Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Alberto, Wladimir en Massimilliano de Italiaanse variant op Kwik, Kwek en Kwak
Gepost door Cecchini
In de dooie stilte na een Grote Ronde (de Giro) surfte ik vanwege een zoveelste melancholieke bui (ik mis de broertjes Paret-Peintre nog steeds elke minuut van deze dag) op zoek naar andere mooie wielernamen, kwam ik de volgende stukjes tegen. De auteur van het eerste artikel kon ik nergens terugvinden, waarvoor mijn nederige excuses.
In de zomer van 1999 hoorde ik op opgewonden toon vertellen over een recente Tour-etappe met de renners Elli, Lelli en Belli in de kopgroep. Die gebeurtenis bezorgde menigeen duidelijk veel vrolijkheid. Als je er eenmaal op gaat letten blijkt dat veel wielrenners exotische namen hebben die als muziek in de oren klinken. De renners worden er gelijk mooier, fraaier en mysterieuzer door. Zo heb ik ooit een dame zien wegsmelten bij het uitspreken van de naam ‘Igor Gonzalez de Galdeano’.
Igor reed in 2001 en 2002 samen met zijn naamgenoot (en wellicht familielid) Alvaro bij ONCE. Toch schuilen er addertjes onder het gras. Zuid-europese namen klinken voor ons misschien erg exotisch en opwindend maar in de vertaling blijken ze soms erg banaal. De naam Zilveruitje heeft weinig uitstraling, Cipollini daarentegen verspreidt een belofte van spanning en verhulde erotiek.
Namen uit het Noord-europese taalgebied hebben hooguit een komische klank. Ondanks het feit dat hij in de 70-er jaren drie dagen de roze trui droeg werd de naam van de Noorse renner Knud Knudsen zelden zonder grinniken uitgesproken. Zelf moet ik bij de Letse coureur Ignatas Konovalovas altijd aan het mooie kinderverhaaltje over Koning Kaskoeskilewan denken.
Ricci Bitti bezorgt mij ook zeer veel vrolijke gedachten. Veel Duitse wielrenners lijken het meest te willen opvallen door hun naam: Stephan Schreck, de broers Ralf en Bert Grabsch, Dirk Ronellenfitsch, Bjoern Papstein, John Degenkolb en niet te vergeten de Zwitser Pascal Hungerbuehler.
In de 60-er jaren was de Fransman Charly Grosskost ook niet echt gezegend met een achternaam die tot zwoele dromen aanzet. Aandacht trekken via de naam moet onlosmakelijk met het Duitse taalgebied te maken.
Maar hoe liep het nu af met Elli, Lelli en Belli in die Tour-etappe?
Geen van drieën behaalde in 1999 een etappe overwinning. Diepgravend onderzoek leert dat deze renners in de Tour van 1999 niet bij elkaar in een kopgroep hebben gezeten. In de 12e etappe ontsnapte Elli & Lelli en reed Belli in de achtervolging. In de 14e etappe deden ze dit nog eens over.
Of Belli geen gewenste medevluchter was voor Elli & Lelli of dat de Tourdirectie een samenrijden van de heren heeft voorkomen is uit de bronnen niet meer te achterhalen.
In de zomer van 1999 hoorde ik op opgewonden toon vertellen over een recente Tour-etappe met de renners Elli, Lelli en Belli in de kopgroep. Die gebeurtenis bezorgde menigeen duidelijk veel vrolijkheid. Als je er eenmaal op gaat letten blijkt dat veel wielrenners exotische namen hebben die als muziek in de oren klinken. De renners worden er gelijk mooier, fraaier en mysterieuzer door. Zo heb ik ooit een dame zien wegsmelten bij het uitspreken van de naam ‘Igor Gonzalez de Galdeano’.
Igor reed in 2001 en 2002 samen met zijn naamgenoot (en wellicht familielid) Alvaro bij ONCE. Toch schuilen er addertjes onder het gras. Zuid-europese namen klinken voor ons misschien erg exotisch en opwindend maar in de vertaling blijken ze soms erg banaal. De naam Zilveruitje heeft weinig uitstraling, Cipollini daarentegen verspreidt een belofte van spanning en verhulde erotiek.
Namen uit het Noord-europese taalgebied hebben hooguit een komische klank. Ondanks het feit dat hij in de 70-er jaren drie dagen de roze trui droeg werd de naam van de Noorse renner Knud Knudsen zelden zonder grinniken uitgesproken. Zelf moet ik bij de Letse coureur Ignatas Konovalovas altijd aan het mooie kinderverhaaltje over Koning Kaskoeskilewan denken.
Ricci Bitti bezorgt mij ook zeer veel vrolijke gedachten. Veel Duitse wielrenners lijken het meest te willen opvallen door hun naam: Stephan Schreck, de broers Ralf en Bert Grabsch, Dirk Ronellenfitsch, Bjoern Papstein, John Degenkolb en niet te vergeten de Zwitser Pascal Hungerbuehler.
In de 60-er jaren was de Fransman Charly Grosskost ook niet echt gezegend met een achternaam die tot zwoele dromen aanzet. Aandacht trekken via de naam moet onlosmakelijk met het Duitse taalgebied te maken.
Maar hoe liep het nu af met Elli, Lelli en Belli in die Tour-etappe?
Geen van drieën behaalde in 1999 een etappe overwinning. Diepgravend onderzoek leert dat deze renners in de Tour van 1999 niet bij elkaar in een kopgroep hebben gezeten. In de 12e etappe ontsnapte Elli & Lelli en reed Belli in de achtervolging. In de 14e etappe deden ze dit nog eens over.
Of Belli geen gewenste medevluchter was voor Elli & Lelli of dat de Tourdirectie een samenrijden van de heren heeft voorkomen is uit de bronnen niet meer te achterhalen.
Er bestaan mensen die zich tijdens urenlange tv-uitzendingen van wielerkoersen regelmatig vervelen. Dat zegt echter niets over die wielerkoersen, maar alles over die mensen. Zoals J.C. Bloem al schreef: Alleen vervelende mensen kunnen zich vervelen.
Als er tijdens een wielerkoers werkelijk bijna niets gebeurt, werp ik mij bijvoorbeeld op een analyse van de namen van de deelnemers. Sommige namen zijn daarvoor erg uitnodigend. Zo zag ik tijdens de Olympische Spelen weer Matias Medici fietsen.
Mattias de Medici
Deze Argentijn heeft al vaak, zelfs tijdens wereldkampioenschappen, bewezen dat hij verdomd hard kan fietsen. Toch is er nog nooit serieuze interesse voor hem geweest, van een goed Europees team.
Ik ben er van overtuigd dat dit aan zijn achternaam ligt. In dit tijdperk van dopingheksenjachten, durft niemand deze gok te wagen. Elk detail dat de organisatoren van de Tour de France stoort, kan voor hen immers voldoende reden zijn, om een complete ploeg te weren. En nee, 'Medici op de startlijst' is volgens de hysterische opvattingen van die organisatoren, natuurlijk niet erg goed voor het imago van de Tour...
Voorteken
Tja, de oude Romeinen beweerden al: 'Nomen est omen'. Oftewel: De naam is een voorteken. Bij sommige renners klopt dat inderdaad. Zo maakte Peter Winnen zijn achternaam op l'Alpe d'Huez meermaals op grootse wijze waar. Ook de neven Wim Omloop en Geert Omloop hebben een erg toepasselijke achternaam. Zij wonnen opvallend veel Omlopen. Van de Omloop van het Waasland, tot en met de Omloop der Kempen.
Het is nog afwachten in hoeverre het Franse talent Dimitri Champion in de toekomst als prof zijn naam waar kan maken. In de beloftecategorie deed hij dat al wel, door Frans kampioen tijdrijden te worden.
Waarmaken
Er zijn in de wielergeschiedenis echter ook voldoende renners te vinden, die allerminst hun naam waar maakten. Zoals Peter Prijs. In 1990 werd hij prof bij de Elro Snacks-ploeg. In dat jaar reed Prijs echter niet één keer prijs, met als gevolg dat zijn profcarrière hierna voorbij was.
Wie éénmaal op deze manier naar wielernamen heeft gekeken, loopt het gevaar dat hij voortaan niet meer op een andere manier de startlijsten van wielerwedstrijden kan lezen.
Soms moet een ware namenfreak voor zichzelf een wielernaam met één letter aanpassen, om 'm alsnog kloppend te maken. Zo won Jans Koers veel koersen en beklimt José Sherpa met een imponerend tempo de hoogste bergen.
Spaans woordenboek
Als er extreem weinig gebeurt tijdens een wielerkoers, pak ik ook weleens Italiaanse en Spaanse woordenboeken erbij, om te zien wat de achternamen van renners uit die landen betekenen. Dat leverde genoeg fascinerende resultaten op, om ooit een compleet boek over te schrijven...
Toch gaat het voor de ware namenfreak niet altijd om de betekenis van de naam. De klank is soms al voldoende. Zo stond ik te juichen, toen jaren geleden Elli, Belli en Lelli in één kopgroep zaten. Het overzicht van de samenstelling van die kopgroep was pure klankpoëzie, waar dichters als Hanlo, Kruchenykh en McCaffery nog veel van hadden kunnen leren.
Als namenfreak was ik indertijd blij dat ik dankzij deze kopgroep merkte, dat ik niet de enige wielervolger met deze afwijking ben: Toen later, tijdens een andere koers, Belli en Lelli samen in beeld kwamen, vertelde Eurosport-commentator Danny Nelissen vol enthousiasme over die legendarische kopgroep, waarin ook Elli zat. Waarop zijn co-commentator Erwin Nijboer antwoordde: 'Aha, dan miste dus alleen nog Garzelli.'
Het Grote Tourboek
Dat er nog meer fans van deze wieler-klankpoëzie bestaan, bleek in Het Grote Tourboek. Eén van de samenstellers van dit boek heeft namelijk een gedicht gemaakt, onder de welluidende titel 'Alle Elli's op een rijtje'. Dat literaire meesterwerk bestaat slechts uit een opsomming van de 34 namen van renners uit de geschiedenis van de Tour, die op Elli rijmen. Van Assirelli tot en met Vianelli.
Dat juist wielercommentatoren zoals Nelissen ook namenfreaks zijn, is niet erg vreemd. Zij maakten er immers met opzet hun vak van, om hele dagen die namen te mogen uitspreken. Wanneer bijvoorbeeld Yoann Le Boulanger in beeld rijdt, kan Mart Smeets vaak de verleiding niet weerstaan, om op te merken dat daar de Franse versie van Maarten den Bakker fietst.
Er zijn veel uiteenlopende manieren, waarop namenfreaks de wielernamen kunnen analyseren. Toch zullen alle wielernamenfreaks ter wereld het er zonder twijfel over eens zijn, wie de allermooiste achternaam aller wielrenners heeft: Marco Velo!
Matias Medici
©NUsport/Rob de Haan
Als er tijdens een wielerkoers werkelijk bijna niets gebeurt, werp ik mij bijvoorbeeld op een analyse van de namen van de deelnemers. Sommige namen zijn daarvoor erg uitnodigend. Zo zag ik tijdens de Olympische Spelen weer Matias Medici fietsen.
Mattias de Medici
Deze Argentijn heeft al vaak, zelfs tijdens wereldkampioenschappen, bewezen dat hij verdomd hard kan fietsen. Toch is er nog nooit serieuze interesse voor hem geweest, van een goed Europees team.
Ik ben er van overtuigd dat dit aan zijn achternaam ligt. In dit tijdperk van dopingheksenjachten, durft niemand deze gok te wagen. Elk detail dat de organisatoren van de Tour de France stoort, kan voor hen immers voldoende reden zijn, om een complete ploeg te weren. En nee, 'Medici op de startlijst' is volgens de hysterische opvattingen van die organisatoren, natuurlijk niet erg goed voor het imago van de Tour...
Voorteken
Tja, de oude Romeinen beweerden al: 'Nomen est omen'. Oftewel: De naam is een voorteken. Bij sommige renners klopt dat inderdaad. Zo maakte Peter Winnen zijn achternaam op l'Alpe d'Huez meermaals op grootse wijze waar. Ook de neven Wim Omloop en Geert Omloop hebben een erg toepasselijke achternaam. Zij wonnen opvallend veel Omlopen. Van de Omloop van het Waasland, tot en met de Omloop der Kempen.
Het is nog afwachten in hoeverre het Franse talent Dimitri Champion in de toekomst als prof zijn naam waar kan maken. In de beloftecategorie deed hij dat al wel, door Frans kampioen tijdrijden te worden.
Waarmaken
Er zijn in de wielergeschiedenis echter ook voldoende renners te vinden, die allerminst hun naam waar maakten. Zoals Peter Prijs. In 1990 werd hij prof bij de Elro Snacks-ploeg. In dat jaar reed Prijs echter niet één keer prijs, met als gevolg dat zijn profcarrière hierna voorbij was.
Wie éénmaal op deze manier naar wielernamen heeft gekeken, loopt het gevaar dat hij voortaan niet meer op een andere manier de startlijsten van wielerwedstrijden kan lezen.
Soms moet een ware namenfreak voor zichzelf een wielernaam met één letter aanpassen, om 'm alsnog kloppend te maken. Zo won Jans Koers veel koersen en beklimt José Sherpa met een imponerend tempo de hoogste bergen.
Spaans woordenboek
Als er extreem weinig gebeurt tijdens een wielerkoers, pak ik ook weleens Italiaanse en Spaanse woordenboeken erbij, om te zien wat de achternamen van renners uit die landen betekenen. Dat leverde genoeg fascinerende resultaten op, om ooit een compleet boek over te schrijven...
Toch gaat het voor de ware namenfreak niet altijd om de betekenis van de naam. De klank is soms al voldoende. Zo stond ik te juichen, toen jaren geleden Elli, Belli en Lelli in één kopgroep zaten. Het overzicht van de samenstelling van die kopgroep was pure klankpoëzie, waar dichters als Hanlo, Kruchenykh en McCaffery nog veel van hadden kunnen leren.
Als namenfreak was ik indertijd blij dat ik dankzij deze kopgroep merkte, dat ik niet de enige wielervolger met deze afwijking ben: Toen later, tijdens een andere koers, Belli en Lelli samen in beeld kwamen, vertelde Eurosport-commentator Danny Nelissen vol enthousiasme over die legendarische kopgroep, waarin ook Elli zat. Waarop zijn co-commentator Erwin Nijboer antwoordde: 'Aha, dan miste dus alleen nog Garzelli.'
Het Grote Tourboek
Dat er nog meer fans van deze wieler-klankpoëzie bestaan, bleek in Het Grote Tourboek. Eén van de samenstellers van dit boek heeft namelijk een gedicht gemaakt, onder de welluidende titel 'Alle Elli's op een rijtje'. Dat literaire meesterwerk bestaat slechts uit een opsomming van de 34 namen van renners uit de geschiedenis van de Tour, die op Elli rijmen. Van Assirelli tot en met Vianelli.
Dat juist wielercommentatoren zoals Nelissen ook namenfreaks zijn, is niet erg vreemd. Zij maakten er immers met opzet hun vak van, om hele dagen die namen te mogen uitspreken. Wanneer bijvoorbeeld Yoann Le Boulanger in beeld rijdt, kan Mart Smeets vaak de verleiding niet weerstaan, om op te merken dat daar de Franse versie van Maarten den Bakker fietst.
Er zijn veel uiteenlopende manieren, waarop namenfreaks de wielernamen kunnen analyseren. Toch zullen alle wielernamenfreaks ter wereld het er zonder twijfel over eens zijn, wie de allermooiste achternaam aller wielrenners heeft: Marco Velo!
Matias Medici
©NUsport/Rob de Haan
Mooi topic!
Toch scherp, hoor. 
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.