Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Sebastian Langeveld stopt (en wordt ploegleider)
Gepost door Lucho Herrera
Sympathiek, Lucho. 
Ik voel je verdriet, Lucho. Gelukkig heb ik hem ook mogen ontmoeten.
Ooit flaneerde ik als een zonnekoning door Vaals. Zag ze kijken, die renners. Eindelijk bezocht de Eddy Merckx onder de wielerfans een koers waaraan zij meededen. Eerbiedig knikje van Van Avermaet. Evenepoel als een kind in een snoepwinkel, tegen Morkov: "Is it really him?" "Ssst." De weldra het startschot gevende Dumoulin met een tot op de stoep hangende onderkaak. De grote Prikdude. Voor de enkele onwetende onverlaat -zo keek Kolom Von Kischbülck, zoals een vadsige Luxemburger met een propellerpet op hem noemde, me aanvankelijk aan alsof ik een of andere peter was-, had ik een naambordje op gedaan. En wees Guillaume daar vriendelijk op. "Oh shit sorry, ik had u niet herkend." Ik vergaf hem z'n faux pas vrij snel, want zo ben ik. Hoge bomen vangen veel wind, maar blijven voor zij die hun hele leven midden in een bos staan vaak onzichtbaar.
Ik moest zeiken als een incontinente reiger dus banjerde brasserie Vols (dat is verstandelijk beperkts voor Vaals) in. Op het toilet was een kleuter ogenschijnlijk achtergelaten. Als een hond aan een boom. Hij kwijlde van urinoir naar wasbak. En weer terug. En als hij niet een verweerd Sunweb klofje had gedragen, had ik Michael Storer er nooit in herkend. "You have to pee in there" wees ik op de wasbak en hij volgde braaf mijn instructies. Of dat is wat ik me me nu van herinner. Nadat ik had toegestaan dat hij een selfie met mij maakte, wees ik hem richting de bussen en vervolgde weder andere levens met mijn verschijnen te verrijken.
Een korte onenigheid met Raimundas Kerckhoffs, hij wiegerde te knielen, noopte me de surrogaatreporter even met de platte hand in zijn gezicht te slaan. De omstanders reageerden verschrikt, maar ik wist iedereen snel gerust te stellen: "Het is ok! Ik heb deep cleansing hand sanitizer gel bij me." De nu Wielerflits analist (dat is zoiets als Voedselbank econoom of Sesamstraat filosoof) riep om zijn schoonmoeder en werd door collega journalisten van het plein geduwd. Ik was inmiddels in een uiterst vermakelijk onderonsje met Itamar Einhorn verzeild geraakt, dat nog een flinke staart zou krijgen later die dag. Soit, voor een andere grijp uit de oneindige tombola der mystieke vertellingen van de Hammer Series Vaals 2019.
Het werd tijd me eens goed te laten fêteren bij de bussen. Bij Sunweb zwaaide Storer verlegen terwijl Jan Bakelants hele verhalen aan het ophangen was. Iedereen had een koptelefoon op. Dumoulin knipoogde en gebaarde met z'n hand 'blablabla'. Aandoenlijke taferelen bij de bus van Lotto waar Tim Wellens zich voor mijn voeten wierp. Adam Blythe met kakelbont flamenco-achtig shirt en knalgele mocassins aan, beentje over elkaar, leek nog niet helemaal koersklaar maar, vroeg wat ik later vanavond zou doen. "Adam. You dirty geezer." Wat staande ovaties bij INEOS, Bora en Jumbo later ontwaarde ik in de hoek van het plein een wat stumperig, flets roze campertje.
EF Education. Die fijne aanmodderaars van Vaughters. Daar waar andere ploegen de verzorgers natspoten met bidonnen of druk na babbelden over mijn aanwezigheid, leken drie van Jonathan's jongens bezig met een wat overdreven parodie. Het was het inrijden voorbij. Met zweet aangelengde snotbellen werden op het stuur gevuurd. Koppies omlaag, furieus beentempo. Ik twijfelde even of ik de grap miste, maar riep toch maar: "Jongens, het is Vaals hè?" Geen reactie. Daarop liep ik maar even naar Vanmarche, Docker en Langeveld toe. Ik ging naast de Nederlander staan en lachte: "Jaja, nu hebben we het wel gezien. Stap maar even van die fiets af en doe mij even een plezier en ga even met me op de foto, dan kan ik dat zo naar die lieverd van een Lucho Herrara sturen" (Ik gebruikte toen Lucho's echte naam, Barry van Aerle). Niets.
Ik stond perplex en tikte hem maar even op de rug. "Halloooo! Of je even op de foto wil. Met mij, Prikdude." Met iets wat aan agitatie deed denken stapte Langeveld af en blafte met een dedain dat me nog nooit als koersvolger ten deel was gevallen: "Kan dat na de koers? We gaan zo vertrekken." Voordat ik Sho Hatsuyama kon zeggen zat hij op z'n koersfiets en kachelde weg. Huh, wat? Beduusd keek ik om of Ralph Inbar ergens in een bidonnenpak tevoorschijn zou springen. M'n ogen kruisten die van Vanmarcke. "Ik wil wel op de foto." Plots viel het kwartje. 'Die Langeveld! Niet uit z'n rol te krijgen. Method coureur pur sang. Wat een heerlijk manneke is dat toch! Ik ga gelijk Lucho appen. Die zal hier van smullen.'
Morgen zijn we allemaal even, nog een keer, voor de eerste keer Langeveldsupporter. En als hij wint spring ik gelijk op de trein naar Helmond. Lucho zal namelijk naar Tours vertrokken zijn en de vrouw des Herrera's moet ook wat.
Ooit flaneerde ik als een zonnekoning door Vaals. Zag ze kijken, die renners. Eindelijk bezocht de Eddy Merckx onder de wielerfans een koers waaraan zij meededen. Eerbiedig knikje van Van Avermaet. Evenepoel als een kind in een snoepwinkel, tegen Morkov: "Is it really him?" "Ssst." De weldra het startschot gevende Dumoulin met een tot op de stoep hangende onderkaak. De grote Prikdude. Voor de enkele onwetende onverlaat -zo keek Kolom Von Kischbülck, zoals een vadsige Luxemburger met een propellerpet op hem noemde, me aanvankelijk aan alsof ik een of andere peter was-, had ik een naambordje op gedaan. En wees Guillaume daar vriendelijk op. "Oh shit sorry, ik had u niet herkend." Ik vergaf hem z'n faux pas vrij snel, want zo ben ik. Hoge bomen vangen veel wind, maar blijven voor zij die hun hele leven midden in een bos staan vaak onzichtbaar.
Ik moest zeiken als een incontinente reiger dus banjerde brasserie Vols (dat is verstandelijk beperkts voor Vaals) in. Op het toilet was een kleuter ogenschijnlijk achtergelaten. Als een hond aan een boom. Hij kwijlde van urinoir naar wasbak. En weer terug. En als hij niet een verweerd Sunweb klofje had gedragen, had ik Michael Storer er nooit in herkend. "You have to pee in there" wees ik op de wasbak en hij volgde braaf mijn instructies. Of dat is wat ik me me nu van herinner. Nadat ik had toegestaan dat hij een selfie met mij maakte, wees ik hem richting de bussen en vervolgde weder andere levens met mijn verschijnen te verrijken.
Een korte onenigheid met Raimundas Kerckhoffs, hij wiegerde te knielen, noopte me de surrogaatreporter even met de platte hand in zijn gezicht te slaan. De omstanders reageerden verschrikt, maar ik wist iedereen snel gerust te stellen: "Het is ok! Ik heb deep cleansing hand sanitizer gel bij me." De nu Wielerflits analist (dat is zoiets als Voedselbank econoom of Sesamstraat filosoof) riep om zijn schoonmoeder en werd door collega journalisten van het plein geduwd. Ik was inmiddels in een uiterst vermakelijk onderonsje met Itamar Einhorn verzeild geraakt, dat nog een flinke staart zou krijgen later die dag. Soit, voor een andere grijp uit de oneindige tombola der mystieke vertellingen van de Hammer Series Vaals 2019.
Het werd tijd me eens goed te laten fêteren bij de bussen. Bij Sunweb zwaaide Storer verlegen terwijl Jan Bakelants hele verhalen aan het ophangen was. Iedereen had een koptelefoon op. Dumoulin knipoogde en gebaarde met z'n hand 'blablabla'. Aandoenlijke taferelen bij de bus van Lotto waar Tim Wellens zich voor mijn voeten wierp. Adam Blythe met kakelbont flamenco-achtig shirt en knalgele mocassins aan, beentje over elkaar, leek nog niet helemaal koersklaar maar, vroeg wat ik later vanavond zou doen. "Adam. You dirty geezer." Wat staande ovaties bij INEOS, Bora en Jumbo later ontwaarde ik in de hoek van het plein een wat stumperig, flets roze campertje.
EF Education. Die fijne aanmodderaars van Vaughters. Daar waar andere ploegen de verzorgers natspoten met bidonnen of druk na babbelden over mijn aanwezigheid, leken drie van Jonathan's jongens bezig met een wat overdreven parodie. Het was het inrijden voorbij. Met zweet aangelengde snotbellen werden op het stuur gevuurd. Koppies omlaag, furieus beentempo. Ik twijfelde even of ik de grap miste, maar riep toch maar: "Jongens, het is Vaals hè?" Geen reactie. Daarop liep ik maar even naar Vanmarche, Docker en Langeveld toe. Ik ging naast de Nederlander staan en lachte: "Jaja, nu hebben we het wel gezien. Stap maar even van die fiets af en doe mij even een plezier en ga even met me op de foto, dan kan ik dat zo naar die lieverd van een Lucho Herrara sturen" (Ik gebruikte toen Lucho's echte naam, Barry van Aerle). Niets.
Ik stond perplex en tikte hem maar even op de rug. "Halloooo! Of je even op de foto wil. Met mij, Prikdude." Met iets wat aan agitatie deed denken stapte Langeveld af en blafte met een dedain dat me nog nooit als koersvolger ten deel was gevallen: "Kan dat na de koers? We gaan zo vertrekken." Voordat ik Sho Hatsuyama kon zeggen zat hij op z'n koersfiets en kachelde weg. Huh, wat? Beduusd keek ik om of Ralph Inbar ergens in een bidonnenpak tevoorschijn zou springen. M'n ogen kruisten die van Vanmarcke. "Ik wil wel op de foto." Plots viel het kwartje. 'Die Langeveld! Niet uit z'n rol te krijgen. Method coureur pur sang. Wat een heerlijk manneke is dat toch! Ik ga gelijk Lucho appen. Die zal hier van smullen.'
Morgen zijn we allemaal even, nog een keer, voor de eerste keer Langeveldsupporter. En als hij wint spring ik gelijk op de trein naar Helmond. Lucho zal namelijk naar Tours vertrokken zijn en de vrouw des Herrera's moet ook wat.
Volgens mij was dat de moeder van Gerben Löwik, maar dat weet ik niet zeker. Zou ook de moeder van Langeveld kunnen zijn inderdaad, hoor. Ik weet het ook niet precies meer.
Er zijn er hier wel een paar, die dat nog weten. Maar of zij hier ook een uitsluitend antwoord op willen geven, is aan hen..
Er zijn er hier wel een paar, die dat nog weten. Maar of zij hier ook een uitsluitend antwoord op willen geven, is aan hen..
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.