Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Wat is voor ieder van jullie het mooiste wielerjaar ooit en waarom?
Gepost door El Chaba
Quote
Brieske
wielerspelletjes die ik toen domineerde.
Meneer won ooit een Tourpoule in het plaatselijke sufferdje hoor.
Hebben jullie die fietsen nog?
:kusjes:
Klopt, je hebt gelijk! 
Op zich een mooi verhaal. 
Ook een mooi verhaal van onze Merijn. En jij, Horsie? Kom jij nog uit de kast?
Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ook een mooi verhaal van onze Merijn. En jij, Horsie? Kom jij nog uit de kast?
Vooruit dan!
Van ossenkop tot paardenstaart.
Van Ulrich S. tot Ullrich, J.
Van het toedienen van aero aan de fiets tot het toedienen van aero aan de renner.
Van Herbert Watterott tot het illustere duo D&D.
Van de arrogante adelaar tot aan de witte eenhoorn.
Van raid 1969 tot aan raid 2013.
Van Alcala (Ullrich's coming of age) tot aan Mont Ventoux (Froome's coming of age).
Van de val van LA (Rise dankzij Gentleman Jim) tot aan de leedmaak Fall from Grace. "Dat doet ie anders nooit", kirde de bezitster van de bijtende hond.
Van Velodroom tot aan Bromèrta.
Mijn kapper zei recent nog. "Horsie, waarom hebben we jou nooit in de TDF gezien, jij had dat best gekund".
"Bedankt voor het compliment, kapper, maar ik ben nu eenmaal een anaeroob beest, dus dat duurwerk zint me niet zo".
-------------------------------------------------------
> Ook een mooi verhaal van onze Merijn. En jij, Horsie? Kom jij nog uit de kast?
Vooruit dan!
Van ossenkop tot paardenstaart.
Van Ulrich S. tot Ullrich, J.
Van het toedienen van aero aan de fiets tot het toedienen van aero aan de renner.
Van Herbert Watterott tot het illustere duo D&D.
Van de arrogante adelaar tot aan de witte eenhoorn.
Van raid 1969 tot aan raid 2013.
Van Alcala (Ullrich's coming of age) tot aan Mont Ventoux (Froome's coming of age).
Van de val van LA (Rise dankzij Gentleman Jim) tot aan de leedmaak Fall from Grace. "Dat doet ie anders nooit", kirde de bezitster van de bijtende hond.
Van Velodroom tot aan Bromèrta.
Mijn kapper zei recent nog. "Horsie, waarom hebben we jou nooit in de TDF gezien, jij had dat best gekund".
"Bedankt voor het compliment, kapper, maar ik ben nu eenmaal een anaeroob beest, dus dat duurwerk zint me niet zo".
Zelf denk ik dat ik meer het type van de duur ben. Geen gezeur, gewoon doortrappen. De volgende gewoon weer verder trappen en malen. Heuveltjes van vijf procent stijging, ach, dat gaat nog wel maar niet veel steiler. Misschien daarom hou ik daarom meer van grotere rondes dan, zeg, het baanwielrennen. Maar bedankt voor jouw coming out.
Mannen in roze overhemden, ai. Mooie sport, dat vogelen. En eindelijk kwam de Postcode Giro Loterij dit jaar met een boekje dat ik niet weggooide. Jawel, een handige vogelgids. Ik had al vogelgidsen, dat wel. Maar die nieuwe mag er volgens mij ook wel zijn. Misschien een goed idee voor een nieuw boekje van die organisatie: een gids voor de kleinere musea in Nederland. Of een bomenboekje.
Misschien een goed idee voor een nieuw boekje van die organisatie: een gids voor de kleinere musea in Nederland. Of een bomenboekje.
Echte mannen dansen niet en muurbloemen ook niet. Sorry, ik vind roze en oranje gewoon lelijk. Donkerrood kan net maar niet voor mij. Maar je hebt een mooi onderwerp aangesneden. De reacties zijn eigenlijk allemaal ontroerend. Nu heeft Cec nog niet echt gereageerd. Maar ik denk dat hij ook iets moois weet op te lepelen. Eigenlijk een sympathiek mens, hoor, onze onvervangbare Cec. En al hou ik niet van politiek-sociale hypercorrectheid, toch mooi die weerstand tegen de Hongaarse moeite met het liberalisme inzake seksualiteit. Wat dat betreft, leve het roze. Leve de vrijheid van mening en seksualiteit. Leve de koers. Weg met Merijntje. Nee, hoor. Ook Ulrich met zijn bizarre gimmick mag blijven. Maar wat was zijn mooiste wielerjaar?
Leve de vrijheid van mening en seksualiteit. Leve de koers. Weg met Merijntje. Nee, hoor. Ook Ulrich met zijn bizarre gimmick mag blijven. Maar wat was zijn mooiste wielerjaar?
Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Maar bedankt voor jouw coming out.
Zou je denken? Dat dit een coming-out is? Neuh.
Weet je wat het mooie van de kapper anecdote is? Het berust op de waarheid.
Anders dan velen hier op de prik denken: Ons bent eerlijk.
-------------------------------------------------------
> Maar bedankt voor jouw coming out.
Zou je denken? Dat dit een coming-out is? Neuh.
Weet je wat het mooie van de kapper anecdote is? Het berust op de waarheid.
Anders dan velen hier op de prik denken: Ons bent eerlijk.
Een vergezochte vraag, die evenwel vermakelijke vergezichten oplevert. Zet een contador op m'n slaap en ik ga tussen Clavan/Tjappie en mortirolo/Sub Cult zitten: 1998.
De redenen lijken veel op die van Sub. De uitredend nestor van de donkere Nederlandse wielerjaren, Erik Breukink, had Michael Boogerd op het NK het jaar ervoor bijna letterlijk en figuurlijk over de streep van het NK geduwd als nieuw vaandeldrager. Dat ze allebei met een B begonnen leek in die tijden geen toeval. Vanuit (vooral) Nederlands perspectief moest je achternaam haast wel met een B beginnen, wilde je enige illusies koesteren over een wielercarrière: Breukink, Boogerd, Blijlevens, Van Bon, Boven, maar grens overtredend ook Bartoli, Brochard, Van den Broucke (tsja, schrijfwijzen), Boardman, Ballerini, Baranowski, Berzin, Bordenave, Backstedt, Bugno, Beltran, Bo. Aangezien mijn achternaam niet Bogarde, Boutros-Ghali of Bordenave was, begreep ik dat fanschap van renners het dichtst bij een koerszege zou zijn, dat ik zou kunnen komen.
Tijdens het eerste middelbare schooljaar 's middags de 8 km. in een krappe 20 minuten aftrappen, om thuis, als een bij het avondeten naast de tafel zittende hond, te wachten op uitslagen via Teletekst. Al ongepast blij zijn met de verrichtingen van Boogerd in de Tour de Haut Var (5e) en Valenciana (12e) tot een eerste echte vreugde-explosie door zijn zege in de Catalaanse Week. Hij versloeg daar o.a. Jalabert, Frigo en vooral Zarrabeitia. Van de verhalen uit Avila weten we dat Mikel Zarrabaitia verslaan in die jaren al snel tot een goddelijke status kan leiden. Of het aan Zarrabeitia lag weet ik niet meer zeker, maar Boogerds heldenstatus was zeker in het knobbeltje van een destijds nog hoogchauvinistisch pre-pubertje gevestigd.
Boogerd reed verder een sterk voorjaar zonder nog serieus dicht bij een zege te komen (wist ik veel dat dit de kroniek van de aangekondigde ereplaatsen was). Museeuw en Ballerini wonnen de kasseienmonumenten met deftige solo's (en vooral de demarrage van Museeuw op de Tenbosse, beroerde deze zelfbenoemde tovenaar (13 jaar later) tot zijn grootste exploit ooit op een fiets, tijdens de tourversie van Vlaanderen). Bartoli zwaaide de scepter in het wereldbekerklassement. Dat vonden m'n schoolganggezel en ik mooi, aangezien we dagelijks langs het Nederlandse hoofdkantoor van Asics reden, de eenjarig werkgever van Michele (over B's gesproken, Bettini, Basso, Bianchi, Bianchini, Bonetti en Bongioni reden er ook dat jaar...). Telkens als we iemand op de parkeerplaats zagen lopen blèrden we enthousiast in koor: BARTOLI! Nooit werd het beantwoordt met een glimlach, hooguit verontwaardiging. Tegen de zomer probeerden we het nog een paar keer met COPPOLILLO!, doch wederom tevergeefs.
Nadat Boogerd even per ongeluk het voor Van Bon bedoelde NK jatte (waarmee hij de tweede toevoegde in de ultieme trilogie van een gekregen, een gestolen en een gekocht NK), begon de Tour. Die voor de 2e van in totaal zeven keer wel even zou worden gewonnen door een rossig varkentje uit Mecklenburg-Vorpommeren. Het liep iets anders.
Het werd een legendarische Tour. De Tour du Dopage. De laatste voor het tijdperk Armstrong. Gewonnen door de laatste, en eerste, echt legendarische renner die ik heb zien koersen. Op schitterende wijze. Met Boogerd in een mooie bijrol en wellicht eerste opstap naar toekomstige Tourwinst (ik was 13). Met boeven, politie, dopingschandalen, krokodillentranen, hippie-achtige sit-ins, klassieke interviews en Jacky Durand. Alle Tours daarna bleken vrij slappe aftreksels van dit spektakel.
Van de Vuelta dat jaar herinner ik me niet veel. Een of andere Indurainkloon hield held José María Jiménez van z'n enige grote zege, er was Zinchenko en Armstrong kondigde z'n hegemonie voorzichtig aan. In de wereldbekerkoers van Zürich was er een memorabel einde met een motor en de enige keer dat Bartoli en Vandenbroucke echt aan elkaar gewaagd waren, tot een millimetersprint aan toe. Een week voor het WK fopte Jacky Durand iedereen nog maar eens in Parijs-Tours, zijn laatste grote zege.
Het WK in Valkenburg werd ook nog eens het mooiste WK dat ik gezien heb. Spetterend shitweer dat vanaf het startschot een los geslagen meute modderbuffels begeleide in een constant wisselende kopgroependans naar een iconisch en voor veel Nederlanders en Boogerd, maar toch vooral mij, dramatisch slot.
Om 1998 goed af te sluiten schitterende Boogerd samen met Camenzind ook nog eens in Lombardije, waar hij nu vanzelfsprekend tweede werd. Tegen het einde van de koers waren Camenzind en hij enkel nog zichtbaar door de koplampen van de volgauto's en motards. Het licht van het wielerseizoen leek letterlijk te worden uitgedaan en eigenlijk zou het ook nooit zo helder meer aan gaan als tijdens dat jaar.
De redenen lijken veel op die van Sub. De uitredend nestor van de donkere Nederlandse wielerjaren, Erik Breukink, had Michael Boogerd op het NK het jaar ervoor bijna letterlijk en figuurlijk over de streep van het NK geduwd als nieuw vaandeldrager. Dat ze allebei met een B begonnen leek in die tijden geen toeval. Vanuit (vooral) Nederlands perspectief moest je achternaam haast wel met een B beginnen, wilde je enige illusies koesteren over een wielercarrière: Breukink, Boogerd, Blijlevens, Van Bon, Boven, maar grens overtredend ook Bartoli, Brochard, Van den Broucke (tsja, schrijfwijzen), Boardman, Ballerini, Baranowski, Berzin, Bordenave, Backstedt, Bugno, Beltran, Bo. Aangezien mijn achternaam niet Bogarde, Boutros-Ghali of Bordenave was, begreep ik dat fanschap van renners het dichtst bij een koerszege zou zijn, dat ik zou kunnen komen.
Tijdens het eerste middelbare schooljaar 's middags de 8 km. in een krappe 20 minuten aftrappen, om thuis, als een bij het avondeten naast de tafel zittende hond, te wachten op uitslagen via Teletekst. Al ongepast blij zijn met de verrichtingen van Boogerd in de Tour de Haut Var (5e) en Valenciana (12e) tot een eerste echte vreugde-explosie door zijn zege in de Catalaanse Week. Hij versloeg daar o.a. Jalabert, Frigo en vooral Zarrabeitia. Van de verhalen uit Avila weten we dat Mikel Zarrabaitia verslaan in die jaren al snel tot een goddelijke status kan leiden. Of het aan Zarrabeitia lag weet ik niet meer zeker, maar Boogerds heldenstatus was zeker in het knobbeltje van een destijds nog hoogchauvinistisch pre-pubertje gevestigd.
Boogerd reed verder een sterk voorjaar zonder nog serieus dicht bij een zege te komen (wist ik veel dat dit de kroniek van de aangekondigde ereplaatsen was). Museeuw en Ballerini wonnen de kasseienmonumenten met deftige solo's (en vooral de demarrage van Museeuw op de Tenbosse, beroerde deze zelfbenoemde tovenaar (13 jaar later) tot zijn grootste exploit ooit op een fiets, tijdens de tourversie van Vlaanderen). Bartoli zwaaide de scepter in het wereldbekerklassement. Dat vonden m'n schoolganggezel en ik mooi, aangezien we dagelijks langs het Nederlandse hoofdkantoor van Asics reden, de eenjarig werkgever van Michele (over B's gesproken, Bettini, Basso, Bianchi, Bianchini, Bonetti en Bongioni reden er ook dat jaar...). Telkens als we iemand op de parkeerplaats zagen lopen blèrden we enthousiast in koor: BARTOLI! Nooit werd het beantwoordt met een glimlach, hooguit verontwaardiging. Tegen de zomer probeerden we het nog een paar keer met COPPOLILLO!, doch wederom tevergeefs.
Nadat Boogerd even per ongeluk het voor Van Bon bedoelde NK jatte (waarmee hij de tweede toevoegde in de ultieme trilogie van een gekregen, een gestolen en een gekocht NK), begon de Tour. Die voor de 2e van in totaal zeven keer wel even zou worden gewonnen door een rossig varkentje uit Mecklenburg-Vorpommeren. Het liep iets anders.
Het werd een legendarische Tour. De Tour du Dopage. De laatste voor het tijdperk Armstrong. Gewonnen door de laatste, en eerste, echt legendarische renner die ik heb zien koersen. Op schitterende wijze. Met Boogerd in een mooie bijrol en wellicht eerste opstap naar toekomstige Tourwinst (ik was 13). Met boeven, politie, dopingschandalen, krokodillentranen, hippie-achtige sit-ins, klassieke interviews en Jacky Durand. Alle Tours daarna bleken vrij slappe aftreksels van dit spektakel.
Van de Vuelta dat jaar herinner ik me niet veel. Een of andere Indurainkloon hield held José María Jiménez van z'n enige grote zege, er was Zinchenko en Armstrong kondigde z'n hegemonie voorzichtig aan. In de wereldbekerkoers van Zürich was er een memorabel einde met een motor en de enige keer dat Bartoli en Vandenbroucke echt aan elkaar gewaagd waren, tot een millimetersprint aan toe. Een week voor het WK fopte Jacky Durand iedereen nog maar eens in Parijs-Tours, zijn laatste grote zege.
Het WK in Valkenburg werd ook nog eens het mooiste WK dat ik gezien heb. Spetterend shitweer dat vanaf het startschot een los geslagen meute modderbuffels begeleide in een constant wisselende kopgroependans naar een iconisch en voor veel Nederlanders en Boogerd, maar toch vooral mij, dramatisch slot.
Om 1998 goed af te sluiten schitterende Boogerd samen met Camenzind ook nog eens in Lombardije, waar hij nu vanzelfsprekend tweede werd. Tegen het einde van de koers waren Camenzind en hij enkel nog zichtbaar door de koplampen van de volgauto's en motards. Het licht van het wielerseizoen leek letterlijk te worden uitgedaan en eigenlijk zou het ook nooit zo helder meer aan gaan als tijdens dat jaar.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.