Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Dumoulin klaar voor allerhoogste
Gepost door Cecchini
Voor Curzio
De verwachtingen waren al niet laag, maar de Limburgse revelatie Tom Dumoulin maakt ze in Spanje doodleuk allemaal waar. Hij pakte de winst én de trui in de tijdrit, zijn terrein. Superieur blijft hij overeind in de bergen en weet precies waar hij moet verdedigen en aanvallen. Verslaggeversdagboek uit een beslissende week.
Door: Bart Jungmann/ Volkskrant
Burgos
8 september, 18.00 uur
Ploegleider Addy Engels gebruikt het Engelse woord 'flow' wanneer hij spreekt over de prestaties van zijn kopman in de voorbije drie weken. Samen met trainer Adriaan Helmantel schat hij elke dag in welke inspanning Tom Dumoulin waar moet kunnen leveren. Dat wordt uitgedrukt in wattages en op de boordcomputer vastgelegd. Weet de kopman waaraan hij toe is.
'Mooi, hoor', zegt Engels. 'Dat je tegenwoordig op de fiets apparatuur hebt om te zien hoever te kunt gaan met je inspanningen. Maar soms moet je ook durven vertrouwen op je gevoel. Als je in een flow zit, kun je meer aan dan die apparatuur aangeeft.'
Neem die bergrit van twee dagen eerder. Daarin liet zijn kopman de tegenstanders gaan omdat hij op grond van de fysieke gegevens zijn eigen krachten niet vertrouwde. 'Daar had hij beter even kunnen doorbijten.'
De avond voor de dag van de waarheid in de Ronde van Spanje verblijft de ploeg van Giant-Alpecin in hotel Reyes Católicos aan een uitvalsweg in Burgos. Het hotel is vernoemd naar de koninklijke dynastie die Spanje vijf eeuwen geleden met harde hand terugleidde naar 'het ware geloof'. Nu staat een van zijn gasten op het punt Nederland na een kwart eeuw weer terug te leiden naar het centrum van het wielrennen.
Hij staat de media te woord in de ontbijtzaal. De voorraadbox met muesli is alvast tot de rand toe gevuld. Over die zogenoemde flow zegt Tom Dumoulin: 'Ja, wat wil dat eigenlijk zeggen? Dat de dingen vanzelf gaan? Nou, dat gaan ze echt niet.'
Vaak genoeg heeft hij in de voorgaande zestien etappes gedacht: 'Ik laat het lopen. Jullie denken misschien dat het leuk is om mee te doen in het klassement. Maar elke dag moet ik mezelf uit elkaar trekken. Dat is echt niet leuk. Dan denk ik: laat mij maar lekker bidons halen. Laat een ander het maar opknappen.'
Daarom heeft Addy Engels één ding afgesproken met Tom Dumoulin: pas na afloop van de rit maken ze de balans op. 'We gaan niet tijdens een rit besluiten om het klassement te laten lopen. Dan zit je erdoor en dan neem je een beslissing waarvan je later spijt krijgt.' Is het wel eens aan de orde gekomen? Nee, nooit.
Voor de rest heeft Engels nauwelijks omkijken naar zijn kopman. Het leiderschap zit hem als gegoten. Dumoulin is een tijdrijder. Dat zijn vaak zelfstandige types, die zich goed kunnen focussen op hun taak. De volgende dag bestaat die taak uit zijn favoriete discipline. In je eentje jezelf uit elkaar trekken, terwijl de klok onbarmhartig verder tikt. Er gaapt een gat van bijna twee minuten tussen hem en de rode leiderstrui. Dat lijkt veel, maar het zou moeten kunnen.
Burgos
In potentie een Tourwinnaar. Niet alleen een goede tijdrijder, hij klimt ook met verstand
9 september, 10.00 uur
De verslaggever dwaalt door Burgos. De stad werkt mee, het weer werkt mee, maar hij is ongedurig. Een collega zal later een vergelijking trekken met de dag waarop het nationale voetbalteam in 2010 de WK-finale tegen Spanje speelde. Het gevoel dat historie in de maak is en dat het wachten erop lang genoeg heeft geduurd.
Persoonlijke ontboezeming van de verslaggever: op zondag 30 augustus zat hij nog thuis voor de buis. De Vuelta was een week oud en de rit eindigde op de Alto de Puig Llorença, een rotsachtige punt aan de Spaanse noordkust.
Uitgezonderd Vincenzo Nibali waren alle sterren van deze Vuelta nog van de partij en Tom Dumoulin reed ze halverwege die klim domweg uit het wiel. Vlak voor het eind werd hij weliswaar achterhaald door Tourwinnaar Froome. Maar met een laatste krachtsinspanning vocht Dumoulin zich terug. Moedeloos, in het zadel teruggeworpen, gaf Christopher Froome zich gewonnen. Tom Dumoulin werd beloond met de rode leiderstrui.
De verslaggever keek met open mond naar de tv. Nog nooit zoiets op zo'n beslissend moment in een grote ronde van een Nederlander gezien sinds hij zich halverwege de jaren negentig beroepsmatig met wielrennen ging bezighouden.
De volgende dag zat de verslaggever in het vliegtuig richting Andorra. Stapte een paar dagen later in een skilift en zag Tom Dumoulin boven komen op de Alto Els Cortals d'Encamp. De slag ging die dag verloren, de oorlog nog niet.
Burgos
9 september, 17.30 uur
De eindstreep van de 17de etappe is getekend in het historische centrum. Op de trappen van de kathedraal zitten fans en pelgrims door elkaar. De bedevaart naar Santiago de Compostela, een spirituele ronde, doet Burgos ook aan. Sommige wandelstokken tikken verontwaardigd op het graniet. Wielrennen is een luidruchtige en brutale sport.
Ruim 46 minuten na zijn start komt Tom Dumoulin aan op de Calle de Nuño Rasura. Daarmee doet hij wat moest kunnen. De achterstand in het klassement is omgezet in een voorsprong, zij het een kleine, ten opzichte van de Italiaan Fabio Aru.
Na de huldiging volgen de ceremoniële plichtplegingen met de media. Ze duren de nieuwe klassementsleider te lang. Dumoulin, normaal gesproken op het slome af zo lankmoedig, raakt geïrriteerd. Hij roept ploegleider Engels erbij. Is er niets aan te doen? Nee, er is niets aan te doen.
Later die avond verschijnt op de site van tijdschrift Helden een interview met Erik Breukink. Dumoulin kan worden beschouwd als zijn erfgenaam. Breukink was de laatste Nederlander die op het erepodium van een grote ronde stond. Tijdrijder van origine ook. 'Supertijdrit gereden', luidt diens commentaar. Als Tom Dumoulin de Vuelta wint, overtreft hij Erik Breukink zelfs. Is hem nooit gelukt, een grote ronde winnen.
Roa
10 september, 10.30 uur
Ergens tussen Burgos en Madrid, halverwege de snelweg, een afslag nemen. Daar ligt Roa ergens. De gemeentelijke sporthal heet La Cava en bordjes bij de ingang van het dorp verwijzen naar bodegas, Spaans voor wijnkelders.
Van hier gaat het donderdag in ruim tweehonderd kilometer naar Riaza, ook zo'n vlek in een bruin-groen vergezicht. Dertien kilometer voor de aankomst van de achttiende etappe wordt het hoogste punt bereikt op een berg die met een 1 in de catalogus staat. Vermoedelijk gaat Aru hier voor het eerst op jacht naar de verloren drie seconden.
Merijn Zeeman, ploegleider van Lotto-Jumbo, moet zich in Roa verantwoorden voor de camera van Eurosport. Klopt het dat zijn ploeg Tom Dumoulin een handje toesteekt? Ja, het klopt en nee, het klopt niet.
Waar mogelijk wordt hulp geboden, want behalve collega's zijn ze ook trotse landgenoten. Maar de hulp zal beperkt zijn en niet ten koste gaan van eigen plannen. Later die dag, in de rechtstreekse uitzending op de Spaanse tv, moet Zeeman antwoord geven op vragen daarover.
Het wordt een kwestietje en Zeeman zal wel spijt hebben van zijn uitspraak. Goedbedoeld maar ook argeloos, in een commerciële sport als het wielrennen. Nationale combines worden stilzwijgend gesmeed.
Wat zal hebben meegespeeld is persoonlijke betrokkenheid. Zeeman was erbij toen Tom Dumoulin zijn entree maakte bij de profs. Talent had hij, ja, maar wie heeft dat niet, die de overstap maakt naar de profs? 'Maar op een gegeven moment moet het kwartje vallen. Kennelijk is dat gebeurd.'
Zeeman vertelt dat Dumoulin destijds een skivakantie belangrijker vond dan een trainingskamp. Dat heeft hij hem uit het hoofd gepraat. Toevallig had Dumoulin twee dagen eerder verteld dat hij komende winter de skivakantie in ere herstelt. Dan maar wat later op trainingskamp. Merijn Zeeman haalt zijn schouders op. Tom Dumoulin is nu eenmaal een geval apart.
Riaza
10 september, 18.00 uur
Ook zo'n stofnest. Inderdaad heeft Fabio Aru hartstochtelijke pogingen gedaan zich te ontdoen van Dumoulin. Het is hem niet gelukt. De krappe marge, niet meer dan een flinke teug uit een bidon, is intact gebleven.
De collega van De Telegraaf verwoordt de opwinding op Twitter. 'Voel mijn hart gewoon in mijn keel kloppen... Wat een finale kent deze Vuelta. Dumoulin de berg over keurig in het wiel van Aru.'
Voor de vijfde keer laat Tom Dumoulin zich in een rode trui ritsen. Verrassend eigenlijk, zo snel als dat went, een Nederlandse wielrenner in het tricot van de beste. Bauke Mollema was de laatste in 2011 en het duurde slechts één dag.
Na de smadelijke aftocht van Thomas Dekker werden Mollema en Robert Gesink op het schild gehesen als het beste dat Nederland te bieden had in het rondewerk. En nu is Tom Dumoulin dat opeens en het is bijna pijnlijk om te zien hoe achteloos zoiets kan gaan.
Rood staat hem goed.
Medina del campo
Laten we niet op de zaken vooruitlopen. Hij moet zich hier eerst Aru van het lijf zien te houden
11 september, 12.00 uur
In elke startplaats is een klein festivalterrein ingericht, bedoeld voor genodigden. In de Tour de France heet dat het Village Départ en is het van een grootschaligheid die bij het evenement past. De Vuelta ontvangt zijn gasten in wat meer bescheidenheid.
Bij de ingang is een galerij met foto's van eerdere winnaars ingericht. Joop Zoetemelk (1979) en Jan Janssen (1967) hangen er niet tussen. Eddy Merckx wel en Alberto Contador natuurljk, maar ook Juan José Cobo en Chris Horner. De Ronde van Spanje heeft merkwaardige kostgangers gehad als winnaar.
Algemeen directeur Javier Guillén zou graag Tom Dumoulin aan de lijst toevoegen. 'De Vuelta is een broedplaats van grote ronderenners. Hier liet Chris Froome voor het eerst zien waartoe hij in staat is. Vincenzo Nibali won bij ons voor het eerst een grote ronde.'
Er is nog een andere reden waarom hij het Dumoulin van harte gunt. Gullén was de eerste die de ploeg van Dumoulin, toen nog van een heel ander formaat, de kans gaf zich te bewijzen op het hoogste niveau. 'Ik wilde graag de uitgesproken houding tegen doping belonen. Alleen daarom zou ik blij zijn met een overwinning van Tom Dumoulin.' Uit zijn mond klinkt dat als 'Du-mó-lèn'.
Ook oud-coureur Fernando Escartin, nu koersdirecteur in de Vuelta, is vol lof over hem. 'In potentie een toekomstig Tourwinnaar. Niet alleen een goede tijdrijder, maar hij klimt ook met verstand.'
Een vergelijking met Miguel Indurain, die vijf keer de Tour won, gaat hem vooralsnog te ver. 'Laten we niet op de zaken vooruitlopen. Hij moet zich hier eerst Aru van het lijf zien te houden.'
Avila
11 september, 18.30 uur
Er staat een groot hek om Tom Dumoulin en dat maakt de rodetruidrager boos. Boos op de organisatie, boos op de verzorger, boos op de fiets.
Als een gekooide leeuw beent hij heen en weer in zijn hok, de zo juist ontvangen mascotte hulpeloos in zijn machtige linkerhand. Perschef Bennie Ceulen poogt de gemoederen tot bedaren te brengen. Maar dat lukt niet. De klassementsleider wil aan zijn coolingdown op de rollers beginnen. Nu.
Vijf minuten later is het zover. Buiten het hek dringen Spanjaarden op. 'Du-mó-lèn' roepen ze naar hem. Hij hoort het niet of wil het niet horen.
Tom Dumoulin heeft zijn directe tegenstander Fabio Aru vrijdag een gevoelige klap toegediend in finishplaats Avila. Halverwege de klim naar de middeleeuwse stadsmuur springt hij van hem weg en houdt daaraan op de eindstreep drie seconden over.Is dat veel? 'Als ik morgen een minuut verspeel, is het niet veel. Als het vijf seconden zijn, dan is het een hele hoop.' Zijn brede mond krult zich in een triomfantelijke lach. Dat ravenzwarte haar, die onpeilbare blik. Opeens dringt de vergelijking met Eddy Merckx zich op. 'Het is wel een baas, hoor', zal een collega naderhand zeggen.
Cecchini kan toch wel snel typen. Niet normaal, toch? 
Dat ravenzwarte haar...
Alle raven zijn zwart, maar is Aru dit morgenavond ook nog? Bromertà mompelt in zijn slaap: "Kan iemand die pot witte verf wegkieperen?"
Grappeke.
Dat ravenzwarte haar...
Alle raven zijn zwart, maar is Aru dit morgenavond ook nog? Bromertà mompelt in zijn slaap: "Kan iemand die pot witte verf wegkieperen?"
Grappeke.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.