Kalender zomer/najaar 2020

1 Aug: Strade Bianche
8 Aug: Sanremo
22-23 Aug: NC
29 Aug-20 Sep: Le Tour
20-27 Sep: Worlds
30 Sep: Fleche
4 Oct: Liege
3-25 Oct: Giro
10 Oct: Amstel
11 Oct: Gent-Wevelgem
18 Oct: Flanders
25 Oct: Roubaix
31 Oct: Lombardia
1-23 Nov: Vuelta

Bron: RTBF

Ik zou het geweldig vinden als dat door zou gaan, maar voorlopig geloof ik er vrij weinig van. Er zijn hiervoor zoveel verplaatsingen nodig, dat is nog zo ver van de huidige semi lockdown situatie vandaan... er moet nog veel gebeuren wil het zover zijn. Zonder medicijnen, immuniteit, vaccins of snelle massale testen zie ik het gewoon niet gebeuren. Helaas.

Door de NC's van Nederland België kan al een streep

Ik ben het - helaas - helemaal met je eens.

+1

Meanwhile steekt Küng ene Ganna virtueel in het pak, terwijl Matthews ene Greg leert wat sprinten is. Boeie toch.

Om verplaatsingen te voorkomen gewoon net als wat ze in de Fromule1 opperen; meerdere races op 1 plek.

Ik stel voor om 26 keer de ronde van Vlaanderen te rijden. Kan Mathieu z'n winstpercentage een beetje opschroeven.

Gewoon uit blijven stellen. De grote wedstrijden sowieso laten doorgaan. Desnoods pas 8 maanden later. In ca 1-2 jaar langzaam de achterstand inhalen. Dus sommige klassiekers rijd je in 2021 twee keer. Eerst in maart de 2020-versie en dan in het najaar de 2021-versie. Wedstrijden onder nivo X voor 2020 schrappen. Wedstrijden onder nivo Y voor 2020 en 2021 schrappen.

Maar ga gewoon door met je grootste kippen die de goudste eieren leggen. Het kan niet waar zijn dat we in 2021 wel Nokere Koerse en Veendaal blablaclassic rijden, terwijl RVV en AGR van 2020 nog niet gereden zijn. Dan pak je het collectief onhandig aan.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 24/04/2020 09:21 door Andere Peter.

Oneens. Commercieel klinkt dit misschien het slimste, maar pakken sponsoren echt nog wel zo veel publiciteit bij meerdere keren per jaar dezelfde wedstrijd? Het mooie van de RVV is toch dat je er een heel jaar naar uit kijkt en niet dat je in april denkt "ach, deze verloren, maar volgende maand is de RVV alsnog voor mij". Juist de afwisseling met kleinere koersen maken de grote koersen belangrijk en dus interessant voor volgers, media en sponsors.

Ja maar we leven nu in bijzondere tijden. Twee keer in een jaar bijvoorbeeld de Ronde van Vlaanderen kan juist extra publiciteit opleveren. Wat AP opperde, vind ik nog niet zo gek. En in elk geval probeert hij creatief te denken zonder tegelijk irrealistisch te zijn.

Weet je wat nog het ergste is? Hoe zit het met the opposite sex? Dat Annemiek niet in de regenboogtrui mag rondrijden, soit, maar wanneer komen zij weer aan bod? It's a Man's World, maar hoe lang nog?

Twee keer in één jaar de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix et cetera?
Heeft de wereldregering al bepaald, dat een dag best langer mag duren. Ooit was het ook maar drieëntwintig en een halve uur.

In Amerika vrezen ze al het eventueel samenvallen van het griep- en corona seizoen deel 2.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 24/04/2020 17:09 door Horsie is back.

Zoals jij wel eens hebt bevroed, ben ik verre van een misogynist. Ik beoordeel elk mens als individu. Juist omdat ik mannen als vrouwen op hun daadwerkelijke merites waardeer, is er in mijn bewondering (vooralsnog) weinig plek voor het vrouwenwielrennen. En voor iemand die hier constant loopt te leuren met absolute (baan-) prestaties, is het opvallend dat je daarin kennelijk eenvoudig ruimte schept voor (de) subcategorieën (der mensheid).

Waarom dicteert het feminisme in de gewone samenleving -logischerwijs- dat mannen en vrouwen dezelfde kansen, rechten en plichten moeten hebben, maar eisen ze in de sportwereld (vaak) een voorkeursregeling? Hoe logisch is het dat het vrouwentennis hetzelfde prijzengeld eist, terwijl er maar de fractie van de aandacht voor bestaat, als voor het mannentennis én ze absoluut minder indrukwekkende prestaties leveren?

Het summum van die hypocrisie was tijdens de finale van de US Open waarin Serena Williams een mannelijke scheidsrechter beschuldigde, dat hij haar ten opzichte van een andere vrouw (Naomi) benadeelde, uit seksime.

Vasthouden aan een exacte scheiding tussen vrouwen- en mannensport is eerder seksistisch. Alsof Jesse Owens enkel in een ondercategorie tegen medenegers had mogen lopen in Berlijn. Die genderscheiding neemt enkel de schijn van ongelijkheid weg en eigenlijk onderstreept het dat eerder. Betuttelen, als je wil. Een vrouwenrechten bedwelmend medelijden. Geheel gelijk aan paralympische sporters. Zijn vrouwen mannen met een handicap? Moet er geen tijdcompensatie komen voor vrouwen met grotere borsten?

Bij de 100 meter sprint is er ook geen extra onderverdeling tussen bleekkoppen en zwartjoekels. Allebei mensen, maar ook duidelijk andere fysieke vermogens. Toch gun ook ik eenieder hun sportdromen en zie in dat van elke sport een korfbalvorm maken kijktechnisch vooralsnog niet wenselijk is en/of te weinig draagvlak heeft (kijk maar naar de mixed-relay op het WK).

Blijft over het argument dat sport ook vooral een commerciële aangelenheid is, waarin elke specifieke tak z'n eigen bestaansrecht heeft of beter: zou moeten hebben. Het vrouwenvoetbal rendeert inmiddels aardig in oneven evenementjaren. De spelvorm helpt daarbij, daar waar fysieke vermogens beter doorschijnen wordt het lastiger. [Andere Peter]Ga als vrouwenwielrennen een mooie grote ronde organiseren in de winter. Expirimenteer met etappes, commentaar en ploegen. Probeer je te onderscheiden, niet mee te liften met de mannen en je eigen commerciële bestaansrecht te bewerkstelligen.[/Andere Peter]

Maar ga vooral als man niet lopen te pleiten voor de vrouwensport, want dat is toch een beetje alsof je een mongooltje over zn hoofd aait en zegt: jij kan ook een nobelprijs winnen hoor - we creeëren wel een aparte categorie. En hem dan een chocolademedaille omhangen, waarna het mongooltje stampvoetend door Stockholm banjert: "Ik wil een echte nobelmedaillle! Kankerlijers!".

Dacht eerst verrèk, heb ik Prikdude nu gedwongen eens een zinnig antwoord te geven. Dat gevoel stierf snel een stille dood.

Inderdaad, het contrast tussen zinnige en onzinnige opmerkingen in de post van Prikdude is wel heel uitgesproken, zelfs voor dit prikbord.

Wat vind Prikdude ervan dat de casus Semenya o.a. heeft laten zien dat de onderverdeling tussen mannen en vrouwen bij het sporten eigenlijk de onderverdeling is tussen een hoog en een laag testosteron gehalte? En dat dit een uiterst relevante parameter is bij het sporten? Wat vind hij van gewichtsklassen bij het Judoen?

De enige sporten waarbij het sekse-onderscheid me eigenlijk zinloos lijkt zijn darts, schaken, en wellicht nog Formule 1 (maar ik weet niet of testosteron ook invloed heeft op reactiesnelheid bijvoorbeeld). Edit: en curling.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 24/04/2020 17:41 door Curzio.

Ja.

Je gaat natuurlijk niet 2x in 2 weken de RVV doen, dan verwater je de wijn. Maar eentje in april, eentje in oktober en dan weer eentje in april, dat kan prima.

Dat is ook voor de sponsoren beter dan een RVV overslaan om pakweg Vlaamse Pijl of Ster ZLM van 2021 in tact te laten.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 24/04/2020 19:04 door Andere Peter.

Dat is in VS vooral nodig om aan te stippen, omdat ze een president hebben die denkt dat corona in de herfst weg kan zijn,. En die denkt dat ze maar eens moeten onderzoeken of corona uit je lichaam verdwijnt als je desinfecterende schoonmaakmiddelen inspuit...

Quote
Prikdude
Waarom dicteert het feminisme in de gewone samenleving -logischerwijs- dat mannen en vrouwen dezelfde kansen, rechten en plichten moeten hebben, maar eisen ze in de sportwereld (vaak) een voorkeursregeling? Hoe logisch is het dat het vrouwentennis hetzelfde prijzengeld eist, terwijl er maar de fractie van de aandacht voor bestaat, als voor het mannentennis én ze absoluut minder indrukwekkende prestaties leveren?

Vasthouden aan een exacte scheiding tussen vrouwen- en mannensport is eerder seksistisch.

Blijft over het argument dat sport ook vooral een commerciële aangelegenheid is, waarin elke specifieke tak z'n eigen bestaansrecht heeft of beter: zou moeten hebben

Volledig mee eens. Met je overige opmerkingen vind ik dat je iets uit de bocht vliegt, maar ik houd wel van kleurrijk larderen, dus okee.

Ik stoor mij enorm aan dat gelazer over prijzengeld altijd. Je kunt op twee manieren een eerlijke Wimbledon organiseren:
1) Level playing field: de mannen en vrouwen in één toernooi. Dat wordt lachen.
2) Twee gescheiden toernooien met gescheiden financieringen (de vergelijking met voetbal-WK is prima). Dan houd ik het bv ook voor mogelijk dat de dames méér prijzengeld krijgen. Ik keek altijd liever naar Gabriela Sabatini of Ana Ivanovic dan naar pakweg Jim Courier. Dat is het eerlijk.

Wat ze nu doen is inderdaad subsidie van de mannen naar de vrouwen. Ee inbreuk op vrije markt.

De verontwaardiging zit ook al in de showbizz. Leuk relletje bv bij The Crown. De (overigens weergaloos acterende en terecht gelauwerde) hoofdrolspeelster Claire Foy, kreeg minder honorarium dan haar echtgenoot (zijn naam is onbelangrijk) Philip, die duidelijk secundair was in de serie. Dat werd dan gegooid op het m/v-principe. Alsof er discriminatie zou zijn. Bullshit natuurlijk. Beide acteurs hebben onderhandeld over het salaris. Hun voorgaande prestaties en bekendheid waren bepalend voor hun beider onderhandelingspositie. Voor alle rollen na The Crown, staat Claire Foy heel sterk in de onderhandelingen. Zo werkt dat. Dat heeft niets met m/v te maken. En alles met vrije markt.



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 24/04/2020 20:27 door Andere Peter.

Wij gaan voor
tweemaal daags een borrelglaasje chloor.

Hmmmmmm borsten, lekker.

Andere Peter Schreef:
-------------------------------------------------------

> Ik keek altijd liever naar Gabriela Sabatini of Ana
> Ivanovic dan naar pakweg Jim Courier. Dat is het
> eerlijk.

Ik kijk gedurende de slagenwisseling liever naar Jim Courier. Wat een beestachtig lelijke techniek, wat een geweld, hoe die man een dubbelhandige backhand weg kon knuppelen. Zodra de rally is afgelopen kijk ik liever naar Sabatini of Ivanovic.

Prikdude Schreef:
-------------------------------------------------------

> Maar ga vooral als man niet lopen te pleiten voor
> de vrouwensport, want dat is toch een beetje alsof
> je een mongooltje over zn hoofd aait en zegt: jij
> kan ook een nobelprijs winnen hoor - we creeëren
> wel een aparte categorie. En hem dan een
> chocolademedaille omhangen, waarna het mongooltje
> stampvoetend door Stockholm banjert: "Ik wil een
> echte nobelmedaillle! Kankerlijers!".

Precies! Laat de vrouwen zelf maar naar vrouwensport kijken. Kijken wij mannen naar mannensport.

Kleiduiven schieten, schietsport i.h.a., vissen...

Er is dan ook geen Formule 1 voor vrouwen en in andere raceklasses doen vrouwen al mee tussen de mannen, als een team een vrouw wil aantrekken dan kan dat.
Bijvoorbeeld Dana Patrick heeft een IndyCar wedstrijd gewonnen, tegen mannen.

Quote
Wat vind hij van gewichtsklassen bij het Judoen

Onzin. Er bestaan voor basketbal toch ook geen lengteklassen? Arme Filipino's, voor wie het sport nummer 1 is, maar als ze met drie op elkaar klimmen nog niet bij de basket komen. Of zoals Jordan pesterig tegen Jerry Krause zegt op beelden in The Last Dance: "Hey Jerry, wanna do some layups with us? They gotta lower the rim."

Het is wel te begrijpen dat je niet elke week op je judoclubje als midget jezelf over de tatami geslingerd laat worden door een beer, maar waarom je op het hoogste sportpodium dan een soort paralympische klasse moet handhaven (te licht is de handicap)? Als je een sport verzint die vervolgens in 7 klassen moet worden opgedeeld omdat het anders niet eerlijk is, omdat de grote dikke man anders altijd wint, heb je een kutsport verzonnen.

En als je het als OS organisatie anders zonde vindt om een hele dojo te bouwen voor slechts een paar potjes (die herkansingen ook altijd), bouw het dan gewoon niet. In de 4 tussen liggende jaren kijkt er ook geen hond naar. Of bouw een mat stadion en maak een soort mixed martial arts van Taekwondo, Boksen, Karate, Worstelen en Judo. Vrouwlijke judoka's van boven de 90 kilo tegen mannelijk boksertjes van 50 kilo. De Spelen maken een sport, niet al de vele, intens onboeiende sporten de Spelen.

En met het aangeven van de testosteronverschil noem je de vrouwen dus eigenlijk paralympische testosteronsporters? Heb je bijna bewondering voor zo'n Annemiek van Vleuten, blijkt ze gewoon een mannelijk(er) testosteron te hebben.

Sport is oneerlijk. Prima als er wat subcategorieën gecreëerd worden (zoals je ook nog vele leeftijdscategorieën in vele sporten hebt - maar dat zie je weer nooit op TV) voor iedereen die de oneerlijkheid niet eerlijk vind, maar een WK judo voor vrouwlijke dwergen van boven de 60 jaar heeft niet mijn interesse. Alhoewel.

Volledige loskoppeling van het herentennis zal er voor zorgen dat vrouwlijke tennissers, ook wel tennisters genoemd, voortaan uit kunnen kijken naar een Snickers en twee bioscoopbonnen als winstpremie.

Prikdude Schreef:
-------------------------------------------------------
>
> En met het aangeven van de testosteronverschil
> noem je de vrouwen dus eigenlijk paralympische
> testosteronsporters? Heb je bijna bewondering voor
> zo'n Annemiek van Vleuten, blijkt ze gewoon een
> mannelijk(er) testosteron te hebben.
>

Zeg geen misogynist van een Prikdude, je schrijft niet zo'n Annemiek.
Annemiek van Vleuten mag dan misschien alienachtig zijn, maar mannelijk testosteron? Neuhh.
Ze is veelmeer een fenomeen van uithoudingsvermogen en pijntolerantie, niet bepaald ongewoon bij vrouwen. maar was/is daarentegen op baan en tijdrit weer geen partij voor de veel jongere Chloe Dygert.

We maken onderscheid daar waar natuurlijke verschillen een sportieve afloop heel erg problematisch maken.
Dus onderscheid tussen mannen en vrouwen, op basis van leeftijd, gewicht in sommige contactsporten.
Daarentegen niet op basis van andere fysiologische verschillen.

Disclaimer: Horsie denkt, dat Prikdude voor de puberteit (Imagine) door meisjes veelvuldig in de houdgreep is genomen.

De zaak Caster Semenya volg ik al vanaf 2008 toen haar eerste opmerkelijke 800m resultaten door sijpelden en internationaal al heel snel de nodige aandacht kregen op basis toch van primair de foto’s, die van haar begonnen te circuleren. Haar masculiene uiterlijk viel erg op, naast haar algemene fysieke voorkomen op de baan en zou dat blijven doen, dus lag vanaf het begin het fenomeen guilty by appearance of association zo U wilt op de loer.

Nu werd de 800m voor vrouwen historisch gezien altijd al gekenmerkt door vrouwen, die vooral op het eerste gezicht (letterlijk) niet direct als (heel) vrouwelijk werden gezien. Uiteraard springt daarbij als eerste de a.h.w. uit één brok graniet gehouwen gestalte van de Tsjechische Jarmila Kratochvilá in het oog, nog steeds wereldrecordhoudster op de 800m met 1:53.28, het intussen langst bestaande wereldrecord atletiek bij de vrouwen (26 juli a.s. 36 jaar).

Ten tijde van en na Jarmila Kratochvilá liepen ook Ana Fidelia Quirot (Cuba), Donna Melinte (Roemenië) en Maria Mutola (Mozambique), laatstgenoemde ook later nog Caster Semenya coachend. Voor de goede orde, zij behoorden, behalve Caster Semenya, voor zover ik weet niet tot de groep van hardloopsters met Disorders of Sex Development (DSD). Naast de uitzonderlijke resultaten van Caster Semenya door de jaren heen zagen we echter tijdens de OS 2016 in Rio de Janeiro ineens een compleet 800m podium van DSD hardloopsters. Goud voor Caster Semenya, Zilver voor Francine Niyonsaba uit Burundi (onlangs “uit de kast”) en Brons voor Margaret Wambui (Kenia). En nagenoeg allemaal even oud.

Maar terug naar het WK 2009. Er ging die avond in Berlijn een outcry door de wereld bij het aanschouwen van een dan toe bij het grote publiek nagenoeg volledig onbekende hardloopster, Caster Semenya, die na de laatste bocht de 800m race naar haar hand zette op een manier, die alle sportwetten leek te tarten. Al zou een andere atleet, dat bij dat dezelfde WK al “wuivend” ook doen.

Met afschuw vervuld zag ik die 800m race op de tv, zoals ook eerder al in 1993 bij het WK in Stuttgart met afschuw het tafereel van de Chinese hardloopsters, die in de 1500m finale zomaar ineens wegliepen als zaten ze niet in een WK finale maar in een anonieme junioren race. Maar in de herfst van dat jaar zag het begrip Ma’s Army voor de buitenwereld het levenslicht en zou vooral Wang Junxia met haar wereldrecords op de 3 en 10 km opnieuw de atletiekwereld doen duizelen.

Caster Semenya begon haar internationale carrière al op haar zeventiende (!) in het voor haar toch veraf gelegen Europa, kennelijk op voorspraak van haar toenmalige Europese trainer, als ik goed ben geïnformeerd, maar dit gegeven is in het geheel niet belangrijk, alhoewel... In elk geval nam ze op 8 juli 2008 in Bydgosczc nog tamelijk anoniem deel aan de 800m (2:11,98) op de wereldkampioenschappen onder de 20. Drie maanden later brak ze op de Gemene Best Spelen in Dune op 16 oktober 2008 door met de tijd van 2:04.23. Op 6 maart 2009 (nog maar 18) naderde ze in Germiston al de 2 minuten grens met 2:00.58 en vier maanden later op 31 juli 2009 in Bambous, liep ze nauwelijks 3 weken voor het WK 2009 in Berlijn, de wereldtop in met een 800m tijd van 1:56.72.

Wat weinigen echter zullen weten, is, dat door omstandigheden de weg naar het WK goud in Berlijn 2009 voor Caster Semenya, wagenwijd werd opengezet, omdat de enige, die haar echt tegenstand had kunnen bieden, de nauwelijks 1 jaar oudere Pamela Jelimo, gedwongen met een blessure toch te starten, in de halve finale ineen stortte en met een brancard van de atletiekbaan moest worden gedragen.
Pamela Jelimo (eveneens een DSD hardloopster), maar met een iets vrouwelijker uitstraling en vooral veel minder gespierd en bij dezelfde lengte bijna 20% minder aan gewicht, had een jaar tevoren op de beroemde Letzigrund in Zürich al furore gemaakt met de beste 800m prestatie (1:54,01) sinds Jarmila Kratochvilà.

Pamela Jelimo zou daarna net als Caster Semenya te maken krijgen met voor het oog van de wereld niet bepaald openbaar zichtbare medische ingrepen achter de schermen, totdat de wereld uiteraard wel de consequenties daarvan kon waarnemen. Voor Pamela Jelimo viel het doek feitelijk al op 4 juni 2011 in Eugene, toen ze weer op weg leek naar een formidabele 800m tijd maar ineens te maken kreeg met een hevig pruttelende motor, ze kwam niet meer vooruit en finishte roemloos als laatste in 2:09.12. Naar verluidt had ze in het geheim een medische ingreep moeten ondergaan. Incidenteel boekte ze nog wel succes, maar meestal bleef ze ver van haar toptijden verwijderd en na 2014 was het over en uit.

Caster Semenya kreeg bij de OS 2012 van Londen de gouden medaille op de 800m toch nog in de schoot geworpen, toen de Russische winnares Maria Savinova in 2017 achteraf werd gediskwalificeerd op basis van een doping vergrijp. De 3 daaropvolgende jaren 2013, 2014 en 2015 liep Caster Semenya zeker gezien haar status behoorlijk achter de feiten aan. In het WK 2015 werd ze in de halve finale als achtste met 2:03.18 uitgeschakeld.

In juli 2014 spande de Indiase teenager (weer 18 jaar) Dutee Chand een zaak aan tegen de internationale atletiek federatie (IAAF) bij de Court for Arbitration of Sport (CAS) en met succes. In juli 2015 schorste CAS de zogenaamde hyperandrogenisme regels van de IAAF voor twee jaar. Caster Semenya neemt de draad weer op en wint dra weer alles. Dutee Chand loop zelf in 2016 een 100m tijd van 11,24 seconden.

Dat de Caster Semenya zaak wereldwijd zoveel aandacht krijgt heeft ongetwijfeld ook te maken met de wereldwijde interesse in het niet alleen erg gevoelige maar ook complexe begrip Gender en alles wat daar mee samenhangt.

Atletiek, de moeder aller sporten is tegelijkertijd, zeker bij de vrouwen, de meest bezoedelde sport, die er bestaat. Meer dan de helft van alle wereldrecords hebben intussen de volwassen leeftijd van 21 bereikt. De Caster Semenya controverse zou daarbij vergeleken weinig voor moeten stellen.

Maar vanaf het moment, dat ik interesse voor de zaak kreeg, kon ik maar één gedachte niet van me af zetten. Waarom wordt een meisje van 17 met DSD in Zuid-Afrika gerekruteerd, volgens mij op voorspraak van een trainer uit Europa, om in het verre Europa haar eerste internationale wedstrijd te lopen?
Zegge en schrijve dertien maanden na het stellen van deze vraag kwam voor mij het ultieme antwoord tijdens de WK Atletiek in Berlijn. In dertien maanden naar de absolute wereldtop.

Bij de marathon hausse van onze eeuw weet ook elke insider, dat het lopen van de marathon voor Afrikanen naast de liefde voor de sport vooral ook een verdienmodel is. Dezelfde indruk heb ik ook bij de 800m loopsters: van Pamela Jelimo, via Caster Semenya en Francine Nyansaba tot Margaret Wambui, die allemaal als tieners naar voren werden geschoven en verrassenderwijs in no time de wereldtop (bij de vrouwen) bereikten.

De vraag laat zich stellen: waar zat of zit bij hen dan de echte top? Bij Pamelo Jelimo was het relatief snel over, eerst door overbelasting door het continu najagen van records en anderzijds door de medische ingreep, die in het geheim moet hebben plaatsgevonden.

Ook Caster Semenya liep geen wereldrecord, terwijl ze als 18-jarige al bijna haar beste prestatie aller tijden neerzette en bij een normale ontwikkeling het formele wereldrecord ook had moeten verbreken. Boze tongen hebben altijd beweerd, dat de enige motivatie om geen wereldrecord te lopen een kwestie werd van pure strategie. De controverse zou alleen maar toenemen als ze dat wel deed.

Op het fysieke vlak wordt het verschil tussen man en vrouw, vanaf het inzetten van de puberteit, nagenoeg volledig bepaald door het niveau van de testosteron. Waarbij de hoogste waarden voor een vrouw nog altijd fors achterlopen bij de ondergrens van de mannen. Er is dus absoluut geen grensgebied, laat staan een overloop.

Bij DSD atleten is er dus bijna altijd sprake van verhoogde testosteron waarden. Of iemand man of vrouw is, is uiteraard niet alleen een kwestie van een bepaalde hoeveelheid testosteron en ook valt er niet absoluut te bewijzen, in welke mate testosteron de drijvende kracht is achter sportprestaties.
Daarvoor is het hele fysiologische systeem in de breedste zin van het woord te gecompliceerd.

Ondanks de verhoogde testosteron spiegels van Dutee Chand blijft ze een matige sprintster. Ook al heeft Caster Semenya zich op andere nummers laten zien, 200m, 400m, 1500m, 3000m en ook 5000m, steevast blijkt, dat ze daar verhoudingsgewijs evident ten achter blijft ten opzichte van de 800m.
Niettemin laat haar 400m tijd zien, dat deze sprintkracht haar op de 800m wel degelijk in staat stelt om behoudend te koersen en desondanks relatief gemakkelijk de wedstrijd naar haar hand te zetten.

Dat wereldrecords breken net als het bakken van een ei alleen gaat door maximale inspanning is evident.
Op de langere afstanden is het kennelijk gelijk over, want dan is haar gespierde lijf ineens een tegenstander in plaats van een medestander. De langere afstand revolutie bij de vrouwen bij het schaatsen en het hardlopen wordt trouwens al geruime tijd gedomineerd door de skinny ones.

Dus kennelijk moeten we toch vaststellen, dat de 800m voor vrouwen bij uitstek een unieke afstand is.
Kijken we naar Jakob Ingebrigtsen, de Europese mannelijke sensatie van het afgelopen seizoen, dan zien we, dat hij op zijn 16e al een 1500m tijd liep van 3:39,92, zijn 800m tijd ook met de geringe prioriteit in gedachten blijft steken op 1:49,40, op zijn 17e dus al de wereldtop op de 1500m met 3:31,18 en daarmee Caster Semenya al wel heel ver voor blijvend, terwijl hij vergelijkenderwijs op de 800m maar luttele seconden sneller is dan Caster Semenya.

Dat sport nooit eerlijk zou zijn, is natuurlijk de grootste bullshit die ook door intelligente mensen wordt gebezigd. We reguleren de sport primair door mannen en vrouwen van elkaar te onderscheiden, we denken in leeftijds- en gewichtscategorieën, De atletiekwereld is letterlijk vergeven van de regels, die een zo eerlijk mogelijke wedstrijd moet waarborgen, in verleden, heden en toekomst.

En nu bleek ineens, dat er op de 800m op OS 2016 het podium uit louter DSD loopsters bestond.
Ik weet niet hoeveel vrouwen er met DSD op de wereld zijn, laat staan zij, die erg graag hard (willen) lopen op de 800m, maar we kunnen toch onmogelijk doen alsof de DSD conditie hier niet de doorslag heeft gegeven bij het behalen van de hoogste resultaten. Het simpele gegeven, dat het mogelijk is gebleken deze vrouwelijke hardloopsters in no-time het wereldniveau voor vrouwen te laten bereiken, kan toch niet anders als een teken aan de wand gezien worden. Volgens de statistiek is dat een anomalie, een afwijkend patroon, dat niet past in een beoogde wereld van eerlijkheid.

Hardlopen als verdienmodel is volkomen gerechtvaardigd.
DSD als verdienmodel, hier toegespitst op de 800m, is voor mij de ware discriminatie.

Intussen heb je wel de W series, voor alleen vrouwen.

Schietsport akkoord. Vissen? Ik ken geen enkele definitie van sport waar vissen onder valt. Nee, ook niet als het sportvissen wordt genoemd. Vissen valt net als gezelschapsspelletjes onder het fenomeen 'tijd kapot maken'. Vrouwen zullen dat ongetwijfeld ook prima kunnen, daar twijfel ik niet aan.

Goed stuk.

(Als haar uithoudingsvermogen en pijntolerantie bepaald niet ongewoon zijn voor vrouwen, wat maakt dan het fenomeen?)

We maken onderscheid daar waar natuurlijke verschillen een sportieve afloop heel erg problematisch maken. Behalve op de 100 meter, de marathon, basketbal, schaken, volleybal, tafeltennis of bijvoorbeeld turnen (Carola Uilenhoed was op de brug met ongelijke leggers het groots talent van haar generatie boven de 130 kg, maar koos bij gebrek aan die categorie toch wijselijk maar voor judo).

Er bestaat trouwens idd een foto dat ik op 10-jarige leeftijd me probeer te ontworstelen van de omhelzing door een zwaar christelluke tante. Maar dat was niet voor de puberteit, daar er ook recentelijk een familiefilmpje opdook waarin ik me als 8-jarige menneke sta af te trekken op een poster van Maria Mutola

Hou op man, kalender.

Prikdude Schreef:
-------------------------------------------------------
> (Als haar uithoudingsvermogen en pijntolerantie
> bepaald niet ongewoon zijn voor vrouwen, wat maakt
> dan het fenomeen?)

U moet niet de zaak uit zijn verband trekken en vooral de komma op zijn plaats houden.

> We maken onderscheid daar waar natuurlijke
> verschillen een sportieve afloop heel erg
> problematisch maken. Behalve op de 100 meter,
> de marathon, basketbal, schaken, volleybal,
> tafeltennis of bijvoorbeeld turnen (Carola
> Uilenhoed was op de brug met ongelijke leggers het
> groots talent van haar generatie boven de 130 kg,
> maar koos bij gebrek aan die categorie toch
> wijselijk maar voor judo).
>
> Er bestaat trouwens idd een foto dat ik op
> 10-jarige leeftijd me probeer te ontworstelen van
> de omhelzing door een zwaar christelluke tante.
> Maar dat was niet voor de puberteit, daar er ook
> recentelijk een familiefilmpje opdook waarin ik me
> als 8-jarige menneke sta af te trekken op een
> poster van Maria Mutola

Als U niet wenst in te zien, dat meisjes qua prestatievermogen niet onder doen voor jongens, zo lang testosteron geen rol speelt, dan kan Horsie niets voor U doen.

Neuhhh... juist het tennis heeft bij de dames nog wel goede commerciële overlevingskansen. Prima kijkcijfers. Dat is de basis van de economische waarde, niet de sportieve waarde. Loskoppelen maakt dat de spoeling wel dunner wordt. Het damescircuit is al tamelijk zelfstandig.

Inderdaad een fijn stuk om te lezen, Horsie. Het kan dus ook zonder raadselachtige mumbo-jumbo
Maarre... wat als vrouwen met DSD fysiologisch gezien bij uitermate geschikt kunnen zijn voor het type inspanningen als 800m hardloop (of 1500m schaatsen, of whatever), wat is dan het (je) probleem? Ik gun het ze wel, bij nader inzien.

valse trage Schreef:
-------------------------------------------------------
> Inderdaad een fijn stuk om te lezen, Horsie. Het
> kan dus ook zonder raadselachtige mumbo-jumbo
> Maarre... wat als vrouwen met DSD fysiologisch
> gezien bij uitermate geschikt kunnen zijn voor het
> type inspanningen als 800m hardloop (of 1500m
> schaatsen, of whatever), wat is dan het (je)
> probleem? Ik gun het ze wel, bij nader inzien.

Het stuk was bestemd voor publicatie, maar journalisten schieten ook niet graag onder hun duiven, denk ik, dan.
Want publicatie was natuurlijk qua grootte alleen maar geschikt voor de sportpagina al dan niet vergezeld van grafieken. Soit.

Gemiddeld bedraagt het objectieve verschil tussen mannen en vrouwen bij de sporten waarbij de meetlat en de chrono te pas komen tussen de 10 en 12 procent.
Ook een DSD atlete zal dat verschil never nooit nie kunnen overbruggen, maar een paar procenten is snel behaald, zodat anderszins 90% atleten, waarvan er afgezien van type sport tienduizenden zullen zijn, ineens de absolute top bij de vrouwen het nakijken kunnen geven.
Dat is uiteraard ook de ultieme verklaring, waarom we in Rio 2016 ineens een volledig "DSD podium" hadden.
De kans, dat dit op natuurlijke wijze had kunnen gebeuren is extreem klein. Ik waag me er maar niet aan te berekenen hoe klein wel.

Sportbonden zijn natuurlijk gehouden om zo fair mogelijke voorwaarden te scheppen voor hun sporters en niet om mensenrechten tot in extremis te waarborgen. Dus daarom kan er wel degelijk scheiding aangebracht worden tussen mannen en vrouwen, volwassenen en jeugd en dito gewichtscategorieën.

Dat sport niet per definitie volmaakt eerlijk kan zijn is evident. Bij wielrennen op de baan en de weg kunnen we niet corrigeren voor de daadwerkelijke afstand, die wordt afgelegd. Nog het sterkste geldt dit voor het WUR. Er bestaat geen enkel zwembad ter wereld waarbij de afstand van banen absoluut gelijk is, laat staan wat de invloed is van stroming, Idem voor atletiekbanen qua windsterkte, geometrie. Vroeger was het nog moeizamer, toen de lopers soms niet allemaal op precies hetzelfde moment het startschot konden horen. De lijst is eindeloos en ik heb nog geen voorbeelden gegeven van bepaalde onderscheidende fysieke kenmerken.

Maar bij DSD atletes zit je wel degelijk op de lijn van onderscheid maken tussen mannen/vrouwen en volwassenen/jeugd.
Dit volledig vrijgeven is de bijl in de wortels van de vrouwenatletiek zetten om het daar bij te laten.

Tja, dat krijg je met die categorieën. DSD-vrouwen zijn ook vrouwen, dus niet zo zeuren.

valse trage Schreef:
-------------------------------------------------------
> Tja, dat krijg je met die categorieën.
> DSD-vrouwen zijn ook vrouwen, dus niet zo zeuren.

Behoort een Mumbo-Jumbo nou bij de Mumbo's of de Jumbo's?