Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
103e Giro d'Italia 21 etappe ITT Cernusco sul Naviglio › Milan (15.7k
Gepost door Cecchini
Algemeen Klassement
1 HINDLEY Jai Team Sunweb 20 85:22:07
2 GEOGHEGAN HART Tao INEOS Grenadiers ,,
3 KELDERMAN Wilco Team Sunweb 1:32
4 BILBAO Pello Bahrain - McLaren 2:51
5 ALMEIDA João Deceuninck - Quick Step 3:14
6 FUGLSANG Jakob Astana Pro Team 6:32
7 NIBALI Vincenzo Trek - Segafredo 7:46
8 KONRAD Patrick BORA - hansgrohe 8:05
9 MASNADA Fausto Deceuninck - Quick Step 9:24
10 PERNSTEINER Hermann Bahrain - McLaren 10:08
Hehe, scherp 
Carlos Danger Schreef:
-------------------------------------------------------
> Vijftien kilometer? Dat is een lullig tijdritje.
Een aero goeroe berekende toch, dat ten opzichte van elkaar dan het niet optimaal kiezen van de juiste bandenspanning één van beiden de Giro overwinning zou kosten. Geldt ook voor een miniiem verschil in weerstand van de drivertrain, zijnde niet Ineos Dennis Grenadiers.
Uiteraard alleen als beiden fysieke tweelingen waren, wat natuurlijk niet het geval is.
Disclaimer: Als je een bord pap hebt van 300ml mag je gerust 140ml morsen als jouw Widersacher maar een bord heeft met 150ml.
-------------------------------------------------------
> Vijftien kilometer? Dat is een lullig tijdritje.
Een aero goeroe berekende toch, dat ten opzichte van elkaar dan het niet optimaal kiezen van de juiste bandenspanning één van beiden de Giro overwinning zou kosten. Geldt ook voor een miniiem verschil in weerstand van de drivertrain, zijnde niet Ineos Dennis Grenadiers.
Uiteraard alleen als beiden fysieke tweelingen waren, wat natuurlijk niet het geval is.
Disclaimer: Als je een bord pap hebt van 300ml mag je gerust 140ml morsen als jouw Widersacher maar een bord heeft met 150ml.
Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Rekenen met de snelheid. Stel, Kelderman fietst,
> zeg voor het rekengemak, 60 km per uur. Wat mogen
> Hart en Hinley dan als maximale snelheid hebben,
> wil Kelderman alsnog deze Giro winnen? Zo'n 55 per
> uur?
Je zult gemiddeld bedoelen. Uit het hoofd kun je nog wel uitrekenen hoe hard Kelderman gemiddeld moet rijden, nl. 15,7 km in 15,7 minuten is 15:42. Tel daarbij bovenop de achterstand van 1:32 dan kom je uit op 17:14, en dat is een gemiddelde van net onder de 55 km/h, namelijk 54,66 km/h.
Een groot verschil, dat terugloopt naarmate Kelderman langzamer is en dat is wel een zekerheid.
. Het verschil in tijd blijft hetzelfde.
-------------------------------------------------------
> Rekenen met de snelheid. Stel, Kelderman fietst,
> zeg voor het rekengemak, 60 km per uur. Wat mogen
> Hart en Hinley dan als maximale snelheid hebben,
> wil Kelderman alsnog deze Giro winnen? Zo'n 55 per
> uur?
Je zult gemiddeld bedoelen. Uit het hoofd kun je nog wel uitrekenen hoe hard Kelderman gemiddeld moet rijden, nl. 15,7 km in 15,7 minuten is 15:42. Tel daarbij bovenop de achterstand van 1:32 dan kom je uit op 17:14, en dat is een gemiddelde van net onder de 55 km/h, namelijk 54,66 km/h.
Een groot verschil, dat terugloopt naarmate Kelderman langzamer is en dat is wel een zekerheid.
. Het verschil in tijd blijft hetzelfde.
Verschillen best groot. Dus het kan nog 
Hé, da's toevallig.
Ik dacht afgelopen dagen ook al een keer dat hij niet de optimale steun kreeg van zijn ploeg.
Maar toen schreef iemand dat ik dat fout zag.
Ik en Wilco zaten dus (toevallig) op dezelfde lijn
Ik dacht afgelopen dagen ook al een keer dat hij niet de optimale steun kreeg van zijn ploeg.
Maar toen schreef iemand dat ik dat fout zag.
Ik en Wilco zaten dus (toevallig) op dezelfde lijn
Het metaal waar een 15-jarige Tao op naar school en door London scheurde.
Vai Britse Sam Winnen! Vermoedelijk geeft hij de anonieme melkfles uit Amersfoort en de te vroeg geboren buidelrat uit Perth nog even een definitief fietslesje, maar stiekem is het hopen dat Kelderman 1'30 goedmaakt zodat de permafrust bij enkelen nooit meer geheel ontdooit.
Maar eerst nu even alle attentie op de onderweg zijnde Francois Bidard, de enige die Ganna nog van de dagzege kan houden.
Kelderman weet niet half zo goed hoe het gaat tijdens de koers als sommige prikkers 
Volkskrant journalist Jarl van der Ploeg doorkruist met de Giro nog één keer het land waar hij vier jaar correspondent was. Op zoek naar veerkracht, zorgeloosheid en publiek dat niet klapt voor de zorg, maar voor snelle fietsers.
Het mooist aan Italië: het kan elke reiziger het gevoel geven iets unieks te hebben ontdekt
De afgelopen jaren kwam ik vaak toeristen tegen die mij vol enthousiasme vertelden over dat ene onbekende dorpje waar ze die zomervakantie doorheen waren gereden; zo’n dorpje waar de zonnestralen de hele dag in de smalle steegjes bleven plakken en waar je in het dorpsrestaurant de huisgemaakte pasta kon besproeien met een halve liter huiswijn van de Barberadruif. ‘Het was magistraal’, zeiden die toeristen tegen mij. ‘En het mooiste was: we hadden het hele dorp voor ons alleen.’
Tijdens mijn laatste ronde door Italië kwam ik er wederom achter dat al die toeristen gelijk hebben, want een van de mooiste eigenschappen van Italië is inderdaad dat het land oneindig is. Ook ik reed de afgelopen dagen met 45 kilometer per uur langs eindeloze rijen olijfbomen en cipressen die ik nooit eerder zag. Ik passeerde voor de eerste keer ruïnes waar ooit keizerinnen verpoosden, sliep in elegante stadsvilla’s waar de familiewapens nog aan de gevels hingen en dronk koffie op de trappen van eeuwenoude kerken terwijl naast mij de priester een broodje met mortadella at. Ik trok door het Italië van de onbekende eethuisjes, de boerenstallen en de vriendelijk glooiende heuvels en begreep dat een land dat iedere reiziger het gevoel kan geven iets unieks te hebben ontdekt, simpelweg goud waard is.
Het stemde mij, met andere woorden, vrolijk dat ik tijdens die eerste, nog zonnige dagen van deze Ronde een gelukkige versie van Italië trof, want na een jaar vol ellende gunde ik dit land de drie weken respijt waar zo’n behoefte aan was; waar ik zelf ook behoefte aan had, want ik had zin om af te sluiten met een reeks artikelen waarin ik met geen woord zou reppen over de zorgen van de Italianen, hun lege bankrekeningen, hun ruzies of hun ziektes. Nee, ik zou enkel schrijven over de mooie meisjes die hun fietsende helden zouden bedelven met bloemen.
De Ronde van Italië viel weliswaar samen met het begin van de herfst, maar dat was niet erg omdat, zoals de Italiaanse schrijver Gianfranco Calligarich ooit schreef, seizoenswisselingen het verlangen opwekken elders te zijn. Zodra de lucht verandert, besef je dat de tijd voorbij gaat terwijl jijzelf stil staat. De simpelste oplossing voor dat euvel is de fiets te pakken en op pad gaan.
Maar hoe verder ik reed en met hoe meer mensen ik sprak, hoe duidelijker ik begon in te zien dat die hoop ijdel was geweest. Want naast het gebruikelijke zweet, de krampen, de pijnlijke knieën, de dorst en de vervloekingen die horen bij een Giro, kwam op mijn telefoon steeds vaker het nieuws binnen over de inmiddels twintigduizend coronabesmettingen die dagelijks worden geconstateerd in Italië. Ik kreeg pushberichten over virusgevallen in het peloton zelf, over de pas ingevoerde avondklok in Milaan, de aanstaande lockdown en daaropvolgend de rellen in Napels en Rome.
Met iedere pedaalslag richting het noorden vervaagde de herinnering aan die onbezorgde zomerdagen verder en zo kon het gebeuren dat ik nu, tijdens de laatste etappe van 2020, niet vrolijk naar de finishlijn wandel, maar weemoedig. Bij het zien van al die mondkapjes begint eindelijk het besef in te dalen dat ik dit land zal verlaten zonder zijn inwoners nog eenmaal de twee gewoontekusjes op hun wangen te drukken die zo horen bij een Italiaans afscheid.
Bijna raak ik bevangen door die weemoed, maar dan, terwijl de laatste renners binnenkomen en de toeschouwers een glimp proberen op te vangen van de winnaar, hoor ik de helikopters boven Milaan cirkelen. Ik draai mij om en tegen de achtergrond van het magistraal mooie Piazza del Duomo, zie ik hoe een euforische renner net de mooiste eindstreep van zijn leven gepasseerd is. Ik kijk naar zijn lach, hoor het gejuich, ik zie de bloemen, de blijdschap en ik denk: op deze manier is het plaatje alsnog volmaakt. Eigenlijk zou ik nu mijn ogen moeten sluiten, zodat er niets meer bij kan dat er afbreuk aan zal doen. Want wat er hierna komt, dat zien we morgen wel – domani.
Dit was de laatste bijdrage van Jarl van der Ploeg als correspondent in Italië.
Het mooist aan Italië: het kan elke reiziger het gevoel geven iets unieks te hebben ontdekt
De afgelopen jaren kwam ik vaak toeristen tegen die mij vol enthousiasme vertelden over dat ene onbekende dorpje waar ze die zomervakantie doorheen waren gereden; zo’n dorpje waar de zonnestralen de hele dag in de smalle steegjes bleven plakken en waar je in het dorpsrestaurant de huisgemaakte pasta kon besproeien met een halve liter huiswijn van de Barberadruif. ‘Het was magistraal’, zeiden die toeristen tegen mij. ‘En het mooiste was: we hadden het hele dorp voor ons alleen.’
Tijdens mijn laatste ronde door Italië kwam ik er wederom achter dat al die toeristen gelijk hebben, want een van de mooiste eigenschappen van Italië is inderdaad dat het land oneindig is. Ook ik reed de afgelopen dagen met 45 kilometer per uur langs eindeloze rijen olijfbomen en cipressen die ik nooit eerder zag. Ik passeerde voor de eerste keer ruïnes waar ooit keizerinnen verpoosden, sliep in elegante stadsvilla’s waar de familiewapens nog aan de gevels hingen en dronk koffie op de trappen van eeuwenoude kerken terwijl naast mij de priester een broodje met mortadella at. Ik trok door het Italië van de onbekende eethuisjes, de boerenstallen en de vriendelijk glooiende heuvels en begreep dat een land dat iedere reiziger het gevoel kan geven iets unieks te hebben ontdekt, simpelweg goud waard is.
Het stemde mij, met andere woorden, vrolijk dat ik tijdens die eerste, nog zonnige dagen van deze Ronde een gelukkige versie van Italië trof, want na een jaar vol ellende gunde ik dit land de drie weken respijt waar zo’n behoefte aan was; waar ik zelf ook behoefte aan had, want ik had zin om af te sluiten met een reeks artikelen waarin ik met geen woord zou reppen over de zorgen van de Italianen, hun lege bankrekeningen, hun ruzies of hun ziektes. Nee, ik zou enkel schrijven over de mooie meisjes die hun fietsende helden zouden bedelven met bloemen.
De Ronde van Italië viel weliswaar samen met het begin van de herfst, maar dat was niet erg omdat, zoals de Italiaanse schrijver Gianfranco Calligarich ooit schreef, seizoenswisselingen het verlangen opwekken elders te zijn. Zodra de lucht verandert, besef je dat de tijd voorbij gaat terwijl jijzelf stil staat. De simpelste oplossing voor dat euvel is de fiets te pakken en op pad gaan.
Maar hoe verder ik reed en met hoe meer mensen ik sprak, hoe duidelijker ik begon in te zien dat die hoop ijdel was geweest. Want naast het gebruikelijke zweet, de krampen, de pijnlijke knieën, de dorst en de vervloekingen die horen bij een Giro, kwam op mijn telefoon steeds vaker het nieuws binnen over de inmiddels twintigduizend coronabesmettingen die dagelijks worden geconstateerd in Italië. Ik kreeg pushberichten over virusgevallen in het peloton zelf, over de pas ingevoerde avondklok in Milaan, de aanstaande lockdown en daaropvolgend de rellen in Napels en Rome.
Met iedere pedaalslag richting het noorden vervaagde de herinnering aan die onbezorgde zomerdagen verder en zo kon het gebeuren dat ik nu, tijdens de laatste etappe van 2020, niet vrolijk naar de finishlijn wandel, maar weemoedig. Bij het zien van al die mondkapjes begint eindelijk het besef in te dalen dat ik dit land zal verlaten zonder zijn inwoners nog eenmaal de twee gewoontekusjes op hun wangen te drukken die zo horen bij een Italiaans afscheid.
Bijna raak ik bevangen door die weemoed, maar dan, terwijl de laatste renners binnenkomen en de toeschouwers een glimp proberen op te vangen van de winnaar, hoor ik de helikopters boven Milaan cirkelen. Ik draai mij om en tegen de achtergrond van het magistraal mooie Piazza del Duomo, zie ik hoe een euforische renner net de mooiste eindstreep van zijn leven gepasseerd is. Ik kijk naar zijn lach, hoor het gejuich, ik zie de bloemen, de blijdschap en ik denk: op deze manier is het plaatje alsnog volmaakt. Eigenlijk zou ik nu mijn ogen moeten sluiten, zodat er niets meer bij kan dat er afbreuk aan zal doen. Want wat er hierna komt, dat zien we morgen wel – domani.
Dit was de laatste bijdrage van Jarl van der Ploeg als correspondent in Italië.
Even de positivo uithangen over Kelderman. Na al zijn tegenslag is een podiumplek in een grote ronde, plus twee dagen in het roze, gewoon iets waar hij terecht trots op is. Het had anders kunnen zijn als Sunweb andere keuzes had gemaakt, maar dat vind ik ook absoluut geen zekerheidje.
Ik lees reacties met een ondertoon als: in dit deelnemersveld was hij aan zijn stand verplicht geweest om te winnen. Dan denk ik: ach.
Als ik de VSS, wat ik een goede graadmeter vind, er nog even bij pak en alle renners filter die zijn uitgevallen (Wilco is wél volledig heel gebleven, een prestatie op zich), dan had dit de top 5 moeten worden.
1. Nibali
2. Fuglsang
3. Maika
4. Almeida
5. Kelderman
Vier renners verslagen die eigenlijk van hem hadden moeten winnen. Los van alle uitvallers. Twee absolute verrassingen voor hem.
Kortom: klasse gedaan Wilco. En nu snel weg bij Sunweb en bij Bora nog een stapje maken.
Ik lees reacties met een ondertoon als: in dit deelnemersveld was hij aan zijn stand verplicht geweest om te winnen. Dan denk ik: ach.
Als ik de VSS, wat ik een goede graadmeter vind, er nog even bij pak en alle renners filter die zijn uitgevallen (Wilco is wél volledig heel gebleven, een prestatie op zich
), dan had dit de top 5 moeten worden.
1. Nibali
2. Fuglsang
3. Maika
4. Almeida
5. Kelderman
Vier renners verslagen die eigenlijk van hem hadden moeten winnen. Los van alle uitvallers. Twee absolute verrassingen voor hem.
Kortom: klasse gedaan Wilco. En nu snel weg bij Sunweb en bij Bora nog een stapje maken.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.