Een modderig weiland in Kwakelgem

Om een uur of één begint het te kriebelen. Ergens ver weg nog, maar je voelt het naderbij komen, als een strontkar die van de helling hobbelt. Eerst langzaam, dan steeds sneller.

Om half twee verandert het kriebelen in jeuken. Om twee uur hou ik het niet meer en knip ik de televisie aan – wie weet is er ergens een voorbeschouwing.

Het laatste half uur is een lijdensweg. Ik ijsbeer rondjes om de salontafel en kijk bij iedere ronde op de klok van de dvd-recorder om te zien of het al tijd is. Dat is het pas een eindeloos halfuur verder. Half drie: tijd voor veldrijden.

Ik kijk alles. Dat moet wel, want voor je het weet is het voorbij. Dus ook de interviews vóór de cross, waarin Sven Nys uitlegt dat het een parcours voor rhino’s is (wat dat ook moge betekenen), waarin Kevin Pauwels "Bwoah" zegt (wat dat ook moge betekenen) en waarin Klaas Vantornhout alvast de schuld geeft aan zijn sinussen (wat dat ook moge betekenen).

Moddermasker
Meestal is de cross in een Vlaams dorp met een naam die eindigt op –gem. Want zo heten alle Vlaamse dorpen nu eenmaal. Wommelgem, Zwevelgem, Brakkegem – zoiets. Behalve een andere naam zie je geen verschil tussen de ene uitzending en de andere.

Het parcours is hetzelfde, de modder ziet er hetzelfde uit, het bier smaakt hetzelfde, en GEEN TRAM DOOR WONINGEN A12 is er ook altijd bij. Als ze alle Vlaamse crossen in hetzelfde weilandje zouden houden, dan zou niemand iets merken.

(Op de dag van de cross bid ik voor kloteweer. Laten we wel zijn: al die veldritten bij twintig graden boven nul met gemiddeldes van tegen de veertig – dat heeft niets met de cross te maken. Eigenlijk zouden ze de boel moeten afgelasten bij te weinig regenval. Geen modder, dan ook geen cross. Moddermaskers wil ik zien, onherkenbare bruinzwarte mannetjes die door metersdiepe baggerpoelen zwemmen met fietsen op hun nek. Wie renners in smetteloze pakjes rondjes wil zien draaien, die gaat maar naar de piste.)

Sinecure
Een uurtje duurt het bij elkaar, van start tot finish. Dat is natuurlijk veel te kort. In die tijd kunnen de Vlaamse commentatoren Michel Wuyts en Paul Herygers niet één keer een fatsoenlijk gesprek met elkaar hebben ("Paul, het is verdorie geen sinecure om die laatste vijf meter toe te rijden." "Ze-kers Michel, ik zou zélfs zeg - " omdat ze constant worden onderbroken door valpartijen ("En een val.", lekke banden ("Nen platten tube!" en haperende versnellingsapparaten ("Tis nie waaaaar".

Maar gelukkig zijn er nog de interviews na afloop. Meestal in een inderhaast opgezette tent terwijl de renner in kwestie zich omkleedt en probeert zijn tampeloeris buiten het beeld te houden. De hoofdrolspelers van de cross zeggen poeh en bwoah in een microfoon en daarna stappen ze in hun camper, op weg naar de volgende cross. In Maldegem of Koldergem ofzo. Kan ook Zoldergem of Bakelgem zijn.

Het is veel van hetzelfde. Maar dat geeft niet. Het gaat juist om de herkenbaarheid. De cross is het ijkpunt van het bestaan. Het hoort bij mijn bioritme, en dat van honderdduizenden anderen. Wat er ook gebeurt: tijdens de wintermaanden draait de wereld op zondagmiddag tussen half drie tot half vijf om een modderig weiland in Kwakelgem.

En om Bob de Jong die op hetzelfde moment een paar honderd kilometer verderop een tien kilometer schaatst natuurlijk.

Maar dat is logisch.

Groet, Thijs Zonneveld

Leuk

Folklore. Ik vind het prachtig en kijk ook graag (al blijf ik er niet voor thuis). Naar schaatsen kijk ik nooit.

Herstel: ik kijk graag naar marathons op natuurijs. Indoorschaatsen, dat boeit me niets.

GEEN TRAM DOOR WONINGEN A12 is de LUC van de cross.

Bwoah.

Dat Bwoah betekent misschien wel :

Pauwels: "Wil wereldkampioen worden in Tabor"

Kevin Pauwels mocht dit seizoen al vier keer het zegegebaar maken. De Sunweb-renner heeft nog een vijfde overwinning op het oog. "Mijn Sunweb-trui is mooi, maar de regenboogtrui is nog mooier", verklapt hij zijn hoofddoel voor de rest van het seizoen.

Kevin Pauwels is dit seizoen helemaal opgeleefd onder de vleugels van zijn nieuwe trainer Peter Hespel. "Hij heeft me harder laten trainen in de voorbereiding op het seizoen. Het was voor mij ook bang afwachten, maar het zwaardere werk rendeert", zegt Pauwels in de Mediahuis-kranten.

Pauwels staat momenteel op kop in de Superprestige en de Wereldbeker, zijn teller staat op vier overwinningen. "Voor het seizoen had ik vijf zeges vooropgesteld", zegt hij.

"Als ik moet kiezen welke die vijfde overwinning wordt, doe dan maar het WK in Tabor. Daar wil ik wereldkampioen worden. Het parcours ligt me en ik wil die trui ook absoluut eens bij de profs dragen. Mijn Sunweb-trui is best mooi, maar de regenboogtrui is nog mooier."

Op het WK heeft hij alvast één concurrent minder, want seizoensrevelatie Wout van Aert rijdt het WK bij de beloften. "Hij is momenteel misschien wel de sterkste van ons allen", zwaait Pauwels met lof. "Op parcoursen met veel rechte stukken is hij moeilijk te kloppen."

"Sven Nys? Hij is toch een pak minder dan de vorige jaren, maar ik ben ervan overtuigd dat hij de komende weken nog wel zijn wedstrijden zal winnen. Hij wordt nu ook hard aangepakt in de media, net als ik vorig jaar. Plezierig is anders, maar ik heb het mij ook niet te veel aangetrokken."

bron: [sporza.be]

Hopelijk zien we vader Jos 1 februari op zijn ingetogen manier glunderen.

Hup Pauwels!