Het ritme van het wielerseizoen

Door Peter Winnen


Het was een interessant onderwerp dat zaterdag in deze krant werd aangesneden: zijn wielrenners seizoengevoelig? Covid-19 heeft een dikke stok tussen de spaken van de traditionele koerscyclus gestoken; iedereen die nog iets wil betekenen moet per direct toeslaan. Dus ook de klassieke voorjaarscoureurs en de specialisten van de zomer. Een zinnetje dat je de laatste tijd vaak hoort is: ‘Je moet pakken wat je pakken kunt’. En rap een beetje, zou ik er aan willen toevoegen. Het virus staat uitdagend langs de kant, het lacht om mondkapjes.

Niki Terpstra verwacht dezelfde renners in de voorjaarsklassiekers van het najaar. Ik ook, het is een kwestie van wetenschappelijke berekening, instelling en tijdnood. Dat de ene onder normale omstandigheden beter is in de lente en de andere beter in de herfst zal niet allesbepalend zijn. Toch sluit ik niet uit dat er een paar tussen zullen fietsen die het gevoel hebben in een vreemd lichaam geboren te zijn.

Michael Boogerd spreekt over ‘een soort bioritme’. Hij zat twee periodes per jaar goed in zijn vel. Eerst in maart en april, en dan nog een keertje in september. Dat heeft hij nog steeds. Hij herinnert zich ook renners die in december de straatstenen eruit reden op training. En daarna niet meer. Zulke renners herinner ik me ook: tragische wintersporters.

Ikzelf was een typische zomercoureur. Pas vanaf een graad of dertig begon de motor soepel te draaien. Dat is me nog een paar keer goed van pas gekomen tijdens de Tour. In de zomer zat ik mentaal en emotioneel ook het beste in mijn vel. Niet gek natuurlijk als een lichaam doet wat het moet doen. Ik heb ook beroerde zomers gekend. En fijne winters. Eigenlijk zat ik elke winter ook heel goed in mijn vel.

Met de Ronde van Lombardije, eind oktober, werd de deur van het wielerseizoen toegeslagen. Honderd of meer koersdagen per jaar waren in de jaren tachtig eerder regel dan uitzondering; ram versleten was ik altijd. Mijn winter begon op het vliegveld van Milaan. Een maand lang geen fiets aanraken, de oogkleppen af, het egocentrisme gestald, tijd hebben voor dierbaren, de pantoffels aan. En elke jaar kwam het weer als een verrassing omdat ik het vergeten was: hoe het voelt vers en uitgerust te zijn. De niet-wintermens was top.

Ze heeft het vaak gezegd in februari, mijn partner, ik ben blij dat ik je straks op het vliegveld kan afzetten. Hup, wegwezen, naar het trainingskamp van de ploeg. De uitgeruste trekvogel scheen thuis niet meer te hebben te zijn.

Tijdens de lockdown met de gebarricadeerde koersen heb ik me veel meer zorgen gemaakt om het bioritme van de vrouwen en vriendinnen van de coureurs dan om het bioritme van de renners zelf. Je zult ze maar voor maanden thuis hebben, de vogels zonder luchtruim.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 06/10/2020 20:25 door Cecchini.

Mooi stuk.

Alleen jammer van die 'verassing'.

Heb je een punt. Gebeurt wel vaker.

Schrijvers die schrijven vanuit een gevoel hebben een goede redacteur nodig.

merijntje mortirolo Schreef:
-------------------------------------------------------
> Mooi stuk.

Like a bird on the wire
Like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free

or

Are birds free from the chains of the skyways?

Je zult ze maar voor maanden thuis hebben, de vogels zonder luchtruim.

VK, oktober 2020, Willem Vissers.

-------
Wat een schitterende sportman is Mathieu van der Poel, talisman van de aanval


4 oktober 2020
Heerlijk kapot is hij als hij op de grond zit, met het hoofd tegen het hek geleund. Ogen dicht. Hijgend. Schoonheid Roxanne knielt voor hem, haar blonde haar als een waaier voor het gezicht. Even ontsnapt zij nog aan zijn aandacht. Hij is moe. Uitgewoond. Eerst uitblazen, dan mag haar mondkapje af en accepteert hij de warme zoen van zijn geliefde voor de winnaar.

Prachtig en spectaculair is de ontknoping in België van de wielerronde die om Nederland krulde vanwege corona. En wat een schitterende sportman is Mathieu van der Poel, als talisman van de aanval. Bijna is hij symbool van durf in een angstige wereld. Langs de kant, op de stoepen en in de bermen van Vlaanderen, staan mensen met mondkapjes, hunkerend naar de vrijheid van het verleden, met ingehouden angst voor de toekomst.

Even wagen ze zich buiten, voor een flits van renners. Ze blijven netjes aan de kant en bewonderen. Ze klappen voor de malende man op de fiets, de man die vrij is in zijn hoofd, die zichzelf telkens bevrijdt en opnieuw geschiedenis schrijft met een expeditie van bravoure over vijftig kilometer solo. Hij wint de rit en behaalt de eindzege in de ronde met de naam die te lelijk is voor een stijlvolle wielrenner als hij is, met zijn witte, opgetrokken sokken. BinckBank Tour.

De apotheose van de ronde is een zinderend spel om seconden, waarin Van der Poel vier hongerige achtervolgers op precies genoeg afstand houdt. Commentatoren zwelgen in geluk. Ze lachen hardop. Zo leuk en opwindend kan sport zijn. Van der Poel houdt een paar tellen over. Hij blaast uit en zegt met een glimmend, rood hoofd dat hij ‘niet van plan’ was op vijftig kilometer van de streep weg te rijden en dat het ‘te vroeg’ was. Het was ‘alles of niets’.

Juist dat is zo uniek aan hem. Hij was het niet van plan, maar hij deed het toch. Het was te vroeg, maar nog meer dan dat was hij niet te laat. Het was alles of niets, maar met name alles. En wees nou eerlijk: al die liefhebbers waren zo blij met de Tour de France in coronatijd, maar wat was die gemiddeld gesproken saai. Al dat gereken. Telkens die gele trein van de supermarkt op kop, als de lopende band voor de lege flessen. Wat was het bedwelmend mooi toen Pogacar de wereld op zijn kop zette in de tijdrit, toen er niets meer te controleren viel.

Hij maalt, Van der Poel, deze zaterdag. Bosberg, Muur van Geraardsbergen. Denderend over de Dendenoordberg. Zijn armen liggen ontspannen op het stuur. Hij kijkt niet om, op een terloops knikje na. Hij is als de fietser uit het lied van Boudewijn de Groot, krom gebogen over zijn stuur. Hij neemt een stoepje mee en leest de kortste weg. Af en toe wipt hij even uit het zadel, om kracht bij te zetten. Ongewild is hij symbool voor licht in deze duistere tijd. Niet omkijken, altijd vooruit. Op naar de toekomst. Onbevreesd.
--

:hartje: voor Leonard. Always.

En voor Catania.

#altijdhopelooswaitingforthemiracletocometrouwens

Onrustige tijgers in een kooi die loeren naar buiten maar niet weg kunnen en maar lopen te ijsberen of beter te tijgen naar nergens. Een poema waard, een poëma.

Er is niets mis het dat gereken. Maar rekenen is niet alles. Je kunt ook misrekenen. En als je rekent, moet je altijd rekening houden met mogelijke kansen, zowel met die van anderen als met die van jezelf. Aldus was de laatste Tour veel minder saai dan die was in de ogen der sportpopulisten.

Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Er is niets mis het dat gereken. Maar rekenen is
> niet alles. Je kunt ook misrekenen. En als je
> rekent, moet je altijd rekening houden met
> mogelijke kansen, zowel met die van anderen als
> met die van jezelf. Aldus was de laatste Tour veel
> minder saai dan die was in de ogen der
> sportpopulisten.

Er is geen groter succes dan de misrekening, maar de misrekening is geen succes of als je dobbelt, zorg er dan wel voor dat je de goede dobbelstenen hebt.

Allebei leuke stukjes, maar Winnen verliest vanwege "verassing". Ook gevoelsmensen behoren te kunnen spellen.

Ook de geprinte versie hier heeft verassing staan. (niet) verrassend.

Als Van der Poel eens iets wint dan is hij ook altijd wel halfdood. Veel meer dan andere renners die zelfs vaker en meer winnen. Het komt op mij nogal aanstellerig over.

Noem eens renners die vaker en meer winnen en het doen op zo'n manier als MVDP als afgelopen weekend.

Ik kom hoogstens uit bij Evenepoel, die wel eens een solo tot het eind volbrengt. Dat aanstellerige van MVDP kan ik me maar 2x herinneren (AGR/BB ).

Sprinters tellen sowieso niet mee, want die voeren nauwelijks ene flikker uit. Zo'n Bennett bijvoorbeeld tijdens de Tour, die na een gewonnen sprintje emotioneel helemaal instort, daar krijg ik nou de kriebels van.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 07/10/2020 12:46 door Cecchini.

Janken als je wint is tenenkrommend. Doe dat lekker thuis bij een kopje thee.
Noem die renners maar zelf trouwens.

Doel je op afgelopen zaterdag? 60km alleen in de aanval, waarvan de laatste 20km op/over de limiet tegen 2 van de beste hardrijders van het moment...
Ja, dan ben je zo fris als een hoentje als je over de streep komt, stap je van je fiets en wandel je met uitgestreken koppie meteen naar de verslaggevers.

AGR 2019 van hetzelfde laken een pak (broek voor de Belgen?).

Vond het beeld dat ie zn vriendin compleet negeerde om met afgewend gezicht naar lucht te happen echt prachtig. Dat is sport. Maar ja, op het internet vind je de vreemdste meningen.

Ach, de veluweracer is nu eenmaal groot tegenstander van MvdP. Ik heb sowieso medelijden met dat soort sneue types. Verder maar negeren.

Ja, negeren is het devies. Dat MvdP hier bij sommigen als de Verlosser gezien wordt is lastig te verklaren maar het kan zijn dat het voortkomt uit een soort bakvissenmentaliteit. Een overdreven bewondering voor iemand die uiteindelijk veel minder kan dan vooraf gedacht werd door deze mensen.