Martin noemt licentie Astana klap in gezicht

"Als een ploeg met zulke vermoedens van dopinggebruik een licentie krijgt, is dat voor ons een klap in het gezicht."


Lees ook: "Belachelijk! Wat een aanfluiting kan deze sport toch zijn"

Dit soort tweets doen de kans op gevaarlijke kwakken in het peloton nou niet per sé dalen.

"Het tere plantje van hoop in de wielersport is platgetrapt", luidt de kop. Ik ben tot tranens toe geroerd, beroerd klinkt zo dubbel.
Mag overigens Brian Cookson als tandeloze tijger voortaan nog wel optreden in het ook in 2015 toerende UCI circus.
Wie stelt een petitie op voor Sharon D.?

Toch allemaal niet bijster verstandig om dat soort praat hardop te verkondigen.
Uiteraard denken er nog een hoop andere renners zo over.

Ik vind het vooral jammer voor de Astanarenners die wel op een cleane manier aan wielrennen doen.

Vraag is hoe lang Astana nog bereid is te investeren in de wielersport.
Het Kazachse wielrennen stelt de laatste jaren niet bepaald veel voor en sinds de recente dopinggevallen zal het al helemaal niks meer worden.
Zo'n schimmige Vinokoerov die met zijn pseudo Aziatische oogopslag in de volgwagen zit werkt ook niet in hun voordeel qua uitstraling naar de buitenwereld toe.

Ach, die renners hadden zich ook af kunnen vragen of ze wel betaald wilden worden in bloed-geld. Van het geld,
dat dictator(en persoonlijk vriend van Vinokourov) Nazarbajev naar Zwitserland heeft weggesluisd kan tot in eeuwige dagen een wielerploegske worden onderhouden. Uitstraling naar het buitenland staat niet hoog op de agenda.

En opqs is van onbesproken gedrag?

En kittel vindt dat alle renners van Astana maar een jaartje langs de zijlijn moeten staan. Vind ik nogal een zware straf voor het dopinggebruik van een ander. Wat zou er dan bijvoorbeeld op bloedtransfusies voor Uv bestraling moeten staan volgens kittel?

Neen, Etixx - Quick Step Cycling Team (zo heten ze tegenwoordig) is zeker niet van onbesproken gedrag. De belangrijkste mensen aldaar zijn hoogste baas Patrick Lefevere en hoogste dokter José Ibarguren.

Hieronder een indrukwekkende opsomming van de 'carrières' van beide heren geschreven door Matthias Vangenechten, zo'n beetje de enige journalist die al iets meer dan twee jaar geleden het aandurfde om enigszins kritisch te schrijven over de 'capo di tutti capi' van het wielrennen, Patrick Lefevere.

[www.extrasport.be]

Patrick Lefevere en het grote vraagteken

Een Belgische wielersport zonder Patrick Lefevere valt nauwelijks nog in te beelden. Jaar na jaar behaalt hij met een Belgische ploeg grootse successen. Vooral de kasseiklassiekers zijn het terrein van zijn ploeg. Het recente verleden heeft ons echter geleerd bij hegemonieën in het wielrennen vraagtekens te plaatsen.

Patrick Lefevere werd in 1976 op 21-jarige leeftijd profwielrenner bij Ebo-Cinzia. Twee jaar later stapte hij over naar de ploeg Marc-Zeepcentrale. In die kleuren stopte hij het jaar nadien al vrij snel met professioneel wielrennen. Nochtans won Lefevre in 1978 Kuurne-Brussel-Kuurne en een rit in de Ronde van Spanje. De nog steeds jonge Lefevere werd in 1979 meteen ook ploegleider bij Marc-Zeepcentrale, maar die ploeg hield algauw op te bestaan. Nadien werd de West-Vlaming de sportieve tweede hand van Walter Godefroot bij Capri Sonne en Lotto. In 1992 werd hij vervolgens ploegleider bij GB-MG Maglificio, het fundament van de latere succesformatie Mapei. In 1995 smolten GB en Mapei samen. De succesploeg Mapei-GB was geboren.

In 1994 pleegden drie renners van het beruchte Gewiss-Ballan een coup in de Waalse Pijl. Op zo’n 70 kilometervan de finish demarreerden Moreno Argentin, Giorgio Furlan en Jevgeni Berzin en men zag ze niet meer terug. Een beetje gelijkaardig was de coup in Parijs-Roubaix van 1996 maar dan met drie renners van Mapei in de hoofdrol. Johan Museeuw, Gianluca Bortolami en Andrea Tafi denderden naar de piste in Roubaix. Het zouden er eigenlijk vier moeten geweest zijn, gezien Franco Ballerini op het beslissende moment in de wedstrijd driemaal lek reed in tien kilometer. Dit is waarschijnlijk het meest memorabele moment uit de jaren ’90 van de troepen van Lefevere. En zo boekte Mapei het ene succes na het andere in eendagswedstrijden en andere grote races. Een uitgebreider relaas over de successen van Mapei kon u hier al eens lezen.

Mapei
Patrick Lefevere maakte stilaan faam in het profpeloton. Mapei kreeg achtereenvolgens GB, Bricobi en Quickstep als co-sponsor. Grootse successen werden geboekt. In het rondewerk waren er Toni Rominger, Abraham Olano en Pavel Tonkov, allen klant bij Michele Ferrari. In het eendagswerk had je Museeuw, Ballerini en Tafi. Over Museeuw kent u het verhaal wel. Wespen, gesneden brood en recent ook zijn bekentenissen dat hij gedurende zijn hele carrière doping heeft gebruikt. En voor het lastige eendagswerk trok men in 1999 Michele Bartoli en Paolo Bettini aan. Ondanks de excessen op het gebied van doping in de jaren ’90 heeft men in tegenstelling tot bij ploegen als Telekom en Festina bij Mapei niet al te veel geleden onder verdachtmakingen of dopingzaken.

Wel was er in 1999 een dopingvondst bij Mapei waaraan verder weinig gevolg werd gegeven. Mapeirenners werden voor verhoor meegenomen tijdens de Driedaagse De Panne. Een soigneur van de ploeg, Tiziano Morassut, had naar ex-Mapeirenner Gianni Bugno een pakket amfetamines gestuurd. De hoeveelheid was dermate groot dat ze niet voor één persoon bedoeld kon zijn, aldus onderzoeker Frank Delbeke van het Gentse dopinglab. Toenmalig IOC-bestuurslid Jacques Rogge hekelde de lichtzinnigheid waarmee Mapei met de hele zaak omging. Ondanks het feit dat het hier ging om de meest succesvolle ploeg uit de jaren ’90 ging deze storm vrij snel voorbij. In november 1998 dan weer werd Mapei-ploegdokter Yvan Vanmol door het Italiaanse gerecht ervan beschuldigd gevaarlijke producten bij renners te hebben toegediend. Hij ontkende dit en hier is nooit verder vervolg aan gegeven.

In 2001 zei Patrick Lefevere Mapei adieu. Hij begon bij het Belgische Domo-Farm Frites met onder andere wereldkampioen Romans Vainsteins als blikvanger. Hij nam Johan Museeuw mee van bij Mapei en gaf Richard Virenque een tweede kans. Ondanks een te hoge hematocriet van Dave Bruylandts een jaar voordien (toen deze voor Farm Frites reed dat toen als hoofdsponsor in het peloton optrad) mocht die ook in de kleuren van Domo fietsen. Domo Farm-Frites was geen lang leven beschoren. Domo werd vanaf 2003 co-sponsor van Lotto en Lefevere trok met een groot deel van het team naar Quick-Step – Davitamon waar ook een deel van Mapei naar toe zou trekken. Mapei stopte in 2002 immers met sponsoren. De positieve plas van Stefano Garzelli in de Giro deed grote baas Squinzi ertoe beslissen om Mapei uit het peloton te trekken.

Verdachtmakingen
Patrick Lefevere was van 2003 tot en met 2011 manager van de wielerploeg Quick-Step waarbij Paolo Bettini en Tom Boonen de belangrijkste speerpunten waren. Ze werden samen driemaal wereldkampioen in de periode dat ze voor Quick-Step reden. Aan het eind van 2005 vertrokken Michael Rogers en Patrik Sinkewitz naar T-Mobile. Eerder werd er in 2005 bij Quickstepper Marc Lotz thuis epo aangetroffen. Hij zette hierna een punt achter zijn carrière. Sinkewitz werd in 2007 betrapt op doping. Hij verklaarde toen dat Patrick Lefevere zeker op de hoogte was van dopingpraktijken binnen Quickstep. Sinkewitz reed tussen 2001 en 2005 achtereenvolgens voor Mapei en Quick-Step. Hij zat dus sinds 2003 onder de hoede daar van Lefevere. Dergelijke aantijgingen van dopinggebruik hoorden we in 2009 weer van Patrik Sinkewitz. Hij verklaarde toen aan het WADA dat de ploegartsen van Quickstep tussen 2001 en 2005 hem inspoten met dopingproducten zoals groeihormoon, tetracosactide en epo. Sinkewitz noemde daar ploegdokter Manuel Rodriguez bij naam. Deze Rodriguez werkte voordien voor Mapei en ONCE en momenteel is hij aan de slag bij het Australische Orica-Greenedge. Ook spreekt hij van een geheim oefenkamp in mei2004 inAndalousië waar teamdokters hem een dopingplan gaven. Paolo Bettini zou volgens Sinkewitz hem dan weer van doping hebben voorzien.

Eerder dat jaar in 2007 kreeg Lefevere het even lastig toen Het Laatste Nieuws hem aanviel. Dit alles liep echter op een sisser af. Lefevere kreeg een schadevergoeding van de krant. De getuigen, waarvan de meesten anoniem, gaven de rechter een onbetrouwbare indruk. Zo werd er, net als Sinkewitz beweerde, gesproken over systematisch dopinggebruik. Ook spraken de getuigen over een samenwerking met de Italiaanse dopingartsen Ferrari en Cecchini. Van Michael Rogers is ondertussen geweten dat hij samenwerkte met Michele Ferrari. Ook Filippo Pozzato werkte tussen 2005 en 2009 samen met de Italiaanse dokter en werd daar onlangs drie maanden voor geschorst. In 2005 en 2006 reed Pozzato voor Quick-Step.

Niet veel voor dit artikel van Het Laatste Nieuws verklaarde Jean-Marie Dedecker in de media dat hij drie Belgische toprenners kende – zonder hen bij naam te noemen – die in Italië op dopingkuur gingen (kijkt u vanaf minuut twaalf). De link met Quick-Step, dat ook voor een groot deel verankerd was in Italië, was snel gemaakt. Het kostenplaatje van deze kuur zou volgens Dedecker 24.000 euro bedragen. Lefevere voelde zich in zijn wiek geschoten en spande Dedecker een proces aan. Dedecker verloor de zaak in beroep en moest één symbolische euro betalen.

Momenteel loopt er door de UCI een onderzoek naar de Spanjaard Carlos Barredo die tussen 2007 en 2010 voor Quick-Step reed. Ploegdokter Yvan Vanmol wist dat Barredo zijn hematocriet schommelde tussen 42 en 48 toen hij in dienst reed bij Quick-Step. Bij nader onderzoek vond hij daar niets verdachts aan en gaf hij een bewijs van goed gedrag mee aan Rabobank die aldus Vanmol bekend stonden voor een grondige screening van renners. Intussen is Barredo door de UCI wel verdacht van dopinggebruik. Rabobank leed hierdoor wederom imagoschade en is ondertussen ook geen sponsor meer van een wielerploeg. Cru gesteld kunnen we stellen dat Quick-Step hier net op tijd de hete aardappel heeft doorgeschoven naar Rabobank.

Goede screening
We bespraken hier het geval-Leipheimer al. Ondanks alle verdachtmakingen haalde Lefevere de Amerikaan binnen. Voor iemand als Lefevere, die al zo lang in het peloton zit, komt het niet geloofwaardig over de verhalen omtrent Leipheimer zijn langdurig dopinggebruik in het verleden niet te kennen. Hoewel wij niet naar radio peloton luisteren, hadden zelfs wij hier notie van. Bovendien was volgens Travis Tytgart, de CEO van het USADA, Lefevere al maanden geleden op de hoogte gesteld door een procureur van het USADA omtrent Leipheimers dopingverleden. Toch een iets officiëlere bron dan radio peloton. Het is ook niet de eerste keer dat dit gebeurt. Lefevere had nochtans moeten weten te moeten oppassen met ex-renners van Gerolsteiner. En daar moest hij niet voor in zijn langetermijngeheugen graven. Eind 2008 tekende de toen al niet onbesproken Stefan Schumacher een contract bij Quick-Step. Geen maand later werd bekend dat Schumacher positief testte op cera tijdens de Tour waarin hij verdacht sterk voor de pinnen kwam. Na vier positieve testen werd Schumacher nu toch geschorst (2005: betrapt op cathine maar Schumacher kreeg een voorschrift van zijn moeder; 2007: verdachte bloedwaarden door diarree-aanvallen; 2008: betrapt op amfetamines). Lefevere verklaarde koud gepakt te zijn ondanks de goede screening (sic!) van renners. De prestaties van Schumacher in de Tour deden menig wielervolger de wenkbrauwen fronsen. Lefevere nam toch het risico hem te contracteren.

Eind 2009 was het weer bijna raak. Het Quick-Step van Lefevere wilde Riccardo Ricco’ aantrekken om hem te laten starten in de Vuelta. De interesse was concreet. Ricco’ maakte net als Schumacher furore in de Tour van 2008 totdat hij daar tegen de dopinglamp liep. Deze deal ging niet door dankzij ploegdokter Yvan Vanmol die dat niet zo zag zitten. Hiervoor bedankte de sponsor hem achteraf uitvoerig. In februari 2010 belandde Ricco’ in het ziekenhuis na een mislukte bloedtransfusie. Het nieuwe wielrennen heeft ploegleiders nodig die al dan niet bewust dergelijke oogkleppen niet opzetten. Kwestie van het wielrennen weer een geloofwaardig karakter te geven. Maar zolang je successen behaalt, heb je vrienden. Zeker met de immens populaire Tom Boonen in de rangen. En volgend jaar nu ook Mark Cavendish. Het Belgische wielerpubliek heeft er weer een chouchou bij om te omarmen.

Controversiële ploegdokters
En ach, dan heb je nog José Ibarguren. De Spaanse wielerdokter zijn CV is indrukwekkend. En dat is in dit geval niet echt positief te noemen. Willy Voet zei dat Ibarguren, in 1998 en 1999 dokter bij Lotto-Mobistar, hem dopingproducten leverde. Ibarguren is één van de hoofdfiguren in de zaak rond Lampre waar hij tussen 2002 en 2004 ploegdokter was. U herinnert zich nog wel de zaak rond Lamprerenner Rumsas in de Tour van2002. In 2005 en 2006 was Ibarguren dat bij Euskaltel en de jaren nadien bij Saunier Duval waar in deze periode zowel Iban Mayo, Riccardo Ricco’ en Leonardo Piepoli positief testten op epo of cera. In 2010 en 2011 werkte hij voor OmegaPharma Lotto wat ons ook enig scepsis doet ontlokken. Sinds dit jaar werkt hij voor OmegaPharma-Quickstep. De hegemonie van deze formatie in de eendagswedstrijden was dit seizoen op zijn Mapeis. Sta ons toe hier ook onze vraagtekens bij te plaatsen.

Een andere eerder vernoemde ploegdokter die voor Lefevere werkt, is Yvan Vanmol. De Italiaanse arts Flavio Alessandri werkte met Vanmol korte tijd samen in 1993 bij GB-MG, de toenmalige ploeg ook van Patrick Lefevere. In 1994 al verklaarde deze Italiaan aan het CONI dat Vanmol zich met dopingpraktijken bezighield. De Pool Zenon Jaskula, de verrassende derde in het eindklassement van de Tour in 1993, reed in datzelfde jaar in dienst van GB. Hij zei in 2007 dat de Belgen en Italianen andere spuiten kregen dan de buitenlanders. Naar eigen zeggen kregen zij van Vanmol spuiten met epo en hijzelf niet. De Zwitser Rolf Järmann reed in 1994 voor GB. Hij deed in 2007 gelijkaardige verklaringen als Jaskula. Hij maakt gewag van een dopingsysteem binnen de ploeg waaraan Vanmol meewerkte. Een andere getuigenis ten nadele van Yvan Vanmol komt van ex-profrenner Pierre Herinne. Deze vertelde dat Vanmol renners in het begin van de jaren ’90 prepareerde met groeihormoon en anabolica en dat hijzelf in 1993 en 1994 een dopingkuur volgde bij de Belgische arts.

Momentum
Wanneer we dit alles oplijsten, moeten we ons de vraag stellen of de wielersport met deze mensen verder moet. Lefevere wordt het alleszins niet lastig gemaakt. Hoogstens wordt hij in een interview eens gekieteld maar algauw vraagt men weer zijn expertise over de gang van zaken in de wielersport. Want ja, Lefevere staat altijd klaar voor een straffe quote en wordt dan ook graag om een mening gevraagd. Des te langer er wordt gewacht met de bewijslast op tafel te gooien, des te harder de bom zal ontploffen. Wie aan Lefevere raakt, raakt ook aan het Belgische wielermarketingproduct bij uitstek, genaamd Tom Boonen. De media hebben Boonen nodig en dan kan er niet om Lefevere heen.

Een ploeg die geloofwaardig wil overkomen, gaat niet in zee met een Spaanse dokter die er alles aan doet om uit de schijnwerpers te blijven en wiens verleden allesbehalve fris is.

De roep om een schone wielersport klinkt steeds luider. Renners kunnen ingeval van een dopingvergrijp geschorst worden, ploegleiders en ploegmanagers niet hoewel die vaak minstens een even grote verantwoordelijkheid dragen. We hebben hier de meest succesvolle Belgische ploegmanager in de recente geschiedenis onder de loep genomen. Er wordt in de media hoofdzakelijk toegespitst op de zaak-Armstrong en sinds vorige week ook op Rabobank, die zich in de schijnwerpers hebben geplaatst door zich terug te trekken als sponsor. We mogen niet vergeten dat het niet enkel Armstrong en Rabobank is. Dit gaat veel breder. Zowat elke succesvolle ploeg heeft boter op zijn hoofd. We weten nu dat presteren in de jaren ’90 zonder doping niet ging. Die renners fietsen niet meer. Sommige ploegmanagers als de hier belichte Patrick Lefevere of ploegdokters als de hier vernoemde Yvan Vanmol maakten toen furore bij Mapei. Denken we maar aan Museeuw zijn talrijke klassieke successen waarvan hij recent opbiechtte dat hij ze niet zuiver behaalde. Of ook aan Oscar Camenzind die in ’98 plots wereldkampioen werd en in 2004 op EPO werd betrapt. Hebben zij tegen de mentaliteit van de jaren ’90 zomaar vaarwel kunnen zeggen? De recente geschiedenis en handelingen doen ons eerder met enig scepsis deze vraag beantwoorden. Een ploeg die geloofwaardig wil zijn, gaat niet in zee met een Spaanse dokter die er alles aan doet om uit de schijnwerpers te blijven en wiens verleden allesbehalve fris is.

Dit is het momentum dat moet aangegrepen worden om verder te kijken en de wielersport definitief een andere en vooral schone koers te doen varen. De hypocrisie en de omerta in de wielersport moeten doorbroken worden. Die wordt natuurlijk in stand gehouden doordat renners na hun carrière ploegleider worden of een andere functie in de wielersport bekleden. Het steeds zwijgen en te doen alsof je neus bloedt, is niet geloofwaardig. Zeker niet als je al sinds begin de jaren ’80 ploegleider en later ploegmanager in het profpeloton bent. En dan moeten we ons de vraag stellen of mensen als Patrick Lefevere in de wielersport, dat een nieuwe start wil nemen, thuishoren. Wij twijfelen hier fel aan. We hebben diezelfde vraag eerder al gesteld over Bjarne Riis en er zijn er nog voldoende die in hetzelfde schuitje zitten. Nu is er een draagkracht om grondig het roer om te gooien en een schone koers te varen. En we moeten daar, zoals we hierboven probeerden aan te tonen, ook in eigen land kijken. We mogen ons niet onaantastbaar wanen nu we dankzij de verbluffende prestaties van Tom Boonen en Philippe Gilbert de jongste jaren op een wielerwolk leven. De ooit zo onaantastbare Armstrong is ook aantastbaar gebleken. Sprookjes zijn in wielrennen immers al te vaak onwaar gebleken…

Excuus voor de grote lap tekst maar alleen al dát geeft aan dat Rudy T. en indirect ook Vinokourov wel een punt hebben.

Het is natuurlijk klip en klaar dat de reactie van Vinokourov t.a.v. de westerse media typerend is voor een kind van de USSR (zie ook dat andere topic) maar hij heeft op zijn minst toch ook wel een klein beetje gelijk in de zin dat diezelfde media in het algemeen behoorlijk hypocriet zijn als het gaat om hun houding t.o.v. bovenstaande vooraanstaande mensen in de wielerwereld afkomstig uit hun 'eigen' gelederen.

Zeer goed stuk idd, een van de betere columns die ik in jaren heb gelezen.
Vooral omdat ieder woord raak is, en ik het ook verwerpelijk vind dat dit soort ratten nog in de sport zitten.

Zou graag zo'n stuk over Riis lezen.

Groet

Euhhh, het (prima) artikel stond toch in een Belgisch medium? Het is dus juist een argument tégen het beeld dat Vinokourov schetst als zouden Westerse media tegen hem en de zijnen zijn.

Tevens gaat het bij Astana om harde feiten in het heden. Da's ook nogal een verschil. En ik zie dat sponsoren van Lefevere zich soms terugtrekken bij dopinggevallen. Hoe zit sponsor Astana daar eigenlijk in? En heeft Vinokourov zelf al eens spijt betoogd voor zijn eigen dopingverleden. Ik zie voldoende aanknopingspunten dat er in Kazachstan met iets andere ethische blik naar doping wordt gekeken. Dát is de oorzaak van de wrijving tussen Vinokourov en de Westerse media. Niks hypocrisie.

Ik ben blij dat in enkele NL kwaliteitskranten met een stevige kritische blik naar het dopingverleden is gekeken. België bleef lang achter, maar bovenstaand artikel is een lichtbaken.

Lefevere is een kat met negen levens. Ook te zien als een zevenhoofdige draak. En hij verdient het om kritisch aangepakt te worden. Maar hij geeft op geen enkele manier dekking aan Vinokourov. Dat is een populistische afleidingsmanoeuvre, gehuld in een rookgordijn.



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 16/12/2014 23:24 door Andere Peter.

"Een populistische afleidingsmanoeuvre, gehuld in een rookgordijn" .

Die dingt nog mee in de strijd om meest loze kreet van 2014.

Brieske Schreef:
-------------------------------------------------------
> Zeer goed stuk idd, een van de betere columns die
> ik in jaren heb gelezen.
> Vooral omdat ieder woord raak is, en ik het ook
> verwerpelijk vind dat dit soort ratten nog in de
> sport zitten.
>
> Zou graag zo'n stuk over Riis lezen.
>
> Groet

http://www.extrasport.be/het-grote-zwijgen-bjarne-riis/

Eén van de meest controversiële mensen in de wielerwereld is Bjarne Riis. Gehaat door de ene, geprezen omwille van zijn vakmanschap door de andere. Maar wie is die Deen nu en hoe is hij zo’n belangrijk figuur binnen de wielerwereld kunnen worden?

Bjarne Riis - © Wikimedia Commons
Bjarne Riis zag in het Deense Herning op 3 april 1964 het levenslicht. Zijn vader legde hem een ijzeren discipline op tijdens zijn jeugd. Zijn invloed op Bjarne als renner is onomstotelijk. Nadat de bondstrainer van Denemarken Riis in 1984 had afgeraden om nog verder een profcarrière na te jagen, besloot Riis naar Luxemburg te trekken om daar zijn profdroom te verwezenlijken. Dat lukte Riis ook. Hij mocht het jaar nadien prof worden bij het Belgische team Roland Van de Ven waar hij ook Brian Holm ontmoette.

Renner Riis
De eerste jaren van Riis als prof wijzen er allesbehalve op dat we hier te maken hebben met een toekomstig Tourwinnaar. Zijn resultaten zijn eerder aan de povere kant. Hij denkt als renner te hard na zoals hij zelf zegt, iets wat hij als ploegleider later wel kan gebruiken. Na omzwervingen bij Lucas, Toshiba en Castorama belandde hij in 1992 bij het Italiaanse Ariostea. Riis was een knecht, niet meer niet minder. Hij reed geen noemenswaardige uitslagen op winst in een Giro-etappe in 1989 na. In 1992 werd hij Deens kampioen op de weg. Een jaar later kwam Riis’ grote doorbraak. Hij werd prompt vijfde in de Tour. Een knecht werd kopman. Onder het toeziend oog van Giancarlo Ferretti en dokters als Luigi Cecchini en Michele Ferrari overstijgt Riis zichzelf helemaal. Vermits Ariostea ermee ophield te bestaan in 1994 moest Riis op zoek naar een andere ploeg. Het niet onbesproken Gewiss-Ballan werd zijn nieuwe werkgever. De hematocrietwaarden van renners bij deze ploeg durfden al eens hevig de pan uit swingen tot boven de 60. Van Riis bijvoorbeeld is bekend dat zijn hematocriet in januari 1995 41 was en tijdens de Tour van dat jaar 56,3. De Tour van 1994 wordt voor Riis een deceptie. Ondanks een uitgekiende voorbereiding met epo en cortison – waarover later meer – werd Riis slechts veertiende. De revanche kwam er in de Tour van 1995. Riis werd daarin derde. In de eerste individuele tijdrit verloor Riis slechts 12 seconden op de oppermachtige tijdritkoning Miguel Indurain. Twee jaar voordien verloor Riis over die afstand nog 4 minuten 40 seconden op de Spanjaard. Indurain bleek oppermachtig, maar Riis slaagde er als eerste Deen in de geschiedenis het Tourpodium te halen. Desondanks startte men bij Gewiss-Ballan in deze Tour met drie kopmannen, door ook te starten met ook nog Evgueni Berzin en Ivan Gotti.

Riis was klaar voor een nieuwe stap, een stap in het onbekende. Het Duitse Telekom was een jonge ploeg toen Riis deze in 1996 vervoegde. Er reden talenten als Erik Zabel en Jan Ullrich rond. Er heerste binnen het eigen team veel ongeloof toen Riis verklaarde de Tour te willen winnen bij aanvang van het seizoen. En zo geschiedde. Riis doorprikte de hegemonie van Indurain. De zwaarste concurrentie kwam van binnen zijn eigen team. De jonge Jan Ullrich werd tweede. Riis was ondertussen 32. Na zijn Tourwinst zou hij nooit meer het oude niveau bereiken. Na in het voorjaar van 1997 de Amstel Gold Race te winnen, eindigde hij in de Tour zevende op ruime achterstand van ploegmaat Ullrich.



Dopinggebruik was voor Riis zoals nog bij renners in de jaren ’90 een deel van het vak wielrennen net als trainen, slapen en eten. In het begin van zijn carrière beperkte het dopinggebruik bij Riis zich tot cortison. In 1992 leerde hij kennismaken met het wondermiddel epo. Hij leerde het middel gebruiken en stond versteld van het feit dat een kamergenoot van hem er zo losjes over deed dat hij met een hematocriet van 60 rondfietste. En dat voor iemand die niet gek veel later in het peloton zelf bekend zou staan als ‘Monsieur 60%’. Volgens masseur Jef D’Hont klopt dit niet; het zou ‘Monsieur 64%’ moeten zijn. Deze procenten verwezen naar zijn hematocrietgehalte. Volgens diezelfde D’Hont was het bloed van Riis zo stroperig dat hij ‘s nachts wakker gemaakt moest worden om een hartstilstand te voorkomen. Dat heeft Riis zelf altijd ontkend. Niet lang na de Festina-affaire besloot Riis te stoppen met wielrennen. Enerzijds gedwongen door een val in de Tour de Suisse, anderzijds ook gestimuleerd door de hardnekkig wederkerende dopingaantijgingen en de veranderende perceptie bij media en het grote publiek ten aanzien van doping. Tijdens de Tour van 1998 waarin hij elfde werd, nam Riis het zekere voor het onzekere. Hij spoelde zijn epo door terwijl hij voor de pers de vermoorde onschuld bleef spelen. Oh ironie, Marco Pantani zou die Festina-Tour trouwens winnen. Riis counterde steeds elke dopingbeschuldiging tot de veer in 2007 bij hem brak. In mei van dat jaar bekende hij op een persconferentie epo te hebben gebruikt in de jaren ’90. Het grote zwijgen werd doorbroken.

Ploegleider Riis
De carrière als ploegmanager is ondanks zijn Tourwinst als renner een stuk indrukwekkender dan zijn wielercarrière. In 2001 werd Riis ploegleider. Het Deense Team CSC-Tiscali zag het levenslicht en wie anders dan een ex-Deens Tourwinnaar zou dit team kunnen leiden? Met Laurent Jalabert behaalde CSC enkele mooie successen. Jalabert won bij CSC zowel in 2001 en 2002 de bolletjestrui in de Tour. Maar ook hier kwam Riis al snel in contact met doping. Weliswaar stond hij nu aan de andere kant. CSC’er Bo Hamburger en vertrouweling van Riis testte positief op epo en dat zou het voortbestaan van deze jonge ploeg in gevaar kunnen brengen. Hamburger heeft trouwens de twijfelachtige eer om als eerste gepakt te worden met de nieuwe epo-testen die in 2001 werden ingevoerd. Hij zou niet de laatste zijn. Hamburger werd wel vrijgesproken nadat het B-staal volledig negatief bleek te zijn. In 2001 wist Riis voor het jaar nadien al Tyler Hamilton vast te leggen. De Amerikaan was een meesterknecht van Lance Armstrong en wou nu voor eigen rekening rijden. Over Hamilton later meer. Niet alleen Hamilton kwam het team versterken maar ook Carlos Sastre en Fränk Schleck als stagiair vervoegden het team. Ook nam hij dokter Luigi Cecchini in dienst in wiens trainingsprogramma’s Riis veel vertrouwen had. Riis staat bekend als een groot motivator van zijn renners. Bekend zijn z’n teambuildingsstages om de teamgeest te smeden. Hij vindt een persoonlijke begeleiding heel belangrijk, iets waar hij zelf als renner ook behoefte aan had. Vanaf 2003 moest de ploeg het doen zonder boegbeeld Laurent Jalabert. En dat lukte zeer goed. Tyler Hamilton won Luik-Bastenaken-Luik, een rit in de Tour en eindigde vierde in het eindklassement ondanks een sleutelbeenbreuk. Ook Sastre en Jakob Piil wonnen een Tourrit.

Elk jaar heeft Riis wel een poulain rond wie hij de ploeg bouwt. Eerst Jalabert, daarna Hamilton die na 2003 naar Phonak vertrok. In 2004 trok Ivan Basso naar CSC. De Italiaan had uitgesproken Tourambities. Hij werd derde en won een etappe. In 2005 moest hij in het algemeen klassement zelfs enkel Lance Armstrong laten voorgaan. In 2006 moest het dan voor Basso maar gebeuren. Zijn Girowinst wilde hij dunnetjes overdoen in de Tour. Maar vlak voor de Tour barstte de zaak rond de Madrileense dokter Eufemiano Fuentes los. Naast onder andere Jan Ullrich en Tyler Hamilton bleek ook Ivan Basso, codenaam Birillo, betrokken in de hele zaak. Basso moest gedwongen aan de kant blijven deze Tour en werd nadien ook geschorst. Ook Fränk Schleck, reed toen voor CSC. De Luxemburger maakte Fuentes zo’n 7.000 euro rijker naar eigen zeggen voor trainingsschema’s, iets waarvoor hij nooit bestraft is geworden.

Riis had in 2007 met de broertjes Schleck en Carlos Sastre waardige vervangers voor Ivan Basso in zijn team. Voeg daar ook nog eens Fabian Cancellara, Stuart O’Grady en Jens Voigt aan toe en je kan spreken van een topteam. Riis trok intussen dopingexpert Rasmus Damsgaard aan die binnen het team een anti-dopingbeleid moest uitwerken. Deze Damsgaard die toch als expert in zijn gebied mag bestempeld worden, was trouwens zelf van mening dat op zijn minst één iemand binnen de ploeg op de hoogte moest zijn van de dopingpraktijken waarmee CSC werd geconfronteerd. Een uitspraak die Riis zelf betreurt en als onzin bestempelt. Na het seizoen van 2009 werd de samenwerking met Damsgaard beëindigd. In 2008 was CSC voor het laatst hoofdsponsor in het peloton. Co-sponsor Saxo Bank nam het dan over als hoofdsponsor. Onder zijn leiding behaalde deze Deense formatie het ene succes na het andere. In 2008 won hij met Carlos Sastre de Tour terwijl Andy Schleck de witte trui behaalde. Fabian Cancellara behaalde in het voorjaar successen in de Tirreno-Adriatico en Milaan-San Remo. In 2009 eindigden Andy (2de) en Fränk (5) beiden in de topvijf van de Tour en Cancellara werd voor de derde keer in zijn carrière wereldkampioen tijdrijden en won de Ronde van Zwitserland. Het jaar daarop slaagde Cancellara onder leiding van Riis erin om de E3-prijs, de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix te winnen. Nadien won de Zwitser dat jaar ook nog twee Tourritten en het WK tijdrijden. Toch was de chemie er tussen de twee heren wat uit en Cancellara trok met Kim Andersen naar Leopard-Trek net zoals de gebroeders Schleck.

Ondanks een leegloop maakte Saxo Bank in 2011 geen slecht seizoen mee. Nick Nuyens vond in de persoon van Riis weer het nodige vertrouwen en won de Ronde van Vlaanderen. Nuyens heeft de Deen daar ook openlijk voor geprezen. Hoewel Riis voor de media eerder kort van stof is en soms erg nukkig overkomt, vallen dergelijke positieve bewoordingen over Riis als ploegleider bij meerdere renners te horen. Hij weet een teamgeest te smeden. Riis wist ook Alberto Contador – nota bene de grote challenger van de Schlecks in de Tour – aan te trekken die de Giro won. Al moest hij die zege later omwille van clenbuterolperikelen wel weer afstaan. Waar Riis in het verleden dopingzondaars binnen zijn team geen nieuw contract meer schonk na een dopingschorsing, ondanks het feit dat hij naar eigen zeggen wel in hun onschuld geloofde, deed hij dat bij Contador wel. En dat werd onlangs nog beloond met een eindzege in de Vuelta van Contador na een collectief sterke prestatie van Saxo Bank. Intussen is Riis druk bezig op de transfermarkt met het oog op het volgende wielerseizoen. Riis wil duidelijk niet meer de fout maken alle pijlen op één kopman te richten die in het geval van Contador dan ook nog eens het risico liep geschorst te worden.

Bjarne Riis - © Wikimedia Commons
Laurent Jalabert, Tyler Hamilton, Ivan Basso, de gebroeders Schleck, Carlos Sastre, Fabian Cancellara, Alberto Contador en ga zo maar door; Bjarne Riis heeft met het kruin van het wielerpeloton gewerkt. Een aantal van hen zijn niet helemaal onbesproken. Wat wist Bjarne Riis hiervan? Zelf blijft hij zijn handen in onschuld wassen en ontkent elke betrokkenheid. In het recent verschenen boek ‘The Secret Race’ van Tyler Hamilton beschuldigt deze Amerikaan Riis ervan hem naar Eufemiano Fuentes gestuurd te hebben en gestimuleerd te hebben tot gebruik van bloeddoping. Hamilton reed in 2002 en 2003 in dienst van het CSC van Riis. Hamilton werd in 2004 toen hij voor Phonak reed, betrapt op bloeddoping. Uit documenten blijkt dat hij bij CSC systematisch doping gebruikte. Ook de transacties van Fränk Schleck op de rekening van Eufemiano Fuentes dateren van die tijd net als Ivan Basso in nauwe schoentjes kwam te zitten. Riis heeft er zich gedurende zijn carrière in het wielerpeloton in gespecialiseerd om dopingaantijgingen van zich af te slaan. Een beschuldiging van een Amerikaan kan er altijd nog wel bij. De Duitser Jörg Jaksche die in 2004 voor CSC reed en in dat jaar Parijs-Nice won, treedt nochtans Hamilton bij. Jaksche, codenaam Bella, stelt dat veel CSC-renners op gestructureerde basis door Riis in 2004 naar Fuentes werden gestuurd. Ivan Basso dan weer ontkent dat Riis hem naar Fuentes stuurde.

De hamvraag
En nu de vraag van één miljoen. Kan een ploegleider die gedurende zijn carrière als renner het even gewoon vond om een broodje kaas te eten als epo te injecteren, dat helemaal achter zich laten en zijn renners dopingloos te laten fietsen? Welke maturiteit heeft iemand die zijn grote successen alleen maar aan doping heeft te danken bij renners? Is het niet naïef om te denken dat die zijn verleden helemaal achter zich heeft gelaten en dat hij zijn renners zuiver laat fietsen. Want zo zegt Riis zelf in zijn boek: “Doping was een deel van mijn dagelijks leven. De epo lag in de koelkast tussen de kaas en de eieren.” Hij ontkent uiteraard dat hij als ploegleider foute dingen heeft gedaan. Net zoals het tot 2007 geduurd heeft dat hij bekende wat iedereen al wist, met name dat de bijnaam ‘Mister 60%’ niet uit de lucht was gegrepen.

Is het niet naïef om te denken dat Riis en vele andere ploegleiders de dopingmentaliteit die ze hadden als renner helemaal achter zich hebben gelaten?

Ondanks dit alles is Riis één van de machtigste personen in de wielrennerij. Hij werkt en werkte met de grootste renners samen. Kan een man met zulk verleden geloofwaardig zijn in een wielersport die probeert zuiverder te worden en tast dit de geloofwaardigheid van de wielersport zelf ook niet aan? Het roept ons in ieder geval vraagtekens op dat zo’n figuur een dergelijke belangrijke functie in de wielrennerij mag en kan uitoefenen. Is het normaal dat dit getolereerd wordt en waarom toch? Zijn er dan niet genoeg andere capabele mensen die ploegleider kunnen zijn? En het is niet alleen Riis. Wat doet bijvoorbeeld een Kim Andersen (4x betrapt: 1985, 1986, 1987 en 1992) nog in dit peloton? U mag al deze vragen voor uzelf beantwoorden. Zoals u ziet, roept dit alles bij ons veel vragen op. Ons geeft dit in ieder geval een zeer wrang gevoel. De dopingmentaliteit die er bij ex-renners die later ploegleider zijn geworden heerst, kan niet zo maar verdwenen zijn en zal automatisch ook overgedragen worden op renners. In feite zou de UCI hier paal en perk moeten aan stellen; al hebben ze daar zelf eerst nog werk met boter van hun hoofd te kuisen…

Die kritische journalistiek was in België al veel langer gaande, weet niet waarom sommigen hier in de illusie leven dat Nederland daar een roerganger in was.
De berenput lag hier al langer open. Maar goed, dat heb ik hier al eerder gezegd.

Wat de status van Vinokoerov in Kazachstan betreft. Toen Vinokoerov destijds betrapt werd op doping meen ik mij berichten te herinneren als zou men dat grotendeels verzwegen hebben in de Kazachse media. Of als er al over bericht zou zijn er een serieuze draai aan hebben gegeven.

Steek je hand op als je hier een nog grotere hekel aan moffen van krijgt dan je al had.

+1 voor mezelf alvast.

'hekel aan moffen'?

Wat is dit, de jaren '40?

Grow up.

Beste medeprikkers,

Ik vind het heel vervelend dat jullie doen alsof Vinokourov niet de enige grote boef in de wielersport is. Dit maakt de zaken onnodig complex en haalt mijn eenzijdige vijandsbeeld onderuit. Zouden jullie hiermee willen ophouden?

Alvast bedankt.

OK.

Walnoot Schreef:
-------------------------------------------------------
> Steek je hand op als je hier een nog grotere hekel aan moffen van krijgt dan je al had.
> +1 voor mezelf alvast.

Wat/wie zijn 'de moffen'? Alle Duitsers?

Vino heeft naar mijn weten nooit spijt betoogd en heeftbwss helemaal geen spijt van zijn gebruik. Net zoals de meeste spijtbetogers ook helemaal niet echt spijt hebben. In die zin siert het vino natuurlijk dat die niet mee doet aan de façade.

En hoezo is dat überhaupt een criterium? Heeft vaughters ooit spijt betoogd? Die dacht weg te komen met ontkennen totdat het echt niet meer kon en hij wel moest bekennen. Iedereen verlangt naar van iedereen dat ze spijt betuigen en gestraft worden, maar hand in eigen boezem steken is er niet bij.

Het rijtje ploegleiders van Martin is ook niet zo fraai als het om doping gebruik gaat hoor. Niet dat ik daar een probleem mee heb, maar mss moet je dan niks zeggen over anderen

Achtung baby! Tip voor onder de kerstboom voor Walnoot. Een paar warme moffen.
Om zijn handen warm te houden op zijn winterse fietstochten.

Alleen de onderkruipsels, huichelaars en dergelijken onder de Duitsers. Ik doe geen uitspraken over het al dan toch wel vrij volledig overeenkomen tussen de twee termen.

Okee. Is er ook echte onderzoeksjournalistiek dan? Dat een krant 2 man 3 maanden vrijmaakt om niets anders te doen dan pakweg Lefevere te volgen? Ik volg de Belgische kranten onvoldoende om er echt een oordeel over te hebben. Misschien praten we elkaar hier teveel na in het beeld dat die kritiek zo dun en minimaal zou zijn. Ik ben wel bereid jouw taxatie hierin te volgen.

Ook wel eens hoor.

Sneu.

Soms vraag ik mij af wat schadelijker is. Die paar positieve tests of dit soort morele verontwaardiging erover, van directe collega's. Ik denk het laatste. Kennaugh is hier schadelijker dan Iglinsky.

Zo'n Kennaugh is een jonge gast.
De sociale media geven dat soort jongens de kans impulsief meteen ondervindingen de wereld in te sturen.

Mss is het aan de ploegen om dat soort dingen aan banden te leggen. Niet dat ik het hoop ofzo.

Precies wat ik dacht : "jonge gast"

Wél eentje met veel mogelijkheden als ie de dope nog niet eens gevonden heeft.

Er zijn nog andere factoren dan alleen beeldvorming. Kennaugh begaat niet zoals Iglinsky een morele misstap, hoogstens een strategische. Ik kan me best voorstellen dat je je als renner 'gepakt' voelt door je gebruikende collega's. En dat je er wanhopig van wordt. En dat beeldvorming je dan even geen reet kan schelen. Zonder twitter zou het waarschijnlijk niet in de openbaarheid komen, maar de gevoelens van deze renners zijn wat mij betreft prima te begrijpen.

Ik had het over wat schadelijker was. Laat hij lekker naar een psycholoog gaan als hij wil dat zijn gevoelens begrepen worden. Het is soms uiterst onprofessioneel om je gevoelens publiekelijk te uiten. En van een jonge gast (is hij een peuter ofzo?) mag je wel professionaliteit verwachten. Kennaugh spuugt in zijn voederbak en laat iedereen weten dat hij dat doet.

Het publiek heeft allang geaccepteerd dat er een kans is dat sommige renners vals spelen en tegen de lamp lopen. Dat schaadt de beeldvorming nog maar nauwelijks. Echter, teksten als ''aanfluiting deze sport'' van insiders over collega's zijn dodelijk. Straks roept er iemand zoiets over Froome of Sky. Met al die aantijgingen over en weer moet je niet vreemd opkijken als bij het publiek het beeld blijft hangen dat er helemaal niets van deugt. Dat is de schuld van de Kennaughs van deze wereld. Niet van de Iglinsky's. Kennaugh brengt de sport in diskrediet. Op zij minst een dikke boete waard. Misschien zelfs een maandje schorsen, dit soort gevallen.

Jij maakt beeldvorming continu prioriteit nummer één en weegt vervolgens de daden van renners. Ik denk dat er belangrijkere dingen zijn dan beeldvorming. Dat was nu juist het hele punt van m'n post.
Je laatste twee regels zijn duidelijk in de overdrive, dus daar ga ik maar niet op in.

Volledig mee eens.

Beeldvorming is toch exact hetgeen dat er toe doet als je het over de geloofwaardigheid van de sport hebt?

Dat Iglinskiy qua overtreding 'fouter' zit gaat niemand ontkennen. Hij gaat dan ook twee jaar geschorst worden, en Kennaugh niet.

Kennaugh mag inderdaad eens iets over framing lezen.
Je zo afzetten tegen een dopinggebruiker is m.i. enkel geoorloofd indien je zelf 100% schoon rijdt en je team 100% schoon rijdt.
Voor Garmin geldt hetzelfde. Wanneer daar een dopinggeval opduikt, dan is dat extra schadelijk voor de beeldvorming omdat het schone imago dan een farce blijkt.

Ik geloof niet dat er een grote groep wielervolgers is die de Armstrong-affaire door de vingers ziet, het Rabo-fiasco nog even heeft aangekeken, maar nu afhaakt bij een tweet van Kennaugh. Een deel van de volgers is afgehaakt, niet vanwege beeldvorming maar vanwege de daadwerkelijke dopingperikelen. De rest van de wielerliefhebbers heeft één van twee houdingen: of men kan het niet schelen hoeveel doping er wordt gebruikt, of men gelooft dat een groot deel van het peloton schoon rijdt. Het lijkt al met al duidelijk dat de wielersport overleeft: fans staan enthousiaster langs de weg dan ooit en sponsors zien er nog altijd brood in, alle pessimistische verhalen ten spijt. Wat de geloofwaardigheid van de sport het meest zou aantasten zijn positieve tests van Froome, Contador en Nibali. De geloofwaardigheid van de sport zou er aan de andere kant enorm bij gebaat zijn als we een punt bereiken waarop gezegd kan worden; geen enkel dopinggeval in de laatste vijf jaar bij zo- en zoveel controles. Kortom: ik geloof er geen zak van dat beeldvorming (vorm) belangrijker voor de geloofwaardigheid van de sport zo is dan harde dopinggevallen (inhoud).

Het woord beeldvorming zoals gebruikt door mij en Peter slaat hier niet op het imago dat het wielrennen zichzelf aan probeert te meten. Het gaat hier daadwerkelijk om de vorming van een beeld bij de supporters. Ik zie ook niet echt in hoe je er conceptueel iets aan hebt om hier de vorm en de inhoud van het dopinggebruik de scheiden. Het publiek moet het per definitie doen met de weergave in de media. Hoe meer rotzooi daarin voorkomt, hoe slechter het algemene idee over wielrennen zal zijn.

Straks denkt het publiek nog dat huichelaars en idioten zoals Kittel en Kennaugh representatief zijn voor wielrenners in het algemeen. Volgens mij zou dat een slechte zaak zijn.

Exact. De beeldvorming is hier de inhoud. Die twee kun je niet scheiden.

Beeldvorming (de beeltenis van een sponsor) is wat Kennaughs salaris betaalt. Beeldvorming is de kurk waar profwielrennen op drijft. En ik stelde een vraag naar de schadelijkheid. Dat gaat alleen maar over beeldvorming.

Als renners van veel ploegen roepen dat zij wel schoon zijn, maar andere ploegen niet, dan moet je niet vreemd opkijken dat het publiek eindigt met het beeld dat iedereen niet te vertrouwen is. Kennaughs geraaskal schaadt dus de totale profwielrennerij. Iglinsky's doping schaadt hooguit Iglinsky en diens ploeg. En dan ook nog op een punt dat het publiek allang heeft geaccepteerd: dat er een risico is dat er af en toe een renner betrapt wordt. Het schadelijke effect van Iglinsky is dus zeer beperkt. Het schadelijke effect van het bevuilen van het eigen nest zoals Kennaugh doet is onbeperkt.

Je herhaalt je standpunt zonder op mijn analyse in te gaan. Ik ontken dat de mate van 'schadelijkheid' alleen maar over beeldvorming gaat, zoals jij stelt. Die wielervolgers die jij blijkbaar beschouwt als tere plantjes die bij de eerstvolgende tweet definitief zullen knakken, dat zijn wij. De wielervolgers die nog over zijn lopen niet zo snel weg (ook ik herhaal mezelf). En als ze nu nog weglopen, dan komt dat volgens mij niet door beeldvorming zoals die nu door de Kennaughs en Kittels wordt gegenereerd, maar doordat de geloofwaardigheid van de sport daadwerkelijk nog verder onderuit wordt gehaald door positieve dopinggevallen. En om op Walnoots laatste zin in te gaan: als het publiek (wij dus) het beeld krijgt dat wielrenners oprecht kwaad zijn over het dopinggebruik van hun collega's en dat ze het niet langer pikken om continu genaaid te worden, ook als ze dat op een onhandige manier (want publiek) laten blijken, dan is dat helemaal niet zo'n slechte zaak.

Vroeger was dopinggebruik stoer en een ultiem bewijs een echte prof te zijn. De renners gingen er prat op. Tegenwoordig is doping verwerpelijk.

Beeldvorming is alles.

Wij praten volmaakt langs elkaar heen. Je hebt je totaal niet in mijn punt verdiept. Ik heb ik elk geval nooit gehad over afhakende wielervolgers ofzo. Bizar dat je als verdediging aanvoert dat de harde kern die over is niet snel zal afhaken. Who cares wat die harde kern doet of vindt? De mening van buitenstaanders, volgers op grote afstand (die met veel meer zijn), investeerders en media is veel belangrijker. Verder in ik ook niet elke kwade collega schadelijk. Tankink over Riccò vond ik prima. Ik leg nog wel zo duidelijk it wat Kennaugh zo hopeloos verkeerd doet, maar toch fantaseer je er andere dingen bij.

'Mate van schadelijkheid' is beeldvorming. Je kunt dat niet van elkaar scheiden. Dat is dromerige wartaal. Schade die niet wordt vastgesteld leidt niet tot waardevermindering. Schade die ten onrechte wordt vastgesteld wel. Als er in de beeldvorming geen schade is, dan is er geen schade. Daar zit niet een soort godswezen boven dat voor ons allemaal bepaalt wat er goed of fout is en die weet wie er in de hemel komt.

Ik heb duidelijk uitgelegd waarom Kennaughs woorden schadelijk zijn. Hij brengt de hele wielerwereld direct schade toe. Hij creëert een beeld dat ertoe leidt dat bijna elke buitenstaander denkt dat niemand in het wielrennen te vertrouwen kan zijn.

Leg nu eens uit waarom een positieve test van Iglinsky schadelijk zou zijn. Mijn stelling is dat dit minimaal schadelijk is. Iedereen weet namelijk allang dat dit kan gebeuren. Het is zelfs wel goed dat er af en toe eens een middenmoter tegen de lamp loopt. Hoort erbij als een rode kaart voor het neerhalen van een doorgebroken speler bij het voetbal. Geen schade voor het wielrennen door Iglinsky's positiefje. Niet werkelijk en niet in de beeldvorming. Onthoud bij het aannemelijk maken dat er schade zou zijn svp dat je zelf al aangeeft dat de wielervolgers die nu nog over zijn toch al niet snel meer weg zullen lopen.

Het moralisme in je slotzinnen vind ik walgelijk (maar dat is mijn mening). Wat jij fijn vindt klinken is niet meteen goed voor het wielrennen. Erger is dat je mist dat ik helemaal geen moeite heb met kwade collega's. Niks mis mee. Een kwade collega heb ik niet schadelijk genoemd hoor (lees je wel wat ik zeg?). Waar we iets mis mee is, dat is wat Kennaugh doet: het beeld oproepen dat vrijwel niemand in het wielrennen deugt.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 19/12/2014 19:49 door Andere Peter.

"Lees je wel goed" kunnen we alvast afstrepen in de Andere Peter-bingo. Speciaal voor jou mag er in m'n vorige post "buitenstaander" of "sponsor" gelezen worden waar "wielervolger" staat. En een moreel standpunt, brrr, dat is bijna net zo erg als een tweet van Kennaugh, vind je niet?



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 19/12/2014 21:06 door Curzio.