Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
De onverwoestbare veerkracht van Stig Broeckx
Gepost door Cecchini
De onverwoestbare veerkracht van Stig Broeckx, voormalig wielrenner en ex-comapatiënt
In 2016 kwam Stig Broeckx zwaar ten val in de Ronde van België. Hij lag vijf maanden in coma toen hij toch bij bewustzijn kwam. Broeckx heeft een boodschap voor de familie van Amy Pieters die sinds december in coma ligt. Geef nooit op.
Rob Gollin. Volkskrant
Stig Broeckx (31) laat zich op de oprit van zijn huis in Dessel, in de Belgische Kempen, rustig uit de bestuurszetel van de uit de kluiten gewassen fourwheeldrive zakken en begeeft zich naar de voordeur. Zijn schreden ogen wat wankel, het bovenlichaam houdt hij een beetje scheef, de linkerarm blijft hardnekkig in een hoek.
Verderop staat zijn terreinwagentje geparkeerd, de Gator, maar dat blijft wat meer op zijn plek sinds de voormalige profrenner in dienst van de ploeg Lotto-Soudal weer een rijbewijs heeft. De voorwaarden zijn dat de actieradius beperkt blijft tot 15 kilometer rondom zijn woonplaats en dat hij elk jaar opnieuw examen doet. Het is, zegt hij monter, een stap verder in zijn revalidatie.
Het traject omspant jaren. Op 28 mei 2016 kwam hij tijdens de derde etappe van de Ronde van België hard ten val, toen twee motorrijders van de koersorganisatie bij het passeren van het peloton op hoge snelheid onderuit schoven en één voertuig tussen de renners stuiterde. Bijna twintig fietsers smakten op het asfalt. Broeckx liep zware hersenbeschadigingen op. Hij lag vijf maanden en 22 dagen in coma.
Na vruchteloze pogingen hem bij bewustzijn te krijgen, voorspelden zijn behandelaars een vegetatief bestaan, totdat zijn ouders zich op een zondagmiddag bij het verlaten van de kamer in het ziekenhuis van Genk nog even omdraaiden: hun zoon had de ogen open, Marie-An en Peter meenden te zien dat hij zijn duim probeerde op te steken. De artsen waren met stomheid geslagen. Dit spotte met alle prognoses. Zoveel schade en dan zo’n herstel. Een verklaring was er niet.
Broeckx voelt zich betrokken bij Amy Pieters, de één jaar jongere renster van SD Worx die sinds een val op 23 december vorig tijdens een training in Spanje in coma ligt. Zeker nu komende zondag de Amstel Gold Race wordt verreden, de enige Nederlandse klassieker. Pieters had er haar trui van nationaal kampioen kunnen laten zien. Onlangs is ze van een ziekenhuis in Den Haag overgeplaatst naar een zorginstelling. Haar situatie vertoont minieme vooruitgang. Van medische behandeling is niet langer sprake.
Stay Strong Amy
Volgens teammanager Danny Stam is er veel aanloop, onder meer van haar ploeggenoten. Die rijden sinds het begin van het seizoen in de koers met het opschrift Stay Strong Amy op de helm en op de fiets. Vaak zijn er nog emoties na een wedstrijd. Broeckx: ‘Ik wil Amy hoop geven, haar ouders, haar vrienden, haar ploeg, iedereen. Ik ken haar niet zo goed, ik ben haar vroeger wel eens bij wedstrijden tegengekomen. Maar ik weet wel dat zij een renner was die maar kon blijven gaan.’
Zijn familie en vrienden gaven niet op. Ze praatten tegen hem in die maanden buiten bewustzijn. Zijn moeder vertelde over de koeien die hadden gekalfd op de boerderij. Ze zetten Klara op, de Belgische zender voor klassieke muziek – hij houdt van Beethoven – of draaiden Ed Sheeran. Ze plaatsten foto’s op kastjes.
‘Ze richtten een soort huiskamer in. Het is al zo kaal en koud in ziekenhuizen. Ik weet er niets meer van, maar misschien dat je er onbewust toch iets van mee krijgt. Mogelijk heeft Amy er ook baat bij, omstandigheden aanreiken waarvan je weet dat ze die prettig vindt, een thuisgevoel scheppen. Volgens de doktoren is het belangrijk dat soort prikkels te blijven geven. De anderen krijgen ook het idee dat ze dat ze iets toch kunnen doen.’ Fight for Stig was het motto waaruit zijn omgeving kracht putte.
Zijn verleden als sportman heeft volgens Broeckx onmiskenbaar bijgedragen aan zijn herstel. Hij was in zijn korte carrière hardrijder pur sang, ‘een wat lompe coureur’, liet hij in zijn biografie Zeg nooit nooit optekenen, de buitenwacht zei dat hij net wat te braaf was om een veelwinnaar te worden.
Proces van vallen en opstaan
Na zijn coma moest hij veel opnieuw leren: slikken, eten, praten, lopen. Een documentairereeks, een film (The Stig) en het boek met zijn levensverhaal legden het proces van vallen en opstaan vast. Het voorlopige resultaat van zijn doorzettingsvermogen verbaast iedereen. Twee ochtenden per week werkt hij als vrijwilliger in het magazijn van rijwielgroothandel Codagex, gespecialiseerd in het sportieve segment. Hij is verloofd met Marlies, ze gaan trouwen, ze denken aan gezinsuitbreiding.
Nee, hij is er nog niet. Hij wil beter praten, articuleren valt hem zwaar, al is een stevig Kempisch accent al weer gemakkelijk te herkennen. Meerdere keren per week krijgt hij logopedie. Met fysiotherapie probeert hij stabieler en verder te lopen, al weet hij dat het nooit meer als vroeger wordt. Zijn tenen waren tijdens de coma zo krom gaan staan dat artsen de pezen hebben doorgesneden om ze weer recht te krijgen, waardoor hij vooraan de voet minder steun heeft.
Nu rijdt hij nog op een stadsfiets, wie weet durft hij later een ritje op een koersfiets aan. De progressie gaat langzamer dan in het begin, dat frustreert soms . ‘Ik droom niet meer van iets, ik maak plannen. Als ik het doel bereikt heb, dan zeg ik: mooi, goed gedaan. En nu op naar het volgende. Het kan. Zeg nooit nooit.’
Ludo Dierckxsens (57), in 1999 winnaar van een etappe in de Tour de France, is manager van het experience center van Codagex. Hij volgde Broeckx al toen die nog bij de jeugd fietste – ze zijn streekgenoten, Kempenzonen. Hij was erbij toen Broeckx viel, hij behoorde tot de koersorganisatie. Nu staan ze beiden in dezelfde fietsenzaak.
De ouders van Broeckx kennen de eigenaren van de groothandel, zijn begeleiders oordeelden dat een vaste betrekking onderdeel van de revalidatie kon zijn. Dierckxsens is onder de indruk. ‘Het is een mirakel waar Stig nu staat. Zo zelfstandig, zo clever. Het is een slimme gast, afgestudeerd ingenieur in de biowetenschappen. En altijd positief, altijd een lach. Dat was vroeger ook, hij was een gangmaker in de ploeg. Zijn karakter is niet veranderd. Ik weet nog zijn eerste dag, een paar jaar geleden. Hij kwam de showroom binnen op zijn driewieler en riep gelijk: Ludo!!!’
Het verleden reconstrueren
Herkenning sprak niet vanzelf. Dierckxsens kwam nog voor in vroege herinneringen van Broeckx. Maar van de pakweg vijf jaar voor diens val, is alles gewist. Hij herkende na het ontwaken uit de coma nog wel zijn ouders, zijn twee broers, zijn zus, maar niet meer zijn vriendin en collega’s van toen.
Hij is zijn naam gaan googlen om zijn verleden als wielerprof te reconstrueren. Op YouTube zag hij fragmenten uit de Ronde van Vlaanderen uit 2014 terug, waar hij lange tijd lang aan kop sleurde en na afloop in de studio van Sporza verscheen. Was hij dat? Hij belde met Herman Frison, zijn ploegleider bij Lotto-Soudal, voor bevestiging. Of er intussen vanzelf iets van zijn geheugen terugkeert, vindt hij moeilijk te beoordelen. Het is nauwelijks meer te onderscheiden of iets hem is verteld of dat het alleen bij hem vandaan komt.
Broeckx: ‘Ik ben de mooiste jaren van mijn leven kwijt, mijn jaren als profrenner. Maar ik ben dankbaar voor waar ik nu sta. Mijn optimisme is gebleven, gelukkig is dat niet veranderd. Opstaan met een lach. Overal het voordeel van zien. Bij mij is het glas nu eenmaal altijd halfvol. Ik weet ook dat wie geeft, ook krijgt. Nee, het is geen overlevingsstrategie. Het is geluk geweest dat ik nu zover ben.’
Tegelijkertijd wil hij het niet mooier maken dan het is. Er zijn moeilijke momenten geweest. Als het niet lukte de tube tandpasta goed te richten, smeet hij de borstel door de badkamer. Of dat hij zijn veters niet gestrikt kreeg, met koffie morste als hij met een rollator van het aanrecht naar de eettafel liep. ‘Irritaties om kleine dingen, onhandigheid. Juist die zijn lastig te accepteren, nog altijd.’
Of hij de koers mist? ‘Soms wel, soms niet. Wielrennen zit nog altijd in mijn hart. Ik heb genoten van de kameraadschap, de saamhorigheid in een ploeg. Maar dat je zoveel van huis bent, de stress van altijd maar te moeten trainen; het is een opluchting dat zulke zaken voorbij zijn. Ik had een hekel aan de herfst en de winter, omdat je in de kou en nattigheid toch maar weer op de fiets moest. Nu vind ik het de mooiste seizoenen. Ik geniet van de kleuren, van de sneeuw. Gezellig binnen zitten, lekker warm.’
Ambassadeur comapatiënten
Broeckx manifesteert zich als gezicht van comapatiënten. Zo is hij ambassadeur van het Hersenstrijd fonds, een platform van de Universiteit van Maastricht. Dat stimuleert onderzoek naar nieuwe behandelingen van ernstig hersenletsel, zoals het bijsturen van de doorbloeding binnen de schedel. Hij zette een crowdfundingactie op.
Volgens hem heeft de nasleep van zijn coma ertoe geleid dat er meer aandacht is voor de preventie in ziekenhuizen van volledig verkrampte armen en benen – het heeft veel tijd en energie gekost om er bij hem weer beweging in te krijgen. Op verzoek van neuroloog Steven Laureys sprak hij in 2018, twee jaar na zijn ongeluk, op Coma Day in Luik een publiek toe, in het Frans.
Enkele jaren geleden keerde hij terug op de plek waar hij op die zaterdag in mei 2016 in de afdaling van de Baraque Michel door de motor werd geraakt en drie artsen hem een uur lang reanimeerden; twee van hen zeiden herhaaldelijk dat het geen zin meer had, de derde overtuigde telkens de anderen dat ze door moesten gaan.
Er waren geen emoties toen hij er weer stond. ‘Het voelde vooral als afsluiting’. Tot een ontmoeting met de motorrijders is het nooit meer gekomen. ‘Ik heb er geen behoefte aan. Ik weet ook wel dat ze het niet expres deden. Maar met sorry zeggen schiet ik niks op. Het is gebeurd.’
Als Broeckx het bezoek in zijn woning, op 2 kilometer van de boerderij waar hij opgroeide, uitgeleide doet, etaleert hij andermaal zijn zonnige inborst. ‘Ik heb dit huis twee weken voor die val gekocht met mijn toenmalige vriendin. Hier woonde een MS-patiënt. Je ziet het: het is volledig gelijkvloers. Dit is wat je noemt een geluk bij een ongeluk.’
In 2016 kwam Stig Broeckx zwaar ten val in de Ronde van België. Hij lag vijf maanden in coma toen hij toch bij bewustzijn kwam. Broeckx heeft een boodschap voor de familie van Amy Pieters die sinds december in coma ligt. Geef nooit op.
Rob Gollin. Volkskrant
Stig Broeckx (31) laat zich op de oprit van zijn huis in Dessel, in de Belgische Kempen, rustig uit de bestuurszetel van de uit de kluiten gewassen fourwheeldrive zakken en begeeft zich naar de voordeur. Zijn schreden ogen wat wankel, het bovenlichaam houdt hij een beetje scheef, de linkerarm blijft hardnekkig in een hoek.
Verderop staat zijn terreinwagentje geparkeerd, de Gator, maar dat blijft wat meer op zijn plek sinds de voormalige profrenner in dienst van de ploeg Lotto-Soudal weer een rijbewijs heeft. De voorwaarden zijn dat de actieradius beperkt blijft tot 15 kilometer rondom zijn woonplaats en dat hij elk jaar opnieuw examen doet. Het is, zegt hij monter, een stap verder in zijn revalidatie.
Het traject omspant jaren. Op 28 mei 2016 kwam hij tijdens de derde etappe van de Ronde van België hard ten val, toen twee motorrijders van de koersorganisatie bij het passeren van het peloton op hoge snelheid onderuit schoven en één voertuig tussen de renners stuiterde. Bijna twintig fietsers smakten op het asfalt. Broeckx liep zware hersenbeschadigingen op. Hij lag vijf maanden en 22 dagen in coma.
Na vruchteloze pogingen hem bij bewustzijn te krijgen, voorspelden zijn behandelaars een vegetatief bestaan, totdat zijn ouders zich op een zondagmiddag bij het verlaten van de kamer in het ziekenhuis van Genk nog even omdraaiden: hun zoon had de ogen open, Marie-An en Peter meenden te zien dat hij zijn duim probeerde op te steken. De artsen waren met stomheid geslagen. Dit spotte met alle prognoses. Zoveel schade en dan zo’n herstel. Een verklaring was er niet.
Broeckx voelt zich betrokken bij Amy Pieters, de één jaar jongere renster van SD Worx die sinds een val op 23 december vorig tijdens een training in Spanje in coma ligt. Zeker nu komende zondag de Amstel Gold Race wordt verreden, de enige Nederlandse klassieker. Pieters had er haar trui van nationaal kampioen kunnen laten zien. Onlangs is ze van een ziekenhuis in Den Haag overgeplaatst naar een zorginstelling. Haar situatie vertoont minieme vooruitgang. Van medische behandeling is niet langer sprake.
Stay Strong Amy
Volgens teammanager Danny Stam is er veel aanloop, onder meer van haar ploeggenoten. Die rijden sinds het begin van het seizoen in de koers met het opschrift Stay Strong Amy op de helm en op de fiets. Vaak zijn er nog emoties na een wedstrijd. Broeckx: ‘Ik wil Amy hoop geven, haar ouders, haar vrienden, haar ploeg, iedereen. Ik ken haar niet zo goed, ik ben haar vroeger wel eens bij wedstrijden tegengekomen. Maar ik weet wel dat zij een renner was die maar kon blijven gaan.’
Zijn familie en vrienden gaven niet op. Ze praatten tegen hem in die maanden buiten bewustzijn. Zijn moeder vertelde over de koeien die hadden gekalfd op de boerderij. Ze zetten Klara op, de Belgische zender voor klassieke muziek – hij houdt van Beethoven – of draaiden Ed Sheeran. Ze plaatsten foto’s op kastjes.
‘Ze richtten een soort huiskamer in. Het is al zo kaal en koud in ziekenhuizen. Ik weet er niets meer van, maar misschien dat je er onbewust toch iets van mee krijgt. Mogelijk heeft Amy er ook baat bij, omstandigheden aanreiken waarvan je weet dat ze die prettig vindt, een thuisgevoel scheppen. Volgens de doktoren is het belangrijk dat soort prikkels te blijven geven. De anderen krijgen ook het idee dat ze dat ze iets toch kunnen doen.’ Fight for Stig was het motto waaruit zijn omgeving kracht putte.
Zijn verleden als sportman heeft volgens Broeckx onmiskenbaar bijgedragen aan zijn herstel. Hij was in zijn korte carrière hardrijder pur sang, ‘een wat lompe coureur’, liet hij in zijn biografie Zeg nooit nooit optekenen, de buitenwacht zei dat hij net wat te braaf was om een veelwinnaar te worden.
Proces van vallen en opstaan
Na zijn coma moest hij veel opnieuw leren: slikken, eten, praten, lopen. Een documentairereeks, een film (The Stig) en het boek met zijn levensverhaal legden het proces van vallen en opstaan vast. Het voorlopige resultaat van zijn doorzettingsvermogen verbaast iedereen. Twee ochtenden per week werkt hij als vrijwilliger in het magazijn van rijwielgroothandel Codagex, gespecialiseerd in het sportieve segment. Hij is verloofd met Marlies, ze gaan trouwen, ze denken aan gezinsuitbreiding.
Nee, hij is er nog niet. Hij wil beter praten, articuleren valt hem zwaar, al is een stevig Kempisch accent al weer gemakkelijk te herkennen. Meerdere keren per week krijgt hij logopedie. Met fysiotherapie probeert hij stabieler en verder te lopen, al weet hij dat het nooit meer als vroeger wordt. Zijn tenen waren tijdens de coma zo krom gaan staan dat artsen de pezen hebben doorgesneden om ze weer recht te krijgen, waardoor hij vooraan de voet minder steun heeft.
Nu rijdt hij nog op een stadsfiets, wie weet durft hij later een ritje op een koersfiets aan. De progressie gaat langzamer dan in het begin, dat frustreert soms . ‘Ik droom niet meer van iets, ik maak plannen. Als ik het doel bereikt heb, dan zeg ik: mooi, goed gedaan. En nu op naar het volgende. Het kan. Zeg nooit nooit.’
Ludo Dierckxsens (57), in 1999 winnaar van een etappe in de Tour de France, is manager van het experience center van Codagex. Hij volgde Broeckx al toen die nog bij de jeugd fietste – ze zijn streekgenoten, Kempenzonen. Hij was erbij toen Broeckx viel, hij behoorde tot de koersorganisatie. Nu staan ze beiden in dezelfde fietsenzaak.
De ouders van Broeckx kennen de eigenaren van de groothandel, zijn begeleiders oordeelden dat een vaste betrekking onderdeel van de revalidatie kon zijn. Dierckxsens is onder de indruk. ‘Het is een mirakel waar Stig nu staat. Zo zelfstandig, zo clever. Het is een slimme gast, afgestudeerd ingenieur in de biowetenschappen. En altijd positief, altijd een lach. Dat was vroeger ook, hij was een gangmaker in de ploeg. Zijn karakter is niet veranderd. Ik weet nog zijn eerste dag, een paar jaar geleden. Hij kwam de showroom binnen op zijn driewieler en riep gelijk: Ludo!!!’
Het verleden reconstrueren
Herkenning sprak niet vanzelf. Dierckxsens kwam nog voor in vroege herinneringen van Broeckx. Maar van de pakweg vijf jaar voor diens val, is alles gewist. Hij herkende na het ontwaken uit de coma nog wel zijn ouders, zijn twee broers, zijn zus, maar niet meer zijn vriendin en collega’s van toen.
Hij is zijn naam gaan googlen om zijn verleden als wielerprof te reconstrueren. Op YouTube zag hij fragmenten uit de Ronde van Vlaanderen uit 2014 terug, waar hij lange tijd lang aan kop sleurde en na afloop in de studio van Sporza verscheen. Was hij dat? Hij belde met Herman Frison, zijn ploegleider bij Lotto-Soudal, voor bevestiging. Of er intussen vanzelf iets van zijn geheugen terugkeert, vindt hij moeilijk te beoordelen. Het is nauwelijks meer te onderscheiden of iets hem is verteld of dat het alleen bij hem vandaan komt.
Broeckx: ‘Ik ben de mooiste jaren van mijn leven kwijt, mijn jaren als profrenner. Maar ik ben dankbaar voor waar ik nu sta. Mijn optimisme is gebleven, gelukkig is dat niet veranderd. Opstaan met een lach. Overal het voordeel van zien. Bij mij is het glas nu eenmaal altijd halfvol. Ik weet ook dat wie geeft, ook krijgt. Nee, het is geen overlevingsstrategie. Het is geluk geweest dat ik nu zover ben.’
Tegelijkertijd wil hij het niet mooier maken dan het is. Er zijn moeilijke momenten geweest. Als het niet lukte de tube tandpasta goed te richten, smeet hij de borstel door de badkamer. Of dat hij zijn veters niet gestrikt kreeg, met koffie morste als hij met een rollator van het aanrecht naar de eettafel liep. ‘Irritaties om kleine dingen, onhandigheid. Juist die zijn lastig te accepteren, nog altijd.’
Of hij de koers mist? ‘Soms wel, soms niet. Wielrennen zit nog altijd in mijn hart. Ik heb genoten van de kameraadschap, de saamhorigheid in een ploeg. Maar dat je zoveel van huis bent, de stress van altijd maar te moeten trainen; het is een opluchting dat zulke zaken voorbij zijn. Ik had een hekel aan de herfst en de winter, omdat je in de kou en nattigheid toch maar weer op de fiets moest. Nu vind ik het de mooiste seizoenen. Ik geniet van de kleuren, van de sneeuw. Gezellig binnen zitten, lekker warm.’
Ambassadeur comapatiënten
Broeckx manifesteert zich als gezicht van comapatiënten. Zo is hij ambassadeur van het Hersenstrijd fonds, een platform van de Universiteit van Maastricht. Dat stimuleert onderzoek naar nieuwe behandelingen van ernstig hersenletsel, zoals het bijsturen van de doorbloeding binnen de schedel. Hij zette een crowdfundingactie op.
Volgens hem heeft de nasleep van zijn coma ertoe geleid dat er meer aandacht is voor de preventie in ziekenhuizen van volledig verkrampte armen en benen – het heeft veel tijd en energie gekost om er bij hem weer beweging in te krijgen. Op verzoek van neuroloog Steven Laureys sprak hij in 2018, twee jaar na zijn ongeluk, op Coma Day in Luik een publiek toe, in het Frans.
Enkele jaren geleden keerde hij terug op de plek waar hij op die zaterdag in mei 2016 in de afdaling van de Baraque Michel door de motor werd geraakt en drie artsen hem een uur lang reanimeerden; twee van hen zeiden herhaaldelijk dat het geen zin meer had, de derde overtuigde telkens de anderen dat ze door moesten gaan.
Er waren geen emoties toen hij er weer stond. ‘Het voelde vooral als afsluiting’. Tot een ontmoeting met de motorrijders is het nooit meer gekomen. ‘Ik heb er geen behoefte aan. Ik weet ook wel dat ze het niet expres deden. Maar met sorry zeggen schiet ik niks op. Het is gebeurd.’
Als Broeckx het bezoek in zijn woning, op 2 kilometer van de boerderij waar hij opgroeide, uitgeleide doet, etaleert hij andermaal zijn zonnige inborst. ‘Ik heb dit huis twee weken voor die val gekocht met mijn toenmalige vriendin. Hier woonde een MS-patiënt. Je ziet het: het is volledig gelijkvloers. Dit is wat je noemt een geluk bij een ongeluk.’
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.