Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
The program is lauwwarme invuloefening
Gepost door Cecchini
RECENSIE
Met een paar treffende shots over Armstrongs dopingleugen weet Stephen Frears The Program soms tot leven te wekken. De film is een lauwwarme invuloefening, waarin veel personages als typetjes optreden.
Door: Berend Jan Bockting 19 november 2015/ Volkskrant
De voor het leven geschorste Italiaanse 'dopingdokter' Michele Ferrari riep vorige maand op de film The Program uit de Italiaanse bioscopen te weren. Je kunt je er iets bij voorstellen na het zien van het gefictionaliseerde relaas over de carrière van Lance Armstrong.
In de film wordt Ferrari vertolkt door Guillaume Canet, een Fransman, en die schmiert de arts naar regionen die doorgaans slechts door waanzinnige wetenschappers in obscure horrorfilms wordt bevolkt. 'Now we've learned to flyyy...', lispelt de film-Ferrari in Engels met gecultiveerd sappig Italiaans accent wanneer hij de eerste EPO bij Armstrong door de aderen jaagt.
Opvallend dat juist de nog altijd zeer actief regisserende zeventiger Stephen Frears (Dangerous Liaisons, High Fidelity, The Queen) zich liet verleiden tot zo'n kluchtige verfilming van een koningsdrama. Aan de bron van het verhaal ligt het niet. Dat baseerde scenarioschrijver John Hodge (Trainspotting) op delen van het boek Seven Deadly Sins: My Pursuit of Lance Armstrong (2012) van de Ierse sportjournalist David Walsh, die jarenlang werd verguisd omdat hij Armstrong tijdens zijn eerste successen al niet vertrouwde. De film stipt de memorabele momenten in de geschiedenis keurig aan - zijn opkomst, de constatering van teelbalkanker, de wederopstanding, de grensoverschrijdende wil de beste te zijn, de eindeloze reeks leugens, de intimidaties - zonder ook maar ergens echt bij stil te staan.
Walsh speelt in The Program een voorname rol, als tegen de stroom in roeiende antiheld, met fijne lichtheid gespeeld door Chris O'Dowd. Een positieve uitzondering in een lauwwarme invuloefening, waarin veel betrokkenen als typetjes voorbijkomen. Daarbij wordt naast Ferrari de toon vooral gezet door collegarenner Floyd Landis (Jesse Plemons), de meeloper die een uitgekauwd 'I didn't sign up for this' moppert als het dopingprogramma hem begint tegen te staan.
Ben Foster lijkt op Armstrong, maar mist - cruciaal - de intimiderende overredingskracht van de renner. Het maffiagedrag ('Ik heb het geld en de macht je te vernietigen') is zelfs een beetje lachwekkend. Na het verdiepende portret The Armstrong Lie (2013) en de uitgebalanceerde BBC-documentaire Stop at Nothing (2014) komt The Program inhoudelijk als mosterd na de maaltijd en feitelijk is de echte Armstrong een beter filmpersonage.
Wie momenten zoekt die niet op de documentairebeelden zijn terug te vinden, komt niet helemaal bedrogen uit. Frears toont hoe Armstrong zijn injectiewondjes laat wegwerken, hoe hij aan een bloedinfuus op de bank hangt en hoe hij glasharde ontkenningen eerst voor de spiegel oefent. Het zijn de details die de boel af en toe een beetje tot leven wekken.
The Program Regie: Stephen Frears. Met: Ben Foster, Chris O'Dowd, Jesse Plemons, Lee Pace, Guillaume Canet. 103 min., in 28 zalen.
Met een paar treffende shots over Armstrongs dopingleugen weet Stephen Frears The Program soms tot leven te wekken. De film is een lauwwarme invuloefening, waarin veel personages als typetjes optreden.
Door: Berend Jan Bockting 19 november 2015/ Volkskrant
De voor het leven geschorste Italiaanse 'dopingdokter' Michele Ferrari riep vorige maand op de film The Program uit de Italiaanse bioscopen te weren. Je kunt je er iets bij voorstellen na het zien van het gefictionaliseerde relaas over de carrière van Lance Armstrong.
In de film wordt Ferrari vertolkt door Guillaume Canet, een Fransman, en die schmiert de arts naar regionen die doorgaans slechts door waanzinnige wetenschappers in obscure horrorfilms wordt bevolkt. 'Now we've learned to flyyy...', lispelt de film-Ferrari in Engels met gecultiveerd sappig Italiaans accent wanneer hij de eerste EPO bij Armstrong door de aderen jaagt.
Opvallend dat juist de nog altijd zeer actief regisserende zeventiger Stephen Frears (Dangerous Liaisons, High Fidelity, The Queen) zich liet verleiden tot zo'n kluchtige verfilming van een koningsdrama. Aan de bron van het verhaal ligt het niet. Dat baseerde scenarioschrijver John Hodge (Trainspotting) op delen van het boek Seven Deadly Sins: My Pursuit of Lance Armstrong (2012) van de Ierse sportjournalist David Walsh, die jarenlang werd verguisd omdat hij Armstrong tijdens zijn eerste successen al niet vertrouwde. De film stipt de memorabele momenten in de geschiedenis keurig aan - zijn opkomst, de constatering van teelbalkanker, de wederopstanding, de grensoverschrijdende wil de beste te zijn, de eindeloze reeks leugens, de intimidaties - zonder ook maar ergens echt bij stil te staan.
Walsh speelt in The Program een voorname rol, als tegen de stroom in roeiende antiheld, met fijne lichtheid gespeeld door Chris O'Dowd. Een positieve uitzondering in een lauwwarme invuloefening, waarin veel betrokkenen als typetjes voorbijkomen. Daarbij wordt naast Ferrari de toon vooral gezet door collegarenner Floyd Landis (Jesse Plemons), de meeloper die een uitgekauwd 'I didn't sign up for this' moppert als het dopingprogramma hem begint tegen te staan.
Ben Foster lijkt op Armstrong, maar mist - cruciaal - de intimiderende overredingskracht van de renner. Het maffiagedrag ('Ik heb het geld en de macht je te vernietigen') is zelfs een beetje lachwekkend. Na het verdiepende portret The Armstrong Lie (2013) en de uitgebalanceerde BBC-documentaire Stop at Nothing (2014) komt The Program inhoudelijk als mosterd na de maaltijd en feitelijk is de echte Armstrong een beter filmpersonage.
Wie momenten zoekt die niet op de documentairebeelden zijn terug te vinden, komt niet helemaal bedrogen uit. Frears toont hoe Armstrong zijn injectiewondjes laat wegwerken, hoe hij aan een bloedinfuus op de bank hangt en hoe hij glasharde ontkenningen eerst voor de spiegel oefent. Het zijn de details die de boel af en toe een beetje tot leven wekken.
The Program Regie: Stephen Frears. Met: Ben Foster, Chris O'Dowd, Jesse Plemons, Lee Pace, Guillaume Canet. 103 min., in 28 zalen.
Foster's blik lijkt een huilende baby, terwijl Armstrong bulkt van de arrogantie en ook zo spreekt.
al een minpunt voor de film
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 19/11/2015 17:36 door cyclingfreakske.
al een minpunt voor de film
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 19/11/2015 17:36 door cyclingfreakske.
"Allez, Eddy!" is ook zo'n wielerfilm hetzij op een andere manier, door de ogen van een wielermindend kind dat een idool wil worden en fan is van E.M.
een film met een eigen verhaal van een jongen met een droom in een zelfstandig slagers-gezin in de jaren 70.
Het geeft ook kijk van die periode als je wilde sporten en hoe men thuis vaak reageerde, en de regisseur raakpunten heeft in de film die duidelijk aan F.M. verwijzen.
het beeld waarmee de film eindigt is veelzeggend (Freddy Demul aangekondigd als groot talent aan de start van zijn 1e RVV)... was Maertens bij zijn debuut aan de RVV - waar hij 2e werd en later een groot palmares bij elkaar reed op een te korte carriere door allerlei omstandigheden.
leuke anekdote is dat de pas opgerichte commisie voor het opsporen van jong wielertalent, even de revue passeert. (deze was het prematuurtje voor Bloso en later de Bloso wielerschool). De manier van tests zou eind jaren 80-begin 90 ondenkbaar zijn. Zeker nu.
oja.. Helaasheid der dingen... mooie film , die niet over wielrennen gaat maar de koers toch de rodedraad is in de hele film.
mooi, grappig en soms aangrijpend in een marginale omgeving.
onthoud vooral de "Ronde Van Frankrijk-scene in de caravan
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 22/11/2015 20:08 door cyclingfreakske.
een film met een eigen verhaal van een jongen met een droom in een zelfstandig slagers-gezin in de jaren 70.
Het geeft ook kijk van die periode als je wilde sporten en hoe men thuis vaak reageerde, en de regisseur raakpunten heeft in de film die duidelijk aan F.M. verwijzen.
het beeld waarmee de film eindigt is veelzeggend (Freddy Demul aangekondigd als groot talent aan de start van zijn 1e RVV)... was Maertens bij zijn debuut aan de RVV - waar hij 2e werd en later een groot palmares bij elkaar reed op een te korte carriere door allerlei omstandigheden.
leuke anekdote is dat de pas opgerichte commisie voor het opsporen van jong wielertalent, even de revue passeert. (deze was het prematuurtje voor Bloso en later de Bloso wielerschool). De manier van tests zou eind jaren 80-begin 90 ondenkbaar zijn. Zeker nu.
oja.. Helaasheid der dingen... mooie film , die niet over wielrennen gaat maar de koers toch de rodedraad is in de hele film.
mooi, grappig en soms aangrijpend in een marginale omgeving.
onthoud vooral de "Ronde Van Frankrijk-scene in de caravan
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 22/11/2015 20:08 door cyclingfreakske.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.