'Topsport is niet louter dromen najagen'.
Hij drinkt water en zegt bedachtzaam:"Ik zie in mezelf geen tweede Jens Voigt, maar als je me vraagt wat ik zal zijn als ik veertig ben, moet ik je het antwoord schuldig blijven. Of misschien moet ik juist wel zeggen: geen idee, maar toch geen wielrenner meer."
Hij leunt naar achteren en trekt zijn antwoord door: "Ik heb geen oogkleppen op, dat zeker niet, maar mijn leven wordt nu bepaald door de fiets. En vooral hoe hard ik op dat ding rijd. Dat is wel het meest simpele antwoord op jouw vraag: wat houdt je bezig?"
Tom Dumoulin is van de elfde van de elfde. Geboren in Maastricht in 1990. Ze noemen hem een atypische wielrenner en in een adem ook: het misschien wel grootste talent dat we hebben. Hij rijdt goede tijdritten. Onlangs werd hij tot Nederlands wielrenner van het jaar verkozen, boven mannen met grotere namen als Niki Terpstra en Lars Boom.
Als het Dumoulin al verraste, zal hij er weinig over zeggen. Hij is een sportman van het kaliber 'eerst goed nadenken en vooral zo min mogelijk zeggen' - in zijn geval een buitengewoon prettige eigenschap. Een gesprek met de Limburger geeft een mens rust; je hebt nooit het idee tegenover een monomaan optredende topsporter te zitten.
Hij weegt gedachten en woorden. We zitten tegenover elkaar in een schaduwrijk strandtenten in Curacao. Het is prettig warm.
Je wordt overladen met complimenten.
"Succes levert schouderklopjes op. Zo zit blijkbaar het leven in elkaar. Toen ik nog onbekend was en bij een koers kwam en mijn fiets pakte, kwam er niemand naar me toe. Het zij zo. Ik aanvaard het en vaak is het leuk zo te leven."
Niet altijd?
"Dat kan ik ook niet zeggen. Ik aanvaard het systeem dat je een publiek figuur wordt als je in een bepaalde sport presteert. Ik heb dat, toen ik jonger was, bij anderen zien gebeuren en nu ben ik aan de beurt. Ik word er geen ander mens door. Hoop ik."
Je heet het grootste Nederlandse tijdrijderstalent sinds Erik Breukink te zijn. Past die titel je?
"Ik kan goed tijdritten rijden, heb ik gemerkt. Afgelopen jaar heb ik bij een aantal prologen goed kunnen scoren. Dat zijn gegevens. De uitslagen staan, wat er in de toekomst gebeurt, zie ik wel. Maar ik voel me niet alleen tijdrijder. Ik ben een renner voor grote klassieke wedstrijden, roep ik nu. Aan het eind van dit seizoen vond ik in wedstrijden in Québec, Montréal en tijdens de WK-wegwedstrijd in Spanje ineens en ritme dat me erg lag. Ik kon de afstand aan en reed vrij makkelijk de finales. Ik denk dat ik vooral in dat soort zware wedstrijden wil gaan excelleren. Heuvelachtig parkoersen, gekoppeld aan een behoorlijke afstand. Dat trekt me aan. Amstel Gold Race, Luik-Bastenaken-Luik, Lombardije - dat zijn moeilijke races om goed te rijden. Die twee Canadese wedstrijden hebben me de ogen geopend."
Maar die prologen en tijdritten, je scoorde opvallend goed.
"Dat zijn onderdelen van meerrittenkoers. Maar neem een wedstrijd als de Tour met maar een tijdrit in het rittenschema en niet eens een proloog. Is dat dan een wedstrijd voor mij, zoals de Tour van dit jaar was? Natuurlijk ben ik blij dat er volgend jaar in Utrecht een proloog is. Dat.is iets om me op te verheugen, maar geen grote tijdrit, dat is weer jammer. Wel een relatief korte ploegentijdrit."
Hoeveel koersdagen heb jij gehad dit jaar?
"Dat weet ik precies: 84."
Dan laat je het nu lopen, neem ik aan, en hoe ga je dan weer opbouwen?
"Ik ben begin november ziek geworden, antibiotica en zo meer. Dat kwam ongelegen, maar ik accepteerde het, zij het met moeite. Een lichaam doet zulke dingen niet zomaar, er zal een rekenvoorbeeld geweest zijn. Ik heb Curaçao nog meegereden en me niet geforceerd, en daarna heb ik de fiets een paar weken niet aangeraakt, zoals voorzien. Even helemaal niets. Ja, wel gezond leven en het niet te gek maken met eten en drinken, want de aanloop naar volgend seizoen begint al snel weer. Ik heb geleerd dat je juist in die aanloop veel winst kunt pakken. Als je goed uitgerust begint, als je lichaam goed door de winter komt, is dat goed voor je volgende seizoen."
Ben jij een geboren professional?
"Helemaal niet. Ik was vroeger een mannetje dat graag hard rende en speels was. Toen zag ik wat dingen op YouTube met fietsers en dat vond ik interessant. Ik ben gaan koersen, maar ik zeg je eerlijk: ik wist niet eens hoe je je eigen fiets moest poetsen. Ik wist letterlijk heel weinig van de koers, van de wielercultuur, van namen van vroeger. Dat was allemaal aan me voorbijgegaan. Wat ik nu weet van mijn vak, heb ik de laatste jaren geleerd."
Dus luister je goed en kijk je om je heen?
"Nou, ik wil het graag allemaal proefondervindelijk leren. Ik stel me open voor wat er rondom me gebeurt en pik eruit wat goed voor me is. Ik ben goed in het zetten van doelen voor mezelf en ik begrijp dat zulke mensen wel eens obsessief gedrag wordt verweten. Ik noem dat bewust leven, dat is wat anders. Ik heb veel te danken aan mannen als Adriaan Helmantel en Merijn Zeeman, wielertrainers. Die hebben me goede raad gegeven."
Dat bewuste leven, geef eens een voorbeeld.
"Ik zat vanochtend een Ice Tea te drinken. Die had ik besteld, omdat ik er zin in had. Tijdens het drinken las ik, zo maar, omdat ik niets te doen had, het etiket en zag toen hoeveel suiker ik naar binnen kreeg. Gek, maar waar. Ik besloot dat dit mijn laatste Ice Tea was. Bedoel je zoiets?"
Ga je, in aanloop naar volgend seizoen, anders werken dan dat je tot nu toe deed?
"Ik ga voor het eerst op hoogtestage, dat weet ik nu al. Ik wil graag in Australië beginnen en dan de wedstrijden kiezen die me liggen. Eerst een piek in april, later de Tour met spitspunt Utrecht en dan najaarswedstrijden die me goed liggen. Het is vrij overzichtelijk en zo heb ik het graag."
Als je de fiets niet 'gevonden' had, wat was er dan van je geworden?
"Daar denk ik wel eens over na: was ik dan nu op weg om dokter te worden? Ja, arts dus. Zou kunnen. Zou heel goed kunnen zelfs, maar het werd professioneel wielrenner. Dat wist ik ook niet toen ik vijftien was en geen flauw idee had ik welke sport ik plezier zou kunnen vinden. Ik voetbalde toen een beetje. Het is gegaan zoals het gegaan is. Ik voel me prettig in deze sport, maar dat zeg ik omdat ik redelijk succesvol ben geweest tot nu toe. Ik rijd nog niet zo lang in het peloton rond, nietwaar? Ik weet mijn plan te trekken, maar moet nog heel wat leren."
Er zijn al mensen die je volgend jaar op 5 juli in het geel Utrecht uit zien rijden.
"Het is leuk dat de mensen zo denken. Topsport zit anders in elkaar dan louter dromen najagen. Ik verheug me wel op komend seizoen. Ja, inderdaad met iets van lichte drang me te kunnen bewijzen. Is daar iets mis mee?
Neen, zeker niet, wat moet je vooral nog leren?
"Eh, het accepteren van pijn."
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 20/12/2014 18:48 door Eddy Veen.