'Als Terpstra vrienden wil maken, gaat hij wel naar de kroeg'

'Als ik vrienden wil maken, ga ik wel naar de kroeg'

Niki Terpstra wil wereldkampioen worden. Zondag wordt het WK verreden in het Amerikaanse Richmond. Zodra hij zijn rugnummer heeft opgespeld, is het oorlog. 'Als ik vrienden wil maken, ga ik wel naar de kroeg.'

Door: Iwan Tol/ Volkskrant

Op de eerste ochtend in Richmond was Niki Terpstra maar een stukje gaan wandelen door de stad, op zoek naar een kop koffie. 'Beetje doods hier', was zijn indruk. 'Je hebt één leuk straatje, met een paar koffietentjes. Meer is er niet.' Hij lacht. 'Maar goed, ik ben hier ook niet voor het uitgaansleven.'

Nee, Niki Terpstra wil wereldkampioen worden. Als hij vanuit zijn hotelkamer zijn gordijn opzij schuift, kan hij de finishlijn zien liggen. Dáár wil hij zondag als eerste overheen komen. En het kán. Als er één renner is die zich kan focussen op een eendaagse koers, dan is het Terpstra wel.

'Je krijgt één kans en die moet je pakken. De druk die daarbij komt kijken, heb ik nodig om in de juiste focus te komen', zegt hij. Kwestie van ervaring. 'Vroeger had ik vaak twijfels: heb ik niet te veel gedaan, of juist te weinig? Die tijd is voorbij. Ik heb vertrouwen in mezelf.'

Opgeruimde indruk

Terpstra maakt deze ochtend, in de lobby van het Hilton Garden Inn Hotel, een opgeruimde indruk. De afgelopen dagen heeft hij lekker getraind, over de brede straten van Richmond. Het mag er dan een beetje saai zijn, de mensen zijn aardig en hoffelijk. 'Ik ben nog niet één keer afgesneden, dat is ook weleens prettig. Op ons rugnummer staat de tekst: Virginia is for Lovers. Die sfeer ademt de stad uit.'

Een paar jaar geleden was hij in Californië op vakantie, samen met zijn vrouw Ramona en hun twee kinderen Luca en Zoey. Camper gehuurd, muziekje op en hup, toeren maar over die oneindig lange, rechte wegen.

De eerste keer dat hij als renner in Amerika reed, was in New York. Het leek wel een schoolreisje, herinnert hij zich. 'Een criterium in Central Park. De start was 's ochtends om zes uur, uurtje koers maar. Maar het stikte er toen al van de joggers. Die liepen op de andere baan. Dat was een bizarre ervaring.'

Allergisch voor schijnheiligheid



Misschien neemt hij zijn gezin nog eens mee naar Amerika, naar Route 66, de historische route van Chicago naar Santa Monica. Als autoliefhebber smult hij van de verhalen over uitgestorven dorpen, verlate benzinestations en smoezelige motels. Het trekt, maar ergens voelt Terpstra ook twijfel. 'Ik vind Amerika echt fantastisch, maar na een tijdje ben ik blij als ik weer terug kan.'

Want? 'Dan heb ik het wel gehad met dat overenthousiasme van die Amerikanen. Dan gaat het op mijn zenuwen werken. Want uiteindelijk menen ze er natuurlijk helemaal niets van.'

Niki Terpstra is allergisch voor wat hij 'schijnheiligheid' noemt. Neem nou de eerste dag van de Eneco Tour, begin augustus. In Bolsward werd hij bij de ploegbus opgewacht door een filmploeg van de naamgever van de ronde. Die leek het wel aardig om de Nederlands kampioen te vragen naar het belang van zuinig omspringen met energie.

Het is een ongeschreven afspraak dat op zo'n onschuldige vraag een onschuldig antwoord volgt. Renner heeft plicht gedaan, verslaggever heeft zijn quote binnen. Iedereen tevreden. Zo gaat dat, al jaren.

Maar Niki Terpstra uit Assendelft is niet zo van slap geouwehoer of om de hete brei heen draaien. En dus zei hij, in alle eerlijkheid, tegen de verslaggever: 'Ik ben helemaal niet zo'n groene rakker.'

Dat het interview in één klap onbruikbaar was geworden, was het probleem van de verslaggever, niet van Terpstra. Die zegt gewoon wat hij denkt.

'Weet je wat het is?', zegt hij. 'Ik rijd in een grote BMW. Dat is geen zuinige auto. Dan zou ik mezelf toch verloochenen als ik het tegenovergestelde beweer?'

Niki Lauda

Die eigenschap heeft Niki Terpstra van huis uit meegekregen. Niet dat het hem werd opgedragen door zijn vader of moeder, respectievelijk garagemedewerker en hulp in de catering van een brandweerkazerne; het zat gewoon opgesloten in de omgangsvormen in het gezin. 'Als je meteen zegt wat je vindt, is het voor iedereen duidelijk. Ik heb liever een direct nee dan dat mensen er omheen draaien. Daar heb je niets aan.'

Zijn vader vernoemde hem naar Niki Lauda. Vorig jaar, tijdens de Grand Prix van België, ontmoette Terpstra zijn naamgever en idool. 'Het ging heel snel. Ik zei tegen Lauda: mag ik met u op de foto? Hij had haast, was een beetje geïrriteerd. Maar toen ik zei: 'Ik ben naar u vernoemd', zag je hem even kijken. 'Echt waar?' Ik zei: ga maar weer... Ik heb er zelf ook een hekel aan als mensen zich aan me opdringen.'

'Geen verplichte figuren of ontmoetingen', zo omschrijft hij zijn levensstijl. Ramona is eraan gewend, al vroeg ze in het begin van hun relatie nog weleens of hij meeging winkelen na een training. Hij ontmoette haar tijdens Olympia's Tour, waar ze rondemiss was. Toen Terpstra won en van Ramona de bloemen kreeg uitgereikt, vroeg hij: 'Ben je niet wat vergeten? Je telefoonnummer misschien?'

Kinderen

Nu, negen jaar later, hebben ze twee kinderen: zoon Luca en dochter Zoey. 'Ze hebben van die typische trekjes', zegt Terpstra. 'Als Luca dwars reageert, met vreemde mensen, dan weet ik: dat vindt hij niet leuk. Dat had ik vroeger ook, Terpstra's zijn kat-uit-de-boom-kijkers. Bij vreemden leggen wij niet snel het eerste contact.'

Onlangs deed Luca mee aan een dikke-banden-race. 'Dat stelt echt helemaal niets voor, maar dan hoor ik andere ouders fluisteren: daar heb je Luca Terpstra, die zal wel heel goed zijn, want zijn vader is Nederlands kampioen. Dan denk ik bij mezelf: laat die jongen nou gewoon Luca zijn die een dikke-banden-race gaat fietsen. Hij verloor. Dat vond hij vreselijk. Hij was de hele dag niet te genieten. Dan zie ik helemaal mezelf terug.'

Assendelft

Terpstra is altijd in Assendelft blijven wonen, een lintdorp langs het Noordzeekanaal, net onder Beverwijk. Hij heeft weleens overwogen om, net als de meeste van zijn collega's, naar België te verhuizen. Dat is misschien beter voor zijn spaarcenten, maar niet voor zijn gemoed.

'Toen ik eenmaal prof was, dacht ik: moet ik nu gekke dingen gaan doen? Nee dus. Wat ik ben geworden, heb ik bereikt door mezelf te zijn. Laat ik die basis vasthouden.'

Het gaat te ver om te stellen dat hij er het leven van een monnik leidt, maar een opwindend bestaan is anders. De verjaardag van zijn ouders? Hij kon er dit jaar niet bij zijn. De hond uitlaten? Niet in de week voor een belangrijke koers. 'Of ik doe het op de fiets. Als je soepele koersbenen hebt, moet je niet gaan lopen. Dan word je stijf.'

Onconventioneel karakter

De enige uitspatting die hij zich af en toe permitteert is het zo hard mogelijk scheuren over het circuit in Zandvoort, in een raceauto. Samen met zijn vader rijdt hij amateurwedstrijden. Bij Etixx-Quick Step weten ze ervan, de Belgen snappen dat je een Terpstra vrijheid moet gunnen. 'En ik doe het veilig, draag de juiste gordel, draag zelfs brandwerend ondergoed. Ik neem geen onverantwoorde risico's.'

Terpstra doet het op zijn manier, en anders maar niet. Maar er kleeft ook een nadeel aan zijn onconventionele karakter - of gebrek aan diplomatie, het is maar net hoe je het bekijkt: het maakt dat hij niet bij iedereen even geliefd is.

Zodra hij het rugnummer heeft opgespeld, is het oorlog. Vorig jaar duwde Terpstra, geïrriteerd omdat hij niet genoeg ruimte kreeg, tijdens de Eneco Tour Maarten Wynants van de weg. Collega's riepen dat hij dat soort fratsen wel vaker uithaalde. Hij geldt als een onverschrokken doordouwer.

Maar Terpstra is niet in koers om vrienden te maken, vertelde hij in het Noordhollands Dagblad. 'Als ik vrienden wil maken, ga ik wel naar de kroeg.'

Vorig WK

Vorig jaar werd hij niet geselecteerd voor het WK door bondscoach Johan Lammerts. Het parcours in Ponferrada zou te heuvelachtig voor hem zijn. Prompt twitterde Terpstra een foto van zijn kalender met, bij 28 september, een kruis door de tekst: 'WK weg'. Toen Lammerts hem in april, als beoogd kopman, uitnodigde mee te gaan op verkenning in Richmond, zegde Terpstra af.

'Het was de enige periode van relatieve rust in het seizoen. Het klinkt misschien raar, maar ik had geen zin om in die week naar Amerika te vliegen, het rondje te rijden en weer terug te vliegen. Als je zegt: geen zin, dan klinkt dat ongeïnteresseerd. Zo van: je wil wel goed op het WK rijden, maar je hebt het er niet voor over om naar Amerika te gaan. Maar ik heb de ervaring van anderen kunnen horen. En we hebben het rondje dezer dagen kunnen verkennen. Dat is voor mij genoeg.'

Terpstra deelt geen gezamenlijk verleden met zijn teamgenoten, aangezien Rabobank het nooit in hem zag zitten. Deze zomer moest er zelfs een etentje met schaduw-kopman Lars Boom aan te pas komen om alle plooien recht te trekken. Nu is alles weer koek en ei. 'Iedereen is gemotiveerd, er wordt hard getraind. Ik heb het ook weleens meegemaakt op een WK dat bij trainingen de ene helft links ging en de andere helft rechts. Nu doen we alles samen.'



Zelfs de verdeling van het prijzengeld bij een wereldtitel is al geregeld. 'Ik kan alleen winnen als anderen hun werk goed doen. Daar moeten ze voor beloond worden', zegt Terpstra. Bedragen wil hij niet noemen. 'Maar het belangrijkste is: iedereen moet er blij van worden.' Met een knipoog: 'Dus ook de winnaar.'

Hmm, de Volkskrant...

Quote

verlate benzinestations

kunnen niet klokkijken hè?!

Quote
Assendelft net onder Beverwijk

maak daar naast van.

Tamelijk nietszeggend stuk... Dat Niki een tof, eigenzinnig kereltje is wist ik al.

Wat een slecht stuk, meeste wat er in dat artikel staat heb ik al in flarden eerder hier teruggelezen.

Zo'n oplijsting met opmerkelijke eigenzinnigheden kan je volgens mij van de meeste renners in het peloton wel maken.

Zou Terpstra ooit weleens betrapt zijn op een gedachte die de saaie leegte van het Noord-Hollandse polderlandschap overstijgt? Wie dicht bij zichzelf blijft met de poten stevig in de modder van zijn geboortegrond laat zich toch niet verleiden tot een overdreven heldenverering in een grachtenrondvaart, kleedt zich al helemaal niet in een pooierwit maatkostuum, en maakt zeker geen otofoto van tussen de benen naar het eigen kruis omhoog bij de ceremonie van de meest begeerde kasseienrit, waarbij de medestrijders geen blik noch handdruk wordt gegund? Is het narcisme of plompverloren sociale onhandigheid?

Terpstra? Beter van niet.

Als hij Wereldkampioen word is een hoedje en kek Rouge shawltje toch wel ene must om je imago wat op te pimpen.

Oh ja en je naam natuurlijk veranderen in die van een Coole plaats. Richmond Terpstra of gewoon Richmond.

Bromertà Schreef:
-------------------------------------------------------
> Zou Terpstra ooit weleens betrapt zijn op een
> gedachte die de saaie leegte van het
> Noord-Hollandse polderlandschap overstijgt? Wie
> dicht bij zichzelf blijft met de poten stevig in
> de modder van zijn geboortegrond laat zich toch
> niet verleiden tot een overdreven heldenverering
> in een grachtenrondvaart, kleedt zich al helemaal
> niet in een pooierwit maatkostuum, en maakt zeker
> geen otofoto van tussen de benen naar het eigen
> kruis omhoog bij de ceremonie van de meest
> begeerde kasseienrit, waarbij de medestrijders
> geen blik noch handdruk wordt gegund? Is het
> narcisme of plompverloren sociale onhandigheid?
>
> Terpstra? Beter van niet.

Bromberta = een overduidelijk gevalletje van "De klok horen luiden, geen ideeeee waar de klepel hangt"

Ik denk dat de schrijver bedoelt: "Als Terpstra naar de kroeg ging maakte hij wèl vrienden".

Terpstra gaat niet naar kroegen maar naar de kermis en de bijbehorende feesttent zuiptent mattent.

En daar maakt hij geen vrienden maar keert hij van terug zonder tanden en met blauwe ogen.

Cecchini Schreef:

>
> Terpstra is altijd in Assendelft blijven wonen,
> een lintdorp langs het Noordzeekanaal, net onder
> Beverwijk

Die journalist moet zijn schoolgeld terughalen. Assendelft is een lintdorp langs het Noord-Hollands Kanaal.

Dat is inderdaad echt een fucking interessant verschil.

Cecchini schreef niets. Ik plaatste een verhaal van Iwan Tol

Cecchini hoeft zijn schoolgeld niet terug te halen, Iwan Tol wel

Assendelft is een lintdorp loodrecht op het Noordzeekanaal. En zeker helemaal niet in de buurt van het Noord-hollands Kanaal