76th La Vuelta ciclista a España (2.UWT) Descando

Voor al uw maandagse beslommeringen....

Zoals Cyclad al schreef:Tis voor mij de Vuelta van Jakobsen
Gr

Het is leuk om te zien dat Jakobsen terug is, maar verder spreekt de Vuelta als grote ronde niet aan.
Ik snap niet waarom die Duitsers er niet wat geld tegenaan gooien en een fatsoenlijke tweeweekse etappekoers organiseren in plaats van dat lullige koersje dat eind deze week start. Ik was in 2000 in het zwarte woud bij een touretappe. Ik denk dat ik nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien heb.
Wat is er voor nodig behalve geld?
1. Een plekkie op de wielerkalender. Het inkorten van de Vuelta met een weekje zou in ieder geval een goed begin zijn.
2. Een Duitse toprenner. Okay, dat laatste wordt lastig. Maar er staat er vast wel weer één op, al dan niet geholpen door wat performance enhancing substances....

Nooit één van de 3 grote Rondes inkorten met een week. Dat is vloeken in de kerk. Duitsers komen alleen maar een keertje kijken omdat het een dagje uit is. Geen wielerliefhebbers, zeker geen kenners, zelfs de wielrenners zijn geen echte renners. Der Jan was daar wel een prototype van.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 23/08/2021 12:16 door Cecchini.

Cecchini Schreef:
-------------------------------------------------------
> Nooit één van de 3 grote Rondes inkorten met een
> week. Dat is vloeken in de kerk.

Helemaal EENS
Gr

Het is dat Jakobsen 2x won, maar verder een weinig verheffende editie tot nu toe.

Ik ben er ook geen voorstander van.

Alleen dat Duitse wielrenners geen wielrenners zijn? Akkoord voor Jan Ullrich, maar verder?

Ja de Duitse toppers blijven net hangen op subtop niveau met af en toe een uitschieter zoals Schachmann(al won hij Parijs Nice dit jaar), Politt, Buchmann en net niet topper Ackermann.
Geen idee of er nog nieuwe Ullrichs, Zabels of Kittels komen.

Met de steeds verder vorderende professionalisering in begeleiding en teams, in samenhang met te exclusieve parcoursen voor wattagedraaiers, zijn de grote ronden inmiddels hooguit een spelletje 'zakt 'ie er nog doorheen of niet?'. Een zomergastenuitzending door Tijs van den Brink met Andries Knevel, waarin het hopen is dat Andries in het laatste kwartier toch plots 'godverdomme' fluistert.

Voorts mooi voor Fabio dat hij weer heeft kunnen juichen in een grote ronde, maar om het de Vuelta van Jakobsen te noemen is wel een uiterst nihilistische benadering.

Hup Tijs, laat Andries maar fluisteren.

Een tweeweekse klassiekerronde in (Noord) west-Europa is van harte toe te juichen. (Yorkshire), Beieren, Vlaanderen, Zeeland, Ardennen, Limburg, Noord-Frankrijk (al zal de ASO daar niet enthousiast van worden), af en toe de start in Denemarken of Noorwegen. Leg er ook een berg- dan wel zware heuvelrit of 3 in (waarvan twee met het zwaartepunt in de eerste helft), zodat het voor renners van allerlei pluimage interessant wordt en er 25 renners kunnen winnen ipv 3.

De aantrekkelijkheid zal gelijk de Strade als vanzelf het werk doen voor het deelnemersveld.

De ASO organiseert de Deutschland Tour nu ook al. Ik denk als vergelding voor operatie Fall Gelb.

Prikdude Schreef:
-------------------------------------------------------
>
>
> Voorts mooi voor Fabio dat hij weer heeft kunnen
> juichen in een grote ronde, maar om het de Vuelta
> van Jakobsen te noemen is wel een uiterst
> nihilistische benadering.

Maar ook wel weer typisch DUK
GR

Prikdude Schreef:

> Voorts mooi voor Fabio dat hij weer heeft kunnen
> juichen in een grote ronde, maar om het de Vuelta
> van Jakobsen te noemen is wel een uiterst
> nihilistische benadering.

Hangt er natuurlijk vanaf, vanuit elk welk oogpunt je kijkt.
Als je zijn hele verhaal in ogenschouw neemt, dan is daar zeker wat voor te zeggen (ongelofelijk sprookje).

Zowel Pogacar als Bernal gingen toch flink in de aanval, in slecht weer in resp Tour en Giro? Dat was niet wachten op het doorzakken van de anderen. Pogacar was zoveel sterker dat het vervolg 'saai' was. Bernal vertoonde de nodige barstjes en dat leverde nog wat spanning op. Jammer dat Roglic gisteren niet zo'n aanval plaatste, maar zakelijk/verstandig met Mas naar de meet ging en zo verder secondes sprokkelde. Ach ja aan het eind is er ook nog de tijdrit, dus Roglic hoeft helemaal niet.

Dat vernieuwende rijden van Ineos krijgt nog maar geen vervolg na de Giro 2020. Ook gisteren was het flink ouderwets dom treinen. Met z'n allen op kop voor Primoz.

Wellicht is het de na-Tour, na-OS dip, maar boeien doet deze Vuelta nog niet. Ondanks de ritjes van Fabio.

Eens, boeien doet het tot nu toe niet echt. Maar we zijn pas één week weg dus wie weet.
Derde week van Roglic is niet zijn sterkste punt, terwijl dat bij Mas wel een sterk punt is.

Jakobsen, wonder op wielen

Column Willem Vissers / Volkskrant

Durf het maar eens, zelfs als je nooit bent gevallen met welke fiets dan ook: sprinten. Elke sprint is een vorm van waaghalzerij, laat staan sprinten in een ronde voor wielerprofs. Zie dat pak renners op de streep afdenderen. Het volk hangt over de hekken, roffelend op reclameborden. Het is een pandemonium van snelheid, kracht en loerend gevaar.

Konten, verheven van het zadel. Vermoeide hoofden, half omlaag hangend. Geoptimaliseerde snelheid, terwijl renners weten dat ze de zijwaartse beweging behoren in te perken. Lijn houden.

En durf het dan maar eens als je wel bent gevallen, als je zo hard bent gevallen dat je dood had kunnen zijn. Ruim een jaar geleden lanceerde Dylan Groenewegen rivaal Fabio Jakobsen in, of over de omheining. Hij verdween als het ware in het niets. De beelden waren vreselijk.

Eerlijk gezegd: toen Jakobsen in de Ronde van Polen met een klap neerstortte, bergaf sprintend, bij een snelheid van tegen de tachtig kilometer per uur, dacht ik bij het zien van de beelden dat hij misschien zou sterven. Het was zo’n moment dat je een kaarsje opsteekt. Het was zo schokkend, die val met verschroeiende snelheid, met als gevolg twee slachtoffers. Ook Groenewegen, die van zijn lijn afweek, schuld bekende en een schorsing kreeg, was slachtoffer, zeker in mentaal opzicht.

Niemand had vreemd opgekeken als Fabio Jakobsen nooit meer had gefietst, zo lag hij in de kreukels. Gebroken neus. Tanden weg, allerlei breuken in het gezicht. Bloedingen. Gekwetste stemband. Nog veel meer. Wie weet, was iets echt stuk in zijn hoofd. Hij lag een tijdje in coma en wist zich later niets meer te herinneren van de val.

Terwijl doktoren bewezen hoe ver de medische wetenschap is voortgeschreden, toen ze hem stukje bij beetje in elkaar zetten alsof hij een bouwpakket was, zei Jakobsen al dat hij opnieuw wilde fietsen. Dat is zijn passie. Sprinten is zijn specialiteit. Ja, hij was bang, de angst moest slijten. Hij sprak met een psycholoog om vertrouwen te winnen, in zichzelf en in zijn collega’s.

Hij durft weer, en hoe. Sterker, hij wint weer. Nog sterker: hij wint gewoon twee sprints in de Ronde van Spanje. Hij rijdt mee in het treintje, zoekt naar zijn plek, weet wie zijn concurrenten zijn en fietst alsof hij alles is vergeten, al zal hij de val nooit helemaal kwijtraken.

Na de eerste zege was daar een emotioneel, door camera opgenomen gesprek met opa en oma. Zijn gezicht oogt weer bijna ongeschonden, zijn lach is zo gul als een lach kan zijn. ‘Ik ben dankbaar’, zegt hij telkens, als hij het over medici heeft, familie of over zijn vriendin, die ja zei toen hij haar in moeilijke dagen ten huwelijk vroeg.

Het is zo knap, zo vreselijk knap, dat hij gewoon weer durft. Zelfs als hij nooit meer had gewonnen, was het knap geweest. Maar kijk hem toch, Fabio Jakobsen, wonder op wielen, denderend over niet eens zo brede wegen in Spanje, bewonderend bekeken door volk dat over hekken hangt en op reclameborden roffelt. Formidabel.

.

Dat er doorheen zakken gaat over de topfavoriet(en) zelf. Bij de meeste grote ronden is het vanaf het begin of desnoods een week (of anderhalf, afhankelijk van het parcours) wel duidelijk wie er zal gaan winnen. Of het een memorabele ronde wordt bevonden lijkt in de algemene beleving vooral af te hangen of dat dan toch niet gebeurt (Giro 2018, Tour 2020). De drie weken lijken noodzakelijk voor een dergelijke ontknoping eens in de zoveel grote ronden (bij de bestaande, conservatieve parcoursen), maar of een of twee spectaculaire ritten 2.5 weken relatieve nonkoers rechtvaardigen?

Al zijn er natuurlijk ook incidentele, op zichzelf staande topetappes. De rit naar Le Creusot afgelopen Tour was een van de mooiste die ik gezien heb - ondanks dat het een muggenscheet bleek in het niet bestaande grote koersrelaas. 43 wielerverhalen in een etappe en 34 camera's die ze tekort kwamen. Had Jakobsen die rit maar gewonnen.

Precies mijn punt.
Zijn enige 'voordeel' bij die val was, dat hij zich er niks meer van kan herinneren. Dat maakt het overwinnen van de angst bij terugkeer in het peloton in ieder geval een stukje minder moeilijk (heb zelf iets dergelijk meegemaakt).

Je mag er best bij vertellen dat je toen zelfmoord wilde plegen door van de Preikestolen te springen, maar het een sloot van een halve meter diep bleek.

Juist als je het hele verhaal objectief in ogenschouw neemt is het allemaal iets minder opzienbarend.

Bij mij persoonlijk speelt mee dat het een sprinter is, maar ook algemener beschouwend won hij een maand geleden al twee ritten, is de Vuelta qua sprinters (zoals meestal) zwak bezet (en zijn deze zeges kwalitatief dus niet eens zoveel mooier dan die in Wallonië), is zijn lichamelijke herrijzenis toch minder wonderbaarlijk dan de initiële schrik van de beelden deden vermoeden en kijk ik vooral uit naar de rit van morgen...

Want daar gaat Fabio deze zure druif van een prikpauper eens fabuleus de kwektettert dempen. Er zal een flinke vroege vlucht van een renner of 25 gaan lopen omdat Bike-Exchange het niet weet te temmen en bovendien Matthews mee vooraan ziet. Op 60 kilometer van de meet zorgen een kakafonie aan demarrages en druilerige weersomstandigheden ervoor dat de mee gesprongen Jakobsen in een surrogaatwaaier geraakt met Matthews, Allegaert, Denz, Kirsch, Okamika, Rojas, Stybar en Geniets. Op de Puerto de Almáchar proberen vooral Matthews, Denz en Rojas een en ander, maar belanden constant weer in andermans handen. Jakobsen baart opzien in eigen tempo tussen de volgauto's te blijven. In de afzink sluit hij aan door voorbeeldig roedelwerk van Zdenek.

In de straten van Rincón de la Victoria wordt hij zonder kwakken geklopt door Rojas, die zijn eigen sprookje schrijft. Maar die van Jakobsen is mooier. Hij is niet alleen herboren als sprinter, maar geboren als renner.

Prikdude Schreef:
-------------------------------------------------------
> Of het een
> memorabele ronde wordt bevonden lijkt in de
> algemene beleving vooral af te hangen of dat dan
> toch niet gebeurt (Giro 2018, Tour 2020).

En blijkbaar met de winnaars en verliezers omdat je de Giro 2020 niet noemt met Almeida, Kelderman, Hindley en Hart.

Meest opzienbarende deze Vuelta vond ik toch wel de ritwinst van Taaramäe, 10 jaar nadat het destijds al een "goh, eindelijk komt het er eens uit" overwinning was.
Raarrrrrrrr.

Idd ook leuke, ja
Gr

Oei Bernal zegt: "Ik heb het gevoel dat ik het juiste ritme aan het vinden ben. Gisteren heb ik, ondanks dat ik wat tijd verloor, volgens mijn data een zeer goede dag gehad". De laatste keer dat ie zei dat zijn data toch goed was ging ie in de Tour volledig de vernieling in.

Yates is nog op zoek naar 4 minuten: “Ik denk dat iedereen in de top-10 twee minuten voorsprong op hem moet hebben voor die tijdrit”

Mas en Movistar weten hoe het moet: “De enige manier om Roglič van de troon te stoten is als we als een team werken.” Bij Movistar?! Al zou het dit jaar wel eens kunnen lukken omdat Balberde er niet meer is.

Zomaar wat typische rustdag quootjes van WF.