Code Geel

De Jumbo docu Code Geel gekeken, en ik denk dat Tom Dumoulin de eerstkomende weken zijn huis niet meer uit durft. Zelden in een door de ploeg zelf ter beschikking gesteld filmmateriaal een eigen renner zo te kakken zien worden gezet.

Was ook precies mijn gevoel erbij. Zijn gedrag werd soms wel wat teveel uitgelicht. Wel eerlijke/mooie beelden.

Hier de beelden: [youtu.be]

Of: [nos.nl]



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 27/12/2020 20:50 door lodjan.

Alleen het artikel op NOS.nl gelezen. Dat was weer een klagende Tom.. nu zijn zitvlak. Straks de docu maar eens terugkijken.

Verder vanavond deel 2 van het wielerjaar van Sporza gezien, die de Giro afhandelt zónder Kelderman te noemen.

En eerder deze week stond omroep Max stil bij 'De Neel’ met Huub Stapel op z'n e-racefiets in het Limburgse land.

Ik ben aan het kijken. Ben bij een huilende Tom. Voir un ami pleurer schiet me nu te binnen.
Nee, mooi huilen doet Tom niet.

Daar enigszins los van: thuis, als niemand erbij is, ben ik al een tijdje geleden gestopt hem te supporteren. Teveel gehannes en ik hou bepaald niet van gehannes en bleiten.

"Hoe hard kan die jongen rijden en als een mijnwerker op de fiets zit?" Was hier wel dezelfde renner het mikpunt of was uiteindelijk Primosz Roglic die mijnwerker, op zijn laatste werkdag thuis komend erop gewezen moeten worden, dat ie nu boven de grond wel dat vizier aka mijnwerkerslamp kon afzetten.

Twee dingen: Tom Nudy (lichamelijk en geestelijk), maar ook het besef, dat Primosz Roglic niet alleen bij geruchten een sociaal aimable jongeman blijkt te zijn.

Ik ben na het zien van deze docu meer fan geworden van Roglic en Grischa en minder van Dumoulin en Merijn.
Van Aert en Maassen onveranderd gebleven.

Had trouwens wel het een idee dat Primoz dopinggebruik bij zn landgenoot veronderstelde.
"Do you know what I mean?"

Paar uur later na afkijken en kan ook constateren dat het de film gelukt is meer sympathie voor Roglic te krijgen. Dat blijf hangen.
Hij komt evenwichtig over en dat spreekt mij aan. Is in ieder geval handig als klassementsrenner.
Niermann ook.


Haha, Niermann: ‘Kut Pogacar’.

Idem Marc. Zie hierboven.

Schitterende docu. Ik zat op het puntje van de stoel. Verschillende zaken zijn me bijgebleven.

Ten eerste de gevolgen van de val van Roglic in de Dauphine. Hij zag er serieus zwaar gehavend uit. Hoeveel procent zal hij daarmee verloren hebben of tekort zijn gekomen? We zullen het nooit kunnen beantwoorden maar het zal een rol hebben gespeeld.

Ten tweede de zitvlakblessure van Dumoulin. Dan zie je perfect hoe freaky topsport in elkaar zit. Je wil en moet een topprestatie leveren en dan word je gehinderd door zadelpijn. Als recreant weet ik al hoe vervelend en pijnlijk dat is, maar voor iemand die zijn beste prestatie sinds 2 jaar moet leveren moet dit verschrikkelijk zijn. Dat hij dan steeds van fiets wisselt en zadelstand steeds een paar millimeter veranderd geeft mooi aan hoe wanhopig hij zoekt naar een oplossing. Uiteindelijk komt het er allemaal uit na die etappe over de Peyresourde. Ik vond Zeeman daar juist heel sterk. Tom toch zover krijgen om uit te fietsen met een arm om hem heen. Waarom Dumoulin zijn huis niet meer uit zou durven gaan na deze docu is me een raadsel. In de snelkookpan die topsport heet gebeuren nog wel extremere dingen.

Ten derde de klimtijdrit. De beelden van Roglic na afloop in het busje naast Plugge vond ik ontroerend. Plugge wist helemaal niks zinvols uit te brengen (hij stamelde iets in de trant van hoe voelde je je?). Bij Roglic kwam langzaam het besef dat hij verloren had en tegelijkertijd ook het idee dat het eigenlijk onmogelijk was dat hij verloren had.

Enige minpunt van de docu vond ik het ontbreken van de verhalen/meningen van renners als Gesink/Kuss/Martin en misschien ook van Aert. Die had ik ook graag op de massagetafel willen horen vertellen over hun ervaringen in en rond de koers.

Ps dat mensen na het zien van deze docu plots minder supporteren voor Dumoulin zegt meer over de zogenaamde supporters dan over Dumoulin. Blijkbaar hadden ze geen idee hoe Tom in elkaar zat. Terwijl hij toch al duidelijk vaker in zijn carrière heeft laten zien uitgesproken, kritisch en perfectionistisch te zijn (en soms impulsief handelt).



4 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 28/12/2020 09:16 door Lucho Herrera.

Daar ik degene ben die in dit onderwerp heeft geschreven dat ik niet meer voor Dumoulin supporter zou ik me aangesproken kunnen voelen. Ware het niet dat ik niet ‘plots’ ben gestopt, maar ‘al een tijdje geleden ben gestopt hem te supporteren’. Het is natuurlijk heel goed mogelijk dat er wielervolgers bestaan die hem ontzettend goed kennen en precies weten hoe hij in elkaar steekt. Ik baseer mijn impressie op tv-optredens, interviews in de vele podcasts, tv, radio, kranten enz. Dat lijkt me voldoende (bestaan er nog andere manieren dan!?). ‘t Kan ook te gek niet waar.
Mijn excuses naar de supporters van Tom dat ik dan thuis dingen zeg als jankerd, mauwerd, ‘gut heb je haar weer’, maar er zijn genoeg vissen in de zee om me mee te vermaken.

Ik vind er overigens ook een genoegen in om te anti-supporteren en aangezien ik niet tot het soort plebs behoor dat zijn ongenoegen uit middels de tegenwoordige communicatiemiddelen zal de wereld hier niet door veranderen. RE is niet door mijn kwade instralingen van een brug het ravijn in gekukeld. En als ik bulderend lach omdat Julian te vroeg juicht schrikt hoogstens de kat hier even van op.


Nog even over de docu: die had van mij inderdaad echt wel langer mogen duren, er was materiaal zat. Wel helaas de tendens van deze tijd dat alles kort moet zijn, met uitzondering van die sportmiddagen afgelopen zomer met bijvoorbeeld de hele tour van Fignon-LeMond.
Je wilt je immers baseren op zoveel mogelijk kennis over een renner alvorens een mening te vellen.
Behalve dan over Tom. Na een halve minuut zie je al dat het een sissy boy is en stop je met supporteren.



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 28/12/2020 09:49 door Marc.

Je hoeft je helemaal niet aangesproken te voelen. Wil met mijn stelling uiteraard ook graag discussie uitlokken. Want waar sommige vinden dat Dumoulin zeurt kun je ook zeggen dat hij zo bevlogen en perfectionistisch is dat hij ondanks alle blessures en tegenslagen zo hard is dat hij nog 7e in de Tour wordt.

Ik heb nu de neiging om jou te supporteren.

Ik ben het helemaal eens met Luijt. Dumoulin kwam als een drama queen over, en Niermann had het helemaal met zijn gezeik ("het begint nu een soap te worden" gehad. Ik ben benieuwd wat het oordeel van die 742.000 kijkers van gisteren is. Ik denk niet dat Dumoulin veel supporters er bij heeft gekregen.

En ja Roglic, lijkt me na het zien van die docu, inderdaad een fijne gozer.

Tsja, aard van het beestje. Boogerd en Boonen waren mi ook van die zeurpieten. De ene won wat minder dan de ander. Joop is verbaal niet de meest ontwikkelde persoon ter wereld. Tankink/Oomen zijn dat weer wel.
Potje leuteren is me best; klagen, mekkeren en té vaak de omstandigheden de schuld geven vind ik niet aantrekkelijk. Over hun bevlogenheid zegt dat uiteindelijk niet zo veel.
In geval van Tom deze Tour: wat de omstandigheden ook waren, ik werd er nogal moe van om eerst die hele jeremiade mee te moeten maken, waarna hij toch weer wel een topprestatie bleek te kunnen neerzetten. Blij dat we toen niet wisten van z’n zitvlak. Kon er ook nog wel bij.


Enfin:
Héja Kruijswijk.

Kom op, Tom! Een week in het geel met een gebroken schouderblad en we sluiten weer allemaal
bij je aan.

Dat is toch logisch dat Niermann er helemaal klaar mee is? Dat is de adrenaline en emotie vanuit de ploegleidersauto! Astana klootzakken. Kut Pogacar. En zij zitten nog maar alleen in de auto. Laat staan welke gevoelens en emoties je hebt als je 3000km gruwelijk op de fiets zit af te zien. Natuurlijk komen er dan frustraties uit als het niet gaat zoals je wilt. Lijkt me heel menselijk in de snelkookpan die topsport heet. Of hou je meer van emotieloze robots? Het feit dat Tom zo zeurt en klaagt geeft namelijk ook zijn passie voor het vak aan. Hij wil zo graag! Hij wil presteren!

Jumbo bleek binnen een paar weken post-lockdown tijd van een gemoedelijk kermisgezelschap, volworden tot een door onaflatend succes uit z'n eigen voegen gegroeide mammoet, die intern door niemand meer te temmen viel. Tom appelleerde nog, maar de draconische gele trein was unstoppable en onvermijdelijk op weg zichzelf in de tunnel te rijden.

Ongehoord en met een bloembol op z'n toompje kreeg Dumoulin en passent een, wat in Frankrijk sinds augustus ook wel court-circuit des voies vertes heet en gooide alle secundaire plannen uit de ploegleiderswagon. En niet de als posterbink en fanvaseline binnen gesneakte Tomboy, maar de olijke telemarketeer uit Slovenland bleek bij de ploegbonzen logischerwijs het troetelcoureurtje.

Wellicht kan Jees Kongkind voor ons inhalige koersrupsen nog een director's cut van 4 uur in elkaar draaien, waarin we dan hopelijk ook nog Dumoulin aan tafel zien klagen over de rozijndensiteit in z'n muesli of hoe hij probeert of het vingerhoedje uit z'n mee gebrachte Monopoly spel ("Niemand wil spelen." ) wellicht beter functioneert dan z'n reguliere ventiel.

De motor is niet lief!
Let op die dictie Tom! En leer het tijdrijden af en wellicht val je dan weer in de gratie van de weldenkende koersliefhebber.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 28/12/2020 12:02 door Prikdude.

Het woord rozijndensiteit (in de muesli) mag niet meer meedingen naar het Woord van het Jaar 2020, omdat dit niet past in de eis van minimaal anderhalve meter afstand houden van elkaar. Dit gezegd hebbende, de grootste fout van het reizend Jumbo gezelschap was natuurlijk het onder de pet houden van de zitvlakblessure van Tom Dumoulin, hiermee zijn adepten de schrik om het lijf jagend. Gehörte Tom Dumoulin bereits jetzt zum alten Eisen, hij had de Ritchie Ritsma leeftijd immers toch nog lang niet bereikt? Dit weekeinde hebben we echter ongemerkt een machtswisseling van ongekende omvang meegemaakt. Kramer versus Kramer, of Kramer versus Wüst, staan aan de kant en zijn dus op de lange baan geschoven en om te kunnen zien, waar Marianne Vos in de modderuitslag was blijven steken, moest er behoorlijk naar beneden gescrold worden. Topsport is meedogenloos en krijgt deze eigenschap vooral mee, opdat we in het echte leven veel meer compassie met elkaar kunnen hebben, zoals op deze onvolprezen prik. In het leven wordt niet op een 1/1000 seconde afgerekend. Terwijl Usain Bolt gedurende zijn hegemonie meedogenloos afrekende met zijn tegenstanders, mag hij in zijn afterlife een hole-in-one slaan, die een 130-jarige Horsie nog niet zou missen.

Topsport van heel dichtbij bekijken is vooral een privilege van de moderne tijd en toch zijn er nog 399 uur filmmateriaal in de afvalcontainers van de Jumbo terechtgekomen. Waarom heeft deze prik geen afvalcontainer archeoloog in dienst, die the Sign of the Times (vanacht Prince ook nog gezien met het postuur van een ronderenner?) voor ons kan duiden? Zouden we dit vergelijkenderwijs ook hebben kunnen bekijken in het tijdperk van de zeventiger jaren in de vorige eeuw, dan waren we er ongetwijfeld achter gekomen, dat d'en Eddy in zijn achterzak wel degelijk een inbussleutel had verborgen. In het geval dat hij weer moest sleutelen. En Joop Zoetemelk nog met een piepklein badeendje in zijn shirtzak. En de Karst met een nep zwarte kat. Miauw!

Disclaimer: De Sloveen, die voordat hij de bus inging nog even demonstratief stil bleef staan en naar iemand anders verwees voor de prestatie van de dag; "Incredible!".

Ik had het idee dat ze het malheur van die loszittende en scheefstaande helm van Roglic onder de pet wilden houden.

Nomath Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ik had het idee dat ze het malheur van die
> loszittende en scheefstaande helm van Roglic onder
> de pet wilden houden.

Primosz Roglic heeft vooraf wel (zat ook in de film) een sceptische opmerking over de helm en het vizier gemaakt. Hij zag er ook wel potsierlijk uit als een Jiskefet personage. Maar in de reportage zelf kon daar niet te veel nadruk op gelegd worden, omdat dit bijna automatisch uitgelegd zou kunnen worden als een lam excuus. Het heeft over de hele linie ongetwijfeld uitgemaakt, maar cruciaal zijn achteraf slechts een paar kilometer in de klim cruciaal gebleken, waar Primosz Roglic ondermaats presteerde en Tadej Pogacar vleugels kreeg. Hierbij wordt wel uitgegaan van de Tour winst, niet van de tijdrit zelf.

Voor wat wat meer duiding: [www.wielerflits.nl]

MERIJN ZEEMAN: “TOM DUMOULIN ZOEKT NOG ALTIJD NAAR IDEALE ZITPOSITIE”

Door Raymond Kerckhoffs
MAANDAG 28 DECEMBER 2020 OM 16:12
Tom Dumoulin is nog altijd op zoek naar zijn ideale zitpositie op de fiets. Ook nu Jumbo-Visma vanaf 1 januari 2021 van fietsmerk Bianchi naar Cervélo overstapt is het probleem voor de Limburger nog niet opgelost. Dat bevestigt sportief manager Merijn Zeeman van Jumbo-Visma aan WielerFlits.

In de NOS-documentaire ‘Code Geel’ werd duidelijk dat Dumoulin tijdens de afgelopen Tour de France kampte met een ernstige blessure aan zijn zitvlak. Vanaf de Dauphiné kon hij naar eigen zeggen al geen onderbroek meer aan. Voor de start van de zevende rit naar Lavaur (waaieretappe) waarschuwde hij in de teambus zijn ploeggenoten dat de blessure een steeds grotere rol ging spelen. Bij wielerkenners is bekend dat een zitvlakblessure het meest irritante is wat een renner kan voorhebben.

Een dag later, na de eerste Pyreneeënrit, zat Dumoulin na afloop van de rit huilend in de teambus. “Ik zit met zoveel pijn op de fiets. Dit kan zo niet langer. Ik zit zo verkrampt op m’n fiets. Ik heb overal pijn”, gaf hij aan.

Derde bal
Zeeman wijst er nu naar dat Dumoulin tijdens de Tour last had van een derde bal. “We hebben dit gedurende de ronde bewust stilgehouden om zo de concurrentie niks wijzer te maken. Tom speelde nog altijd een cruciale rol in het klassement en was heel belangrijk voor Primoz Roglic. Ook Tom gaf zelf aan dat hij deze blessure liever niet met de buitenwereld deelde.”

“Daarbij had Tom de ene dag meer last van deze derde bal dan de andere dag. Zo gaf hij direct na de Pyreneeën in de vlakke rit naar Île de Ré weer aan dat het beter ging. Wij waren altijd overtuigd dat hij Parijs zou halen. In de slotweek ging het uiteindelijk beter, waardoor hij ondanks deze omstandigheden een knappe zevende plek in het klassement kon veiligstellen. Zijn tweede plek in de afsluitende klimtijdrit naar La Planche des Belles Filles bewijst dat zijn niveau heel hoog lag.”

De zitvlakblessure van Dumoulin kwam voor de sportieve leiding van Jumbo-Visma niet helemaal als een verrassing. “Het hele seizoen heeft Tom gezocht naar de ideale positie op de fiets”, vervolgt Zeeman. “Wij zijn er in 2020 nooit in geslaagd om hem perfect op de fiets te krijgen. Het was een continu proces waarbij we aan zijn houding gesleuteld hebben. Wanneer je niet lekker op de fiets zit dan ga je zoeken naar een andere houding. Die wrijving veroorzaakt dan blessures aan het zitvlak.”

Parasieten
“In het begin van het seizoen hadden we de ernst van dit probleem nog niet in de gaten, omdat Tom toen onder andere door parasieten in zijn darmen werd geveld. In die periode had hij geen ruimte in zijn hoofd om met zijn positie op de fiets bezig te zijn. Pas toen hij richting de Tour weer volop in training was, kwam dit probleem weer opsteken.”

Natuurlijk heeft Dumoulin diverse fietsmetingen gedaan. “Deze mechanische berekeningen geven technisch aan hoe iemand het best op z’n fiets zit. Maar soms past die houding niet bij het optimale gevoel dat de renner zelf op de fiets heeft. Dan ga je beetje voor beetje sleutelen aan zijn positie. Dat is vrij lastig.”

Nu Jumbo-Visma overstapt van Bianchi-fietsen naar Cervélo-fietsen is het probleem voor Dumoulin echter nog niet opgelost. “In zijn laatste jaar bij Team Sunweb kende Tom ook al het probleem dat hij geen ideale positie op de Cervélo-fiets vond. Eigenlijk is dat probleem al begin 2019 ontstaan. Mathieu Heijboer heeft de Baskische specialist Jon Iriberri ingeschakeld en samen zijn ze laatste weken druk met Tom bezig om hem perfect op de fiets te zetten zodat hij zelf het optimale gevoel op de fiets terugvindt. We komen steeds dichter bij de oplossing.”



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 28/12/2020 18:39 door El Chaba.

Een iets ander zadel zou misschien ook iets bijdragen aan de oplossing van dat zeer vervelend probleem? En daarnaast, helaas rusten. Een gevoelig mannetje, Tom. Maar daarom mag ik hem wel. Lichamelijk en geestelijk gecompliceerd in een eenvoudige volkssport. Geen brute held maar een beschaafde held.

In 2021 hebben ze een andere zadelleverancier. En iedere leverancier heeft diverse zadels. Maar je bent wel gebonden aan dat ene merk. Kan het zijn dat Jumbo naar Fizik overstapt? Of hadden ze dat juist dit jaar?

Volledig eens. Tom verkrampt en zoekende, mogelijk combinatie van fysiek en mentaal, maar daarin heel normaal voor een topsporter. Als het goed loopt, dan zeur je niet, logisch.

Ook helemaal mee eens.
Het gaat hier ook niet om fierljeppen of zo, maar om absolute topsport, waar veel geld, eer en roem mee is gemoeid, zowel voor de renners zelf als de omkadering. Dan staat er heel veel op het spel, dus logisch dat het dan om details gaat en dat er emoties bijkomen als er eens iets niet helemaal goed gaat. En juist de absolute toppers zijn (vaak) perfectionistisch.

Het is ook typisch Nederlands om dat 'ineens' te vergeten als het eens een keer misgaat.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 28/12/2020 19:48 door El Chaba.

Dumoulin overwoog in een bijzin 'een consumentenzadel', maar dat was 'niet hip'. Ik zou zeggen: fuck hip, als een gelzadel of desnoods zo'n bejaardenzadel met een half schaap eroverheen je helpt dan zet je dat op je fiets.

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Het is ook typisch Nederlands om dat 'ineens' te vergeten als het eens een keer misgaat.

Onzin. Dumoulin is op dit prikbord veel te lang gepamperd bij zijn klaagzangen. De knie, het gebrek aan koersritme, nu dat zitvlak en wat was het ook weer in de Vuelta? Zo'n soft klankbord, niet alleen hier maar vooral in de volgtrein van chauvinistische verslaggevers, creëert sukkelaars. Elke renner heeft zijn pijntjes, daarvoor is er een kinesist mee. Die van Jumbo deed het goed! Poels heeft zich met een gebroken rib en een gekneusde(?) long opgelopen in de eerste etappe, weer teruggeknokt. Dat is toch wel wat heftiger. En hoe is dat zitvlak van Dumoulin in de laatste week weer in orde gekomen? Toch een zadel van een ander merk of gewoon doorbijten?

Het bezwaar van dit soort embedded-journalistiek met een hoog emotie-gehalte is dat er nauwelijks analytisch teruggeblikt wordt. Zo blijft hangen dat de prestatie van Pogacar in de tijdrit wel erg ongeloofwaardig is. Is dat zo of heeft Pogacar de laatste week met de handrem op gereden om niet de gele trui te moeten verdedigen? En als je naar de analyse van de tijdverschillen van de tijdrit naar de Planche des Belles Filles kijkt, lijkt het alsof Roglic vooral veel tijd verliest in de klim, als de achterstand opgelopen is tot ca. 50 sec. Porte heeft in die klim veel minder tijd verloren, ongeveer 30 sec tov ca. 80 sec bij Roglic. Kennelijk was bij Roglic toen de veer gebroken. Heeft Roglic mogelijk vooral te veel inspanning moeten geven in het vlakke deel door die opwippende helm met een heel slechte stroomlijn? Wat zei Prof. Blocken hierover? Dat soort analyses en reflecties miste ik zeer.

Mag niet van de sponsor!

Best vreemd eigenlijk (net als voetbal- en hardloopschoencontracten). De zadelbeelden die we nu zagen zijn ook niet echt reclame voor de sponsor.
Dan maar de klassieke biefstuk onder de bips? (Wel oppassen met clenbuterol.)

De darmflora (schijtpoeperd zeiden ze 2 millennia terug al) alsook neem ik aan de zweethuishouding van Tom Dumoulin heeft wel eens eerder in het centrum van de belangstelling gestaan. Juist Tom Dumoulin heeft altijd de naam gehad (zeker als tijdrijder) een ideale zitpositie te hebben, niet zoals in zijn snerende opmerking als een mijnwerker richting Tadej Pogacar. In het besef hoe belangrijk een goede zitpositie juist voor zijn presteren is, heeft hij de neiging zich daar ook snel druk om te maken, in een depressie te geraken, waarin hij in tegenstelling tot schaatsers niet sneller van gaat. En als het zitvlak almaar kleiner wordt door kleinere of grotere ontstekingen wordt pijnloos zitten een groeiend probleem. Een ideale zitpositie is voor een onorthodox object als het menselijk lichaam nu eenmaal is een natte droom. Ideaal voor wat, comfort of voor de ideale krachtoverbrenging en dat alles gaat gepaard met voortdurende wijzigingen in de vormweerstand. En volhouden maar, uren aan een stuk, terwijl ze het vaak down under om verschillende redenen ook niet droog houden. Misschien hebben we het hier wel over het grootste taboe in de wielrennerij.

Disclaimer: Zou Tom misschien baat hebben bij een dameszadel?

Meanwhile is het Code Geel in een deel van het MTB peloton, nu de zandhagedissen in het Rijk van de Zandhagedissen weer hebben toegeslagen. NOS website.

Wat bedoel je? En kun je niet 'gewoon' de link plaatsen naar het artikel, überhaupt handig en nu helemaal daar ik niets zie staan op de NOS site.

Eqquipo Schreef:
-------------------------------------------------------
> Wat bedoel je? En kun je niet 'gewoon' de link
> plaatsen naar het artikel, überhaupt handig en nu
> helemaal daar ik niets zie staan op de NOS site.

Ik plaats geen links meer. Maar bij de NOS hebben ze het artikel naar Regionaal Nieuws verplaatst. Het Rijk van Nijmegen.

Tom zegt zelf ook dat hij het logisch vindt dat Niermann er klaar mee is. (Wat ik eigenlijk niet eens helemaal terecht vind, als ploegleider hoor je hier gewoon professioneel in te blijven en je renner te ondersteunen als die zoekende is.)

Ik heb er extra op gelet, maar mijn indruk was dat de helm op het vlakke stuk gewoon goed zat. Pas tegen het einde, zonder vizier, trok het echt scheef en naar achteren.
Misschien had Niermann Roglic ook niet mee zo moeten opjutten in dat laatste stuk, in verloren positie, dan was hij wat minder amechtig over de finish gekomen.

De huilende Tom Dumoulin liet het zien: dit was zadelpijn voor professionals

door Peter Winnen

Dat Tom Dumoulin een slechte relatie onderhield met zijn fiets schreef ik tijdens de Tour al. Niet één met de machine was hij. Een koppel dat het ritme van de liefde kwijt was. Je kon het zien, het zat niet lekker tussen die twee. Toen ik zondag naar Code Geel keek werd de onderliggende oorzaak geopenbaard; zadelpijn. Nu vind ik zadelpijn een woord dat de lading niet dekt. Zadelpijn is recreatieve pijn, de pijn van Tom was voor professionals.

De documentaire van Kees Jongkind zat vol professionele pijn. Embedded bij Jumbo-Visma mocht hij drie weken lang alles filmen; hij schoot 400 uur aan materiaal. Toen Primoz Roglic op de voorlaatste dag een zekere tourzege zag verkruimelen, vreesde Jongkind dat alles ‘door de versnipperaar’ kon. Dat is gelukkig niet gebeurd. Hij concentreerde zich op de lotgevallen van de twee kopmannen, en voorzag de bekende afloop van de Tour van een onbekende, ik mag wel zeggen huiveringwekkende dimensie.

Ik weet niet of er beelden gemaakt zijn van het zitvlak van Dumoulin. Ze waren in elk geval niet te zien. Joop Zoetemelk toonde ooit de blessure van zijn onderkant aan een aantal journalisten die terstond overtuigd raakten van de ernst van de situatie. Ik hoefde het zitvlak van Tom ook niet te zien, ik zag hem hartverscheurend huilen op de kamer van de osteopaat: zijn hele lichaam trok scheef van de pijn, hij kon zijn kracht niet meer kwijt. De pijn van het zitvlak verspreidde zich als een zwam door het organisme en kwam, hoe kan het ook anders, ook nog tussen de oren terecht. Hij verbeeldde het zich toch niet allemaal?

Ik ken dat soort pijn. De plek is niet groter dan een hazelnoot, maar spoedig is ze zo groot als de aarde.

Een vreselijk en knullig gevecht met het zadel begint. Omhoog, omlaag, ander zadel, nog weer een ander zadel. De camera’s in de ploegauto’s vangen een weinig flatteus gesprek op. De ploegleiders serveren Dumoulin ijskoud af. Zo verblind kan de leiding dus raken in de heilige missie de Tour te winnen. Zou Tom Dumoulin de documentaire vooraf gezien hebben?

Hoe verlies je een Tour die niet meer verloren kan worden? Door met een voorsprong van pakweg een minuut aan de slottijdrit te beginnen en er twee te verspelen. Weer delicate camerabeelden uit afzonderlijke auto’s, na afloop. Roglic kan het niet bevatten. ‘Ze moeten eens uitrekenen wat voor vermogen daar voor nodig is. Het is wielrennen op een heel ander niveau’. En Dumoulin, eindelijk pijnvrij: ‘Ja, ik word tweede achter Tadej Pogacar, die als een mijnwerker op de fiets zit. Ik snap gewoon niet hoe die gast… Ik kan niet bedenken hoe ik anderhalve minuut sneller had moeten gaan’.

Mooi is dat, als twee goede verliezers het niet meer snappen, wie dan nog wel.

[nos.nl]

"Dat soort analyses en reflecties miste ik zeer."

Alleen naar Roglic kijken vertroebelt juist een gedegen analyse, omdat Roglic niet optimaal presteerde die dag. Dus dan is het makkelijk om wijzen naar de helm, de zwakke kilometer op de Planche, het pak of de druk. Kijk daarom naar het 'buitenaards' uitblinken van Pogacar en wat de concurrentie deed die wel naar behoren presteerde.

Kijk bijvoorbeeld naar de tijdrit van Wout van Aert, een wereldtopper in het tijdrijden. Hij had een mooie indeling, goede klim, fietswissel. Deed in principe alles goed. Had Roglic de Wout van Aert tijdrit afgeleverd dan was hij nog steeds op anderhalve minuut gereden en het geel kwijt geraakt.

Roglic zegt het ook in de docu op niet mis te verstande wijze: wanneer je zulke wattages kan trappen dan kan je iedere etappe op één been winnen omdat je percentages beter bent dan de no1 van de wereldranglijst.

In mijn optiek kwam Niermann vaak onsympathiek over met enkel oog voor het einddoel en de omkadering (die hij de volgende ronde of het volgende jaar hard nodig heeft) niet op waarde te schatten. Ik denk dat Niermann een uitstekende crisismanager zou zijn, maar geen teambuilder. Zou mij verwonderen indien hij over 3-4 jaar nog steeds op deze plak zit.

Het leuke aan dit stukje vind ik is dat Winnen niet oordeelt. Dat is niet zo makkelijk, ook niet voor ondergetekende.
En het heeft fijn geschreven zinnetjes zoals over Zoetemelk en het journaille.

Een zadel van dat merk heeft bij mij hetzelfde euvel veroorzaakt. Heb er een mooie fotoreportage van. Zien?Ander zadel van ander merk en niet lang nadien was het over.

Cecchini Schreef:
-------------------------------------------------------
> De huilende Tom Dumoulin liet het zien: dit was zadelpijn voor professionals
>
> door Peter Winnen

> Mooi is dat, als twee goede verliezers het niet meer snappen, wie dan nog wel.

Wie, oh wie, gaat die vraag beantwoorden?
In 1989 was het kennelijk alleen de paardenstaart en in 2020 al en het zadel, de oogkleppen (vizier) en de helm.

Suggestieve vragen opwerpen vind ik verre van neutraal.

Ik kon die tijdrit naar de Planche des Belles Filles niet live zien en heb hem opgenomen op Sporza. Als Roglic 21 minuten onderweg is zegt Wuyts "Het hoofddeksel van Roglic staat me niet aan. Er zit te veel beweging in. Het staat niet vast." In inderdaad, het schokte en schudde bij elke oneffenheid. Ik kan me niet voorstellen dat dat goed is voor de stroomlijn en ook niet voor de moraal.

Belangrijk: Roglic vertrok als laatste en zijn volgauto kende dus de tussentijden van Pogacar. Het ligt voor de hand dat Roglic in het eerste deel aangevuurd werd om de achterstand niet te laten oplopen. Dat lukte ook nog aardig. Halverwege had hij 30 sec verloren. Maar vermoedelijk wel met forceren.
De fietswissel van Roglic kwam ook heel laat, niet op het punt waar de weg vrijgehouden was van toeschouwers en waar Pogacar wisselde, maar een stuk verderop, waar het steiler was en veel toeschouwers stonden. Het leek wel alsof Jumbo twijfelde en pas laat besloot om te wisselen.

Over de opmerking van Dumoulin, die zich niet kon voorstellen dat Pogacar zo snel naar boven kon rijden: op het punt waar Pogacar van fiets wisselde was hij ongeveer even snel als Dumoulin, die niet van fiets wisselde. Vanaf dat punt heeft Dumoulin ongeveer 1'20" verloren.

Nee, ik hoef het niet te zien. Maar ik geloof je op je woord. Want ik heb bij jou niet het idee dat je zomaar wat zegt.

Zadelpijn. Pijn aan mijn zadel. Ik kan oorpijn hebben, hoofdpijn, pijn in mijn voet maar pijn in mijn zadel? Toch verder een goed woord, zadelpijn. Taal blijft iets bijzonder. En van mij mocht Dumoulin janken over zijn zadelpijn. En zijn ploegleiders behoorden met hem mee te voelen. Maar sport is hard. En keihard zakelijk.

Je fiets zal er maar mee behebt zijn, zadelpijn.

Zoals Dumoulin aangaf reed hij op het niveau van z'n tijdrit waarmee hij wereldkampioen werd, en dan is het toch heel opvallend dat Pogacar, die toch qua tijdrijdersniveau lager dan Dumoulin ingeschat moet worden (ook als je kijkt naar z'n stijl idd) dat vlakke stuk even snel aflegt (en bijvoorbeeld 40 seconden sneller dan Van Aert in wereldvorm).

Zegt jouw fiets ook wel eens au? Maar je weet hoe je een kat woef kan laten zeggen?

Dat laatste heb ik ooit gedaan als kind. Door die grap.

Het beest was wel al enige tijd dood, het lag langs de kant van de weg.

Loopt de jeugd van tegenwoordig trouwens ook nog met flessen wasbenzine rond? Oh wacht, volgens mij waren mijn jeugdvriend Ruben en ik toen de enigen.

Dumoulin verloor in die tijdrit op het klimdeel (5,9 km) ook ongeveer 1 minuut op Porte. Dat geeft aan hoe slecht zijn keuze voor de tijdritfiets daar was.
Er is uit de voorafgaande etappes alle reden om te veronderstellen dat Pogacar een betere klimmer is dan Dumoulin en ook dan Van Aert. Van die slotzin van Winnen klopt niet veel. Het waren gewoon slechte verliezers die het (toen) niet wilden snappen.

Wasbenzine voor ouderwetsche aanstekers. Die aanstekers zagen er best wel mooi uit.

Die laatste zin vind ik juist heel mooi multi-interpretabel. Jij ziet, denk ik, een andere kant dan ik. Voor de rest ben ik het zeker met je eens.

Was Tom trouwens de enige van de (tijdrit- en/of klassements)toppers die toen niet wisselde? Ben het echt serieus alweer vergeten. Dit jaar beklijft niet. (Uitzondering: WVA).

HUP Wout!

HUP koers!

HUP 2022!

Hebben jullie geen Ulrich winter?

Pogacar reed wellicht van iedereen het verstandigst. Het eerste stuk net niet tot het gaatje om op het laatste stuk, de klim, voluit te gaan. En dat Roglic en Dumoulin net na de finish van Pogacar dit niet begrepen, ligt wellicht voor de hand. De emoties zijn dan sterker dan het afstandelijke verstand. Maar wat een geschiedenis. En toch hoe fraai van Jumbo om zich in de kaart te laten kijken. Soms is het zo, jij hebt een off day, je tegenstander is heel superieur. Heb ik ook wel eens in een gesprek met mijn vrouw waarin ze me verslaat met grollen.

Nomath Schreef:
-------------------------------------------------------
> El Chaba Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > Het is ook typisch Nederlands om dat 'ineens' te vergeten als het eens een keer misgaat.
>
> Onzin. Dumoulin is op dit prikbord veel te lang gepamperd bij zijn klaagzangen. De knie, het gebrek aan koersritme, nu dat zitvlak en wat was het ook weer in de Vuelta? Zo'n soft klankbord, niet alleen hier maar vooral in de volgtrein van chauvinistische verslaggevers, creëert sukkelaars. Elke renner heeft zijn pijntjes, daarvoor is er een kinesist mee. Die van Jumbo deed het goed! Poels heeft zich met een gebroken rib en een gekneusde(?) long opgelopen in de eerste etappe, weer teruggeknokt. Dat is toch wel wat heftiger. En hoe is dat zitvlak van Dumoulin in de laatste week weer in orde gekomen? Toch een zadel van een ander merk of gewoon doorbijten?
>
> Het bezwaar van dit soort embedded-journalistiek met een hoog emotie-gehalte is dat er nauwelijks analytisch teruggeblikt wordt. Zo blijft hangen dat de prestatie van Pogacar in de tijdrit wel erg ongeloofwaardig is. Is dat zo of heeft Pogacar de laatste week met de handrem op gereden om niet de gele trui te moeten verdedigen? En als je naar de [url=https://www.cyclingnews.com/features/analysis -where-tadej-pogacar-won-the-tour-de-france-time-t rial/]analyse van de tijdverschillen van de tijdrit[/url] naar de Planche des Belles Filles kijkt, lijkt het alsof Roglic vooral veel tijd verliest in de klim, als de achterstand opgelopen is tot ca. 50 sec. Porte heeft in die klim veel minder tijd verloren, ongeveer 30 sec tov ca. 80 sec bij Roglic. Kennelijk was bij Roglic toen de veer gebroken. Heeft Roglic mogelijk vooral te veel inspanning moeten geven in het vlakke deel door die opwippende helm met een heel slechte stroomlijn? Wat zei Prof. Blocken hierover? Dat soort analyses en reflecties miste ik zeer.

Je hoeft geen wiskunde gestudeerd te hebben om te bevroeden, dat zodra #Nomath ten tonele verschijnt, de knie van Tom Dumoulin niet meer ver weg is. Soit.

In de film komt vooral het ongeloof van de verliezers na deze spectaculaire afloop prima tot uiting. Dit werd op de dag zelf ook al voortreffelijk in beeld gebracht. Had er echt weer iemand over water gelopen?

In de analyses wordt pas duidelijk, dat er een aantal dingen speelden, los van het gegeven, dat aan het einde van zo'n TDF er altijd "rare dingen" kunnen gebeuren. We hebben het hier tenslotte niet over gestandaardiseerde situaties met een hoge graad van waarschijnlijkheid. Bijvoorbeeld Holy Moses op de hindernisbaan.

"We" hoeven natuurlijk niet direct het oordeel van Prof. Aerodynamica, Bert Blocken, ten volle te ondersteunen, maar de specifieke aerodynamische aspecten van juiste tijdritpak en dito helm hebben een rol gespeeld, zij het, denk ik, niet cruciaal, zeker bergop niet. De Jumbo ploeg in zijn geheel bleek kennelijk achteraf toch wel wat moeite te hebben met deze ongewone, maar niettemin ongekende uitgangspositie van een voorsprong van bijna een minuut met nog maar één tijdrit voor de boeg, die toch op het lijf van Primosz Roglic geschreven leek. Vergeten was intussen, dat er tijdens de TDF toch ook wel een paar momenten te zien waren geweest, waar het ook gemakkelijk mis had kunnen gaan. Maar daar waren toen ook nog incredible Wout en give me a kiss, Kuss, ter plaatse. Maar nu was het toch ineens, Helpers uit de Ring, laatste ronde.

De algemene gedachte was toch, dat in elk geval die [i]minuut[/i] voorsprong toch altijd al was het maar met één seconde verdedigd zou kunnen worden. En dan staat Primosz Roglic als laatste aan de start. Het gehannes met de helm (niet met een Giro jack) was er al vrij vlot, teveel gerikkeraai ook vanuit de begeleiding met (plaats) van de fietswissel (luitenant Tom Dumoulin deed het maar op de tijdritfiets) en daarna moest het gebeuren, want er was onverwacht veel tijd verloren. Eind goed, al goed nog steeds?

Tadej Pogacar bleek kort tevoren de eerste helft van de klim als een dolle stier te hebben aangevallen en uitgerekend daar kreeg Primosz Roglic een voor dit niveau forse inzinking (nog net niet de hongerklop van Mathieu), hetgeen later ook prima in de wattages was terug te zien (Terugblik/analyse in Sportgericht nr. 5). Vergelijkingen hebben de neiging vaak te hinken, maar op de Mont Ventoux zou dit lineair een achterstand van 5 minuten betekend hebben. Ritchie Porte (6 seconden maar achter de ontketendeTadej Pogacar in eerste helft van de klim) maar ook Wout van Aert met een fors overgewicht ten opzichte van Tadej Pogacar, lieten in hun klim zien, dat het veel beter kon.

Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Pogacar reed wellicht van iedereen het verstandigst. Het eerste stuk net niet tot het gaatje om op het laatste stuk, de klim, voluit te gaan. En dat Roglic en Dumoulin net na de finish van Pogacar dit niet begrepen, ligt wellicht voor de hand. De emoties zijn dan sterker dan het afstandelijke verstand. Maar wat een geschiedenis. En toch hoe fraai van Jumbo om zich in de kaart te laten kijken. Soms is het zo, jij hebt een offday, je tegenstander is heel superieur. Heb ik ook wel eens in een gesprek met mijn vrouw waarin ze me verslaat met grollen.

Pogacar had juist een goede uitgangspositie verworven in de vlakke aanloop van nagenoeg 30 kilometer, omdat zijn achterstand (goed met de hulp van Roglic zelf dan) in bergop termen was teruggebracht tot weinig meer dan 100 meter. En dat deed hij niet door vooraf behoudend te rijden.Tot het gaatje gaan doen alleen Senkrechtstarter, zoals Jeffrey Hoogland, die in 2018 na de kilometer met staande start minuten lang niet meer op zijn benen kon staan.

Maar je hebt gelijk: voor de (neutrale) toeschouwer was het puntje op de stoel werk, want je zag het echt voor je gebeuren zonder maar ook één wattmetertje te zien.

De YesMath van Horsie:
Verlies van Roglic t.o.v. Pogacar in de vier segmenten per km: 0,9s/14,5km vlak; 1,46s/15,8km vlak; 13,94s/3,3km bergop en 13,46s/2,6km bergop.

De Fin brengt even de wattages van #Velofacts in herinnering. Primosz Roglic pas op de 10e plaats en Tom Dumoulin op de 11e plaats en aangezien de wattages theoretisch berekend zijn, wellicht beter nog dan Roglic.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 29/12/2020 19:49 door Horsie is back.

Wat is een Ullrichwinter?

Op www.fiets.nl een heel gedegen artikel over de sores met een zadel of hoe juist dit te voorkomen.
Maar waarom won Chris Froome ook al weer de Giro 2018? Hij wisselde onderwijl van zadel!

Kilometervreter Schreef:
-------------------------------------------------------
> Wat is een Ullrichwinter?


Ulli Winter is een Oostenrijkse cellist.
Als wielrenner nooit uit de verf gekomen.

Dat doet Winnen niet, dat doen ze in die docu.

Ach, Tom kwam in zn commentaren op de.docu en zn toelichting op de reetaffaire eigenlijk best wel weer oké over.
Ik ben alweer fan.

Clavan Schreef:
-------------------------------------------------------
> Hebben jullie geen Ulrich winter?

Kilometervreter Schreef:
-------------------------------------------------------
> Wat is een Ullrichwinter?

Ik zal een poging wagen.

Deze term verwijst naar Karel Peter Ulrich (Peter III van Rusland) en het Winterpaleis. Ulrich maakte van zijn regeerperiode er zo'n zooitje van dat zijn eigen vrouw (Catharina II van Rusland) geen andere mogelijkheid zag dan een coup tegen hem te plegen. De coup lukte (Karel Peter Ulrich werd uiteindelijk vermoord) en daarop verscheen Catharina op het balkon van het Winterpaleis. Daar werd ze vanwege haar daad enorm enthousiast toegejuicht door een grote menigte.


Catherina II op het balkon van het Winterpaleis; op 28 juni 1762, de dag van de coup

Tegenwoordig als je dus van Ulrichwinter spreekt duidt dat op een vertoning die zo beschamend is dat je bereid bent om elk middel (hoe wreed of onwettig dat ook mag zijn) te gebruiken om er wat aan te doen. (En als dat lukt zal je overspoelt worden door dankbaarheid.)

Een recent praktijkvoorbeeld: De hele EU is inmiddels begonnen met vaccineren maar Nederland begint pas op 8 januari. Tja zo enorm achterlopen is natuurlijk zo'n grote faal dat elk fatsoenlijk mens de verantwoordelijken daarvoor (Rutte 3) direct wil vervangen door capabeler krachten. De term Ulrichwinter kan je dus gerust gebruiken om daarmee het huidige onderontwikkelde Nederland mee te typeren.

Draaireet.

Ja, is niet erg.

Auteur: Peter Ouwerkerk

Laten we het eens over Code Geel hebben. De NOS-documentaire over de Tour de France 2020 van Team Jumbo-Visma, op basis van het omstreden fenomeen ‘ingebedde journalistiek.’ Ondertitel: De Sores van Tom Dumoulin.

‘Embedded journalism’ – opeens was het er. Verslaggevers die mee aan boord mochten bij troepen in een onrustig buitenland. Al snel volgde een discussie over de journalistieke mores: stond dat soort berichtgeving de objectiviteit niet in de weg? Voorbeelden genoeg: Irak en Afghanistan, Desert Storm, Vietnam, de Tweede Wereldoorlog en nog (veel) verder terug. Ministeries van Propaganda waren er al voordat ze waren uitgevonden– welkom bij de Romeinen.

Het is inmiddels onmogelijk als onderzoeksjournalist te fungeren zonder grote risico’s te lopen. Faire, onafhankelijke journalistiek bestaat, maar onder steeds moeilijker omstandigheden. Volg de reportages, lees de boeken, zie de films, bekijk de site van Amnesty International. Oorlogsverslaggeving is waarheidsbevinding onder hoogspanning; is letterlijk levensgevaarlijk. Alleen een embedded journalist kan rekenen op rugdekking; al is dat voornamelijk logistiek.

Voor het thuisfront bestaat embedded nieuws alleen bij gratie van grondige filtering. De media hebben dat soort bescherming geaccepteerd maar mét de nodige argwaan. De inlichtingendiensten hanteren de mate van persvrijheid naar eigen goeddunken. In veel landen zet openlijke persbreidel de toon.

Vergeleken met oorlogsverslaggeving is berichtgeving over de Tour de France een gezelschapsspel. Een Tournalist moet geaccrediteerd zijn en zich houden aan huisregels en reglementen. Logisch, anders krijg je ongelukken. Wie met zijn volgauto dwars door het peloton wil, wordt de autostickers ontnomen en de uitgang gewezen.

Het contact tussen media en renners/ploegen, over en weer of één op één, is de afgelopen vijftig jaar weleens ruimhartiger geweest. Maar er valt nog net mee te leven. Wie renners, personeel of officials wil spreken meldt zich bij een perschef en het komt voor elkaar. Een Tournalist registreert en kan nog steeds schrijven wat hij wil.

Alleen, de Tour van 2020 was een vreemde Tour. Zoals alles flink wennen was door de pandemie. Echte, onafhankelijke Tournalistiek viel bijna niet te verrichten. De informatie over de interessante aspecten van de etappes kwam meestal uit één spreekbuis; waarna iedereen zich weer ijlings terugtrok in zijn bubbel. De angst voor COVID-19 belette iedere vorm van afwijkend gedag en creativiteit.

Zo ook voor de NOS, die niet anders kon dan wat de meeste collega-omroepen deden: commentaar en analyses vanuit thuisbasis Hilversum, korte interviews aan de finish in de mixed zone, en één per land.

Na grondige analyse van de nieuwe situatie bracht de NOS in kaart wat nog wel mogelijk zou zijn. Dat bleek – mede dankzij de exposure-belangen van hoofdsponsor Jumbo – nog tamelijk veel, zij het in een retardstand.

Het resultaat werd zondag 27 december vertoond met de documentaire Code Geel op NOS 1: een intensieve blik achter de schermen bij Team Jumbo-Visma, de ploeg die met Tom Dumoulin en/of Primoz Roglic wilde scoren in het eindklassement. Vierhonderd uur film teruggebracht naar 75 boeiende minuten.

We kregen beeld vanuit de volgauto’s, vanaf de rennershelmen, uit de hotels, vanop de massagetafels, vanuit de bus – het kon niet op. Een eye-openende kijk van binnenuit op wat zich zoal had afgespeeld binnen de Jumboploeg. Dus ook rond Tom Dumoulin, beoogd mede-kopman, de eerste week (nog lang) niet in topvorm, worstelend met – zo bleek in Code Geel – een zadelprobleem. Millimeter lager of twee millimeter hoger? Een zadelfeit dat evenwel aanzienlijk gecompliceerder bleek te liggen geopenbaard: Dumoulin had grote problemen met zijn zitvlak!

Ik spoelde terug in mijn geheugen. Wie had het in de eerste Tourweek over een zitvlakprobleem gehad? De kranten niet, de andere nieuwsmedia niet, de NOS niet? Iedereen was wel op zoek geweest naar een verklaring voor het nieuwe malheur van ‘onze’ Tom, maar was het zijn vorm, zijn psyche, zijn weke hardheid, waren het de spanningen, de verantwoordelijkheid van een kopman tegenover zijn ploeg? Werkelijk geen idéé.

Niemand was op fysiek ongemak gestuit. Ook de makers van Code Geel niet, die nota bene bóvenop de brandhaard hadden gestaan… Een dolende en klagende Dumoulin hadden gefilmd bij de mecanicien, de osteopaat, de volgauto’s, de ploegleiding – tot in de bus van de ploeg. Code Geel liet zien hoe hij hartverscheurend had zitten huilen, het hoofd in de handen.

Niemand van de qua bewegingsvrijheid, registratie en informatie gekortwiekte groep journalisten die enig idee had van en pijnlijk schurende ontsteking op het zitvlak van de oud-Girowinnaar.

Ik weet niet wat en waarom er precies is gebeurd is om ons, zeer geïnteresseerde tv-kijkers, tot 27 december te laten wachten op het eindelijk juiste feitenrelaas van Tom Dumoulin. Die derde bal was dé oorzaak van zijn getob met zijn zadelhoogten, de reden van zijn mindere start. Maar zijn fysieke gestel prijsgeven aan de buitenwereld, ho maar. Hij had geen zin daar iedere dag weer vragen over te moeten beantwoorden.

Vanuit zijn standpunt bezien misschien logisch, maar journalistiek toch behoorlijk onbegrijpelijk.

Waarom had de embedded NOS dat hete nieuws niet met het thuisfront gedeeld? De makers van Code Geel mochten álles filmen, had Jumbo-Visma gezegd en beloofd. Maar álles mogen filmen betekent nog niet alles kunnen of mogen gebruiken. Zelfs niet voor een simpel nieuwsitem in Studio Sport. Tot een andere conclusie kun je niet komen. Was het een veto van Team Jumbo-Visma, was dat misschien zelfs contractueel vastgelegd, of was dit een voorbeeld van zelfcensuur?

Er stonden hier geen levens op het spel. Wel de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van pers, van berichtgeving over de waarheid. Typisch gevalletje van Embedded journalism, ben je geneigd te zeggen.

Overigens: Eddy Merckx sleutelde na zijn val in Blois, herfst 1969, elke dag aan zijn millimeters zadelhoogte. Peter Post deed tegenover niemand moeilijk over een almaar opspelende derde bal. En voor Joop Zoetemelk sommeerde Theo Koomen prompt alle slagers van Nederland om met rauwe biefstukken Tourwaarts te komen, tenr bestrijding van een boosdoener in de koersbroek van Joop.

Andere tijden? Er zijn nog heel wat tijden terug te winnen.

‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.

Met nieuwe kennis een nieuw inzicht of mening verwerven is niks mis. Integendeel, dat getuigt juist van echte intelligentie.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 04/01/2021 19:51 door El Chaba.

Peter Ouwerkerk Schreef:
-------------------------------------------------------
> Waarom had de embedded NOS dat hete nieuws niet met het thuisfront gedeeld?
> ........
> Er stonden hier geen levens op het spel. Wel de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van pers, van berichtgeving over de waarheid.
> Typisch gevalletje van Embedded journalism, ben je geneigd te zeggen.

Wat een potsierlijke column. Alsof een NOS-journalist die onder voorwaarden in de keuken van de Jumboploeg mee mag kijken en filmen, het aan journalistieke mores verplicht is om zijn collega's in te lichten. Iedereen weet wat 'embedded' inhoudt: dat je pas op veel een later moment mag vertellen wat je hebt meegemaakt.

Ik vermoed dat Ouwerkerk één stem was in die volgtrein van chauvinistische journalisten, die elk klachtje van Dumoulin en elke pers-uiting van Jumbo dankbaar opzogen in de hoop daarmee vooraan te blijven staan in de informatie-verstrekking. Eigenlijk is die hele volgtrein 'embedded'. Wie zich in zijn berichtgeving te onafhankelijk opstelt, krijgt niet meer die brokjes informatie toegespeeld waarmee hij zijn dagelijkse rubriek in de krant kan vullen.

Ooit zei Ouwerkerk in een interview met de NRC over het volgen van de Tour : "Je moet er met passie naar kijken maar ook met achterdocht". Als hij zich nu een beetje belazerd voelt door 'Code Geel' en door zijn NOS-collega, dan mag hij dat zichzelf verwijten.