Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Tiemen Groen de mythe 6 juli 1946 - 26 oktober 2021
Gepost door Cecchini
HET EEUWIGE LEVEN TIEMEN GROEN (1946-2021)
Fries wielerfenomeen dat liever kievitseieren zocht
Toen Tiemen Groen in 1967 profrenner werd bij de Caballero-ploeg, sprak de manager hem toe. Er werd veel van de Friese hardrijder verwacht tijdens de Vlaamse voorjaarsklassiekers. ‘Natuurlijk’, zei Groen. ‘Maar als er kievitseieren gezocht kunnen worden, ben ik er niet.’
door Jurre van den Berg/ Volkskrant
Op 26 oktober overleed Groen, 75 jaar, wielerfenomeen en mysterie. De dood na hartfalen van de meervoudig kampioen sijpelde pas na tien dagen door in Nederland, toen het Friesch Dagblad een mailtje kreeg uit Zuid-Afrika, het land waar de oud-renner in 1995 neerstreek. Een terloops afscheidsbericht van een man die al bij leven een enigszins zonderling was.
Groens bliksemcarrière begon als een jongensboek. De boerenzoon uit Follega fietste dagelijks naar de lts in Heerenveen. Van zijn vader kreeg hij een fiets met ‘krom stuur’. Bij de aspiranten en nieuwelingen reeg hij de overwinningen aaneen.
In 1964 volgde zijn doorbraak. Groen werd als 18-jarige Nederlands kampioen bij de nieuwelingen op de weg. Op het parcours van Zandvoort reed hij 50 kilometer voor het jagende peloton uit. Later dat jaar werd hij op een geleende fiets Nederlands kampioen op de achtervolging op de baan bij de amateurs, later ook wereldkampioen. Een uitbundige huldiging in Lemmer volgde.
‘Tiemen Groen was een natuurtalent dat misschien maar eens per eeuw geboren wordt’, zegt Rini Wagtmans, die in het Zandvoorste peloton reed en in 1966 met Groen zilver haalde op de 100 kilometer WK-ploegentijdrit. Bij de amateurs werd Groen ook in 1965 en 1966 wereldkampioen achtervolging, en, na zijn overstap, in 1967 bij de profs. ‘Maar toen ik tijdens de Ronde van de Toekomst bij hem op de kamer lag, zei Tiemen na een zware bergrit: hier kom ik nooit weer’, vertelt Wagtmans.
Het wonderkind loste de verwachtingen niet in. Prestaties op de weg bleven uit. Bij Caballero kreeg hij tot eigen ontsteltenis na 1968 geen nieuw contract, omdat hij ‘te weinig ambitieus’ was. In 1969 stopte Groen met koersen, 22 jaar.
In zijn postuum noemt sporthistoricus Jurryt van de Vooren Groen ‘één van de grootste mysteries uit de Nederlandse sportgeschiedenis’. Voor ex-renner was het simpel. ‘Ze noemen me het grootste talent van deze eeuw, maar dan mag ik toch zeker zelf weten of ik op die fiets kruip?’ In de harde profwereld kon Groen moeilijk aarden. Hij bleef een buitenstaander die nooit zijn hart verpandde aan de fiets.
Zo wonderlijk als Groens abrupte afgang was het vervolg: hij werd handelaar in antiek, waar hij zich al tijdens zijn wielerloopbaan voor interesseerde. Aanvankelijk had hij zaken in Lemmer en Noord-Bergum, later struinde hij met een vrachtwagen en camper Europa en de VS af. In 1995 belandde hij in Zuid-Afrika, waar hij in welvaart in de anonimiteit verdween.
Hylke Speerstra zocht Groen in 1998 op in Zuid-Afrika, voor zijn boek Het Wrede Paradijs, over emigratie uit Nederland. Groen was op zichzelf, vertelt Speerstra, ‘een jongen van het veld’ zoals ze in Friesland zeggen. De verbondenheid met zijn geboortegrond bleef. ‘Hij was een man van vertrekken en verlangen.’ In zijn huis in Zuid-Afrika ging Groen snel aan zijn wielerbokalen voorbij. Maar toen Speerstra de oorkonde van een eerst gevonden kievitsei hardop voorlas in het Fries, raakte Groen ontroerd.
Een paar jaar geleden zag Speerstra Groen plots zitten op een bankje net buiten Heerenveen, even terug in Nederland. De kieviten in het weiland waren met elkaar in de weer. ‘Daar ligt een broedsel’, zei Tiemen. Hij was weer thuis.
Fries wielerfenomeen dat liever kievitseieren zocht
Toen Tiemen Groen in 1967 profrenner werd bij de Caballero-ploeg, sprak de manager hem toe. Er werd veel van de Friese hardrijder verwacht tijdens de Vlaamse voorjaarsklassiekers. ‘Natuurlijk’, zei Groen. ‘Maar als er kievitseieren gezocht kunnen worden, ben ik er niet.’
door Jurre van den Berg/ Volkskrant
Op 26 oktober overleed Groen, 75 jaar, wielerfenomeen en mysterie. De dood na hartfalen van de meervoudig kampioen sijpelde pas na tien dagen door in Nederland, toen het Friesch Dagblad een mailtje kreeg uit Zuid-Afrika, het land waar de oud-renner in 1995 neerstreek. Een terloops afscheidsbericht van een man die al bij leven een enigszins zonderling was.
Groens bliksemcarrière begon als een jongensboek. De boerenzoon uit Follega fietste dagelijks naar de lts in Heerenveen. Van zijn vader kreeg hij een fiets met ‘krom stuur’. Bij de aspiranten en nieuwelingen reeg hij de overwinningen aaneen.
In 1964 volgde zijn doorbraak. Groen werd als 18-jarige Nederlands kampioen bij de nieuwelingen op de weg. Op het parcours van Zandvoort reed hij 50 kilometer voor het jagende peloton uit. Later dat jaar werd hij op een geleende fiets Nederlands kampioen op de achtervolging op de baan bij de amateurs, later ook wereldkampioen. Een uitbundige huldiging in Lemmer volgde.
‘Tiemen Groen was een natuurtalent dat misschien maar eens per eeuw geboren wordt’, zegt Rini Wagtmans, die in het Zandvoorste peloton reed en in 1966 met Groen zilver haalde op de 100 kilometer WK-ploegentijdrit. Bij de amateurs werd Groen ook in 1965 en 1966 wereldkampioen achtervolging, en, na zijn overstap, in 1967 bij de profs. ‘Maar toen ik tijdens de Ronde van de Toekomst bij hem op de kamer lag, zei Tiemen na een zware bergrit: hier kom ik nooit weer’, vertelt Wagtmans.
Het wonderkind loste de verwachtingen niet in. Prestaties op de weg bleven uit. Bij Caballero kreeg hij tot eigen ontsteltenis na 1968 geen nieuw contract, omdat hij ‘te weinig ambitieus’ was. In 1969 stopte Groen met koersen, 22 jaar.
In zijn postuum noemt sporthistoricus Jurryt van de Vooren Groen ‘één van de grootste mysteries uit de Nederlandse sportgeschiedenis’. Voor ex-renner was het simpel. ‘Ze noemen me het grootste talent van deze eeuw, maar dan mag ik toch zeker zelf weten of ik op die fiets kruip?’ In de harde profwereld kon Groen moeilijk aarden. Hij bleef een buitenstaander die nooit zijn hart verpandde aan de fiets.
Zo wonderlijk als Groens abrupte afgang was het vervolg: hij werd handelaar in antiek, waar hij zich al tijdens zijn wielerloopbaan voor interesseerde. Aanvankelijk had hij zaken in Lemmer en Noord-Bergum, later struinde hij met een vrachtwagen en camper Europa en de VS af. In 1995 belandde hij in Zuid-Afrika, waar hij in welvaart in de anonimiteit verdween.
Hylke Speerstra zocht Groen in 1998 op in Zuid-Afrika, voor zijn boek Het Wrede Paradijs, over emigratie uit Nederland. Groen was op zichzelf, vertelt Speerstra, ‘een jongen van het veld’ zoals ze in Friesland zeggen. De verbondenheid met zijn geboortegrond bleef. ‘Hij was een man van vertrekken en verlangen.’ In zijn huis in Zuid-Afrika ging Groen snel aan zijn wielerbokalen voorbij. Maar toen Speerstra de oorkonde van een eerst gevonden kievitsei hardop voorlas in het Fries, raakte Groen ontroerd.
Een paar jaar geleden zag Speerstra Groen plots zitten op een bankje net buiten Heerenveen, even terug in Nederland. De kieviten in het weiland waren met elkaar in de weer. ‘Daar ligt een broedsel’, zei Tiemen. Hij was weer thuis.
Mooi verhaal.
Bedankt voor het plaatsen.
Bedankt voor het plaatsen.
We worden oud, helaas. En die echte Sven Ake Nilsson, hoe staat het met hem? Op de één of andere wijze is zijn naam mij bijgebleven. Zijn palmares is niet indrukwekkend. Maar waarschijnlijk liet hij zich toch zien. Vanwaar jouw nickname? Je hoeft op de vraag niet te antwoorden. Privacy staat bij mij hoog in het vaandel. Sven Ake Nilsson, wel een naam die staat. 
Meer dan Sven Kramer. Beetje hom noch Kuijt. Kant noch wal. Voor mijn gevoel dan.
Meer dan Sven Kramer. Beetje hom noch Kuijt. Kant noch wal. Voor mijn gevoel dan.
Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> En die echte Sven Ake Nilsson, hoe staat het met hem? Op de één of andere wijze is zijn naam mij bijgebleven. Welke Pipi Langkous fan kende Mr. Nilsson niet?
-------------------------------------------------------
> En die echte Sven Ake Nilsson, hoe staat het met hem? Op de één of andere wijze is zijn naam mij bijgebleven. Welke Pipi Langkous fan kende Mr. Nilsson niet?
Zo komt het aapje uit de mauw. Woef.
Woef.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.