Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
103e Giro d'Italia 4e etappe Catania VillafrancoTirrena 140 km
Gepost door Cecchini
Start 12.15 - Verwachte aankomsttijd `16.00 uur
Algemeen Klassement
1 ALMEIDA João Deceuninck - Quick Step 7:44:25
2 CAICEDO Jonathan Klever EF Pro Cycling ,,
3 BILBAO Pello Bahrain - McLaren 0:37
4 KELDERMAN Wilco Team Sunweb 0:42
5 VANHOUCKE Harm Lotto Soudal 0:53
6 NIBALI Vincenzo Trek - Segafredo 0:55
7 POZZOVIVO Domenico NTT Pro Cycling 0:59
8 MCNULTY Brandon UAE-Team Emirates 1:11
9 FUGLSANG Jakob Astana Pro Team 1:13
10 KRUIJSWIJK Steven Team Jumbo-Visma 1:15
CAICEDO Jonathan Klever EF Pro Cycling ,,
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 05/10/2020 20:26 door Cecchini.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 05/10/2020 20:17 door El Chaba.
Vooraf had ik Vlasov minstens op gelijkte hoogte met Fuglsang gezet.
S. Yates misschien nog niet helemaaaaal uitvlakken... het is wel de Giro he?
Het is niet zo dat er een Pogacar of Evenepoel op pole position staat.
En het mooie aan 'deze' Nibali ('dit' Ajax, 'dit' Oranje... braak) is dat je het gevoel hebt dat anderen ook een dikke kans maken.
S. Yates misschien nog niet helemaaaaal uitvlakken... het is wel de Giro he?
Het is niet zo dat er een Pogacar of Evenepoel op pole position staat.
En het mooie aan 'deze' Nibali ('dit' Ajax, 'dit' Oranje... braak) is dat je het gevoel hebt dat anderen ook een dikke kans maken.
Verdwaald in de tijd bij de Fontana dell'Elefante
Na een zwaar jaar trekt Jarl van der Ploeg met de Giro nog één keer door het land waar hij vier jaar correspondent voor de Volkskrant was. Op zoek naar veerkracht, zorgeloosheid en publiek dat niet klapt voor de zorg, maar voor snelle fietsers.
Alsof de drummer na zes uur roffelen eindelijk een klap op de bekkens geeft: patsboem, andiamo, daar begint de Giro d'Italia.
Tijdens dat eerste startschot, dat eigenlijk vijf maanden eerder en zo'n 1140 kilometer verderop had moeten klinken, stond ik zaterdag in Palermo in de Via Roma naast een klein kereltje met een fiets. Voor het gemak zijn helm alvast op gezet, begon hij iedere keer wanneer er een ploegleidersauto voorbij reed extra hard te schreeuwen. Ik denk dat hij hoopte op een buitenkansje, wat niet eens zo'n vreemde fantasie is in dit land. Claudia Cardinale, een Italiaanse actrice met de rondingen van een Dolomietenrit, won in de jaren vijftig een Miss Verkiezing waaraan ze niet eens deelnam. Ze zat gewoon rustig in het publiek tot de organisatie even de zaal in keek en haar pardoes als winnares verkoos.
'Forza Filippo', riep het kereltje toen de kersverse wereldkampioen Filippo Ganna voorbijkwam zoeven. 'Forza Italia!'
Vanwege de vele reisbeperkingen in Europa stonden alleen maar landgenoten om hem heen en omdat de Giro dit jaar samenvalt met nog belangrijkere wielerwedstrijden als Parijs-Roubaix, zag hij bovendien extra veel Italiaanse renners passeren.
Het geeft de ronde dit jaar iets prettig ouderwets, alsof er geen zwaar gesponsorde reclamekaravaan door het land trekt, maar je aan de kant staat van de allereerste Giro d'Italia in 1909, toen de openingsetappe werd gewonnen door timmerman Dario Beni, die om de eindwinst streed met metselaar Luigi Ganna, terwijl konijnenfokker Camillo Carcano werd gediskwalificeerd omdat hij 240 kilometer van de route afsneed door stiekem de trein te pakken.
Dat gevoel, dat je dichter bij de eeuwigheid staat dan de actualiteit, heb ik sinds het uitbreken van de coronacrisis wel vaker gehad in Italië. Net nog bijvoorbeeld, toen ik door het centrum van Catania wandelde, de startplaats van dinsdag, en ik een zwerm kinderen in de schaduw van de monumenten zag spelen terwijl een rits dikke mannen in een onverstaanbaar dialect vis probeerde te verkopen op het plein bij de kathedraal. Naast mij zag ik de Fontana dell'Elefante, voor mij het Palazzo dei Chierici en ik kon onmogelijk inschatten of het 2020 was of juist 1735.
Zo'n gevoel heet een historische sensatie en is een ervaring waarbij het tijdsverschil tussen vroeger en nu plotsklaps wegvalt en je jezelf opeens in een andere eeuw waant. Italië barst uit elkaar van geschiedenis, dus elke wielerronde die Italië aandoet, is gedoemd dergelijke sensaties op te wekken. Dat geldt in het bijzonder voor de Giro, die ooit, in 1909, zelfs nadrukkelijk in het leven werd geroepen om het vlak daarvoor gestichte land (1861) van wat nationale tradities te voorzien. Italië was toen nog een mengelmoes van verschillende culturen en talen en wat de opera's van Giuseppe Verdi moesten doen voor het theaterpubliek en de gedichten van Gabriele D'Annunzio voor de lezers, moest de Giro bewerkstelligen voor de sportliefhebbers: eenheid en nationale trots creëren in een land dat nog niet zo lang bestond.
'Vai Diego', riep het jongetje naast mij. 'Viva Vincenzo!'
Ook in de decennia daarna lieten het wielrennen en de geschiedenis elkaar niet meer los. Bijvoorbeeld in 1948, toen er rellen uitbraken tussen een zwik Italiaanse fabrieksarbeiders en de politie. Na drie dagen vechten, waarbij ruim dertig doden en meer dan zeshonderd gewonden vielen, was de eerste communistische revolutie in West-Europa bijna een feit. Tot de toenmalige premier Alcide de Gasperi op het lumineuze idee kwam wielerheld Gino Bartali, die op dat moment de Tour de France reed, op te bellen en om hulp te vragen. Prompt won Bartali drie Alpenetappes op rij waarna de fabrieksarbeiders dusdanig in vervoering raakten dat ze dat hele communisme een paar dagen vergaten - weg revolutie.
Of de ronde dit vreemde jaar ook iets historisch teweeg zal brengen, weet ik niet. Maar toen ik aan het kleine kereltje vroeg wie volgens hem de Giro zal winnen dit jaar, was zijn antwoord kraakhelder: 'Italië', zei hij.
Fontana dell'Elefante
Na een zwaar jaar trekt Jarl van der Ploeg met de Giro nog één keer door het land waar hij vier jaar correspondent voor de Volkskrant was. Op zoek naar veerkracht, zorgeloosheid en publiek dat niet klapt voor de zorg, maar voor snelle fietsers.
Alsof de drummer na zes uur roffelen eindelijk een klap op de bekkens geeft: patsboem, andiamo, daar begint de Giro d'Italia.
Tijdens dat eerste startschot, dat eigenlijk vijf maanden eerder en zo'n 1140 kilometer verderop had moeten klinken, stond ik zaterdag in Palermo in de Via Roma naast een klein kereltje met een fiets. Voor het gemak zijn helm alvast op gezet, begon hij iedere keer wanneer er een ploegleidersauto voorbij reed extra hard te schreeuwen. Ik denk dat hij hoopte op een buitenkansje, wat niet eens zo'n vreemde fantasie is in dit land. Claudia Cardinale, een Italiaanse actrice met de rondingen van een Dolomietenrit, won in de jaren vijftig een Miss Verkiezing waaraan ze niet eens deelnam. Ze zat gewoon rustig in het publiek tot de organisatie even de zaal in keek en haar pardoes als winnares verkoos.
'Forza Filippo', riep het kereltje toen de kersverse wereldkampioen Filippo Ganna voorbijkwam zoeven. 'Forza Italia!'
Vanwege de vele reisbeperkingen in Europa stonden alleen maar landgenoten om hem heen en omdat de Giro dit jaar samenvalt met nog belangrijkere wielerwedstrijden als Parijs-Roubaix, zag hij bovendien extra veel Italiaanse renners passeren.
Het geeft de ronde dit jaar iets prettig ouderwets, alsof er geen zwaar gesponsorde reclamekaravaan door het land trekt, maar je aan de kant staat van de allereerste Giro d'Italia in 1909, toen de openingsetappe werd gewonnen door timmerman Dario Beni, die om de eindwinst streed met metselaar Luigi Ganna, terwijl konijnenfokker Camillo Carcano werd gediskwalificeerd omdat hij 240 kilometer van de route afsneed door stiekem de trein te pakken.
Dat gevoel, dat je dichter bij de eeuwigheid staat dan de actualiteit, heb ik sinds het uitbreken van de coronacrisis wel vaker gehad in Italië. Net nog bijvoorbeeld, toen ik door het centrum van Catania wandelde, de startplaats van dinsdag, en ik een zwerm kinderen in de schaduw van de monumenten zag spelen terwijl een rits dikke mannen in een onverstaanbaar dialect vis probeerde te verkopen op het plein bij de kathedraal. Naast mij zag ik de Fontana dell'Elefante, voor mij het Palazzo dei Chierici en ik kon onmogelijk inschatten of het 2020 was of juist 1735.
Zo'n gevoel heet een historische sensatie en is een ervaring waarbij het tijdsverschil tussen vroeger en nu plotsklaps wegvalt en je jezelf opeens in een andere eeuw waant. Italië barst uit elkaar van geschiedenis, dus elke wielerronde die Italië aandoet, is gedoemd dergelijke sensaties op te wekken. Dat geldt in het bijzonder voor de Giro, die ooit, in 1909, zelfs nadrukkelijk in het leven werd geroepen om het vlak daarvoor gestichte land (1861) van wat nationale tradities te voorzien. Italië was toen nog een mengelmoes van verschillende culturen en talen en wat de opera's van Giuseppe Verdi moesten doen voor het theaterpubliek en de gedichten van Gabriele D'Annunzio voor de lezers, moest de Giro bewerkstelligen voor de sportliefhebbers: eenheid en nationale trots creëren in een land dat nog niet zo lang bestond.
'Vai Diego', riep het jongetje naast mij. 'Viva Vincenzo!'
Ook in de decennia daarna lieten het wielrennen en de geschiedenis elkaar niet meer los. Bijvoorbeeld in 1948, toen er rellen uitbraken tussen een zwik Italiaanse fabrieksarbeiders en de politie. Na drie dagen vechten, waarbij ruim dertig doden en meer dan zeshonderd gewonden vielen, was de eerste communistische revolutie in West-Europa bijna een feit. Tot de toenmalige premier Alcide de Gasperi op het lumineuze idee kwam wielerheld Gino Bartali, die op dat moment de Tour de France reed, op te bellen en om hulp te vragen. Prompt won Bartali drie Alpenetappes op rij waarna de fabrieksarbeiders dusdanig in vervoering raakten dat ze dat hele communisme een paar dagen vergaten - weg revolutie.
Of de ronde dit vreemde jaar ook iets historisch teweeg zal brengen, weet ik niet. Maar toen ik aan het kleine kereltje vroeg wie volgens hem de Giro zal winnen dit jaar, was zijn antwoord kraakhelder: 'Italië', zei hij.
Fontana dell'Elefante
BAN DE BIDON
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.