergrondmuziek sneller ging, werd de training als lichter ervaren. Bovendien: hoe sneller de muziek, des te sneller ook de hartslag van de deelnemers: een indicatie dat snellere muziek ook voordelen oplevert voor het verbeteren van de conditie.Eén studie die een nieuwe kant op wijst, bewijst nog niets. Maar het is het proberen waard. Kies niet alleen muziek die je stemming verbetert en je energie geeft, maar ga voor een supersnelle achtergrondbeat om het effect van je work-out te vergroten – zonder dat je er harder voor hoeft te lopen.
Had ik niet achter je gezocht, maar verdomd goeie muziekkeuze! 
The Cult op één op AP zijn lijstje mag er ook wezen!
The Cult op één op AP zijn lijstje mag er ook wezen!
Scooter in de fitness.
Gaten in de grond stampen op het ritme van Teutoonse beats.
Gaten in de grond stampen op het ritme van Teutoonse beats.
De zwarte trui Schreef:
-------------------------------------------------------
> 213W. Maar het zal jou wel als muziek in de oren
> klinken dat Ajax zijn spelers op een Wattbike
> heeft gezet...
Hoezo dat? Als je Horsie echt woedend wil hebben, dan moet je over een Wattbike blijven zeuren.
-------------------------------------------------------
> 213W. Maar het zal jou wel als muziek in de oren
> klinken dat Ajax zijn spelers op een Wattbike
> heeft gezet...
Hoezo dat? Als je Horsie echt woedend wil hebben, dan moet je over een Wattbike blijven zeuren.
Alle drie stukjes afgeluisterd, maar zong op nummer drie niet de Little Red Rooster zelf of hoorde ik in de verte ook nog een Howlin' Wolf? 
Howling Wolf was in 2012 al dood, al heeft hij nog wel een zoon. Ik hoorde echter geen Howling Wolf, noch diens zoon. Howlin' Wolf speelde ook mondharmonica. Net als Alan Wilson, nee, geen broer van Dennis maar lid van Canned Heat.
[www.youtube.com]
Son House, even groot als Robert Johnson en onder meer gecoverd door de White Stripes, Death Letter.
Mooie avondschemeringmuziek, op de fiets richting stad, richting huis. Maar ieder zijn meug.
Howlin' Wolf speelde ook mondharmonica. Net als Alan Wilson, nee, geen broer van Dennis maar lid van Canned Heat.
[www.youtube.com]
Son House, even groot als Robert Johnson en onder meer gecoverd door de White Stripes, Death Letter.
Mooie avondschemeringmuziek, op de fiets richting stad, richting huis. Maar ieder zijn meug.
Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Howling Wolf was in 2012 al dood, al heeft hij nog
> wel een zoon. Ik hoorde echter geen Howling Wolf,
> noch diens zoon. Howlin' Wolf speelde ook
> mondharmonica. Net als Alan Wilson, nee, geen
> broer van Dennis maar lid van Canned Heat.
>
> [www.youtube.com]
>
> Son House, even groot als Robert Johnson en onder
> meer gecoverd door de White Stripes, Death Letter.
>
> Mooie avondschemeringmuziek, op de fiets richting
> stad, richting huis. Maar ieder zijn meug.
Was maar een grapje: een zingend rood haantje (2012) en een huilende wolf (1961) op de achtergrond. Je mag toch met de tijd husselen.
-------------------------------------------------------
> Howling Wolf was in 2012 al dood, al heeft hij nog
> wel een zoon. Ik hoorde echter geen Howling Wolf,
> noch diens zoon.
Howlin' Wolf speelde ook
> mondharmonica. Net als Alan Wilson, nee, geen
> broer van Dennis maar lid van Canned Heat.
>
> [www.youtube.com]
>
> Son House, even groot als Robert Johnson en onder
> meer gecoverd door de White Stripes, Death Letter.
>
> Mooie avondschemeringmuziek, op de fiets richting
> stad, richting huis. Maar ieder zijn meug.
Was maar een grapje: een zingend rood haantje (2012) en een huilende wolf (1961) op de achtergrond. Je mag toch met de tijd husselen.
Ik heb net wat beluisterd van de Smiths. Het bekoort mij niet echt. Maar misschien moet ik ze vaker proberen. Sorry dat ik zo conservatief ben. Maar ik vind het wel boeiend om te horen wat anderen bevalt. En misschien heb ik nog veel bijscholing nodig.
Orakel Schreef:
-------------------------------------------------------
> Mooi topic om mijn huidige pareltje onder de
> aandacht te brengen:
> Destroyer - Crimson Tide
> Maar ik luister meestal wat lome muziek, wat
> schijnbaar de stijging van de hartslag frustreert.
> Vandaar mijn schamele 200 Watt maximum in een half
> uur hometrainen...
Wat was je minimum Wattage?
Stijging hartslag frustreren dan toch met Pro240 blijven trappen. Succes verzekerd.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 20/04/2020 12:37 door Horsie is back.
-------------------------------------------------------
> Mooi topic om mijn huidige pareltje onder de
> aandacht te brengen:
> Destroyer - Crimson Tide
> Maar ik luister meestal wat lome muziek, wat
> schijnbaar de stijging van de hartslag frustreert.
> Vandaar mijn schamele 200 Watt maximum in een half
> uur hometrainen...
Wat was je minimum Wattage?
Stijging hartslag frustreren dan toch met Pro240 blijven trappen. Succes verzekerd.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 20/04/2020 12:37 door Horsie is back.
"Housuh in de pausuh"
302 keer de Col du VAM op om de top van de Everest te bereiken
Wielrenner Adne Koster fietste in Drenthe bijna 10 kilometer bergop om zodoende virtueel de Mount Everest te beklimmen.
Rob Gollin/Volkskrant
Twee dagen na zijn langdurige bestorming van de enige berg in Drenthe voelt Adne Koster uit Roden nog het zuur in de benen. De 19-jarige semiprof in dienst van de Nederlandse wielerploeg Metec TKH maakte zondag nog een tochtje met zijn vriendin en zijn moeder, maar meer dan een kort rondje op gezapig tempo zat er niet in.
Dat viel te verwachten na zijn prestatie van afgelopen zaterdag. Maar liefst 302 keer beklom hij achterelkaar de Col du VAM, een vinnig puistje gevormd door een voormalige vuilnisbelt bij Wijster die sinds oktober 2018 officieel open is voor fietsers; gemiddeld stijgingspercentage bijna 10 procent. Koster verwezenlijkte er de Everest Challenge, net zo lang een klim oprijden totdat je de top van de Mount Everest hebt gehaald. De eis is 8.848 hoogtemeters, zijn teller stopte bij 9.714 hoogtemeters. ‘Ik dacht dat ik na elke keer 30 hoogtemeters had gewonnen, maar dat bleken er 32,5 te zijn. Het was wat verwarrend. Voor de zekerheid ben ik maar een tijdje doorgegaan.’
De onderneming begon bij het krieken van de dag, om 5.03 uur, en stopte voor het vallen van de avond, om 20.20 uur. Hij legde 343,5 kilometer af, met een gemiddelde van 24,5. De pure fietstijd kwam uit op 14 uur, één minuut en vijf seconden. Er waren zes onderbrekingen, om macaroni, pannekoeken en suikergoed weg te werken en bidons bij te vullen. Koster kent de berg als zijn broekzak. Hij traint er twee keer per week. Vorig jaar werd hij op de klim nog districtskampioen.
Uitdagingen aangaan helpen hem de leegte op de wielerkalender te bestrijden. Zo fietste hij al 380 kilometer met een ploeggenoot en creëerde op prestatieapp Strava een volledige plattegrond van zijn woonplaats door elke straat aan te doen, 182 kilometer bij elkaar.
Zijn gestel is op de VAM-berg danig op de proef gesteld, blikt Koster terug. ‘Het was mooi dat mijn broer van 16 de eerste 150 ronden mee fietste. De 50 daarna gingen nog, de 50 die volgden waren lastig en voor de laatste reeks had ik echt muziek nodig.’ In de oortjes klonk een programma van SLAM!, Housuh in de Pauzuh.
Hij wist zich herhaaldelijk op te peppen door beloningen uit te stellen: toch maar niet stoppen, even wachten met de muziek. Dat hij er doorheen zat, merkte hij vooral toen hij niet meer in staat bleek goed te formuleren. ‘Ik kon tegen mensen langs de kant niet meer zeggen dat dit mijn 222ste rondje was. Ik zei alleen maar twee, twee, twee.’ Nog een hachelijk moment: tijdens een stop in ronde 234 lukte het nauwelijks een pannekoek weg te werken. Die bleef steken in de slokdarm. ‘Vrijwel alle energie gaat naar je spieren. Als je dan een grote hap neemt en niet goed kauwt, krijgt je lichaam het moeilijk.’
Het is hem uiteindelijk wel bevallen, de challenge. ‘Het smaakt naar nog een keer. Maar dan eerder op de Alpe d’Huez dan op de VAM-berg.’ Heeft hij al een volgende beproeving in gedachten? ‘Ik heb pas een nieuwe mountainbike. Misschien dat ik routes aan elkaar knoop, tot ik erbij neerval.’
302 keer de Col du VAM op om de top van de Everest te bereiken
Wielrenner Adne Koster fietste in Drenthe bijna 10 kilometer bergop om zodoende virtueel de Mount Everest te beklimmen.
Rob Gollin/Volkskrant
Twee dagen na zijn langdurige bestorming van de enige berg in Drenthe voelt Adne Koster uit Roden nog het zuur in de benen. De 19-jarige semiprof in dienst van de Nederlandse wielerploeg Metec TKH maakte zondag nog een tochtje met zijn vriendin en zijn moeder, maar meer dan een kort rondje op gezapig tempo zat er niet in.
Dat viel te verwachten na zijn prestatie van afgelopen zaterdag. Maar liefst 302 keer beklom hij achterelkaar de Col du VAM, een vinnig puistje gevormd door een voormalige vuilnisbelt bij Wijster die sinds oktober 2018 officieel open is voor fietsers; gemiddeld stijgingspercentage bijna 10 procent. Koster verwezenlijkte er de Everest Challenge, net zo lang een klim oprijden totdat je de top van de Mount Everest hebt gehaald. De eis is 8.848 hoogtemeters, zijn teller stopte bij 9.714 hoogtemeters. ‘Ik dacht dat ik na elke keer 30 hoogtemeters had gewonnen, maar dat bleken er 32,5 te zijn. Het was wat verwarrend. Voor de zekerheid ben ik maar een tijdje doorgegaan.’
De onderneming begon bij het krieken van de dag, om 5.03 uur, en stopte voor het vallen van de avond, om 20.20 uur. Hij legde 343,5 kilometer af, met een gemiddelde van 24,5. De pure fietstijd kwam uit op 14 uur, één minuut en vijf seconden. Er waren zes onderbrekingen, om macaroni, pannekoeken en suikergoed weg te werken en bidons bij te vullen. Koster kent de berg als zijn broekzak. Hij traint er twee keer per week. Vorig jaar werd hij op de klim nog districtskampioen.
Uitdagingen aangaan helpen hem de leegte op de wielerkalender te bestrijden. Zo fietste hij al 380 kilometer met een ploeggenoot en creëerde op prestatieapp Strava een volledige plattegrond van zijn woonplaats door elke straat aan te doen, 182 kilometer bij elkaar.
Zijn gestel is op de VAM-berg danig op de proef gesteld, blikt Koster terug. ‘Het was mooi dat mijn broer van 16 de eerste 150 ronden mee fietste. De 50 daarna gingen nog, de 50 die volgden waren lastig en voor de laatste reeks had ik echt muziek nodig.’ In de oortjes klonk een programma van SLAM!, Housuh in de Pauzuh.
Hij wist zich herhaaldelijk op te peppen door beloningen uit te stellen: toch maar niet stoppen, even wachten met de muziek. Dat hij er doorheen zat, merkte hij vooral toen hij niet meer in staat bleek goed te formuleren. ‘Ik kon tegen mensen langs de kant niet meer zeggen dat dit mijn 222ste rondje was. Ik zei alleen maar twee, twee, twee.’ Nog een hachelijk moment: tijdens een stop in ronde 234 lukte het nauwelijks een pannekoek weg te werken. Die bleef steken in de slokdarm. ‘Vrijwel alle energie gaat naar je spieren. Als je dan een grote hap neemt en niet goed kauwt, krijgt je lichaam het moeilijk.’
Het is hem uiteindelijk wel bevallen, de challenge. ‘Het smaakt naar nog een keer. Maar dan eerder op de Alpe d’Huez dan op de VAM-berg.’ Heeft hij al een volgende beproeving in gedachten? ‘Ik heb pas een nieuwe mountainbike. Misschien dat ik routes aan elkaar knoop, tot ik erbij neerval.’
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.