Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
103e Giro d'Italia 11e etappe Porto Sant'Elpidio › Rimini (182k)
Gepost door Cecchini
Vertrek 12.05 verwachte aankomst 16.30
Algemeen Klassement
1 ALMEIDA João Deceuninck - Quick Step 39:38:05
2 KELDERMAN Wilco Team Sunweb 0:34
3 BILBAO Pello Bahrain - McLaren 0:43
4 POZZOVIVO Domenico NTT Pro Cycling 0:57
5 NIBALI Vincenzo Trek - Segafredo 1:01
6 KONRAD Patrick BORA - hansgrohe 1:15
7 HINDLEY Jai Team Sunweb 1:19
8 MAJKA Rafał BORA - hansgrohe 1:21
9 MASNADA Fausto Deceuninck - Quick Step 1:36
10 PERNSTEINER Hermann Bahrain - McLaren 1:52
Finishen in de hoofdstad van de ijdelheid
Na een zwaar jaar trekt Jarl van der Ploeg met de Giro nog één keer door het land waar hij vier jaar correspondent was. Op zoek naar veerkracht, zorgeloosheid en publiek dat niet klapt voor de zorg, maar voor snelle fietsers.
Omdat dinsdag een ellendige dag was waarop de onvoorspelbaarheid, zoals voorspeld, toesloeg (meerdere renners moesten de strijd staken vanwege het coronavirus, waaronder de volledige Nederlandse ploeg Jumbo-Visma), besloot ik mijzelf te belonen door niet over de snelweg, maar langs het strand te rijden. Ik had behoefte aan wat vrolijkheid.
Toen ik de plaatsnaam 'San Mauro al Mare' voorbij zag flitsen, voelde ik direct dat het werkte, want je zou toch verdikkeme Mauro zijn geweest. Dan word je eerst heilig verklaard en vervolgens vernoemen ze een badplaats aan de Adriatische Zee naar je waar de zon altijd schijnt en iedere zomer de mooiste mensen ter wereld heentrekken om er hun kleren uit te trekken.
Mijn eigen bestemming was Rimini omdat een Ronde van Italië pas echt rond is zodra ze Rimini passeert. Dat komt omdat regisseur Federico Fellini, de uitvinder van La Dolce Vita, hier werd geboren, maar vooral omdat Rimini iedere zomer weer aanvoelt alsof de stad een soort eindpunt is; het summum van een millennialange evolutie die niet draait om overleven, maar om mooi wezen op een 150 meter breed zandstrand met niets meer om het lijf dan een kleine zwemslip.
Rimini is de Europese hoofdstad van de ijdelheid en dus is het terecht dat het voltallige wielerpeloton hier vandaag finisht. Ooit verscheen de Slowaak Peter Sagan met ongeschoren benen aan de start van een koers. Subiet ontstond er ophef in het peloton want hard rijden op de fiets is enkel toegestaan met onberispelijk geschoren benen. Het was (uiteraard) de Italiaans kampioen Vincenzo Nibali die de volgende etappe een zak wegwerpscheermesjes aan Sagan overhandigde met op het begeleidende briefje de tekst: 'Per Peter, con amore'.
Ik kan er niets aan doen, maar iedere keer als ik het Italiaanse woord 'amore' hoor, denk ik aan Maurizio Zanfanti, een klein, zongebruind kereltje met lange, onweerstaanbaar geblondeerde lokken wiens overhemd immer openhing tot vlak boven zijn navel.
Zanfanti, bijgenaamd Zanza, was zijn leven lang het epicentrum van Rimini, wat veel zegt in een stad die zelf het epicentrum van de Italiaanse strandcultuur vormt. Hij was de beroemdste, meest extravagante latin lover van heel Italië, een moderne Casanova die volgens de legende met plusminus zesduizend vrouwen de liefde bedreef.
Zanza kon in zijn hoogtijdagen uit tientallen meisjes per avond kiezen. Ze stonden voor hem in de rij. Eerst beroepsmatig, toen hij als propper werkte voor beruchte discotheken als de Blow Up, maar later uit pure lust. Dat kwam omdat Zanza alles was wat Noord-Europeaanse mannen niet zijn. Hij verkeerde in een staat van voortdurende opwinding en grossierde in de voorspelbare hoffelijkheid die wij, mannen boven de spaghettilijn, simpelweg ontberen.
Ooit las ik in de Italiaanse krant Corriere della Sera een interview met de Noorse Mette Homburg, op de dag dat ze Zanza in 1984 ontmoette pas zeventien lentes jong. De eerste woorden die Zanza tegen haar zei: 'Ciao bella'.
'Het was genoeg om verliefd op hem te worden', zei Mette, 'en o, wat was ik verliefd.'
Toen de 63-jarige Zanza twee jaar geleden stierf (vlak na de daad op de achterbank van zijn Mitsubishi Pajero 4x4, geparkeerd tussen de perzikbomen van zijn moeder Teresa) trokken honderden inwoners van Rimini naar de begraafplaats om nog eenmaal luid voor hem te applaudisseren. Ook de burgemeester van Rimini was aanwezig, want Rimini was nu eenmaal trots op de man die zijn leven lang geen zomeravond verspild aan zich voorbij had laten gaan. Rimini was Zanza en Zanza was zomerse liefde.
Daarom fleurt het mij ook zo op dat de etappe van vandaag praktisch langs het graf van Zanfanti rijdt. Want hoeveel donkere wolken er ook samenpakken boven de Ronde van Italië, uiteindelijk draait het om wat de Italiaanse schrijver Curzio Malaparte ooit schreef: 'Wat zou fiets betekenen als ze een hiëroglief was geweest in een Egyptische obelisk? Zou ze beweging of rust betekenen? Het vlieden van de tijd of de eeuwigheid? Het zou me niet verbazen als ze liefde betekende - amore.'
Maurizio Zanfanti
Na een zwaar jaar trekt Jarl van der Ploeg met de Giro nog één keer door het land waar hij vier jaar correspondent was. Op zoek naar veerkracht, zorgeloosheid en publiek dat niet klapt voor de zorg, maar voor snelle fietsers.
Omdat dinsdag een ellendige dag was waarop de onvoorspelbaarheid, zoals voorspeld, toesloeg (meerdere renners moesten de strijd staken vanwege het coronavirus, waaronder de volledige Nederlandse ploeg Jumbo-Visma), besloot ik mijzelf te belonen door niet over de snelweg, maar langs het strand te rijden. Ik had behoefte aan wat vrolijkheid.
Toen ik de plaatsnaam 'San Mauro al Mare' voorbij zag flitsen, voelde ik direct dat het werkte, want je zou toch verdikkeme Mauro zijn geweest. Dan word je eerst heilig verklaard en vervolgens vernoemen ze een badplaats aan de Adriatische Zee naar je waar de zon altijd schijnt en iedere zomer de mooiste mensen ter wereld heentrekken om er hun kleren uit te trekken.
Mijn eigen bestemming was Rimini omdat een Ronde van Italië pas echt rond is zodra ze Rimini passeert. Dat komt omdat regisseur Federico Fellini, de uitvinder van La Dolce Vita, hier werd geboren, maar vooral omdat Rimini iedere zomer weer aanvoelt alsof de stad een soort eindpunt is; het summum van een millennialange evolutie die niet draait om overleven, maar om mooi wezen op een 150 meter breed zandstrand met niets meer om het lijf dan een kleine zwemslip.
Rimini is de Europese hoofdstad van de ijdelheid en dus is het terecht dat het voltallige wielerpeloton hier vandaag finisht. Ooit verscheen de Slowaak Peter Sagan met ongeschoren benen aan de start van een koers. Subiet ontstond er ophef in het peloton want hard rijden op de fiets is enkel toegestaan met onberispelijk geschoren benen. Het was (uiteraard) de Italiaans kampioen Vincenzo Nibali die de volgende etappe een zak wegwerpscheermesjes aan Sagan overhandigde met op het begeleidende briefje de tekst: 'Per Peter, con amore'.
Ik kan er niets aan doen, maar iedere keer als ik het Italiaanse woord 'amore' hoor, denk ik aan Maurizio Zanfanti, een klein, zongebruind kereltje met lange, onweerstaanbaar geblondeerde lokken wiens overhemd immer openhing tot vlak boven zijn navel.
Zanfanti, bijgenaamd Zanza, was zijn leven lang het epicentrum van Rimini, wat veel zegt in een stad die zelf het epicentrum van de Italiaanse strandcultuur vormt. Hij was de beroemdste, meest extravagante latin lover van heel Italië, een moderne Casanova die volgens de legende met plusminus zesduizend vrouwen de liefde bedreef.
Zanza kon in zijn hoogtijdagen uit tientallen meisjes per avond kiezen. Ze stonden voor hem in de rij. Eerst beroepsmatig, toen hij als propper werkte voor beruchte discotheken als de Blow Up, maar later uit pure lust. Dat kwam omdat Zanza alles was wat Noord-Europeaanse mannen niet zijn. Hij verkeerde in een staat van voortdurende opwinding en grossierde in de voorspelbare hoffelijkheid die wij, mannen boven de spaghettilijn, simpelweg ontberen.
Ooit las ik in de Italiaanse krant Corriere della Sera een interview met de Noorse Mette Homburg, op de dag dat ze Zanza in 1984 ontmoette pas zeventien lentes jong. De eerste woorden die Zanza tegen haar zei: 'Ciao bella'.
'Het was genoeg om verliefd op hem te worden', zei Mette, 'en o, wat was ik verliefd.'
Toen de 63-jarige Zanza twee jaar geleden stierf (vlak na de daad op de achterbank van zijn Mitsubishi Pajero 4x4, geparkeerd tussen de perzikbomen van zijn moeder Teresa) trokken honderden inwoners van Rimini naar de begraafplaats om nog eenmaal luid voor hem te applaudisseren. Ook de burgemeester van Rimini was aanwezig, want Rimini was nu eenmaal trots op de man die zijn leven lang geen zomeravond verspild aan zich voorbij had laten gaan. Rimini was Zanza en Zanza was zomerse liefde.
Daarom fleurt het mij ook zo op dat de etappe van vandaag praktisch langs het graf van Zanfanti rijdt. Want hoeveel donkere wolken er ook samenpakken boven de Ronde van Italië, uiteindelijk draait het om wat de Italiaanse schrijver Curzio Malaparte ooit schreef: 'Wat zou fiets betekenen als ze een hiëroglief was geweest in een Egyptische obelisk? Zou ze beweging of rust betekenen? Het vlieden van de tijd of de eeuwigheid? Het zou me niet verbazen als ze liefde betekende - amore.'
Maurizio Zanfanti
Ik ben gewoon in koers natuurlijk en meldt alles vanaf daar 
Slimmerd Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ik ben gewoon in koers natuurlijk en meldt alles
> vanaf daar
Slimmerd zit als een vlieg op het voorhoofd van de hoofdman in de wedstrijd of de hoofdman van de hoofdgroep
-------------------------------------------------------
> Ik ben gewoon in koers natuurlijk en meldt alles
> vanaf daar
Slimmerd zit als een vlieg op het voorhoofd van de hoofdman in de wedstrijd of de hoofdman van de hoofdgroep
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.