114thMilano-Sanremo(1.UWT) One day race»Abbiategrasso›Sanremo(294km)

2022. Matej Mohoric can sit up and enjoy his stunning win. RCS Sport photo

1 Matej Mohoric Bahrain Victorious 6hr 27min 49sec
2 Anthony Turgis TotalEnergies @ 2sec
3 Mathieu Van der Poel Alpecin-Fenix s.t.
4 Michael Matthews BikeExchange-Jayco s.t.
5 Tadej Pogacar UAE Team Emirates s.t.
6 Mads Pedersen Trek-Segafredo s.t.
7 Søren Kragh Andersen Team DSM s.t.
8 Wout van Aert Jumbo-Visma s.t.
9 Jan Tratnik Bahrain Victorious 0:05
10 Arnaud Démare Groupama-FDJ 0:11

2023

[Touretappe.nl] Milaan-San Remo start dit jaar niet in Milaan, maar in Abbiategrasso. Aan de essentie van de race verandert er niets. In de laatste 25 kilometer van het 294 kilometer lange parcours verwerken de coureurs de Cipressa en Poggio, voordat ze zich naar de Via Roma in San Remo storten.



Abbiategrasso ligt 22 kilometer ten zuidwesten van Milaan. Twee jaar geleden was de Giro er nog op bezoek. Destijds ging de race naar Alpe di Mera en daar soleerde Simon Yates naar de dagzege.

De naam Abbiategrasso is afgeleid van ‘de vruchtbare vallei’ en dat verwijst natuurlijk naar de Po-vlakte. Die doorkruisen de renners traditiegetrouw naar de voet van de Passo del Turchino, een schier eindeloze, vals plat oplopende klim (26 kilometer lang, zo’n 1 à 2%). Na de afdaling is Milaan-San Remo zo ongeveer halverwege.

Langs de Middellandse Zeekust gaat het over vlakke wegen naar het zuidwesten, tot de Capo Mele, Capo Cervo en Capo Berta opduiken. Zwaar zijn de capi niet, ze danken hun faam vooral aan het feit dat de finale langzaam maar zeker begint. Na de Capo Berta is er nog een kleine 40 kilometer te gaan.

De spanning stijgt als de renners San Lorenzo al Mare bereiken, het dorp aan de voet van de Cipressa. De klim is 5,5 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,1%. Doorgaans vallen de eerste slachtoffers onder de sprinters op de steilste strook van 9%, die net na de helft komt. Van de top van de Cipressa naar San Remo is het ruim 20 kilometer.


Op de Poggio stijgt de spanning tot het kookpunt. De heuvel gaat in in 3,7 kilometer met 3,7% omhoog en de steilste strook van 8% zit vlak onder de top. Vervolgens duiken de renners de technische afdaling naar San Remo in. De laatste 2,3 kilometer van La Primavera is vlak.


In de laatste zes edities werd Milaan-San Remo telkens beslist op de Poggio, hetzij door een aanval van een kleine groep of met een solo. Vorig jaar pakte Matej Mohoric de buit na een geslaagde aanval in de afdaling. In de straten van San Remo probeerde Anthony Turgis het gat nog te dichten en hij werd tweede. Een fractie later won Mathieu van der Poel de sprint om de derde plek.


Milaan-San Remo start om 9:55 uur en de race finisht naar verwachting rond 17:10 uur.

Voorbeschouwing Wielerflits

Startlijst PCS

Milaan-San Remo
Live op Eurosport 1 (vanaf 09.45 uur)
Live op Eurosport.nl/Discovery+/GCN+ (vanaf 09.45 uur)

Live op VTM (vanaf 13.35 uur)
Live op VTM GO (vanaf 13.35 uur)


De overwinning van Merckx in 1967


2017. Kwiatkowski wint voor Sagan en Alaphilippe




1948 Fausto Coppi.
After passing Varazze, Coppi held an eight-minute lead. People were out in the town piazzas and stood along the sides of the streets cheering him on. The radio commentator couldn’t stop; he was like a hammer talking of the breakaway by the rider. Caffè Piccardo in Piazza Dante held one of the few radios in the village, suddenly a bystander cried out: “He’s here, Coppi is here!”

The radio presenter exclaimed: “Ten minutes now ahead of the group.”

Coppi slowed down and got off his bike. Gingerly placing his bike against a railing, he walked in, ordered an espresso, drank up, paid and left. He went on to win the Milan to Sanremo stage with 14 minutes between him and the group. The feat was so impressive, that the radio commentator announced: “First, Fausto Coppi, whilst we wait for the second, we’re going to play some nice music”./i]


1970 Mario Dancelli


1961 Poulidor


1974. Gimondi wint in de wereldkampioenen trui


1983. Ook Saronni won als wereldkampioen


1965. Arie den Hartog de 1e Nederlandse winnaar.


Als Nederlands kampioen won Jan Raas in 1977


1990. De snelste editie van MSR. Bugno wint in een gemiddelde snelheid van 44.805km/U


Kelly in 1992. Hij begon met 15 seconden achterstand op de top van de Poggio op Argentin. Beneden had hij hem te pakken

Prachtig Clavan!

Het jammere van MSR is altijd dat de koers zo lang op slot blijft. Het leuke is dat er zoveel verschillende soorten renners kunnen winnen. De laatste 15 jaar, 15 verschillende winnaars en die lijst loopt uiteen van sprinters met inhoud (o.a. Kristoff, Démare, Degenkolb), punchers (Alaphilippe, Kwiatkowski), klimmers (Nibali), tijdrijders (Cancellara), daalspecialisten (Mohoric), allround klassieker-specialisten (Stuyven) en iemand die eigenlijk in al deze categorieën valt (Van Aert).

Het rijden van MSR vergt de energie van bijna het vijfvoudige van een normale dag. Hier wordt dat smakelijk opgedist.
Dus behalve regelmatig de tijd nemen tot eten en drinken (bankzitters doen dat dan in analogie) is het vooral doorfietsen. Ware obstakels om het grote Brocken peloton op een zijspoor te zetten doemen in feite pas tegen het einde op met de Poggio als ultieme scherprechter, die er echter ook heel ambivalent bijligt. Omhoog en omlaag.

De Poggio di San Remo is natuurlijk een veredelde molshoop, die zijn naam en faam uitsluitend te danken heeft aan de traditie van de MSR.
Schat, dat er met de posse met 50km/h aanloopsnelheid tegenaan gereden wordt.

Vijftien verschillende winnaars in evenzovele edities. Wat wordt het nu?

Toch wel typisch dat Kuiper dan weer niet in deze mooie voorbeschouwing zit...

Kans op de 4e HOL overwinning is er weer na jaren bij voorbaat kansloos zijn
Gr

Het monument met de mooiste en spannendste finale, kijk ieder jaar weer uit naar die laatste 10km.

Groet

Speciaal voor Duk. Vorig jaar zat Kuiper wel in de opening

Gewoon bij Kuiper eigenlijk altijd dat gevoel dat ie over het hoofd wordt gezien.
En terwijl zijn erelijst natuurlijk mbt de Monumenten imposant is (4 vd 5 ?)
gr

Kuiper 'slechts' 19 (prof)overwinningen, maar wel: MSR, Lombardije, Vlaanderen, PR, WK en Olympisch kampioen... Hij was dichtbij (en veraf) van zijn 5e monument; in '80 2e in Luik op 9 min na Hinault, de befaamde sneeuw editie. Ook nog 5e en 2x 6e.

Mede mogelijk gemaakt door: PCS. Wat een weelde zo'n site!

Oh ik zie hem niet over het oog hoor. Dit keer gewoon een kwestie van ‘even tussendoor tussen de normale drukke werkzaamheden’
Gr.

9 koplopers met 3 minuten. Van Emden op kop van het peloton. Voorsprong 3"15. Nog maar 262km te rijden.

Aliaksandr Riabushenko (BLR)
Samuele Rivi (ITA)
Jan Maas (NED)
Aloïs Charrin (FRA)
Alexandre Balmer (ZWI)
Filippo Magli (ITA)
Alessandro Tonelli (ITA)
Mirco Maestri (ITA)
Negasi Haylu Abreha (ETH)

Eqquipo Schreef:
-------------------------------------------------------
> 9 koplopers met 3 minuten. Van Emden op kop van
> het peloton. Voorsprong 3"15. Nog maar 262km te
> rijden.
>
> Jan Maas (NED)

Logisch,TJV ziet het gevaar en wil Jan niet teveel voorsprong geven
Gr

Jumbo en Trek houden het verschil rond de 3 minuten.

POGACAR GEVALLEN IN DE NEUTRALISATIE!!!

Mohoric rijdt weer met die gare zadelpen en Wout doet een (soort van) Vocsnor; slechts 1 voorblad maar men zegt dat Wout een kleintje heeft, 52 tandjes maar. Dat icm een 28-10 cassette. Kansloos in de afdaling en in de eindsprint... 52x10 daar rijdt Harrie op zijn stadsfiets mee naar de Jumbo.

[www.wielerflits.nl]

De zwarte trui Schreef:
-------------------------------------------------------
> Mohoric rijdt weer met die gare zadelpen en Wout doet een (soort van) Vocsnor; slechts 1 voorblad maar men zegt dat Wout een kleintje heeft, 52
> tandjes maar. Dat icm een 28-10 cassette. Kansloos in de afdaling en in de eindsprint... 52x10 daar rijdt Harrie op zijn stadsfiets mee naar de Jumbo.
>
> [www.wielerflits.nl]

Hihi, ik rijd 999 van de 1000 keer met één voorblad. Alsof 52x10 zo klein is. Zet een prikkerd in welke trui dan ook op zo'n fiets en de spreekwoordelijke schildpad is eerder weg dan de prikkerd. Gisteren zou Harrie met zo'n verzet op de 200m met aanloop een cadans van 115 gereden hebben. Wel een beetje weinig.

Op de Hautacam in 1996 reed Riis beslist groter dan het equivalent van 52x28.

DNF Syritsa

ALAPHILIPPE GEVALLEN!!

BODNAR GEVALLEN!! Ze rijden met roze (latex?) BINNENBANDEN bij Total. Die Franse ploegen lopen hopeloos achter. Duidelijk dat Terpstra daar weg is. Een binnenband mensen. Toerders, prutsers die rijden daar mee. Een mooie tube of tubeless, maar een binnenband in MSR?!

Mathieu van der Poel trekt het gordijn dicht. Zie dit bericht

Na 162 km een gemiddelde van 52,1 km/h. Kan niks onregelmentairs hieraan ontdekken. Rijden ze dan allemaal met 52x10?

Excuus: Wie heeft er weer aan de klok gezeten? Ze zijn iets over tienen gestart.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/03/2023 14:14 door Horsie is back.

Op de capo Berta is er geen enkele ploeg die een poging doet het tempo op te voeren.

MvdP!

Overtuigend !!!
Gr

Beste man in koers.

He did a realy great job

Wout komt toch nooit aan het niveau van de beste Mathieu

Wat een heerlijke overwinning. Baas.

Goeddoeme, kwam toch nog een paar minuten te kort. Zie onderweg naar deze prik, dat Mathieu van der Poel het Poggio record gebroken zou hebben, maar ook, dat hij daarbij nog een behoorlijke voorsprong opbouwde ook nog (PCS gaf aanvankelijk 0 sec op ). Het besluit van nu af aan Strava te mijden krijgt nu een heel andere
dimensie.

De VDP waarvan je weet dat die bestaat, maar te weinig ziet. Wervelend.
Ook mooi hoe Ganna z'n fiets nog in 3 stukken ramt op de finishlijn - een ondubbelzinnig pleidooi voor het afschaffen van de vermaledijde tijdritfiets.

De vraag is natuurlijk wel of we vandaag de beste Wout zagen. Het feit echter dat ook Pogacar niet mee kon overtuigt mij wel van het feit dat dit zonder meer de beste versie van MvdP was.

Yep, dit was de eerste keer dit seizoen dat Pogacar helling-op voor iemand de duimen moest leggen. Dat was gezien de voorbije weken voor mij in elk geval een verrassing. En misschien voor Pogacar zelf ook wel, want zoals hij naar boven reed van kop af, leek hij niet te verwachten dat er iemand met 5 seconden voorsprong aan de afzink zou beginnen. Erg sterk van Mathieu.

Complimenten aan de motards die ditmaal niet in de weg reden op de Poggio. Dat is vaak anders geweest.

Pogi gePogi'd op de Poggio, top. Het is nooit saai met Matje, wat een flair en panache.

Wat een legende die MvdP!
Tegen de grootste concurrenten dit doen, fenomenaal.

Pieken kan die Mathieu van der Poel wel. Volgend jaar de crossfiets alleen maar gebruiken om wat te trainen en hij gaat zijn beste seizoen ooit hebben. En dan komen zijn prikfans wel weer terug.

Vorig jaar was het topic met alleen maar de vraag of hij wel aan de start zou staan goed voor 776 views en de race zelve voor 1499 views.

De Roemeen tekende het zo mooi uit: 3s op de top, 7s einde afdaling, 11s met nog één km en 15s op de meet.

Zag trouwens nog even zijn muze voordat de tekst verscheen dat het in mijn land niet te zien zou zijn. Het geheim!

Tinuz Schreef:
-------------------------------------------------------

> Ook mooi hoe Ganna z'n fiets nog in 3 stukken ramt op de finishlijn - een ondubbelzinnig pleidooi voor het afschaffen van de vermaledijde tijdritfiets.

Hiervoor verwijs ik U naar het topic Stoppen met de tijdritfiets, dat nog ergens hier te vinden is.

De Poggio is een scherprechter van relatief korte duur omdat die met snelkracht prima te overwinnen valt. Dus is wattage/kg het sleutelwoord. Mathieu waande zich uiteraard weer op de Strade Bianche. Niet voor niets konden Filippo Ganna en Wout van Aert ondanks hun hogere lichaamsgewicht prima mee met het lichtgewicht Tadej Pogacar en uiteraard dan weer niet met Mathieu van der Poel, die qua lichaamsgewicht er weer tussen inzit.

Profiel

Horsie is back Schreef:
-------------------------------------------------------
> Pieken kan die Mathieu van der Poel wel. Volgend jaar de crossfiets alleen maar gebruiken om wat te trainen ...

Verbazingwekkend! Nog steeds dat dedain voor de cyclocross terwijl de toprenners uit dat métier al vaak hebben laten zien dat ze dankzij die intense competitie een unieke voorsprong op de niet-crossers opbouwen. Onder andere, omdat ze uit ervaring voelen welke krachtsinspanning ze nog over minuten kunnen doortrekken. Dat is de verklaring waarom MvdP zijn voorsprong in de afdaling kon uitbouwen, niet dat W/kg verhaal. Dan had zwaargewicht Ganna moeten winnen.

Ik vond trouwens zijn zege in Hoogerheide nog mooier dan nu in MSR. Maar ja, de sentimentele randverhalen over 62 jaar na zijn grootvader en 38 jaar na Hennie Kuiper, die zorgen voor meer krantenkoppen.

Nomath Schreef:
-------------------------------------------------------
> Horsie is back Schreef:
> --------------------------------------------------

> > Pieken kan die Mathieu van der Poel wel. Volgend jaar de crossfiets alleen maar gebruiken om wat te trainen ...
>
> Verbazingwekkend! Nog steeds dat dedain (Waar haalt U dat vandaan, heer Nomath?) voor de cyclocross terwijl de toprenners uit dat métier al vaak hebben laten zien dat ze dankzij die intense competitie een unieke voorsprong op de niet-crossers opbouwen. Onder andere, omdat ze uit ervaring voelen welke krachtsinspanning ze nog over minuten kunnen doortrekken. Het zal wel.

> Dat is de verklaring waarom MvdP zijn voorsprong in denafdaling kon uitbouwen, niet dat W/kg verhaal.
Dit had uiteraard betrekking op de klim.

> Dan had zwaargewicht Ganna moeten winnen.
Absoluut is niet relatief.

> Ik vond trouwens zijn zege in Hoogerheide nog mooier dan nu in MSR. (Wie heeft hier dedain voor wielrennen op de weg?) Maar ja, de sentimentele
> randverhalen over 62 jaar na zijn grootvader en 38 jaar na Hennie Kuiper, die zorgen voor meer krantenkoppen.

Horsie is back Schreef:
-------------------------------------------------------
> .... (Waar haalt U dat vandaan, heer Nomath?)

Hier vandaan :
-------------------------------------------------------
> Horsie is back Schreef:
> --------------------------------------------------
>.... Volgend jaar de crossfiets alleen maar gebruiken om wat te trainen ...

Nomath Schreef:
-------------------------------------------------------
> Horsie is back Schreef:
> --------------------------------------------------
> -----
> > .... (Waar haalt U dat vandaan, heer
> Nomath?)
>
> Hier vandaan :
> --------------------------------------------------
> -----
> > Horsie is back Schreef:
> >
> --------------------------------------------------
>
> >.... Volgend jaar de crossfiets alleen maar
> gebruiken om wat te trainen ...

Hier vandaan: uit Wielerflits.

TWIJFELS STEMMEN VAN DER POEL TOT NADENKEN: “PERFECTE WINTER IS ER EENTJE ZONDER VELDRIJDEN”

#magerejaren

Wat een gappie is het ook hè met dat attractieve koersen. Maar het is vooral een hele grote meneer.

Eqquipo Schreef:
-------------------------------------------------------
> Yep, dit was de eerste keer dit seizoen dat
> Pogacar helling-op voor iemand de duimen moest
> leggen.

Zat natuurlijk vooral in de timing
Die "korte" intense aanval van MvdP is op een 300 meter nooit te counteren en toen begon de afdaling

Het mooiste was daarna het interview
Ik ging idd niet geheel voluit in de afdaling want als ze terug komen...ging ik er
vanuit dat ik ook die sprint zou winnen..(vrij vertaald)
Gr

1985 Hennie Kuiper

Er is nog een race die in 1985 voor het laatst werd gewonnen door een Nederlander.

Wat een overwinning zeg, vreemde renner, in de Tirreno zie je die krasselen en denk je, met de Strade in het achterhoofd, dat het voorjaar niet veel soeps wordt en dan doet hij zoiets.

Dat maakt Mathieu juist zo'n mooie renner. Die heeft toch al het nodige meegemaakt waarbij je ging twijfelen of ie het nog kon. En dan schudt ie ineens weer zoiets uit zijn mouw.

Zo ben ik Pogacar juist nog meer gaan waarderen toen ie de Tour verloor. En toch maar blijven aanvallen en nu ook overal weer in de aanval.

Wout is vergeleken bij die gasten toch een beetje saai.

Iets met een WK-tje en melk die niet verzuurde? VdP heeft de potentie, vind ik, om een WK te winnen.

Kennelijk de Tour de France van 2022 alweer vergeten.

Mathieu van der Poel is toch vooral der Senkrechtstarter en dus veel minder een Dauerbrenner. Volgens een Italiaans wielerblad zou Mathieu van der Poel over bijna 6 minuten een vermogen van gemiddeld 564 Watt, dus rond de 7,5w/kg gereden hebben. De Franse rekenaars par excellence achter lapreuvepar21 gingen daar recht tegen in met de kanttekening, dat bij zulke inspanningen (hier gemiddelde van 40km/h deels licht bergop) toch rekening moet worden gehouden met een tamelijk grote marge tot 15%.

Mathieu van der Poel is voor mij vooral de wielrenner, die zich regelmatig helemaal uitwringt en dan weer een tijd nodig heeft om de kreukels weer recht te strijken.

Gefundenes fressen: Les 4 cavaliers de L'apocalypse du Poggio: 1,84m bij 75 kg. De suggestie, die hier achter ligt, is kennelijk, het was toch wel bergop, m.a.w.
Horsie zag alleen een internationale teampursuit "4 beste renners", waarvan er één volgens het nieuwe protocol moest winnen voor de tijdopname. Halt, warum denn gleich in die Luft fliegen?

Disclaimer: Het gebruikte spreekwoord moet U dus niet letterlijk vertalen!

Voor de grap een terugkijken naar 1995 met oa een cameramotor die naast, tussen en vlak voor de renners rijdt

Vroeguh was niet alles beter.

Al hadden we op die manier wel de demarage van MvdP tot in zijn zweetdruppels kunnen zien ipv nu half gemist vanuit de helicopter...

Zijn er, voor de aardigheid, ook tijden beschikbaar van de afdaling van de Poggio 2022 t.o.v. 2023 van Wout, Mathieu, Pogacar, Mohoric?

Hier nog eens de heldere Finse kijk op de Poggio.

Grappig hoe dit ooit de meest saaie koers was die je kon bedenken.

Intussen is het laatste deel (twintig minuten van de pakweg 7 uur) al een aantal jaar ontzettend leuk. Vroeger won er telkens een massasprinter en de laatste jaren zie ik vooral strijd tussen echte kleppers. Ik herinner me een tamelijk gekke sprint tussen Kwiat en Sagan. Daarna won er zowaar iemand solo (knakker uit Messina). En dat solo aankomen lijkt een trend: vorig jaar Mohoric en eergisteren pakte MvdP de grootste marge met de nummer 2 in bijna 30 jaar.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 20/03/2023 06:56 door Sjorsoll.

2018 | 3:47 | Vincenzo Nibali
2022 | 3:34 | Matej Mohoric
2023 | 3:36 | Mathieu van der Poel

Aldus de Fin, zie post Horsie hieronder.

Mind you, MvdP ging op 80% naar beneden, zie interview op WF, dus die Mohoric plakt bijna 2x tegen de muur en is maar 2 seconden sneller dan een freewheelende Poel. Wat een baas is het ook. Laten we de 80% maar met een kilo zout nemen...

Advies: Altijd de beste vraagbaak van twitter raadplegen: Dus

Het is nooit saai in de laatste 10-15 km. Als het je weinig uitmaakt wie er wint in dan is suspense anders. In die zin doet een landgenoot in de kopgroep wel wat. Dat effect is denk ik sterker dan in andere koersen, doordat het parcours/koersverloop verder niks extra's biedt in MSR.

Daar waar ik dacht dat het nivelleren gestaag zou zijn gegaan, duidt dit toch op één heldere omslag in 1997. Met weer iets meer variatie (verschillen) na 2007.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 20/03/2023 12:10 door Andere Peter.

Net zo goed als je bij de Strade Bianche nooit een pelotonsprint zult zien, geldt dat in mindere mate ook voor Milaan-Sam Remo. Er is uiteraard een tijd geweest, dat niemand er bij voorbaat van uitging, dat de Poggio de scherprechter was, zodat er toch maar werd voorbereid op een beperkte groepssprint. Het zogenaamde EPO dopingtijdperk, dat waarschijnlijk eerder begon, dan menigeen denkt, bracht daar verandering in: de Poggio tijden vlogen naar beneden. Na de doping TDF zie je dat er weer sprake is van een vlucht (68) duiven. In de laatste 10 jaren is de voortijdige maximale aanval op de Poggio weer ontdekt, want evident is dat voor de Poggio aanvallen tegenwoordig niemand meer "overleeft" tegen het snelheidsmonster peloton.

Afelopen zaterdag was het dan de beurt aan het super Team Pursiut Team, waarbij Tadej Pogacar in de aan hem zo kenmerkende doldriestheid ten onder ging.Terwijl Mathieu van der Poel ineens supersonic werd, moest hij (dat meen ik te ontwaren aan zijn Strava file, zonder vermogenswaarden uiteraard) duidelijk passen.

Disclaimer: Ik ga hier natuurlijk niet beweren, dat Pogi anders van Mathieu gewonnen zou hebben.

Mathieu en de verbijstering

Mathieu van der Poel won ruim zestig jaar na zijn opa de wielerklassieker Milaan-Sanremo. ‘De Verbijstering wint Milaan – Sanremo, en op de een of andere manier heeft Milaan – Sanremo hem óók gewonnen.’


Bij Milaan – Sanremo kijk je eerst zes uur naar niks, vervolgens sta je een halfuur doodsangsten uit en uiteindelijk wint een sprinter – vaak dezelfde.

Zo was het altijd.

Waarom blijven de dingen nooit zoals ze waren?

Waarom moet alles altijd maar veranderen, zelfs als het een verandering ten goede is?

Waarom kon Milaan – Sanremo niet gewoon het ritme saai – eng – saai niet gewoon handhaven?

Meer nog dan een wielerwedstrijd, was Milaan – Sanremo 2023 een evenement. De beste wielrenners ter wereld deden mee, en ze wilden allemaal per se winnen. Pogacar wilde winnen, Van Aert wilde winnen, Van der Poel, Ganna, Girmay, Alaphilippe, Pedersen en nog een kluit vol anderen die je in elke andere opsomming als eerste zou noemen. Niet omdat Milaan – Sanremo de zwaarste eendagswedstrijd ter wereld is (dat is-ie niet), of omdat-ie de oudste wielerwedstrijd ter wereld is (is-ie ook niet), maar omdat Milaan – Sanremo Milaan – Sanremo is: de lastigste wielerwedstrijd om te winnen. Het is een koers als een raadsel waarvan alleen de renners die hem ooit gewonnen hebben het antwoord hebben gekend, zij het tijdelijk, want een jaar later blijkt het raadsel ook voor hen weer net zo onoplosbaar als toen ze nog geen ex-winnaar waren. En dan wint Mohoric, of Stuyven, of Gerald Ciolek.



Nergens in het wielrennen komen de grote twee – Kunde en Geluk – op een boeiender manier samen dan tussen Milaan en Sam Remo.

Nergens in het wielrennen komen de grote twee – Kunde en Geluk – op een boeiender manier samen dan tussen Milaan en Samremo.

Mathieu van der Poel bezit beide. Kunde en Geluk. Hij bezit een uitzonderlijk talent om eendaagse wielerwedstrijden te winnen, en het geluk om dat talent steeds opnieuw aan te wenden. Elke keer als de wereld vreest dat zijn rug zijn gulzigheid niet langer kan dragen, dat hij zich te snel verveelt of dat hij te groot is geworden in zijn eigen ploeg – frietenbakker, broodje kroket en zo’n grote, plastic reclame-oubliehoorn-met-softijs waar je op de stoep wel eens tegenaan botst – doet hij iets briljants, iets wat hem als het ware losweekt van andere renners bij wie de Kunde en het Geluk zo ruim vertegenwoordigd zijn dat je je gaat afvragen in hoeverre zó veel Kunde bezitten ook een vorm van Geluk is. Dat iets zit in hem in het onverwachte, het spectaculaire.


Wint Van Aert, dan wint vaak de verdienste.

Wint Pogacar, dan gebeurt dat min of meer langs de lijnen van uitzinnige verwachtingen.

Wint Van der Poel, dan wint de verbijstering. Hij doet zo vaak iets wat je niet verwacht dat tegenstanders zich instellen op de verbijstering. Maar dat helpt dus niet, want het ingewikkelde aan de verbijstering is dat je het niet vóór kunt zijn. Je kunt je op z’n hoogst op àlles instellen, maar ja: wie zich op alles instelt, is rijp voor gedwongen opname.


Zaterdag, 61 jaar nadat zijn opa Milaan – Sanremo won (Geluk, dat Poulidor je opa is, met genetisch overgeleverde Kunde tot gevolg), won Mathieu van der Poel Milaan – Sanremo. Je kon hem de hele dag zien rijden, met die zeldzame kromming in zijn rug, die kromming die je als vanzelfsprekend met kracht associeert, die altijd een naderende explosie lijkt te suggereren, een ruggengraat als een tekenfilmlont die door het vuur wordt weggevreten.

Maar goed: die kromming was er vorige week ook, toen hij in Tirreno-Adriatico elke zware dag in de achterhoede verzeild raakte, bij renners die hem slechts uit de verte kennen. Een banaan tussen de lychees.

Dus tja: die kromming betekent geen rechte lijn naar succes.

Geen renner was zaterdag zo zichtbaar als Mathieu van der Poel.

Geen renner was zaterdag zo aanwezig als Mathieu van der Poel.

En toch dacht geen mens: Mathieu van der Poel gaat deze wedstrijd winnen, en dat gaat hij zo en zo doen. Mathieu van der Poel verstopt zich in zijn eigen zichtbaarheid, zoals beroemde kunstenaars dat ook doen. Je ziet het beeld dat je kent, het gezicht dat je verwacht, de pedaalslagen waarop je hoopt, je ziet het allemaal zo goed en helder voor je dat je denkt: ik zie de totale Van der Poel. In werkelijkheid blijft de ware Kunde altijd aan het zicht onttrokken.

De ware Kunde houdt zich schuil in het onverwachte.

Je ziet hem vooraan rijden op de Cipressa en je gedachten stuiteren heen en weer: hij is te goed, hij is niet goed genoeg, hij is overmoedig, hij rijdt in dienst van een ander, hij weet niet wat ie moet. Je ziet hem overleggen met een ploegmaat en je interpretaties schieten alle kanten op: hij vraagt raad, hij overlegt, hij deelt orders uit, hij meldt zich af, hij meldt zich aan.

Dan: de Poggio. Klim van niks, beslisser van alles.

Waar alle interpretaties vergeten zijn, waar alle verhaallijntjes uitkomen op hetzelfde punt: hoe hard kun je nog? Pogacar demarreert, Ganna, Van Aert volgen. En dan, een paar tellen later: Mathieu van der Poel.

Even denk je: hij hoort bij de besten, maar hij is niet de beste.

Even denk je: nu gaat alles zoals verwacht, nu rijdt Pogacar het hardst omhoog, of Ganna het hardst op het vlakke, of anders Van Aert het hardst in de sprint.

Logische gedachten, logische scenario’s.

Maar ja: logica. Logica is machteloos als de verbijstering passeert.

Vlak voor de top gebeurt het.

Een paar verbijsterende kilometers later slaat hij op zijn helm, wappert met zijn rechtervuist, ritst zijn truitje dicht en juicht.

Op de plek waar iedereen het verwacht, door een renner waarvan iedereen het verwacht, en toch: volkomen verbijsterend. Dat komt door de dreun, door de tegenstand, door het verschil in snelheid. Het gebeurt te snel voor de camera, het gebeurt te snel voor iedereen. Op een filmpje van een toeschouwer is te zien hoe eerst drie motoren voorbijrijden, dan even niets en dan, scheurt-ie de bocht om. De Verwachte Verbijstering. Het ziet er, van dichtbij, schitterend uit, volkomen in balans. Een paar tellen later: de beste ronderenner van zijn generatie en de beste tijdrijder van zijn generatie. De beste allrounder van zijn generatie komt daar weer achteraan, piepend en krakend als een roestige bedbodem.

De verbijstering zit hem in de klap, in de voorsprong, in het verschil in snelheid.

Meteen erna: de top, de bocht. Langs de telefooncel, de diepte in.

Zoef.

Zoef. Zoef. Zoef.

De Zoeven, ze lijken op elkaar, maar wie goed luistert, hoort dat de ene Zoef de andere niet is.

Een paar verbijsterende kilometers later slaat hij op zijn helm, wappert met zijn rechtervuist, ritst zijn truitje dicht en juicht. In de achtergrond sproeit een fontein de letters S A N R E M O nat.

Even later zit hij achter het podium op het kleinste bankje ooit, als ontrafelaar van een groot geheim, met Ganna en Van Aert. Hij in het midden, als het kleinste broertje op de achterbank van een gezinswagen op zomervakantie.

De Verbijstering wint Milaan – Sanremo, en op de een of andere manier heeft Milaan – Sanremo hem óók gewonnen.

Het is inderdaad nooit saai in de laatste tien kilometer.
Maar de laatste jaren gebeurt er écht iets op de Poggio.

lodjan Schreef:
-------------------------------------------------------
> Mathieu en de verbijstering

auteur is niet genoemd, maar ik neem aan dat dat Frank Heinen is?

Ah ja, via Google vond ik de btaalmuur van HP/De Tijd. Weergaloos, weeral. Heerlijke schrijver/columnist (voor wielerromantici gelijk mij)

Fijn dat dat gezegd is. De Rode Lantaarn is een prettige podcast, daar zit hij vaak in. Ze weten veel ins en outs, maar je kunt 'm gewoon aanzetten als er ook niet-wielerliefhebbers in de buurt zijn.

Ja, sorry, het was haastwerk in het vliegtuig. Flightmodus moest aan. Frank Heinen is heel herkenbaar.

Frank Heinen de beste wieler auteur van dit moment. De Tim Krabbé van deze tijd. Weergaloos goed deze column.

Klein minpuntje dan toch van Frank Heinen. Wist hij niet, dat Eddy Merckx MSR toch maar liefst zeven keer wist te winnen. Okay, dat was nog voor het tijdperk Poggio. Niettemin. De beschrijving van de foto van het weekend (die hier in dit prikkershol niet eens werd besproken) was inderdaad top.
Het commentaar bij de foto van Festinaboy, Oom Antoine mocht er ook zijn.

Pogacar gaf daar wel mooi commentaar op na afloop. Hij vertelde dat hij in de afdaling zag dat Mathieu duidelijk veel frisser was, omdat die vol sprintte na uitkomen van een bocht, iets wat de 3 daarachter niet lukte.
Voor Mohoric vorig jaar (naast dat hij dat minder kan dan Mathieu) gold natuurlijk dat hij juist helemaal stuk zat in de afdaling (kwam op een klein gaatje over de Poggio achter Van Aert, VdP, Pogacar en nog iemand).

80% is natuurlijk onzin, maar het is mogelijk wel een extra verklaring waarom Mathieu, naast dat hij goed stuurt en wind in de rug had, zo snel naar beneden ging. Zijn overschot op dat moment in koers.

De winnaar van de beste sportcolumnprijs 2023 lijkt me, eind maart, reeds bekend.