Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
77thLa Vuelta ciclista a España(2.UWT) Stage 9»Villaviciosa›Les Praeres. Nava(171.4km)
Gepost door Cecchini
Vertrek 12.40 / Verwachte aankomst 17.30
Algemeen Klassement
1 REMCO EVENEPOEL QUICK-STEP ALPHA VINYL TEAM 29H 28' 19''
2 ENRIC MAS MOVISTAR TEAM + 00H 00' 28''
3 PRIMOŽ ROGLIČ JUMBO - VISMA + 00H 01' 01'' B :
4 CARLOS RODRIGUEZ CANO INEOS GRENADIERS + 00H 01' 47''
5 TAO GEOGHEGAN HART INEOS GRENADIERS + 00H 01' 54''
6 JUAN AYUSO PESQUERA UAE TEAM EMIRATES + 00H 02' 02''
7 SIMON PHILIP YATES TEAM BIKEEXCHANGE-JAYCO + 00H 02' 05''
8 JOAO PEDRO GONÇALVES ALMEIDA UAE TEAM EMIRATES + 00H 02' 44''
9 JAI HINDLEY BORA - HANSGROHE + 00H 02' 51'' - -
10 BEN O'CONNOR AG2R CITROEN TEAM + 00H 02' 59''
11 THYMEN ARENSMAN TEAM DSM + 00H 03' 18''
Alberto jr. zal die zes seconden nooit vergeten
Een verhaal van Mart Smeets uit 2009
Weinigen weten dat de winnaar van de Vuelta a Espagna 1984, de Fransman Eric Caritoux, zeer tegen zijn zin was opgestapt in het Spaanse rondje.
Caritoux was een renner van de ploeg van Sean Kelly. De Ier wenste in Spanje niet te rijden en in wanhoop waren negen renners naar Jerez de la Frontera gestuurd: bekijk het maar. Dat deed Caritoux. Hij had geen idee en geen goesting. Overleven leek het beste voor hem.
Het gebeurde in de klim naar Rassos de Peguera. Caritoux reed niet eens zo sterk, maar kwam voorop met de Spanjaard Alberto Fernandez en diens speelse landgenoot Chozas. Caritoux won de etappe, Pedro Delgado kwam in de leiderstrui en het toneel stond open voor een spannende eindstrijd van een ineens razend boeiende Vuelta.
De een na laatste dag moest Caritoux, die leider geworden was, in extreem koud weer een tegenaanval van Fernandez pareren en dat lukte. Het beeld in dit verhaal wordt nu op Fernandez gericht. De oersterke Spanjool huilde tranen met tuiten toen zijn aanval in Madrid op Caritoux strandde tot op zes seconden van de gouden trui. Het is nog altijd het kleinste verschil tussen de nummers één en twee in een grote, internationale wielerronde.
Caritoux keerde terug naar de anonimiteit en Fernandez werd Spanje’s fietsheld voor dat jaar. Hij was al tiende in de Tour geworden en derde in de Giro. Deze tweede plaats was een bevestiging; hij ging een groot ronderenner worden. Hem werden krachten toegedicht van een goede klimmer, een bovengemiddelde tijdrijder en in de sprint durfde hij mee met de besten. Kortom: Spanje had ineens een nieuwe vedette. Hij was 28 jaar oud, in de kracht van zijn leven en aan het eind van 1984 werd hij uitgeroepen tot wielrenner van het jaar.
Weliswaar knaagden die zes seconden nog wel aan hem, maar in zijn dankwoord tijdens het gala dat de verkiezing van Spaans wielrenner van het jaar omringde was hij duidelijk: „Volgend jaar ga ik voor de winst. Nu was Caritoux gelukkig, maar ik kom terug, wees daarvan overtuigd.” De mensen in de zaal stonden op en klapten hem toe.
Fernandez en zijn vrouw verdwenen die avond uitgezwaaid door collega’s en persmensen. Nooit zag de wielerwereld hen terug. Een auto-ongeluk eiste beider levens en thuis in Cuena zat een zoontje van drie jaar op zijn ouders te wachten.
Gek maar waar, verleden week stond ik recht tegenover dat jongetje. Ik kende zijn verhaal. Van het manneke dat als wees achterbleef en opgroeide bij zijn grootouders. Dat mannetje was een man nu. In een mooi wielerpak stond hij voor me. Nummer 214. Lid van de Xacobeo Galicia ploeg. Een spichtige man met donkerbruine, lieve ogen.
Spaanse collega’s knoopten een gesprek met hem aan. Ik begreep de inhoud. Ze hadden het over zes seconden. En Alberto jr. zei dat hij die zes seconden nooit zou vergeten. Die zaten onlosmakelijk aan de carrière van zijn vader vast.
Ik vroeg me af of ik, iets terzijde staand, moest zeggen dat ik commentaar gegeven had tijdens de races waar zijn vader bij betrokken was en dat ik hem een geweldig talent had gevonden. Maar dat zou vrij aanmatigend zijn, besloot ik.
Ik liet het zo, knikte hem toe en zei iets van Hola, que tal en liet hem wegrijden. De Spaanse ex-renner Gonzalez Linares, die naast me stond, zei: „Zelfde zit op de fiets als zijn vader. Ongelooflijk.”
En het bleef even stil in Valencia.
Mooi stil.
Een verhaal van Mart Smeets uit 2009
Weinigen weten dat de winnaar van de Vuelta a Espagna 1984, de Fransman Eric Caritoux, zeer tegen zijn zin was opgestapt in het Spaanse rondje.
Caritoux was een renner van de ploeg van Sean Kelly. De Ier wenste in Spanje niet te rijden en in wanhoop waren negen renners naar Jerez de la Frontera gestuurd: bekijk het maar. Dat deed Caritoux. Hij had geen idee en geen goesting. Overleven leek het beste voor hem.
Het gebeurde in de klim naar Rassos de Peguera. Caritoux reed niet eens zo sterk, maar kwam voorop met de Spanjaard Alberto Fernandez en diens speelse landgenoot Chozas. Caritoux won de etappe, Pedro Delgado kwam in de leiderstrui en het toneel stond open voor een spannende eindstrijd van een ineens razend boeiende Vuelta.
De een na laatste dag moest Caritoux, die leider geworden was, in extreem koud weer een tegenaanval van Fernandez pareren en dat lukte. Het beeld in dit verhaal wordt nu op Fernandez gericht. De oersterke Spanjool huilde tranen met tuiten toen zijn aanval in Madrid op Caritoux strandde tot op zes seconden van de gouden trui. Het is nog altijd het kleinste verschil tussen de nummers één en twee in een grote, internationale wielerronde.
Caritoux keerde terug naar de anonimiteit en Fernandez werd Spanje’s fietsheld voor dat jaar. Hij was al tiende in de Tour geworden en derde in de Giro. Deze tweede plaats was een bevestiging; hij ging een groot ronderenner worden. Hem werden krachten toegedicht van een goede klimmer, een bovengemiddelde tijdrijder en in de sprint durfde hij mee met de besten. Kortom: Spanje had ineens een nieuwe vedette. Hij was 28 jaar oud, in de kracht van zijn leven en aan het eind van 1984 werd hij uitgeroepen tot wielrenner van het jaar.
Weliswaar knaagden die zes seconden nog wel aan hem, maar in zijn dankwoord tijdens het gala dat de verkiezing van Spaans wielrenner van het jaar omringde was hij duidelijk: „Volgend jaar ga ik voor de winst. Nu was Caritoux gelukkig, maar ik kom terug, wees daarvan overtuigd.” De mensen in de zaal stonden op en klapten hem toe.
Fernandez en zijn vrouw verdwenen die avond uitgezwaaid door collega’s en persmensen. Nooit zag de wielerwereld hen terug. Een auto-ongeluk eiste beider levens en thuis in Cuena zat een zoontje van drie jaar op zijn ouders te wachten.
Gek maar waar, verleden week stond ik recht tegenover dat jongetje. Ik kende zijn verhaal. Van het manneke dat als wees achterbleef en opgroeide bij zijn grootouders. Dat mannetje was een man nu. In een mooi wielerpak stond hij voor me. Nummer 214. Lid van de Xacobeo Galicia ploeg. Een spichtige man met donkerbruine, lieve ogen.
Spaanse collega’s knoopten een gesprek met hem aan. Ik begreep de inhoud. Ze hadden het over zes seconden. En Alberto jr. zei dat hij die zes seconden nooit zou vergeten. Die zaten onlosmakelijk aan de carrière van zijn vader vast.
Ik vroeg me af of ik, iets terzijde staand, moest zeggen dat ik commentaar gegeven had tijdens de races waar zijn vader bij betrokken was en dat ik hem een geweldig talent had gevonden. Maar dat zou vrij aanmatigend zijn, besloot ik.
Ik liet het zo, knikte hem toe en zei iets van Hola, que tal en liet hem wegrijden. De Spaanse ex-renner Gonzalez Linares, die naast me stond, zei: „Zelfde zit op de fiets als zijn vader. Ongelooflijk.”
En het bleef even stil in Valencia.
Mooi stil.
Ik heb gehoord dat hij gewerkt heeft aan tien verbeterpunten. Commentaar op N1. Dinsdag de tijdrit. We zullen zien. In elk geval is Evenepoel op dit moment een klasse apart. Om eerlijk te zijn, ik had het niet verwacht. Ik zie jouw cijfertjes met liefde tegemoet. 
Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ik heb gehoord dat hij gewerkt heeft aan tien verbeterpunten. Commentaar op N1. Dinsdag de tijdrit. We zullen zien. In elk geval is Evenepoel op dit moment een
> klasse apart. Om eerlijk te zijn, ik had het niet verwacht. Ik zie jouw cijfertjes met liefde tegemoet.
De exercities in LBL en Ronde van Noorwegen dit jaar gaven toch al meer dan een indicatie.
Oom Antoine, de Oom die altijd Oom Vayer is en blijft, tot verdriet of genoegen, vergelijkt de laatste "kwartiertjes" van gisteren en vandaag met elkaar en komt dan toch voor vandaag lager uit dan gisteren. Op tv en in de ontwikkeling van zijn voorsprong zag je al, dat hij tegen het einde echt wel tegen zijn max aan zat, maar dat is niet abnormaal. Presteren is nu eenmaal geen lineair proces, zoals je bijvoorbeeld een motor continu op hetzelfde niveau kunt laten draaien. De wattages zijn bijzonder goed, maar niet exceptioneel, al stuiten we dan natuurlijk altijd weer op de brommers van weleer.
Zoals in de statistiek het al een doodzonde wordt genoemd als je uit minieme data al te stellige conclusies wilt trekken, zo geldt dat ook voor de topsport, zeker wat het bergbeklimmen betreft. Vele variabelen, weinig data. Vergelijkingen kunnen ook vaak hinken.
Remco is niet de nieuwe kannibaal, maar zet zijn tanden al wel in het rauwe vlees. Ik kijk teveel dieren tv.
-------------------------------------------------------
> Ik heb gehoord dat hij gewerkt heeft aan tien verbeterpunten. Commentaar op N1. Dinsdag de tijdrit. We zullen zien. In elk geval is Evenepoel op dit moment een
> klasse apart. Om eerlijk te zijn, ik had het niet verwacht. Ik zie jouw cijfertjes met liefde tegemoet.
De exercities in LBL en Ronde van Noorwegen dit jaar gaven toch al meer dan een indicatie.
Oom Antoine, de Oom die altijd Oom Vayer is en blijft, tot verdriet of genoegen, vergelijkt de laatste "kwartiertjes" van gisteren en vandaag met elkaar en komt dan toch voor vandaag lager uit dan gisteren. Op tv en in de ontwikkeling van zijn voorsprong zag je al, dat hij tegen het einde echt wel tegen zijn max aan zat, maar dat is niet abnormaal. Presteren is nu eenmaal geen lineair proces, zoals je bijvoorbeeld een motor continu op hetzelfde niveau kunt laten draaien. De wattages zijn bijzonder goed, maar niet exceptioneel, al stuiten we dan natuurlijk altijd weer op de brommers van weleer.
Zoals in de statistiek het al een doodzonde wordt genoemd als je uit minieme data al te stellige conclusies wilt trekken, zo geldt dat ook voor de topsport, zeker wat het bergbeklimmen betreft. Vele variabelen, weinig data. Vergelijkingen kunnen ook vaak hinken.
Remco is niet de nieuwe kannibaal, maar zet zijn tanden al wel in het rauwe vlees. Ik kijk teveel dieren tv.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.