Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Haat tegen wielrenners en liefde voor de Tour
Gepost door Cecchini
LAAT HET STOPPEN
Door Julien Althuisius Volkskrant
De amateurwielrenner is een cocktail van overdreven ernst, een gebrek aan zelfspot en misplaatst superioriteitsgevoel.
Niet alle moderne verschijnselen hoeven we goed te keuren. Er zijn zaken waar we ons tegen kunnen, nee móéten verzetten. Deze week keert Julien Althuisius zich tegen de amateurwielrenner.
Goed. Ik ga hier geen vrienden mee maken. Maar als ik vrienden wil maken, ga ik wel bij een wielrenclubje. Alleen wielren ik niet. Ik loop hard. (Het is niet echt hard lopen, eerder een soepel struikelen) Een gebrek aan fantasie en ingesleten routine maken dat ik elke keer dezelfde route loop. De woonwijk uit, de autoweg over, het station voorbij en dan over het fietspad richting het natuurgebied. Dat fietspad ligt langs een kanaaltje. En bij dat kanaaltje woont een familie eenden. Ik zag ze, eerst als paartjes en later als ouders van een dozijn donzige kuikens. Vaak als ik langsrende, drentelden die kuikens wat over het fietspad, hun moeders langs de kanten van de weg, woest kwakend tegen voorbijgangers die te dichtbij kwamen.
Op een zekere dag liep ik weer langs de eenden. De kuikens waren flink gegroeid sinds ik ze vorige keer zag. Enkelhoog waren ze nu, maar nog net zo donzig en aandoenlijk als eerder. De hele familie stond midden op het fietspad, hun geasfalteerde achtertuin. Met een grote boog ging ik om ze heen. Terwijl ik langs ze liep, draaiden de moedereenden met hun halzen en keken ze me na. Oprotten, makker. Een tiental meters verder rende ik weer het fietspad op en vervolgde ik mijn lijdensweg. Toen ik bij de splitsing aankwam, waar het fietspad haaks eindigt op een groter fietspad, werd ik bijna omver gereden door een groepje amateurwielrenners, die verschrikkelijk hard de bocht om kwamen zetten.
Ik mompelde de gebruikelijke verwensingen en vervolgde mijn rondje. Even later, op mijn weg terug, was ik de wielrenners alweer vergeten. Totdat ik langs de eendengezin kwam. Ze stonden weer met zijn allen op het fietspad, maar dit keer was het anders. De kuikens drentelden rond, als gewoonlijk. En de moeders kwaakten. Ze stonden niet langs de kant. Ze cirkelden om een van de kuikens heen, die levenloos en met geknakt nekje op het fietspad lag. Er was niemand in de buurt, maar de moedereenden kwaakten en kwaakten.
Amateurwielrenners wanen zichzelf om onverklaarbare redenen de koningen van de openbare ruimte. Samen met de hangjongeren waren ze de eersten die lak hadden aan de lockdownmaatregelen. Alsof hun belachelijke pakjes ze immuun maakten voor besmetting en wetgeving, bleven ze doodleuk schouder aan schouder in groepjes over de fietspaden racen, terwijl de rest van het land netjes binnenbleef. Het was ook wel enigszins te verwachten: de amateurwielrenner is een beetje een lul. Overdreven hard rijden, schreeuwen dat ze erlangs moeten, rakelings inhalen en daarna op een terras speciaalbier drinken. Met helm nog op en de benen wijd, zodat iedereen kan meegenieten van hun balzakken.
De amateurwielrenner is een cocktail van overdreven ernst, een gebrek aan zelfspot en misplaatst superioriteitsgevoel, opgediend in een te strak synthetisch tenue. Meestal zijn het beschaafde mannen, die waarschijnlijk hun afval scheiden en weinig vlees eten. Maar op het moment dat ze een paddestoel op hun hoofd zetten en het pakje van hun favoriete wielerploeg aantrekken veranderen ze in BMW-rijders. Zoals kinderen die op een pleintje voetballen doen alsof ze Memphis of Ziyech zijn, zo waant de amateurwielrenner zich in een ploegentijdrit in de Tour de France. (Hoe werkt dat? ‘Ik ben Cavendish!’ ‘Nee, ik!’ En dan heel hard wegfietsen?)
Er zijn ook lieve, goedbedoelende, normale amateurwielrenners. Mannen en vrouwen die gewoon van een lekker stukje fietsen houden, hun snelheid aanpassen als de omstandigheden daar om vragen en vriendelijk ‘dank je wel!’ roepen als je voor ze opzij gaat. Maar helaas geldt hier dat een grote groep het verpest voor een kleine minderheid. Het is spijtig. Ik heb goede vrienden en vriendinnen die amateurwielrenner zijn, gewaardeerde collega’s – leidinggevenden ook. En leidinggevenden van leidinggevenden. Deze column zal dus misschien niet zonder gevolgen blijven. Maar dat is dan maar zo.
Door Julien Althuisius Volkskrant
De amateurwielrenner is een cocktail van overdreven ernst, een gebrek aan zelfspot en misplaatst superioriteitsgevoel.
Niet alle moderne verschijnselen hoeven we goed te keuren. Er zijn zaken waar we ons tegen kunnen, nee móéten verzetten. Deze week keert Julien Althuisius zich tegen de amateurwielrenner.
Goed. Ik ga hier geen vrienden mee maken. Maar als ik vrienden wil maken, ga ik wel bij een wielrenclubje. Alleen wielren ik niet. Ik loop hard. (Het is niet echt hard lopen, eerder een soepel struikelen) Een gebrek aan fantasie en ingesleten routine maken dat ik elke keer dezelfde route loop. De woonwijk uit, de autoweg over, het station voorbij en dan over het fietspad richting het natuurgebied. Dat fietspad ligt langs een kanaaltje. En bij dat kanaaltje woont een familie eenden. Ik zag ze, eerst als paartjes en later als ouders van een dozijn donzige kuikens. Vaak als ik langsrende, drentelden die kuikens wat over het fietspad, hun moeders langs de kanten van de weg, woest kwakend tegen voorbijgangers die te dichtbij kwamen.
Op een zekere dag liep ik weer langs de eenden. De kuikens waren flink gegroeid sinds ik ze vorige keer zag. Enkelhoog waren ze nu, maar nog net zo donzig en aandoenlijk als eerder. De hele familie stond midden op het fietspad, hun geasfalteerde achtertuin. Met een grote boog ging ik om ze heen. Terwijl ik langs ze liep, draaiden de moedereenden met hun halzen en keken ze me na. Oprotten, makker. Een tiental meters verder rende ik weer het fietspad op en vervolgde ik mijn lijdensweg. Toen ik bij de splitsing aankwam, waar het fietspad haaks eindigt op een groter fietspad, werd ik bijna omver gereden door een groepje amateurwielrenners, die verschrikkelijk hard de bocht om kwamen zetten.
Ik mompelde de gebruikelijke verwensingen en vervolgde mijn rondje. Even later, op mijn weg terug, was ik de wielrenners alweer vergeten. Totdat ik langs de eendengezin kwam. Ze stonden weer met zijn allen op het fietspad, maar dit keer was het anders. De kuikens drentelden rond, als gewoonlijk. En de moeders kwaakten. Ze stonden niet langs de kant. Ze cirkelden om een van de kuikens heen, die levenloos en met geknakt nekje op het fietspad lag. Er was niemand in de buurt, maar de moedereenden kwaakten en kwaakten.
Amateurwielrenners wanen zichzelf om onverklaarbare redenen de koningen van de openbare ruimte. Samen met de hangjongeren waren ze de eersten die lak hadden aan de lockdownmaatregelen. Alsof hun belachelijke pakjes ze immuun maakten voor besmetting en wetgeving, bleven ze doodleuk schouder aan schouder in groepjes over de fietspaden racen, terwijl de rest van het land netjes binnenbleef. Het was ook wel enigszins te verwachten: de amateurwielrenner is een beetje een lul. Overdreven hard rijden, schreeuwen dat ze erlangs moeten, rakelings inhalen en daarna op een terras speciaalbier drinken. Met helm nog op en de benen wijd, zodat iedereen kan meegenieten van hun balzakken.
De amateurwielrenner is een cocktail van overdreven ernst, een gebrek aan zelfspot en misplaatst superioriteitsgevoel, opgediend in een te strak synthetisch tenue. Meestal zijn het beschaafde mannen, die waarschijnlijk hun afval scheiden en weinig vlees eten. Maar op het moment dat ze een paddestoel op hun hoofd zetten en het pakje van hun favoriete wielerploeg aantrekken veranderen ze in BMW-rijders. Zoals kinderen die op een pleintje voetballen doen alsof ze Memphis of Ziyech zijn, zo waant de amateurwielrenner zich in een ploegentijdrit in de Tour de France. (Hoe werkt dat? ‘Ik ben Cavendish!’ ‘Nee, ik!’ En dan heel hard wegfietsen?)
Er zijn ook lieve, goedbedoelende, normale amateurwielrenners. Mannen en vrouwen die gewoon van een lekker stukje fietsen houden, hun snelheid aanpassen als de omstandigheden daar om vragen en vriendelijk ‘dank je wel!’ roepen als je voor ze opzij gaat. Maar helaas geldt hier dat een grote groep het verpest voor een kleine minderheid. Het is spijtig. Ik heb goede vrienden en vriendinnen die amateurwielrenner zijn, gewaardeerde collega’s – leidinggevenden ook. En leidinggevenden van leidinggevenden. Deze column zal dus misschien niet zonder gevolgen blijven. Maar dat is dan maar zo.
Column
Bert Wagendorp
Zaterdag geen Tour in Nice, thuishaven van de zelfbegoocheling
Morgen, zaterdag, zou in Nice de Tour de France van start zijn gegaan. Nice, een mooier decor voor het begin van drie weken zomerdromen bestaat niet. Nice, het heldere licht op de Boulevard des Anglais. De stranden langs de Middellandse Zee, die je voor deze keer de Méditerranée mag noemen. Nice met de prachtige villa’s van voorbije rijkdom en de haven vol patserboten van de moderne. Alles is illusie, de Tour ook, maar in Nice heeft de zelfbegoocheling een thuishaven gevonden. Nice verzoent je met de gedachte dat niets is wat het lijkt en dat dat, vooral tijdens de drie Tourweken, ook helemaal niet erg is.
Maar ja, afgelast. Misschien komt de Tour eind augustus naar Nice. Maar eind augustus is geen eind juni. Juni is belofte, eind augustus voel je de weemoed van de herfst aankomen. In Nice schijnt in de vroege herfst het verval al door het bladgoud.
Er is voor zover ik weet nog geen onderzoek naar gedaan, maar iedereen kan ook op zijn klompen aanvoelen welke gevolgen het ontbreken van sport voor de samenleving heeft. Sport vertegenwoordigt de lichtheid van het bestaan. Het spel is ernstig, maar het blijft een spel. Wij zijn spelende mensen en wanneer spelen, of kijken naar spel, ons onmogelijk wordt gemaakt raken we iets essentieels kwijt. De dooddoener ‘sport is de belangrijkste bijzaak in het leven’ is onzin. Het is veel meer dan dat.
En dan heb ik het nog niet eens over ‘verbinding’. Niets verbindt ons zo als sport. Met Tour, EK en Spelen was het de lange zomer van de verbinding geworden. Nu dat allemaal niet doorgaat, gaan we van de weeromstuit op zoek naar wat ons scheidt.
Zelfs het lichtvoetige programma Veronica Inside viel, bij gebrek aan voetballuchtigheid, ten prooi aan diepe ernst. Gijp is gestopt met lachen. Je ziet het ook in de kranten. De sportpagina’s, gewoonlijk een plek om even op adem te komen, hebben bij gebrek aan actuele sport en om in barre tijden maar niet van frivoliteit te worden beschuldigd, een doodserieus masker opgezet. Mensen die hun vrije tijd gewoonlijk besteden aan voetbal of de Giro, zijn uit pure verveling geobsedeerde viruswaanzinnigen geworden. Talkshows zijn veranderd in dagelijkse rouwdiensten – alleen de vrolijke voorganger Beau weet zich daaraan op miraculeuze wijze te onttrekken.
Niets tegen ernst overigens, maar zonder de relativerende pseudo-serieusheid van de sport sleurt hij je de diepte van het getob in. Bij gebrek aan een fijne EK-wedstrijd kan ik zomaar gaan zitten somberen over Mona Keijzer die CDA-leider wil worden en over wat het zegt over dit land dat we dat onzalige idee nog serieus nemen ook. Een lekker potje tennis op Wimbledon had me voor die zwaarmoedige gedachten behoed. Sport is een ontsnappingsroute uit de loodzware werkelijkheid. Het bevrijdt ons uit de soms ondraaglijke zwaarte van het bestaan.
De Franse romancier en Tourfanaat Antoine Blondin bracht dat gevoel van vrijheid ooit adequaat onder woorden. ‘Eigenlijk geloof ik dat er maar drie bevoorrechte plekken zijn waar een volwassene zijn vrijheid kan ervaren; een taxi, als de chauffeur het gordijntje laat zakken, de wc, als je de deur achter je op het slot hebt gedaan, en de Tour de France (...).’
Vanaf 1 juli mogen van het kabinet weer sportwedstrijden worden georganiseerd. Je zult zien hoe het land daarvan opklaart.
Bert Wagendorp
Zaterdag geen Tour in Nice, thuishaven van de zelfbegoocheling
Morgen, zaterdag, zou in Nice de Tour de France van start zijn gegaan. Nice, een mooier decor voor het begin van drie weken zomerdromen bestaat niet. Nice, het heldere licht op de Boulevard des Anglais. De stranden langs de Middellandse Zee, die je voor deze keer de Méditerranée mag noemen. Nice met de prachtige villa’s van voorbije rijkdom en de haven vol patserboten van de moderne. Alles is illusie, de Tour ook, maar in Nice heeft de zelfbegoocheling een thuishaven gevonden. Nice verzoent je met de gedachte dat niets is wat het lijkt en dat dat, vooral tijdens de drie Tourweken, ook helemaal niet erg is.
Maar ja, afgelast. Misschien komt de Tour eind augustus naar Nice. Maar eind augustus is geen eind juni. Juni is belofte, eind augustus voel je de weemoed van de herfst aankomen. In Nice schijnt in de vroege herfst het verval al door het bladgoud.
Er is voor zover ik weet nog geen onderzoek naar gedaan, maar iedereen kan ook op zijn klompen aanvoelen welke gevolgen het ontbreken van sport voor de samenleving heeft. Sport vertegenwoordigt de lichtheid van het bestaan. Het spel is ernstig, maar het blijft een spel. Wij zijn spelende mensen en wanneer spelen, of kijken naar spel, ons onmogelijk wordt gemaakt raken we iets essentieels kwijt. De dooddoener ‘sport is de belangrijkste bijzaak in het leven’ is onzin. Het is veel meer dan dat.
En dan heb ik het nog niet eens over ‘verbinding’. Niets verbindt ons zo als sport. Met Tour, EK en Spelen was het de lange zomer van de verbinding geworden. Nu dat allemaal niet doorgaat, gaan we van de weeromstuit op zoek naar wat ons scheidt.
Zelfs het lichtvoetige programma Veronica Inside viel, bij gebrek aan voetballuchtigheid, ten prooi aan diepe ernst. Gijp is gestopt met lachen. Je ziet het ook in de kranten. De sportpagina’s, gewoonlijk een plek om even op adem te komen, hebben bij gebrek aan actuele sport en om in barre tijden maar niet van frivoliteit te worden beschuldigd, een doodserieus masker opgezet. Mensen die hun vrije tijd gewoonlijk besteden aan voetbal of de Giro, zijn uit pure verveling geobsedeerde viruswaanzinnigen geworden. Talkshows zijn veranderd in dagelijkse rouwdiensten – alleen de vrolijke voorganger Beau weet zich daaraan op miraculeuze wijze te onttrekken.
Niets tegen ernst overigens, maar zonder de relativerende pseudo-serieusheid van de sport sleurt hij je de diepte van het getob in. Bij gebrek aan een fijne EK-wedstrijd kan ik zomaar gaan zitten somberen over Mona Keijzer die CDA-leider wil worden en over wat het zegt over dit land dat we dat onzalige idee nog serieus nemen ook. Een lekker potje tennis op Wimbledon had me voor die zwaarmoedige gedachten behoed. Sport is een ontsnappingsroute uit de loodzware werkelijkheid. Het bevrijdt ons uit de soms ondraaglijke zwaarte van het bestaan.
De Franse romancier en Tourfanaat Antoine Blondin bracht dat gevoel van vrijheid ooit adequaat onder woorden. ‘Eigenlijk geloof ik dat er maar drie bevoorrechte plekken zijn waar een volwassene zijn vrijheid kan ervaren; een taxi, als de chauffeur het gordijntje laat zakken, de wc, als je de deur achter je op het slot hebt gedaan, en de Tour de France (...).’
Vanaf 1 juli mogen van het kabinet weer sportwedstrijden worden georganiseerd. Je zult zien hoe het land daarvan opklaart.
Dan is die "woordkunstenaar" (ook in te huren voor bruiloften en partijen) Akwasi nog ergens goed voor. 
- Geacht bruidspaar, jullie hebben elkaar al ruim een jaar tegen elkaar achterste getrapt, het komt er nu op aan dat jullie jullie ouders in het gezicht trappen en wel (schuim uit de mond) nu !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! -
Leuke woordkunst, hoor, zeker ook voor kinderen. Jantje trapt Pietje in elkaar omdat Pietje met zwarte viltstift zijn gezicht heeft versmeerd. Pietje halfdood en Jantje zegt vrolijk: ik mocht hem in elkaar trappen van die Akwasi, toch mamma?
Nou, wie weet verschijnt straks de minister zelf wel op dit prikbord omdat de agressieveling Akwasi onder handen wordt genomen. "Landgenoten, beste wielrijderijprikkers, ontzie Akwasi want als hij A zegt, bedoelt die niet-A, woordkunst, heh, en wie nog doorgaat met zijn Witte Boosheid over Akwasi, zal uit ons mooie land worden verbannen want vrijheid van meningsuiting hoort niet bij ons .... "
- Geacht bruidspaar, jullie hebben elkaar al ruim een jaar tegen elkaar achterste getrapt, het komt er nu op aan dat jullie jullie ouders in het gezicht trappen en wel (schuim uit de mond) nu !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! -
Leuke woordkunst, hoor, zeker ook voor kinderen. Jantje trapt Pietje in elkaar omdat Pietje met zwarte viltstift zijn gezicht heeft versmeerd. Pietje halfdood en Jantje zegt vrolijk: ik mocht hem in elkaar trappen van die Akwasi, toch mamma?
Nou, wie weet verschijnt straks de minister zelf wel op dit prikbord omdat de agressieveling Akwasi onder handen wordt genomen. "Landgenoten, beste wielrijderijprikkers, ontzie Akwasi want als hij A zegt, bedoelt die niet-A, woordkunst, heh, en wie nog doorgaat met zijn Witte Boosheid over Akwasi, zal uit ons mooie land worden verbannen want vrijheid van meningsuiting hoort niet bij ons .... "
Wij als maatschappij zijn nog lang niet af van die weinig snuggere antizwartepietenagressie, die veler hersentjes spoelt. Maar ik zal me in normale wielerdraadjes onthouden van sociaalkritisch commentaar, tenminste zolang het niet over de samenleving gaat. Al met al pleit ik toch voor een onafhankelijke sportjournalistiek, die zich niet gek laten maken door de dagwaantjes en die netjes aan bronvermelding doet.
Cavendish noemt ie inderdaad. De enige originele humor in dit artikel. Ik dacht meteen: komt dat artikel uit 2010 ofzo? Uiteraard erg herkenbaar, maar
waarom krijgt onze Prikdude niet betaald en kan dit stukje van deze Pfannenkoek (met z'n enurrrrme kaknaam) zó in de Volkskrant?
Evengoed bedankt voor het plaatsen, Cecchinello!
valse trage Schreef:
-------------------------------------------------------
> Cavendish noemt ie inderdaad. De enige
> originele humor in dit artikel. Ik dacht meteen:
> komt dat artikel uit 2010 ofzo? Uiteraard erg
> herkenbaar, maar
> waarom krijgt onze Prikdude niet betaald en kan
> dit stukje van deze Pfannenkoek (met z'n enurrrrme
> kaknaam) zó in de Volkskrant?
>
> Evengoed bedankt voor het plaatsen, Cecchinello!
Nou, hij heeft voor zover ik dat weet, zijn leven wel verbeterd. Maar was hij niet degene, die in een baan koppelkoers naar beneden stuurde om een renner uit te schakelen en waarover ons aller Thijs van over zijn nek ging?
-------------------------------------------------------
>
Cavendish noemt ie inderdaad. De enige
> originele humor in dit artikel. Ik dacht meteen:
> komt dat artikel uit 2010 ofzo? Uiteraard erg
> herkenbaar, maar
> waarom krijgt onze Prikdude niet betaald en kan
> dit stukje van deze Pfannenkoek (met z'n enurrrrme
> kaknaam) zó in de Volkskrant?
>
> Evengoed bedankt voor het plaatsen, Cecchinello!
Nou, hij heeft voor zover ik dat weet, zijn leven wel verbeterd. Maar was hij niet degene, die in een baan koppelkoers naar beneden stuurde om een renner uit te schakelen en waarover ons aller Thijs van over zijn nek ging?
Als je de amateurbeëlzebubs ergens niet op kan betrappen is dat ze op of om kijken...
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.