|
Ulrich A. Boschwitz
31 december 2020 07:42
|
Quote
Op bezoek in de Essense school van Mathieu van der Poel
De wonderjaren van wereldkampioen Mathieu van der Poel, de meer dan halve Belg
Gazet van Antwerpen Kempen 3 Feb 2015 HANS JACOBS
Ook afgevraagd waarom Mathieu van der Poel, Nederlands wielerfenomeen, niet praat als een Nederlander? Simpel: omdat hij geboren en getogen is in België, leerde stoempen in de Antwerpse Noorderkempen en voorbeeldig leerling was
in Essen.
Een wit waas ligt over de bossen. Een gure wind doet de verse sneeuwvlokken opwaaien. Hier, tussen Kapellen en Essen, zo’n twintig kilometer richting Nederlandse grens, ondervond de jonge Mathieu van der Poel wat boenken tegen de wind is. Veertig kilometer op een dag met zijn fiets, van het ouderlijke huis in Kapellen richting Sint-Jozefinstituut in Essen, van zijn twaalfde tot zijn achttiende.
“Hij nam ook het openbaar vervoer, maar vaak kwam Mathieu met de fiets naar school. En altijd kwam hij met de glimlach aan. Zowat elke avond ging hij ook nog met de fiets achter de wagen rijden. Een doorbijter, toen al.” Schooldirectrice Nancy Lenaerts is geen wielerfan. Zondagmiddag zat ze wel aan de buis gekluisterd. “Op het puntje van mijn zetel zat ik.” Om ‘de Mathieu’ naar de wereldtitel veldrijden te zien soleren. Twintig jaar en veertien dagen, de jongste profwereldkampioen ooit. En of hij blonk. Lenaerts: “Nog altijd is hij dezelfde jongen als toen. Geen poespas of grootspraak. Zorgeloos door het leven, met beide voeten op de grond.” En ze lacht. “Gehoord hoe keurig Engels hij praatte tijdens het interview? Hij doet zijn opleiding alle eer aan.”
Klas 6EMT, Economie Moderne Talen: op de klasfoto van de schoolverlaters van 2013 staat hij met zijn spichtige lijf, op de achterste rij – want toen al een rijzige atleet. Een superatleet ook, toen al.
Mevrouw Peeters, lerares Frans: “Nooit schepte hij daarmee op. Ik herinner me het WK veldrijden in Koksijde. Vooraf zegden we hem: Mathieu, als je wereldkampioen wordt, kunnen we toch niet anders dan je op school te huldigen? Oei, oei, toch niet veel en niet te gek, hé, zei hij. Typisch Mathieu.”
En jawel, hij rééd toen, als vijfdejaars van het Sint-Jozefinstituut door het rulle zand van Koksijde naar de wereldtitel bij de juniores. En jawel, hij wérd gehuldigd maar zoals hij het wilde. Niet te veel polonaise aan zijn lijf, maar enkel een korte toespraak en elke leerling een brikje sinaasappelsap. Mevrouw Hooreweghe, lerares geschiedenis, was zijn klastitularis, en stond toen, met een deel van zijn klas-genoten, te supporteren in Koksijde. “Het was alsof we zelf wonnen.”
Frans hulpje
Twee jaar is hij nu weg van school, maar op de speelplaats blijft hij een beetje aanwezig. Een foto van een crossende Van der Poel hangt in een hoekje. Mevrouw Peeters herinnert Van der Poel nog levendig, haar ‘hulpje’. “Natuurlijk was hij voor Frans ver vooruit op de rest van de leerlingen. Wat wil je, met de helft van de familie die Frans is.” Van der Poels mama is de dochter van Raymond Poulidor, Franse wielergrootheid. “Maar nooit had hij een air van: ach, ik ken hier veel meer dan jullie. Hij stoefte niet, integendeel. Hij hielp met mij mee om de leerlingen te helpen met hun Frans.”
Hooreweghe: “Hij wandelde door zijn studiejaren. En maar goed ook. Hij zei hij dikwijls: mevrouw, ik was een hele dag op de koers, en onderweg naar huis heb ik mijn examen geblokt in de auto omdat ik anders te weinig tijd had. Hij deed wel alles mee met de rest.”
Lenaerts: “Bijna nooit was hij afwezig. Tenzij het niet anders kon: een veldrit in Tabor, een trainingskamp in het buitenland, het WK veldrijden in Amerika.”
Peeters: “Toen hij in Amerika in Louisville wereldkampioen werd, zat hij bij ons in zijn laatste jaar. Hij vertelde me dat hij toen een zware taak had voor economie en dat hij zich een paar uur na zijn wedstrijd had opgesloten in zijn hotelkamer om toch die taak af te werken. Wel, dat werkje lag klaar, net op dezelfde datum als zijn klasgenoten. Hij wilde geen voorkeursbehandeling.”
Taart met regenboog
De kleine Van der Poel had toen meer mee dan een taak economie en een regenboogtrui vanuit Amerika. Peeters: “Toen hij voor het eerst weer op school kwam, had hij een grote doos mee, en hij vroeg mij om kartonnen bordjes. Had hij de helft van de reuzentaart mee naar school gebracht, voor zijn klas- genoten. Heel mooi, een taart met kleuren van de regenboogtrui, met het logo van de UCI. Alle banken schoven we tegen elkaar, stoelen erbij, en Mathieu verdeelde de taart. Heel gemoedelijk, geen enkel moment deed hij vanuit de hoogte. Bij ons vertelde hij nooit echt veel over zijn topprestaties, he-lemaal niet. Hij was echt één van de anderen, gezellig met zijn vrienden.”
Tijdens dat WK in Louisville vierden zijn klasgenoten van het zesde leerjaar Chrysostomos – de laatste honderd dagen van het middelbaar onderwijs. Van op afstand deed Van der Poel zijn duit in het zakje. Peeters: “Hij had op voorhand een hilarisch filmpje gemaakt, met een imitatie van een wiskundeleraar.”
Kortom, altijd in voor een lolletje. Maar ook serieus als het serieus was. Lenaerts: “De school doet altijd een wandeling om liefdadigheidsprojecten te sponsoren. Mathieu kon niet meewandelen. Wel, hij heeft hij toen gevraagd of hij enkele grote, gesigneerde foto’s van hem in wereldkampioenentrui mocht veilen, en zo op zijn manier te sponsoren.”
Is er dan niets fouts aan deze twintigjarige knaap? Eén ding is spijtig: hij rijdt voor Nederland. Lenaerts: “Dat is het enige jammere (lacht). Neen, de Mathieu een Nederlander? Ga weg, niet voor ons. Hij is enen van ons. En zeker nu.”
Tien procent Nederlanders telt de school, op een steenworp van de grens. Peeters: “Maar Mathieu is helemaal verbelgt, is helemaal ingeburgerd.”
Rest één prangende vraag. Vandaag heeft Van der Poel geen liefje. Zegt hij. Op school moet de Bekende Atleet toch wat vrouwelijke bewondering hebben geoogst. Toch? Peeters: “Over vriendinnetjes heeft hij nooit gerept. Hij was ook bijna nooit op fuiven. Eerlijk? Ik denk niet dat hij daar toen mee bezig was.”