Sam Oomen naar Jumbo-Visma

Quote

‘Eigenwijs snotjong’ Sam Oomen wil gewoon weer ‘kaboem!’

Vanwege een gebroken heup en een vernauwde liesslagader stond wielrenner Sam Oomen (24) bijna een jaar aan de kant. Door de coronacrisis wordt dat nog langer. ,,Ik vervoerde mezelf in een rolstoeltje, maar ben een eigenwijs snotjong en vraag niet gauw hulp,’’ zo zegt Oomen in een interview met Daan Hakkenberg.

Daan Hakkenberg 20-05-20, 10:36

Oktober 2018
,,Het begin van het verhaal is Milaan-Turijn. In die wedstrijd voelde ik voor het eerst iets raars. Alsof mijn linkerbeen ermee ophield. Het was twee weken na het WK, misschien wel een van mijn beste wedstrijden van het jaar. Toen was ik niet kapot te krijgen, nu werd ik stilstaand afgeschoten op de Superga.’'

In 2018 is Sam Oomen hard op weg zich naar de top van het peloton te fietsen. In Luik-Bastenaken-Luik is hij twaalfde en beste Nederlander. Twee maanden later finisht hij in de Giro als negende als de superknecht van Tom Dumoulin, die tweede wordt achter Chris Froome. Nu heeft Oomen plots een been dat weigert. ,,Dat er meer achter zat, wist ik toen nog niet. Het was einde seizoen, dus ben ik op vakantie gegaan en heb daarna een goede winter gedraaid.’'

Voorjaar 2019
,,Ik was met hoge verwachtingen aan het seizoen begonnen. Ik had voor ogen om de stap te maken naar de top. Dat zijn kleine stapjes en die zijn moeilijk, maar ik wilde meedoen voor de topplekken. Een rit winnen of top 5 in koersen van een week als Tirreno-Adriatico of de Ronde van Zwitserland. Misschien in mijn lievelingswedstrijden Luik-Bastenaken-Luik of Ronde van Lombardije echt een keer diep in de finale zitten.’'

Maar de Tirreno van dat jaar draait uit op een nachtmerrie. ,,Ik heb ‘m op karakter uitgereden, maar wist dat er iets niet goed zat’', zegt Oomen over de zware vijfde etappe. De afsluitende tijdrit is het bewijs. ,,Het was dat ik de jongerentrui zo graag wilde winnen. Ik kwam huilend over de streep, had de trui, maar wist ook dat ik zo niet een seizoen lang door kon rijden. Na de Tirreno had ik een afspraak in het ziekenhuis van Veldhoven, maar de uitslagen toen waren nog twijfelachtig. Pas bij een MRI-scan na mijn hoogtestage voor de Giro zag de arts dat die liesslagader vernauwd was. Ik wist: hier ga ik geen wedstrijden meer mee winnen. Of ik moet een heel sluwe vos worden.’'

Mei 2019
,,Ik reed de Giro tegen beter weten in. Ik ging vooral voor Tom, niet voor mezelf. Toen Tom uit de Giro viel, viel ook mijn doel weg. Uiteindelijk loste het zichzelf op toen ik na twee weken heel hard viel en mijn heup brak. De hardste valpartij in mijn carrière.

,,Wil je een leuke anekdote horen? Een dag na die val stap ik op het vliegtuig naar huis. Hink-stappend met krukken en compleet gedesillusioneerd. Naast mij zit een man, die zegt over mijn heup: ‘Jongen, ik denk niet dat jij geopereerd moet worden’. Ik dacht nog: ‘O god, weer eentje die de Giro heeft gevolgd.’ Blijkt hij vaatchirurg te zijn in het ziekenhuis in Veldhoven die met zijn collega’s een weekeinde weg was geweest. Ik heb hem de röntgenfoto’s vanuit het ziekenhuis laten zien. Dokter Bender, die mij aan mijn vernauwde liesslagader zou opereren, zat nota bene twee rijen voor mij en kwam ik tegen bij de bagageband.’'

Zomer 2019
,,Die gebroken heup dwong me niet te lopen en zo min mogelijk te belasten. Krukken kon ik niet gebruiken want bij een eerdere val in de Giro had ik mijn polsen gekneusd en mijn ellebogen lagen open. Dus vervoerde ik mezelf in een rolstoeltje. Mijn ouders wonen in de buurt, net als veel vrienden en familie, maar ik ben een eigenwijs snotjong en vraag niet gauw hulp.


11 april 2019: Sam Oomen zit helemaal stuk na een etappe in Baskenland.

Het herstel van die heup duurde langer dan ik ooit had kunnen denken. Het was veel zwaarder dan het herstel na mijn liesoperatie die nog zou volgen. Ik wandel bijvoorbeeld verschrikkelijk veel, maar ook dat kon niet. Ik kon geen kant op. ‘s Avonds trok ik wel tweeënhalf uur uit voor koken en eten. Boeuf bourguignon, ovenschotels, zelf pizza of brood maken en risotto’s, al moet je daar weer redelijk wat bij staan om de bouillon toe te voegen.’’

De zwaarste dag van 2019 is 3 juni als Oomen na een afspraak in het ziekenhuis moet besluiten of de operatie aan zijn liesslagader doorgaat of niet. ,,Het was twee weken na mijn heupbreuk, drie dagen voor de oorspronkelijke datum van de operatie. Mijn wonden zagen er goed en droog uit, geen ontstekingen, maar de arts wilde de operatie uitstellen vanwege een verhoogd risico op bloedstollingen en infecties.

,,Al twee weken lag ik op de bank moedeloos voor me uit te staren en te wachten op de operatie. Al maanden ging ik van afspraak naar afspraak, van onzekerheid naar onzekerheid. Op 6 juni zou dat afgelopen zijn. Nu moest ik ter plekke beslissen over uitstel. Ik voelde me radeloos, onbegrepen en hoor het mezelf nog zeggen: ‘Stel het maar uit’.

,,Dat was het moment dat ik dacht: ‘Alles loslaten’. Ik ben een experiment met mezelf aangegaan en heb ja gezegd tegen alles wat op mijn pad kwam. Sprak af met wie dat wilde: ouders, familie en vrienden. Mensen die ik normaal in een seizoen weinig zie. Drie weken lang had ik elke dag iets te doen. Ik heb een ontzettende drang naar onafhankelijkheid, maar toen had ik mensen nodig. Ophalen, thuisbrengen. Ik moest accepteren dat ik hulpbehoevend was. Nam echt de tijd voor al die mensen en genoot ervan. Kwam erachter dat ik geobsedeerd ben als wielrenner. Dat maakt me goed, maar voor mijn sociale contacten is het niet beter.

En godzijdank was er de Tour. Ik ben ook gewoon een liefhebber. Ik heb alles gezien. ‘s Middags de etappe en in de avond Tour du Jour, Avondetappe en Vive le Vélo. Ik heb overal en bij iedereen op de bank gezeten om te kijken. Met Laurens ten Dam nam ik een Tour-voorbeschouwing op voor zijn podcast. Vier dagen voor mijn operatie, op 7 juli toen Jumbo-Visma de ploegentijdrit in de Tour won, zat ik nog bij Tom Dumoulin thuis. Allebei zielig op de bank. Hij met zijn knieblessure en ik met mijn heup.’'

11 juli, de operatie
,,Meer renners hebben het gehad. Steven Kruijswijk, Laurens ten Dam en Annemiek van Vleuten. Ik was nog nooit geopereerd, maar had geen andere keuze. En dokter Bender is wereldkampioen vaatproblematiek, dus beter ging dat ook niet worden. Na drie nachten mocht ik naar huis en dacht: ‘Dat gaat goed, we zijn vertrokken’. Maar ik was een vaatdoek en ben een paar dagen bij mijn moeder ingetrokken. Na twee weken zat ik in de auto voor een midweekje in de Provence met mijn vader en zus. Langzaamaan kon ik weer wat doen. Wandelen, boodschappen, voor mezelf zorgen, 20 minuutjes door de stad fietsen en daarna helemaal kapot op bed liggen.’'

Winter 2019
,,Ik leefde niet naar een doel of wedstrijd toe. Op een gegeven moment voelde ik me fietser, maar nog geen wielrenner. Ik moest eerst basisconditie krijgen om op te bouwen zoals in een normale winter. Had moeilijke momenten, maar van familie en vrienden, ook uit het peloton zoals Laurens ten Dam, Antwan Tolhoek, Lennard Hofstede en Tom Dumoulin, kreeg ik veel liefde en warmte. Niet omdat ik een goede wielrenner was, maar gewoon omdat ik Sam ben. Dat maakte het extra mooi en daar ben ik dankbaar voor.


Sam Oomen in 2019 in Tirreno-Adriatico

,,Vanaf het begin is er onzekerheid of ik mijn niveau haal. De vraag of ik weer profwaardig ben speelt nog steeds. Maar het vertrouwen in een terugkeer en de liefde voor de sport is altijd groter geweest dan de onzekerheid. Toen ik in december in Thailand was met Lennard en Antwan zei ik tegen hen: ‘Ik heb het gevoel dat er iets in mijn lichaam zit waardoor ik heel hard kan fietsen’. Ik was fris en voelde power. Nog niet scherp op gewicht of conditioneel super. Maar ik had het gevoel: ik heb écht talent om een goede atleet te zijn. Ook mentaal. Ik heb een grote wilskracht om heel hard te werken.

,,Nu het weer goed gaat is het makkelijker om iets positiefs te halen uit die periode die moeilijk is geweest. Hoe het was om geen wielrenner te zijn en hoe mensen mij toen benaderden. Mijn familie heeft me meer dan ooit gezien en ik heb ze dichtbij me gevoeld. Dat is heel verrijkend geweest. Maar ik ben ook het leven als wielrenner nog meer gaan waarderen. Ik ben ervan overtuigd geraakt dat dit is wat ik wil als alles meewerkt. Als ik mijn niveau niet meer zou halen, was het ingewikkeld geworden. Als ik op halve kracht had moeten rijden zoals in 2019, dan had ik gezegd: ik wil dit niet meer.’'

Voorjaar 2020
Zeven wedstrijddagen duurde dit nieuwe seizoen voor Oomen, toen het coronavirus het complete peloton tot stilstand bracht. Hij was net begonnen aan de zoektocht naar zijn oude vorm. ,,Met zo’n specifieke blessure als die liesslagader zijn de enigen met wie je het écht kunt delen renners die het zelf hebben gehad. Zij zeggen dat het niet gek is wat ik voel. Dat het lijkt alsof ik rondrij met twee verschillende benen. Alsof ik een gat in mijn broek heb, omdat ik koude lucht voel. Het voelt nog wel eens wat stroever en stijver. Op echt zware momenten, zoals op de Mont Ventoux in de Ronde van de Provence, voelt het been nog wel iets zwakker. Het zal ermee te maken hebben dat ik maanden niks gedaan heb en er met dat linkerbeen heel veel is gebeurd, in plaats van dat het niet goed zit.

,Het is heel lang geleden dat ik in een wedstrijd het gevoel had dat ik niet kapot te krijgen was. Dat gevoel is zo zeldzaam. Om dat weer te vinden, dat heeft wat tijd nodig. Om sterk te worden, vertrouwen te krijgen en op een goed moment te denken: ‘Ik ben goed genoeg. Kaboem!’ Dat is wat ik wil.

,,Ik mis de koersen, voor zover ik er van geproefd had. Wedstrijden en finales rijden, met die adrenalinestoten, is een groot deel van het plezier, dus het is jammer dat het weer rap is stopgezet vanwege corona. Tegelijk bedenk ik me ook: misschien is me op deze manier juist iets meer tijd gegeven.

,,Iedereen wordt in deze tijd teruggeworpen naar de basis, zoals mij vorig jaar ook al gebeurde. Met die basis ben ik heel erg gelukkig. Mijn leven vorig jaar was veel meer in quarantaine dan het nu is geweest. Die periode na de Giro was ik echt beperkt. Ik voel mij nu vrijer en meer onafhankelijk. Ik kan nog naar buiten fietsen, dagelijkse dingen doen.

,,Net als toen gaat het om de onzekerheid te accepteren en te genieten van dingen die nog wel mogen. Op dit moment is er wereldwijd in de gezondheidszorg, economisch en sociaal zoveel aan de hand, maar mijn eigen leven was vorig jaar meer in lockdown dan nu.’’

[www.ad.nl]