Claude Criquielion overleden

Ex-wielrenner Claude Criquielion is vandaag op 58-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een herseninfarct. Criquielion won in zijn carrière tal van grote wedstrijden en werd wereldkampioen in 1984, maar zal bij het grote publiek toch vooral herinnerd worden voor het WK dat hij niet won. In 1988 in Ronse was hij op weg naar de zege, toen Steve Bauer hem in de dranghekken reed.

Claude Criquielion, een landbouwerszoon uit het Henegouwse dorpje Twee-Akren, maakte zijn profdebuut in 1979. In zijn eerste profjaar werd hij al meteen knap negende in de Ronde van Frankrijk, zijn eerste grote ronde.

Toen hij een jaar later ook nog eens derde werd in de Ronde van Spanje, zagen de waarnemers in hem de Belgische opvolger van Eddy Merckx voor de grote rondes. Maar Criquielion vond zichzelf meer een man voor het klassieke werk, wat ook blijkt uit zijn palmares.

Toch was hij een renner die van alle markten thuis was. In de Tour finishte hij vijf keer in de top tien, met een vijfde plaats in 1986 als uitschieter. Ook in zijn enige Giro haalde hij de top 10. In 1989 werd hij zevende.

Criquielion, die in 1980 al ritten in de Dauphiné en de Tirreno gewonnen had, boekte zijn eerste klassieke zege in 1982 toen hij de Brabantse Pijl op zijn naam schreef. Een jaar later stond hij ook op het hoogste schavotje in de Clasica San Sebastian.

Zijn grootste succes behaalde Criquielion in 1984 , toen hij zich in Barcelona tot wereldkampioen kroonde. In de loden hitte maalde de Belg de laatste 19 kilometer in zijn eentje af en hij won op Montjuich, met 14 seconden voorsprong op de Italiaan Corti.

Na zijn wereldtitel in Barcelona veranderde Criquielion van een twijfelaar in een finisher. In de trui van wereldkampioen zette hij in 1985 een eerste keer de Waalse Pijl op zijn palmares, een wedstrijd die hij vier jaar later nog eens zou winnen. In totaal stond hij vijf keer op het podium op de Muur van Hoei.

Criquielion kon het echter niet alleen in de klimklassiekers, maar ook op de kasseien. Na toptienplaatsen in 1985 en 1986 won hij in 1987 de Ronde van Vlaanderen, door op 16 kilometer van de streep weg te rijden uit een groepje met alle favorieten. Criquielion is daarmee nog altijd de laatste Waalse winnaar van de Ronde.

Naast topprestaties in de Waalse Pijl en de Ronde van Vlaanderen was Criquielion ook altijd op zijn best in de Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik, waar hij steevast op de Italiaan Moreno Argentin botste. Drie keer stond hij er op het podium terwijl Argentin op het hoogste schavotje stond.

Tussendoor graaide Criquielion ook nog eindzeges mee in een handvol rittenkoersen, zoals de Midi Libre (2x) en de Ronde van Romandië. Zijn laatste grote overwinning was het BK van 1990 in Soumagne, zijn enige Belgische titel. In totaal behaalde hij in zijn profcarrière meer dan 60 overwinningen.

Wat voor Claude Criquielion het hoogtepunt van zijn carrière moest worden, groeide uit tot zijn grootste nachtmerrie: het WK van 1988. Dat vond plaats in Ronse, op dik 15 kilometer van Criquielions thuisbasis Twee-Akren. Hij kende de wegen op en rond de Kruisberg op zijn duimpje.

De wedstrijd verliep ideaal voor Criquielion, die op twee ronden van het einde vlot meedraaide in een kopgroepje van 13 renners. Bij het ingaan van de laatste ronde achtte Criquielion zijn moment gekomen, enkel Maurizio Fondriest kon de Belg volgen. In de laatste kilometer kwam zowaar ook nog de Canadees Steve Bauer aansluiten.

De sprint die toen volgde, is een zwarte bladzijde in de Belgische wielergeschiedenis. Criquielion zocht een gaatje tussen Bauer en de dranghekken, maar werd door de Canadees in het decor gereden. De tweede wereldtitel van Criquielion spatte uiteen op de betonnen voet van de afsluiting, Fondriest was de lachende derde.

Criquielion stapte even later totaal verbouwereerd en met zijn verhakkelde fiets aan de hand over de finishlijn. Hij kon de verloren wereldtitel nooit verkroppen en spande zelfs een rechtszaak aan tegen Bauer, die hij vele jaren later verloor. De zaak kostte Criquielion ruim 400.000 oude Belgische franken. Tussen hem en Bauer kwam het nooit meer goed.

"Die sprint is de grootste ontgoocheling in mijn carrière", zei Criquielion daarover. "Ik werd er bestolen van een tweede wereldtitel. Ik heb een mooi palmares, maar ik zou op gelijke hoogte gestaan hebben van monumenten als Van Looy, Maertens en Schotte."




Helaas is de naam van Criquielion vrijwel direct gelinkt aan dat hele WK-incident waar hij niet zo fraai uitkomt.
Los daarvan een renner waarvan ik wou dat we er bij België nog zo eentje hadden nu.

Ohja, de obligate RIP vergeten.

Triest nieuws.

Cricri was eigenlijk een beetje de voorganger van Philippe Gilbert als top-Waal in de overwegend Vlaams getinte Belgische wielerwereld. Maar waar Gilbert in Vlaanderen bijkans wordt verafgood, werd Criquielion toch altijd een beetje als inferieur Waaltje beschouwd, die in Belgie-Noord pas echt waardering kreeg vanaf het moment dat hij de Ronde van Vlaanderen won.

Van voor mijn tijd, ik kan bijgevolg alleen maar bewonderenswaardig naar zijn palmares en ereplaatsen kijken. En ken hem vooral van de beelden van 'zijn' twee wereldkampioenschappen, zijn zege in de Ronde van Vlaanderen en zijn vele keren Gregiaans het hoofd buigen voor die lepe Argentin in 'la Doyenne'. En zijn periode als ploegleider natuurlijk.

Ik wist niet dat hij ook zo goed heeft gepresteerd in de grote rondes. Raar waar het beeld vandaan komt dat JvdB de eerste ronderenner sinds Eddy zou zijn/worden.

Lucien Van Impe en Johan De Muynck. En in iets mindere mate een Kurt Van de Wouwer, Axel Merckx of Rik Verbrugghe.

Johan Bruyneel was wel wat beter dan die laatste namen die je noemt.

Wim Vanhuffel!

Tja, wanneer je met zoveel theater over de meet komt gelopen, janken met je fiets achter je aan slepend, dan vraag je er ook wel om dat iedereen zich "dat" van je kan herinneren.
Criquielion was ook geen sprinter he, dat zag je wel hoe hij die elleboog van Bauer probeerde te ontwijken. De echte sprinter gaat het duel aan en laat zich niet wegdrummen.

Overigens belachelijk dat Bauer werd gediskwalificeerd, en van de drie was Frondriest de rapste.
Maurizio Fondriest had ze er in de sprint toch wel opgelegd.

Steven Rooks vertelde ooit dat hij na afloop van deze wedstrijd in het hotel aankwam, en de daar aanwezige belgen de finish beelden steeds terug spoelde, keer op keer, schande schande riepen.
Rooks zei met een droge smoel "Tja zo komt Criquielion nooit over de finish". Mwah dat had hij beter niet kunnen zeggen en moest vluchten naar zijn kamer.

En iets minder in mindere mate: Daniël Willems en Fons de Wolf.

Zorro Schreef:
-------------------------------------------------------
> Van de drie was Frondriest
> de rapste.
> Maurizio Fondriest had ze er in de sprint toch wel
> opgelegd.

Beelden nooit gezien lijkt me. Fondriest kon niet mee met de twee kemphanen, en won alsnog bij de gratie van het accident.

Beste Belgische renner vd laatste 35 jaar?

[www.hln.be]

Ik ben het eens met Roger.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 20/02/2015 08:59 door lodjan.

Het leuke is dat als je hem vraagt over de top-10 internationaal over dezelfde periode, er waarschijnlijk maar een mannetje of twee à drie uit moeten.

lodjan Schreef:
-------------------------------------------------------
> Beste Belgische renner vd laatste 35 jaar?
>
> [www.hln.be]
> riquielion/article/detail/2224751/2015/02/20/De-Vl
> aeminck-zet-Criquielion-op-1-in-top-tien-laatste-3
> 5-jaar.dhtml
>
> Ik ben het eens met Roger.

Tja, Roger, die zegt dan ook dat er sinds zijn tijd geen goede renners meer zijn, dus dan is het makkelijk lijstjes maken. Als je hem vraagt naar een lijstje van de laatste 50 jaar gooit hij er 10 nieuwe namen in ...

Roger profileert zich door de doden op te hemelen. Vandenbroucke boven o.a. Museeuw en Gilbert zetten is natuurlijk je reinste onzin, wat heeft die VdB hij nu helemaal gewonnen, een klassieker, een paar Vuelta ritten, dat alles enkel zwaar gedopeerd, en nog wat kleine koersen ...; in de wielergeschiedenis is hij slechts een voetnoot, die enkel opvalt doordat de renner zelf en wat fans geen realistisch zelfbeeld hadden; en doordat sommige dode renners letterlijk opgehemeld worden.

Dat Criq wellicht meest veelzijdige sterke Belg van de laatste 30 jaar was, klopt dan weer wel.

Ik ben het eens met zijn nummer 1, de volgorde van rest van de top 10 had ik niet gezien.